it is thy dreadful sword
I thought I should ask of thee---but I dared not---the rose wreath thou hadst on thy neck. Thus I waited for the morning, when thou didst depart, to find a few fragments on the bed. And like a beggar I searched in the dawn only for a stray petal or two.
Ah me, what is it I find? What token left of thy love? It is no flower, no spices, no vase of perfumed water. It is thy mighty sword, flashing as a flame, heavy as a bolt of thunder. The young light of morning comes through the window and spread itself upon thy bed. The morning bird twitters and asks, `Woman, what hast thou got?' No, it is no flower, nor spices, nor vase of perfumed water---it is thy dreadful sword.
I sit and muse in wonder, what gift is this of thine. I can find no place to hide it. I am ashamed to wear it, frail as I am, and it hurts me when press it to my bosom. Yet shall I bear in my heart this honour of the burden of pain, this gift of thine.
From now there shall be no fear left for me in this world, and thou shalt be victorious in all my strife. Thou hast left death for my companion and I shall crown him with my life. Thy sword is with me to cut asunder my bonds, and there shall be no fear left for me in the world.
From now I leave off all petty decorations. Lord of my heart, no more shall there be for me waiting and weeping in corners, no more coyness and sweetness of demeanour. Thou hast given me thy sword for adornment. No more doll's decorations for me!
 

Ցանկացա խնդրել Քեզանից, չհանդգնեցի, վարդերի պսակը պարանոցից:
Սպասեցի առավոտյան երբ հեռացար, փնտրելու փշուրներ մահճակալին:
Արշալույսին փնտրեցի մուրացկանի պես, մեկ կամ երկու կորած թերթիկների համար:

Ավաղ ի՞նչ եմ գտել, ի՞նչ թալիսման մնաց ինձ Քո սիրուց,
Ծաղիկներ չեն,կամ համեմունք, ոչ էլ սրվակ անուշաբույր յուղի,
Դա Քո սուրն է, փայլով իր բոցեղեն, ու ծանրագույն, ասես շանթ որոտի:
Պատանի լույսը առավոտի պատուհանն անցնելով փարվում է անկողնուն,
Արշալույսի հավքն է հարցնում կանչով «կին,դու ի՞նչ ստացար»:
Ոչ, ծաղիկներ չեն,կամ համեմունք ոչ էլ սրվակ անուշաբույր յուղի,
Դա ահեղ սուրն է Քո:

Նստում եմ զարմանքով, ապշահար: Ի՞նչ է այս նվերը Քո:
Չեմ ճարում մի տեղ թաքցնելու, եւ երբ ինքս փխրուն, ամաչում եմ կրել:
Ցավեցնում է,երբ կրծքիս եմ սեղմում:
Սակայն կրելու եմ սրտում իմ, պատիվը ցավի այս բեռի, նվերը Քո:

Այսուհետ չի լինելու վախ ինձ մնացած այս աշխարհում,
Եւ Դու կլինես միշտ հաղթանակած իմ ամեն պայքարում:
Դու մահն ես թողել ինձ ուղեկից,իմ կյանքով կթագադրեմ նրան:
Ինձ հետ է սուրը Քո, շղթաներս բոլոր կտրելու:
Եւ վախ չի լինելու ինձ մնացած այս աշխարհում,

Այսուհետ թողնում եմ անօգուտ զարդարանք:
Այլեւս չկա ինձ սպասում ու ողբ անկյուններում, Տէր իմ սրտի:
Ոչ մի ամաչկոտ ու մեղեսիկ վարմունք:
Դու Քո սուրը տվեցիր որպես զարդ, էլ չկա ինձ տիկնիկի հարդարանք: