From "The Apocryphal New Testament"
Translation and notes by M. R. James
Oxford: Clarendon Press, 1924
Introduction (by the translator, M. R. James)
This is the only one of the five primary romances which we possess in its entirety. It is of great length and considerable interest. The Stichometry (see p. 24) gives it only 1,600 lines: this is far too little: it may probably apply only to a portion of the Acts, single episodes of which, in addition to the Martyrdom, may have been current separately. We do, in fact, find some separate miracles in some of the oriental versions.
There is a consensus of opinion among Syriac scholars that our Greek text of these Acts is a version from Syriac. The Syriac original was edited and translated by Wright in his Apocryphal Acts, and older fragments have since been published by Mrs. Lewis (Horae Semiticae IV, 1904. Mythological Acts of the Apostles).
Certain hymns occur in the Syriac which were undoubtedly composed in that language: most notable is the Hymn of the Soul (edited separately by A. A. Bevan, and others) which is not relevant to the context. It has been ascribed to Bardaisan the famous Syrian heretic. Only one Greek MS. of the Acts (the Vallicellian, at Rome, Bonnet's MS. U, of the eleventh century) contains it; it is paraphrased by Nicetas of Thessalonica in his Greek rechauffe of the Acts.
There is, in fact, no room to doubt that the whole text of the Acts, as preserved complete in MS. U and partially in other manuscripts, is a translation from the Syriac. But in the Martyrdom four manuscripts (including a very important Paris copy-Gr. 1510, of eleventh century, and another of ninth century) present a quite different, and superior. text, indubitably superior in one striking point: that whereas Syr. places the great prayer of Thomas in the twelfth Act, some little time before the Martyrdom (ch. 144 sqq.), the four manuscripts place it immediately before, after ch. 167, and this is certainly the proper place for it.
It is, I believe, still arguable (though denied by the Syriacists) that here is a relic of the original Greek text: in other words, the Acts were composed in Greek, and early rendered into Syriac. Becoming scarce or being wholly lost in Greek they were retranslated out of Syriac into Greek. But meanwhile the original Greek of the Martyrdom had survived separately, and we have it here. This was M. Bonnet's view, and it is one which I should like to adopt.
At the very least, we have a better text of the Martyrdom preserved in these four manuscripts than in U and its congeners.
As to other versions. The Latin Passions-one probably by Gregory of Tours- have been much adulterated. We have also Ethiopic versions of some episodes, and there is also an Armenian one of which little use has been made. However, versions are of little account in this case, where we have such comparatively good authorities as the Greek and Syriac for the whole book.
My version is made from the Greek text, (Bonnet, 1903) with an eye on the Syriac as rendered by Wright and by Mrs. Lewis and Bevan.
Important Archive Note:
In the text below, M. R. James uses brackets [ ] and parentheses ( ) to contain notes on lacunae, questionable words, and manuscript versions used in his translation. Bracketed words are often sometimes literal translations of the original text and are not always easily understood.
Essentially all digital copies of the Acts of Thomas found on the internet are copies of the single file that has resided in our Archive since 1994. Unfortunately we have recently found that this original document -- now widely reproduced by other sites -- had an internal HTML formatting error in reproducing the bracket symbols. As a result, many of the words displayed within brackets are entirely lost in the pirated versions of this file, making them unintelligible in several places. Thus we find ourselves sadly responsible for the type of textual corruption common in the ancient tradition of copying manuscripts.... In the current version we have attempted to correct this error, and request other sites archiving this file to reexamine and correct their copies.
Acts of the Holy Apostle Thomas
The First Act: When he went into India with Abbanes the merchant.
At that season all we the apostles were at Jerusalem, Simon which is called Peter and Andrew his brother, James the son of Zebedee and John his brother, Philip and Bartholomew, Thomas and Matthew the publican, James the son of Alphaeus and Simon the Canaanite, and Judas the brother of James: and we divided the regions of the world, that every one of us should go unto the region that fell to him and unto the nation whereunto the Lord sent him.
According to the lot, therefore, India fell unto Judas Thomas, which is also the twin: but he would not go, saying that by reason of the weakness of the flesh he could not travel, and 'I am an Hebrew man; how can I go amongst the Indians and preach the truth?' And as he thus reasoned and spake, the Saviour appeared unto him by night and saith to him: Fear not, Thomas, go thou unto India and preach the word there, for my grace is with thee. But he would not obey, saying: Whither thou wouldest send me, send me, but elsewhere, for unto the Indians I will not go.
2 And while he thus spake and thought, it chanced that there was there a certain merchant come from India whose name was Abbanes, sent from the King Gundaphorus [Gundaphorus is a historical personage who reigned over a part of India in the first century after Christ. His coins bear his name in Greek, as Hyndopheres], and having commandment from him to buy a carpenter and bring him unto him.
Now the Lord seeing him walking in the market-place at noon said unto him: Wouldest thou buy a carpenter? And he said to him: Yea. And the Lord said to him: I have a slave that is a carpenter and I desire to sell him. And so saying he showed him Thomas afar off, and agreed with him for three litrae of silver unstamped, and wrote a deed of sale, saying: I, Jesus, the son of Joseph the carpenter, acknowledge that I have sold my slave, Judas by name, unto thee Abbanes, a merchant of Gundaphorus, king of the Indians. And when the deed was finished, the Saviour took Judas Thomas and led him away to Abbanes the merchant, and when Abbanes saw him he said unto him: Is this thy master? And the apostle said: Yea, he is my Lord. And he said: I have bought thee of him. And thy apostle held his peace.
3 And on the day following the apostle arose early, and having prayed and besought the Lord he said: I will go whither thou wilt, Lord Jesus: thy will be done. And he departed unto Abbanes the merchant, taking with him nothing at all save only his price. For the Lord had given it unto him, saying: Let thy price also be with thee, together with my grace, wheresoever thou goest.
And the apostle found Abbanes carrying his baggage on board the ship; so he also began to carry it aboard with him. And when they were embarked in the ship and were set down Abbanes questioned the apostle, saying: What craftsmanship knowest thou? And he said: In wood I can make ploughs and yokes and augers (ox-goads, Syr.), and boats and oars for boats and masts and pulleys; and in stone, pillars and temples and court-houses for kings. And Abbanes the merchant said to him: Yea, it is of such a workman that we have need. They began then to sail homeward; and they had a favourable wind, and sailed prosperously till they reached Andrapolis, a royal city.
4 And they left the ship and entered into the city, and lo, there were noises of flutes and water-organs, and trumpets sounded about them; and the apostle inquired, saying: What is this festival that is in this city? And they that were there said to him: Thee also have the gods brought to make merry in this city. For the king hath an only daughter, and now he giveth her in marriage unto an husband: this rejoicing, therefore, and assembly of the wedding to-day is the festival which thou hast seen. And the king hath sent heralds to proclaim everywhere that all should come to the marriage, rich and poor, bond and free, strangers and citizens: and if any refuse and come not to the marriage he shall answer for it unto the king. And Abbanes hearing that, said to the apostle: Let us also go, lest we offend the king, especially seeing we are strangers. And he said: Let us go.
And after they had put up in the inn and rested a little space they went to the marriage; and the apostle seeing them all set down (reclining), laid himself, he also, in the midst, and all looked upon him, as upon a stranger and one come from a foreign land: but Abbanes the merchant, being his master, laid himself in another place.
5 And as they dined and drank, the apostle tasted nothing; so they that were about him said unto him: Wherefore art thou come here, neither eating nor drinking? but he answered them, saying: I am come here for somewhat greater than the food or the drink, and that I may fulfil the king's will. For the heralds proclaim the king's message, and whoso hearkeneth not to the heralds shall be subject to the king's judgement.
So when they had dined and drunken, and garlands and unguents were brought to them, every man took of the unguent, and one anointed his face and another his beard and another other parts of his body; but the apostle anointed the top of his head and smeared a little upon his nostrils, and dropped it into his ears and touched his teeth with it, and carefully anointed the parts about his heart: and the wreath that was brought to him, woven of myrtle and other flowers, he took, and set it on his head, and took a branch of calamus and held it in his hand.
Now the flute-girl, holding her flute in her hand, went about to them all and played, but when she came to the place where the apostle was, she stood over him and played at his head for a long space: now this flute-girl was by race an Hebrew.
6 And as the apostle continued looking on the ground, one of the cup-bearers stretched forth his hand and gave him a buffet; and the apostle lifted up his eyes and looked upon him that smote him and said: My God will forgive thee in the life to come this iniquity, but in this world thou shalt show forth his wonders and even now shall I behold this hand that hath smitten me dragged by dogs. And having so said, he began to sing and to say this song:
The damsel is the daughter of light, in whom consisteth and dwelleth the proud brightness of kings, and the sight of her is delightful, she shineth with beauty and cheer. Her garments are like the flowers of spring, and from them a waft of fragrance is borne; and in the crown of her head the king is established which with his immortal food (ambrosia) nourisheth them that are founded upon him; and in her head is set truth, and with her feet she showeth forth joy. And her mouth is opened, and it becometh her well: thirty and two are they that sing praises to her. Her tongue is like the curtain of the door, which waveth to and fro for them that enter in: her neck is set in the fashion of steps which the first maker hath wrought, and her two hands signify and show, proclaiming the dance of the happy ages, and her fingers point out the gates of the city. Her chamber is bright with light and breatheth forth the odour of balsam and all spices, and giveth out a sweet smell of myrrh and Indian leaf, and within are myrtles strown on the floor, and [GARLANDS] of all manner of odorous flowers, and the door-posts(?) are adorned with freedst. 7 And surrounding her her groomsmen keep her, the number of whom is seven, whom she herself hath chosen. And her bridesmaids are seven, and they dance before her. And twelve in number are they that serve before her and are subject unto her, which have their aim and their look toward the bridegroom, that by the sight of him they may be enlightened; and for ever shall they be with her in that eternal joy, and shall be at that marriage whereto the princes are gathered together and shall attend at that banquet whereof the eternal ones are accounted worthy, and shall put on royal raiment and be clad in bright robes; and in joy and exultation shall they both be and shall glorify the Father of all, whose proud light they have received, and are enlightened by the sight of their lord; whose immortal food they have received, that hath no failing (excrementum, Syr.), and have drunk of the wine that giveth then neither thirst nor desire. And they have glorified and praised with the living spirit, the Father of truth and the mother of wisdom.
8 And when he had sung and ended this song, all that were there present gazed upon him; and he kept silence, and they saw that his likeness was changed, but that which was spoken by him they understood not, forasmuch as he was an Hebrew and that which he spake was said in the Hebrew tongue. But the flute-girl alone heard all of it, for she was by race an Hebrew and she went away from him and played to the rest, but for the most part she gazed and looked upon him, for she loved him well, as a man of her own nation; moreover he was comely to look upon beyond all that were there. And when the flute-girl had played to them all and ended, she sat down over against him, gazing and looking earnestly upon him. But he looked upon no man at all, neither took heed of any but only kept his eyes looking toward the ground, waiting the time when he might depart thence.
But the cup-bearer that had buffeted him went down to the well to draw water; and there chanced to be a lion there, and it slew him and left him Lying in that place, having torn his limbs in pieces, and forthwith dogs seized his members, and among them one black dog holding his right hand in his mouth bare it into the place of the banquet.
9 And all when they saw it were amazed and inquired which of them it was that was missing. And when it became manifest that it was the hand of the cup-bearer which had smitten the apostle, the flute-girl brake her flute and cast it away and went and sat down at the apostle's feet, saying: This is either a god or an apostle of God, for I heard him say in the Hebrew tongue: ' I shall now see the hand that hath smitten me dragged by dogs', which thing ye also have now beheld; for as he said, so hath it come about. And some believed her, and some not.
But when the king heard of it, he came and said to the apostle: Rise up and come with me, and pray for my daughter: for she is mine only-begotten, and to-day I give her in marriage. But the apostle was not willing to go with him, for the Lord was not yet revealed unto him in that place. But the king led him away against his will unto the bride-chamber that he might pray for them.
10 And the apostle stood, and began to pray and to speak thus: My Lord and MY God, that travellest with thy servants, that guidest and correctest them that believe in thee, the refuge and rest of the oppressed, the hope of the poor and ransomer of captives, the physician of the souls that lie sick and saviour of all creation, that givest life unto the world and strengthenest souls; thou knowest things to come, and by our means accomplishest them: thou Lord art he that revealeth hidden mysteries and maketh manifest words that are secret: thou Lord art the planter of the good tree, and of thine hands are all good works engendered: thou Lord art he that art in all things and passest through all, and art set in all thy works and manifested in the working of them all. Jesus Christ, Son of compassion and perfect saviour, Christ, Son of the living God, the undaunted power that hast overthrown the enemy, and the voice that was heard of the rulers, and made all their powers to quake, the ambassador that wast sent from the height and camest down even unto hell, who didst open the doors and bring up thence them that for many ages were shut up in the treasury of darkness, and showedst them the way that leadeth up unto the height: l beseech thee, Lord Jesu, and offer unto thee supplication for these young persons, that thou wouldest do for them the things that shall help them and be expedient and profitable for them. And he laid his hands on them and said: The Lord shall be with you, and left them in that place and departed.
11 And the king desired the groomsmen to depart out of the bride-chamber; and when all were gone out and the doors were shut, the bridegrroom lifted up the curtain of the bride-chamber to fetch the bride unto him. And he saw the Lord Jesus bearing the likeness of Judas Thomas and speaking with the bride; even of him that but now had blessed them and gone out from them, the apostle; and he saith unto him: Wentest thou not out in the sight of all? how then art thou found here? But the Lord said to him: I am not Judas which is also called Thomas but I am his brother. And the Lord sat down upon the bed and bade them also sit upon chairs, and began to say unto them:
12 Remember, my children, what my brother spake unto you and what he delivered before you: and know this, that if ye abstain from this foul intercourse, ye become holy temples, pure, being quit of impulses and pains, seen and unseen, and ye will acquire no cares of life or of children, whose end is destruction: and if indeed ye get many children, for their sakes ye become grasping and covetous, stripping orphans and overreaching widows, and by so doing subject yourselves to grievous punishments. For the more part of children become useless oppressed of devils, some openly and some invisibly, for they become either lunatic or half withered or blind or deaf or dumb or paralytic or foolish; and if they be sound, again they will be vain, doing useless or abominable acts, for they will be caught either in adultery or murder or theft or fornication, and by all these will ye be afflicted.
But if ye be persuaded and keep your souls chaste before God, there will come unto you living children whom these blemishes touch not, and ye shall be without care, leading a tranquil life without grief or anxiety, looking to receive that incorruptible and true marriage, and ye shall be therein groomsmen entering into that bride-chamber which is full of immortality and light.
13 And when the young people heard these things, they believed the Lord and gave themselves up unto him, and abstained from foul desire and continued so, passing the night in that place. And the Lord departed from before them, saying thus: The grace of the Lord shall be with you.
And when the morning was come the king came to meet them and furnished a table and brought it in before the bridegroom and the bride. And he found them sitting over against each other and the face of the bride he found unveiled, and the bridegroom was right joyful.
And the mother came unto the bride and said: Why sittest thou so, child, and art not ashamed, but art as if thou hadst lived with thine husband a long season? And her father said: Because of thy great love toward thine husband dost thou not even veil thyself?
14 And the bride answered and said: Verily, father, I am in great love, and I pray my Lord that the love which I have perceived this night may abide with me, and I will ask for that husband of whom I have learned to-day: and therefore I will no more veil myself, because the mirror (veil) of shame is removed from me; and therefore am I no more ashamed or abashed, because the deed of shame and confusion is departed far from me; and that I am not confounded, it is because my astonishment hath not continued with me; and that I am in cheerfulness and joy, it is because the day of my joy hath not been troubled; and that I have set at nought this husband and this marriage that passeth away from before mine eyes, it is because I am joined in another marriage; and that I have had no intercourse with a husband that is temporal, whereof the end is with lasciviousness and bitterness of soul, it is because I am yoked unto a true husband.
15 And while the bride was saying yet more than this, the bridegroom answered and said: I give thee thanks, O Lord, that hast been proclaimed by the stranger, and found in us; who hast removed me far from corruption and sown life in me; who hast rid me of this disease that is hard to be healed and cured and abideth for ever, and hast implanted sober health in me; who hast shown me thyself and revealed unto me all my state wherein I am; who hast redeemed me from falling and led me to that which is better, and set me free from temporal things and made me worthy of those that are immortal and everlasting; that hast made thyself lowly even down to me and my littleness, that thou mayest present me unto thy greatness and unite me unto thyself; who hast not withheld thine own bowels from me that was ready to perish, but hast shown me how to seek myself and know who I was, and who and in what manner I now am, that I may again become that which I was: whom I knew not, but thyself didst seek me out: of whom I was not aware, but thyself hast taken me to thee: whom I have perceived, and now am not able to be unmindful of him: whose love burneth within me, and I cannot speak it as is fit, but that which I am able to say of it is little and scanty, and not fitly proportioned unto his glory: yet he blameth me not that presume to say unto him even that which I know not: for it is because of his love that I say even this much.
16 Now when the king heard these things from the bridegroom and the bride, he rent his clothes and said unto them that stood by him: Go forth quickly and go about the whole city, and take and bring me that man that is a sorcerer who by ill fortune came unto this city; for with mine own hands I brought him into this house, and I told him to pray over this mine ill-starred daughter; and whoso findeth and bringeth him to me, I will give him whatsoever he asketh of me. They went, therefore and went about seeking him, and found him not; for he had set sail. They went also unto the inn where he had lodged and found there the flute-girl weeping and afflicted because he had not taken her with him. And when they told her the matter that had befallen with the young people she was exceeding glad at hearing it, and put away her grief and said: Now have I also found rest here. And she rose up and went unto them, and was with them a long time, until they had instructed the king also. And many of the brethren also gathered there until they heard the report of the apostle, that he was come unto the cities of India and was teaching there: and they departed and joined themselves unto him.
The Second Act: Concerning his coming unto the king Gundaphorus.
17 Now when the apostle was come into the cities of India with Abbanes the merchant, Abbanes went to salute the king Gundaphorus, and reported to him of the carpenter whom he had brought with him. And the king was glad, and commanded him to come in to him. So when he was come in the king said unto him: What craft understandest thou? The apostle said unto him: The craft of carpentering and of building. The king saith unto him: What craftsmanship, then, knowest thou in wood, and what in stone? The apostle saith: In wood: ploughs, yokes, goads, pulleys, and boats and oars and masts; and in stone: pillars, temples, and court-houses for kings. And the king said: Canst thou build me a palace? And he answered: Yea, I can both build and furnish it; for to this end am I come, to build and to do the work of a carpenter.
18 And the king took him and went out of the city gates and began to speak with him on the way concerning the building of the court-house, and of the foundations, how they should be laid, until they came to the place wherein he desired that the building should be; and he said: Here will I that the building should be. And the apostle said: Yea, for this place is suitable for the building. But the place was woody and there was much water there. So the king said: Begin to build. But he said: I cannot begin to build now at this season. And the king said: When canst thou begin? And he said: I will begin in the month Dius and finish in Xanthicus. But the king marvelled and said: Every building is builded in summer, and canst thou in this very winter build and make ready a palace? And the apostle said: Thus it must be, and no otherwise is it possible. And the king said: If, then, this seem good to thee, draw me a plan, how the work shall be, because I shall return hither after some long time. And the apostle took a reed and drew, measuring the place; and the doors he set toward the sunrising to look toward the light, and the windows toward the west to the breezes, and the bakehouse he appointed to be toward the south and the aqueduct for the service toward the north. And the king saw it and said to the apostle: Verily thou art a craftsman and it belitteth thee to be a servant of kings. And he left much money with him and departed from him.
19 And from time to time he sent money and provision, and victual for him and the rest of the workmen. But Thomas receiving it all dispensed it, going about the cities and the villages round about, distributing and giving alms to the poor and afflicted, and relieving them, saying: The king knoweth how to obtain recompense fit for kings, but at this time it is needful that the poor should have refreshment.
After these things the king sent an ambassador unto the apostle, and wrote thus: Signify unto me what thou hast done or what I shall send thee, or of what thou hast need. And the apostle sent unto him, saying: The palace (praetorium) is builded and only the roof remaineth. And the king hearing it sent him again gold and silver (lit. unstamped), and wrote unto him: Let the palace be roofed, if it is done. And the apostle said unto the Lord: I thank thee O Lord in all things, that thou didst die for a little space that I might live for ever in thee, and that thou hast sold me that by me thou mightest set free many. And he ceased not to teach and to refresh the afflicted, saying: This hath the Lord dispensed unto you, and he giveth unto every man his food: for he is the nourisher of orphans and steward of the widows, and unto all that are afflicted he is relief and rest.
20 Now when the king came to the city he inquired of his friends concerning the palace which Judas that is called Thomas was building for him. And they told him: Neither hath he built a palace nor done aught else of that he promised to perform, but he goeth about the cities and countries, and whatsoever he hath he giveth unto the poor, and teacheth of a new God, and healeth the sick, and driveth out devils, and doeth many other wonderful things; and we think him to be a sorcerer. Yet his compassions and his cures which are done of him freely, and moreover the simplicity and kindness of him and his faith, do declare that he is a righteous man or an apostle of the new God whom he preacheth; for he fasteth continually and prayeth, and eateth bread only, with salt, and his drink is water, and he weareth but one garment alike in fair weather and in winter, and receiveth nought of any man, and that he hath he giveth unto others. And when the king heard that, he rubbed his face with his hands, and shook his head for a long space.
21 And he sent for the merchant which had brought him, and for the apostle, and said unto him: Hast thou built me the palace? And he said: Yea. And the king said: When, then, shall we go and see it? but he answered him and said: Thou canst not see it now, but when thou departest this life, then thou shalt see it. And the king was exceeding wroth, and commanded both the merchant and Judas which is called Thomas to be put in bonds and cast into prison until he should inquire and learn unto whom the king's money had been given, and so destroy both him and the merchant.
And the apostle went unto the prison rejoicing, and said to the merchant: Fear thou nothing, only believe in the God that is preached by me, and thou shalt indeed be set free from this world, but from the world to come thou shalt receive life. And the king took thought with what death he should destroy them. And when he had determined to flay them alive and burn them with fire, in the same night Gad the king's brother fell sick, and by reason of his vexation and the deceit which the king had suffered he was greatly oppressed; and sent for the king and said unto him: O king my brother, I commit unto thee mine house and my children; for I am vexed by reason of the provocation that hath befallen thee, and lo, I die; and if thou visit not with vengeance upon the head of that sorcerer, thou wilt give my soul no rest in hell. And the king said to his brother: All this night have I considered how I should put him to death and this hath seemed good to me, to flay him and burn him with fire, both him and the merchant which brought him (Syr. Then the brother of the king said to him: And if there be anything else that is worse than this, do it to him; and I give thee charge of my house and my children).
22 And as they talked together, the soul of his brother Gad departed. And the king mourned sore for Gad, for he loved him much, and commanded that he should be buried in royal and precious apparel (Syr. sepulchre). Now after this angels took the soul of Gad the king's brother and bore it up into heaven, showing unto him the places and dwellings that were there, and inquired of him: In which place wouldest thou dwell? And when they drew near unto the building of Thomas the apostle which he had built for the king, Gad saw it and said unto the angels: I beseech you, my lords, suffer me to dwell in one of the lowest rooms of these. And they said to him: Thou canst not dwell in this building. And he said: Wherefore ? And they say unto him: This is that palace which that Christian builded for thy brother. And he said: I beseech you, my lords, suffer me to go to my brother, that I may buy this palace of him, for my brother knoweth not of what sort it is, and he will sell it unto me.
23 Then the angels let the soul of Gad go. And as they were putting his grave clothes upon him, his soul entered into him and he said to them that stood about him: Call my brother unto me, that I may ask one petition of him. Straightway therefore they told the king, saying: Thy brother is revived. And the king ran forth with a great company and came unto his brother and entered in and stood by his bed as one amazed, not being able to speak to him. And his brother said: I know and am persuaded, my brother, that if any man had asked of thee the half of thy kingdom, thou wouldest have given it him for my sake; therefore I beg of thee to grant me one favour which I ask of thee, that thou wouldest sell me that which I ask of thee. And the king answered and said: And what is it which thou askest me to sell thee? And he said: Convince me by an oath that thou wilt grant it me. And the king sware unto him: One of my possessions, whatsoever thou shalt ask, I will give thee. And he saith to him: Sell me that palace which thou hast in the heavens ? And the king said: Whence should I have a palace in the heavens? And he said: Even that which that Christian built for thee which is now in the prison, whom the merchant brought unto thee, having purchased him of one Jesus: I mean that Hebrew slave whom thou desiredst to punish as having suffered deceit at his hand: whereat I was grieved and died, and am now revived.
24 Then the king considering the matter, understood it of those eternal benefits which should come to him and which concerned him, and said: That palace I cannot sell thee, but I pray to enter into it and dwell therein and to be accounted worthy of the inhabiters of it, but if thou indeed desirest to buy such a palace, lo, the man liveth and shall build thee one better than it. And forthwith he sent and brought out of prison the apostle and the merchant that was shut up with him, saying: I entreat thee, as a man that entreateth the minister of God, that thou wouldest pray for me and beseech him whose minister thou art to forgive me and overlook that which I have done unto thee or thought to do, and that I may become a worthy inhabiter of that dwelling for the which I took no pains, but thou hast builded it for me, labouring alone, the grace of thy God working with thee, and that I also may become a servant and serve this God whom thou preachest. And his brother also fell down before the apostle and said: I entreat and supplicate thee before thy God that I may become worthy of his ministry and service, and that it may fall to me to be worthy of the things that were shown unto me by his angels.
25 And the apostle, filled with joy, said: I praise thee, O Lord Jesu, that thou hast revealed thy truth in these men; for thou only art the God of truth, and none other, and thou art he that knoweth all things that are unknown to the most; thou, Lord, art he that in all things showest compassion and sparest men. For men by reason of the error that is in them have overlooked thee but thou hast not overlooked them. And now at mv supplication and request do thou receive the king and his brother and join them unto thy fold, cleansing them with thy washing and anointing them with thine oil from the error that encompasseth them: and keep them also from the wolves, bearing them into thy meadows. And give them drink out of thine immortal fountain which is neither fouled nor drieth up; for they entreat and supplicate thee and desire to become thy servants and ministers, and for this they are content even to be persecuted of thine enemies, and for thy sake to be hated of them and to be mocked and to die, like as thou for our sake didst suffer all these things, that thou mightest preserve us, thou that art Lord and verily the good shepherd. And do thou grant them to have confidence in thee alone, and the succour that cometh of thee and the hope of their salvation which they look for from thee alone; and that they may be grounded in thy mysteries and receive the perfect good of thy graces and gifts, and flourish in thy ministry and come to perfection in thy Father.
26 Being therefore wholly set upon the apostle, both the king Gundaphorus and Gad his brother followed him and departed not from him at all, and they also relieved them that had need giving unto all and refreshing all. And they besought him that they also might henceforth receive the seal of the word, saying unto him: Seeing that our souls are at leisure and eager toward God, give thou us the seal; for we have heard thee say that the God whom thou preachest knoweth his own sheep by his seal. And the apostle said unto them: I also rejoice and entreat you to receive this seal, and to partake with me in this eucharist and blessing of the Lord, and to be made perfect therein. For this is the Lord and God of all, even Jesus Christ whom I preach, and he is the father of truth, in whom I have taught you to believe. And he commanded them to bring oil, that they might receive the seal by the oil. They brought the oil therefore, and lighted many lamps; for it was night (Syr. whom I preach: and the king gave orders that the bath should be closed for seven days, and that no man should bathe in it: and when the seven days were done, on the eighth day they three entered into the bath by night that Judas might baptize them. And many lamps were lighted in the bath).
27 And the apostle arose and sealed them. And the Lord was revealed unto them by a voice, saying: Peace be unto you brethren. And they heard his voice only, but his likeness they saw not, for they had not yet received the added sealing of the seal (Syr. had not been baptized). And the apostle took the oil and poured it upon their heads and anointed and chrismed them, and began to say (Syr. And Judas went up and stood upon the edge of the cistern and poured oil upon their heads and said):
Come, thou holy name of the Christ that is above every name.
Come, thou power of the Most High, and the compassion that is perfect.
Come, gift (charism) of the Most High.
Come, compassionate mother.
Come, communion of the male.
Come, she that revealeth the hidden mysteries.
Come, mother of the seven houses, that thy rest may be in the eighth house.
Come, elder of the five members, mind, thought, reflection, consideration, reason; communicate with these young men.
Come, holy spirit, and cleanse their reins and their heart, and give them the added seal, in the name of the Father and Son and Holy Ghost.
And when they were sealed, there appeared unto them a youth holding a lighted torch, so that their lamps became dim at the approach of the light thereof. And he went forth and was no more seen of them. And the apostle said unto the Lord: Thy light, O Lord, is not to be contained by us, and we are not able to bear it, for it is too great for our sight.
And when the dawn came and it was morning, he brake bread and made them partakers of the eucharist of the Christ. And they were glad and rejoiced.
And many others also, believing, were added to them, and came into the refuge of the Saviour.
28 And the apostle ceased not to preach and to say unto them: Ye men and women, boys and girls, young men and maidens, strong men and aged, whether bond or free, abstain from fornication and covetousness and the service of the belly: for under these three heads all iniquity cometh about. For fornication blindeth the mind and darkeneth the eyes of the soul, and is an impediment to the life (conversation) of the body, turning the whole man unto weakness and casting the whole body into sickness. And greed putteth the soul into fear and shame; being within the body it seizeth upon the goods of others, and is under fear lest if it restore other men's goods to their owner it be put to shame. And the service of the belly casteth the soul into thoughts and cares and vexations, taking thought lest it come to be in want, and have need of those things that are far from it. If, then, ye be rid of these ye become free of care and grief and fear, and that abideth with you which was said by the Saviour: Take no thought for the morrow, for the morrow shall take thought for the things of itself. Remember also that word of him of whom I spake: Look at the ravens and see the fowls of the heaven, that they neither sow nor reap nor gather into barns, and God dispenseth unto them; how much more unto you, O ye of little faith? But look ye for his coming and have your hope in him and believe on his name. For he is the judge of quick and dead, and he giveth to every one according to their deeds, and at his coming and his latter appearing no man hath any word of excuse when he is to be judged by him, as though he had not heard. For his heralds do proclaim in the four quarters (climates) of the world. Repent ye, therefore, and believe the promise and receive the yoke of meekness and the light burden, that ye may live and not die. These things get, these keep. Come forth of the darkness that the light may receive you! Come unto him that is indeed good, that ye may receive grace of him and implant his sign in your souls.
29 And when he had thus spoken, some of them that stood by said: It is time for the creditor to receive the debt. And he said unto them: He that is lord of the debt desireth always to receive more; but let us give him that which is due. And he blessed them, and took bread and oil and herbs and salt and blessed and gave unto them; but he himself continued his fast, for the Lord's day was coming on (Syr. And he himself ate, because the Sunday was dawning).
And when night fell and he slept, the Lord came and stood at his head, saying: Thomas, rise early, and having blessed them all, after the prayer and the ministry go by the eastern road two miles and there will I show thee my glory: for by thy going shall many take refuge with me, and thou shalt bring to light the nature and power of the enemy. And he rose up from sleep and said unto the brethren that were with him: Children, the Lord would accomplish somewhat by me to-day, but let us pray, and entreat of him that we may have no impediment toward him, but that as at all times, so now also it may be done according to his desire and will by us. And having so said, he laid his hands on them and blessed them, and brake the bread of the eucharist and gave it them, saying: This Eucharist shall be unto you for compassion and mercy, and not unto judgement and retribution. And they said Amen.
Note by Professor F. C. Burliitt, D.D.:
In the Acts of Thomas, 27, the apostle, being about to baptize Gundaphorus the king of India with his brother Gad, invokes the holy name of the Christ, and among other invocations says (according to the best Greek text):
'Come, O elder of the five members, mind, idea, thoughtfulness, consideration, reasoning, communicate with these youths.'
What is the essential distinction of these five words for 'mind', and what is meant by the 'elder' (presbuteros, Greek)? We turn to the Syriac, as the original language in which our tale was composed though our present text, which rests here on two manuscripts, has now and then been bowdlerized in the direction of more conventional phraseology, a process that the Greek has often escaped. Here in the Syriac we find (Wright, p.193, l.13; E.Tr., p.166, last line but one):
'Come, Messenger of reconciliation, and communicate with the minds of these youths.'
The word for 'Come' is fem., while 'Messenger' (Izgadda) is masc. This is because the whole prayer is an invocation of the Holy Spirit, which in old Syriac is invariably treated as feminine. The word for Messenger is that used in the Manichaean cosmogony for a heavenly Spirit sent from the Divine Light: this Spirit appeared as androgynous, so that the use of the word here with the feminine verb is not inappropriate. It further leads us to look out for other indications of Manichaean phraseology in the passage. But first it suggests to us that [presbuteros] in our passage is a corruption of, or is used for, [presbeutes], 'an ambassador'.
As for the five words for 'mind', they are clearly the equivalents of [hauna, mad'a, re'yana, mahshebhatha, tar'itha], named by Theodore bar Khoni as the Five Shekhinas, or Dwellings, or Manifestations, of the Father of Greatness, the title by which the Manichaeans spoke of the ultimate Source of Light. There is a good discussion of these five words by M. A. Kugener in F. Cumont's [Recherches sur le Manicheisme] i, p. 10, note 3. In English we may say:
hauna means 'sanity', mad'a means 'reason', re'yana means 'mind', mahshabhetha means 'imagination', tar'itha means 'intention'
The Greek terms, used here and also in Acta Archelai, are in my opinion merely equivalents for the Syriac terms.
Act the Third: Concerning the servant
30 And the apostle went forth to go where the Lord had bidden him; and when he was near to the second mile (stone) and had turned a little out of the way, he saw the body of a comely youth lying, and said: Lord, is it for this that thou hast brought me forth, to come hither that I might see this (trial) temptation? thy will therefore be done as thou desirest. And he began to pray and to say: O Lord, the judge of quick and dead, of the quick that stand by and the dead that lie here, and master and father of all things; and father not only of the souls that are in bodies but of them that have gone forth of them, for of the souls also that are in pollutions (al. bodies) thou art lord and judge; come thou at this hour wherein I call upon thee and show forth thy glory upon him that lieth here. And he turned himself unto them that followed him and said: This thing is not come to pass without cause, but the enemy hath effected it and brought it about that he may assault (?) us thereby; and see ye that he hath not made use of another sort, nor wrought through any other creature save that which is his subject.
31 And when he had so said, a great (Syr. black) serpent (dragon) came out of a hole, beating with his head and shaking his tail upon the ground, and with (using) a loud voice said unto the apostle: I will tell before thee the cause wherefore I slew this man, since thou art come hither for that end, to reprove my works. And the apostle said: Yea, say on. And the serpent: There is a certain beautiful woman in this village over against us; and as she passed by me (or my place) I saw her and was enamoured of her, and I followed her and kept watch upon her; and I found this youth kissing her, and he had intercourse with her and did other shameful acts with her: and for me it was easy to declare them before thee, for I know that thou art the twin brother of the Christ and always abolishest our nature (Syr. easy for me to say, but to thee I do not dare to utter them because I know that the ocean-flood of the Messiah will destroy our nature): but because I would not affright her, I slew him not at that time, but waited for him till he passed by in the evening and smote and slew him, and especially because he adventured to do this upon the Lord's day.
And the apostle inquired of him, saying: Tell me of what seed and of what race thou art. 32 And he said unto him: I am a reptile of the reptile nature and noxious son of the noxious father: of him that hurt and smote the four brethren which stood upright (om. Syr.: the elements or four cardinal points may be meant) I am son to him that sitteth on a throne over all the earth that receiveth back his own from them that borrow: I am son to him that girdeth about the sphere: and I am kin to him that is outside the ocean, whose tail is set in his own mouth: I am he that entered through the barrier (fence) into paradise and spake with Eve the things which my father bade me speak unto her: I am he that kindled and inflamed Cain to kill his own brother, and on mine account did thorns and thistles grow up in the earth: I am he that cast down the angels from above and bound them in lusts after women, that children born of earth might come of them and I might work my will in them: I am he that hardened Pharaoh's heart that he should slay the children of Israel and enslave them with the yoke of cruelty: I am he that caused the multitude to err in the wilderness when they made the calf: I am he that inflamed Herod and enkindled Caiaphas unto false accusation of a lie before Pilate; for this was fitting to me: I am he that stirred up Judas and bribed him to deliver up the Christ: I am he that inhabiteth and holdeth the deep of hell (Tartarus), but the Son of God hath wronged me, against my will, and taken (chosen) them that were his own from me: I am kin to him that is to come from the east, unto whom also power is given to do what he will upon the earth.
33 And when that serpent had spoken these things in the hearing of all the people, the apostle lifted up his voice on high and said: Cease thou henceforth, O most shameless one, and be put to confusion and die wholly, for the end of thy destruction is come, and dare not to tell of what thou hast done by them that have become subject unto thee. And I charge thee in the name of that Jesus who until now contendeth with you for the men that are his own, that thou suck out thy venom which thou hast put into this man, and draw it forth and take it from him. But the serpent said: Not yet is the end of our time come as thou hast said. Wherefore compellest thou me to take back that which I have put into this man, and to die before my time? for mine own father, when he shall draw forth and suck out that which he hath cast into the creation, then shall his end come. And the apostle said unto him: Show, then, now the nature of thy father. And the serpent came near and set his mouth upon the wound of the young man and sucked forth the gall out of it. And by little and little the colour of the young man which was as purple, became white, but the serpent swelled up. And when the serpent had drawn up all the gall into himself, the young man leapt up and stood, and ran and fell at the apostle's feet: but the serpent being swelled up, burst and died, and his venom and gall were shed forth; and in the place where his venom was shed there came a great gulf, and that serpent was swallowed up therein. And the apostle said unto the king and his brother: Take workmen and fill up that place, and lay foundations and build houses upon them, that it may be a dwelling-place for strangers.
34 But the youth said unto the apostle with many tears: Wherein have I sinned against thee? for thou art a man that hast two forms, and wheresoever thou wilt, there thou art found, and art restrained of no man, as I behold. For I saw that man that stood by thee and said unto thee: I have many wonders to show forth by thy means and I have great works to accomplish by thee, for which thou shalt receive a reward; and thou shalt make many to live, and they shall be in rest in light eternal as children of God. Do thou then, saith he, speaking unto thee of me, quicken this youth that hath been stricken of the enemy and be at all times his overseer. Well, therefore, art thou come hither, and well shalt thou depart again unto him, and yet he never shall leave thee at any time. But I am become without care or reproach: and he hath enlightened me from the care of the night and I am at rest from the toil of the day: and I am set free from him that provoked me to do thus, sinning against him that taught me to do contrary thereto: and I have lost him that is the kinsman of the night that compelled me to sin by his own deeds, and have found him that is of the light, and is my kinsman. I have lost him that darkeneth and blindeth his own subjects that they may not know what they do and, being ashamed at their own works, may depart from him, and their works come to an end; and have found him whose works are light and his deeds truth, which if a man doeth he repenteth not of them. And I have left him with whom lying abideth, and before whom darkness goeth as a veil, and behind him followeth shame, shameless in indolence; and I have found him that showeth me fair things that I may take hold on them, even the son of the truth that is akin unto concord, who scattereth away the mist and enlighteneth his own creation, and healeth the wounds thereof and overthroweth the enemies thereof. But I beseech thee, O man of God, cause me to behold him again, and to see him that is now become hidden from me, that I may also hear his voice whereof I am not able to express the wonder, for it belongeth not to the nature of this bodily organ.
[Before this speech Syr. (Wright) inserts one of equal length, chiefly about man's free will and fall. But the fifth-century palimpsest edited by Mrs. Lewis agrees with the Greek.]
35 And the apostle answered him, saying: If thou depart from these things whereof thou hast received knowledge, as thou hast said, and if thou know who it is that hath wrought this in thee, and learn and become a hearer of him whom now in thy fervent love thou seekest; thou shalt both see him and be with him for ever, and in his rest shalt thou rest, and shalt be in his joy. But if thou be slackly disposed toward him and turn again unto thy former deeds, and leave that beauty and that bright countenance which now was showed thee, and forget the shining of his light which now thou desirest, not only wilt thou be bereaved of this life but also of that which is to come and thou wilt depart unto him whom thou saidst thou hadst lost, and will no more behold him whom thou saidst thou hadst found.
36 And when the apostle had said this, he went into the city holding the hand of that youth, and saying unto him: These things which thou hast seen, my child, are but a few of the many which God hath, for he doth not give us good tidings concerning these things that are seen, but greater things than these doth he promise us; but so long as we are in the body we are not able to speak and show forth those which he shall give unto our souls. If we say that he giveth us light, it is this which is seen, and we have it: and if we say it of wealth, which is and appeareth in the world, we name it (we speak of something which is in the world, Syr.), and we need it not, for it hath been said: Hardly shall a rich man enter into the kingdom of heaven: and if we speak of apparel of raiment wherewith they that are luxurious in this life are clad, it is named (we mention something that nobles wear, Syr.), and it hath been said: They that wear soft raiment are in the houses of kings. And if of costly banquets, concerning these we have received a commandment to beware of them, not to be weighed down With reveling and drunkenness and cares of this life -speaking of things that are- and it hath been said: Take no thought for your life (soul), what ye shall eat or what ye shall drink, neither for your body, what ye shall put on, for the soul is more than the meat and the body than the raiment. And of rest, if we speak of this temporal rest, a judgement is appointed for this also. But we speak of the world which is above, of God and angels, of watchers and holy ones of the immortal (ambrosial) food and the drink of the true vine, of raiment that endureth and groweth not old, of things which eye hath not seen nor ear heard, neither have they entered into the heart of sinful men, the things which God hath prepared for them that love him. Of these things do we converse and of these do we bring good tidings. Do thou therefore also believe on him that thou mayest live, and put thy trust in him, and thou shalt not die. For he is not persuaded with gifts, that thou shouldest offer them to him, neither is he in need of sacrifices, that thou shouldest sacrifice unto him. But look thou unto him, and he will not overlook thee; and turn unto him, and he will not forsake thee. For his comeliness and his beauty will make thee wholly desirous to love him: and indeed he permitteth thee not to turn thyself away.
37 And when the apostle had said these things unto that youth, a great multitude joined themselves unto them. And the apostle looked and saw them raising themselves on high that they might see him, and they were going up into high places; and the apostle said unto them: Ye men that are come unto the assembly of Christ, and would believe on Jesus, take example hereby, and see that if ye be not lifted up, ye cannot see me who am little, and are not able to spy me out who am like unto you. If, then, ye cannot see me who am like you unless ye lift yourselves up a little from the earth, how can ye see him that dwelleth in the height and now is found in the depth, unless ye first lift yourselves up out of your former conversation, and your unprofitable deeds, and your desires that abide not, and the wealth that is left here, and the possession of earth that groweth old, and the raiment that corrupteth, and the beauty that waxeth old and vanisheth away, and yet more out of the whole body wherein all these things are stored up, and which groweth old and becometh dust, returning unto its own nature? For it is the body which maintaineth all these things. But rather believe on our Lord Jesus Christ, vvhom we preach, that your hope may be in him and in him ye may have life world without end, that he may become your fellow traveller in this land of error, and may be to you an harbour in this troublous sea. And he shall be to you a fountain springing up in this thirsty land and a chamber fill of food in this place of them that hunger, and a rest unto your souls, yea, and a physician for your bodies.
38 Then the multitude of them that were gathered together hearing these things wept, and said unto the apostle: O man of God, the God whom thou preachest, we dare not say that we are his, for the works which we have done are alien unto him and not pleasing to him; but if he will have compassion on us and pity us and save us, overlooking our former deeds, and will set us free from the evils which we committed being in error, and not impute them unto us nor make remembrance of our former sins, we will become his servants and will accomplish his will unto the end. And the apostle answered them and said: He reckoneth not against you, neither taketh account of the sins which ye committed being in error, but overlooketh your transgressions which ye have done in ignorance.
The Fourth Act: Concerning the colt
39 And while the apostle yet stood in the highway and spake with the multitude, A she ass's colt came and stood before him (Syr. adds, And Judas said: It is not without the direction of God that this colt has come hither. But to thee I say, O colt that by the grace of our Lord there shall be given to thee speech before these multitudes who are standing here; and do thou say whatsoever thou wilt, that they may believe in the God of truth whom we preach. And the mouth of the colt was opened, and it spake by the power of our Lord and said to him) and opened its mouth and said: Thou twin of Christ, apostle of the Most High and initiate in the hidden word of Christ who receivest his secret oracles, fellow worker with the Son of God, who being free hast become a bondman, and being sold hast brought many into liberty. Thou kinsman of the great race that hath condemned the enemy and redeemed his own, that hast become an occasion of life unto man in the land of the Indians; for thou hast come (against thy will, Syr.) unto men that were in error, and by thy appearing and thy divine words they are now turning unto the God of truth which sent thee: mount and sit upon me and repose thyself until thou enter into the city. And the apostle answered and said: O Jesu Christ (Son) that understandest the perfect mercy! O tranquillity and quiet that now art spoken of (speakest, Syr.) by (among) brute beasts! O hidden rest, that art manifested by thy working, Saviour of us and nourisher, keeping us and resting in alien bodies! O Saviour of our souls! spring that is sweet and unfailing; fountain secure and clear and never polluted; defender and helper in the fight of thine own servants, turning away and scaring the enemy from us, that fightest in many battles for us and makest us conquerors in all; our true and undefeated champion (athlete); our holy and victorious captain: glorious and giving unto thine own a joy that never passeth away, and a relief wherein is none affliction; good shepherd that givest thyself for thine own sheep, and hast vanquished the wolf and redeemed thine own lambs and led them into a good pasture: we glorify and praise thee and thine invisible Father and thine holy spirit [and] the mother of all creation.
40 And when the apostle had said these things, all the multitude that were there looked upon him, expecting to hear what he would answer to the colt. And the apostle stood a long time as it were astonied, and looked up into heaven and said to the colt: Of whom art thou and to whom belongest thou? for marvelous are the things that are shown forth by thy mouth, and amazing and such as are hidden from the many. And the colt answered and said: I am of that stock that served Balaam, and thy lord also and teacher sat upon one that appertained unto me by race. And I also have now been sent to give thee rest by thy sitting upon me: and (that) I may receive (Syr. these may be confirmed in) faith, and unto me may be added that portion which now I shall receive by thy service wherewith I serve thee; and when I have ministered unto thee, it shall be taken from me. And the apostle said unto him: He is able who granted thee this gift, to cause it to be fulfilled unto the end in thee and in them that belong unto thee by race: for as to this mystery I am weak and powerless. And he would not sit upon him. But the colt besought and entreated him that he might be blessed of him by ministering unto him. Then the apostle mounted him and sat upon him; and they followed him, some going before and some following after, and all of them ran, desiring to see the end, and how he would dismiss the colt.
41 But when he came near to the city gates he dismounted from him, saying: Depart, and be thou kept safe where thou wert. And straightway the colt fell to the ground at the apostle's feet and died. And all they that were present were sorry and said to the apostle: Bring him to life and raise him up. But he answered and said unto them: I indeed am able to raise him by the name of Jesus Christ: but this is by all means expedient (or, this is [NOT] by any means expedient). For he that gave him speech that he might talk was able to cause that he should not die; and I raise him not, not as being unable, but because this is that which is expedient and profitable for him. And he bade them that were present to dig a trench and bury his body and they did as they were commanded.
The Fifth Act: Concerning the devil that took up his abode in the woman
42 And the apostle entered into the city and all the multitude followed him. And he thought to go unto the parents of the young man whom he had made alive when he was slain by the serpent: for they earnestly besought him to come unto them and enter into their house. But a very beautiful woman on a sudden uttered an exceeding loud cry, saying: O Apostle of the new God that art come into India, and servant of that holy and only good God; for by thee is he preached, the Saviour of the souls that come unto him, and by thee are healed the bodies of them that are tormented by the enemy, and thou art he that is become an occasion of life unto all that turn unto him: command me to be brought before thee that I may tell thee what hath befallen me, and peradventure of thee I may have hope, and these that stand by thee may be more confident in the God whom thou preachest. For I am not a little tormented by the adversary now this five years' space [one Greek MS. And the apostle bade her come unto him, and the woman stood before him and said: I, O servant of him that is indeed God am a woman: the rest have, As a woman] I was sitting at the first in quiet, and peace encompassed me on every side and I had no care for anything, for I took no thought for any other. 43 And it fell out one day that as I came out from the bath there met me a man troubled and disturbed, and his voice and speech seemed to me exceeding faint and dim; and he stood before me and said: I and thou will be in one love and we will have intercourse together as a man with his wife; And I answered and said to him: I never had to do with my betrothed, for I refused to marry, and how shall I yield myself to thee that wouldest have intercourse with me in adulterous wise? And having so said, I passed on, and I said to my handmaid that was with me: Sawest thou that youth and his shamelessness, how boldly he spake with me, and had no shame? but she said to me: I saw an old man speaking to thee. And when I was in mine house and had dined my soul suggested unto me some suspicion and especially because he was seen of me in two forms; and having this in my mind I fell asleep. He came, therefore, in that night and was joined unto me in his foul intercourse. And when it was day I saw him and fled from him, and on the night following that he came and abused me; and now as thou seest me I have spent five years being troubled by him, and he hath not departed from me. But I know and am persuaded that both devils and spirits and destroyers are subject unto thee and are filled with trembling at thy prayers: pray thou therefore for me and drive away from me the devil that ever troubleth me, that I also may be set free and be gathered unto the nature that is mine from the beginning, and receive the grace that hath been given unto my kindred.
44 And the apostle said: O evil that cannot be restrained! O shamelessness of the enemy! O envious one that art never at rest! O hideous one that subduest the comely! O thou of many forms! As he will he appeareth, but his essence cannot be changed. O the crafty and faithless one! O the bitter tree whose fruits are like unto him! O the devil that overcometh them that are alien to him! O the deceit that useth impudence! O the wickedness that creepeth like a serpent, and that is of his kindred! (Syr. wrongly adds a clause bidding the devil show himself.) And when the apostle said this, the malicious one came and stood before him, no man seeing him save the woman and the apostle, and with an exceeding loud voice said in the hearing of all: 45 What have we to do with thee, thou apostle of the Most High! What have we to do with thee, thou servant of Jesus Christ? What have we to do with thee, thou counsellor of the holy Son of God? Wherefore wilt thou destroy us, whereas our time is not yet come? Wherefore wilt thou take away our power? for unto this hour we had hope and time remaining to us. What have we to do with thee? Thou hast power over thine own, and we over ours. Wherefore wilt thou act tyrannously against us, when thou thyself teachest others not to act tyrannously? Wherefore dost thou crave other men's goods and not suffice thyself with thine own? Wherefore art thou made like unto the Son of God which hath done us wrong? for thou resemblest him altogether as if thou wert born of him. For we thought to have brought him under the yoke like as we have the rest, but he turned and made us subject unto him: for we knew him not; but he deceived us with his form of all uncomeliness and his poverty and his neediness: for seeing him to be such, we thought that he was a man wearing flesh, and knew not that it is he that giveth life unto men. And he gave us power over our own, and that we should not in this present time leave them but have our walk in them: but thou wouldest get more than thy due and that which was given thee, and afflict us altogether.
46 And having said this the devil wept, saying: I leave thee, my fairest consort, whom long since I found and rested in thee; I forsake thee, my sure sister, my beloved in whom I was well pleased. What I shall do I know not, or on whom I shall call that he may hear me and help me. I know what I will do: I will depart unto some place where the report of this man hath not been heard, and peradventure I shall call thee, my beloved by another name (Syr. for thee my beloved I shall find a substitute). And he lifted up his voice and said: Abide in peace for thou hast taken refuge with one greater than I, but I will depart and seek for one like thee, and if I find her not, I will return unto thee again: for I know that whilst thou art near unto this man thou hast a refuge in him, but when he departeth thou wilt be such as thou wast before he appeared, and him thou wilt forget, and I shall have opportunity and confidence: but now I fear the name of him that hath saved thee. And having so said the devil vanished out of sight: only when he departed fire and smoke were seen there: and all that stood there were astonied.
47 And the apostle seeing it, said unto them: This devil hath shown nought that is alien or strange to him, but his own nature, wherein also he shall be consumed, for verily the fire shall destroy him utterly and the smoke of it shall be scattered abroad. And he began to say:
Jesu, the hidden mystery that hath been revealed unto us, thou art he that hast shown unto us many mysteries; thou that didst call me apart from all my fellows and spakest unto me three (one, Syr.) words wherewith I am inflamed, and am not able to speak them unto others. Jesu, man that wast slain, dead buried! Jesu, God of God, Saviour that quickenest the dead, and healest the sick! Jesu, that wert in need like [a man poor] and savest as one that hath no need, that didst catch the fish for the breakfast and the dinner and madest all satisfied with a little bread. Jesu, that didst rest from the weariness of wayfaring like a man, and walkedst on the waves like a God. 48 Jesu most high, voice arising from perfect mercy, Saviour of all, the right hand of the light, overthrowing the evil one in his own nature, and gathering all his nature into one place; thou of many forms, that art only begotten, first-born of many brethren God of the Most High God, man despised until now (Syr. and humble). Jesu Christ that neglectest us not when we call upon thee, that art become an occasion of life unto all mankind, that for us wast judged and shut up in prison, and loosest all that are in bonds, that wast called a deceiver and redeemest thine own from error: I beseech thee for these that stand here and believe on thee, for they entreat to obtain thy gifts, having good hope in thy help, and having their refuge in thy greatness; they hold their hearing ready to listen unto the words that are spoken by us. Let thy peace come and tabernacle in them and renew them from their former deeds, and let them put off the old man with his deeds, and put on the new that now is proclaimed unto them by me.
49 And he laid his hands on them and blessed them, saying: The grace of our Lord Jesus Christ shall be upon you for ever. And they said, Amen. And the woman besought him, saying: O apostle of the Most High, give me the seal, that that enemy return not again unto me. Then he caused her to come near unto him (Syr. went to a river which was close by there), and laid his hands upon her and sealed her in the name of the Father and the Son and the Holy Ghost; and many others also were sealed with her. And the apostle bade his minister (deacon) to set forth a table; and he set forth a stool which they found there, and spread a linen cloth upon it and set on the bread of blessing; and the apostle stood by it and said: Jesu, that hast accounted us worthy to partake of the eucharist of thine holy body and blood, lo, we are bold to draw near unto thine eucharist and to call upon thine holy name: come thou and communicate unto us (Syr. adds more).
50 And he began to say: Come, O perfect compassion, Come O communion of the male, Come, she that knoweth the mysteries of him that is chosen, Come, she that hath part in all the combats of the noble champion (athlete), Come, the silence that revealeth the great things of the whole greatness, Come, she that manifesteth the hidden things and maketh the unspeakable things plain, the holy dove that beareth the twin young, Come, the hidden mother, Come, she that is manifest in her deeds and giveth joy and rest unto them that are joined unto her: Come and communicate with us in this eucharist which we celebrate in thy name and in the love-feast wherein we are gathered together at thy calling. (Syr. has other clauses and not few variants.) And having so said he marked out the cross upon the bread, and brake it, and began to distribute it. And first he gave unto the woman, saying: This shall be unto thee for remission of sins and eternal transgressions (Syr. and for the everlasting resurrection). And after her he gave unto all the others also which had received the seal (Syr. and said to them: Let this eucharist be unto you for life and rest, and not for judgement and vengeance. And they said, Amen. Cf. 29 fin.).
The Sixth Act: Of the youth that murdered the Woman.
51 Now there was a certain youth who had wrought an abominable deed, and he came near and received of the eucharist with his mouth: but his two hands withered up, so that he could no more put them unto his own mouth. And they that were there saw him and told the apostle what had befallen; and the apostle called him and said unto him: Tell me, my child, and be not ashamed, what was it that thou didst and camest hither? for the eucharist of the Lord hath convicted thee. For this gift which passeth among many doth rather heal them that with faith and love draw near thereto, but thee it hath withered away; and that which is come to pass hath not befallen without some effectual cause. And the Youth, being convicted by the eucharist of the Lord, came and tell at the apostle's feet and besought him, saying: I have done an evil deed, yet I thought to do somewhat good. I was enamoured of a woman that dwelleth at an inn without the city, and she also loved me; and when I heard of thee and believed, that thou proclaimest a living God, I came and received of thee the seal with the rest; for thou saidst: Whosoever shall partake in the polluted union, and especially in adultery, he shall not have life with the God whom I preach. Whereas therefore I loved her much, I entreated her and would have persuaded her to become my consort in chastity and pure conversation, which thou also teachest: but she would not. When, therefore, she consented not, I took a sword and slew her: for I could not endure to see her commit adultery with another man.
52 When the apostle heard this he said: O insane union how ruinest thou unto shamelessness! O unrestrained lust, how hast thou stirred up this man to do this! O work of the serpent, how art thou enraged against thine own! And the apostle bade water to be brought to him in a basin; and when the water was brought, he said: Come, ye waters from the living waters, that were sent unto us, the true from the true, the rest that was sent unto us from the rest, the power of salvation that cometh from that power which conquereth all things and subdueth them unto its own will: come and dwell in these waters, that the gift of the Holy Ghost may be perfectly consummated in them. And he said unto the youth: Go, wash thy hands in these waters. And when he had washed they were restored; and the apostle said unto him: Believest thou in our Lord Jesus Christ that he is able to do all things? And he said: Though I be the least, yet I believe. But I committed this deed thinking that I was doing somewhat good: for I besought her as I told thee, but she would not obey me, to keep herself chaste.
53 And the apostle said to him: Come, let us go unto the inn where thou didst commit this deed. And the youth went before the apostle in the way, and when they came to the inn they found her Lying dead. And the apostle when he saw her was sorry, for she was a comely girl. And he commanded her to be brought into the midst of the inn: and they laid her on a bed and brought her forth and set her down in the midst of the court of the inn. And the apostle laid his hand upon her and began to say: Jesu, who always showest thyself unto us; for this is thy will, that we should at all times seek thee, and thyself hast given us this power, to ask and to receive, and hast not only permitted this, but hast taught us to pray: who art not seen of our bodily eyes, but art never hidden from the eyes of our soul, and in thine aspect art concealed, but in thy works art manifested unto us: and in thy many acts we have known thee so far as we are able, and thyself hast given us thy gifts without measure, saying: Ask and it shall be given unto you, seek and ye shall find, knock and it shall be opened unto you: we beseech thee, therefore, having the fear (suspicion) of our sins; and we ask of thee, not riches, not gold, not silver, not possessions, not aught else of the things which come of the earth and return again unto the earth; but this we ask of thee and entreat, that in thine holy name thou wouldest raise up the woman that lieth here, by thy power, to the glory and faith of them that stand by.
54 And he said unto the youth (Syr. ' Stretch thy mind towards our Lord,' and he signed him with the cross), having signed (sealed) him: Go and take hold on her hand and say unto her: I with my hands slew thee with iron, and with my hands in the faith of Jesus I raise thee up. So the youth went to her and stood by her, saying: I have believed in thee, Christ Jesu. And he looked unto Judas Thomas the apostle and said to him: Pray for me that my Lord may come to my help, whom I also call upon. And he laid his hand upon her hand and said: Come, Lord Jesu Christ: unto her grant thou life and unto me the earnest of faith in thee. And straightway as he drew her hand she sprang up and sat up, looking upon the great company that stood by. And she saw the apostle also standing over against her, and leaving the bed she leapt forth and fell at his feet and caught hold on his raiment, saying: I beseech thee, my lord where is that other that was with thee, who left me not to remain in that fearful and cruel place, but delivered me unto thee, saying: Take thou this woman, that she may be made perfect, and hereafter be gathered into her place?
55 And the apostle said unto her: Relate unto us where thou hast been. And she answered: Dost thou who wast with me and unto whom I was delivered desire to hear? And she began to say: [This description of hell-torments is largely derived from the Apocalypse of Peter] A man took me who was hateful to look upon altogether black, and his raiment exceedingly foul, and took me away to a place wherein were many pits (chasms), and a great stench and hateful odour issued thence. And he caused me to look into every pit, and I saw in the (first) pit flaming fire, and wheels of fire ran round there, and souls were hanged upon those wheels, and were dashed (broken) against each other; and very great crying and howling was there, and there was none to deliver. And that man said to me: These souls are of thy tribe, and when the number of their days is accomplished (lit. in the days of the number) they are (were) delivered unto torment and affliction, and then are others brought in in their stead, and likewise these into another place. These are they that have reversed the intercourse of male and female. And I looked and saw infants heaped one upon another and struggling with each other as they lay on them. And he answered and said to me: These are the children of those others, and therefore are they set here for a testimony against them. (Syr. omits this clause of the children, and lengthens and dilutes the preceding speech.)
56 And he took me unto another pit, and I stooped and looked and saw mire and worms welling up, and souls wallowing there, and a great gnashing of teeth was heard thence from them. And that man said unto me: These are the souls of women which forsook their husbands and committed adultery with others, and are brought into this torment. Another pit he showed me whereinto I stooped and looked and saw souls hanging, some by the tongue, some by the hair, some by the hands, and some head downward by the feet, and tormented (smoked) with smoke and brimstone; concerning whom that man that was with me answered me: The souls which are hanged by the tongue are slanderers, that uttered Lying and shameful words, and were not ashamed, and they that are hanged by the hair are unblushing ones which had no modesty and went about in the world bareheaded; and they that are hanged by the hands, these are they that took away and stole other men's goods, and never gave aught to the needy nor helped the afflicted, but did so, desiring to take all, and had no thought at all of justice or of the law; and they that hang upside down by the feet, these are they that lightly and readily ran in evil ways and disorderly paths, not visiting the sick nor escorting them that depart this life, and therefore each and every soul receiveth that which was done by it. (Syr. omits almost the whole section.)
57 Again he took me and showed me a cave exceeding dark, breathing out a great stench, and many souls were looking out desiring to get somewhat of the air, but their keepers suffered them not to look forth. And he that was with me said: This is the prison of those souls which thou sawest: for when they have fulfilled their torments for that which each did, thereafter do others succeed them: and there be some that are wholly consumed and (some, Syr.) that are delivered over unto other torments. And they that kept the souls which were in the dark cave said unto the man that had taken me: Give her unto us that we may bring her in unto the rest until the time cometh for her to be delivered unto torment. But he answered them: I give her not unto you, for I fear him that delivered her to me: for I was not charged to leave her here, but I take her back with me until I shall receive order concerning her. And he took me and brought me unto another place wherein were men being sharply tormented (Syr. where men were). And he that was like unto thee took me and delivered me to thee, saying thus to thee: Take her, for she is one of the sheep that have gone astray. And I was taken by thee, and now am I before thee. I beseech thee, therefore, and supplicate that I may not depart unto those places of punishment which I have seen.
58 And the apostle said: Ye have heard what this woman hath related: and there are not these torments only, but others also, worse than these; and ye, if ye turn not unto this God whom I preach, and abstain from your former works and the deeds which ye committed without knowledge, shall have your end in those torments. Believe therefore on Christ Jesus, and he will forgive you the sins ye have committed hitherto, and will cleanse you from all your bodily lusts that abide on the earth, and will heal you of all your trespasses which follow you and depart with you and are found upon (before) you. Put off therefore every one of you the old man, and put on the new, and forsake your former walk and conversation; and let them that stole steal no more, but live by labouring and working; and let the adulterous no more fornicate, lest they deliver themselves unto eternal torment; for adultery is before God exceeding evil beyond other sins. And put away from you covetousness and Lying and drunkenness and slandering, and render not evil for evil: for all these things are strange and alien unto the God who is preached by me: but rather walk ye in faith and meekness and holiness and hope, wherein God delighteth, that ye may become his own, expecting of him the gifts which some few only do receive.
59 All the people therefore believed and gave their souls obediently unto the living God and Christ Jesus, rejoicing in the blessed works of the Most High and in his holy service. And they brought much money for the service of the widows: for the apostle had them gathered together in the cities, and unto all of them he sent provision by his own ministers (deacons), both clothes and nourishment. And he himself ceased not preaching and speaking to them and showing that this is Jesus Christ whom the scriptures proclaimed, who is come and was crucified, and raised the third day from the dead. And next he showed them plainly, beginning from the prophets, the things concerning the Christ, that it was necessary that he should come, and that in him should be accomplished all things that were foretold of him. And the fame of him went forth into all the cities and countries, and all that had sick or them that were oppressed by unclean spirits brought them, and some they laid in the way whereby he should pass, and he healed them all by the power of the Lord. Then all that were healed by him said with one accord: Glory be to thee, Jesu, who hast granted us all alike healing through thy servant and apostle Thomas. And now being whole and rejoicing, we beseech thee that we may be of thy flock, and be numbered among thy sheep; receive us therefore, Lord, and impute not unto us our transgressions and our former faults which we committed being in ignorance.
60 And the apostle said: Glory be to the only-begotten of the Father! Glory be to the first-born of many brethren! Glory be to thee, the defender and helper of them that come unto thy refuge! that sleepest not, and awakest them that are asleep that livest and givest life to them that lie in death! O God Jesu Christ, Son of the living God, redeemer and helper, refuge and rest of all that are weary (labour) in thy work, giver of healing to them that for thy name s sake bear the burden and heat of the day: we give thanks for (to) the gifts that are given us of thee and granted us by thy help and thy dispensation that cometh unto us from thee.
61 Perfect thou therefore these things in us unto the end that we may have the boldness that is in thee: look upon us for for thy sake have we forsaken our homes and our parents, and for thy sake have we gladly and willingly become strangers: look upon us, Lord, for we have forsaken our own possessions for thy sake, that we might gain thee the possession that cannot be taken away: look upon us, Lord, for we have forsaken them that belong unto us by race, that we might be joined unto thy kinship: look upon us, Lord, that have forsaken our fathers and mothers and fosters, that we might behold thy Father, and be satisfied with his divine food: look upon us, Lord, for for thy sake have we forsaken our bodily consorts and our earthly fruits, that we might be partakers in that enduring and true fellowship, and bring forth true fruits, whose nature is from above, which no man can take from us, with whom we shall abide and who shall abide with us.
The Seventh Act: Of the Captain.
62 Now while the apostle Thomas was proclaiming throughout all India the word of God, a certain captain of the king Misdaeus (Mazdai, Syr.) came to him and said unto him: I have heard of thee that thou takest no reward of any man, but even that thou hast thou givest to them that need. For if thou didst receive rewards, I would have sent thee a great sum, and would not have come myself, for the king doeth nought without me: for I have much substance and am rich, even one of the rich men of India. And I have never done wrong to any; but the contrary hath befallen me. I have a wife, and of her I had a daughter and I am well affectioned toward her, as also nature requireth and have never made trial of another wife. Now it chanced that there was a wedding in our city, and they that made the marriage feast were well beloved of me: they came in therefore and bade me to it, bidding also my wife and her daughter. Forasmuch then as they were my good friends I could not refuse: I sent her therefore, though she desired not to go, and with them I sent also many servants: so they departed, both she and her daughter, decked with many ornaments.
63 And when it was evening and the time was come to depart from the wedding I sent lamps and torches to meet them: and I stood in the street to espy when she should come and I should see her with my daughter. And as I stood I heard a sound of lamentation. Woe for her! was heard out of every mouth. And my servants with their clothes rent came to me and told me what was done. We saw, said they, a man and a boy with him. And the man laid his hand upon thy wife, and the boy upon thy daughter: and they fled from them: and we smote (wounded) them with our swords, but our swords fell to the ground. And the same hour the women fell down, gnashing their teeth and beating their heads upon the earth and seeing this we came to tell it thee. And when I heard this of my servants I rent my clothes and smote my face with my hands, and becoming like one mad I ran along the street, and came and found them cast in the market-place; and I took them and brought them to my house, and after a long space they awaked and stood up, and sat down.
64 I began therefore to inquire of my wife: What is it that hath befallen thee? And she said to me: Knowest thou not what thou hast done unto me? for I prayed thee that I might not go to the wedding, because I was not of even health in my body; and as I went on the way and came near to the aqueduct wherein the water floweth, I saw a black man standing over against me nodding at me with his head, and a boy like unto him standing by him; and I said to my daughter: Look at those two hideous men, whose teeth are like milk and their lips like soot. And we left them and went towards the aqueduct; and when it was sunset and we departed from the wedding, as we passed by with the young men and drew near the aqueduct, my daughter saw them first, and was affrighted and fled towards me; and after her I also beheld them coming against us: and the servants that were with us fled from them (Syr.) and they struck us, and cast down both me and my daughter. And when she had told me these things, the devils came upon them again and threw them down: and from that hour they are not able to come forth, but are shut up in one room or a second (Syr. in a room within another): and on their account I suffer much, and am distressed: for the devils throw them down wheresoever they find them, and strip them naked. I beseech and supplicate thee before God, help me and have pity on me, for it is now three years that a table hath not been set in my house, and my wife and my daughter have not sat at a table: and especially for mine unhappy daughter, which hath not seen any good at all in this world.
65 And the apostle, hearing these things from the captain, was greatly grieved for him, and said unto him: Believest thou that Jesus will heal them? And the captain said: Yea. And the apostle said: Commit thyself then unto Jesus, and he will heal them and procure them succour. And the captain said: Show me him, that I may entreat him and believe in him. And the apostle said: He appeareth not unto these bodily eyes, but is found by the eyes of the mind. The captain therefore lifted up his voice and said: I believe thee, Jesu, and entreat and supplicate thee, help my little faith which I have in thee. And the apostle commanded Xenophon (Syr. Xanthippus) the deacon to assemble all the brethren; and when the whole multitude was gathered, the apostle stood in the midst and said:
66 Children and brethren that have believed on the Lord, abide in this faith, preaching Jesus who was proclaimed unto you by me, to bring you hope in him; and forsake not (be not forsaken of) him, and he will not forsake you. While ye sleep in this slumber that weigheth down the sleepers, he, sleeping not, keepeth watch over you; and when ye sail and are in peril and none can help, he walking upon the waters supporteth and aideth. For I am now departing from you, and it appeareth not if I shall again see you according to the flesh. Be ye not therefore like unto the people of Israel, who losing sight of their pastors for an hour, stumbled. But I leave unto you Xenophon the deacon in my stead; for he also like myself proclaimeth Jesus: for neither am I aught, nor he, but Jesus only; for I also am a man clothed with a body, a son of man like one of you; for neither have I riches as it is found with some, which also convict them that possess them, being wholly useless, and left behind upon the earth, whence also they came, and they bear away with them the transgressions and blemishes of sins which befall men by their means. And scantly are rich men found in almsgivillg: but the merciful and lowly in heart, these shall inherit the kingdom of God: for it is not beauty that endureth with men, for they that trust in it, when age cometh upon them, shall suddenly be put to shame: all things therefore have their time; in their season are they loved and hated. Let your hope then be in Jesus Christ the Son of God, which is always loved, and always desired: and be mindful of us, as we of you: for we too, if we fulfil not the burden of the commandments are not worthy to be preachers of this name, and hereafter shall we pay the price (punishment) of our own head.
67 And he prayed with them and continued with them a long time in prayer and supplication, and committing them unto the Lord, he said: O Lord that rulest over every soul that is in the body; Lord, Father of the souls that have their hope in thee and expect thy mercies: that redeemest from error the men that are thine own and settest free from bondage and corruption thy subjects that come unto thy refuge: be thou in the flock of Xenophon and anoint it with holy oil, and heal it of sores, and preserve it from the ravening wolves. And he laid his hand on them and said: The peace of the Lord shall be upon you and shall journey with us.
The Eighth Act: Of the wild asses.
68 The apostle therefore went forth to depart on the way: and they all escorted him, weeping and adjuring him to make remembrance of them in his prayers and not to forget them. He went up then and sat upon the chariot, leaving all the brethren, and the captain came and awaked the driver, saying: I entreat and pray that I may become worthy to sit beneath his feet, and I will be his driver upon this way, that he also may become my guide in that way whereby few go.
69 And when they had journeyed about two miles, the apostle begged of the captain and made him arise and caused him to sit by him, suffering the driver to sit in his own place. And as they went along the road, it came to pass that the beasts were wearied with the great heat and could not be stirred at all. And the captain was greatly vexed and wholly cast down, and thought to run on his own feet and bring other beasts for the use of the chariot; but the apostle said: Let not thine heart be troubled nor affrighted, but believe on Jesus Christ whom I have proclaimed unto thee, and thou shalt see great wonders. And he looked and saw a herd of wild asses feeding by the wayside, and said to the captain: If thou hast believed on Christ Jesus, go unto that herd of wild asses and say: Judas Thomas the apostle of Christ the new God saith unto you: Let four of you come, of whom we have need (or, of whom we may have use).
70 And the captain went in fear, for they were many; and as he went, they came to meet him; and when they were near, he said unto them: Judas Thomas the apostle of the new God commandeth you: Let four of you come, of whom I have need. And when the wild asses heard it, they ran with one accord and came to him, and when they came they did him reverence. [Syr. has a long prayer: And Judas Thomas the apostle of our Lord lifted up his voice in praise and said: Glorious art thou, God of truth and Lord of all natures, for thou didst will with thy will, and make all thy works and finish all thy creatures, and bring them to the rule of their nature, and lay upon them all thy fear that they might be subject to thy command. And thy will trod the path from thy secrecy to manifestation, and was caring for every soul that thou didst make, and was spoken of by the mouth of all the prophets, in all visions and sounds and voices; but Israel did not obey because of their evil inclination. And thou, because thou art Lord of all, hast a care for the creatures, so that thou spreadest over us thy mercy in him who came by thy will and put on the body, thy creature, which thou didst will and form according to thy glorious wisdom. He whom thou didst appoint in thy secrecy and establish in thy manifestation, to him thou hast given the name of Son, he who was thy will, the power of thy thought; so that ye are by various names, the Father and the Son and the Spirit, for the sake of the government of thy creatures, for the nourishing of all natures, and ye are one in glory and power and will; and ye are divided without being separated, and are one though divided, and all subsists in thee and is subject to thee, because all is thine. And I rely upon thee, Lord, and by thy command have subjected these dumb beasts, that thou mightest show thy ministering power upon us and upon them because it is needful, and that thy name might be glorified in us and in the beasts that cannot speak.] And the apostle said unto them: Peace be unto you. Yoke ye four of you in the stead of these beasts that have come to a stand. And every one of them came and pressed to be yoked: there were then four stronger than the rest, which also were yoked. And the rest, some went before and some followed. And when they had journeyed a little way he dismissed the colts, saying: I say unto you the inhabiters of the desert, depart unto your pastures, for if I had had need of all, ye would all have gone with me; but now go unto your place wherein ye dwell. And they departed quietly until they were no more seen.
71 Now as the apostle and the captain and the driver went on, the wild asses drew the chariot quietly and evenly, lest they should disturb the apostle of God. And when they came near to the city gate they turned aside and stood still before the doors of the captain's house. And the captain said: It is not possible for me to relate what hath happened, but when I see the end I will tell it. The whole city therefore came to see the wild asses under the yoke; and they had heard also the report of the apostle that he was to come and visit them. And the apostle asked the captain: Where is thy dwelling, and whither dost thou bring us? And he said to him: Thou thyself knowest that we stand before the doors, and these which by thy commandment are come with thee know it better than I.
72 And having so said he came down from the chariot. The apostle therefore began to say: Jesu Christ, that art blasphemed by the ignorance of thee in this country; Jesu, the report of whom is strange in this city; Jesu, that receivest all (Syr. sendest on before the apostles in every country and in every city, and all thine that are worthy are glorified in thee; Jesu, that didst take a form and become as a man, and wert seen of all us that thou mightest not separate us from thine own love: thou, Lord, art he that gavest thyself for us, and with thy blood hast purchased us and gained us as a possession of great price: and what have we to give thee, Lord, in exchange for thy life which thou gavest for us? for that which we would give, thou gavest us: and this is, that we should entreat of thee and live.
73 And when he had so said, many assembled from every quarter to see the apostle of the new God. And again the apostle said: Why stand we idle? Jesu, Lord, the hour is come: what wilt thou have done? command therefore that that be fulfilled which needeth to be done. Now the captain's wife and her daughter were sore borne down by the devils, so that they of the house thought they would rise up no more: for they suffered them not to partake of aught, but cast them down upon their beds recognizing no man until that day when the apostle came thither. And the apostle said unto one of the wild asses that were yoked on the right hand: Enter thou within the gate, and stand there and call the devils and say to them: Judas Thomas the apostle and disciple of Jesus Christ saith unto you: Come forth hither: for on your account am I sent and unto them that pertain to you by race, to destroy you and chase you unto your place, until the time of the end come and ye go down into your own deep of darkness.
74 And that wild ass went in, a great multitude being with him, and said: Unto you I speak, the enemies of Jesus that is called Christ: unto you I speak that shut your eyes lest ye see the light: unto you I speak, children of Gehenna and of destruction, of him that ceaseth not from evil until now, that always reneweth his workings and the things that befit his being: unto you I speak, most shameless, that shall perish by your own hands. And what I shall say of your destruction and end, and what I shall tell, I know not. For there are many things and innumerable to the hearing: and greater are your doings than the torment that is reserved for you (Syr. however great your bodies, they are too small for your retributions). But unto thee I speak, devil, and to thy son that followeth with thee: for now am I sent against you. And wherefore should I make many words concerning your nature and root, which yourselves know and are not ashamed? but Judas Thomas the apostle of Christ Jesus saith unto you, he that by much love and affection is sent hither: Before all this multitude that standeth here, come forth and tell me of what race ye are.
75 And straightway the woman came forth with her daughter, both like dead persons and dishonoured in aspect: and the apostle beholding them was grieved. especially for the girl, and saith unto the devils: God forbid that for you there should be sparing or propitiation, for ye know not to spare nor to have pity: but in the name of Jesus, depart from them and stand by their side. And when the apostle had so said, the women fell down and became as dead; for they neither had breath nor uttered speech: but the devil answered with a loud voice and said: Art thou come hither again, thou that deridest our nature and race? art thou come again, that blottest out our devices? and as I take it, thou wouldest not suffer us to be upon the earth at all: but this at this time thou canst not accomplish. And the apostle guessed that this devil was he that had been driven out from that other woman.
76 And the devil said: I beseech thee, give me leave to depart even whither thou wilt, and dwell there and take commandment from thee, and I will not fear the ruler that hath authority over me. For like as thou art come to preach good tidings, so I also am come to destroy; and like as, if thou fulfil not the will of him that sent thee, he will bring punishment upon thy head, so I also if I do not the will of him that sent me, before the season and time appointed, shall be sent unto mine own nature; and like as thy Christ helpeth thee in that thou doest, so also my father helpeth me in that I do; and like as for thee he prepareth vessels worthy of thine inhabiting, so also for me he seeketh out vessels whereby I may accomplish his deeds; and like as he nourisheth and provideth for his subjects, so also for me he prepareth chastisements and torments, with them that become my dwellingplaces (Syr. those in whom I dwell); and like as for a recompense of thy working he giveth thee eternal life, so also unto me he giveth for a reward of my works eternal destruction; and like as thou art refreshed by thy prayer and thy good works and spiritual thanksgivings, so I also am refreshed by murders and adulteries and sacrifices made with wine upon altars (Syr. sacrifices and libations of wine), and like as thou convertest men unto eternal life, so I also pervert them that obey me unto eternal destruction and torment: and thou receivest thine own and I mine.
77 And when the devil had said these things and yet more the apostle said: Jesus commandeth thee and thy son by me to enter no more into the habitation of man: but go ye forth and depart and dwell wholly apart from the habitation of men. And the devils said unto him: Thou hast laid on us a harsh commandment: but what wilt thou do unto them that now are concealed from thee? for they that have wrought all the images rejoice in them more than thee: and many of them do the more part worship, and perform their will, sacrificing to them and bringing them food, by libations and by wine and water and offering with oblations. And the apostle said: They also shall now be abolished, with their works. And suddenly the devils vanished away: but the women lay cast upon the earth as if were dead, and without speech.
78 And the wild asses stood together and parted not one from another; but he to whom speech was given by the power of the Lord -while all men kept silence, and looked to see what they would do- the wild ass said unto the apostle: Why standest thou idle, O apostle of Christ the Most High, who looketh that thou shouldest ask of him the best of learning? Wherefore then tarriest thou? (Syr. that thou shouldest ask him, and he would give thee? Why delayest thou, good disciple?) for lo, thy teacher desireth to show by thy hands his mighty works. Why standest thou still, O herald of the hidden one? for thy (Lord) willeth to manifest through thee his unspeakable things, which he reserveth for them that are worthy of him, to hear them. Why restest thou, O doer of mighty works in the name of the Lord? for thy Lord encourageth thee and engendereth boldness in thee. Fear not, therefore; for he will not forsake the soul that belongeth unto thee by birth. Begin therefore to call upon him and he will readily hearken to thee. Why standest thou marvelling at all his acts and his workings? for these are small things which he hath shown by thy means. And what wilt thou tell concerning his great gifts? for thou wilt not be sufficient to declare them. And why marvellest thou at his cures of the body which he worketh? (Syr. which come to an end) especially when thou knowest that healing of his which is secure and lasting, which he bringeth forth by his own nature? And why lookest thou unto this temporal life, and hast no thought of that which is eternal (Syr. when thou canst every day think on that which is eternal)?
79 But unto you the multitudes that stand by and look to see these that are cast down raised up, I say, believe in the apostle of Jesus Christ: believe the teacher of truth, believe him that showeth you the truth, believe Jesus, believe on the Christ that was born, that the born may live by his life: who also was raised up through infancy, that perfection might appear by his manhood (man). He did teach his own disciples: for he is the teacher of the truth and maketh wise men wise (Syr. who went to school that through him perfect wisdom might be known: he taught his teacher because he was the teacher of verity and the master of the wise). Who also offered the gift in the temple that he might show that all the (every) offering was sanctified. This is his apostle, the shewer-forth of truth: this is he that performeth the will of him that sent him. But there shall come false apostles and prophets of lawlessness, whose end shall be according to their deeds; preaching indeed and ordaining to flee from ungodliness, but themselves at all times detected in sins, clad indeed with sheep's clothing, but within, ravening wolves. Who suffice not themselves with one wife but corrupt many women; who, saying that they despise children, destroy many children (boys), for whom they will pay the penalty; that content not themselves with their own possessions, but desire that all useless things should minister unto them only; professing to be his disciples; and with their mouth they utter one thing, but in their heart they think another; charging other men to beware of evil, but they themselves perform nought that is good; who are accounted temperate, and charge other men to abstain from fornication theft, and covetousness, but in all these things do they themselves walk secretly, teaching other men not to do them.
80 And when the wild ass had declared all these things, all men gazed upon him. And when he ceased the apostle said: What I shall think concerning thy beauty, O Jesu, and what I shall tell of thee, I know not, or rather I am not able, for I have no power to declare it, O Christ that art in rest, and only wise that only knowest the inward of the heart and understandest the thought. Glory be to thee, merciful and tranquil. Glory to thee, wise word. Glory to thy compassion that was born unto us. Glory to thy mercy that was spread out over us. Glory to thy greatness that was made small for us. Glory to thy most high kingship that was humbled for us. Glory to thy might which was enfeebled for us. Glory to thy Godhead that for us was seen in likeness of men. Glory to thy manhood that died for us that it might make us live. Glory to thy resurrection from the dead; for thereby rising and rest cometh unto our souls. Glory and praise (good report) to thine ascending into the heavens; for thereby thou hast shewed us the path of the height, and promised that we shall sit with thee on thy right hand and with thee judge the twelve tribes of Israel. Thou art the heavenly word of the Father: thou art the hidden light of the understanding, shewer of the way of truth, driver away of darkness, and blotter-out of error.
81 Having thus spoken, the apostle stood over the women, saying: My Lord and my God, I am not divided from thee (or doubt not concerning thee), nor as one unbelieving do I call upon thee, who art always our helper and succourer and raiser-up; who breathest thine own power into us and encouragest us and givest confidence in love unto thine own servants. I beseech thee, let these souls be healed and rise up and become such as they were before they were smitten of the devils. And when he thus spake the women turned and sat up. And the apostle bade the captain that his servants should take them and bring them within (Syr. and give them food, for they had not eaten for many days). And when they were gone in, the apostle said unto the wild asses, Follow me. And they went after him until he had brought them without the gate. And when they had gone out, he said to them: Depart in peace unto your pastures. The wild asses therefore went away willingly; and the apostle stood and took heed to them lest they should be hurt of any, until they had gone afar off and were no more seen. And the apostle returned with the multitude into the house of the captain.
The Ninth Act: Of the Wife of Charisius.
82 Now it chanced that a certain woman, the wife of Charisius, that was next unto the king, whose name was Mygdonia, came to see and behold the new name and the new God who was being proclaimed, and the new apostle who had come to visit their country: and she was carried by her own servants; and because of the great crowd and the narrow way they were not able to bring her near unto him. And she sent unto her husband to send her more to minister to her; and they came and approached her, pressing upon the people and beating them. And the apostle saw it and said to them: Wherefore overthrow ye them that come to hear the word, and are eager for it? and ye desire to be near me but are far off, as it was said of the multitude that came unto the Lord: Having eyes ye see not, and having ears ye hear not; and he said to the multitudes: He that hath ears to hear, let him hear; and: Come unto me, all ye that labour and are heavy laden, and I will give you rest.
83 And looking upon them that carried her, he said unto them: This blessing and this admonition [Here and elsewhere there is a marked divergence between the texts of U and P, the Roman and Paris MSS.: Bonnet prints them separately. P is on the whole much shorter. Syr. differs from both. I follow U, but it is very corrupt.] which was promised unto them is for you that are heavily burdened now. Ye are they that carry burdens grievous to be borne, and are borne about by her command. And though ye are men, they lay on you loads as on brute beasts, for they that have authority over you think that ye are not men such as themselves, whether bond or free. For neither shall possessions profit the rich, nor poverty save the poor from judgement; nor have we received a commandment which we are not able to perform, nor hath he laid on us burdens grievous to be borne which we are not able to carry; nor building which men build; nor to hew stones and prepare houses, as your craftsmen do by their own knowledge. But this commandment have we received of the Lord, that that which pleaseth not us when it is done by another this we should not do to any other man.
84 Abstain therefore first from adultery, for this is the beginning of all evils, and next from theft, which enticed Judas Iscariot, and brought him unto hanging; (and from covetousness,) for as many as yield unto covetousness see not that which they do; and from vainglory and from all foul deeds, especially them of the body, whereby cometh eternal condemnation. For this is the chief city of all evils; and likewise it bringeth them that hold their heads (necks) high unto tyranny, and draweth them down unto the deep, and subdueth them under its hands that they see not what they do; wherefore the things done of them are hidden from them.
85 But do ye become well-pleasing unto God in all good things, in meekness and quietness: for these doth God spare, and granteth eternal life and setteth death at nought. And in gentleness which followeth on all good things, and overcometh all enemies and alone receiveth the crown of victory: with gentleness (Syr.), and stretching out of the hand to the poor, and supplying the want of the needy, and distributing to them that are in necessity, especially them that walk in holiness. For this is chosen before God and leadeth unto eternal life: for this is before God the chief city of all good: for they that strive not in the course (stadium) of Christ shall not obtain holiness. And holiness did appear from God, doing away fornication, overthrowing the enemy, well-pleasing unto God: for she is an invincible champion (athlete), having honour from God, glorified of many: she is an ambassador of peace, announcing peace: if any gain her he abideth without care, pleasing the Lord, expecting the time of redemption: for she doeth nothing amiss, but giveth life and rest and joy unto all that gain her. [P has nothing of this, and Syr. makes better sense, but is not very interesting.]
86 But meekness hath overcome death and brought him under authority, meekness hath enslaved the enemy (U and P and Syr. now present the same text), meekness is the good yoke: meekness feareth not and opposeth not the many: meekness is peace and joy and exaltation of rest. Abide ye therefore in holiness and receive freedom from me, and be near unto meekness for in these three heads is portrayed the Christ whom I proclaim unto you. Holiness is the temple of Christ, and he that dwelleth in her getteth her for an habitation [SYR. is the of God rest temperance and], because for forty days and forty nights he fasted, tasting nothing: and he that keepeth her shall dwell in her as on a mountain. And meekness is his boast: for he said unto Peter our fellow apostle: Turn back thy sword and put it again into the sheath thereof: for if I had willed so to do, could I not have brought more than twelve legions of angels from my Father?
87 And when the apostle had said these things in the hearing of all the multitude, they trode and pressed upon one another: and the wife of Charisius the king's kinsman leapt out of her chair and cast herself on the earth before the apostle, and caught his feet and besought and said: O disciple of the living God, thou art come into a desert country, for we live in the desert; being like to brute beasts in our conversation, but now shall we be saved by thy hands; I beseech thee, therefore, take thought of me, and pray for me, that the compassion of the God whom thou preachest may come upon me, and I may become his dwelling place and be joined in prayer and hope and faith in him, and I also may receive the seal and become an holy temple and he may dwell in me.
88 And the apostle said: I do pray and entreat for you all, brethren, that believe on the Lord, and for you, sisters, that hope in Christ, that in all of you the word of God may tabernacle and have his tabernacle therein: for we have no power over them (Syr. because ye are given power over your own souls). And he began to say unto the woman Mygdonia: Rise up from the earth and compose thyself (take off thine ornaments, P; be mindful of thyself, Syr.). For this attire that is put on shall not profit thee nor the beauty of thy body, nor thine apparel, neither yet the fame of thy rank, nor the authority of this world, nor the polluted intercourse with thine husband shall avail thee if thou be bereaved of the true fellowship: for the appearance (fantasy) of ornamenting cometh to nought, and the body waxeth old and changeth, and raiment weareth out, and authority and lordship pass away (U corrupt; P abridges; Syr. has: passeth away accompanied with punishment, according as each person hath conducted himself in it), and the fellowship of procreation also passeth away, and is as it were condemnation. Jesus only abideth ever, and they that hope in him. Thus he spake, and said unto the woman: Depart in peace, and the Lord shall make thee worthy of his own mysteries. But she said: I fear to go away, lest thou forsake me and depart unto another nation. But the apostle said to her: Even if I go, I shall not leave thee alone, but Jesus of his compassion will be with thee. And she fell down and did him reverence and departed unto her house.
89 Now Charisius, the kinsman of Misdaeus the king, bathed himself and returned and laid him down to dine. And he inquired concerning his wife, where she was; for she had not come out of her own chamber to meet him as she was wont. And her handmaids said to him: She is not well. And he entered quickly into the chamber and found her Lying on the bed and veiled: and he unveiled her and kissed her, saying: Wherefore art thou sorrowful to-day? And she said: I am not well. And he said unto her: Wherefore then didst thou not keep the guise of thy freedom (Syr. pay proper respect to thy position as a free woman) and remain in thy house, but didst go and listen unto vain speeches and look upon works of sorcery? but rise up and dine with me, for I cannot dine without thee. But she said to him: To-day I decline it, for I am greatly afeared.
90 And when Charisius heard this of Mygdonia, he would not go forth to dinner, but bade his servants bring her to dine with him (Syr. bring food to him that he might sup in her presence): when then they brought it in, he desired her to dine with him, but she excused herself; since then she would not, he dined alone, saying unto her: On thine account I refused to dine with Misdaeus the king, and thou, wast thou not willing to dine with me? but she said: It is because I am not well. Charisius therefore rose up as he was wont and would sleep with her, but she said: Did I not tell thee that for today I refused it?
91 When he heard that he went to another bed and slept; and awaking out of sleep he said: My lady Mygdonia, hearken to the dream which I have seen. I saw myself lie at meat near to Misdaeus the king, and a dish of all sorts was set before us: and I saw an eagle come down from heaven and carry off from before me and the king two partridges, which he set against his heart; and again he came over us and flew about above us, and the king bade a bow to be brought to him; and the eagle again caught away from before us a pigeon and a dove, and the king shot an arrow at him, and it passed through him from one side to the other and hurt him not; and he being unscathed rose up into his own nest. And I awoke, and I am full of fear and sore vexed, because I had tasted of the partridge, and he suffered me not to put it to my mouth again. And Mygdonia said unto him: Thy dream is good: for thou every day eatest partridges, but this eagle had not tasted of a partridge until now.
92 And when it was morning Charisius went and dressed himself and shod his right foot with his left shoe; and he stopped, and said to Mygdonia: What then is this matter? for look, the dream and this action of mine! But Mygdonia said to him: And this also is not evil, but seemeth to me very good; for from an unlucky act there will be a change unto the better. And he washed his hands and went to salute Misdaeus the king.
93 And likewise Mygdonia rose up early and went to salute Judas Thomas the apostle, and she found him discoursing with the captain and all the multitude, and he was advising them and speaking of the woman which had received the Lord in her soul, whose wife she was; and the captain said: She is the wife of Charisius the kinsman of Misdaeus the king. And: Her husband is a hard man, and in every thing that he saith to the king he obeyeth him: and he will not suffer her to continue in this mind which she hath promised; for often-times hath he praised her before the king, saying that there is none other like her in love: all things therefore that thou speakest unto her are strange unto her. And the apostle said: If verily and surely the Lord hath risen upon her soul and she hath received the seed that was cast on her, she will have no care of this temporal life, nor fear death, neither will Charisius be able to harm her at all: for greater is he whom she hath received into her soul, if she have received him indeed.
94 And Mygdonia hearing this said unto the apostle: In truth, my lord, I have received the seed of thy words, and I will bear fruit like unto such seed. The apostle saith: Our souls give praise and thanks unto thee, O Lord, for they are thine: our bodies give thanks unto thee, which thou hast accounted worthy to become the dwelling-place of thy heavenly gift. And he said also to them that stood by: Blessed are the holy, whose souls have never condemned them, for they have gained them and are not divided against themselves: blessed are the spirits of the pure, and they that have received the heavenly crown whole from the world (age) which hath been appointed them: blessed are the bodies of the holy, for they have been made worthy to become temples of God, that Christ may dwell in them: blessed are ye, for ye have power to forgive sins: blessed are ye if ye lose not that which is committed unto you, but rejoicing and departing bear it away with you: blessed are ye the holy, for unto you it is given to ask and receive: blessed are ye meek for you hath God counted worthy to become heirs of the heavenly kingdom. Blessed are ye meek, for ye are they that have overcome the enemy: blessed are ye meek, for ye shall see the face of the Lord. Blessed are ye that hunger for the Lord's sake for for you is rest laid up, and your souls rejoice from henceforth. Blessed are ye that are quiet, (for ye have been counted worthy) to be set free from sin [and from the exchange of clean and unclean beasts]. And when the apostle had said these things in the hearing of all the multitude, Mygdonia was the more confirmed in the faith and glory and greatness of Christ.
95 But Charisius the kinsman and friend of Misdaeus the king came to his breakfast and found not his wife in the house; and he inquired of all that were in his house: Whither is your mistress gone? And one of them answered and said: She is gone unto that stranger. And when he heard this of his servant, he was wroth with the other servants because they had not straightway told him what was done: and he sat down and waited for her. And when it was evening and she was come into the house he said to her: Where wast thou? And she answered and said: With the physician. And he said: Is that stranger a physician? And she said: Yea, he is a physician of souls: for most physicians do heal bodies that are dissolved, but he souls that are not destroyed. Charisius, hearing this, was very angry in his mind with Mygdonia because of the apostle, but he answered her nothing, for he was afraid; for she was above him both in wealth and birth: but he departed to dinner, and she went into her chamber. And he said to the servants: Call her to dinner. But she would not come.
96 And when he heard that she would not come out of her chamber, he went in and said unto her: Wherefore wilt thou not dine with me and perchance not sleep with me as the wont is? yea, concerning this I have the greater suspicion, for I have heard that that sorcerer and deceiver teacheth that a man should not live with his wife, and that which nature requireth and the godhead hath ordained he overthroweth. When Charisius said these things, Mygdonia kept silence. He saith to her again: My lady and consort Mygdonia, be not led astray by deceitful and vain words, nor by the works of sorcery which I have heard that this man performeth in the name of Father, Son, and Holy Ghost; for it was never yet heard in the world that any raised the dead, and, as I hear, it is reported of this man that he raiseth dead men. And for that he neither eateth nor drinketh, think not that for righteousness sake he neither eateth nor drinketh but this he doth because he possesseth nought, for what should he do which hath not even his daily bread? And he hath one garment because he is poor, and as for his not receiving aught of any (he doth so, to be sure, because he knoweth in himself that he doth not verily heal any man, Syr.).
97 And when Charisius so said, Mygdonia was silent as any stone, but she prayed, asking when it should be day, that she might go to the apostle of Christ. And he withdrew from her and went to dinner heavy in mind, for he thought to sleep with her according to the wont. And when he was gone out, she bowed her knees and prayed, saying: Lord God and Master, merciful Father, Saviour Christ, do thou give me strength to overcome the shamelessness of Charisius, and grant me to keep the holiness wherein thou delightest, that I also may by it find eternal life. And when she had so prayed she laid herself on her bed and veiled herself.
98 But Charisius having dined came upon her, and she cried out, saying: Thou hast no more any room by me: for my Lord Jesus is greater than thou, who is with me and resteth in me. And he laughed and said: Well dost thou mock, saying this of that sorcerer, and well dost thou deride him, who saith: Ye have no life with God unless ye purify yourselves. And when he had so said he essayed to sleep with her, but she endured it not and cried out bitterly and said: I call upon thee, Lord Jesu, forsake me not! for with thee have I made my refuge; for when I learned that thou art he that seekest out them that are veiled in ignorance and savest them that are held in error And now I entreat thee whose report I have heard and believed, come thou to my help and save me from the shamelessness of Charisius, that his foulness may not get the upper hand of me. And she smote her hands together (tied his hands, Syr.) and fled from him naked, and as she went forth she pulled down the curtain of the bed-chamber and wrapped it about her; and went to her nurse, and slept there with her.
99 But Charisius was in heaviness all night, and smote his face with his hands, and he was minded to go that very hour and tell the king concerning the violence that was done him, but he considered with himself, saying: If the great heaviness which is upon me compelleth me to go now unto the king, who will bring me in to him? for I know that my abuse hath overthrown me from my high looks and my vainglory and majesty, and hath cast me down into this vileness and separated my sister Mygonia from me. Yea, if the king himself stood before the doors at this hour, I could not have gone out and answered him. But I will wait until dawn, and I know that whatsoever I ask of the king, he granteth it me: and I will tell him of the madness of this stranger, how that it tyrannously casteth down the great and illustrious into the depth. For it is not this that grieveth me, that I am deprived of her companying, but for her am I grieved, because her greatness of soul is humbled: being an honourable lady in whom none of her house ever found fault (condemned), she hath fled away naked, running out of her own bedchamber, and I know not whither she is gone; and it may be that she is gone mad by the means of that sorcerer, and in her madness hath gone forth into the market-place to seek him; for there is nothing that appealeth unto her lovable except him and the things that are spoken by him.
100 And so saving he began to lament and say: Woe to me, O my consort, and to thee besides! for I am too quickly bereaved of thee. Woe is me, my most dear one, for thou excellest all my race: neither son nor daughter have I had of thee that I might find rest in them; neither hast thou yet dwelt with me a full year, and an evil eye hath caught thee from me. Would that the violence of death had taken thee, and I should yet have reckoned myself among kings and nobles: but that I should suffer this at the hands of a stranger, and belike he is a slave that hath run away, to mine ill fortune and the sorrow of mine unhappy soul! Let there be no impediment for me until I destroy him and avenge this night, and may I not be well-pleasing before Misdaeus the king if he avenge me not with the head of this stranger; (and I will also tell him) of Siphor the captain who hath been the occasion of this. For by his means did the stranger appear here, and lodgeth at his house: and many there be that go in and come out whom he teacheth a new doctrine; saying that none can live if he quit not all his substance and become a renouncer like himself: and he striveth to make many partakers with him.
101 And as Charisius thought on these things, the day dawned: and after the night (?) he put on a mean habit, and shod himself, and went downcast and in heaviness to salute the king. And when the king saw him he said: Wherefore art thou sorrowful, and comest in such garb? and I see that thy countenance is changed. And Charisius said unto the king: I have a new thing to tell thee and a new desolation which Siphor hath brought into India, even a certain Hebrew, a sorcerer, whom he hath sitting in his house and who departeth not from him: and many are there that go in to him: whom also he teacheth of a new God, and layeth on them new laws such as never yet were heard, saving: It is impossible for you to enter into that eternal life which I proclaim unto you, unless ye rid you of your wives, and likewise the wives of their husbands. And it chanced that mine unlucky wife also went to him and became a hearer of his words, and she believed them, and in the night she forsook me and ran unto the stranger. But send thou for both Siphor and that sorcerer that is hid with (in) him, and visit it (?) on their head, lest all that are of our nation perish.
102 And when Misdaeus his friend heard this he saith to him: Be not grieved nor heavy, for I will send for him and avenge thee, and thou shalt have thy wife again, and the others that cannot I will avenge. And the king went forth and sat on the judgement seat, and when he was set he commanded Siphor the captain to be called. They went therefore unto his house and found him sitting on the right hand of the apostle and Mygdonia at his feet, hearkening to him with all the multitude. And they that were sent from the king said unto Siphor: Sittest thou here listening to vain words, and Misdaeus the king in his wrath thinketh to destroy thee because of this sorcerer and deceiver whom thou hast brought into thine house? And Siphor hearing it was cast down, not because of the king's threat against him, but for the apostle, because the king was disposed contrary to him. And he said to the apostle: I am grieved concerning thee: for I told thee at the first that that woman is the wife of Charisius the king's friend and kinsman, and he will not suffer her to perform that she hath promised, and all that he asketh of the king he granteth him. But the apostle said unto Siphor: Fear nothing, but believe in Jesus that pleadeth for us all, for unto his refuge are we gathered together. And Siphor, hearing that, put his garment about him and went unto Misdaeus the king,
103 And the apostle inquired of Mygdonia: What was the cause that thy husband was wroth with thee and devised this against us? And she said: Because I gave not myself up unto his corruption (destruction): for he desired last night to subdue me and subject me unto that passion which he serveth: and he to whom I have committed my soul delivered me out of his hands; and I fled away from him naked, and slept with my nurse: but that which befell him I know not, wherefore he hath contrived this. The apostle saith: These things will not hurt us; but believe thou on Jesus, and he shall overthrow the wrath of Charisius and his madness and his impulse; and he shall be a companion unto thee in the fearful way, and he shall guide thee into his kingdom, and shall bring thee unto eternal life giving thee that confidence which passeth not away nor changeth.
104 Now Siphor stood before the king, and he inquired of him: Who is that sorcerer and whence, and what teacheth he whom thou hast lurking in thine house? And Siphor answered the king: Thou art not ignorant, O king, what trouble and grief I, with my friends had concerning my wife, whom thou knowest and many others remember, and concerning my daughter, whom I value more than all my possessions, what a time and trial I suffered; for I became a laughing-stock and a curse in all our country. And I heard the report of this man and went to him and entreated him, and took him and brought him hither. And as I came by the way I saw wonderful and amazing things: and here also many did hear the wild ass and concerning that devil whom he drove out, and healed my wife and daughter, and now are they whole; and he asked no reward but requireth faith and holiness, that men should become partakers with him in that which he doeth: and this he teacheth to worship and fear one God, the ruler of all things, and Jesus Christ his Son, that they may have eternal life. And that which he eateth is bread and salt, and his drink is water from evening unto evening, and he maketh many prayers; and whatsoever he asketh of his God, he giveth him. And he teacheth that this God is holy and mighty, and that Christ is living and maketh alive, wherefore also he chargeth them that are there present to come unto him in holiness and purity and love and faith.
105 And when Misdaeus the king heard these things of Siphor he sent many soldiers unto the house of Siphor the captain, to bring Thomas the apostle and all that were found there. And they that were sent entered in and found him teaching much people; and Mygdonia sat at his feet. And when they beheld the great multitude that were about him, they feared, and departed to their king and said: We durst not say aught unto him, for there was a great multitude about him, and Mygdonia sitting at his feet was listening to the things that were spoken by him. And when Misdaeus the king and Charisius heard these things, Charisius leaped out from before the king and drew much people with him and said: I will bring him, O king, and Mygdonia whose understanding he hath taken away. And he came to the house of Siphor the captain, greatly disturbed, and found him (Thomas) teaching: but Mygdonia he found not, for she had withdrawn herself unto her house, having learnt that it had been told her husband that she was there.
106 And Charisius said unto the apostle: Up, thou wicked one and destroyer and enemy of mine house: for me thy sorcery harmeth not, for I will visit thy sorcery on thine head. And when he so said, the apostle looked upon him and said unto him: Thy threatenings shall return upon thee, for me thou wilt not harm any whit: for greater than thee and thy king and all your army is the Lord Jesus Christ in whom I have my trust. And Chalisius took a kerchief (turban, Syr.) of one of his slaves and cast it about the neck of the apostle, saying: Hale him and bring him away; let me see if his God is able to deliver him out of my hands. And they haled him and led him away to Misdaeus the king. And the apostle stood before the king, and the king said to him: Tell me who thou art and by what power thou doest these things. But the apostle kept silence. And the king commanded his officers (subjects) that he should be scourged with an hundred and twenty-eight (hundred and fifty, Syr.) blows, and bound, and be cast into the prison; and they bound him and led him away. And the king and Charisius considered how they should put him to death, for the multitude worshipped him as God. And they had it in mind to say: The stranger hath reviled the king and is a deceiver.
107 But the apostle went unto the prison rejoicing and exulting, and said: I praise thee, Jesu, for that thou hast not only made me worthy of faith in thee, but also to endure much for thy sake. I give thee thanks therefore, Lord, that thou hast taken thought for me and given me patience: I thank thee Lord, that for thy sake I am called a sorcerer and a wizard. Receive thou me therefore with the blessing (Syr. let me receive of the blessing) of the poor, and of the rest of the weary, and of the blessings of them whom men hate and persecute and revile, and speak evil words of them. For lo, for thy sake I am hated: lo for thy sake I am cut off from the many, and for thy sake they call me such an one as I am not.
108 And as he prayed, all the prisoners looked on him, and besought him to pray for them: and when he had prayed and was set down, he began to utter a psalm in this wise:
[Here follows the Hymn of the Soul: a most remarkable composition, originally Syriac, and certainly older than the Acts, with which it has no real connection. We have it in Greek in one manuscript, the Vallicellian, and in a paraphrase by Nicetas of Thessalonica, found and edited by Bonnet.]
When I was an infant child in the palace of my Father and resting in the wealth and luxury of my nurturers, out of the East, our native country, my parents provisioned me and sent me.
And of the wealth of those their treasures they put together a load both great and light, that I might carry it alone.
Gold is the load, of them that are above (or of the land of the Ellaeans or Gilaeans), and silver of the great treasures (or of Gazzak the great) and stones, chalcedonies from the Indians and pearls from [THE of land] the Kosani (Kushan).
And they armed me with adamant [WHICH iron breaketh] and they took off from me (Gr. put on me) the garment set with gems, spangled with gold, which they had made for me because they loved me and the robe that was yellow in hue, made for my stature.
And they made a covenant with me, and inscribed it on mine understanding, that I should [NOT] forget it, and said:
If thou go down into Egypt, and bring back thence the one pearl which is there [IN the of sea midst] girt about by the devouring serpent thou shalt put on [AGAIN] the garment set with gems, and that robe whereupon it resteth (or which is thereon) and become with thy brother that is next unto us (Gr. of the well-remembered) an heir (Gr. herald) in our kingdom.
109. And I came out of the East by a road difficult and fearful, with two guides and I was untried in travelling by it.
And I passed by the borders of the Mosani (Maishan) where is the resort of the merchants of the East, and reached the land of the Babylonians [AND the of Sarbug walls unto came].
But when I entered into Egypt, the guides left me which had journeyed with me.
And I set forth by the quickest way to the serpent, and by his hole I abode watching for him to slumber and sleep, that I might take my pearl from him.
And forasmuch as I was alone I made mine aspect strange, and appeared as an alien to my people.
And there I saw my kinsman from the East, the free-born a lad of grace and beauty, a son of princes (or an anointed one).
He came unto me and dwelt with me, and I had him for a companion, and made him my friend and partaker in my journey (or merchandise).
And I charged him to beware of the Egyptians, and of partaking of those unclean things (or consorting with those unclean men).
And I put on their raiment, lest I should seem strange, as one that had come from without to recover the pearl; and lest the Egyptians should awake the serpent against me.
But, I know not by what occasion, they learned that I was not of their country.
And with guile they mingled for me a deceit, and I tasted of their food.
And I knew no more that I was a king's son, and I became a servant unto their king.
And I forgot also the pearl for which my fathers had sent me, and by means of the heaviness of their food I fell into a deep sleep.
110. But when this befell me, my fathers also were ware of it, and grieved for me and a proclamation was published in our kingdom, that all should meet at our doors.
And then the kings of Parthia and they that bare office and the great ones of the East made a resolve concerning me, that I should not be left in Egypt, and the princes wrote unto me signifying thus (and every noble signed his name to it, Syr.):
From the (thy) Father the King of kings, and thy mother that ruleth the East, and thy brother that is second unto us; unto our son that is in Egypt, peace.
Rise up and awake out of sleep, and hearken unto the words of the letter and remember that thou art a son of kings; lo, thou hast come under the yoke of bondage.
Remember the pearl for the which thou wast sent into Egypt (Gr. puts this after 46).
Remember thy garment spangled with gold, [AND the and thyself deck shouldest thou wherewith wear which mantle glorious] Thy name is named in the book of life, and with thy brother whom thou hast received [THOU be shalt] in our kingdom.
111. [AND letter a was my] and the King [as ambassador] sealed it [WITH hand right his] because of the evil ones, even the children of the Babylonians and the tyrannous demons of Labyrinthus (Sarbug, Syr.).
It flew and lighted down by me, and became all speech.
And I at the voice of it and the feeling of it started up out of sleep and I took it up and kissed it [AND the seal brake] and read it.
And it was written concerning that which was recorded in mine heart.
And I remembered forthwith that I was a son of kings, and my freedom yearned (sought) after its kind.
I remembered also the pearl for the which I was sent down into Egypt and I began (or came) with charms against the terrible serpent, and I overcame him (or put him to sleep) by naming the name of my Father upon him, And I caught away the pearl and turned back to bear it unto my fathers.
And I stripped off the filthy garment and left it in their land, and directed my way forthwith to the light of my fatherland in the East.
And on the way I found my letter that had awakened me, and it, like as it had taken a voice and raised me when I slept, so also guided me with the light that came from it.
For at times the royal garment of silk [SHONE] before mine eyes, and with love leading me and drawing me onward, I passed by Labyrinthus (Sarbug), and I left Babylon upon my left hand and I came unto Meson (Mesene; Maishan) the great, that lieth on the shore of the sea, from the heights of Warkan (Hyrcania?) had my parents sent thither by the hand of their treasurers, unto whom they committed it because of their faithfulness>.
112. But I remembered not the brightness of it; for I was yet a child and very young when I had left it in the palace of my Father, but suddenly, [when] I saw the garment made like unto me as it had been in a mirror.
And I beheld upon it all myself (or saw it wholly in myself) and I knew and saw myself through it, that we were divided asunder, being of one; and again were one in one shape.
Yea, the treasurers also which brought me the garment I beheld, that they were two, yet one shape was upon both, one royal sign was set upon both of them.
The money and the wealth had they in their hands, and paid me the due price, and the lovely garment, which was variegated with bright colours with gold and precious stones and pearls of comely hue they were fastened above (or in the height).
And the likeness of the King of kings was all in all of it. Sapphire stones were fitly set in it above (or, like the sapphire stone also were its manifold hues).
113. And again I saw that throughout it motions of knowledge were being sent forth, and it was ready to utter speech.
And I heard it speak:
I am of him that is more valiant than all men, for whose sake I was reared up with the Father himself.
And I also perceived his stature (so Gr.- Syr. I perceived in myself that my stature grew in accordance with his working).
And all its royal motions rested upon me as it grew toward the impulse of it (And with its kingly motions it was spreading itself toward me).
And it hastened, reaching out from the hand of [HIM it brought that] unto him that would receive it and me also did yearning arouse to start forth and meet it and receive it.
And I stretched forth and received it, and adorned myself with the beauty of the colours thereof (mostly Syr.; Gr. corrupt) and in my royal robe excelling in beauty I arrayed myself wholly.
And when I had put it on, I was lifted up unto the place of peace (sahltation) and homage and I bowed my head and worshipped the brightness of the Father which had sent it unto me. for I had performed his commandments, and he likewise that which he had promised, and at the doors of his palace which was from the beginning I mingled among, and he rejoiced over me and received me with him into his palace, and all his servants do praise him with sweet voices.
And he promised me that with him I shall be sent unto the gates of the king, that with my gifts and my pearl we may appear together before the king.
[Immediately on this, in the Syriac, follows a Song of Praise of Thomas the apostle consisting of forty-two ascriptions of praise and four final clauses (Wright, pp. 245-51). It has no bearing on the Acts, and is not in itself so remarkable as to need to be inserted here.]
114 And Charisius went home glad, thinking that his wife would be with him, and that she had become such as she was before, even before she heard the divine word and believed on Jesus. And he went, and found her with her hair dishevelled and her clothes rent, and when he saw it he said unto her: My lady Mygdonia, why doth this cruel disease keep hold on thee? and wherefore hast thou done this? I am thine husband from thy virginity, and both the gods and the law grant me to have rule over thee, what is this great madness of thine, that thou art become a derision in all our nation? but put thou away the care that cometh of that sorcerer; and I will remove his face from among us, that thou mayest see him no more.
115 But Mygdonia when she heard that gave herself up unto grief, groaning and lamenting and Charisius said again; Have I then so much wronged the gods that they have afflicted me with such a disease? what is my great offence that they have cast me into such humiliation? I beseech thee. Mvgdonia trangle my soul no more with the pitiful sight of thee and thy mean appearance and afflict not mine heart with care for thee I am Charisius thine husband, whom all the nation honoureth and feareth. What must I do? I know not whither to turn. What am I to think? shall I keep silence and endure? yet who can be patient when men take his treasure? and who can endure to lose thy sweet ways? and what is there for me? (Syr. thy beauties which are ever before me) the fragrance of thee is in my nostrils, and thy bright face is fixed in mine eyes. They are taking away my soul, and the fair body which I rejoiced to see they are destroying, and that sharpest of eyes they are blinding and cutting off my right hand: my joy is turning to grief and my life to death, and the light of it is being dyed (?) with darkness. Let no man of you my kindred henceforth look on me; from you no help hath come to me, nor will I hereafter worship the gods of the east that have enwrapped me in such calamities, nor pray to them any more nor sacrifice to them, for I am bereaved of my spouse. And what else should I ask of them? for all my glory is taken away, yet am I a prince and next unto the king in power; but Mygdonia hath set me at nought, and taken away all these things. (Would that some one would blind one of my eyes, and that thine eyes would look upon me as they were wont, Syr. which has more clauses, to the same effect.)
116 And while Charisius spake thus with tears, Mygdonia sat silent and looking upon the ground; and again he came unto her and said: My lady Mygdonia, most desired of me, remember that out of all the women that are in India I chose and took thee as the most beautiful, though I might have joined to myself in marriage many more beautiful: but yet I lie, Mygdonia, for by the gods it would not have been possible to find another like thee in the land of India; but woe is me always, for thou wilt not even answer me a word: but if thou wilt, revile me, so that I may only be vouchsafed a word from thee. Look at me, for I am more comely than that sorcerer: but thou art my wealth and honour: and all men know that there is none like me: and thou art my race and kindred; and lo, he taketh thee away from me.
117 And when Charisius had so said, Mygdonia saith unto him: He whom I love is better than thee and thy substance: for thy substance is of earth and returneth unto the earth; but he whom I love is of heaven and will take me with him unto heaven. Thy wealth shall pass away, and thy beauty shall vanish, and thy robes, and thy many works: and thou shalt be alone, naked, with thy transgressions. Call not to my remembrance thy deeds (unto me), for I pray the Lord that I may forget thee, so as to remember no more those former pleasures and the custom of the body; which shall pass away as a shadow, but Jesus only endureth for ever, and the souls which hope in him. Jesus himself shall quit me of the shameful deeds which I did with thee. And when Charisius heard this, he turned him to sleep, vexed (dissolved) in soul, saying to her: Consider it by thyself all this night: and if thou wilt be with me such as thou wast before, and not see that sorcerer, I will do all according to thy mind, and if thou wilt remove thine affection from him I will take him out of the prison and let him go and remove into another country, and I will not vex thee, for I know that thou makest much of the stranger. And not with thee first did this matter come about, for many other women also hath he deceived with thee; and they have awaked sober and returned to themselves: do not thou then make nought of my words and cause me to be a reproach among the Indians.
118 And Charisius having thus spoken went to sleep: but she took ten denarii (20 zuze, Syr.), and went secretly to give them to the gaolers that she might enter in to the apostle. But on the way Judus Thomas came and met her, and she saw him and was afraid, for she thought that he was one of the rulers: for a great light went before him. And she said to herself as she fled: have lost thee, O my unhappy soul! for thou wilt not again see Judas the apostle of [JESUS] the living [GOD], and not yet hast thou received the holy seal. And she fled and ran into a narrow place and there hid herself, saying: I would rather choose to be killed (taken) by the poorer, whom it is possible to persuade, than to fall into the hand of this mighty ruler, who will despise gifts.
The Tenth Act: Wherein Mygdonia receiveth baptism.
119 And while Mygdonia thought thus with herself, Judas came and stood over her, and she saw him and was afraid, and fell down and became lifeless with terror. But he stood by her and took her by the hand and said unto her: Fear not, Mygdonia: Jesus will not leave thee, neither will the Lord unto whom thou hast committed thy soul overlook thee. His compassionate rest will not forsake thee: he that is kind will not forsake thee, for his kindness' sake, nor he that is good for his goodness' sake. Rise up then from the earth, thou that art become wholly above it: look on the light, for the Lord leaveth not them that love him to walk in darkness: behold him that travelleth with his servants, that he is unto them a defender in perils. And Mygdonia arose and looked on him and said: Whither wentest thou, my lord? and who is he that brought thee out of prison to behold the sun? Judas Thomas saith unto her: My Lord Jesus is mightier than all powers and all kings and rulers.
120 And Mygdonia said: Give me the seal of Jesus Christ and I shall ( Let me) receive the gift at thy hands before thou departest out of life. And she took him with her and entered into the court and awaked her nurse, saying unto her: Narcia (Gr. Marcia), my mother and nurse, all thy service and refreshment thou hast done for me from my childhood until my present age are vain, and for them I owe thee thanks which are temporal; do for me now also a favor, that thou mayest for ever receive a recompense from him that giveth great gifts. And Narcia in answer saith: What wilt thou, my daughter Mygdonia, and what is to be done for thy pleasure? for the honours which thou didst promise me before, the stranger hath not suffered thee to accomplish, and thou hast made me a reproach among all the nation. And now what is this new thing that thou commandest me? And Mygdonia saith: Become thou partaker with me in eternal life, that I may receive of thee perfect nurture: take bread and bring it me, and wine mingled with water, and spare my freedom (take pity on me a free-born woman, Syr.). And the nurse said: I will bring thee many loaves, and for water flagons of wine, and fulfil thy desire. But she saith to the nurse: Flagons I desire not, nor the many loaves: but this only, bring wine mingled with water and one loaf, and oil [EVEN be a it Syr. lamp, in if].
121 And when Narcia had brought these things, Mygdonia stood before the apostle with her head bare; and he took the oil and poured it on her head, saying: Thou holy oil given unto us for sanctification, secret mystery whereby the cross was shown unto us, thou art the straightener of the crooked limbs, thou art the humbler (softener) of hard things (works), thou art it that showeth the hidden treasures, thou art the sprout of goodness; let thy power come, let it be established upon thy servant Mygdonia, and heal thou her by this freedom. And when the oil was poured upon her he bade her nurse unclothe her and gird a linen cloth about her; and there was there a fountain of water upon which the apostle went up, and baptized Mygdonia in the name of the Father and the Son and the Holy Ghost. And when she was baptized and clad, he brake bread and took a cup of water and made her a partaker in the body of Christ and the cup of the Son of God, and said: Thou hast received thy seal, get for thyself eternal life. And immediately there was heard from above a voice saying: Yea, amen. And when Narcia heard that voice, she was amazed, and besought the apostle that she also might receive the seal; and the apostle gave it her and said: Let the care of the Lord be about thee as about the rest.
122 And having done these things the apostle returned unto the prison, and found the doors open and the guards still sleeping. And Thomas said: Who is like thee, O God? who withholdest not thy loving affection and care from any who is like thee, the merciful, who hast delivered thy creatures out of evil. Life that hath subdued death, rest that hath ended toil. Glory be to the only-begotten of the Father. Glory to the compassionate that was sent forth of his heart. And when he had said thus, the guards waked and beheld all the doors open, and the prisoners <+ asleep, Syr.>, and said in themselves: Did not we fasten the doors? and how are they now open, and the prisoners within?
123 But at the dawn Charisius went unto Mygdonia [AND Syr. nurse, her], and found them praying and saying: O new God that by the stranger hast come hither unto us, hidden God of the dwellers in India (Syr. who art hidden from); God that hast shown thy glory by thine apostle Thomas, God whose report we have heard and believed on thee; God, unto whom we are come to be saved; God, who for love of man and for pity didst come down unto our littleness; God who didst seek us out when we knew him (thee) not; God that dwellest in the heights and from whom the depths are not hid: turn thou away from us the madness of Charisius. And Charisius hearing that said to Mygdonia: Rightly callest thou me evil and mad and foul I for if I had not borne with thy disobedience, and given thee liberty, thou wouldest not have called on God against me and made mention of my name before God. But believe me, Mygdonia that in that sorcerer there is no profit, and what he promiseth to perform he cannot: but I will perform before thy sight all that I promise, that thou mayest believe, and bear with my words and be to me as thou wast beforetime.
124 And he came near and besought her again, saying: If thou wilt be persuaded of me, I shall henceforth have no grief; remember that day when thou didst meet me first; tell the truth: was I more beautiful unto thee at that time, or Jesus at this? And Mygdonia said: That time required its own, and this time also; that was the time of the beginning, but this of the end; that was the time of temporal life, this of eternal; that of pleasure that passeth away, but this of pleasure that abideth for ever; that, of day and night, this of day without night. Thou sawest that marriage that was passing, and here, and single but this marriage continueth for ever; that was a partnership of corruption, but this of eternal life; those groomsmen (and maids) were men and women of time, but these abide unto the end. That marriage upon earth setteth up dropping dew of the love of men (Syr. That union was founded upon the earth where there is an unceasing press: this is founded upon the bridge of fire upon which is sprinkled grace: both corrupt); that bride-chamber is taken down again, but this remaineth always; that bed was strown with coverlets (that grow old), but this with love and faith. Thou art a bridegroom that passest away and art dissolved (changed), but Jesus is a true bridegroom, enduring for ever immortal, that dowry was of money and robes that grow old, but this is of living words which never pass away.
125 And when Charisius heard these things he went unto the king and told him all: and the king commanded Judas to be brought, that he might judge him and destroy him. But Charisius said: Have patience a little, O king, and first persuade the man making him afraid, that he may persuade Mygdonia to be unto me as formerly. And Misdaeus sent and fetched the apostle of Christ, and all the prisoners were grieved because the apostle departed from them, for they yearned after him, saying: Even the comfort which we had have they taken away from us.
126 And Misdaeus said unto Judas: Wherefore teachest thou this new doctrine, which both gods and men hate, and which hath nought of profit? And Judas said: What evil do I teach? And Misdaeus said: Thou teachest, saying that men [CANNOT chastely live they except well] with the God whom thou preachest. Judas saith: Thou sayest true, O king: thus do I teach. For tell me, art thou not wroth with thy soldiers if they wait on thee in filthy garments? if then thou, being a king of earth and returning unto earth, request thy subjects to be reverend in their doings, are ye wroth and said ye that I teach ill when I say that they who serve my king must be reverend and pure and free from all grief and care of children and unprofitable riches and vain trouble? For indeed thou wouldest have thy subjects follow thy conversation and thy manners, and thou punishest them if they despise thy commandments: how much more must they that believe on him serve my God with much reverence and cleanness and security, and be quit of all pleasures of the body, adultery and prodigality and theft and drunkenness and belly-service and foul deeds?
127 And Misdaeus hearing these things said: Lo, I let thee go: go then and persuade Mygdonia, the wife of Charisius, not to desire to depart from him. Judas saith unto him: Delay not if thou hast aught to do: for her, if she hath rightly received what she hath learned, neither iron nor fire nor aught else stronger than these will avail to hurt or to root out him that is held in her soul. Misdaeus saith unto Judas: Some poisons do dissolve other poisons, and a theriac cureth the bites of the viper; and thou if thou wilt canst give a solvent of those diseases, and make peace and concord betwixt this couple: for by so doing thou wilt spare thyself, for not yet art thou sated with life; and know thou that if thou do not persuade her, I will catch thee away out of this life which is desirable unto all men. And Judas said: This life hath been given as a loan, and this time is one that changeth, but that life whereof I teach is incorruptible; and beauty and youth that are seen shall in a little cease to be. The king saith to him: I have counselled thee for the best, but thou knowest thine own affairs.
128 And as the apostle went forth from before the king, Charisius came to him and entreated him and said: I beseech thee, O man: I have not sinned against thee or any other at any time, nor against the gods; wherefore hast thou stirred up this great calamity against me? and for what cause hast thou brought such disturbance upon mine house? and what profit hast thou of it? but if thou thinkest to gain somewhat, tell me the gain, what it is, and I will procure it for thee without labour. To what end dost thou make me mad, and cast thyself into destruction? for if thou persuade her not, I will both dispatch thee and finally take myself out of life. But if, as thou sayest, after our departing hence there is there life and death, and also condemnation and victory and a place of judgement, then will I also go in thither to be judged with thee: and if that God whom thou preachest is just and awardeth punishment justly, I know that I shall gain my cause against thee; for thou hast injured me, having suffered no wrong at my hands: for indeed even here I am able to avenge myself on thee and bring upon thee all that thou hast done unto me. Therefore be thou persuaded, and come home with me and persuade Mygdonia to be with me as she was at first, before she beheld thee. And Judas saith to him: Believe me, my child that if men loved God as much as they love one another, they would ask of him all things and receive them, and none would do them violence (there would be nothing which would not obey them, Syr.).
129 And as Thomas said this, they came unto the house of Charisius and found Mygdonia sitting and Narcia standing by her, and her hand supporting her cheek; and she was saying: Let the remainder of the days of my life, O mother, be cut off from me, and all the hours become as one hour, and let me depart out of life that I may go the sooner and behold that beautiful one, whose report I have heard, even that living one and giver of life unto them that believe on him, where is not day and night, nor light and darkness, nor good and evil, nor poor and rich, nor male and female, nor free and bond, nor proud that subjecteth the humble. And as she spake the apostle stood by her, and forthwith she rose up and did him reverence. Then Charisius said unto him: Seest thou how she feareth and honoureth thee and all that thou shalt bid her she will do willingly?
130 And as he so spake, Judas saith unto Mygdonia: My daughter Mygdonia, obey that which thy brother Charisius saith. And Mygdonia saith: If thou wast not able [TO name] the deed in word wilt thou compel me to endure the act? for I have heard of thee that this life is of no profit, and this relief is for a time, and these possessions are transitory. And again thou saidst that whoso renounceth this life shall receive the life eternal, and whoso hateth the light of day and night shall behold a light that is not overtaken, that whoso despiseth this money shall find other and eternal money. But now [THOU things these sayest] because thou art in fear. Who that hath done somewhat and is praised for the work changeth it? [WHO and a tower buildeth] straightway overthroweth it from the foundation? who diggeth a spring water in a thirsty land and straightway filleth it in? who findeth a treasure and useth it not? And Charisius heard lt. and said: I will not imitate you, neither will I hasten to destroy you; nor though I may so do, will I put bonds about thee (but thee I will bind, Syr.); and I will not suffer thee to speak with this sorcerer; and if thou obey me, well, but if not, I know what I must do.
131 And Judas went out of Charisius' house and departed unto the house of Siphor and lodged there with him. And Siphor said: I will prepare for Judas a hall (triclinium) wherein he may teach (Syr. Siphor said to Judas: Prepare thyself an apartment, &c.). And he did so; and Siphor said : I and my wife and daughter will dwell henceforth in holiness, and in chastity, and in one affection. I beseech thee that we may receive of thee the seal, and become worshippers of the true God and numbered among his sheep and lambs. And Judas said: I am afraid to speak that which I think: yet I know somewhat, and what I know it is not possible for me to utter.
132 And he began to say concerning baptism: This baptism is remission of sins (the Greek MSS. U and P have divergent texts, both obscure): this bringeth forth again light that is shed about us: this bringeth to new birth the new man (this is the restorer of understandings Syr.): this mingleth the spirit (with the body), raiseth up in threefoldwise a new man and [MAKETH him] partaker of the remission of sins. Glory be to thee, hidden one, that art communicated in baptism. Glory to thee the unseen power that is in baptism. Glory to thee, renewal, whereby are renewed they that are baptized and with affection take hold upon thee.
And having thus said, he poured oil over their heads and said: Glory be to thee the love of compassion (bowels). Glory to thee name of Christ. Glory to thee, power established in Christ. And he commanded a vessel to be brought, and baptized them in the name of the Father and the Son and the Holy Ghost.
133 And when they were baptized and clad, he set bread on the table and blessed it, and said: Bread of life, the which who eat abide incorruptible: Bread that filleth the hungry souls with the blessing thereof: thou art he that vouchsafest to receive a gift, that thou mayest become unto us remission of sins, and that they who eat thee may become immortal: we invoke upon thee the name of the mother, of the unspeakable mystery of the hidden powers and authorities (? we name the name of the unspeakable mystery, that is hidden from all &c.): we invoke upon thee the name of [thy?] Jesus. And he said: Let the powers of blessing come, and be established in this bread, that all the souls which partake of it may be washed from their sins. And he brake and gave unto Siphor and his wife and daughter.
The Eleventh Act: Concerning the wife of Misdaeus.
134 Now Misdaeus the king, when he had let Judas go, dined and went home, and told his wife what had befallen Charisius their kinsman, saying: See what hath come to pass to that unhappy man, and thou thyself knowest, my sister Tertia, that a man hath nought better than his own wife on whom he resteth; but it chanced that his wife went unto that sorcerer of whom thou hast heard that he is come to the land of the Indians, and fell into his charms and is parted from her own husband; and he knoweth not what he should do. And when I would have destroyed the malefactor, he would not have it. But do thou go and counsel her to incline unto her husband, and forsake the vain words of the sorcerer.
135 And as soon as she arose Tertia went to the house of Charisius her husband's [KINSMAN], and found Mygdonia Lying upon the earth in humiliation, and ashes and sackcloth were spread under her, and she was praying that the Lord would forgive her her former sins and she might soon depart out of life. And Tertia said unto her: Mygdonia, my dear sister and companion what is this hand (Syr. this folly)? what is the disease that hath overtaken thee? and why doest thou the deeds of madmen? Know thyself and come back unto thine own way, come near unto thy many kinsfolk, and spare thy true husband Charisius, and do not things unbefitting a free-woman. Mygdonia saith unto her: O Tertia, thou hast not yet heard the preacher of life: not yet hath he touched thine ears, not yet hast thou tasted the medicine of life nor art freed from corruptible mourning. Thou standest in the life of time, and the everlasting life and salvation thou knowest not, and perceivest not the incorruptible fellowship. Thou standest clad in robes that grow old and desirest not those that are eternal, and art proud of this beauty which vanisheth and hast no thought of the holiness of thy soul; and art rich in a multitude of servants, (and hast not freed thine own soul from servitude, Syr.) and pridest thyself in the glory that cometh of many, but redeemest not thyself from the condemnation of death.
136 And when Tertia heard this of Mygdonia she said: I pray thee, sister, bring me unto that stranger that teacheth these great things, that I also may go and hear him, and be taught to worship the God whom he preacheth, and become partaker of his prayers, and a sharer in all that thou hast told me of. And Mygdonia saith to her: He is in the house of Siphor the captain; for he is become the occasion of life unto all them that are being saved in India. And hearing that, Tertia went quickly to Siphor's house, that she might see the new apostle that was come thither. And when she entered in, Judas said unto her: What art thou come to see? a man that is a stranger and poor and contemptible and needy, having neither riches nor substance; yet one thing I possess which neither kings nor rulers can take away, that neither perisheth nor ceaseth, which is Jesus the Saviour of all mankind, the Son of the living God, who hath given life unto all that believe on him and take refuge with him and are known to be of the number of his servants (sheep, Syr.). Unto whom saith Tertia: May I become a partaker of this life which thou promisest that all they shall receive who come together unto the assembly of God. And the apostle said: The treasury of the holy king is opened wide, and they which worthily partake of the good things that are therein do rest, and resting do reign: but first, no man cometh unto him that is unclean and vile: for he knoweth our inmost hearts and the depths of our thought, and it is not possible for any to escape him. Thou, then, if verily thou believest in him, shalt be made worthy of his mysteries; and he will magnify thee and enrich thee, and make thee to be an heir of his hingdom.
137 And Tertia having heard this returned home rejoicing, and found her husband awaiting her, not having dined, and when Misdaeus saw her he said: Whence is it that thine entering in to-day is more beautiful? and wherefore art thou come walking, which beseemeth not free-born women like thee? And Tertia saith unto him: I owe thee the greatest of thanks for that thou didst send me unto Mygdonia, for I went and heard of a new life, and I saw the new apostle of the God that giveth life unto them that believe on him and fulfil his commandments; I ought therefore myself to recompense thee for this favour and admonition with good advice; for thou shalt be a great king in heaven if thou obey me and fear the God that is preached by the strangrer, and keep thyself holy unto the living God. For this kingdom passeth away, and thy comfort will be turned into affliction: but go thou to that man, and believe him, and thou shalt live unto the end. And when Misdaeus heard these things of his wife, he smote his face with his hands and rent his clothes and said: May the soul of Charisius find no rest, for he hath hurt me to the soul; and may he have no hope, for he hath taken away my hope. And he went out greatly vexed.
138 And he found Charisius his friend in the market-place, and said unto him: Why hast thou cast me into hell to be another companion to thyself? why hast thou emptied and defrauded me to gain nought? why hast thou hurt me and profited thyself not at all? why hast thou slain me and thyself not lived? Why hast thou wronged me and thyself not got justice? why didst thou not suffer me to destroy that sorcerer before he corrupted my house with his wickedness? And he kept hold upon (was upbraiding, Syr.) Charisius. And Charisius saith: Why, what hath befallen thee? Misdaeus said: He hath bewitched Tertia. And they went both of them unto the house of Siphor the captain, and found Judas sitting and teaching. And all they that were there rose up before the king, but he arose not. And Misdaeus perceived that it was he, and took hold of the seat and overset it, and took up the seat with both his hands and smote his head so that he wounded it, and delivered him to his soldiers, saying: Take him away, and hale him with violence and not gently, that his shame may be manifest unto all men. And they haled him and took him to the place where Misdaeus judged, and he stood there, held of the soldiers of Misdaeus.
The Twelfth Act: Concerning Ouazanes (Iuzanes) the son of Misdaeus.
139 And Ouazanes (Iuzanes, P; Vizan, Syr.) the son of Misdaeus came unto the soldiers and said: Give me him that I may speak with him until the king cometh. And they gave him up, and he brought him in where the king gave judgement. And Iuzanes saith: Knowest thou not that I am the son of Misdaeus the king, and I have power to say unto the king what I will, and he will suffer thee to live? tell me then, who is thy God, and what power dost thou claim and glory in it? for if it be some power or art of magic, tell it me and teach me, and I will let thee go. Judas saith unto him: Thou art the son of Misdacus the king who is king for a time, but I am the servant of Jesus Christ the eternal king, and thou hast power to say to thy father to save whom thou wilt in the temporal life wherein men continue not, which thou and thy father grant, but I beseech my Lord and intercede for men, and he giveth them a new life which is altogether enduring. And thou boastest thyself of possessions and servants and robes and luxury and unclean chamberings, but I boast myself of poverty and philosophy and humility and lasting and prayer and the fellowship of the Holy Ghost and of my brethren that are worthy of God: and I boast myself of eternal life. And thou reliest on (hast taken refuge with) a man like unto thyself and not able to save his own soul from judgement and death, but I rely upon the living God, upon the saviour of kings and princes, who is the judge of all men. And ye indeed to-day perchance are, and to-morrow are no more, but I have taken refuge with him that abideth for ever and knoweth all our seasons and times. And if thou wilt become the servant of this God thou shalt soon do so; but show that thou wilt be a servant worthy of him hereby: first by holiness (purity), which is the head of all good things, and then by fellowship with this God whom I preach, and philosophy and simplicity and love and faith and [GOOD hope] in him, and unity of pure food (simplicity of pure i e, Syr.).
140 And the young man was persuaded by the Lord and sought occasion how he might let Judas escape: but while he thought thereon, the king came, and the soldiers took Judas and led him forth. And Iuzanes went forth with him and stood beside him. And when the king was set he bade Judas be brought in, with his hands bound behind him; and he was brought into the midst and stood there. And the king saith: Tell me who thou art and by what power thou doest these things. And Judas saith to him: I am a man like thee, and by the power of Jesus Christ I do these things. And Misdaeus saith: Tell me the truth before I destroy thee. And Judas saith: Thou hast no power against me, as thou supposest, and thou wilt not hurt me at all. And the king was wroth at his words, and commanded to heat iron plates and set him upon them barefoot; and as the soldiers took off his shoes he said: The wisdom of God is better than the wisdom of men. Thou Lord and King (do thou take counsel against them, Syr.) and let thy goodness resist his wrath. And they brought the plates which were like fire, and set the apostle upon them, and straightway water sprang up abundantly from the earth, so that the plates were swallowed up in it, and they that held him let him go and withdrew themselves.
141 And the king seeing the abundance of water said to Judas: Ask thy God that he deliver me from this death, that I perish not in the flood. And the apostle prayed and said: Thou that didst bind this element (nature) and gather it into one place and send it forth into divers lands; that didst bring disorder into order, that grantest mighty works and great wonders by the hands of Judas thy servant; that hast mercy on my soul, that I may always receive thy brightness; that givest wages unto them that have laboured; thou saviour of my soul, restoring it unto its own nature that it may have no fellowship with hurtful things; that hast always been the occasion of life: do thou restrain this element that it lift not up itself to destroy; for there are some of them that stand here who shall believe on thee and live. And when he had prayed, the water was swallowed up by little and little, and the place became dry. And when Misdaeus saw it he commanded him to be taken to the prison: Until I shall consider how he must be used.
142 And as Judas was led away to the prison they all followed him, and Iuzanes the king's son walked at his right hand, and Siphor at the left. And he entered into the prison and sat down, and Iuzanes and Siphor, and he persuaded his wife and his daughter to sit down, for they also were come in to hear the word of life. For they knew that Misdaeus would slay him because of the excess of his anger. And Judas began to say: O liberator of my soul from the bondage of the many, because I gave myself to be sold [UNTO Syr. one,]; behold, I rejoice and exult, knowing that the times are fulfilled for me to enter in and receive [THEE of my Syr. rest, giver]. Lo, I am to be set free from the cares that are on the earth; lo, I fulfil mine hope and receive truth; lo, I am set free from sorrow and put on joy alone; lo, I become careless and griefless and dwell in rest; lo, I am set free from bondage and am called unto liberty; lo, I have served times and seasons, and I am lifted up above times and seasons; lo, I receive my wages from my recompenser, who giveth without reckoning (number) because his wealth sufficeth for the gift; [LO, and my raiment, on off put I] and I shall not put it on again; lo, I sleep and awake, and I shall no more go to sleep; lo, I die and live again, and I shall no more taste of death; lo, they rejoice and expect me, that I may come and be with their kindred and be set as a flower in their crown; lo, I reign in the kingdom whereon I set my hope, even from hence; lo, the rebellious fall before me, for I have escaped them; lo, (unto me) the peace hath come, whereunto all are gathered.
143 And as the apostle spake thus, all that were there hearkened, supposing that in that hour he would depart out of life. And again he said: Believe on the physician of all [DISEASES], both seen and unseen, and on the saviour of the souls that need help from him. This is the free-born [SON] of kings, this the physician of his creatures; this is he that was reproached of his own slaves; this is the Father of the height and the Lord of nature and the Judge (? Father of nature and Lord of the height and supreme Judge, Syr.): he came of the greatest, the only-begotten son of the deep; and he was called the son of (became visible through, Syr.) Mary the virgin, and was termed the son of Joseph the carpenter: he whose littleness (we beheld) with the eyes of our body, but his greatness we received by faith, and saw it in his works whose human body we felt also with our hands, and his aspect we saw transfigured (changed) with our eyes, but his heavenly semblance on the mount we were not able to see: he that made the rulers stumble and did violence unto death: he, the truth that lieth not, that at the last paid the tribute for himself and his disciples: whom the prince beholding feared and the powers that were with him were troubled; and the prince bare witness (asked him, Syr.) who he was and from whence, and knew not the truth, because he is alien from truth: he that having authority over the world, and the pleasures therein, and the possessions and the comfort, [REJECTED] all these things and turneth away his subjects, that they should not use them.
144 And having fulfilled these sayings, he arose and prayed thus: our Father, which art in heaven: hallowed be thy name: Thy kingdom come: Thy will be done, as in heaven so upon earth: [GIVE the of Syr. day, bread constant us] and forgive us our debts as we also have forgiven our debtors. And lead us not into temptation, but deliver us from the evil one.
My Lord and God, hope and confidence and teacher, thou hast taught me to pray thus, behold, I pray this prayer and fulfil thy commandment: be thou with me unto the end; thou art he that from childhood hast sown life in me and kept me from corruption; thou art he that hast brought me unto the poverty of this world, and exhorted me unto the true riches; thou art he that hast made me known unto myself and showed me that I am thine; and I have kept myself pure from woman, that that which thou requirest be not found in defilement.
[At the words 'My Lord and God' begins the double text, represented on the one hand by the MS. U and on the other by the Paris MS. P, and three (partly four) others. These insert the prayer after ch. 167. Their text, I believe, may be the original Greek. I follow it here, repeating the first paragraph.]
(144) My Lord and God, my hope and my confidence and my teacher, that hast implanted courage in me, thou didst teach me to pray thus; behold, I pray thy prayer and bring thy will to fulfilment: be thou with me unto the end. Thou art he that from my youth up didst give me patience in temptation and [SOW in] me life and preserve me from corruption; thou art he that didst bring me into the poverty of this world and fill me with the true riches; thou art he that didst show me that I was thine: wherefore I was never joined unto a wife, that the temple worthy of thee might not be found in pollution.
145 My mouth sufficeth not to praise thee, neither am I able to conceive the care and providence (carefulness) which hath been about me from thee which thou hast had for me). For I desired to gain riches, but thou by a vision didst show me that they are full of loss and injury to them that gain them and I believed thy showing, and continued in the poverty of the world until thou, the true riches wert revealed unto me, who didst fill both me and the rest that were worthy of thee with thine own riches and set free thine own from care and anxiety. I have therefore fulfilled thy commandments, O Lord, and accomplished thy will, and become poor and needy and a stranger and a bondman and set at nought and a prisoner and hungry and thirsty and naked and unshod, and I have toiled for thy sake, that my confidence might not perish and my hope that is in thee might not be confounded and my much labour might not be in vain and my weariness not be counted for nought: let not my prayers and my continual fastings perish, and my great zeal toward thee; let not my seed of wheat be changed for tares out of thy land, Let not the enemy carry it away and mingle his own tares therewith; for thy land verily receiveth not his tares, neither indeed can they be laid up in thine houses.
146 I have planted thy vine in the earth, it hath sent down its roots into the depth and its growth is spread out in the height, and the fruits of it are stretched forth upon the earth, and they that are worthy of thee are made glad by them, whom also thou hast gained. The money which thou hast from me I laid down upon the table (bank); this, when thou requirest it, restore unto me with usury, as thou hast promised. With thy one mind have I traded and have made ten, thou hast added more to me beside that I had, as thou didst covenant. I have forgiven my debtor the mine, require thou it not at my hands. I was bidden to the supper and I came: and I refused the land and the yoke of oxen and the wife, that I might not for their sake be rejected; I was bidden to the wedding, and I put on white raiment, that I might be worthy of it and not be bound hand and foot and cast into the outer darkness. My lamp with its bright light expecteth the master coming from the marriage, that it may receive him, and I may not (? he may not) see it dimmed because the oil is spent. Mine eyes, O Christ, look upon thee, and mine heart exulteth with joy because I have fulfilled thy will and perfected thy commandments; that I may be likened unto that watchful and careful servant who in his eagerness neglecteth not to keep vigil (other MSS.: I have not slumbered idly in keeping thy commandments: in the first sleep and at midnight and at cockcrow, that mine eyes may behold thee, &c.). All the night have I laboured to keep mine house from robbers, lest it be broken through.
147 My loins have I girt close with truth and bound my shoes on my feet, that I may never see them gaping: mine hands have I put unto the yoked plough and have not turned away backward, lest my furrows go crooked. The plough-land is become white and the harvest is come, that I may receive my wages. My garment that groweth old I have worn out, and the labour that hath brought me unto rest have I accomplished. I have kept the first watch and the second and the third, that I may behold thy face and adore thine holy brightness. I have rooted out the worst (pulled down my barns, Syr.) and left them desolate upon earth, that I may be filled full from thy treasures (Gr. MSS. add: all my substance have I sold, that I may gain thee the pearl). The moist spring that was in me have I dried up, that I may live and rest beside thine inexhaustible spring (al. and Syr.: rest beside thy living spring). The captive whom thou didst commit to me I have slain, that he which is set free in me may not fall from his confidence. Him that was inward have I made outward and the outward [INWARD], and all thy fullness hath been fulfilled in me. I have not returned unto the things that are behind, but have gone forward unto the things that are before, that I become not a reproach. The dead man have I quickened, and the living one have I overcome, and that which was lacking have I filled up (Syr. Wright, not the older one, inserts negatives, ' not quickened ', &c.), that I may receive the crown of victory, and the power of Christ may be accomplished in me. I have received reproach upon earth, but give thou me the return and the recompense in the heavens. (U omits practically all this chapter.)
148 Let not the powers and the officers perceive me, and let them not have any thought concerning me; let not the publicans and exactors ply their calling upon me; let not the weak and the evil cry out against me that am valiant and humble, and when I am borne upward let them not rise up to stand before me, by thy power, O Jesu, which surroundeth me as a crown: for they do flee and hide themselves, they cannot look on thee: but (for) suddenly do they fall upon them that are subject to them, and the portion of tile sons of the evil one doth itself cry out and convict them; and it is not hid from them, nor their nature is made known: the children of the evil one are separated off. Do thou then grant me, Lord, that I may pass by in quietness and joy and peace, and pass over and stand before the judge, and let not the devil (or slanderer) look upon me; let his eyes be blinded by thy light which thou hast made to dwell in me, close thou up (muzzle) his mouth: for he hath found nought against me.
[We revert to U.]
149 And he said again unto them that were about him: [BELIEVE, the of God and my his Syr. in giver I servants, helper life believe preach; whom Christ Jesus proclaim, children.] believe in the Saviour of them that have laboured in his service: for my soul already flourisheth because my time is near to receive him; for he being beautiful draweth me on always to speak concerning his beauty, what it is though I be not able and suffice not to speak it worthily: thou that art the light (feeder, Syr.) of my poverty and the supplier of my defects and nurturer of my need: be thou with me until I come and receive thee for evermore.
The Thirteenth Act: Wherein Iuzanes receiveth baptism with the rest.
150 And Iuzanes the youth besought the apostle, saying: I pray thee, O man, apostle of God, suffer me to go, and I will persuade the gaoler to permit thee to come home with me, that by thee I may receive the seal, and become thy minister and a keeper of the commandments of the God whom thou preachest. For indeed, formerly I walked in those things which thou teachest, until my father compelled me and joined me unto a wife by name Mnesara; for I am in my one-and-twentieth year, and have now been seven years married, and before I was joined in marriage I knew no other woman, wherefore also I was accounted useless of my father, nor have I ever had son or daughter of this wife and also my wife herself hath lived with me in chastity all this time, and to-day, if she had been in health, and had listened to thee, I know well that both I should have been at rest and she would have received eternal life; but she is in peril and afflicted with much illness; I will therefore persuade the keeper that he promise to come with me, for I live by myself: and thou shalt also heal that unhappy one. And Judas the apostle of the Most High, hearing this, said to Iuzanes: If thou believest, thou shalt see the marvels of God, and how he sayeth his servants.
151 And as they spake thus together, Tertia and Mvgdonia and Narcia stood at the door of the prison, and they gave the gaoler 363 staters of silver and entered in to Judas; and found Iuzanes and Siphor and his wife and daughter, and all the prisoners sitting and hearing the word. And when they stood by him he said to them: Who hath suffered you to come unto us? and who opened unto you the sealed door that ye came forth? Tertia saith unto him: Didst not thou open the door for us and tell us to come into the prison that we might take our brethren that were there, and then should the Lord show forth his glory in us? And when we came near the door, I know not how, thou wast parted from us and hid thyself and camest hither before us where also we heard the noise of the door, when thou didst shut us out. We gave money therefore to the keepers and came in and lo, we are here praying thee that we may persuade thee and let thee escape until the king's wrath against thee shall cease. Unto whom Judas said: Tell us first of all how ye were shut up.
152 And she saith to him: Thou wast with us, and didst never leave us for one hour, and askest thou how we were shut up? but if thou desirest to hear, hear. The king Misdaeus sent for me and said unto me: Not yet hath that sorcercr prevailed over thee, for, as I hear, he bewitcheth men with oil and water and bread, and hath not yet bewitched thee; but obey thou me, for if not, I will imprison thee and wear thee out, and him I will destroy; for I know that if he hath not yet given thee oil and water and bread, he hath not prevailed to get power over thee. And I said unto him: Over my body thou hast authority, and do thou all that thou wilt; but my soul I will not let perish with thee. And hearing that he shut me up in a chamber (beneath his dining-hall, Syr.): and Charisius brought Mygdonia and shut her up with me: and thou broughtest us out and didst bring us even hither; but give thou us the seal quickly, that the hope of Misdacus who counselleth thus may be cut off.
153 And when the apostle heard this, he said: Glory be to thee, O Jesu of many forms, glory to thee that appearest in the guise of our poor manhood: glory to thee that encouragest us and makest us strong and givest grace and consolest and standest by us in all perils, and strengthenest our weakness. And as he thus spake, the gaoler came and said: Put out the lamps, lest any accuse you unto the king. And then they extinguished the lamps, and turned to sleep; but the apostle spake unto the Lord: It is the time now, O Jesu, for thee to make haste; for, lo the children of darkness sit (make us to sit, Syr.) in their own darkness, do thou therefore enlighten us with the light of thy nature. And on a sudden the whole prison was light as the day: and while all they that were in the prison slept a deep sleep, they only that had believed in the Lord continued waking.
154 Judas therefore saith to Iuzanes: Go thou before and make ready the things for our need. Iuzanes therefore saith: And who will open me the doors of the prison? for the gaolers shut them and are gone to sleep. And Judas saith: Believe in Jesus, and thou shalt find the doors open. And when he went forth and departed from them, all the rest followed after him. And as Iuzanes was gone on before, Mnesara his wife met him coming unto the prison. And she knew him and said: My brother Iuzanes, is it thou? and he saith, Yea, and art thou Mnesara? and she saith Yea. Iuzanes said unto her; Whither walkest thou, especially at so untimely an hour? and how wast thou able to rise up? And she said: This youth laid his hand on me and raised me up, and in a dream I say that I should go where the stranger sitteth, and become perfectly whole. Iuzanes saith to her: What youth is with thee? And she said: Seest thou not him that is on my right hand, leading me by the hand?
155 And while they spake together thus, Judas, with Siphor and his wife and daughter and Tertia and Mygdonia and Narcia came unto Iuzanes' house. And Mnesara the wife of Iuzanes seeing him did reverence and said: Art thou come that sayedst us from the sore disease? thou art he whom I saw in the night delivering unto me this youth to bring me to the prison. But thy goodness suffered me not to grow weary, but thou thyself art come unto me. And so saying she turned about and saw the youth no more; and finding him not, she saith to the apostle: I am not able to walk alone: for the youth whom thou gavest me is not here. And Judas said: Jesus will henceforth lead thee. And thereafter she came running unto him. And when they entered into the house of Iuzanes the son of Misdaeus the king though it was yet night, a great light shined and was shed about them.
156 And then Judas began to pray and to speak thus: O companion and defender (ally) and hope of the weak and confidence of the poor: refuge and lodging of the weary: voice that came forth of the height (sleep, Gr.): comforter dwelling in the midst: port and harbour of them that pass through the regions of the rulers: physician that healest without payment: who among men wast crucified for many: who didst go down into hell with great might: the sight of whom the princes of death endured not; and thou camest up with great glory, and gathering all them that fled unto thee didst prepare a way, and in thy footsteps all they journeyed whom thou didst redeem; and thou broughtest them into thine own fold and didst join them with thy sheep: son of mercy, the son that for love of man wast sent unto us from the perfect country (fatherland) that is above, the Lord of all possessions (undefiled possessions, Syr.): that servest thy servants that they may live: that fillest creation with thine own riches: the poor, that wast in need and didst hunger forty days: that satisfiest thirsty souls with thine own good things; be thou with Iuzanes the son of Misdaeus and with Tertia and Mnesara, and gather them into thy fold and mingle them with thy number; Be unto them a guide in the land of error: be unto them a physician in the land of sickness: be unto them a rest in the land of the weary: sanctify them in a polluted land: be their physician both of bodies and souls: make them holy temples of thee, and let thine holy spirit dwell in them.
157 Having thus prayed over them, the apostle said unto Mygdonia: Unclothe thy sisters. And she took off their clothes and girded them with girdles and brought them: but Iuzanes had first gone before, and they came after him; and the apostle took oil in a cup of silver and spake thus over it: Fruit more beautiful than all other fruits, unto which none other whatsoever may be compared: altogether merciful: fervent with the force of the word: power of the tree which men putting upon them overcome their adversaries: crowner of the conquerors: help (symbol) and joy of the sick: that didst announce unto men their salvation that showest light to them that are in darkness; whose leaf is bitter, but in thy most sweet fruit thou art fair, that art rough to the sight but soft to the taste; seeming to be weak, but in the greatness of thy strength able to bear the power that beholdeth all things. Having thus said [a corrupt word follows]: Jesu: let his victorious might come and be established in this oil, like as it was established in the tree (wood) that was its kin, even his might at that time, whereof they that crucified thee could not endure the word: let the gift also come whereby breathing upon his (thine) enemies thou didst cause them to go backward and fall headlong and let it rest on this oil, whereupon we invoke thine holy name. And having thus said, he poured it first upon the head of Iuzanes and then upon the women's heads, saying: In thy name, O Jesu Christ, let it be unto these souls for remission of sins and for turning back of the adversary and for salvation of their souls. And he commanded Mygdonia to anoint them but he himself anointed Iuzanes. And having anointed them he led them down into the water in the name of the Father and the Son and the Holy Ghost.
158 And when they were come up, he took bread and a cup, and blessed it and said: Thine holy body w}lich was crucified for us do we eat, and thy blood that was shed for us unto salvation do we drink; let therefore thy body be unto us salvation and thy blood for remission of sins. And for the gall which thou didst drink for our sakes let the gall of the devil be removed from us: and for the vinegar which thou hast drunk for us, let our weakness be made strong: and for the spitting which thou didst receive for us, let us receive the dew of thy goodness: and by (or for) the reed wherewith they smote thee for us, let us receive the perfect house: and whereas thou receivedst a crown of thorns for our sake, let us that have loved thee put on a crown that fadeth not away; and for the linen cloth wherein thou wast Wrapped, let us also be girt about with thy power that is not vanquished and for the new tomb and the burial let us receive renewing of soul and body: and for that thou didst rise up and revive, let us revive and live and stand before thee in righteous judgement. And he brake and gave the eucharist unto Iuzanes and Tertia and Mnesara and the wife and daughter of Siphor and said: Let this eucharist be unto you for salvation and joy and health of your souls. And they said: Amen. And a voice was heard, saying: Amen: fear ye not, but only believe.
[THE MARTYRDOM Here we revert to the text of P and its companions.]
159 And after these things Judas departed to be imprisoned.
And Tertia with Mygdonia and Narcia also went to be imprisoned. And the apostle Thomas said unto them -the multitude of them that had believed being present: Daughters and sisters and fellow-servants which have believed in my Lord and God, ministers of my Jesus, hearken to me this day: for I do deliver my word unto you, and I shall no more speak with you in this flesh nor in this world; for I go up unto my Lord and God Jesus Christ, unto him that sold me, unto that Lord that humbled himself even unto me the little, and brought me up unto eternal greatness, that vouchsafed to me to become his servant in truth and steadfastness: unto him do I depart, knowing that the time is fulfilled, and the day appointed hath drawn near for me to go and receive my recompense from my Lord and God: for my recompenser is righteous, who knoweth me, how I ought to receive my reward; for he is not grudging nor envious, but is rich in his gifts, he is not a lover of craft (OT sparing) in that he giveth, for he hath confidence in his possessions which cannot fail.
160 I am not Jesus, but I am his servant: I am not Christ, but I am his minister; I am not the Son of God, but I pray to become worthy of God. Continue ye in the faith of Christ: continue in the hope of the Son of God: faint not at affliction, neither be divided in mind if ye see me mocked or that I am shut up in prison [OR Syr. die,]; for I do accomplish his will. For if I had willed not to die, I know in Christ that I am able thereto: but this which is called death, is not death, but a setting free from the body; wherefore I receive gladly this setting free from the body, that I may depart and see him that is beautiful and full of mercy, him that is to be loved: for I have endured much toil in his service, and have laboured for his grace that is come upon me, which departeth not from me. Let not Satan, then, enter you by stealth and catch away your thoughts: let there be in you no place for him: for he is mighty whom ye have received. Look for the coming of Christ, for he shall come and receive you, and this is he whom ye shall see when he cometh.
161 When the apostle had ended these sayings, they went into the house, and the apostle Thomas said: Saviour that didst suffer many things for us, let these doors be as they were and let seals be set on them. And he left them and went to be imprisoned: and they wept and were in heaviness, for they knew that Misdaeus would slay him (not knowing that, M. would release him, P.).
162 And the apostle found the keepers wrangling and saying: Wherein have we sinned against this wizard? for by his art magic he hath opened the doors and would have had all the prisoners escape: but let us go and report it unto the king, and tell him concerning his wife and his son. And as they disputed thus, Thomas held his peace. They rose up early, therefore, and went unto the king and said unto him: Our lord and king, do thou take away that sorcerer and cause him to be shut up elsewhere, for we are not able to keep him; for except thy good fortune had kept the prison, all the condemned persons would have escaped for now this second time have we found the doors open: and also thy wife, O king, and thy son and the rest depart not from him. And the king, hearing that, went, and found the seals that were set on the doors whole; and he took note of the doors also, and said to the keepers: Wherefore lie ye? for the seals are whole. How said ye that Tertia and Mygdonia come unto him into the prison? And the keepers said: We have told thee the truth.
163 And Misdaeus went to the prison and took his seat, and sent for the apostle Thomas and stripped him (and girded him with a girdle) and set him before him and saith unto him: Art thou bond or free? Thomas said: I am the bondsman of one only, over whom thou hast no authority. And Misdaeus saith to him: How didst thou run away and come into this country? And Thomas said: I was sold hither by my master, that I might save many, and by thy hands depart out of this world. And Misdaeus said: Who is thy lord? and what is his name? and of what country is he? And Thomas said: My Lord is thy master and he is Lord of heaven and earth. And Misdaeus saith: What is his name? Thomas saith: Thou canst not hear his true name at this time: but the name that was given unto him is Jesus Christ. And Misdaeus saith unto him: I have not made haste to destroy thee, but have had long patience with thee: but thou hast added unto thine evil deeds, and thy sorceries are dispersed abroad and heard of throughout all the country: but this I do that thy sorceries may depart with thee, and our land be cleansed from them. Thomas saith unto him; These sorceries depart [NOT, Syr.] with me when I set forth hence, and know thou this that I [THEY, Syr.] shall never forsake them that are here.
164 When the apostle had said these things, Misdaeus considered how he should put him to death; for he was afraid because of the much people that were subject unto him, for many also of the nobles and of them that were in authority believed on him. He took him therefore and went forth out of the city; and armed soldiers also went with him. And the people supposed that the king desired to learn somewhat of him, and they stood still and gave heed. And when they had walked one mile, he delivered him unto four soldiers and an officer, and commanded them to take him into the mountain and there pierce him with spears and put an end to him, and return again to the city. And saying thus unto the soldiers, he himself also returned unto the city.
165 But the men ran after Thomas, desiring to deliver him from death. And two soldiers went at the right hand of the apostle and two on his left, holding spears, and the officer held his hand and supported him. And the apostle Thomas said: O the hidden mysteries which even until our departure are accomplished in us! O riches of his glory, who will not suffer us to be swallowed up in this passion of the body! Four are they that cast me down, for of four am I made; and one is he that draweth me, for of one I am, and unto him I go. And this I now understand, that my Lord and God Jesus Christ being of one was pierced by one, but I, which am of four, am pierced by four.
166 And being come up into the mountain unto the place where he was to be slain, he said unto them that held him, and to the rest: Brethren, hearken unto me now at the last; for I am come to my departure out of the body. Let not then the eyes of your heart be blinded, nor your ears be made deaf. Believe on the God whom I preach, and be not guides unto yourselves in the hardness of your heart, but walk in all your liberty, and in the glory that is toward men, and the life that is toward God.
167 And he said unto Iuzanes: Thou son (to the son, P) of the (earthly) king Misdaeus and minister (to the minister) of our Lord Jesus Christ: give unto the servants of Misdaeus their price that they may suffer me to go and pray. And Iuzanes persuaded the soldiers to let him pray. And the blessed Thomas went to pray, and kneeled down, and rose up and stretched forth his hands unto heaven, and spake thus:
[Here P and the rest give - rightly - the prayer of cc. 144-8. U and its companions give the following: He turned to his prayer; and it was this: My Lord and my God, and hope and redeemer and leader and guide in all countries, be thou with all them that serve thee, and guide me this day as I come unto thee. Let not any take my soul which I have committed unto thee: let not the publicans see me, and let not the exactors accuse me falsely (play the sycophant with me). Let not the serpent see me, and let not the children of the dragon hiss at me. Behold, Lord, I have accomplished thy work and perfected thy commandment. I have become a bondman; therefore to-day do I receive freedom. Do thou therefore give me this and perfect me: and this I say, not for that I doubt, but that they may hear for whom it is needful to hear.]
168 And when he had thus prayed he said unto the soldiers: Come hither and accomplish the commandments of him that sent you. And the four came and pierced him with their spears, and he fell down and died.
And all the brethren wept; and they brought beautiful robes and much and fair linen, and buried him in a royal sepulchre wherein the former (first) kings were laid.
169 But Siphor and Iuzanes would not go down to the city, but continued sitting by him all the day. And the apostle Thomas appeared unto them and said: Why sit ye here and keep watch over me? I am not here, but I have gone up and received all that I was promised. But rise up and go down hence; for after a little time ye also shall be gathered unto me.
But Misdaeus and Charisius took away Mygdonia and Tertia and afflicted them sorely: howbeit they consented not unto their will. And the apostle appeared unto them and said: Be not deceived: Jesus the holy, the living one, shall quickly send help unto you. And Misdaeus and Charisius, when they perceived that Mygdonia and Tertia obeyed them not, suffered them to live according to their own desire.
And the brethren gathered together and rejoiced in the grace of the Holy Ghost: now the apostle Thomas when he departed out of the world made Siphor a presbyter and Iuzanes a deacon, when he went up into the mountain to die. And the Lord wrought with them, and many were added unto the faith.
170 Now it came to pass after a long time that one of the children of Misdaeus the king was smitten by a devil, and no man could cure him, for the devil was exceeding fierce. And Misdaeus the king took thought and sad: I will go and open the sepulchre, and take a bone of the apostle of God and hang it upon my son and he shall be healed. But while Misdaeus thought upon this, the apostle Thomas appeared to him and said unto him: Thou believedst not on a living man, and wilt thou believe on the dead? yet fear not, for my Lord Jesus Christ hath compassion on thee and pitieth thee of his goodness.
And he went and opened the sepulchre, but found not the apostle there, for one of the brethren had stolen him away and taken him unto Mesopotamia; but from that place where the bones of the apostle had lain Misdaeus took dust and put it about his son's neck, saying: I believe on thee, Jesu Christ, now that he hath left me which troubleth men and opposeth them lest they should see thee. And when he had hung it upon his son, the lad became whole.
Misdaeus the king therefore was also gathered among the brethren, and bowed his head under the hands of Siphor the priest; and Siphor said unto the brethren: Pray ye for Misdaeus the king, that he may obtain mercy of Jesus Christ, and that he may no more remember evil against him. They all therefore, with one accord rejoicing, made prayer for him; and the Lord that loveth men, the King of Kings and Lord of lords, granted Misdaeus also to have hope in him; and he was gathered with the multitude of them that had believed in Christ, glorifying the Father and the Son and the Holy Ghost, whose is power and adoration, now and for ever and world without end. Amen.
[U (and Syr.) ends: The acts of Judas Thomas the apostle are completed, which he did in India, fulfilling the commandment of him that sent him. Unto whom be glory, world without end. Amen.]
«Ապոկրիֆ Նոր Կտակարանից»
Թարգմանությունը և ծանոթագրությունները՝ M. R. James
Oxford: Clarendon Press, 1924
Ներածություն (թարգմանչի՝ Մ. Ռ. Ջեյմսի)
Սա միակն է հինգ առաջնային սիրավեպերից, որոնցում մենք տիրապետում ենք դրա ամբողջությունը։ Այն ունի մեծ երկարություն և զգալի հետաքրքրություն։ Այն Ստիխոմետրիան (տե՛ս էջ 24) տալիս է ընդամենը 1600 տող. սա շատ քիչ է. այն, հավանաբար, կարող է վերաբերել միայն Գործք առաքելության մի մասի, առանձին դրվագների որը, ի լրումն Նահատակության, կարող էր արդիական լինել առանձին։ Մենք Արևելյան որոշ տարբերակներում, փաստորեն, որոշ առանձին հրաշքներ գտեք:
Սիրիացի գիտնականների մեջ կա կարծիք, որ մեր հուն այս Գործքների տեքստը սիրիերենից տարբերակ է: Սիրիերեն բնագիրն էր խմբագրվել և թարգմանվել է Ռայթի կողմից իր «Ապոկրիֆ» ակտերում և ավելի հին Այդ ժամանակվանից հատվածներ հրապարակվել են տիկին Լյուիսի կողմից (Horae Semiticae IV, 1904. Առաքյալների դիցաբանական ակտեր).
Որոշ շարականներ հանդիպում են սիրիերենում, որոնք, անկասկած, կազմվել են այդ լեզուն. առավել նշանավոր է Հոգու օրհներգը (առանձին խմբագրվել է A. A. Bevan և այլք), որը չի համապատասխանում համատեքստին: Դա եղել է վերագրել է Բարդայսանին սիրիացի հայտնի հերետիկոսին։ Միայն մեկ հունական MS. որ Գործք (Վալիշելյան, Հռոմում, Բոնեթի MS. U, տասնմեկերորդ դարի) պարունակում է այն; այն վերափոխված է Նիկետաս Թեսաղոնիկեցիի կողմից իր հունարենում ակտերի վերափոխում։
Փաստորեն, կասկածելու տեղ չկա, որ Գործք Առաքելոցի ամբողջ տեքստը, ինչպես ամբողջական պահպանվել է ՄՍ-ում։ U եւ մասամբ այլ ձեռագրերում, է թարգմանություն սիրիերենից։ Բայց Նահատակության մեջ չորս ձեռագիր (ներառյալ մի շատ կարևոր Փարիզի պատճենը - Գր. 1510, տասնմեկերորդ դարի, և իններորդ դարի մյուսը) ներկայացնում է միանգամայն տարբեր և բարձրակարգ: տեքստ, անկասկած գերազանցում է մեկ ուշագրավ կետում. տեղադրում է Թովմասի մեծ աղոթքը տասներկուերորդ ակտում, որոշ ժամանակ առաջ Նահատակություն (գլ. 144 քառ.), չորս ձեռագրերը տեղադրում են անմիջապես առաջ, հետո գլխ. 167, և սա, անշուշտ, դրա ճիշտ տեղն է:
Կարծում եմ, դեռևս վիճելի է (թեև սիրիացիները հերքում են), որ ահա հունարեն բնագրի մի մասունք. այլ կերպ ասած՝ Գործք Առաքելոցն էին կազմված է հունարենով և վաղ թարգմանված սիրիերենով։ Դառնալով սակավ կամ լրիվ կորած լինելով հունարենում, դրանք վերաթարգմանվեցին սիրիերենից հունարեն։ Բայց մինչ այդ պահպանվել էր Նահատակության բնօրինակ հունարենը առանձին, և մենք այն ունենք այստեղ: Սա M. Bonnet-ի տեսակետն էր, և դա մեկն է որը ես կցանկանայի ընդունել:
Նվազագույնը, մենք ունենք Նահատակության ավելի լավ տեքստ, որը պահպանվել է այս չորս ձեռագրերը, քան U-ում և նրա համախոհներում։
Ինչ վերաբերում է այլ վարկածներին. Լատինական կրքերը, հավանաբար Գրիգորի կողմից Շրջագայություններ- շատ կեղծված են եղել: Մենք ունենք նաև որոշների եթովպական տարբերակները դրվագներ, և կա նաև հայկական մեկը, որից քիչ է օգտագործվել պատրաստված. Այնուամենայնիվ, այս դեպքում տարբերակները քիչ նշանակություն ունեն, որտեղ մենք ունենք այնպիսի համեմատաբար լավ իշխանություններ, ինչպիսիք են հունականն ու սիրիականն ամբողջությամբ գիրք.
Իմ տարբերակն արված է հունարեն տեքստից, (Bonnet, 1903) աչքով սիրիերենը, ինչպես մատուցվել է Ռայթի և միսիս Լյուիսի և Բևանի կողմից:
Կարևոր արխիվային նշում.
Ստորև բերված տեքստում M. R. James-ն օգտագործում է փակագծեր [ ] և փակագծեր ( ) պարունակի նշումներ բացերի, կասկածելի բառերի և ձեռագրի վերաբերյալ նրա թարգմանության մեջ օգտագործված տարբերակները։ Փակագծերով բառերը հաճախ լինում են երբեմն Բնօրինակ տեքստի բառացի թարգմանությունները և միշտ չէ, որ հեշտ են հասկացել է.
Գտնվել են ըստ էության Թովմասի ակտերի գործերի բոլոր թվային օրինակները Ինտերնետում առկա են մեկ ֆայլի պատճենները, որոնք գտնվում են մեր մեջ Արխիվ 1994 թվականից: Ցավոք, մենք վերջերս հայտնաբերեցինք, որ սա բնօրինակ փաստաթուղթը, որն այժմ լայնորեն վերարտադրվում է այլ կայքերի կողմից, ուներ ներքին HTML ձևաչափման սխալ՝ փակագծերի նշանները վերարտադրելիս: Արդյունքում, փակագծերում ցուցադրված բառերից շատերն ամբողջությամբ կորչում են այս ֆայլի ծովահենային տարբերակներում՝ դրանք դարձնելով անհասկանալի մի քանի տեղ. Այսպիսով, մենք ցավալիորեն պատասխանատու ենք մեզ համար տեքստային կոռուպցիայի տեսակ, որը տարածված է պատճենահանման հին ավանդույթում ձեռագրեր.... Ներկայիս տարբերակում մենք փորձել ենք ուղղել այս սխալը և խնդրեք այս ֆայլը արխիվացնող այլ կայքերի վերանայել և ուղղել դրանց պատճենները:
Սուրբ Թովմաս Առաքյալի Գործք
Առաջին ակտ. Երբ նա գնաց Հնդկաստան Աբբենսի հետ վաճառական.
Այդ ժամանակ մենք՝ առաքյալներս, Երուսաղեմում էինք, այսինքն՝ Սիմոն Պետրոսն ու Անդրեասը կոչեց իր եղբայրը՝ Զեբեդեոսի որդի Հակոբոսին, իսկ Հովհաննեսին՝ իրեն եղբայրը՝ Փիլիպպոս և Բարդուղիմեոս, Թովմաս և Մատթեոս մաքսավոր Հակոբոսը Ալփեոսի և Սիմոն Քանանացու որդին և Հուդայի եղբայրը Ջեյմս. և մենք բաժանեցինք աշխարհի տարածքները, որ մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է գնա այն տարածաշրջանը, որն ընկավ նրան և այն ազգի մոտ, որտեղ ընկավ Տերն ուղարկեց նրան:
Ուրեմն, ըստ վիճակի, Հնդկաստանն ընկավ Հուդա Թովմասին, որը և երկվորյակը, բայց նա չուզեց գնալ՝ ասելով դա թուլության պատճառով մարմնից նա չկարողացավ ճանապարհորդել, և «ես եբրայեցի եմ. ինչպես կարող եմ գնալ հնդկացիների շրջանում և քարոզել ճշմարտությունը:' Եվ ինչպես նա այսպես պատճառաբանեց և Փրկիչը խոսեց նրան գիշերով և ասաց նրան. Թովմաս, գնա Հնդկաստան և այնտեղ քարոզիր խոսքը, որովհետև իմ շնորհքը հետ է քեզ. Բայց նա չհնազանդվեց՝ ասելով ինձ, բայց ուրիշ տեղ, որովհետև ես չեմ գնա հնդիկների մոտ:
2 Եվ մինչ նա այսպես էր խոսում և մտածում, պատահական էր, որ այնտեղ կա Հնդկաստանից եկել է մի վաճառական, որի անունը Աբբանես էր, ուղարկվել էր Հնդկաստանից Գունդաֆորուս թագավորը [Gundaphorus-ը պատմական անձնավորություն է, որը թագավորել է ա Քրիստոսից հետո առաջին դարում Հնդկաստանի մի մասը։ Նրա մետաղադրամները կրում են նրա անունը հունարեն, ինչպես Հինդոֆերես], և պատվիրան ունենալով նրանից գնել ա ատաղձագործ և տար նրան նրա մոտ։
Տէրը կէսօրին տեսնելով զինք շուկայի մէջ քալելիս՝ ըսաւ նա. Կգնե՞ք ատաղձագործ: Եվ նա ասաց նրան. Եվ Տերը ըսաւ անոր. «Ես ատաղձագործ ստրուկ մը ունիմ, եւ կ՚ուզեմ զինք վաճառել»։ Եվ այսպես ասելով, նա հեռվից ցույց տվեց նրան Թովմասին և համաձայնեց նրա հետ երեքով լիտր արծաթ առանց դրոշմակնիքի, և վաճառքի ակտ գրեց՝ ասելով. Հովսեփի որդի, ընդունիր, որ ես վաճառել եմ իմ ծառային, Հուդա անունով, քեզ Աբբանես, Գունդաֆորի վաճառական, թագավորի թագավոր հնդկացիներ. Եվ երբ գործն ավարտվեց, Փրկիչը վերցրեց Հուդա Թովմասին և տարավ նրան վաճառական Աբբանեսի մոտ, և երբ Աբբանեսը տեսավ նրան, ասաց «Սա քո տերն է»: Եվ առաքյալն ասաց. «Այո, նա իմ Տերն է»: Նա ասաց. «Ես գնել եմ քեզ նրանից»: Եվ քո առաքյալը լռեց։
3 Եվ հաջորդ օրը Առաքյալը վաղ վեր կացավ և աղոթեց և աղաչում էր Տիրոջը, որ նա ասաց. քո կամքը կատարվի։ Նա գնաց Աբբանես վաճառականի մոտ՝ իր հետ վերցնելով նրան բացարձակապես ոչինչ, բացի իր գնից: Որովհետև Տերը տվել էր դա «Թող քո գինն էլ քեզ հետ լինի՝ իմ շնորհի հետ միասին, ուր էլ որ գնաս։
Եվ առաքյալը գտավ Աբբանեսին՝ նավի վրա իր ուղեբեռը տանելով. ուստի նա նույնպես սկսեց այն իր հետ տանել։ Եվ երբ նրանք նավարկվեցին Նավի մեջ և նստեցին Աբբանեսը հարցրեց առաքյալին և ասաց վարպետություն գիտե՞ս. Եվ նա ասաց. «Փայտից ես կարող եմ գութան պատրաստել և լուծեր և ածաններ (եզան ձագեր, սիր.) և նավակներ և թիակներ նավակների և կայմերի համար և ճախարակներ; և քարերի, սյուների, տաճարների և թագավորների պալատների մեջ: Աբբանես վաճառականն ասաց նրան կարիք ունեն. Նրանք սկսեցին նավարկել դեպի տուն. և նրանք ունեին բարենպաստ քամի և բարգավաճ նավարկեցին, մինչև հասան Անդրապոլիս՝ թագավորական քաղաք։
4 Եվ նրանք թողեցին նավը և մտան քաղաք, և ահա այնտեղ կային Դրանց շուրջ հնչեցին սրինգների և ջրային օրգանների ձայներ և փողեր. և Առաքյալը հարցրեց. «Ի՞նչ տոն է այս քաղաքում»: Այնտեղ եղողները նրան ասացին ուրախացեք այս քաղաքում: Որովհետև թագավորը մի մինուճար աղջիկ ունի, և այժմ նա կնության է տալիս նրան ամուսնու Այսօրվա հարսանիքի ժողովը այն տոնն է, որը դու տեսար: Եվ թագաւորը աւետաբերներ ուղարկեց՝ ամէն տեղ քարոզելու, որ բոլորը պիտի գան ամուսնությունը՝ հարուստ և աղքատ, պարապ և ազատ, օտար և քաղաքացի ցանկացած մերժման և ամուսնության չգալու համար նա պատասխան կտա նրա առաջ թագավոր. Երբ Աբբանեսը լսեց, ասաց առաքյալին մենք վիրավորում ենք թագավորին, հատկապես տեսնելով, որ օտար ենք։ Եվ նա ասաց մենք գնում ենք.
Եվ երբ նրանք տեղավորվեցին իջեւանատանը և մի փոքր հանգստացան գնաց ամուսնության; և առաքյալը, տեսնելով նրանց բոլորին, նստեցին (պառկած), ինքն էլ պառկեց մեջտեղում, և բոլորը նայեցին նրան. ինչպես օտարականի և օտար երկրից եկածի վրա, բայց Աբբանեսը վաճառականը, լինելով նրա տերը, պառկել է ուրիշ տեղ։
5 Եվ մինչ նրանք ճաշում էին և խմում, առաքյալը ոչինչ չճաշակեց. այնպես որ նրանք, որ նրա շուրջը նրան ասացին. «Ինչո՞ւ ես եկել այստեղ և չես ուտելու»: ոչ էլ խմելու բայց նա պատասխանեց նրանց՝ ասելով ավելի մեծ, քան ուտելիքը կամ խմիչքը, և որ ես կարողանամ կատարել թագավորի կամքը: Որովհետև ավետաբերները հռչակում են թագավորի պատգամը, և ով չի լսում նրան. ավետաբերները պետք է ենթարկվեն թագավորի դատաստանին։
Այսպիսով, երբ նրանք ճաշեցին և խմեցին, և եղան ծաղկեպսակներ և անուշեղեն բերեցին նրանց մոտ, ամեն մարդ վերցրեց անառակներից, և մեկը օծեց իր երեսը մեկ ուրիշը՝ մորուքը, և մյուսը՝ մարմնի այլ մասեր. բայց առաքյալը օծեց նրա գլխի ծայրը և մի փոքր քսեց նրա քթանցքներին և այն գցեց ականջների մեջ և դրանով դիպավ ատամներին և զգուշորեն օծեց նրա սրտի մասերը և այն ծաղկեպսակը, որին բերեցին նրան, հյուսված մրտենից և այլ ծաղիկներից, վերցրեց և դրեց նրա գլխին, և վերցրեց մի ճյուղ և բռնեց իր ձեռքում:
Այժմ ֆլեյտա աղջիկը, իր սրինգը ձեռքին բռնած, մոտեցավ նրանց բոլորը և խաղացին, բայց երբ նա եկավ այն տեղը, որտեղ առաքյալն էր, նա կանգնեց նրա վրա և երկար ժամանակ խաղաց նրա գլխին. հիմա սա Ֆլեյտա աղջիկը ռասայով եբրայեցի էր:
6 Եվ մինչ առաքյալը շարունակում էր գետնին նայել, նրանցից մեկը գավաթակիրները երկարեցին նրա ձեռքը և բուֆետ տվեցին. եւ Առաքյալը բարձրացրեց աչքերը և նայեց նրան, ով հարվածեց իրեն և ասաց Աստված կների քեզ գալիք կյանքում այս անօրինությունը, բայց այս աշխարհում դու ցույց կտաս նրա հրաշքները, և նույնիսկ հիմա ես կտեսնեմ այս ձեռքը որ հարվածել է ինձ շների կողմից քաշված: Եվ այսպես ասելով՝ նա սկսեց երգել և ասել այս երգը.
Աղջիկը լույսի դուստրն է, որի մեջ բնակվում և բնակվում է թագավորների հպարտ պայծառությունը, և նրա տեսքը հիասքանչ է, նա փայլում է գեղեցկությամբ և ուրախությամբ: Նրա հագուստները նման են ծաղիկների գարուն, և նրանցից բուրմունք է բուրվում. եւ ի թագի նրա գլուխը թագավոր է հաստատվում, որն իր անմահ կերակուրով (ամբրոսիա) սնուցում է իր վրա հիմնվածներին. և նրա գլխում ճշմարտություն է դրված, և իր ոտքերով նա ուրախություն է ցույց տալիս: Եվ նրա բերանը բացվեց, և այն երեսուներկուսն են, որ գովաբանում են նրան։ Նրա լեզուն դռան վարագույրի պես է, որը նրանց համար այս ու այն կողմ ծածանվում է որ ներս են մտնում. նրա վիզը դրված է առաջին քայլերի ձևով ստեղծողը գործել է, և նրա երկու ձեռքերը նշանակում և ցույց են տալիս՝ հռչակելով այն Երջանիկ դարերի պար, և նրա մատները ցույց են տալիս քաղաքի դարպասները: Նրա սենյակը լուսավորված է լույսով և բալզամի հոտ է շնչում և բոլոր համեմունքները, և տալիս է զմուռսի և հնդկական տերևի անուշ հոտ, և ներսում մրթուններ են թափված հատակին և ամեն տեսակ [GARLANDS] բուրավետ ծաղիկներ, իսկ դռան սյուները(՞) զարդարված են ազատստ. 7 Եվ Նրան շրջապատում են փեսաները, որոնց թիվը յոթն է, ովքեր նա ինքն է ընտրել։ Եվ նրա հարսնաքույրերը յոթն են, և նրանք պարում են նրա առաջ։ Եվ տասներկու հոգի են նրանք, ովքեր ծառայում են նրա առաջ և կան հնազանդվում են նրան, որոնք ունեն իրենց նպատակը և հայացքը դեպի իրեն փեսային, որպէսզի անոր երեւումով լուսաւորուին. և ընդմիշտ արդյոք նրանք նրա հետ կլինեն այդ հավերժական ուրախության մեջ և կլինեն այդ ամուսնության մեջ որտեղ իշխանները հավաքվում են միասին և ներկա կլինեն այդ խնջույքին որի համար հավերժականները արժանի են համարվել և արքայական կհագնեն հագցրե՛ք և հագե՛ք պայծառ զգեստներ. և նրանք ուրախության և ցնծության մեջ կլինեն երկուսն էլ կլինեն և կփառավորեն բոլորի Հորը, որի հպարտ լույսն ունեն ստացան և լուսավորվեցին իրենց տիրոջ հայացքով. որի անմահ կերակուր, որը նրանք ստացել են, որը ոչ մի թերություն չունի (excrementum, Syr.) և խմեցիր այն գինուց, որը ո՛չ ծարավ է տալիս, ո՛չ ցանկություն: Եվ նրանք փառավորեցին և գովաբանեցին կենդանի ոգով, Հորը ճշմարտությունը և իմաստության մայրը:
8 Եվ երբ նա երգեց և ավարտեց այս երգը, այնտեղ բոլորը ներկա էին նայեց նրան; և նա լռեց, և նրանք տեսան, որ նրա նմանությունն է փոխվեց, բայց այն, ինչ նա ասաց, նրանք այդպես էլ չհասկացան քանի որ նա եբրայեցի էր, և այն, ինչ նա ասում էր, ասվում էր եբրայերեն լեզվով: Բայց ֆլեյտա աղջիկը միայնակ լսեց այդ ամենը, քանի որ նա ռասայով եբրայեցի էր և նա հեռացավ նրանից և խաղաց մնացածների հետ, բայց մեծ մասամբ նա նայեց և նայեց նրան, որովհետև նա լավ էր սիրում նրան, ինչպես իր սեփական մարդուն ազգ; Ավելին, նա վայելուչ էր նայելու այն ամենին, ինչ այնտեղ էր: Եվ երբ ֆլեյտա-աղջիկը նվագեց բոլորի հետ և ավարտեց, նա նստեց նրա դեմ, նայելով և լրջորեն նայելով նրան: Բայց նա նայեց ոչ մեկի վրա, ոչ մեկին ուշադրություն չդարձրեց, այլ միայն պահեց իր աչքերը նայում է դեպի գետնին, սպասում է այն ժամանակին, երբ նա կարող է հեռանալ այնտեղից:
Բայց գավաթակիրը, որ խփել էր նրան, իջավ ջրհորի մոտ՝ նկարելու ջուր; և պատահաբար այնտեղ առյուծ հայտնվեց, և նա սպանեց նրան և թողեց նրան Այդ տեղում պառկած, վերջույթները կտոր-կտոր անելով, իսկույն՝ շներ բռնեց նրա անդամներին, և նրանց մեջ աջ ձեռքը բռնած մեկ սև շուն նրա բերանն այն բացեց խնջույքի վայրում։
9 Եվ բոլորը, երբ տեսան դա, զարմացան և հարցրին, թե իրենցից որն է դա բացակայում էր: Եվ երբ պարզ դարձավ, որ դա ձեռքն է գավաթակիրը, որը հարվածել էր առաքյալին, ֆլեյտա աղջիկը արգելակեց նրան. սրինգը, դեն գցեց, գնաց ու նստեց առաքյալի ոտքերի մոտ, «Սա կա՛մ աստված է, կա՛մ Աստծո առաքյալ, որովհետև ես լսեցի, որ նա ասում է եբրայերեն լեզուն՝ ' Ես հիմա կտեսնեմ, որ ձեռքը, որը հարվածել է ինձ, քաշվել է շների միջոցով, ինչը և դուք հիմա տեսաք. քանի որ ինչպես նա ասաց, այնպես էլ կա գալ. Եվ ոմանք հավատում էին նրան, իսկ ոմանք՝ ոչ:
Բայց երբ թագավորը լսեց այդ մասին, եկավ և ասաց առաքյալին և արի ինձ հետ և աղոթիր իմ աղջկա համար, որովհետև նա իմ միածինն է, և այսօր ես նրան կնության եմ տալիս: Բայց առաքյալը չցանկացավ գնալ նրա հետ, քանզի Տերը դեռ չէր հայտնված նրան այդ վայրում: Բայց թագավորն իր կամքին հակառակ տարավ նրան հարսի սենյակ, որ նա կարող է աղոթել նրանց համար:
10 Առաքյալը կանգնեց և սկսեց աղոթել և այսպես խոսել և իմ Աստված, ով ճանապարհորդում է քո ծառաների հետ, ով առաջնորդում և ուղղում է նրանք, ովքեր հավատում են քեզ, ճնշվածների ապաստանն ու հանգիստը, հույսը աղքատների և գերիների փրկիչի, ստողների հոգիների բժիշկի հիվանդ և փրկիչ բոլոր արարածների, որ կյանք է տալիս աշխարհին և ուժեղացնում է հոգիները; դու գիտես գալիք բաները և մեր միջոցներով Դու ես, Տեր, որ բացահայտում ես թաքնված խորհուրդները և բացահայտում է գաղտնի խոսքերը բարի ծառ, և քո ձեռքերից բոլորը բարի գործեր են ծնվել. դու Տեր ես նա, ով ամեն ինչում է և անցնում է ամեն ինչի միջով, և ստեղծվել է քո բոլորի մեջ աշխատում է և դրսևորվում նրանց բոլորի աշխատանքում։ Հիսուս Քրիստոս, Որդի կարեկցանք և կատարյալ Փրկիչ, Քրիստոս, կենդանի Աստծո Որդի անվախ ուժը, որը տապալեց թշնամուն, և այն ձայնը, որը կար լսեց տիրակալների մասին և ստիպեց նրանց բոլոր ուժերը ցնցել, դեսպան որ ուղարկվեց բարձրությունից և իջավ մինչև դժոխք, ով արեց բացիր դռները և այնտեղից հանիր նրանց, որոնք դարեր շարունակ փակված էին խավարի գանձարանը և ցույց տվեց նրանց դեպի վեր տանող ճանապարհը Բարձրությունը. աղաչում եմ քեզ, Տեր Հիսուս և աղաչում եմ քեզ այս երիտասարդների համար, որ դու նրանց համար անես այն, ինչ պետք է օգնի նրանց և լինի նրանց համար նպատակահարմար և շահավետ: Եվ նա դրեց իր «Տերը ձեզ հետ կլինի, և թողեց նրանց դրանում»: տեղն ու մեկնել.
11 Եվ թագավորը խնդրեց, որ փեսաները հեռանան այնտեղից հարսնացու-պալատ; և երբ բոլորը դուրս եկան, և դռները փակվեցին, փեսացուն բարձրացրեց հարսի սենյակի վարագույրը՝ հարսին բերելու համար նրան։ Եվ նա տեսավ Տեր Հիսուսին, որը կրում էր Հուդա Թովմասի նմանությունը և խոսել հարսնացուի հետ. նույնիսկ նրանից, որ բայց այժմ օրհնել էր նրանց և նրանցից դուրս եկավ, առաքյալը. և նա ասաց նրան. «Դու չես գնացել»: բոլորի աչքի առաջ? Ուրեմն ինչպե՞ս ես այստեղ գտել: Բայց Տերն ասաց Ես Հուդան չեմ, որ կոչվում է Թոմաս, այլ նրա եղբայրն եմ։ Եվ Տերը նստեց մահճակալի վրա և հրամայեց նրանց էլ նստել աթոռների վրա, և սկսեց նրանց ասել.
12 Հիշեք, զավակնե՛րս, ինչ ասաց ձեզ իմ եղբայրը և ինչ ասաց ձեր առջեւ մատնուեցաւ, եւ սա իմացէ՛ք, որ եթէ հեռու մնաք այս անօրէնութիւնից սեռական հարաբերությամբ դուք դառնում եք սուրբ տաճարներ՝ մաքուր, զերծ լինելով մղումներից և ցավեր՝ տեսանելի և չտեսնված, և դուք չեք ունենա հոգս կյանքի կամ մասին զավակներ, որոնց վերջը կործանումն է. հանուն նրանց դուք դառնում եք ըմբռնող և ագահ, որբերին մերկացնելով և չափից դուրս այրիներին և դրանով իսկ ձեզ ենթարկեք դաժանության պատիժները. Երեխաների մեծ մասը դառնում է անօգուտ ճնշված սատանաներ, ոմանք բացահայտ, ոմանք՝ անտեսանելի, որովհետև նրանք դառնում են կա՛մ խելագար, կա՛մ կիսով չափ չորացած կամ կույր կամ խուլ կամ համր կամ անդամալույծ կամ հիմար. եւ եթե նրանք առողջ կլինեն, դարձյալ ունայն կլինեն՝ անօգուտ կամ գարշելի գործեր անելու, որովհետև նրանք կբռնվեն կա՛մ շնության, կա՛մ սպանության, կա՛մ գողության մեջ, կա՛մ պոռնկություն, և այս ամենով դուք կչարչարվեք:
Բայց եթե դուք համոզվեք և ձեր հոգիները մաքուր պահեք Աստծո առաջ, այնտեղ կգան ձեզ մոտ կենդանի երեխաներ, որոնց այս արատները չեն դիպչում, և դուք պետք է լինի առանց խնամքի, վարի հանգիստ կյանք՝ առանց վշտի կամ անհանգստության, ձգտելով ստանալ այդ անապական և ճշմարիտ ամուսնությունը, և դուք կլինեք այնտեղ փեսաները մտնում են այդ հարսի սենյակը, որը լի է անմահություն և լույս.
13 Երբ երիտասարդները այս բաները լսեցին, հավատացին Տիրոջը և մատնվեցին նրան, և հեռու մնացին գարշելի ցանկություններից և շարունակեց այդպես՝ գիշերելով այդ վայրում։ Եվ Տերը հեռացավ այնտեղից նրանց առաջ՝ ասելով. «Տիրոջ շնորհքը ձեզ հետ կլինի»։
Եվ երբ առավոտ եկավ, թագավորը եկավ նրանց ընդառաջ և կահավորեց մի սեղան և բերեց այն փեսայի և հարսի առաջ: Եւ նա գտավ նրանց նստած իրար դեմ, իսկ հարսնացուի դեմքը նա գտնվեց բացված, և փեսան իսկապես ուրախացավ:
Եվ մայրը եկավ հարսի մոտ և ասաց. երեխա, և չես ամաչում, այլ կարծես քո հետ ապրած լինես ամուսինը երկար սեզոն. Եվ նրա հայրն ասաց. «Քո մեծ սիրո պատճառով»: դու չե՞ս քողարկվում քո ամուսնու հանդեպ:
14 Հարսը պատասխանեց և ասաց. և ես աղոթում եմ իմ Տիրոջը, որ այն սերը, որը ես ընկալեցի այս գիշեր, լինի մնա ինձ հետ, և ես կխնդրեմ այն ամուսնուն, ում մասին ես սովորել եմ այսօր. և, հետևաբար, ես այլևս չեմ ծածկի ինձ, քանի որ հայելին է ամոթի վարագույրը հանված է ինձանից. և հետևաբար ես այլևս չեմ ամաչում կամ ամաչեցի, որովհետև ամոթի և շփոթության գործը հեռացավ ինձանից. և որ ես չեմ շփոթվում, դա այն պատճառով է, որ իմ զարմանքը չկա շարունակեց ինձ հետ; և որ ես ուրախության և ուրախության մեջ եմ, դա այն պատճառով է իմ ուրախության օրը չխռովվեց. և որ ես անիմաստ եմ դրել այս ամուսինը և այս ամուսնությունը, որ անցնում է իմ աչքի առաջ, դա է այն պատճառով, որ ես միացել եմ մեկ այլ ամուսնության. և որ ես չեմ ունեցել հարաբերություն ամուսնու հետ, որը ժամանակավոր է, որի վերջը նրա հետ է դառնություն և հոգու դառնություն, դա այն պատճառով է, որ ես լծված եմ ա իսկական ամուսին.
15 Եվ մինչ հարսը այսքանից ավելին էր ասում՝ փեսան «Գոհություն եմ հայտնում քեզ, Տե՛ր, որ հռչակվեցիր»։ օտարի կողմից և գտավ մեր մեջ. ով ինձ հեռացրել է կոռուպցիայից և կյանք ցանեց իմ մեջ. ով ինձ ազատեց այս հիվանդությունից, որը դժվար է բժշկվեց և բուժվեց և մնում է հավիտյան, և սթափ առողջություն ներարկեց մեջ ես; ով ինձ ցույց տվեց քեզ և բացահայտեց ինձ իմ ամբողջ վիճակը, որտեղ ես am; ով փրկեց ինձ ընկնելուց և առաջնորդեց ինձ դեպի ավելի լավը, և ինձ ազատեց աշխարհիկ բաներից և ինձ արժանի դարձրեց նրանց, որոնք կան անմահ և հավիտենական; որ քեզ խոնարհեցրիր նույնիսկ ինձ համար և իմ փոքրություն, որ դու ինձ ներկայացնես քո մեծությանը և միացնես ինձ քեզ համար; ով չխնայեց քո սեփական աղիքներն ինձանից, որ եղել է պատրաստ է կործանվել, բայց ցույց տվեց ինձ, թե ինչպես փնտրել ինքս ինձ և իմանալ, թե ով եմ ես, և ով և ինչ ձևով եմ ես հիմա, որպեսզի դարձյալ դառնամ այն, ինչ ես եմ Ես չէի ճանաչում, բայց դու ինձ փնտրեցիր, որից ես չէի գիտես, բայց դու ինձ տարել ես քեզ մոտ, որին ես հասկացա և հիմա Ես չեմ կարող անտարբեր լինել նրա մասին, որի սերը այրվում է իմ մեջ և ես չեմ կարող խոսել այնպես, ինչպես հարմար է, բայց այն, ինչ ես կարող եմ ասել դրա մասին, քիչ է և սակավ, և նրա փառքին ոչ համապատասխան, բայց նա ինձ մեղադրում է ոչ թե ենթադրում եմ նրան ասելու այն, ինչ ես չգիտեմ, քանի որ այդպես է նրա սիրո պատճառով, որ ես ասում եմ նույնիսկ այսքանը:
16 Երբ թագավորը լսեց այս բաները փեսայից և նրանցից հարսը պատառեց իր հագուստները և ասաց իր մոտ կանգնածներին շուտով շրջիր ամբողջ քաղաքում, վերցրու ու բեր ինձ այդ մարդուն մի կախարդ է, ով դժբախտաբար եկավ այս քաղաք. իմ սեփականի համար Ես նրան բերեցի այս տուն և ասացի, որ աղոթի այս իմ համար վատ աստղանի դուստր; և ով որ գտնի և բերի նրան ինձ մոտ, ես կանեմ ինչ որ ուզէ ինձմէ, տո՛ւր անոր։ Նրանք գնացին, ուստի և գնացին փնտռելով զայն՝ չգտան. քանզի նա նավարկեց։ Նրանք նույնպես գնացին այն իջեւանատունը, որտեղ նա տեղավորվել էր, և այնտեղ գտավ ֆլեյտա աղջկան լացող և տառապում էր, որովհետև նրան իր հետ չէր տարել: Եվ երբ նրան ասացին այն հարցը, որ պատահել էր երիտասարդների հետ, նա չափազանց ուրախ էր լսելով, արձակեց իր վիշտը և ասաց այստեղ. Եվ նա վեր կացավ և գնաց նրանց մոտ և երկար ժամանակ նրանց հետ էր, մինչև որ թագավորին էլ խրատեցին։ Եվ եղբայրներից շատերը նույնպես հավաքվեցին այնտեղ, մինչև որ լսեցին առաքյալի լուրը, որ նա է եկան Հնդկաստանի քաղաքները և այնտեղ ուսուցանում էին, և նրանք գնացին և միացան նրան։
Երկրորդ ակտ. Գունդաֆոր թագավորի մոտ նրա գալու մասին:
17 Երբ առաքյալը Աբբանեսի հետ եկավ Հնդկաստանի քաղաքները վաճառական Աբբանեսը գնաց Գունդաֆորոս թագավորին ողջունելու և զեկուցեց նրան այն ատաղձագործից, որին նա բերել էր իր հետ։ Եվ թագավորը ուրախացավ, և հրամայեց նրան մտնել իր մոտ: Երբ նա մտավ, թագավորն ասաց «Ի՞նչ արհեստ ես հասկանում»: Առաքյալն ասաց նրան ատաղձագործության և շինարարության արհեստ. Թագավորն ասաց նրան Ուրեմն արհեստագործություն գիտե՞ս փայտից, իսկ ի՞նչը՝ քարից։ Առաքյալը ասում է. Փայտի մեջ՝ գութաններ, լուծեր, նավակներ, ճախարակներ, նավակներ և թիակներ և կայմեր; և քարի մեջ՝ սյուներ, տաճարներ և թագավորների պալատներ։ Եւ Թագավորն ասաց. Կարո՞ղ ես ինձ համար պալատ կառուցել։ Եվ նա պատասխանեց. «Այո, ես երկուսն էլ կարող եմ»: կառուցել և կահավորել այն; որովհետև ես այս նպատակով եմ եկել՝ շինելու և անելու ատաղձագործի աշխատանք.
18 Թագավորը վերցրեց նրան, դուրս եկավ քաղաքի դարպասներից ու սկսեց ճանապարհին խոսել նրա հետ՝ դատարանի շենքի վերաբերյալ, և հիմքերի, թե ինչպես պետք է դրվեն, մինչև տեղ հասնեն որտեղ նա ցանկանում էր, որ շենքը լիներ. և նա ասաց որ շենքը պետք է լինի. Եվ առաքյալն ասաց. «Այո, քանի որ այս տեղն է»: հարմար է շենքի համար. Բայց տեղը փայտաշատ էր և շատ բան կար ջուր այնտեղ։ Արքան ասաց. «Սկսի՛ր շինել»։ Բայց նա ասաց. Ես չեմ կարող սկսել կառուցել հիմա այս սեզոնին: Թագավորն ասաց. Ե՞րբ կարող ես սկսել։ Եվ Նա ասաց. Ես կսկսեմ Դիուս ամսին և կավարտեմ Քսանտիկոսում: Բայց Թագավորը զարմացավ և ասաց դու հենց այս ձմռանը կառուցում ես և պատրաստում պալատ. Եվ առաքյալը ասաց. Այդպես պետք է լինի, և այլ կերպ հնարավոր չէ: Եվ թագավորն ասաց. Ուրեմն, եթե դա քեզ լավ է թվում, ինձ ծրագիր կազմիր, թե ինչպես պետք է լինի աշխատանքը, որովհետև որոշ ժամանակ անց ես կվերադառնամ այստեղ: Իսկ առաքյալը վերցրեց ա եղեգն ու նկարը՝ տեղը չափելով. և դռները նա դրեց դեպի արևածագ՝ դեպի լույսը նայելու համար, իսկ պատուհանները՝ դեպի արևմուտք՝ դեպի արևմուտք քամին, և հացատունը, որը նա նշանակեց, որ լինի դեպի հարավ և դեպի հարավ ջրատար՝ դեպի հյուսիս ծառայելու համար: Եվ թագավորը տեսավ և ասաց առաքյալ. թագավորների ծառա. Եվ նա շատ դրամ թողեց նրա մոտ և հեռացավ նրանից։
19 Եվ ժամանակ առ ժամանակ նա ուղարկում էր փող, պաշար և կերակուրներ նա և մնացած աշխատողները։ Բայց Թովմասը, ստանալով այդ ամենը, բաժանեց այն, շրջելով շրջակայքի քաղաքներով ու գիւղերով, բաշխելով ու ողորմություն տալով աղքատներին և տառապյալներին և թեթևացնելով նրանց՝ ասելով Թագավորը գիտի, թե ինչպես ստանալ թագավորների համար պիտանի հատուցում, բայց հենց այս պահին անհրաժեշտ է, որ աղքատները թարմություն ունենան:
Սրանից հետո թագավորը դեսպան ուղարկեց առաքյալի մոտ և գրել է այսպես. Նշի՛ր ինձ, թե ինչ ես արել, կամ ինչ ես ուղարկելու քեզ, կամ այն, ինչ քեզ պետք է: Եվ առաքյալը ուղարկեց նրան՝ ասելով կառուցված է պալատ (պրետորիում), և մնացել է միայն տանիքը։ Եվ թագավորը լսելով, նորից ուղարկեց նրան ոսկի և արծաթ (լուսավոր՝ առանց դրոշմակնիքի), և գրեց - Թող պալատը ծածկվի, եթե դա արված է: Եվ առաքյալն ասաց Տէր. Ես շնորհակալ եմ քեզնից, Տէ՛ր, ամէն ինչում, որ դու մեռար քիչ տեղ, որ ես հավիտյան ապրեմ քո մեջ, և որ դու վաճառես ինձ, որ ինձնով շատերին ազատես: Եվ նա դադարեց չսովորեցնել և հանգստացնել տառապյալներին՝ ասելով. եւ իւրաքանչիւրին տալիս է իր կերակուրը, որովհետեւ նա որբերի սնուցումն է և այրիների տնտեսը, և բոլոր տառապյալների համար նա հանգստություն է և հանգստանալ:
20 Երբ թագավորը եկավ քաղաք, հարցրեց իր ընկերներին այն պալատի մասին, որի համար կառուցում էր Հուդան, որը կոչվում էր Թոմաս նրան։ Անոնք ալ ըսին անոր. «Ո՛չ պալատ շինեց, ո՛չ ալ ուրիշ բան ըրաւ»։ այդ նա խոստացավ կատարել, բայց նա շրջում է քաղաքներով և երկրները, և ինչ ունի, նա տալիս է աղքատներին և սովորեցնում նոր Աստված, և բուժում է հիվանդներին, հանում է դևերին և շատերին է անում այլ հրաշալի բաներ; և մենք կարծում ենք, որ նա կախարդ է: Սակայն իր կարեկցանքները և նրա բժշկությունները, որոնք կատարվում են նրա նկատմամբ անվճար, և ավելին նրա և նրա հավատքի պարզությունն ու բարությունը, հայտարարում են, որ նա ա արդար մարդ կամ նոր Աստծո առաքյալը, որին նա քարոզում է. նրա համար անընդհատ ծոմ է պահում և աղոթում, և միայն հաց է ուտում՝ աղով և իրով ըմպելիքը ջուր է, և նա հագնում է միայն մեկ հագուստ՝ լավ եղանակին և ձմռանը և ոչ մեկից ոչինչ չի ստանում, և ինչ ունի, տալիս է ուրիշներին։ Եվ երբ թագավորը լսեց դա, քսեց իր դեմքը իր դեմքով ձեռքերը և երկար ժամանակ թափահարեց գլուխը:
21 Եվ նա մարդ ուղարկեց, որ կանչի իրեն բերած վաճառականին, և առաքյալը և ասաց նրան. Եվ նա ասաց. Այո՛։ Թագավորն ասաց. «Ուրեմն ե՞րբ գնանք տեսնելու։ բայց նա պատասխանեց նրան և ասաց. «Դու հիմա չես կարող տեսնել, բայց երբ հեռանաս»: այս կյանքը, ուրեմն դու այն կտեսնես: Թագավորը չափազանց բարկացավ և հրամայեց ներս դնել և՛ վաճառականին, և՛ Հուդային, որը կոչվում է Թոմաս կապանքներով և բանտ նետելով, մինչև որ նա հարցնի և սովորի, թե ում է Թագավորի փողը տրվել էր, և այդ պատճառով ոչնչացրեք և՛ նրան, և՛ վաճառականին։
Առաքյալը ցնծալով գնաց բանտ և ասաց վաճառական. Ոչ մի բանից չվախենաս, միայն հավատա Աստծուն, որը քարոզվում է ինձ, և դու իսկապես կազատվես այս աշխարհից, բայց աշխարհից որ գաս, դու կյանք կստանաս: Եվ թագավորը մտածեց, թե ինչ մահով նա պետք է ոչնչացնի նրանց: Եվ երբ նա որոշել էր կենդանի շողալ նրանց և այրիր դրանք կրակով, նույն գիշերը հիվանդացավ Գադ թագավորի եղբայրը, և նրա վրդովմունքի և այն նենգության պատճառով, որ կրել էր թագավորը նա շատ ճնշված էր. և մարդ ուղարկեց թագավորի մոտ և ասաց նրան եղբայրս, ես քեզ եմ հանձնում իմ տունն ու իմ զավակները. քանզի ես վրդովված եմ քեզ պատահած սադրանքի պատճառով, և ահա ես մեռնում եմ. և եթե դու վրեժխնդրությամբ չայցելես այդ կախարդի գլխին, կհասցնես հոգիս դժոխքում հանգիստ մի տուր: Թագավորն ասաց իր եղբորը գիշերը մտածեցի, թե ինչպես պետք է սպանեմ նրան, և դա թվում էր լավ է ինձ, որ նրան շողացնեմ և կրակով այրեմ նրան և վաճառականին որը բերեց նրան (Սիր. Այնուհետև թագավորի եղբայրն ասաց նրան. Եվ եթե Սրանից ավելի վատ բան կա, արեք նրան. և ես տալիս եմ դու ես պատասխանատու իմ տան և իմ երեխաների համար):
22 Եվ մինչ նրանք խոսում էին, նրա եղբոր՝ Գադի հոգին հեռացավ։ Թագավորը սաստիկ սգաց Գադի համար, քանի որ նա շատ էր սիրում նրան և պատվիրում էր որ նա պետք է թաղվի թագավորական և թանկարժեք հագուստով (Syr. Sepulchre): Հիմա դրանից հետո հրեշտակները վերցրեցին Գադ թագավորի եղբոր հոգին և ծնեցին այն բարձրանալով երկինք՝ ցույց տալով նրան այնտեղ եղած վայրերն ու կացարանները, և հարցրեց նրան. Եվ երբ նրանք մոտեցավ Թովմաս առաքյալի շենքին, որի համար նա կառուցել էր Գադը տեսավ թագավորին և ասաց հրեշտակներին. թույլ տուր, որ ես բնակվեմ դրանց ամենացածր սենյակներից մեկում: Եվ նրանք ասացին Դու չես կարող ապրել այս շենքում: Եվ նա ասաց. Ինչու՞: Եվ Նրանք ասացին նրան. «Սա այն պալատն է, որի համար այդ քրիստոնյան կառուցեց»: քո եղբայրը. Նա ասաց. «Աղաչում եմ ձեզ, տե՛ր իմ, թույլ տվեք, որ գնամ իմ մոտ»։ Եղբայր, որ գնեմ նրա այս պալատը, քանի որ իմ եղբայրը չգիտի ինչ տեսակ է, և նա այն ինձ կվաճառի։
23 Այն ժամանակ հրեշտակները բաց թողեցին Գադի հոգին։ Եվ երբ նրանք դնում էին նրա գերեզմանի հագուստները նրա վրա, նրա հոգին մտավ նրա մեջ, և նա ասաց նրանց կանգնեց նրա շուրջը. Կանչիր իմ եղբորն ինձ մոտ, որ ես մեկ խնդրանք խնդրեմ նրան։ Ուրեմն իսկոյն պատմեցին թագաւորին՝ ըսելով. «Քո եղբայրն է»։ վերածնված. Թագավորը վազեց մեծ բազմությամբ ու եկավ իր մոտ եղբայրը, ներս մտաւ ու զարմացած կանգնեց անկողնու մօտ՝ չկարողանալով խոսել նրա հետ. Իսկ եղբայրն ասաց. «Ես գիտեմ և համոզվում եմ, իմ եղբա՛յր, որ եթէ մէկը քեզմէ խնդրած ըլլար քու թագաւորութեանդ կէսը կուզենայի դա նրան տալ ինձ համար. ուստի աղաչում եմ քեզնից, որ շնորհես Ինձ մի շնորհք, որը ես խնդրում եմ քեզնից, որ դու ինձ վաճառես այն, ինչ ես եմ քեզնից հարցրու. Թագավորը պատասխանեց և ասաց. «Իսկ դու ի՞նչ ես»։ խնդրում ես ինձ վաճառել քեզ. Եվ նա ասաց շնորհիր ինձ: Եվ թագավորը երդվեց նրան. «Իմ ունեցվածքից մեկը. ինչ էլ որ ուզես, ես քեզ կտամ։ Եվ նա ասաց նրան այն պալատը, որ դու ունես երկնքում: Եվ թագավորն ասաց պե՞տք է ես երկնքում պալատ ունենամ։ Եվ նա ասաց. «Նույնիսկ այն, ինչ դա»: Քրիստոնյա շինեց քեզ համար, որն այժմ բանտում է, որին վաճառականը բերեցին քեզ՝ գնելով նրան մեկ Հիսուսից ստրուկը, որին դու կամենում էիր պատժել, որպես խաբեության ենթարկված նրա ձեռքից: որտեղ ես վշտացա և մեռա, և այժմ վերակենդանացել եմ:
24 Այն ատեն թագաւորը, քննելով այդ հարցը, հասկացաւ յաւիտենականներուն մասին օգուտներ, որոնք պետք է գան նրան և որոնք վերաբերում էին նրան, և ասաց պալատ ես չեմ կարող քեզ վաճառել, բայց աղոթում եմ, որ մտնես այնտեղ և բնակվեմ այնտեղ և արժանի համարվել նրա բնակիչներին, բայց եթե դու իսկապես կամենաս այդպիսի պալատ գնել, ահա, մարդը ապրում է և քեզ համար այն կկառուցի դրանից լավ: Եվ իսկույն մարդ ուղարկեց և բանտից դուրս բերեց Առաքյալը և նրա հետ փակված վաճառականն ասաց քեզ, ինչպես մի մարդ, ով աղաչում է Աստծո սպասավորին, որ դու կամենաս աղոթիր ինձ համար և աղաչիր նրան, ում սպասավորն ես, որ ների ինձ և անտեսիր այն, ինչ ես արել եմ քեզ կամ մտածել եմ անել, և որ ես կարողանամ դարձիր արժանի բնակիչ այն կացարանի համար, որի համար ես ոչ մի ցավ չտվեցի, բայց դու այն կառուցեցիր ինձ համար՝ միայնակ աշխատելով քո Աստծո շնորհով աշխատելով քեզ հետ, և ես նույնպես ծառա դառնամ և ծառայեմ այս Աստծուն որին դու քարոզում ես։ Եվ նրա եղբայրը նույնպես ընկավ առաքյալի առաջ և «Ես աղաչում և աղաչում եմ քեզ քո Աստծո առաջ, որ ես դառնամ»: արժանի է իր ծառայությանը և ծառայությանը, և որ դա ինձ համար լինի արժանի է այն բաներին, որոնք ինձ ցույց են տվել նրա հրեշտակները:
25 Առաքյալը ուրախությամբ լցված ասաց. որ դու բացահայտեցիր քո ճշմարտությունը այս մարդկանց մեջ. քանզի միայն դու ես Աստված ճշմարտության, և ոչ մեկ ուրիշի, և դու նա ես, որ գիտես ամեն ինչ, որ կա ամենաանհայտը; դու, Տէ՛ր, նա ես, որ ցոյց կու տաս ամէն բանի մէջ կարեկցանք և ամենաթույլ տղամարդիկ: Տղամարդկանց համար՝ իրենց մեջ եղած սխալի պատճառով անտեսել են քեզ, բայց դու չես անտեսել նրանց: Իսկ հիմա mv աղաչանք և խնդրանք ընդունիր թագավորին և նրա եղբորը և միացի՛ր դրանք քո հոտի մոտ՝ մաքրելով դրանք քո լվացումով և օծելով Քո յուղով այն մոլորությունից, որ ընդգրկում է նրանց, և պահպանիր դրանք գայլերից՝ նրանց տանելով քո մարգագետինները: Եվ ջուր տվեք նրանց քո անմահ աղբյուրը, որը ոչ աղտոտված է, ոչ էլ չորանում. նրանց համար աղաչիր և աղաչիր քեզ և ցանկացիր դառնալ քո ծառաները և նախարարներ, և դրա համար նրանք գոհ են նույնիսկ քո հալածանքից թշնամիներին, և հանուն քեզ ատելու նրանց, ծաղրվելու և մեռնելու համար, ինչպես դու մեզ համար չարչարվեցիր այս բոլոր բաները, որ դու կարող ես պահպանել մեզ, դու, որ Տերն ես և իսկապես բարի հովիվը: Եվ դու տալիս ես նրանց վստահել միայն քեզ, և աջակցիր դրան գալիս է քեզնից և նրանց փրկության հույսից, որից նրանք փնտրում են դու միայնակ; և որպեսզի նրանք հիմնված լինեն քո խորհուրդների վրա և ստանան կատարյալ բարիք քո շնորհներից և պարգևներից, և ծաղկիր քո ծառայության մեջ և կատարելության արի քո Հոր մեջ:
26 Ուստի բոլորովին դրված լինելով առաքյալի վրա՝ երկուսն էլ՝ թագավորը Գունդափորը և նրա եղբայր Գադը հետևեցին նրան և չհեռացան նրանից բոլորին, և նրանք նաև ազատեցին նրանց, ովքեր կարիք ունեին տալու բոլորին և թարմացնելով բոլորը: Եվ նրանք աղաչում էին նրան, որ նրանք նույնպես կարողանան այսուհետ ընդունիր խոսքի կնիքը՝ ասելով նրան. «Մեր հոգիները կան»: հանգստի ժամանակ և Աստծու հանդեպ եռանդով, դու մեզ կնիքը տուր. քանզի մենք լսեցինք դու ասում ես, որ այն Աստվածը, որին դու քարոզում ես, ճանաչում է իր ոչխարներին իր կողմից կնիք. Առաքյալն ասաց նրանց. «Ես էլ եմ ուրախանում և աղաչում եմ ձեզ»։ ընդունիր այս կնիքը և ինձ հետ մասնակցիր այս հաղորդությանը և օրհնությանը Տիրոջից և նրա մեջ կատարյալ դառնալու համար: Որովհետև սա է Տերը և Աստված բոլորից, նույնիսկ Հիսուս Քրիստոսին, որին ես քարոզում եմ, և նա ճշմարտության հայրն է ում ես սովորեցրել եմ քեզ հավատալ: Եվ նա պատվիրեց նրանց, որ ձեթ բերեն, որ յուղով կնիք ստանան։ Նավթը բերեցին ուստի, եւ վառեց շատ ճրագներ. որովհետև գիշեր էր (Սիր. որին ես քարոզում եմ. և թագավորը հրամայեց, որ բաղնիքը յոթ օրով փակեն, և ոչ ոք չպետք է լողանա դրանով ութերորդ օրը նրանք երեքը գիշերով մտան բաղնիք, որպեսզի Հուդան կարողանա մկրտել նրանց: Եվ շատ լամպեր վառվեցին լոգարանում):
27 Առաքյալը վեր կացավ և կնքեց նրանց։ Եվ Տերը հայտնվեց նրանց ձայնով ասելով. «Խաղաղություն ձեզ, եղբայրնե՛ր»: Եվ նրանք լսեցին միայն նրա ձայնը, բայց նրա նմանությունը չտեսան, քանի որ դեռ չէին տեսել ստացել է կնիքի ավելացված կնքումը (Սիր. չէր մկրտվել): Եվ առաքյալը վերցրեց յուղը, թափեց նրանց գլխին և օծեց և սրանց փառավորեց և սկսեց ասել (Սուր. Եվ Հուդան բարձրացավ և կանգնեց դրա վրա ջրամբարի ծայրը և յուղ լցրեց նրանց գլխին և ասաց.
Արի, Քրիստոսի սուրբ անուն, որ ամեն անունից վեր է։
Արի, Բարձրյալի զորություն, և կատարյալ գթասրտություն:
Արի, Բարձրյալի նվեր (խարիզմ):
Արի, կարեկից մայրիկ։
Արի, հաղորդություն արական.
Արի, նա, ով բացահայտում է թաքնված խորհուրդները:
Եկ, եօթը տան մայր, որ քո հանգիստը լինի ութերորդում տուն.
Արի, հինգ անդամի ավագ, միտք, միտք, մտորում, նկատառում, պատճառ; շփվել այս երիտասարդների հետ:
Արի, սուրբ հոգի, մաքրիր նրանց սանձերն ու սիրտը և տուր նրանց ավելացված կնիքը՝ Հոր և Որդու և Սուրբ Հոգու անունով:
Եվ երբ նրանք կնքվեցին, նրանց երևաց մի երիտասարդ, որը կրում էր Ա վառված ջահը, այնպես որ նրանց լամպերը խամրում էին լույսի մոտենալուն պես դրանցից։ Եվ նա դուրս եկավ և այլևս չտեսավ նրանց: Եվ առաքյալը ասաց Տիրոջը մենք չենք կարող դա տանել, քանի որ դա չափազանց մեծ է մեր տեսողության համար:
Եվ երբ լուսաբացը եկավ և առավոտ եղավ, հացը կտրեց և պատրաստեց Քրիստոսի պատարագին մասնակիցներ: Եվ նրանք ուրախացան և ուրախացան։
Եվ շատ ուրիշներ նույնպես, հավատալով, ավելացան նրանց և մտան Փրկչի ապաստանը.
28 Եվ առաքյալը չդադարեց քարոզել և ասել նրանց և կանայք, տղաներ և աղջիկներ, երիտասարդներ և աղջիկներ, ուժեղ տղամարդիկ և տարեցներ, լինի դա ստրուկ, թե ազատ, ձեռնպահ մնացեք պոռնկությունից և ագահությունից և որովայնի սպասարկումը, քանի որ այս երեք գլխի տակ է ամեն անօրենություն մասին. Որովհետև պոռնկությունը կուրացնում է միտքը և խավարեցնում մարդկանց աչքերը հոգին, և խոչընդոտ է մարմնի կյանքի (զրույցի), շրջադարձի համար ամբողջ մարդը թուլության համար և ամբողջ մարմինը հիվանդության մեջ գցելով: Եվ ագահությունը վախի և ամոթի մեջ է դնում հոգին. լինելով այն մարմնի ներսում գրավում է ուրիշների ապրանքները և վախենում է, որ այն չվերականգնվի այլ տղամարդկանց ապրանքներն իրենց տիրոջը ամոթալի է: Եվ ծառայությունը որովայնը հոգին գցում է մտքերի, հոգսերի ու վշտերի մեջ՝ վերցնելով մտածիր, որ չլինի կարիքի մեջ և կարիք չունենա այն բաների, որոնք կան հեռու դրանից. Եթե, ուրեմն, ազատվեք դրանցից, դուք կազատվեք հոգսից և վշտից և վախեցեք, և ձեզ հետ է մնում այն, ինչ ասել է Փրկիչը մտածիր վաղվա օրվա համար, քանի որ վաղը կմտածի իրերի համար ինքն իրեն։ Հիշեք նաև նրա խոսքը, ում մասին ես ասացի ագռավները և տեսեք երկնքի թռչուններին, որ ոչ ցանում են, ոչ հնձում և ոչ էլ հնձում հավաքվեք ամբարների մեջ, և Աստված նրանց է տալիս. որքան ավելի քեզ, Օ թերահաւատ էք. Բայց դուք սպասեցէ՛ք անոր գալուստին, եւ ձեր յոյսը դրէք անոր վրայ և հավատա նրա անվանը: Որովհետև նա կենդանիների և մահացածների դատավորն է, և նա ամեն մեկին տալիս է ըստ իրենց գործերի, նրա գալստյան և նրա գալստյան ժամանակ երևում է, որ ոչ ոք արդարացման որևէ խոսք չունի, երբ նա պետք է դատվի նրան, կարծես նա չի լսել: Որովհետեւ անոր աւետաբերները կը հռչակեն չորսին մէջ աշխարհի քառորդները (կլիմաները): Ուրեմն, ապաշխարեք և հավատացեք դրան խոստացեք և ընդունեք հեզության լուծը և թեթև բեռը, որպեսզի կարողանաք ապրել և չմեռնել. Այս բաները ստանում են, սրանք պահվում են: Դուրս եկեք խավարից որ լույսը ընդունի քեզ: Եկե՛ք նրա մոտ, ով իսկապես բարի է, որպեսզի դուք կարող եք ստանալ նրա շնորհը և ձեր հոգիներում սերմանել նրա նշանը:
29 Եվ երբ նա այս ասաց, մոտ կանգնածներից ոմանք ասացին ժամանակն է, որ պարտատերը ստանա պարտքը. Եվ նա ասաց նրանց Պարտքի տերը միշտ ցանկանում է ավելին ստանալ. բայց եկեք նրան տանք այն, ինչը պայմանավորված է. Եվ նա օրհնեց նրանց, վերցրեց հաց, յուղ և խոտաբույսեր և աղ, օրհնեց և տվեց նրանց. բայց նա ինքը շարունակեց իր ծոմ պահեք, որովհետև մոտենում էր Տիրոջ օրը (Սուր. Եվ ինքն էլ կերավ, որովհետև կիրակին բացվում էր):
Եվ երբ գիշերը ընկավ, և նա քնեց, Տերը եկավ և կանգնեց նրա գլխին. «Թովմա՛ս, շուտ կաց, և բոլորին օրհնելով՝ աղոթքից հետո»: և նախարարությունը երկու մղոն արևելյան ճանապարհով գնա, և ես ցույց կտամ այնտեղ դու, իմ փա՛ռք, որովհետև քո գնալով շատերն ինձ և դու ապաստան կգտնեն պետք է բացահայտի թշնամու էությունն ու ուժը։ Եվ նա վեր կացավ քնից և ասաց իր հետ եղող եղբայրներին Այսօր Տերը ինչ-որ բան կանի իմ կողմից, բայց եկեք աղոթենք և աղաչենք Նրանից, որպեսզի մենք ոչ մի արգելք չունենանք նրա դեմ, այլ այն, ինչ ընդհանրապես անգամ, այնպես որ հիմա էլ դա կարող է անել ըստ նրա ցանկության և կամքի մեր կողմից: Եվ այսպես ասելով, նա ձեռքերը դրեց նրանց վրա, օրհնեց և կոտրեց Հաղորդության հացը և տվեց նրանց՝ ասելով լինի ձեզ համար կարեկցանքի և ողորմության համար, և ոչ թե դատաստանի և հատուցում. Եվ նրանք ասացին ամեն.
Պրոֆեսոր F. C. Burliitt, D.D.-ի նշում.
Թովմասի Գործք 27-ում առաքյալը պատրաստվում է մկրտել Հնդկաստանի թագավոր Գունդաֆորը իր եղբոր՝ Գադի հետ կանչում է սուրբ անունը Քրիստոսի մասին, և ի թիվս այլ կոչերի, ասվում է (ըստ լավագույնների Հունարեն տեքստ):
'Արի՛, ո՛վ հինգ անդամի ավագ, միտք, գաղափար, խոհեմություն, նկատառում, պատճառաբանում, շփվում այս երիտասարդների հետ:'
Ո՞րն է այս հինգ բառերի էական տարբերությունը «մտքի» համար, իսկ թե ինչ է նշանակում 'երեց' (presbuteros, հունարեն)? Մենք դիմում ենք Սիրիերենը, որպես բնօրինակ լեզու, որով կազմվել է մեր հեքիաթը մեր ներկա տեքստը, որն այստեղ հենված է երկու ձեռագրերի վրա, ունի երբեմն-երբեմն թալանվել է ավելի պայմանական ֆրազոլոգիայի ուղղությամբ, ա գործընթաց, որից հույնը հաճախ է խուսափել: Այստեղ սիրիերենում մենք գտնում ենք (Wright, p.193, l.13; E.Tr., p.166, վերջին տող, բայց մեկը):
'Եկ, հաշտության առաքյալ, և հաղորդակցվիր մտքերի հետ այս երիտասարդներից.'
«Արի» բառը: իգական սեռի է, մինչդեռ 'Messenger' (Izgadda) առնչ. Սա այն պատճառով է, որ ամբողջ աղոթքը Սուրբ Հոգու կանչն է, որը հին սիրիերենում անփոփոխ վերաբերվում է որպես կանացի։ Խոսքը համար Մեսսենջերն այն է, որն օգտագործվում է մանիքեյան տիեզերագնացության մեջ երկնային Հոգու համար ուղարկված Աստվածային լույսից. այս Հոգին հայտնվեց որպես անդրոգին, այնպես որ Այստեղ բառի օգտագործումը իգական սեռի բայի հետ անտեղի չէ: Այն հետագայում մեզ մղում է փնտրելու մանիքեականի այլ ցուցումներ ֆրազոլոգիա հատվածում. Բայց նախ մեզ հուշում է, որ [presbuteros] մեր հատվածում կոռումպացված է կամ օգտագործվում է [պրեսբյուտների], ' դեսպան'.
Ինչ վերաբերում է «միտք» բառի հինգ բառերին, ապա դրանք ակնհայտորեն համարժեք են. ի [hauna, mad'a, re'yana, mahshebhatha, tar'itha], անվանված Թեոդոր բարի կողմից Խոնին որպես հինգ Շեխինաներ, կամ Բնակարաններ, կամ Դրսևորումներ Մեծության հայրը, տիտղոսը, որով մանիքեցիները խոսում էին Լույսի վերջնական աղբյուրը: Այս հինգ բառերի լավ քննարկում կա Մ. Ա. Կուգեների կողմից F. Cumont's [Recherches sur le Manicheisme] i, p. 10, Ծանոթագրություն 3. Անգլերենում կարող ենք ասել.
hauna նշանակում է «խելամտություն», «խելագար» նշանակում է «պատճառ», re'yana նշանակում է «խելք», mahshabhetha նշանակում է 'երևակայություն', tar'itha նշանակում է 'մտադրություն'
Հունարեն տերմինները, որոնք օգտագործվում են այստեղ և նաև Acta Archelai-ում, իմ մեջ են կարծիքը պարզապես համարժեք է սիրիական տերմիններին:
Գործեք երրորդ. ծառայի մասին
30 Առաքեալը դուրս ելաւ գնալու այնտեղ, ուր Տէրն իրեն պատուիրել էր. և երբ նա մոտ էր երկրորդ մղոնին (քարին) և մի փոքր թեքվեց ճանապարհին նա տեսավ պառկած մի գեղեցիկ երիտասարդի դի և ասաց դրա համար դու ինձ հանեցիր, որ գամ այստեղ, որ տեսնեմ այս (փորձության) գայթակղությու՞նը։ ուրեմն քո կամքը կատարվի այնպես, ինչպես դու ես կամենում: Եվ նա սկսեց աղոթել և ասել. «Տե՛ր, կենդանիների և մահացածների դատավոր»: արագ, որ կանգնած է, եւ մահացածները, որոնք պառկած են այստեղ, եւ տերն ու հայրը բոլոր բաները; և հայրը ոչ միայն մարմինների մեջ գտնվող հոգիների, այլ նաև անոնցմէ դուրս ելածները, անոնցմէ ալ՝ ներս եղած հոգիներուն համար աղտոտվածություն (ալ. մարմիններ) դու տերն ու դատավորն ես. արի այս ժամին որտեղ ես կանչում եմ քեզ և ցույց եմ տալիս քո փառքը նրա վրա, ով պառկած է այստեղ. Եվ նա դարձավ դեպի իր հետևորդները և ասաց բանը առանց պատճառի չի եղել, այլ թշնամին է դա արել և բերեց այն, որ նա դրանով հարձակվի մեզ վրա. և տեսեք դա նա ոչ մի այլ բան չի օգտագործել, ոչ էլ այլ բան է արել արարածը, բացի այն, ինչ նրա ենթական է:
31 Եվ երբ նա այս ասաց, եկավ մի մեծ (սև) օձ (վիշապ): անցքից դուրս՝ գլխով ծեծելով և պոչը թափահարելով գետնին, և բարձր ձայնով ասաց առաքյալին Դու ես պատճառը, որի համար ես սպանեցի այս մարդուն, քանի որ դու այստեղ ես եկել այդ նպատակը՝ հանդիմանել իմ գործերը։ Եվ առաքյալն ասաց. «Այո, ասա»: Եւ օձ. Այս գյուղում մի գեղեցիկ կին կա ընդդեմ մեզ; և երբ նա անցնում էր իմ կողքով (կամ իմ տեղով), ես տեսա նրան և սիրահարվեցի նրանով նրան, և ես հետևեցի նրան և հսկեցի նրան. և ես գտա այս երիտասարդությանը համբուրել է նրան, և նա սեռական հարաբերություն է ունեցել նրա հետ և կատարել այլ ամոթալի արարքներ նրա հետ, և ինձ համար հեշտ էր դրանք քո առջև հայտնել, որովհետև ես գիտեմ որ դու Քրիստոսի երկվորյակ եղբայրն ես և միշտ վերացնում ես մերը բնություն (Սիր. ինձ համար հեշտ է ասել, բայց քեզ չեմ համարձակվում արտասանել դրանք քանի որ ես գիտեմ, որ Մեսիայի օվկիանոս-հեղեղը կկործանի մեր բնությունը): Բայց քանի որ ես չէի վախեցնի նրան, ես դրանով չսպանեցի նրան ժամանակ, բայց սպասեց նրան, մինչև նա անցավ երեկոյան և հարվածեց և սպանեց նրան, և հատկապես այն պատճառով, որ նա արկածախնդրեց դա անել Տիրոջ վրա օր.
Առաքյալը հարցրեց նրան և ասաց ինչ ռասայի ես դու։ 32 Եվ նա ասաց նրան. Ես սողունի սողունն եմ բնությունը և վնասակար հոր չար որդին, վիրավորողն ու հարվածողը չորս եղբայրները, որոնք կանգնած էին ուղիղ (օմ. Սիր.՝ տարերք կամ չորս կարող է նկատի ունենալ կարդինալ կետերը) Ես նրա որդին եմ, ով նստում է գահի վրա ամբողջ երկրի վրա, որ իրենն է ընդունում նրանցից, ովքեր պարտք են վերցնում. ես եմ որդի նրան, ով կապում է գունդը, և ես ազգական եմ նրա հետ, ով կա օվկիանոսից դուրս, որի պոչը դրված է իր բերանում. ես նա եմ պատնեշից (պարսպից) մտավ դրախտ և խոսեց Եվայի հետ ինչ որ հայրս պատուիրեց ինծի խօսիմ իր հետ բորբոքեց Կայենին, որ սպանի իր եղբորը, և իմ պատճառով փշեր արեց և տատասկեր են աճում երկրի վրա, ես եմ հրեշտակներին գցողը վերևում և կապեց նրանց ցանկություններով կանանց, այդ երկրից ծնված երեխաներին Ես կարող եմ նրանցից ելնել, և ես իմ կամքը գործադրեմ նրանց մեջ. ես եմ նա, ով կարծրացավ Փարավոնի սիրտը, որ նա պետք է սպանի Իսրայելի որդիներին և ստրկացնի նրանց հետ դաժանության լուծով. ես եմ, որ մոլորեցրեց բազմությանը անապատը երբ հորթը շինեցին. ես եմ, որ բորբոքեցի Հերովդեսին և բորբոքեց Կայիափային Պիղատոսի առաջ սուտ ամբաստանութեան համար. սրա համար Ես եմ նա, ով գրգռեցի Հուդային և կաշառեցի նրան, որ ազատի վեր՝ Քրիստոսը: Ես եմ նա, ով բնակվում է և պահում դժոխքի խորքերը (Տարտարոս), բայց Աստծո Որդին իմ կամքին հակառակ անիրավություն արեց ինձ և վերցրեց (ընտրեց) Ես հարազատ եմ նրան, ով պետք է գա ինձնից արևելք, որին նույնպես իշխանություն է տրված անել այն, ինչ կամենա երկրի վրա:
33 Եվ երբ այդ օձը բոլորի ականջին ասաց այս բաները ժողովրդին, առաքյալը բարձրացրեց իր ձայնը և ասաց այսուհետ, ո՛վ ամենաանամոթ, և շփոթության մեջ հայտնվի՛ր և ամբողջովին մեռնի՛ր, քանզի քո կործանման վերջը եկել է, և մի՛ համարձակվիր պատմել, թե ինչ ես դու արել ես նրանց կողմից, ովքեր քեզ հպատակ են դարձել: Եվ ես պատվիրում եմ քեզ մտնել այն Հիսուսի անունը, ով մինչ այժմ ձեզ հետ կռիվ է տալիս այն մարդկանց համար, ովքեր իրենն են, որ դու ծծես քո թույնը, որ լցրել ես դրա մեջ մարդ, հանիր այն և վերցրու նրանից։ Բայց օձն ասաց արդյո՞ք մեր ժամանակի վերջն է եկել, ինչպես դու ասացիր: Ուստի դու ստիպում ես ինձ հետ վերցնել այն, ինչ դրել եմ այս մարդու մեջ և մեռնել իմ առաջ ժամանակ? իմ հոր համար, երբ նա դուրս հանի և կծծի այն որը նա գցեց արարչագործության մեջ, այն ժամանակ կգա նրա վախճանը: Եւ Առաքյալն ասաց նրան. «Ուրեմն ցույց տուր քո հոր բնույթը»: Եւ օձը մոտեցավ և բերանը դրեց երիտասարդի վերքի վրա և ծծեց մաղձը դրանից: Եվ կամաց-կամաց գույնը Երիտասարդը, որ մանուշակագույն էր, դարձավ սպիտակ, բայց օձը ուռեց վերև. Եվ երբ օձը իր մեջ քաշեց ամբողջ մաղձը, երիտասարդը մարդը վեր թռավ և կանգնեց, վազեց ու ընկավ առաքյալի ոտքերի մոտ. օձը ուռեց, պայթեց և մեռավ, և նրա թույնն ու լեղը թափվեցին առաջ; և այնտեղ, ուր նրա թույնը թափվեց, մեծ անդունդ եկավ, և այդ օձը կուլ եղավ այնտեղ: Եվ առաքյալն ասաց թագավորն ու նրա եղբայրը. Վերցրե՛ք բանվորներ, լցրե՛ք այդ տեղը և պառկե՛ք հիմքերը և դրանց վրա տներ շինիր, որպեսզի այն բնակություն լինի օտարների համար.
34 Բայց երիտասարդը շատ արցունքներով ասաց առաքյալին մեղանչե՞լ է քո դեմ: քանզի դու մարդ ես, որ երկու կերպարանք ունի, և որտեղ էլ որ կամենաս, այնտեղ կգտնվես, և ոչ ոքի չես արգելում, ինչպես տեսնում եմ. Որովհետև ես տեսա այն մարդուն, որը կանգնեց քո կողքին և ասաց քեզ շատ հրաշքներ ունեմ քո միջոցով ցույց տալու, և ես մեծ գործեր ունեմ կատարիր քո կողմից, որի համար դու վարձ կստանաս. իսկ դու պիտի կատարես շատերին ապրեցրու, և նրանք մանուկների պես հավերժական լույսի մեջ կլինեն Աստծո. Ուրեմն դու, - ասում է նա, - քեզ հետ իմ մասին խոսելիս, արա սա երիտասարդություն, որը թշնամուց հարված է ստացել և միշտ նրանն է վերակացու։ Ուրեմն, դու եկել ես այստեղ, և լավ էլ կգաս նորից գնա նրա մոտ, բայց նա երբեք քեզ երբեք չի թողնի: Բայց Ես դարձա անհոգ ու նախատինք, և նա ինձ լուսավորեց այդ ամենից գիշերվա հոգսը, և ես հանգստանում եմ ցերեկային չարչարանքներից, և ես հաստատված եմ ազատիր նրանից, ով գրգռում էր ինձ այդպես վարվել՝ մեղանչելով նրա դեմ, ով սովորեցնում էր ես դրա հակառակն անեմ, և ես կորցրի նրան, ով նրանց ազգականն է գիշերը, որը ստիպեց ինձ մեղք գործել իր իսկ գործերով, և գտա նրան այդ լույսից է և իմ ազգականն է։ Ես կորցրել եմ նրան, որ խավարում է և կուրացնում է իր հպատակներին, որպեսզի նրանք չգիտեն, թե ինչ են անում և լինել ամաչելով իրենց գործերի համար՝ կարող են հեռանալ նրանից, և նրանց գործերը հանգեն վերջ; և գտանք նրան, ում գործերը լույս են, և նրա գործերը՝ ճշմարտություն, որը, եթե մարդն անում է, չի զղջում դրանցից: Եվ ես թողել եմ նրան ում ապրում է սուտը, և որի առջևից անցնում է խավարը որպես վարագույր, և ետևում նա գալիս է ամոթի հետևից, անամոթ՝ անտարբերության մեջ. և ես գտա նրան դա ցոյց կու տայ ինծի արդար բաներ, որպէսզի բռնեմ զանոնք, նոյնիսկ որդիին ճշմարտությունը, որը նման է միաբանությանը, որը ցրում է մշուշը և լուսավորում է իր իսկ ստեղծագործությունը և բուժում նրա վերքերը և տապալում է նրա թշնամիներին: Բայց ես աղաչում եմ քեզ, ով Աստծո մարդ, պատճառ ես նորից տեսնելու նրան և տեսնելու նրան, ով այժմ թաքնված է ինձանից, որ ես լսեմ նաև նրա ձայնը, որի մասին չեմ կարող արտահայտել զարմանալի է, որովհետև դա չի պատկանում այս մարմնի օրգանի բնույթին:
[Այս ելույթից առաջ սըր. (Ռայթ) ներդիրում է հավասար երկարությամբ մեկը, հիմնականում մարդու ազատ կամքի և անկման մասին: Բայց հինգերորդ դարի պալիմպսեստը Տիկին Լյուիսի խմբագրությամբ համաձայն է հունարենի հետ:]
35 Առաքյալը պատասխանեց նրան ու ասաց բաներ, որոնց մասին դու գիտելիք ես ստացել, ինչպես ասացիր, և եթե դու գիտես, թե ով է դա արել քո մեջ, և սովորիր և դարձիր Ա լսող նրա մասին, ում այժմ փնտրում ես քո ջերմ սիրով. դուք երկուսն էլ պետք է տեսիր նրան և եղիր նրա հետ հավիտյան, և նրա հանգստի մեջ դու կհանգստանաս, և նրա ուրախության մեջ կլինի: Բայց եթե հապաղես նրա հանդեպ և դառնաս դարձյալ քո նախկին գործերին, և թողի՛ր այդ գեղեցկությունն ու պայծառությունը այն երեսը, որ հիմա ցույց տվեց քեզ, և մոռացիր նրա լույսի փայլը որը հիմա դու կամենում ես, ոչ միայն կզրկվես այս կյանքից, այլև նաև այն, ինչ պիտի գա, և դու կգնաս նրա մոտ, ում դու ես ասացիր, որ կորցրել ես, և այլևս չես տեսնի նրան, ում ասացիր գտել էր.
36 Երբ առաքյալն ասաց այս, նա գնաց քաղաքը կալանք այդ երիտասարդի ձեռքը և ասաց նրան տեսել եմ, զավակս, միայն մի քանիսն են այն շատերից, որ Աստված ունի, քանի որ նա չունի բարի լուր տուր մեզ այս տեսանելի բաների մասին, բայց ավելի մեծ սրանցից բաներ է նա խոստանում մեզ. բայց քանի դեռ մենք մարմնի մեջ ենք, մենք չեն կարողանում խոսել և ցույց տալ այն, ինչ նա կտա մեզ հոգիներ. Եթե ասենք, որ նա մեզ լույս է տալիս, սա է, որ երևում է, և մենք ունես, և եթե ասենք հարստության մասին, որը կա և հայտնվում է աշխարհում, մենք անվանում ենք այն (խոսում ենք մի բանի մասին, որը կա աշխարհում, Սիր.), և մենք դրա կարիքը չկա, քանի որ ասվել է. «Հազիվ թե հարուստ մարդ մտնի այնտեղ»: երկնքի թագաւորութիւնը, իսկ եթէ խօսենք հանդերձների մասին, որոնցով նրանք հագնում են որոնք այս կյանքում շքեղ են, հագնված են, այն կոչվում է (նշում ենք մի բան, որ կրում են ազնվականները, Սիր.), և ասվել է փափուկ զգեստներ կան թագավորների տներում: Եվ եթե թանկարժեք բանկետների, Սրանց վերաբերյալ մենք պատվիրան ենք ստացել զգուշանալ նրանցից և ոչ թե դա անել ծանրաբեռնված լինել խրախճանքով, հարբեցողությամբ և այս կյանքի հոգսերով -Խոսելով այն բաների մասին, որոնք կան, և ասվեց ձեր կյանքը (հոգին), թե ինչ եք ուտելու կամ ինչ խմելու, ոչ էլ դրա համար ձեր մարմինը, ինչ պիտի հագնեք, քանի որ հոգին ավելին է, քան միսը և մարմինը, քան հագուստը: Իսկ հանգստի մասին, եթե խոսենք այս ժամանակավոր հանգստի մասին, դրա համար էլ դատաստան է նշանակված։ Բայց մենք խոսում ենք աշխարհի մասին, որը կա վերևում՝ Աստծո և հրեշտակների, հսկողների և անմահների սուրբերի (ambrosial) ուտելիք և խմիչք ճշմարիտ որթատունկից, հարատև հագուստից և չի ծերանում այն բաներից, որոնք աչքը չի տեսել և ականջը չի լսել, ոչ էլ նրանք մտան մեղավոր մարդկանց սիրտը, այն բաները, որոնք Աստված պատրաստեց նրանց համար, ովքեր սիրում են իրեն: Այս բաների մասին մենք խոսում ենք և սրանցից բարի լուր ենք բերում։ Ուրեմն դու էլ հավատա՞ս նրան, որ դու ապրես, և քո հույսը դրիր նրա վրա, բայց դու չպիտի ապրես մեռնել. Որովհետև նա չի համոզվում նվերներով, որ դու առաջարկես դրանք նրան, ոչ էլ նա կարիք ունի զոհերի, որ դու զոհ անես նրան։ Բայց դու նայիր նրան, և նա քեզ չի անտեսի. և շրջվել նրան, և նա չի թողնի քեզ: Նրա գեղեցկության և գեղեցկության համար կստիպի քեզ բոլորովին ցանկանալ սիրել նրան, և նա իսկապես թույլ է տալիս քեզ չհեռանալ քեզ.
37 Եվ երբ առաքյալն այս բաներն ասաց այդ երիտասարդին՝ մեծ ամբոխը միացավ նրանց: Եվ առաքյալը նայեց և տեսավ նրանց բարձրանալով, որ տեսնեն նրան, և նրանք բարձրանում էին դեպի բարձր տեղեր; և առաքյալն ասաց նրանց Քրիստոսի ժողովին և կցանկանային հավատալ Հիսուսին, օրինակ վերցրեք սրանով և տեսեք, որ եթե չբարձրանաք, չեք կարող տեսնել ինձ, ով եմ քիչ է և չեք կարող լրտեսել ինձ, ով ձեզ նման է: Եթե, ուրեմն, դուք դուք չեք կարող տեսնել ինձ, ով ձեզ նման է, եթե մի փոքր բարձրանաք ձեզ երկիրը, ինչպե՞ս կարող եք տեսնել նրան, ով բնակվում է բարձրության վրա և այժմ գտնվում է խորքում, եթե նախ չբարձրացնեք ձեր նախկինից խոսակցությունները և ձեր անօգուտ գործերը և ձեր ցանկությունները, որոնք մնում են ոչ, և հարստությունը, որը մնացել է այստեղ, և հողի ունեցվածքը, որ ծերանում է, և հագուստը, որը ապականում է, և գեղեցկությունը, որը մեծանում է հին ու անհետանում է, և դեռ ավելին՝ ամբողջ մարմնից, որտեղ ամեն ինչ է այս բաները կուտակված են, և որոնք ծերանում են և հող են դառնում, վերադառնալով իր բնությանը. Որովհետև մարմինն է, որ պահպանում է ամեն ինչ այս բաները. Բայց ավելի շուտ հավատացեք մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսին, մեզ համար քարոզեցէ՛ք, որպէսզի ձեր յոյսը լինի նրա վրայ, եւ նրա վրայ ունենաք կեանք աշխարհը անվերջ, որպեսզի նա դառնա քո ճամփորդը այս երկրում սխալ, և կարող է ձեզ համար նավահանգիստ լինել այս անհանգիստ ծովում: Եվ նա կլինի ձեզ համար մի աղբյուր, որը բխում է այս ծարավ երկրում և մի սենյակ լիքը կերակուր այս քաղցածների տեղում և հանգստություն ձեր հոգիներին, այո, և բժիշկ ձեր մարմինների համար:
38 Այն ժամանակ հավաքվածների բազմությունը լսում էր դրանք բաները լաց եղան և ասացին առաքյալին քարոզիչ, մենք չենք համարձակվում ասել, որ մենք նրան ենք, այն գործերի համար, որ ունենք կատարվածը օտար են նրան և հաճելի չեն նրան. բայց եթե կունենա ողորմիր մեզ և խղճա մեզ և փրկիր մեզ՝ անտեսելով մեր նախկին գործերը, և մեզ կազատի այն չարիքներից, որոնք մենք գործեցինք մոլորության մեջ, և Մի՛ վերագրեք դրանք մեզ և մի՛ հիշեք մեր նախկին մեղքերը, մենք կանենք դառնալ նրա ծառաները և մինչև վերջ կիրականացնեն նրա կամքը: Եւ Առաքյալը պատասխանեց նրանց և ասաց հաշվի է առնում այն մեղքերը, որոնք դուք կատարել եք սխալմամբ, բայց անտեսում է ձեր հանցանքները, որոնք դուք արել եք անգիտությամբ:
Չորրորդ ակտ. Քուռակի մասին
39 Եվ մինչ առաքյալը դեռ կանգնած էր ճանապարհի վրա և խոսում էր նրանց հետ Բազմություն, էշի քուռակը եկավ և կանգնեց նրա առաջ (Syr. ավելացնում է. Հուդան ասաց. «Այս քուռակը եկել է առանց Աստծո հրահանգի»: այստեղ. Բայց ես ասում եմ քեզ, ո՜վ քուռակ, որ մեր Տիրոջ շնորհով այնտեղ է քեզ խոսք պիտի տրվի այս կանգնած բազմությունների առաջ այստեղ; և ինչ ուզում ես, ասա, որ նրանք հավատան դրան Ճշմարտության Աստված, որին մենք քարոզում ենք։ Եւ աւանակի բերանը բացուեցաւ, եւ այն խոսեց մեր Տիրոջ զորությամբ և ասաց նրան) և բացեց իր բերանը և ասաց. Դու Քրիստոսի երկվորյակ, Ամենաբարձրյալի առաքյալ և նախաձեռնող ես Քրիստոսի թաքնված խոսքը, ով ընդունում է իր գաղտնի պատգամները, գործընկերոջ հետ Աստուծոյ Որդին, որ ազատ ըլլալով, ստրուկ եղաւ ու վաճառուեցաւ շատերին բերեց ազատության: Դու ազգական մեծ ցեղի, որն ունի դատապարտեց թշնամուն և փրկագնեց յուրայինին, որը առիթ դարձավ կյանքը մարդուն հնդկացիների երկրում. որովհետև դու եկել ես (դեմ քո կամք, Սուր.) մարդկանց, ովքեր մոլորության մեջ էին, և քո հայտնվելով և քո աստվածային խոսքերը նրանք այժմ դիմում են դեպի ճշմարտության Աստված, որն ուղարկեց քեզ. Լե՛ր, նստի՛ր ինձ վրա և հանգչի՛ր, մինչև որ քաղաք մտնես։ Առաքյալը պատասխանեց և ասաց. «Ով Հիսուս Քրիստոս (Որդի), որ հասկանում ես կատարյալ ողորմություն! Ո՜վ հանգստություն և լռություն, որի մասին այժմ խոսվում է արվեստի մասին (խոսում, Սիր.) բիրտ գազանների կողմից: Ո՛վ թաքնված հանգիստ, քո կողմից դրսևորվող այդ արվեստը աշխատող, Փրկիչ մեր և սնուցող, մեզ պահելով և հանգստացող օտարության մեջ մարմիններ! Ով Փրկիչ մեր հոգիների. գարուն, որ քաղցր է և անխափան. շատրվան ապահով և մաքուր և երբեք աղտոտված; պաշտպան և օգնական է Քո ծառաների կռիվը, երես թեքելով և վախեցնելով թշնամուն մեզանից, որ կռվում է մեզ համար շատ կռիվներում և մեզ բոլորում հաղթողներ է դարձնում. մեր իսկական և անպարտելի չեմպիոն (մարզիկ); մեր սուրբ և հաղթական կապիտան: փառահեղ և յուրայիններին տալով ուրախություն, որը երբեք չի անցնում, և ա սփոփանք, որտեղ ոչ մի տառապանք չկա. բարի հովիվ, որը տալիս է քեզ քո ոչխարներին, և դու հաղթեցիր գայլին և փրկեցիր քո գառներին և նրանց տարավ մի լավ արոտավայր։ Մենք փառաբանում և գովաբանում ենք քեզ և քո անտեսանելի Հայրը և քո սուրբ հոգին [և] բոլոր արարածների մայրը:
40 Եվ երբ առաքյալն ասաց այս բաները, ամբողջ բազմությունը արդյոք այնտեղ նայեցին նրան՝ ակնկալելով լսել, թե նա ինչ կպատասխանի քուռակ. Եվ առաքյալը զարմացած երկար կանգնեց և նայեց վեր մտավ երկինք և ասաց քուռակին դու՞ քանզի սքանչելի են այն բաները, որ ցույց են տալիս քո բերանը, և զարմանալի և այնպիսիք, որոնք թաքնված են շատերից: Եվ քուռակը պատասխանեց և «Ես այն շարքից եմ, որը ծառայում էր Բաղաամին, ինչպես նաև քո տերն ու ուսուցիչը»: նստել է մեկի վրա, ով ինձ ցեղով էր պատկանում: Եվ ես նույնպես եղել եմ հիմա ուղարկվել է քեզ հանգստացնելու՝ նստելով ինձ վրա, և ես ընդունեմ (Syr. դրանք կարող են հաստատվել հավատքով, և ինձ կարող է ավելացվել այդ մասը որը հիմա ես կընդունեմ քո ծառայությամբ, որով ծառայում եմ քեզ. եւ երբ Ես ծառայել եմ քեզ, այն ինձնից կվերցվի։ Եվ առաքյալը ասաց նրան. «Նա կարող է, ով շնորհեց քեզ այս պարգևը, որպեսզի այն լինի»: կատարուեցաւ ի վերջոյ ի քո եւ ի նոցա, որ պատկանել են քեզ ցեղից: քանզի այս առեղծվածի համար ես թույլ եմ և անզոր: Եվ նա չէր նստում նրան։ Բայց քուռակը աղաչեց և աղաչեց նրան, որ օրհնվի նրան ծառայելով նրան։ Ապա առաքյալը նստեց նրա վրա և նստեց նրան; և նրանք հետևեցին նրան, ոմանք առաջ էին գնում և ոմանք հետևում, և բոլորը վազեցին՝ ցանկանալով տեսնել վերջը, և թե ինչպես նա կազատի նրան քուռակ.
41 Բայց երբ նա մոտեցավ քաղաքի դռներին, իջավ նրանից, «Գնացե՛ք և ապահով եղե՛ք, որտեղ որ էիք»: Եվ անմիջապես Քուռն ընկավ գետնին առաքյալի ոտքերի մոտ և մեռավ։ Եվ բոլոր նրանք, որ ներկաները ափսոսեցին և ասացին առաքյալին բարձրացնել նրան: Բայց նա պատասխանեց և ասաց նրանց. «Ես իսկապես կարող եմ»: բարձրացրո՛ւ նրան Հիսուս Քրիստոսի անունով, բայց դա ամեն դեպքում նպատակահարմար է (կամ, սա [ՉԻ] ոչ մի կերպ նպատակահարմար): Նրա համար, ով խոսեց նրան որ նա խոսեր, կարողացավ պատճառ դառնալ, որ նա չմահանա. և ես բարձրացնում եմ նրան ոչ թե որպես անկարող, այլ որովհետև դա այն է, ինչ նպատակահարմար է և նրա համար շահավետ: Եվ նա ներկաներին պատվիրեց խրամատ փորել և թաղեցին նրա մարմինը, և նրանք արեցին այնպես, ինչպես հրամայվեց:
Հինգերորդ ակտ. Սատանայի մասին, որը բնակեցրեց այնտեղ կին
42 Առաքյալը մտավ քաղաք, և ամբողջ բազմությունը հետևեց նրան։ Եվ նա մտածեց գնալ իր ունեցած երիտասարդի ծնողների մոտ կենդանացաւ, երբ սպանուեց օձից, քանի որ նրանք աղաչում էին նրան գալ նրանց մոտ և մտնել նրանց տունը: Բայց շատ գեղեցիկ կինն անսպասելիորեն բարձրաձայն բացականչեց՝ ասելով նոր Աստված, որ արվեստը եկավ Հնդկաստան, և այդ սուրբ և միակ բարի ծառան Աստված; քանզի քեզանով է նա քարոզվում, Փրկիչը հոգիների մոտ, որոնք գալիս են նրան, և քեզանով բժշկվում են նրանց մարմինները, ովքեր տանջվում են նրանց կողմից թշնամի, և դու նա ես, ով կյանքի առիթ է դարձել այդ ամենի համար դարձի՛ր նրա կողմը, հրամայի՛ր, որ ինձ բերեն քո առջև, որպեսզի ես քեզ ասեմ ինչ է պատահել ինձ, և, հավանաբար, ես հույս ունեմ, և դրանք որ քո կողքին լինեն, ավելի վստահ լինեն Աստծուն, որին դու քարոզում ես: Որովհետև հիմա այս հինգ տարին ինձ մի քիչ տանջում է հակառակորդը' տիեզերք [մեկ հունական MS. Եվ առաքյալը պատվիրեց նրան գալ իր մոտ, և կնոջը կանգնեց նրա առջև և ասաց. «Ես, ո՛վ նրա ծառան, ով իսկապես Աստված է»: կին՝ մնացածն ունեն, Որպես կին] Ես նստած էի սկզբում հանգիստ, և խաղաղությունն ինձ պատել էր ամեն կողմից, և ես ոչ մի բանի համար հոգ չէի զգում, որովհետև ես ուրիշի մասին չմտածեց: 43 Եվ մի օր պատահեց, որ երբ ես եկա բաղնիքից դուրս ինձ հանդիպեցի մի մարդու՝ անհանգիստ ու անհանգիստ, և նրա ձայնը և խոսքն ինձ շատ թույլ ու մռայլ թվաց. և նա կանգնեց իմ առջև և ասաց. Ես և դու մեկ սիրո մեջ կլինենք, և մենք հարաբերություն կունենանք միասին որպես տղամարդ իր կնոջ հետ; Եվ ես պատասխանեցի և ասացի նրան կապված էր իմ նշանածի հետ, որովհետև ես հրաժարվեցի ամուսնանալ, և ինչպե՞ս զիջեմ ես քեզ հետ, որ կուզենայիր ինձ հետ շնության իմաստով հարաբերություն ունենալ։ Եվ այս ասելով, ես անցա և ասացի իմ աղախինին, որի հետ էր Ես տեսա այդ երիտասարդությունը և նրա անամոթությունը, թե ինչ համարձակությամբ էր նա խոսում ես, և ամոթ չունե՞ք։ բայց նա ինձ ասաց. «Տեսա մի ծերունի, որը խոսում էր նրա հետ քեզ. Եվ երբ ես իմ տանը էի և ճաշեցի, հոգիս առաջարկեց ինձ որոշ կասկածներ և հատկապես այն պատճառով, որ նա իմ նկատմամբ երկու ձևով էր երևում. և մտքումս ունենալով սա՝ ես քնեցի: Ուստի նա եկավ այդ գիշեր և միացավ ինձ իր պիղծ սեռական հարաբերություններում: Եվ երբ օր եղավ, ես տեսա նրանից և փախավ նրանից, իսկ հաջորդ գիշերը նա եկավ ու չարաշահեց ես; և հիմա, երբ դու ինձ տեսնում ես, ես հինգ տարի եմ անցկացրել՝ անհանգստանալով նրան, և նա ինձնից չի հեռացել։ Բայց ես դա գիտեմ և համոզված եմ և՛ սատանաները, և՛ ոգիները, և՛ կործանիչները քեզ ենթակա են և ենթակա են Դողով լցված ես քո աղոթքների վրա. ուրեմն աղոթիր ինձ համար և քշիր Հեռո՛ւ ինձանից սատանան, որ ինձ միշտ անհանգստացնում է,որ ես էլ ազատ արձակվեմ և հավաքվի՛ր այն բնությանը, որն ի սկզբանե իմն է, և ընդունիր այն շնորհը, որը տրվել է իմ ազգականներին:
44 Առաքյալն ասաց. Օ թշնամու անամոթություն. Ո՛վ նախանձ, որ արվեստը երբեք չի հանգստանում: Օ զզվելի մեկը, որը հնազանդեցնում է գեղեցիկին: Ո՛վ դու բազում ձևերի: Ինչպես կամենա հայտնվում է, բայց նրա էությունը չի կարող փոխվել: Ով խորամանկ և անհավատ մեկ! Ո՜վ դառը ծառ, որի պտուղները նման են նրան: Ո՜վ սատանան, որ հաղթում է իրեն օտարներին։ Ո՜վ խաբեություն, որ լկտիություն է գործադրում։ Ո՜վ չարություն, որ օձի պես սողում է, և դա նրա ազգակիցն է։ (Syr. սխալմամբ ավելացնում է մի կետ, որով առաջարկում է սատանային ցույց տալ իրեն:) Եվ երբ Առաքյալն այս ասաց, չարամիտը եկավ և կանգնեց նրա առաջ, ոչ ոք տեսնելով նրան, որ փրկում է կնոջն ու առաքյալին, և շատ բարձրաձայն 45 «Ի՞նչ գործ ունես մենք քեզ հետ, դու Առաքյալ Բարձրյալի! Ի՞նչ գործ ունենք մենք քեզ հետ, ո՛վ ծառա Հիսուս Քրիստոս? Ի՞նչ գործ ունենք մենք քեզ հետ, սուրբի խորհրդական Աստծո որդի? Ինչո՞ւ կկործանես մեզ, մինչդեռ մեր ժամանակը դեռ չի եկել գալ? Ինչո՞ւ պիտի խլես մեր իշխանությունը։ քանզի մինչ այս ժամը մենք ունեինք մեզ մնում է հույս և ժամանակ: Ի՞նչ գործ ունենք մենք քեզ հետ։ Դու ունես իշխանություն քո սեփականի վրա, իսկ մենք՝ մեր: Ուստի դու կգործես դաժանաբար մեր հանդեպ, երբ դու ինքդ սովորեցնում ես ուրիշներին չգործել բռնակալաբար? Ուստի դու ուզում ես այլ մարդկանց ապրանքներ և չես բավարարում ինքդ քեզ քո հետ? Ուստի դու նմանվեցիր Աստծո Որդուն ո՞րն է մեզ սխալ արել. որովհետև դու բոլորովին նման ես նրան, կարծես դու ես ծնվել է նրանից: Որովհետև մենք կարծում էինք, որ նրան լծի տակ ենք դրել ինչպես մենք ունենք մնացածը, բայց նա դարձավ և մեզ հպատակեցրեց իրեն, քանի որ մենք չճանաչեց նրան. բայց նա խաբեց մեզ իր բոլոր անճոռնի ձևով և իր տեսքով աղքատությունը և նրա կարիքը. տեսնելով նրան այդպիսին, մենք մտածեցինք, որ նա միս հագնող մարդ էր, և չգիտեր, որ նա է, որ կյանք է տալիս տղամարդիկ. Եվ նա մեզ իշխանություն տվեց մեր ուժերի վրա, և որ մենք չպետք է դրանում Ներկա ժամանակը թողեք դրանք, բայց մեր քայլվածքը նրանց մեջ թողեք, բայց դուք կստանաք ավելին, քան քո իրավունքը և այն, ինչ տրվել է քեզ, և չարչարիր մեզ ընդհանրապես։
46 Այս ասելով սատանան լաց եղավ և ասաց ամենաազնիվ կինը, որին վաղուց գտել և հանգստացել եմ քո մեջ. ես թողնում եմ դու, իմ վստահ քույր, իմ սիրելին, որից ես գոհ էի: Այն, ինչ ես պետք է Չգիտե՞մ, կամ ո՞ւմ կանչեմ, որ լսի ինձ և օգնի ինձ։ Ի գիտէ՛ թէ ի՛նչ պիտի ընեմ այս մարդուն չլսեցին, և միգուցե ես քեզ կանչեմ, իմ մեկ այլ անունով սիրելի (Սիր. քեզ համար, իմ սիրելի, ես կգտնեմ ա փոխարինող): Եվ նա բարձրացրեց իր ձայնը և ասաց ապաստան գտա ինձանից մեծի մոտ, բայց ես կգնամ և կփնտրեմ քեզ նման, և եթե չգտնեմ նրան, նորից կվերադառնամ քեզ մոտ, որովհետև ես իմացիր, որ մինչ դու մոտ ես այս մարդուն, ապաստան ունես նրա մոտ, բայց երբ նա հեռանա, դու այնպիսին կլինես, ինչպիսին էիր նրա հայտնվելուց առաջ, և դու կմոռանաս նրան, և ես հնարավորություն և վստահություն կունենամ հիմա ես վախենում եմ նրա անունից, ով փրկեց քեզ: Եվ այսպես ասելով Սատանան անհետացավ տեսադաշտից, միայն երբ նա հեռացավ կրակն ու ծուխը երևում էին այնտեղ, և բոլոր կանգնածները զարմանում էին:
47 Առաքյալը դա տեսնելով՝ ասաց նրանց ոչ մի բան, որը խորթ կամ տարօրինակ է նրա համար, այլ նրա սեփական բնույթը, որտեղ նույնպես նա կկործանվի, որովհետև, իրոք, կրակը կկործանի նրան բոլորովին և դրա ծուխը պիտի ցրվի։ Եվ նա սկսեց ասել.
Հիսուս, թաքնված խորհուրդը, որը բացահայտվել է մեզ, դու նա ես որը ցույց տվեց մեզ շատ առեղծվածներ. դու, որ ինձ առանձին կանչեցիր իմ բոլոր ընկերները և ինձ հետ երեք (մեկ, Սուր.) խոսք ասացին, որոնցով ես եմ բորբոքված եմ և չեմ կարողանում դրանք խոսել ուրիշների հետ: Հիսու, մարդ, որը վատն էր սպանված, մեռած թաղված! Հիսուս, Աստծո Աստված, Փրկիչ, որ կենդանացնում է մեռելներին, և բուժիր հիվանդներին: Հիսուս, որ [աղքատ մարդու] պես կարիքի մեջ էր և փրկում էր ինչպես մեկը, ով կարիք չունի, որ նախաճաշի համար ձուկ բռնեց և ընթրիքը և բոլորը բավարարվեցին մի քիչ հացով: Հիսուս, դա արեց հանգստացիր տղամարդու պես ճանապարհորդելու հոգնությունից և քայլիր ալիքների վրայով Աստծո նման: 48 Ամենաբարձր Հիսուս, կատարյալ ողորմությունից բխող ձայն, Փրկիչ բոլորից՝ լույսի աջը՝ տապալելով չարին իր մեջ բնությունը և իր ամբողջ բնությունը մեկ տեղում հավաքելով. դու բազում ձևերի, որ արվեստը միածին է, անդրանիկ շատ եղբայրներից Բարձրյալ Աստված Աստված, մինչ այժմ արհամարհված մարդ (Սիր. և խոնարհ): Հիսուս Քրիստոսը, որ անտեսում է մեզ, երբ մենք կանչում ենք քեզ, այդ արվեստը կյանքի առիթ է դառնում ողջ մարդկությունը, որը մեզ համար դատվեց և փակվեց բանտում և ամենաազատ այն ամենը, ինչ կապանքների մեջ է, կոչվեց խաբեբա և փրկագնեց յուրայիններին մոլորությունից. աղաչում եմ քեզ նրանց համար, ովքեր այստեղ են և հավատում են քեզ, քանզի նրանք աղաչում են ձեռք բերել քո նվերները՝ լավ հույս ունենալով քո օգնության վրա, և ունենալով իրենց ապաստանը քո մեծության մեջ. նրանք պատրաստ են պահում իրենց լսողությունը լսեք այն խոսքերը, որոնք ասվում են մեր կողմից: Թող քո խաղաղությունը գա և խորան նրանց մեջ և նորոգիր նրանց իրենց նախկին գործերից, և թող դրանք հանեցե՛ք հին մարդուն իր գործերով և հագե՛ք նորը, որն այժմ կա իմ կողմից հռչակված նրանց:
49 Եվ նա ձեռքերը դրեց նրանց վրա և օրհնեց նրանց՝ ասելով մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսը հավիտյան ձեզ վրա կլինի: Անոնք ալ ըսին. Եվ կինը աղաչում էր նրան՝ ասելով. «Ով Բարձրյալի առաքյալ, տուր ինձ այն»: կնքիր, որ այդ թշնամին նորից չվերադառնա ինձ մոտ: Հետո նա ստիպեց նրան գալ մոտ նրան (Սիր. գնաց մի գետի մոտ, որը մոտ էր այնտեղ) և պառկեց նրա ձեռքերը նրա վրա դրեցին և կնքեցին նրան Հոր և Որդու անունով և Սուրբ Հոգին. և շատ ուրիշներ նույնպես կնքվեցին նրա հետ: Եւ Առաքյալը պատվիրեց իր սպասավորին (սարկավագին) սեղան գցել. և նա մեկնեց մի աթոռակ, որը գտան այնտեղ, և դրա վրա մի կտավ փռեցին և դրեցին օրհնության հացի վրա; Առաքյալը կանգնեց նրա մոտ և ասաց մեզ արժանի համարեցիր ճաշակելու քո սուրբ մարմնի պատարագը և արյուն, ահա, մենք համարձակ ենք մոտենալ քո պատարագին և կանչել քո սուրբ անվան վրա. արի և խոսիր մեզ հետ (Syr. ավելացնում է ավելին):
50 Եվ նա սկսեց ասել արուն, արի՛ նա, ով գիտի ընտրյալի խորհուրդները, Եկեք, նա, ով մասնակցում է ազնվական չեմպիոնի բոլոր մարտերին (մարզիկ), Արի, լռություն, որը բացահայտում է ամբողջի մեծ բաները մեծություն, արի՛, նա, ով բացահայտում է թաքնված բաները և ստեղծում անասելի բաներ պարզ, սուրբ աղավնին, որ ծնում է երկվորյակ երիտասարդին, Արի, թաքնված մայրը, արի, նա, ով երևում է իր գործերի մեջ և ուրախություն է տալիս և հանգստացեք նրանց հետ, ովքեր միացած են նրան. եկեք և խոսեք մեզ հետ այս Հաղորդության մեջ, որը մենք նշում ենք քո անունով և սիրո տոնի մեջ որտեղ մենք հավաքվել ենք քո կանչով: (Syr.-ն ունի այլ դրույթներ և ոչ քիչ տարբերակներ։) Եվ այսպես ասելով՝ նա խաչը գծեց վրան հացը կտրեց ու սկսեց բաժանել։ Եվ նախ նա տվեց կինը՝ ասելով. «Սա պիտի լինի քեզ մեղքերի թողության համար և հավերժական հանցանքները (Սիր. և հավիտենական հարության համար): Եվ Նրանից հետո նա տվեց բոլոր մյուսներին, ովքեր ստացել էին կնիքը (Սուր. և ասաց նրանց. «Այս պատարագը թող լինի ձեզ կյանքի և հանգստի համար, և ոչ թե դատաստանի և վրեժխնդրության համար: Անոնք ալ ըսին. Տես. 29 վերջ.):
Վեցերորդ գործողություն. Կնոջը սպանած երիտասարդների մասին:
51 Մի երիտասարդ կար, որը գարշելի գործ էր արել. և նա մոտեցավ և ընդունեց պատարագը իր բերանով, բայց իր երկուսը ձեռքերը չորացան, այնպես որ նա այլևս չէր կարող դրանք դնել իր բերանին։ Նրանք, ովքեր այնտեղ էին, տեսան նրան և պատմեցին առաքյալին, թե ինչ է պատահել. և առաքյալը կանչեց նրան և ասաց. «Ասա ինձ, զավակս, և եղիր»: չես ամաչում, ի՞նչ արեցիր ու եկար այստեղ։ համար Տիրոջ պատարագը դատապարտեց քեզ: Այս նվերի համար, որն անցնում է շատերի մեջ ավելի շուտ բուժում է նրանց, ովքեր մոտենում են հավատքով և սիրով դրա համար, բայց քեզնից այն չորացել է. և այն, ինչ եղավ չի պատահել առանց որևէ արդյունավետ պատճառի: Իսկ Երիտասարդությունը լինելով Տիրոջ պատարագով դատապարտված, եկավ և ասաց առաքյալի մոտ ոտքերը և աղաչեցին նրան՝ ասելով. «Չար գործ արեցի, բայց մտածեցի»: ինչ-որ չափով լավ անել: Ես սիրահարվեցի մի կնոջ, որը բնակվում է իջեւանատանը առանց քաղաքի, և նա նույնպես սիրում էր ինձ. և երբ լսեցի քո մասին և հավատացի, որ դու կենդանի Աստված ես հռչակում, ես եկա և քեզնից ընդունեցի կնիքը մնացածի հետ; քանի որ դու ասացիր. «Ով որ մասնակցի դրան»: աղտոտված միությունը, և հատկապես շնության մեջ, նա կյանք չի ունենա Աստծուն, որին ես քարոզում եմ: Ուստի ես շատ էի սիրում նրան, աղաչում էի նրան և կհամոզեի նրան դառնալ իմ ամուսինը մաքրաբարոյությամբ և մաքուր վիճակում խոսակցություն, որը դու նույնպես սովորեցնում ես, բայց նա չուզեց: Երբ, դրա համար նա չհամաձայնվեց, ես սուր վերցրի և սպանեցի նրան, քանի որ չէի կարող համբերիր տեսնելու, թե ինչպես է նա շնություն անում մեկ այլ տղամարդու հետ:
52 Երբ առաքյալը լսեց դա, ասաց անամոթության համար. Ո՛վ անզուսպ ցանկասիրություն, ինչպես ես գրգռել այս մարդուն անել դա! Ո՜վ օձի գործ, որքա՜ն ես բարկացել քո սեփական դեմ: Առաքեալը հրամայեց, որ տաշտով ջուր բերեն իրեն. և երբ ջուր բերեցին, ասաց ուղարկվեցին մեզ մոտ, ճշմարիտները ճշմարիտից, մնացածը, որ ուղարկվեց մեզ մնացածից՝ փրկության զորությունը, որը գալիս է այն զորությունից, որը հաղթում է ամեն բան և հնազանդեցնում նրանց իր կամքին. արի և բնակվիր այս ջրերում, որպեսզի Սուրբ Հոգու պարգևը կատարյալ լինի դրանց մեջ իրագործված: Եվ նա ասաց երիտասարդին այս ջրերը. Եվ երբ նա լվացվեց, նրանք վերականգնվեցին. և առաքյալը ասաց նրան. «Հավատում ես մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսին, որ նա կարող է»: անել ամեն ինչ? Նա ասաց. «Թեև ես փոքրագույնն եմ, բայց հավատում եմ»: Բայց ես կատարեցի այս արարքը՝ մտածելով, որ ես ինչ-որ տեղ լավ եմ անում, քանի որ ես աղաչում էր նրան, ինչպես ես ասացի քեզ, բայց նա չէր հնազանդվում ինձ, որ իրեն պահի մաքուր.
53 Առաքյալն ասաց նրան չի կատարել այս արարքը. Եվ երիտասարդները գնացին առաքյալի առաջ ճանապարհին, և երբ նրանք եկան պանդոկ, գտան նրան մեռած պառկած: Եվ առաքյալը երբ նա տեսավ նրան, զղջաց, որովհետև նա գեղեցիկ աղջիկ էր: Եվ նա հրամայեց նրան Պանդոկի մեջտեղը բերելու համար, և նրան պառկեցին մահճակալի վրա և դուրս բերեց նրան և նստեցրեց իջեւանատան գավթի մեջ։ Եվ առաքյալը ձեռքը դրեց նրա վրա և սկսեց ասել. Հիսուս, որ միշտ ցույց տուր քեզ քեզ. որովհետև սա է քո կամքը, որ մենք միշտ պետք է լինենք փնտրիր քեզ, և դու մեզ տվեցիր այս իշխանությունը՝ խնդրելու և ստանալու, և դա ոչ միայն թույլ է տվել, այլև սովորեցրել է մեզ աղոթել երևում է մեր մարմնի աչքերից, բայց արվեստը երբեք չի թաքցվում մեր հոգու աչքերից, և քո կողմից արվեստը թաքնված է, բայց քո գործերում արվեստը դրսևորվում է մեզ, և քո բազում գործերի մեջ մենք քեզ ճանաչում ենք այնքան, որքան կարող ենք, և ինքդ անչափ տուիր մեզ քո ընծաները՝ ասելով կտրվի ձեզ, փնտրեք և կգտնեք, բախեք և կբացվի Ուրեմն աղաչում ենք ձեզ, ունենալով մեր վախը (կասկածը): մեղքեր; և մենք քեզանից խնդրում ենք ոչ հարստություն, ոչ ոսկի, ոչ արծաթ, ոչ ունեցվածքը, ոչ այլ բան այն բաներից, որոնք գալիս են երկրից և վերադարձիր նորից երկիր. բայց սա խնդրում ենք քեզնից և աղաչում ենք, որ ներս մտնես քո սուրբ անունը կբարձրացնես այստեղ պառկած կնոջը քո կողմից զորություն՝ ի փառս ու հավատք նրանց, ովքեր կանգնած են:
54 Եվ նա ասաց երիտասարդներին (Syr. ' Stretch your mind to our Տեր, & # 39; և նա խաչով կնքեց նրա վրա՝ ստորագրելով (կնքելով) նրան և բռնիր նրա ձեռքից և ասա նրան. «Ես իմ ձեռքերով սպանեցի քեզ»։ երկաթ, և իմ ձեռքերով Հիսուսի հավատքի մեջ ես բարձրացնում եմ քեզ: Այսպիսով, երիտասարդությունը գնաց նրա մոտ և կանգնեց նրա մոտ և ասաց. Քրիստոս Հիսուս. Եվ նա նայեց Հուդա Թովմասին և ասաց նրան. Աղոթիր ինձ համար, որ իմ Տերը գա ինձ օգնության, որին ես նույնպես կանչում եմ: Եվ Նա ձեռքը դրեց նրա ձեռքին և ասաց Տո՛ւր քեզ կյանք և ինձ քո հանդեպ հավատքի եռանդը: Եվ անմիջապես երբ նա քաշեց նրա ձեռքը, նա վեր թռավ և նստեց՝ նայելով մեծին ընկերությունը, որը կանգնած էր: Եվ նա տեսավ, որ առաքյալը նույնպես կանգնած էր դեմը նրան, և թողնելով մահճակալը, նա ցատկեց, ընկավ նրա ոտքերի մոտ և բռնեց բռնի՛ր նրա զգեստը՝ ասելով դա քեզ հետ էր, ով ինձ թողեց, որ չմնամ այդ սարսափելի ու դաժանության մեջ տեղ, բայց ինձ մատնեց քեզ ու ասաց. «Ա՛ռ այս կնոջը, որ նա»։ կարո՞ղ է լինել կատարյալ, և այսուհետև հավաքվել նրա տեղում:
55 Եվ առաքյալն ասաց նրան. Եվ նա պատասխանեց լսելու ցանկություն? Եվ նա սկսեց ասել. [Դժոխքի տանջանքների այս նկարագրությունը մեծ մասամբ բխում է Պետրոսի Ապոկալիպսիսից] Մի մարդ տարավ ինձ, ով եղել է ատում է բոլորովին սևին նայելը, և նրա հագուստը չափազանց գարշելի, և ինձ տարավ մի տեղ, որտեղ կային շատ փոսեր և մեծ գարշահոտություն և ատելության հոտ է տարածվում այնտեղից: Եվ նա ստիպեց ինձ նայել ամեն փոս, և ես տեսա (առաջին) փոսի մեջ բոցավառ կրակ և կրակի անիվներ վազեց այնտեղ, և հոգիները կախված էին այդ անիվների վրա և ջարդուփշուր էին անում (կոտրված) միմյանց դեմ; և այնտեղ շատ մեծ լաց ու ոռնոց կար, և ոչ ոք չկար, որ ազատեր։ Եվ այդ մարդն ինձ ասաց. «Այս հոգիները պատկանում են»: քո ցեղը, և երբ ավարտվի նրանց օրերի թիվը (լուս թվի օրերը) նրանք հանձնվել են տանջանքների և տառապանքների, և այնուհետև նրանց փոխարեն ուրիշներ են բերվում, և նույնպես նրանք մեկ այլ տեղ. Սրանք նրանք են, որոնք հակադարձել են արական սեռական հարաբերությունը և իգական. Եվ ես նայեցի և տեսա մանուկներ՝ իրար վրա կուտակված և պայքարելով միմյանց հետ, երբ նրանք պառկած էին նրանց վրա: Եվ նա պատասխանեց և ասաց ինձ. Սրանք այդ մյուսների երեխաներն են, և, հետևաբար, նրանք սահմանված են այստեղ նրանց դեմ ցուցմունք տալու համար։ (Սիր. բաց է թողնում այս կետը երեխաներ, և երկարացնում և նոսրացնում է նախորդ խոսքը:)
56 Եվ նա ինձ տարավ մեկ այլ փոս, և ես կռացա, նայեցի և տեսա տիղմն ու որդերն են բխում, հոգիներ են թավալվում այնտեղ, և մեծ կրծկալ նրանցից ատամների ձայն էր լսվում։ Եվ այդ մարդն ինձ ասաց կանանց հոգիները, որոնք թողել են իրենց ամուսիններին և շնություն գործել ուրիշների հետ և բերվում են այս տանջանքի մեջ: Մեկ այլ փոս նա ցույց տվեց ինձ որի մեջ ես կռացա և նայեցի և տեսա կախված հոգիներ, ոմանք՝ լեզվով, ոմանք՝ մազերով, ոմանք՝ ձեռքերով, ոմանք էլ գլուխը վար՝ ոտքերով, և տանջված (ապխտած) ծխով և ծծումբով; ում վերաբերյալ այդ մարդը որ ինձ հետ էր, ինձ պատասխանեց. «Լեզուից կախված հոգիներն են»: զրպարտողներ, որոնք սուտ ու ամոթալի խոսքեր էին ասում և չէին ամաչում, իսկ մազից կախվածները չկարմրողներ են, որ չունեին համեստություն և աշխարհով մեկ շրջում էր գլխաբաց. և նրանք, ովքեր կախված են ձեռքով սրանք են նրանք, ովքեր տարել և գողացել են այլ տղամարդկանց ապրանքներ, և երբեք ոչինչ չտվեց կարիքավորներին և չօգնեց տառապյալներին, այլ արեց այդպես, կամենալով վերցնել ամեն ինչ և ընդհանրապես չէին մտածում արդարության կամ օրենքի մասին. իսկ նրանք, ովքեր գլխիվայր կախված են ոտքերից, նրանք են, որ թեթև են և պատրաստակամորեն վազում էր չար ճանապարհներով և անկարգ ճանապարհներով՝ չայցելելով հիվանդներին ոչ էլ ուղեկցել նրանց, ովքեր հեռանում են այս կյանքից, հետևաբար՝ յուրաքանչյուրին հոգին ընդունում է այն, ինչ արվել է իր կողմից: (Սիր. բաց է թողնում գրեթե ամբողջը Բաժին.)
57 Դարձեալ առաւ զիս ու ցոյց տուաւ ինծի չափազանց մութ քարայր մը, որ արտաշնչում էր մեծ գարշահոտություն, և շատ հոգիներ դուրս էին նայում՝ ցանկանալով ինչ-որ տեղ ստանալ օդից, բայց նրանց պահապանները թույլ տվեցին, որ նրանք չփնտրեն: Եվ նա դա ինձ հետ էր, ասաց. «Սա այն հոգիների բանտն է, որ դու տեսար երբ նրանք կատարեն իրենց տանջանքները այն ամենի համար, ինչ արեցին, այնուհետև ուրիշներն են նրանց հաջորդում, և կան ոմանք, որ ամբողջությամբ են սպառված և (ոմանք, Սիր.), որոնք հանձնվում են այլ տանջանքների: Եվ նրանք, ովքեր պահում էին մութ քարայրում գտնվող հոգիները, ասացին այդ մարդուն որ ինձ տարել էր։ Տո՛ւր նրան մեզ, որ մենք նրան տանենք մնացածների մոտ մինչև հասնի ժամանակը, որ նա տանջվի։ Բայց նա «Ես նրան չեմ տալիս ձեզ, որովհետև վախենում եմ նրանից, ով ազատեց նրան»: ինձ համար, որովհետև ինձ չպարտադրեցին թողնել նրան այստեղ, այլ ես նրան հետ եմ վերցնում ինձ, մինչև որ նրա վերաբերյալ հրաման ստանամ։ Եվ նա ինձ տարավ ու բերեց ինձ մեկ այլ տեղ, որտեղ մարդիկ սաստիկ տանջվում էին (Syr տղամարդիկ էին): Եվ նա, ով քեզ նման էր, վերցրեց ինձ և հանձնեց ինձ «Վերցրու նրան, որովհետև նա այն ոչխարներից է, որ ունեն»: մոլորված. Եվ ես բռնվեցի քո կողմից, և այժմ ես քո առջև եմ։ աղաչում եմ դու, ուրեմն, և աղաչիր, որ ես չգնամ այդ վայրերը պատիժը, որը ես տեսել եմ:
58 Առաքյալն ասաց. և կան ոչ միայն այս տանջանքները, այլ նաև ուրիշներ, որոնցից ավելի վատ. և դուք, եթե չդառնաք դեպի այս Աստվածը, որին ես քարոզում եմ, և հեռու մնաք ձեզանից նախկին գործերը և այն գործերը, որոնք դուք կատարել եք առանց գիտության, կկատարվեն ձեր վերջը ունեցեք այդ տանջանքների մեջ: Ուրեմն հավատացեք Քրիստոս Հիսուսին և նրան կների ձեզ այն մեղքերը, որ մինչ այժմ գործեցիք և կմաքրի ձեզ ձեր բոլոր մարմնական ցանկություններից, որոնք բնակվում են երկրի վրա և կբուժեն ձեզ ձեր բոլոր հանցանքները, որոնք հետևում են ձեզ և գնում են ձեզ հետ և գտնվում են քո (առաջ) վրա։ Ուրեմն ձեզմէ իւրաքանչիւրը ծերունին հանեցէ՛ք ու դրեցէ՛ք նորի վրա և թողի՛ր քո նախկին քայլքն ու խոսակցությունը. և թող նրանց որ գողացել է, այլևս չգողանալ, այլ ապրել աշխատելով և աշխատելով. և թող այլևս շնացող մի՛ պոռնկանան, որպէսզի իրենք իրենց յաւիտենականին մատնեն տանջանք; քանզի շնությունը Աստծո առաջ է, քան մյուս մեղքերից ավելի չարը: Եվ քեզնից հեռացրու ագահությունը, սուտը, հարբեցողությունն ու զրպարտությունը, եւ չարի փոխարէն չարութիւն մի՛ հատուցէք, որովհետեւ այս բոլոր բաները օտար են ու օտար Աստծուն, որ քարոզվում է իմ կողմից, այլ ավելի շուտ քայլեք հավատքով և հեզություն, սրբություն և հույս, որով Աստված հավանում է, որ դուք դառնաք իր սեփականը, նրանից ակնկալելով այն նվերները, որոնք միայն քչերն են ստանում:
59 Ուրեմն ամբողջ ժողովուրդը հաւատաց ու իր հոգիները հնազանդօրէն տուաւ կենդանի Աստծուն և Քրիստոս Հիսուսին, ուրախանալով օրհնյալ գործերով Ամենաբարձրյալը և իր սուրբ ծառայության մեջ: Եվ նրանք շատ փող բերեցին դրա համար այրիների ծառայությունը, քանի որ առաքյալը նրանց հավաքել էր այնտեղ քաղաքները, և նրանց բոլորին նա իր նախարարների միջոցով սնունդ ուղարկեց (սարկավագներ), և՛ հագուստ, և՛ սնուցում։ Եվ նա ինքը չդադարեց քարոզելով և խոսելով նրանց հետ և ցույց տալով, որ սա Հիսուս Քրիստոսն է Սուրբ Գրքերը հռչակեցին, թե ով եկավ և խաչվեց, և հարություն տվեց երրորդ օրը մեռելներից. Եվ հետո նա պարզ ցույց տվեց նրանց՝ սկսած մարգարեներին, Քրիստոսին վերաբերող բաները, որ դա անհրաժեշտ էր նա պետք է գա, և որ նրա մեջ կատարվի այն ամենը, ինչ կանխագուշակվել էին նրա մասին: Եվ նրա համբավը տարածվեց բոլոր քաղաքներում և երկրներ, և բոլոր նրանք, ովքեր ունեին հիվանդներ կամ նրանք, ովքեր ճնշված էին անմաքուր ոգիները բերին զանոնք, ոմանք ալ պառկեցուցին այն ճամբուն վրայ, ուր ան կ՚ապրի պետք է անցնի, և նա բոլորին բժշկեց Տիրոջ զորությամբ: Հետո բոլորը Նրանով բժշկվածները միաբերան ասաց. «Փա՛ռք քեզ, Յիսո՛ւ, որ»: մեզ բոլորիս միանման բժշկություն շնորհեց քո ծառայի և Թովմա առաքյալի միջոցով: Եվ հիմա առողջացած և ուրախ լինելով, աղաչում ենք քեզ, որ քեզնից լինենք ոչխարներիդ մեջ համարվի՛ր. ընդունի՛ր մեզ, Տե՛ր, և մի՛ վերագրիր մեզ մեր օրինազանցությունները և մեր նախկին մեղքերը, որոնք մենք ունենք կատարվել է անգիտության մեջ.
60 Առաքյալն ասաց. «Փա՛ռք Հոր միածինին»: Փա՜ռք բազում եղբայրների անդրանիկին։ Փառք քեզ, այ պաշտպան և օգնական նրանց, ովքեր գալիս են քո ապաստանին: որ չի քնում, և արթնացրո՛ւ քնածներին, ովքեր ապրում են, և կյանք տուր նրանց պառկել մահվան մեջ! Ով Աստված Հիսուս Քրիստոս, Որդի կենդանի Աստծո, փրկիչ և օգնական, ապաստան և հանգստություն բոլոր նրանց, ովքեր հոգնած են (աշխատում են) քո աշխատանքում, տվող բժշկելու նրանց, ովքեր քո անվան համար կրում են բեռը և ջերմությունը երախտագիտություն ենք հայտնում այն պարգևների համար, որոնք մեզ տրվել են քեզանից և շնորհվել է մեզ քո օգնությամբ և քո տնտեսության միջոցով, որը գալիս է մեզ քեզանից:
61 Ուրեմն այս բաները կատարիր մեր մէջ, մինչեւ որ կարողանանք Քո մեջ եղած համարձակությունն ունեցիր. նայիր մեզ, որովհետև մենք քեզ համար ունենք թողել ենք մեր տները և մեր ծնողներին, և հանուն քեզ մենք ուրախությամբ և կամովին օտար եղիր. նայի՛ր մեզ, Տե՛ր, որովհետև մենք թողել ենք մերը սեփական ունեցվածքը հանուն քո, որպեսզի մենք կարողանանք քեզ ձեռք բերել այն սեփականությունը չի կարելի խլել. նայի՛ր մեզ, Տե՛ր, որովհետև մենք թողել ենք նրանց ցեղով մեզ պատկանում է, որպեսզի մենք կարողանանք միանալ քո ազգականությանը մեր վրա, Տե՛ր, որ թողել ենք մեր հայրերին ու մայրերին ու խնամակալներին, որ տեսնենք քո Հորը և կշտանանք նրա աստվածային կերակուրից: Նայիր մեզ, Տե՛ր, որովհետև քո պատճառով մենք թողել ենք մեր մարմինները և մեր երկրային պտուղները, որպեսզի մենք կարողանանք մասնակից լինել այդ հարատևությանը և ճշմարիտ ընկերակցություն և ճշմարիտ պտուղներ բերեք, որոնց բնությունը վերևից է, որը ոչ ոք չի կարող մեզնից խլել, ում հետ կապրենք և ով պիտի մնա մնա մեզ հետ:
Յոթերորդ ակտ. Կապիտանի.
62 Մինչ Թովմաս առաքյալը ողջ Հնդկաստանում քարոզում էր Աստծո խոսքը, Միսդեուս թագավորի (Մազդայ, Սուր.) ոմն հրամանատար եկավ նրա մոտ և ասաց նրան ցանկացած մարդու վարձատրություն, բայց նույնիսկ այն, ինչ դու ունես, տալիս ես նրանց, ովքեր կարիք ունեն: Որովհետև եթե պարգևներ ստանայիր, ես քեզ մեծ գումար կուղարկեի և Ես չէի գա, որովհետև թագավորն առանց ինձ ոչինչ չի անում շատ նյութ ունեմ և հարուստ եմ, նույնիսկ Հնդկաստանի հարուստներից մեկը: Եւ ես երբեք որևէ մեկին վատություն չեն արել. բայց հակառակը պատահեց ինձ։ ես ունեմ կինը, և նրանից ես մի դուստր ունեի, և ես լավ եմ սիրում նրան, ինչպես Նաև բնությունը պահանջում է և երբեք չի փորձարկել մեկ այլ կնոջ: Հիմա դա պատահական է, որ մեր քաղաքում հարսանիք է եղել, և նրանք, ովքեր արել են այն Հարսանեկան խնջույքն ինձ համար շատ սիրելի էր դրան՝ առաջարկելով նաև կնոջս և նրա աղջկան։ Քանի որ այն ժամանակ նրանք կային իմ լավ ընկերներին, ես չէի կարող մերժել. ես ուղարկեցի նրան, թեև նա Ես ցանկացա չգնալ, և ես նրանց հետ շատ ծառաներ ուղարկեցի հեռացավ, և՛ նա, և՛ իր դուստրը՝ զարդարված բազմաթիվ զարդերով:
63 Եվ երբ երեկո եղավ, և ժամը հասավ այնտեղից մեկնելու հարսանիքի համար ես ճրագներ ու ջահեր ուղարկեցի նրանց ընդառաջ և կանգնեցի փողոցում լրտեսել, երբ նա պետք է գա, և ես նրան տեսնեմ աղջկաս հետ։ Եվ ինչպես Ես կանգնեցի, լսեցի ողբի ձայն։ Վա՜յ նրան։ լսվեց դուրս ամեն բերան. Եվ իմ ծառաները՝ պատառոտված հագուստով, եկան ինձ մոտ և ասացին ինձ, թե ինչ է արվել. Տեսանք, ասացին, նրա հետ մի տղամարդ և մի տղա։ Եվ մարդը Ձեռքը դրեց քո կնոջ վրա, իսկ տղան՝ քո աղջկան, և նրանք փախան նրանցից, և մենք խփեցինք նրանց մեր սրերով, բայց մեր սրերով. ընկել է գետնին. Եվ նույն ժամին կանայք ցած ընկան՝ կրծկալելով իրենց ատամները և նրանց գլուխները ծեծելով երկրի վրա և տեսնելով դա՝ եկանք ասա քեզ: Եվ երբ լսեցի այս իմ ծառաների մասին, պատառոտեցի իմ հագուստները և ձեռքերով հարվածեցի դեմքիս և խելագարի պես վազեցի նրա երկայնքով փողոցը, եկաւ ու գտաւ շուկայի մէջ նետուած զանոնք. և ես վերցրեցի դրանք և նրանց բերեցի իմ տուն, և երկար ժամանակ անց նրանք արթնացան և կանգնեցին վերև նստեց։
64 Ուստի ես սկսեցի հարցնել իմ կնոջը պատահե՞լ է քեզ Եվ նա ասաց ինձ. «Դու չգիտե՞ս, թե ինչ ես արել»: ինձ? քանզի ես աղաչեցի քեզ, որ հարսանիքի չգնամ, քանի որ ես մարմնովս նույնիսկ առողջ չէի. և երբ ես գնացի ճանապարհին և մոտեցա դեպի ջրատարը, որտեղից ջուրը հոսում է, ես տեսա մի սևամորթ տղամարդու, որը կանգնած էր դեմ է, որ գլխով գլխով արեց ինձ, և նրա նման մի տղա կանգնած է նրա կողմից; և ես ասացի իմ աղջկան. Նայիր այդ երկու նողկալի մարդկանց, որոնց ատամները կաթի պես են, իսկ շուրթերը՝ մուր։ Եվ մենք թողեցինք նրանց ու գնացինք դեպի ջրատար; և երբ մայրամուտ էր, և մենք հեռացանք այնտեղից հարսանիք, երբ երիտասարդների հետ անցանք և մոտեցանք ջրատարին, իմ աղջիկն առաջինը տեսավ նրանց, վախեցավ ու փախավ դեպի ինձ. եւ հետո Նրան էլ տեսա, որ գալիս էին մեր դեմ, և նրանց հետ եղող ծառաները մենք փախանք նրանցից (Syr.) և նրանք հարվածեցին մեզ և գցեցին ինձ և ինձ դուստրը. Եվ երբ նա ասաց ինձ այս բաները, դևերը եկան նրանց վրա դարձյալ գցեց նրանց, և այդ ժամից նրանք չեն կարող գալ առաջ, բայց փակվում են մեկ կամ երկրորդ սենյակում (Սիր և նրանց պատճառով ես շատ եմ տանջվում և նեղվում եմ սատանաները ցած են նետում նրանց, ուր որ գտնեն, և մերկացնում են: Ի աղաչիր և աղաչիր քեզ Աստծո առաջ, օգնիր ինձ և ողորմիր ինձ, որովհետև երեք տարի է, ինչ իմ տանը սեղան չի դրվել և իմ կինս և աղջիկս սեղանի շուրջ չեն նստել, և հատկապես իմ համար դժբախտ դուստր, որն ընդհանրապես ոչ մի լավ բան չի տեսել այս աշխարհում:
65 Առաքյալը, երբ այս բաները լսեց զորավարից, շատ էր տրտմեց նրա համար և ասաց նրան նրանց? Եվ կապիտանը ասաց. «Այո»: Եվ առաքյալն ասաց Հիսուսին, և նա կբուժի նրանց և օգնություն կպահի նրանց: Եւ Նավապետն ասաց. «Ցույց տուր ինձ նրան, որ ես աղաչեմ և հավատամ նրան»։ Եվ Առաքյալն ասաց. «Նա չի երևում այս մարմնավոր աչքերին, այլ գտնում է»: մտքի աչքերը. Ուստի նավապետը ձայնը բարձրացրեց և ասաց. Ես հավատում եմ քեզ, Հիսուս, և աղաչում և աղաչում եմ քեզ, օգնիր իմ փոքրիկին հավատը, որ ունեմ քո հանդեպ: Եվ առաքյալը պատվիրեց Քսենոփոնին (Syr. Xanthippus) սարկավագը հավաքել բոլոր եղբայրներին; իսկ երբ ամբողջը Բազմություն հավաքվեց, Առաքյալը կանգնեց մեջտեղում և ասաց.
66 Զավակներ և եղբայրներ, ովքեր հավատացել են Տիրոջը, մնացեք դրանում հավատք՝ քարոզելով Հիսուսին, ով հռչակվեց ձեզ իմ կողմից՝ ձեզ բերելու համար հույսը նրա վրա; և մի՛ լքիր (մի՛ լքիր) նրան, և նա չի թողնի թողել քեզ. Մինչ դուք քնում եք այս նիրհի մեջ, որը ծանրացնում է ձեզ քնածներ, նա, չքնելով, հսկում է ձեզ. և երբ նավարկեք և վտանգի մեջ են, և ոչ ոք չի կարող օգնել, նա, քայլելով ջրերի վրայով, աջակցում է և այդեթ. Որովհետև ես հիմա հեռանում եմ ձեզնից, և չի երևում, թե ես հեռանում եմ նորից տեսնեմ ձեզ՝ ըստ մարմնի: Ուստի մի՛ նմանվեք նրանց Իսրայելի ժողովուրդը, որը մեկ ժամով կորցնում էր իր հովիվների տեսողությունը, սայթաքեց։ Բայց ես թողնում եմ ձեզ Քսենոփոն սարկավագին իմ փոխարեն. քանզի նա նույնպես սիրում է Ես ինքս եմ հռչակում Հիսուսին, որովհետև ոչ ես եմ, ոչ էլ նա, այլ միայն Հիսուսը. քանզի ես էլ մարմին հագած մարդ եմ, ձեզնից մեկի պես մարդու որդի. համար ոչ էլ ես հարստություն ունեմ, ինչպես դա հայտնաբերվում է ոմանց մոտ, որոնք նույնպես դատապարտում են նրանց որոնք տիրապետում են նրանց, լինելով բոլորովին անպետք և թողնված երկրի վրա, որտեղից էլ նրանք եկան, և իրենց հետ տանում են հանցանքները և մեղքերի արատներ, որոնք մարդկանց վրա են հասնում իրենց միջոցներով: Եվ քիչ են հարուստ ողորմութեան մէջ գտնուող մարդիկ, բայց ողորմածներն ու սրտով խոնարհները պիտի ըլլան ժառանգեք Աստծո արքայությունը, քանի որ գեղեցկությունը չէ, որ հարատևում է մարդկանց հետ, քանզի նրանք, ովքեր ապավինում են դրան, երբ նրանց վրա ծերություն գա, հանկարծակի կդառնան Ուրեմն ամէն բան իր ժամանակն ունի. իրենց մրցաշրջանում են նրանք սիրում և ատում էին: Ուրեմն թող ձեր հույսը լինի Հիսուս Քրիստոսի Որդու վրա Աստված, որ միշտ սիրված է և միշտ ցանկալի, և հիշիր մեզ, ինչպես մենք ձեզանից, քանի որ մենք էլ, եթե չկատարենք պատվիրանների բեռը արժանի չեն լինել այս անվան քարոզիչները, և այսուհետ մենք վճարելու ենք մեր իսկ գլխի գինը (պատիժը).
67 Եվ նա աղոթեց նրանց հետ և երկար ժամանակ մնաց նրանց հետ աղոթք և աղաչանք, և դրանք հանձնելով Տիրոջը, նա ասաց Տեր, որ իշխում է մարմնում գտնվող յուրաքանչյուր հոգու վրա. Տեր, Հայր հոգիներ, որոնք իրենց հույսը դնում են քեզ վրա և սպասում են քո ողորմությանը մոլորությունից այն մարդիկ, որոնք քոնն են և ազատվում են ստրկությունից և ապականի՛ր քո հպատակներին, որ գալիս են քո ապաստանի մոտ Քսենոփոնին օծի՛ր սուրբ յուղով, բուժի՛ր վերքերը և պահպանի՛ր դա հափշտակող գայլերից: Եվ նա ձեռքը դրեց նրանց վրա և ասաց Տիրոջ խաղաղությունը կլինի ձեզ վրա և կճամփորդեք մեզ հետ:
Ութերորդ ակտ. Վայրի էշերի մասին:
68 Առաքյալն էլ դուրս ելավ ճանապարհին գնալու, և նրանք բոլորը ուղեկցում էին նրան՝ լաց լինելով և երդվելով, որ իր մեջ հիշատակի նրանց աղոթքները և չմոռանալ դրանք: Այն ժամանակ նա բարձրացավ և նստեց կառքի վրա, թողնելով բոլոր եղբայրներին, և կապիտանը եկավ և արթնացրեց վարորդին, «Ես աղաչում եմ և աղոթում եմ, որ արժանի դառնամ նստելու նրա տակ»: ոտքերը, և ես նրա վարորդը կլինեմ այս ճանապարհին, որպեսզի նա նույնպես դառնա իմը առաջնորդիր այն ճանապարհով, որով քչերն են գնում:
69 Եվ երբ նրանք անցան մոտ երկու մղոն, առաքյալը աղաչեց նավապետը և նրան կանգնեցրեց և նստեցրեց իր մոտ՝ տանջվելով վարորդը նստի իր տեղում. Եվ երբ նրանք գնում էին ճանապարհով, այն եկավ անցնել, որ գազանները հոգնել էին մեծ շոգից և չէին կարող լինել ընդհանրապես խառնվել է: Եվ նավապետը սաստիկ վրդովված և բոլորովին ընկած էր, և մտածեց վազել իր ոտքերի վրա և բերել այլ գազաններ օգտագործելու համար կառքը; բայց առաքյալն ասաց վախեցիր, բայց հավատա Հիսուս Քրիստոսին, որին ես հռչակեցի քեզ, և դու մեծ հրաշքներ կտեսնես: Եվ նա նայեց և տեսավ վայրի մի երամակ էշերը կերակրում են ճանապարհի եզերքին և նավապետին ասաց հավատաց Հիսուս Քրիստոսին, գնա էշերի այդ երամակի մոտ և ասա Քրիստոսի նոր Աստծո առաքյալ Թովմասն ասում է ձեզ եկեք, ում կարիքն ունենք (կամ որից կարող ենք օգտվել):
70 Զորավարը վախեցած գնաց, քանի որ նրանք շատ էին. և երբ նա գնում էր, նրանք եկան նրան ընդառաջ. և երբ նրանք մոտեցան, ասաց նրանց Թովմաս՝ նոր Աստծո առաքյալը պատվիրում է ձեզ ում կարիքն ունեմ։ Եվ երբ վայրի էշերը դա լսեցին, մեկով վազեցին համաձայնվեցին և եկան նրա մոտ, և երբ նրանք եկան, նրան հարգեցին: [Syr. երկար աղոթում է. Եվ մեր Տիրոջ առաքյալը Հուդա Թովմասը բարձրացրեց իրը գովեստի ձայն հնչեցրեց և ասաց. «Փառավոր ես դու, ճշմարտության Աստված և բոլորի Տեր»: բնություններ, քանզի դու կամեցիր քո կամքով, և կատարեցիր քո բոլոր գործերը և վերջացրո՛ւ քո բոլոր արարածներին, և բերի՛ր նրանց իրենց բնության իշխանությանը, և Նրանց վրա դրիր քո ամբողջ վախը, որ նրանք կարող են ենթարկվել քո հրամանին: Եվ քո կամքը քայլեց քո գաղտնիքից մինչև դրսևորման ճանապարհը և հոգատար էր ամեն հոգու համար, որ դու ստեղծեցիր, և նրա մասին խոսվեց բոլորի բերանից մարգարեները՝ բոլոր տեսիլքներով, հնչյուններով ու ձայներով. բայց Իսրայելը չարեց հնազանդվեք նրանց չար հակումների պատճառով: Իսկ դու, որովհետև դու տերն ես բոլորը հոգատար եղեք արարածների համար, որպեսզի մեր վրա տարածեք ձերը ողորմություն նրա վրա, ով եկավ քո կամքով և հագավ մարմինը, քո արարածը, որը դու կամեցիր և ձևավորվեցիր քո փառավոր իմաստության համաձայն: Նա, ում դու նշանակեցիր քո գաղտնիության մեջ և հաստատեցիր քո դրսևորման մեջ նրան դու տվեցիր Որդու անունը, նա, ով քո կամքն էր, քո զորությունը միտք; այնպես որ դուք տարբեր անուններով եք՝ Հայր և Որդի և Հոգի, հանուն քո արարածների կառավարության, հանուն քո սնուցում եք բոլոր բնություններից, և դուք մեկ եք փառքով, զորությամբ և կամքով. և դուք բաժանված եք առանց բաժանվելու և մեկ եք, թեև բաժանված եք, և ամեն ինչ ապրում է քո մեջ և ենթարկվում է քեզ, որովհետև ամեն ինչ քոնն է: Եւ ես ապավինիր քեզ, Տեր, և քո հրամանով հնազանդեցիր այս համր գազաններին, որ դու կարողանաս ցույց տալ քո սպասավոր զորությունը մեր և նրանց վրա որովհետև դա անհրաժեշտ է, և որ քո անունը փառավորվի մեր մեջ և ներսում գազանները, որոնք չեն կարող խոսել:] Եվ առաքյալն ասաց նրանց քեզ։ Դուք չորսդ լուծեք այս գազանների փոխարեն, որ եկել են կանգնել. Անոնցմէ իւրաքանչիւրը եկաւ ու լծուեցաւ. կային այնուհետև չորսն ավելի ուժեղ էին, քան մնացածները, որոնք նույնպես լծված էին։ Իսկ մնացածը, ոմանք առաջ են գնացել, ոմանք էլ հետևել են: Եվ երբ նրանք մի փոքր ճանապարհ ընկան ինչպես նա արձակեց քուռակներին՝ ասելով անապատ, գնա քո արոտավայրերը, որովհետև եթե ես բոլորի կարիքը ունենայի, դուք կուզենայիք բոլորն ինձ հետ գնացին. բայց հիմա գնա՛ քո տեղը, ուր բնակւում ես: Եվ նրանք լուռ հեռացան, մինչև որ այլևս չտեսան։
71 Մինչ առաքյալը, զորավարն ու վարորդը գնում էին, վայրի բնությունը էշերը հանգիստ և հավասարաչափ քաշում էին կառքը, որպեսզի չխանգարեն նրան Աստծո առաքյալ. Եվ երբ նրանք մոտեցան քաղաքի դարպասին, շեղվեցին և կանգ առավ նավապետի տան դռների առաջ։ Եվ կապիտան «Ինձ համար հնարավոր չէ պատմել, թե ինչ է տեղի ունեցել, բայց երբ ես վերջը տեսեք, կասեմ. Ուստի ամբողջ քաղաքը եկավ տեսնելու վայրի բնությունը էշերը լծի տակ; և նրանք լսել էին նաև առաքյալի խոսքը որ նա պետք է գար և այցելեր նրանց։ Եվ առաքյալը նավապետին հարցրեց. Ո՞ւր է քո բնակարանը, և ո՞ւր ես մեզ տանում։ Եվ նա ասաց նրան. Դու ինքդ գիտես, որ մենք կանգնած ենք դռների առաջ, և դրանք, որոնք մոտ են քո պատվիրանը եկել է քեզ հետ, իմացիր դա ինձանից լավ:
72 Այս ասելով նա իջավ կառքից։ Առաքյալը ուստի սկսեցին ասել. «Հիսուս Քրիստոս, անգիտությունից հայհոյված արվեստը»: քեզնից այս երկրում; Յիսուս, որուն մասին պատմութիւնը տարօրինակ է այս քաղաքին մէջ. Հիսուս, որ ընդունում է բոլորը (Սիր. ուղարկում է առաքյալների առջև ամեն երկրում և ամեն քաղաքում, և քո բոլոր արժանիները փառավորվում են քեզ; Հիսուս, որը ձևավորվեց և դարձավ տղամարդու պես և չերևաց բոլորս, որ չբաժանես մեզ քո սիրուց, դու, Տե՛ր, նա է, որ քեզ տվեցիր մեզ համար, և քո արյունով գնեցիր մեզ և մեզ ձեռք բերեց որպես թանկարժեք ունեցվածք, և ի՞նչ ունենք տալու դու, Տէ՛ր, քո կեանքի փոխարէն, որ մեզի տուիր։ դրա համար ինչ որ կամենայինք տալ, դու մեզ տվեցիր, և սա է, որ պետք է աղաչենք քեզանից և ապրիր:
73 Եվ երբ նա այս ասաց, շատերը հավաքվեցին ամեն թաղամասից՝ տեսնելու նոր Աստծո առաքյալը. Եվ դարձյալ առաքյալն ասաց. Ինչո՞ւ ենք մենք պարապ մնում։ Հիսուս, Տեր, ժամը եկել է, ի՞նչ ես ուզում անել հրամայի՛ր ուրեմն որպեսզի կատարվի այն, ինչը պետք է կատարվի։ Այժմ կապիտանի կինը և նրա դուստրը սատանաների կողմից ցրվեց, այնպես որ նրանք իրենցից տունը կարծեց, որ այլևս չի ոտքի կանգնի, որովհետև թույլ չտվեցին նրանց ճաշակեք ինչ-որ բանից, բայց գցեք նրանց իրենց մահճակալների վրա՝ ոչ ոքի չճանաչելով մինչև այն օրը, երբ առաքյալը եկավ այնտեղ: Եվ առաքյալն ասաց աջ կողմում լծված վայրի էշերից մեկը. ներս մտիր դուռը, կանգնելով այնտեղ, կանչելով դևերին՝ ասացիր նրանց Թովմաս առաքյալը և Հիսուս Քրիստոսի աշակերտն ասում է ձեզ. Դուրս եկեք այստեղ, որովհետև ես քո պատճառով եմ ուղարկված և նրանց մոտ, ովքեր քեզ հետ են մրցավազք, կործանելու քեզ և հալածելու քեզ մինչև քո տեղը, մինչև այդ ժամանակները վերջը գա, և դուք իջնեք ձեր խավարի խորքը:
74 Եվ այդ վայրի էշը ներս մտավ, մեծ բազմություն նրա հետ, և «Ես խոսում եմ ձեզ հետ, Հիսուսի թշնամիներին, որ կոչվում է Քրիստոս Ես ասում եմ ձեզ, որ փակեք ձեր աչքերը, որպեսզի չտեսնեք լույսը. Գեհենի և կործանման զավակներ, նրա, ով չի դադարում չարից մինչ այժմ, որը միշտ նորոգում է նրա գործերը և այն, ինչ իրեն վայել է Ես խոսում եմ քեզ հետ, ամենաանամոթը, որ քեզանից կկորչես ձեռքեր. Եվ ինչ կասեմ քո կործանման և ավարտի մասին, և ինչ կասեմ ասա, չգիտեմ: Որովհետև կան շատ բաներ և անհամար Լսելը, և քո արածները ավելի մեծ են, քան այն տանջանքները, որոնց համար նախատեսված է դու (Սիր. որքան էլ մեծ լինեն քո մարմինները, դրանք չափազանց փոքր են քո համար հատուցումներ): Բայց քեզ հետ եմ խոսում, սատանա, և քո հետևորդին քեզ հետ, քանզի հիմա ես ուղարկված եմ քո դեմ: Եվ ինչու ես պետք է շատ ստեղծեմ բառեր, որոնք վերաբերում են ձեր էությանը և արմատին, որոնք դուք ինքներդ գիտեք և չեք ամաչո՞ւմ ես բայց Յուդա Թովմաս՝ Քրիստոս Յիսուսի առաքեալը, կ՚ըսէ ձեզի որ շատ սիրով ու գուրգուրանքով է ուղարկվում այստեղ. այս ամբողջ բազմության առաջ որ կանգնած է այստեղ, դուրս եկ և ասա ինձ, թե դու ինչ ցեղից ես:
75 Եվ իսկույն կինը դուրս եկավ իր աղջկա հետ՝ երկուսն էլ նման մեռելներ և անարգվածներ վշտացած. հատկապես աղջկա համար, և սատանաներին ասում է որ ձեզ համար լինի խնայողություն կամ քավություն, քանի որ դուք չգիտեք խնայիր և խղճացիր, բայց Հիսուսի անունով հեռացիր նրանցից և կանգնել նրանց կողքին. Եվ երբ առաքյալն ասաց, կանայք վայր ընկան և դարձավ մեռած. որովհետեւ ո՛չ շունչ ունէին, ո՛չ ալ խօսեցան Սատանան բարձր ձայնով պատասխանեց և ասաց. դու, որ ծաղրում ես մեր բնությունն ու ցեղը։ դու նորից եկա՞ր, այդ բիծը դուրս մեր սարքերից? և ինչպես ես ընդունում եմ դա, դու չես թույլ տա, որ մենք լինենք Երկիրն ընդհանրապես, բայց այս պահին դու չես կարող իրականացնել: Եւ Առաքյալը կռահեց, որ այս սատանան նա է, ով դուրս էր քշվել դրանից այլ կին.
76 Եվ սատանան ասաց որտեղ դու կամենաս և բնակվիր այնտեղ և պատվիրիր քեզնից և ես չի վախենա այն իշխանից, որ իշխանություն ունի ինձ վրա։ Քանզի դու նման ես Եկէ՛ք աւետարանելու, ուստի ես ալ եկայ կորսնցնելու. և նման, ինչպես, եթե դու չես կատարում քեզ ուղարկողի կամքը, նա կպատժի քո գլխի վրա, և ես նույնպես, եթե չկատարեմ ինձ ուղարկողի կամքը, նախապես նշանակված սեզոնը և ժամանակը կուղարկվեն իմ սեփական բնությանը. և ինչպես քո Քրիստոսն է օգնում քեզ այն բանում, որ դու անում ես, այնպես էլ իմ հայրը օգնում է ինձ դրանում, որ անում եմ. և քեզ պես արժանի անօթներ է պատրաստում քո բնակության վայրից, այնպես էլ ինձ համար նա փնտրում է անոթներ, որոնցով ես կարող եմ կատարել իր գործերը; և ինչպես նա սնուցում և ապահովում է իր համար հպատակներ, այսպէս ալ ինծի համար պատիժներ ու տանջանքներ կը պատրաստէ՝ հետ նրանք, ովքեր դառնում են իմ բնակավայրերը (Սիր. նրանք, որոնցում ես բնակվում եմ). և հավանել ինչպէս քո աշխատանքի հատուցման համար նա քեզ յաւիտենական կեանք է տալիս, այնպէս էլ Նա ինձ հավիտենական կործանում է տալիս իմ գործերի վարձատրության համար. և հավանել քանի որ դու թարմանում ես քո աղոթքով և քո բարի գործերով և հոգևոր գոհություն, այնպես որ ես նույնպես թարմանում եմ սպանություններից և շնություններից և զոհասեղանների վրա գինով արված զոհաբերություններ (Սիր գինի), և ինչպես դու ես մարդկանց դարձի բերում դեպի հավիտենական կյանք, այնպես էլ ես Ինձ հնազանդվողներին խեղաթյուրիր հավիտենական կործանման և տանջանքի համար, և դու ստացիր քոնը, իսկ ես՝ իմը:
77 Եվ երբ սատանան ասաց այս բաները, և դեռևս առաքյալը ասաց. Հիսուսը պատվիրում է քեզ և քո որդուն իմ միջոցով այլևս չմտնել այնտեղ բայց դուք դուրս եկեք, գնացեք և բնակվեք այնտեղից բոլորովին առանձին տղամարդկանց բնակավայրը. Իսկ դևերն ասացին նրան. «Դու պառկեցիր մեզ վրա»: դաժան պատվիրան է, բայց ի՞նչ կամենաս անես նրանց, որ այժմ կան թաքնվա՞ծ է քեզնից։ քանզի նրանք, ովքեր ստեղծել են բոլոր պատկերները, ուրախանում են նրանցից ավելին, քան քեզ, և նրանցից շատերն ավելի շատ երկրպագում են, և կատարիր նրանց կամքը՝ նրանց զոհ մատուցելով և նրանց կերակուր բերելով ընծաներ, գինիով, ջրով և ընծաների հետ միասին։ Եւ Առաքյալն ասաց. «Նրանք նույնպես այժմ կվերանան իրենց գործերով»: Եվ հանկարծ դևերը անհետացան, իսկ կանայք գցված պառկեցին երկրի վրա ասես մեռած լիներ և առանց խոսքի։
78 Եվ վայրի էշերը միասին կանգնած էին և չէին բաժանվում միմյանցից. բայց նա, ում հետ խոսվում էր Տիրոջ զորությամբ, մինչդեռ բոլոր մարդիկ լռեց և նայեց, թե ինչ կանեն,- ասաց վայրի էշը Առաքյալ. Ինչո՞ւ ես պարապ կանգնել, ով Քրիստոս Ամենաբարձրյալի առաքյալ, ո՞վ է կարծում, որ դու նրանից խնդրես լավագույն ուսումը: Ուստի ապա ուշանո՞ւմ ես։ (Syr. որ դու նրանից խնդրես, և նա կտա դու՞ Ինչո՞ւ ես ուշանում, բարի աշակերտ քո ձեռքերով ցույց տուր նրա զորավոր գործերը։ Ինչո՞ւ ես կանգնել, ով ավետաբեր թաքնվածը? քանզի քո (Տերը) կամենում է քո միջոցով ցույց տալ իրը անասելի բաներ, որոնք նա վերապահում է նրանց, ովքեր արժանի են իրեն լսել նրանց. Ինչո՞ւ ես հանգստանում, ո՛վ զորավոր գործեր կատարող, հանուն նրա Տէր. քանզի քո Տերը քաջալերում է քեզ և քո մեջ համարձակություն է առաջացնում: Վախ ոչ, հետևաբար; քանզի նա չի թողնի քեզ պատկանող հոգին ծնունդով։ Ուրեմն սկսեք կանչել նրան, և նա պատրաստակամորեն կլսի նրան քեզ. Ինչո՞ւ ես զարմանում նրա բոլոր արարքների և գործերի վրա: համար սրանք փոքր բաներ են, որոնք նա ցույց է տվել քո միջոցով: Եվ ինչ մարում դու պատմում ես նրա մեծ պարգեւների մասին. քանզի դու բավարար չես լինի հայտարարել դրանք. Եվ ինչո՞ւ ես դու զարմանում նրա մարմնի բժշկության վրա, որը նա ունի աշխատում է? (Սիր. որոնք ավարտվում են) հատկապես երբ դու դա գիտես նրա բժշկությունը, որն ապահով է և հարատև, որը նա ծնում է իր կողմից սեփական բնությունը? Եվ ինչո՞ւ ես դու նայում այս աշխարհիկ կյանքին և չունես մտածիր այն մասին, ինչը հավերժ է (Սիր. երբ դու կարող ես ամեն օր մտածել դրա մասին այն, ինչը հավերժ է):
79 Բայց ձեզ այն բազմութիւնները, որ կանգնած են ու նայում՝ տեսնելու նրանց, որոնք իջած են՝ յարութիւն առած, ասում եմ՝ հաւատացէք Յիսուս Քրիստոսի առաքեալին. հավատա ճշմարտության ուսուցչին, հավատա նրան, ով ցույց է տալիս քեզ ճշմարտությունը, հավատա Հիսուսին, հավատա Քրիստոսին, որ ծնվեց, որպեսզի ծնվածները ապրեն իր կյանքով. ով նույնպես մեծացել է մանկության մեջ, որպեսզի կատարելագործվի հայտնվել իր տղամարդկությամբ (տղամարդ): Նա սովորեցրեց իր աշակերտներին, քանի որ նա է ճշմարտության ուսուցիչը և իմաստուններին դարձնում է իմաստուն (Սիր., ով գնացել է դպրոց որ նրա միջոցով կատարյալ իմաստություն ճանաչվի. նա ուսուցանեց իր ուսուցչին քանի որ նա ճշմարտության ուսուցիչ էր և իմաստունների տերը): Ով նույնպես առաջարկեց նվերը տաճարում, որպեսզի ցույց տա, որ բոլոր (ամեն) ընծան սրբագործվեց։ Սա է իր առաքյալը, ճշմարտության հայտնողը. սա է նա, ով կատարում է իրեն ուղարկողի կամքը: Բայց պետք է գան սուտ առաքյալներ և անօրենության մարգարեներ, որոնց վերջը կլինի ըստ իրենց գործերի; իսկապես քարոզելով և հրամայելով փախչել անաստվածություն, բայց իրենք միշտ մեղքերի մեջ հայտնաբերված, իսկապես հագնված ոչխարի հագուստով, բայց ներսում՝ հափշտակող գայլերով։ Ով բավարար չէ իրենք մեկ կնոջ հետ, բայց կոռումպացված են շատ կանանց. ովքեր, ասելով, որ նրանք արհամարհել երեխաներին, ոչնչացնել շատ երեխաների (տղաների), որոնց համար նրանք կվճարեն տուգանք; որոնք չեն բավարարվում իրենց սեփական ունեցվածքով, այլ ցանկացե՛ք, որ բոլոր անպետք բաները միայն իրենց սպասավորեն. դավանելով լինել նրա աշակերտները; և իրենց բերանով մի բան են ասում, բայց ներս իրենց սիրտը ուրիշ են մտածում. այլ մարդկանց մեղադրելով զգուշանալ չարից, բայց նրանք իրենք ոչ մի լավ բան չեն անում. ովքեր համարվում են չափավոր, և պատվիրեք մյուս մարդկանց զերծ մնալ պոռնկության գողությունից և ագահությունից, բայց այս բոլոր բաներուն մէջ իրենք ծածուկ կը քալեն՝ ուրիշներուն սորվեցնելով տղամարդիկ չանեն դրանք:
80 Եվ երբ վայրի էշը հայտարարեց այս ամենը, բոլոր մարդիկ նայեցին նրա վրա։ Եվ երբ նա դադարեց, առաքյալն ասաց Քո գեղեցկության մասին, ով Հիսուս, և այն, ինչ ես կասեմ քո մասին, չգիտեմ, ավելի ճիշտ, ես ի վիճակի չեմ, քանի որ ես ուժ չունեմ դա հայտարարելու, ով Քրիստոս, որ արվեստը հանգստի մեջ, և միայն իմաստունը, որ գիտի միայն սրտի ներսը և հասկանալ միտքը. Փա՛ռք քեզ, ողորմած ու հանդարտ: Փառք քեզ, իմաստուն խոսք. Փա՛ռք քո գթասրտությանը, որ ծնվել է մեզ համար: Փառք քո ողորմությանը, որ տարածվեց մեզ վրա: Փա՛ռք քո մեծությանը, որ եղավ մեզ համար փոքր է դարձել: Փա՛ռք քո ամենաբարձր թագավորությանը, որի համար խոնարհվեցիր մեզ։ Փա՛ռք քո զորությանը, որը թուլացավ մեզ համար: Փառք քո Աստվածությանը որ մեզ համար երեւաց մարդկանց նմանությամբ: Փա՛ռք քո մեռած տղամարդկությանը մեզ համար, որպեսզի այն մեզ ապրի: Փա՛ռք քո հարությանը ից մահացած; քանզի դրանով վերելքն ու հանգիստը գալիս են մեր հոգիներին: Փառք ու փառք (բարի լուր) քո երկինք բարձրանալուն. քանզի դու դրանով ունես ցույց տվեց մեզ բարձրության ուղին և խոստացավ, որ մենք նստելու ենք քեզ հետ քո աջ կողմում և քեզ հետ դատիր Իսրայելի տասներկու ցեղերը։ Դու Հոր երկնային խոսքն ես, դու թաքնված լույսն ես հասկացողություն, ճշմարտության ճանապարհի ցուցում, խավարի քշող և blotter-out of error.
81 Այսպես ասելով՝ առաքյալը կանգնեց կանանց վրա և ասաց Տեր և իմ Աստված, ես չեմ բաժանվում քեզնից (կամ չեմ կասկածում քեզ), ոչ էլ որպես անհավատի կոչ եմ անում քեզ, որ միշտ մերն ես օգնական և օժանդակող և բարձրացնող; ով քո սեփական ուժն է շնչում մեր մեջ և քաջալերիր մեզ և սիրով վստահիր քո ծառաներին: Ես աղաչում եմ քեզ, թող այս հոգիները բուժվեն և վեր կենան և դառնան այնպիսին, ինչպիսին նրանք եղել են նախքան սատանաների հարվածները: Եվ երբ նա այսպես խոսեց կանայք շրջվեցին և նստեցին։ Եվ առաքյալն ասաց զորավարին, որ իր ծառաները պետք է վերցնեն դրանք և բերեն ներս (Սիր. և նրանց կերակուր տան, քանի որ նրանք շատ օրեր չէին կերել): Եվ երբ նրանք ներս մտան, Առաքյալն ասաց վայրի էշերին. Եվ նրանք գնացին նրա հետևից մինչև նա նրանց բերել էր առանց դարպասի։ Եվ երբ նրանք դուրս եկան, նա ասաց նրանց. Գնացե՛ք խաղաղությամբ ձեր արոտավայրերը։ Ուստի վայրի էշերը գնացին հեռանալ պատրաստակամորեն; և առաքյալը կանգնեց և զգույշ եղավ նրանց, որ չլինի պետք է վիրավորվեն որևէ մեկից, քանի դեռ նրանք հեռու չեն գնացել և այլևս չեն երևացել: Եվ առաքյալը բազմության հետ վերադարձավ զորավարի տուն։
Իններորդ ակտ. Խարիսիուսի կնոջ մասին:
82 Արդ, պատահական էր, որ մի կին՝ Խարիսիոսի կինն էր թագավորի կողքին, որի անունը Միգդոնիա էր, եկավ տեսնելու և տեսավ նոր անունը և նոր Աստվածը, որը հռչակվում էր, և նոր առաքյալը, որը եկել էր այցելելու նրանց երկիրը, և նրան տանում էին իր ծառաները. և մեծ բազմության և նեղ ճանապարհի պատճառով նրանք չկարողացան մոտեցրու նրան։ Եվ նա մարդ ուղարկեց իր ամուսնու մոտ, որ նրան էլի մոտ ուղարկի սպասավորել նրան; և նրանք եկան և մոտեցան նրան՝ սեղմելով նրա վրա մարդկանց և ծեծի ենթարկել նրանց։ Եվ առաքյալը տեսավ և ասաց նրանց. Ուստի տապալեցե՛ք նրանց, ովքեր գալիս են խոսքը լսելու և ցանկանում են դա? և դուք ցանկանում եք մոտ լինել ինձ, բայց հեռու եք, ինչպես ասվեց նրանց մասին Տէրոջը եկող բազմութիւն. Աչքեր չես տեսներ ու ականջներ ունենալով դուք չեք լսում. Նա ասաց ժողովրդին. «Ով լսելու ականջ ունի, թող»: նա լսում է; և. Ինձ մոտ եկեք, դուք բոլորդ, որ աշխատում և ծանրաբեռնված եք, և ես ձեզ հանգիստ կտա:
83 Եվ նայելով նրանց, ովքեր նրան տանում էին, նա ասաց նրանց օրհնությունը և այս խրատը [Այստեղ և այլուր կա նշված տարաձայնություն U և P-ի տեքստերի միջև, հռոմեական և փարիզյան MSS.: Bonnet տպում է դրանք առանձին: P-ն ընդհանուր առմամբ շատ ավելի կարճ է: Սիր. տարբերվում է երկուսն էլ. Ես հետևում եմ U-ին, բայց դա շատ կոռումպացված է:] ինչը նրանց խոստացվել էր ձեզ համար, որ հիմա ծանրաբեռնված եք: Դուք նրանք եք, որ բեռներ եք կրում ծանր են տանում, և տանում են նրա հրամանով: Եվ չնայած դուք մարդիկ են, ձեզ վրա բեռ են դնում, ինչպես դաժան գազանների վրա, նրանց համար, ովքեր ունեն ձեր վրա իշխանությունը կարծում է, որ դուք իրենց նման մարդիկ չեք, թե պարտատոմս կամ անվճար: Որովհետև ոչ ունեցվածքը օգուտ կբերի հարուստներին, ոչ էլ աղքատությունը փրկիր աղքատներին դատաստանից. ոչ էլ պատվիրան ենք ստացել, որը մենք ենք ի վիճակի չէ կատարել, և նա մեզ վրա ծանր բեռ չի դրել կրել, որը մենք չենք կարող կրել. ոչ էլ շինություն, որը մարդիկ կառուցում են. ոչ էլ դեպի քարեր փորիր և տներ պատրաստիր, ինչպես քո արհեստավորներն են անում իրենց կողմից գիտելիք։ Բայց մենք Տիրոջից ստացանք այս պատվիրանը, որ ինչը մեզ հաճելի չէ, երբ դա անում է մեկ ուրիշը, ինչը մենք չպետք է անենք ցանկացած այլ տղամարդ:
84 Ուրեմն նախ հեռու մնացեք շնությունից, որովհետև սա է սկիզբը բոլոր չարիքները և հաջորդը գողությունից, որը հրապուրեց Հուդա Իսկարիովտացուն և բերեց նրան կախել; (և ագահությունից) բոլոր նրանց համար, ովքեր զիջում են ագահությունը մի՛ տեսեք այն, ինչ անում են. և սնափառությունից և բոլորից պիղծ գործեր, հատկապես դրանք մարմնի, որոնցով գալիս է հավերժական դատապարտում. Որովհետև սա է բոլոր չարիքների գլխավոր քաղաքը. և նույն կերպ նրանց, ովքեր իրենց գլուխները (պարանոցները) բարձր են բռնում, բռնության են տանում և քաշում դրանք իջնում են մինչև խորքերը և հպատակեցնում նրանց իր ձեռքերի տակ, որ տեսնում են ոչ թե ինչ են անում; ուստի նրանցից արված բաները թաքնված են նրանցից:
85 Բայց դուք հաճելի եղեք Աստծուն բոլոր բարի բաներում, ներսում հեզություն և հանդարտություն, որովհետև Աստված խնայում է դրանք և շնորհում հավիտենականությունը կյանքը և մահը զրոյացնում է: Եվ հեզությամբ, որը հետևում է բոլորին բարի բաները, և հաղթում է բոլոր թշնամիներին և միայնակ ստանում է թագը հաղթանակ՝ հեզությամբ (Սիր.), և ձեռքից մեկնելով դեպի աղքատների կարիքները հոգալով և նրանց բաշխելով անհրաժեշտության մեջ են, հատկապես նրանք, ովքեր քայլում են սրբությամբ: Սրա համար է ընտրված է Աստծո առաջ և տանում է դեպի հավիտենական կյանք, քանի որ սա Աստծո առաջ է ամէն բարիքի գլխաւոր քաղաքը Քրիստոսի (մարզադաշտը) սրբություն չպետք է ստանա: Եվ սրբությունը հայտնվեց Աստծուց՝ պոռնկությունը հեռացնելով, թշնամուն տապալելով, բարեհաճեցնող առ Աստված, որովհետև նա անպարտելի չեմպիոն է (մարզուհի), որից պատիվ ունի Աստված փառավորվել է շատերից, նա խաղաղության դեսպան է, ավետում է խաղաղություն. եթե ինչ-որ մեկը շահի նրան, նա մնում է առանց խնամքի, հաճոյանալով Տիրոջը, ակնկալելով այն փրկագնման ժամանակ, քանի որ նա ոչ մի վատ բան չի անում, այլ կյանք և հանգստություն է տալիս և ուրախություն բոլոր նրանց, ովքեր նրան շահում են: [P-ն սրանից ոչինչ չունի, և Syr. կազմում է ավելի լավ իմաստով, բայց այնքան էլ հետաքրքիր չէ:]
86 Բայց հեզությունը հաղթեց մահին և իշխանության տակ դրեց նրան, հեզությունը ստրկացրել է թշնամուն (U և P և Syr. այժմ նույնն են ներկայացնում տեքստ), հեզությունը բարի լուծն է. հեզությունը չի վախենում և չի հակադրվում շատերը. հեզությունը խաղաղություն է, ուրախություն և հանգստի վեհացում: Մնացեք ուստի սրբությամբ և ինձնից ազատություն ընդունիր և մոտ եղիր հեզությունը, որովհետև այս երեք գլուխներում պատկերված է Քրիստոսը, որին ես հռչակում եմ քեզ։ Սրբությունը Քրիստոսի տաճարն է, և նա, ով բնակվում է նրա մեջ վերցնում է նրան բնակության համար [SYR. Աստծո հանգստությունն է և], որովհետեւ քառասուն օր ու քառասուն գիշեր ծոմ պահեց՝ ոչինչ չճաշակելով ով պահում է նրան, կբնակվի նրա մեջ, ինչպես լեռան վրա։ Իսկ հեզությունն իրենն է պարծենալ, քանզի նա ասաց Պետրոսին մեր ընկեր առաքյալին Դրեք այն նորից նրա պատյանի մեջ, որովհետև եթե ես այդպես կամենայի, կարող էի Ես իմ Հորից տասներկու լեգեոնից ավելի հրեշտակներ չե՞մ բերել։
87 Եվ երբ առաքյալն ասաց այս բաները բոլորի ականջին ամբոխը կոխկռտում ու ճնշում էին միմյանց Խարիսիոս թագավորի ազգականը դուրս թռավ նրա աթոռից և նետվեց. երկիրը առաքյալի առաջ, բռնեց նրա ոտքերը և աղաչեց և ասաց Կենդանի Աստծո աշակերտ, դու ամայի երկիր ես եկել մեզ համար ապրել անապատում; մեր խոսակցության մեջ նման լինելով դաժան գազաններին, բայց հիմա մենք կփրկվենք քո ձեռքերով. Արդ, աղաչում եմ քեզ, վերցրու մտածեցիր իմ մասին և աղոթիր ինձ համար, որ գթասրտություն ես զգում Աստծո կողմից, ում դու ես քարոզիչը կարող է գալ ինձ վրա, և ես կարող եմ դառնալ նրա բնակավայրը և լինել միացա նրա հանդեպ աղոթքով և հույսով և հավատքով, և ես նույնպես կարող եմ ստանալ կնքիր և սուրբ տաճար եղիր, և նա կարող է բնակվել իմ մեջ:
88 Եվ առաքյալն ասաց. որ հավատում եք Տիրոջը, և ձեզ, քույրեր, այդ հույսը Քրիստոսի վրա, որ ձեր բոլորի մեջ Աստծո խոսքը թող լինի խորան և ունենա իր խորանը որովհետև մենք նրանց վրա իշխանություն չունենք (Syr. քանի որ ձեզ իշխանություն է տրված ձեր սեփական հոգիների վրա): Եվ նա սկսեց ասել կնոջը՝ Միգդոնիային երկրից և կազմիր քեզ (հանիր զարդերդ, Պ զգույշ եղիր քո մասին, Սիր.): Որովհետև այս հագուստը, որ հագնում է, օգուտ չի բերի ոչ դու, ոչ քո մարմնի գեղեցկությունը, ոչ քո հագուստը, ոչ էլ համբավը քո աստիճանից, ոչ այս աշխարհի հեղինակությունից, ոչ էլ աղտոտված հարաբերություններից քո ամուսնու հետ քեզ օգտակար կլինի, եթե դու զրկվես ճշմարիտից ընկերակցություն. քանի որ զարդանախշության տեսքը (ֆանտազիան) զրոյական է դառնում, և մարմինը ծերանում է և փոխվում, և հագուստը մաշվում է, և իշխանությունն ու տիրակալությունը անցնում են (U կոռումպացված; P կրճատումներ; Սիր. ունի. անցնում է հեռանալ՝ ուղեկցվելով պատժով, ինչպես վարվել է յուրաքանչյուր մարդ ինքն իր մեջ), և ծննդաբերության ընկերակցությունը նույնպես անցնում է, և դա դատապարտության պես է: Հիսուսը միայն մնում է հավիտյան, և նրանք, ովքեր հույս ունեն նրան։ Այսպես խոսեց և ասաց կնոջը. «Գնա՛ խաղաղությամբ, և Տեր»։ քեզ արժանի կդարձնի իր գաղտնիքներին: Բայց նա ասաց. Ես վախենում եմ գնալ հեռացի՛ր, որ չթողնես ինձ և չգնաս ուրիշ ազգ։ Բայց առաքյալը «Եթէ անգամ գնամ, քեզ մենակ չեմ թողնի, այլ՝ Յիսուսին»։ ողորմությունը քեզ հետ կլինի: Եվ նա ընկավ և հարգեց նրան և գնաց նրա տուն:
89 Հիմա Խարիսիոսը՝ Միսդաեոս թագավորի ազգականը, լվացվեց և վերադարձավ և պառկեցրեց նրան ճաշելու։ Եվ նա հարցրեց իր կնոջ մասին. որտեղ էր նա; քանի որ նա դուրս չէր եկել իր սենյակից նրան դիմավորելու համար նա սովորություն չուներ: Եվ նրա աղախինները ասացին նրան. «Նա լավ չէ»: Եւ նա արագ մտավ սենյակ և գտավ նրան մահճակալի վրա պառկած և Նա մերկացրեց նրան ու համբուրեց ու ասաց. «Ինչո՞ւ ես դու»։ տխուր է այսօր. Եվ նա ասաց. «Ես լավ չեմ»: Եվ նա ասաց նրան. Ուստի դու չպահեցիր քո ազատության դիմակը (Syr. pay պատշաճ հարգանք՝ որպես ազատ կնոջ քո դիրքը) և մնա քո տանը, բայց գնացի՞ք, լսեցի՞ք զուր ճառեր և նայեցի՞ք կախարդության գործերին: բայց վեր կաց և ճաշիր ինձ հետ, որովհետև ես չեմ կարող առանց քեզ ճաշել: Բայց նա ասաց «Այսօր ես մերժում եմ այն, որովհետև ես շատ եմ վախենում:
90 Եվ երբ Խարիսիոսը լսեց այս Միգդոնիայի մասին, չուզեց գնալ ընթրիք, բայց իր ծառաներին հրամայեց բերել նրան իր հետ ճաշելու (Սիր նրան, որ նա ընթրի նրա ներկայությամբ։ Երբ նրանք բերին այն, նա ցանկացավ, որ նա ճաշի իր հետ, բայց նա ներեց իրեն. այդ ժամանակից նա չուզեց, նա մենակ ճաշեց՝ ասելով նրան. «Քո պատճառով ես մերժեցի»: ճաշիր Միսդեոս թագավորի հետ, և դու չցանկացա՞ր ճաշել նրա հետ ես? բայց նա ասաց. «Դա այն պատճառով է, որ ես լավ չեմ: Ուստի Խարիսիոսը վեր կացավ ինչպես նա սովորություն ուներ և քնում էր նրա հետ, բայց նա ասաց. «Ես քեզ չասացի՞»: որ այսօրվա համար ես հրաժարվել եմ դրանից?
91 Երբ նա լսեց, որ գնաց մեկ այլ մահճակալ և քնեց. և արթնանալով Քնի մասին նա ասաց. «Իմ տիկին Միգդոնիա, լսիր իմ տեսած երազը»: տեսած. Ես տեսա, որ պառկած եմ միսի մոտ՝ Միսդեոս թագավորի մոտ և մի ուտեստ ամեն տեսակ մեր առջև դրվեց, և տեսա մի արծիվ, որ իջնում էր երկնքից և իմ ու թագավորի առջևից երկու կաքավ վերցրու, որոնց դեմ նա կանգնեցրեց նրա սիրտը; և դարձյալ եկավ մեր վրայով և թռավ մեր գլխավերևում, և թագավորը հրամայեց աղեղ բերել իրեն. և արծիվը նորից բռնվեց մեր առաջ մի աղավնի ու աղավնի, և թագավորը նետ արձակեց նրա վրա, և այն անցավ նրա միջով մի կողմից մյուսը և չվիրավորեց նրան. եւ նա լինելով անվնաս, բարձրացավ իր բույնը: Եվ ես արթնացա, և ես լցված եմ վախ ու ցավ, որովհետև ես ճաշակել էի կաքավից, իսկ նա թույլ տվեց, որ այն նորից չդնեմ բերանս։ Եվ Միգդոնիան ասաց նրան. Քո երազանքը բարի է, որովհետև դու ամեն օր կաքավ ես ուտում, բայց այս արծիվը մինչև հիմա կաքավի համը չէր զգացել։
92 Եվ երբ առավոտ եղավ, Խարիսիոսը գնաց, հագնվեց և հագավ նրա աջ ոտքը ձախ կոշիկի հետ; և նա կանգ առավ և ասաց Միգդոնիային. Ուրեմն ի՞նչ է այս հարցը։ հայացքի, երազանքի և իմ այս գործողության համար: Բայց Միգդոնիան ասաց նրան. «Եվ սա նույնպես չար չէ, այլ ինձ շատ է թվում լավ; քանզի դժբախտ արարքից կփոխվի դեպի լավը: Եվ նա լվաց իր ձեռքերը և գնաց ողջունելու Միսդաոս թագավորին։
93 Նոյնպէս Միգդոնիան վաղ ելաւ ու գնաց Հուդա Թովմասին ողջունելու առաքյալը, և նա գտավ նրան, ով խոսում էր զորավարի և բոլորի հետ ամբոխը, և նա խորհուրդ էր տալիս նրանց և խոսում այն կնոջ մասին, որն ուներ ընդունեց Տիրոջը իր հոգում, որի կինը նա էր. և նավապետն ասաց. Նա Միսդաեոս թագավորի ազգական Խարիսիոսի կինն է։ Եվ: Նա ամուսինը դաժան մարդ է, և ամեն ինչում, որ նա ասում է թագավորին, նա է հնազանդվում է նրան, և նա թույլ չի տա, որ նա մնա այս մտքում, որ նա նա ունի խոստացել է; քանի որ նա շատ անգամ գովել է նրան թագավորի առաջ՝ ասելով որ սիրոյ մէջ անոր նմանը չկայ Նրա հետ խոսելը տարօրինակ է նրա համար: Իսկ առաքյալն ասաց. Եթե իսկապես և անկասկած, Տերը բարձրացել է նրա հոգու վրա, և նա ստացել է սերմը, որը գցվել է նրա վրա, նա հոգ չի տանի այս աշխարհիկ կյանքի մասին, ոչ էլ վախենա մահից, ոչ էլ Խարիսիուսը կարող է նրան վնասել ընդհանրապես ավելի մեծ է նա, ում նա ընդունել է իր հոգում, եթե նա ընդունել է նա իսկապես.
94 Եվ Մգդոնիան այս լսելով՝ ասաց առաքյալին. Ես ստացել եմ քո խոսքերի սերմը, և ես նման պտուղ կտամ այդպիսի սերմ. Առաքյալն ասում է. «Մեր հոգիները գովաբանում և շնորհակալություն են հայտնում քեզ, Տէ՛ր, քանզի քոնն են, մեր մարմինները գոհանում են քեզանից, որ դու ես արժանի համարեցիր դառնալու քո երկնային պարգեւի բնակավայրը: «Երանի այն սուրբերին, որոնց հոգիները»: երբեք չեմ դատապարտել նրանց, քանի որ նրանք ձեռք են բերել դրանք և չեն բաժանվել իրենց դեմ. երանի՜ մաքուրների հոգիներին, և նրանց ստացել են երկնային պսակը ամբողջ աշխարհից (տարիք), որն ունի երանելի են սուրբերի մարմինները, որովհետև նրանք ունեն արժանացաւ Աստուծոյ տաճար դառնալու, որպէսզի Քրիստոս բնակի անոնց մէջ: երանելի եք դուք, որովհետև դուք իշխանություն ունեք ներելու մեղքերը մի կորցրեք այն, ինչ ձեզ տրված է, այլ ուրախանալով և հեռանալով Վերցրե՛ք այն ձեզ հետ, օրհնյալ եք դուք սուրբ, որովհետև ձեզ է տրված խնդրել և ստանալ. երանի՜ հեզ եք, որովհետև Աստված ձեզ արժանի է համարել դառնալ երկնային արքայության ժառանգորդներ: Երանի ձեզ, որ հեզ եք, որովհետև դուք նրանք եք որ յաղթեցիք թշնամուն. երանի՜ հեզերո՛ւք, որովհետեւ պիտի տեսնէք Տիրոջ դեմքը. Երանի ձեզ, որ քաղցած եք Տիրոջ համար դուք հանգստացած եք, և ձեր հոգիներն այսուհետ ցնծում են: Երանի՜ դուք, որ հանգիստ եք, (որովհետև դուք արժանի եք ճանաչվել) ազատվելու մեղքը [և մաքուր և անմաքուր գազանների փոխանակումից]: Եվ երբ Առաքյալն ասել էր այս բաները ամբողջ բազմության ականջին. Միգդոնիան ավելի հաստատված էր հավատքի, փառքի ու մեծության մեջ Քրիստոս.
95 Բայց Խարիսիոսը՝ Միսդեոս թագավորի ազգականն ու բարեկամը, մոտ եկավ նրա նախաճաշը և տանը չգտավ իր կնոջը. և նա բոլորից հարցրեց որ իր տանն էին. Ո՞ւր է գնացել ձեր տիրուհին։ Եվ նրանցից մեկը պատասխանեց ու ասաց. «Նա գնաց այդ օտարի մոտ»։ Եվ երբ նա լսեց սա իր ծառայի վրա, նա բարկացավ մյուս ծառաների վրա, քանի որ նրանք չէին արել իսկոյն ըսաւ անոր, թէ ի՛նչ ըրաւ. Եվ երբ երեկո եղավ, և նա տուն մտավ, նա ասաց նրան. որտե՞ղ էիր Եվ նա պատասխանեց և ասաց. «Բժշկի հետ»: Եւ նա «Այդ անծանոթը բժիշկ է: Եվ նա ասաց. Այո, նա բժիշկ է քանի որ բժիշկների մեծամասնությունը բուժում է լուծարված մարմինները, բայց նա հոգիներ, որոնք չեն կործանվում: Խարիսիուսը, լսելով դա, ներս շատ բարկացավ նրա միտքը Միգդոնիայի հետ առաքյալի պատճառով, բայց նա պատասխանեց նրան ոչինչ, քանի որ նա վախենում էր. քանզի նա իրենից վեր էր և՛ հարստությամբ, և՛ հարստությամբ բայց նա գնաց ճաշի, և նա մտավ իր սենյակը: Եւ նա ասաց ծառաներին. «Կանչեք նրան ճաշի»: Բայց նա չէր գալիս:
96 Եվ երբ նա լսեց, որ նա դուրս չի գա իր սենյակից, նա ներս մտավ և ասաց նրան. «Ինչո՞ւ չես ճաշելու ինձ հետ և միգուցե ինձ հետ չե՞ք քնում, ինչպես սովորությունն է: այո, դրա հետ կապված ես ունեմ ավելի մեծ կասկած, որովհետև ես լսել եմ այդ կախարդն ու խաբեբայը սովորեցնում է, որ տղամարդը չպետք է ապրի իր կնոջ հետ, և այն, ինչ բնությունը պահանջում է, և աստվածությունը սահմանել է, որ նա տապալեց: Երբ Չարիսիուսը այս բաներն ասաց, Միգդոնիան լռեց։ Նա նորից ասաց նրան և ամուսնացիր Միգդոնիային, մի՛ մոլորվիր նենգ ու ունայն խոսքերով, ոչ էլ կախարդության գործերով, որոնք ես լսել եմ, որ այս մարդն անում է այնտեղ Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու անունը. որովհետև դա դեռ երբեք չէր լսվել այնտեղ աշխարհը, որ որևէ մեկը հարություն է տվել մեռելներին, և, ինչպես ես եմ լսում, այս մարդու մասին է հաղորդվում որ նա մեռած մարդկանց հարություն է տալիս։ Եվ դրա համար ոչ ուտում է, ոչ էլ խմում, Մի կարծեք, որ արդարության համար նա ոչ ուտում է, ոչ էլ խմում, այլ սա անում է, որովհետև ոչինչ չունի, որովհետև ինչ պետք է անի իր հանապազօրյա հացը չունի՞։ Եվ նա մեկ հանդերձ ունի, քանի որ աղքատ է, իսկ ինչ վերաբերում է նրան, որ նա ոչինչ չի ստանում (նա այդպես է անում, անշուշտ, որովհետև նա ինքն իր մեջ գիտի, որ իսկապես ոչ մեկին չի բուժում, Սուր.):
97 Եվ երբ Խարիսիոսն այդպես ասաց, Միգդոնիան լուռ էր, ինչպես ցանկացած քար, բայց նա աղոթեց՝ հարցնելով, թե ե՞րբ պետք է օր լինի, որ գնա առաքյալի մոտ Քրիստոսի։ Եվ նա հեռացավ նրանից և մտքով ծանր գնաց ճաշի, քանի որ նա մտածում էր սովորության համաձայն քնել նրա հետ։ Եվ երբ նա գնաց դուրս, նա ծնկները խոնարհեց և աղոթեց՝ ասելով. «Տեր Աստված և Վարդապետ, ողորմած»: Հա՛յր, Փրկիչ Քրիստոս, դու ինձ ուժ ես տալիս հաղթահարելու այն Խարիսիոսի անամոթությունը, և շնորհիր ինձ, որ պահպանեմ քո սրբությունը Ամենալավը, որ ես էլ դրանով հավիտենական կյանք գտնեմ: Եվ երբ նա այդպես ուներ աղոթեց, որ նա պառկեց իր մահճակալին և ծածկվեց:
98 Բայց Խարիսիոսը ճաշելուց հետո եկավ նրա վրա, և նա աղաղակեց՝ ասելով. Դու այլևս տեղ չունես իմ կողքին, քանզի իմ Տեր Հիսուս քեզնից մեծ է, ով ինձ հետ է և հանգստանում է իմ մեջ: Եվ նա ծիծաղեց և ասաց ծաղրիր՝ ասելով այդ կախարդի մասին, և դու ծաղրում ես նրան, ով Ասում է. «Դուք կյանք չունեք Աստծո հետ, եթե չմաքրվեք ձեզ»: Եվ երբ նա այդպես էր ասում, որ նա ուզում էր քնել նրա հետ, բայց նա չդիմացավ և լաց եղավ Դառնալով դուրս եկավ և ասաց. «Ես խնդրում եմ քեզ, Տեր Հիսուս, մի՛ լքիր ինձ»։ համար քեզ մոտ եմ ապաստանել. որովհետև երբ իմացա, որ դու հենց նա ես Փնտրիր նրանց, ովքեր ծածկված են անգիտության մեջ և փրկիր նրանց, ովքեր կան անսխալ պահված Եվ հիմա ես աղաչում եմ քեզ, ում զեկույցը ես լսել եմ և Հավատացիր, արի ինձ օգնության և փրկիր ինձ անամոթությունից Charisius, որպեսզի նրա անբարոյականությունը չգերազանցի ինձ։ Իսկ նա խփեց նրա ձեռքերը (կապեց ձեռքերը, Սուր.) և մերկ փախավ նրանից, և երբ նա դուրս էր գալիս, նա իջեցրեց մահճակալի վարագույրը և փաթաթեց այն նրա մասին; և գնաց նրա դայակի մոտ և այնտեղ քնեց նրա հետ։
99 Բայց Խարիսիուսը ամբողջ գիշեր ծանրության մեջ էր և հարվածում էր նրա դեմքին նրա ձեռքերը, և նա ցանկանում էր գնալ հենց այդ ժամին և ասել թագավորին այն բռնության մասին, որ կիրառվել է իրեն, բայց նա ինքն իր հետ մտածեց. ասելով. Եթե մեծ ծանրությունը, որ ինձ վրա է, ստիպում է ինձ գնալ հիմա Թագավորին, ո՞վ ինձ իր մոտ կբերի։ քանզի ես գիտեմ, որ իմ չարաշահումը տեղի է ունեցել տապալեց ինձ իմ բարձր հայացքից, իմ սնափառությունից ու վեհությունից, և ունի ինձ գցեց այս ստորության մեջ և բաժանեց քրոջս՝ Միգոնիային ինձնից: Այո, եթե թագավորն ինքը կանգներ դռների առաջ այս ժամին, ես չէի կարող դուրս ելան ու պատասխանեցին անոր. Բայց ես կսպասեմ մինչև լուսաբաց, և ես գիտեմ ինչ որ ես խնդրեմ թագավորից, նա ինձ տալիս է, և ես նրան կասեմ այս անծանոթի խելագարությունից, թե ինչպես է դա բռնաբարորեն տապալում մեծ և փառավոր խորության մեջ: Որովհետև դա չէ, որ տխրեցնում է ինձ, որ ես զրկված եմ նրա ընկերակցությունից, բայց նրա համար վշտացած եմ, որովհետև խոնարհվում է նրա հոգու մեծությունը. լինելով պատվավոր տիկին, որի մեջ ոչ մեկը նրա տունը երբևէ սխալ է գտել (դատապարտվել է), նա փախել է մերկ, վազելով դուրս է եկել իր ննջասենյակից, և ես չգիտեմ, թե ուր է նա գնացել. և կարող է լինի, որ նա խելագարվել է այդ կախարդի միջոցով և իր խելագարության մեջ դուրս է եկել շուկա՝ նրան փնտրելու. քանզի ոչինչ չկա որը գրավում է իր սիրելիին, բացի նրանից և ասվածներից նրա կողմից։
100 Եվ այսպես փրկվելով, նա սկսեց ողբալ և ասել. և բացի քեզնից: քանզի ես շատ շուտով կորցրեցի քեզ: Վայ ինձ, իմ Ամենասիրելին, որովհետև դու գերազանցում ես իմ ողջ ցեղը. ոչ որդի, ոչ դուստր ունեի քեզնից, որ կարողանամ հանգիստ գտնել նրանց մեջ. ոչ էլ դու դեռ մի ամբողջ տարի ապրեցիր ինձ հետ, և չար աչքը քեզ ինձնից բռնեց։ Կկամենա որ մահվան բռնությունը քեզ տարել էր, և ես դեռ պետք է հաշվեի ինքս թագաւորների ու ազնուականների մէջ եմ, բայց որպէսզի դա չարչարուեմ օտարի մըն է, եւ ինչպէս ան ալ ստրուկ մըն է, որ փախած է իմ հիւանդութենէն բախտը և իմ դժբախտ հոգու վիշտը: Թող ոչ մի խոչընդոտ չլինի ինձ համար, մինչև չկործանեմ նրան և վրեժխնդիր լինեմ այս գիշեր, և թող ես չլինեմ հաճելի է Միսդեոս թագավորին, եթե նա գլխով ինձ վրեժ չլուծի այս անծանոթի; (և ես նաև նրան կասեմ) Սիփորի նավապետի մասին, որը սրա առիթն է եղել: Որովհետև նրա միջոցով հայտնվեց օտարականը այստեղ և հանգստանում է նրա տանը, և շատերն են մտնում և դուրս գալիս ում նա ուսուցանում է նոր վարդապետություն. ասելով, որ ոչ ոք չի կարող ապրել, եթե չհեռանա իր ամբողջ ունեցվածքը և իր պես ուրացող եղիր, և նա ջանում է նրա հետ շատ մասնակիցներ դարձրեք:
101 Եվ մինչ Խարիսիոսը մտածում էր այս բաների մասին, օրը բացվեց, և դրանից հետո գիշերը (՞) նա մի ստոր սովորություն դրեց, կոշիկ հագավ ու ընկավ և ծանրությամբ ողջունել թագավորին։ Եվ երբ թագավորը տեսավ նրան, ասաց. Ինչո՞ւ ես տրտմած ու նման հագուստով ես գալիս: և ես տեսնում եմ, որ քո տեսքը փոխված է. Եվ Խարիսիոսն ասաց թագավորին քեզ ասելու բան և մի նոր ամայություն, որը Սիփորը բերել է Հնդկաստան, նույնիսկ մի եբրայեցի, կախարդ, որին նա նստած է իր մեջ տունը, և ով չի հեռանում նրանից, և այնտեղ շատերն են մտնում նրան, որին նա սովորեցնում է նոր Աստծո մասին և նոր օրենքներ է դնում նրանց վրա ինչպես երբեք չեն լսվել, խնայող. Անհնար է, որ դու մտնես այն հավիտենական կյանքը, որը ես հռչակում եմ ձեզ, եթե չազատեք ձեզնից կանայք, ինչպես նաև իրենց ամուսինների կանայք: Եվ պատահական էր, որ իմը անհաջող կինը նույնպես գնաց նրա մոտ և լսող դարձավ նրա խոսքերին, և նա հավատաց նրանց, և գիշերը նա թողեց ինձ և վազեց օտարի մոտ: Բայց դու ուղարկիր և՛ Սիփորին, և՛ այն կախարդին, որը թաքնված է նրա մոտ, և այցելեք այն (՞) նրանց գլխին, որ չկորչեն բոլորը, որ մեր ազգից են։
102 Եվ երբ նրա ընկեր Միսդեոսը լսեց այս, ասաց նրան վշտացած և ծանր, որովհետև ես կուղարկեմ նրա ետևից և վրեժ կլուծեմ քեզանից, և դու կկատարես դարձյալ ունեցիր քո կնոջը, իսկ մյուսների համար, ովքեր չեն կարող, ես վրեժ կլուծեմ: Եւ թագավորը դուրս եկավ և նստեց դատավորի աթոռին, և երբ նա նստեց հրամայեց Սիփորին կանչել կապիտանին։ Ուստի գնացին նրա մոտ տունը և գտավ նրան՝ նստած առաքյալի և Միգդոնիայի աջ կողմում նրա ոտքերի մոտ՝ լսելով նրան ամբողջ բազմության հետ: Եվ նրանք, ովքեր էին Թագավորից ուղարկված Սիփորին ասաց խոսքերը, և Միսդեոս թագավորը իր բարկության մեջ մտածում է կորցնել քեզ, որովհետև այս կախարդի և խաբեբաի մասին, որին դու քո տուն բերեցիր։ Եվ Սիփորը, լսելով, որ այն ցած է նետվել, ոչ թե թագավորի դեմ ուղղված սպառնալիքի պատճառով նրան, այլ առաքյալի համար, քանի որ թագավորը հակառակ էր տրամադրված նրան։ Նա ասաց առաքյալին սկզբում, որ այդ կինը Խարիսիոս թագավորի ընկերոջ կինն է և ազգական, և նա թույլ չի տա, որ նա կատարի այն, ինչ նա խոստացել է, և այն ամենը, ինչ նա խնդրում է թագավորից, նա տալիս է նրան։ Բայց առաքյալն ասաց Սիփորին. «Ոչ մի վախեցիր, այլ հավատա Հիսուսին, որ աղաչում է մեզ բոլորիս համար, քանզի նրա ապաստանի համար մենք հավաքվել ենք միասին: Եվ Սիփորը, լսելով դա, հագավ իր հանդերձը և գնաց Միսդեոս թագավորի մոտ,
103 Եվ առաքյալը հարցրեց Միգդոնիայից Ամուսինը բարկացավ քեզ վրա և դա մտածեց մեր դեմ: Եվ նա ասաց. Որովհետև ես ինձ չհանձնեցի նրա ապականությանը (կործանմանը), քանի որ նա անցած գիշեր ցանկացավ հնազանդեցնել ինձ և ենթարկել ինձ այն կրքին, որին նա ծառայում է, և նա, ում ես հանձնել եմ իմ հոգին, ինձ ազատեց իր ձեռքից ձեռքեր; և ես մերկ փախա նրանից և քնեցի իմ դայակի հետ ինչ պատահեց նրան, ես չգիտեմ, ուստի նա հորինել է սա: Առաքյալը Ասում է. Այս բաները մեզ չեն վնասի. բայց դու հավատա Հիսուսին և նրան կտապալի Խարիսիուսի բարկությունը և նրա խելագարությունն ու նրա մղումը. և նա քեզ համար ահավոր ուղեկից կլինի, և նա կլինի առաջնորդի քեզ դեպի իր թագավորությունը և կբերի քեզ դեպի հավիտենական կյանք տալու քեզ այն վստահությունը, որը չի անցնում և չի փոխվում:
104 Սիփորը կանգնեց թագավորի առաջ, և նա հարցրեց նրան. Ո՞վ է այդ կախարդը և որտեղից, և ինչ է սովորեցնում նրան, ում մեջ դու թաքնված ես քո տունը? Սիփորը պատասխանեց թագավորին. ի՜նչ նեղություն ու վիշտ ունեցա ես ընկերներիս հետ կապված կնոջս հետ, ում հետ դու գիտես, և շատ ուրիշներ հիշում են, և իմ դստեր վերաբերյալ, որին ես Իմ ամբողջ ունեցվածքից ավելի արժեքավոր, ինչպիսի ժամանակ և փորձություն եմ կրել. համար Ծիծաղի ու անեծքի առարկա դարձա մեր ամբողջ երկրում։ Եվ ես լսեցի պատմեց այս մարդու մասին և գնաց նրա մոտ, աղաչեց նրան և բռնեց նրան և բերեց նրան այստեղ: Եվ երբ ես եկա ճանապարհին, տեսա հիանալի և զարմանալի և այստեղ էլ շատերը լսեցին վայրի էշի մասին և այդ սատանայի մասին որոնց նա դուրս հանեց և բժշկեց իմ կնոջն ու աղջկան, և այժմ նրանք են ամբողջություն; և նա վարձատրություն չխնդրեց, այլ պահանջում է հավատք և սրբություն, որ մարդիկ պետք է նրա հետ մասնակից դառնան այն ամենին, ինչ նա անում է սովորեցնում է երկրպագել և վախենալ մեկ Աստծուց՝ ամեն ինչի տիրակալից և Հիսուսից Քրիստոս՝ իր Որդին, որ հավիտենական կյանք ունենան։ Եվ այն, ինչ նա ուտում է հաց ու աղ է, և նրա խմիչքը ջուր է երեկոյից մինչև երեկո, և նա շատ է աղոթում. և ինչ որ խնդրում է իր Աստծուց, տալիս է նրան։ Եվ նա սովորեցնում է, որ այս Աստված սուրբ է և հզոր, և որ Քրիստոսն է ապրում է և կենդանացնում, ուստի պատվիրում է նաև այնտեղ գտնվողներին ներկա՝ սրբությամբ և մաքրությամբ, սիրով և հավատքով գալ նրա մոտ:
105 Երբ Միսդեոս արքան լսեց Սիփորի այս բաները, ուղարկեց շատ զինվորներ գնացին Սիփոր զորավարի տուն՝ Թովմասին բերելու համար առաքյալը և այն ամենը, ինչ գտնվել է այնտեղ: Եվ ուղարկվածները ներս մտան և գտավ, որ նա շատ մարդկանց է սովորեցնում. իսկ Միգդոնիան նստեց նրա ոտքերի մոտ։ Եւ երբ նրանք տեսան մեծ բազմությունը, որ նրա շուրջն էր, վախեցան և գնացին իրենց թագավորի մոտ և ասացին. «Մենք չենք համարձակվում նրան ոչինչ ասել, քանի որ Նրա շուրջը մեծ բազմություն կար, և Միգդոնիան նստած էր նրա ոտքերի մոտ լսում էր նրա ասածները: Եվ երբ Միսդեուսը թագավորն ու Խարիսիոսը լսեցին այս բաները, Խարիսիուսը առաջից դուրս թռավ թագաւորը իր հետ շատ մարդ քաշեց ու ըսաւ. և Միգդոնիան, որի հասկացողությունը նա խլեց: Եվ նա եկավ Սիփոր նավապետի տունը, խիստ անհանգստացած, գտավ նրան (Թոմաս) ուսուցանում էր, բայց Միգդոնիան չգտավ, քանի որ նա գնացել էր այնտեղ իր տանը՝ իմանալով, որ ամուսնուն ասել են, որ նա է այնտեղ։
106 Եվ Խարիսիոսն ասաց առաքյալին իմ տան կործանողն ու թշնամին, ինձ համար քո կախարդությունը չի վնասում ինձ կայցելի քո կախարդությունը քո գլխին: Եվ երբ նա այդպես ասաց, առաքյալը նայեց նրան և ասաց. «Քո սպառնալիքները կվերադառնան»: քեզ, ինձ համար դու ոչ մի բան չես վնասի, քանզի քեզնից և քոնից ավելի մեծ է թագավորը և քո ամբողջ բանակը Տեր Հիսուս Քրիստոսն է, որին ես վստահում եմ: Եվ Խալիսիուսը վերցրեց իր ստրուկներից մեկի գլխաշորը և ձուլեց. դա առաքյալի պարանոցի մասին է, ասելով. թող տեսնեմ, արդյոք նրա Աստվածը կարող է ազատել նրան իմ ձեռքից։ Եվ նրանք հալվեցին նրան տարավ Միսդեոս թագավորի մոտ։ Եվ առաքյալը կանգնած էր առջև թագավորը, և թագավորն ասաց նրան. «Ասա ինձ, ով ես դու և ինչ զորությամբ»։ դու այս բաներն ես անում: Բայց առաքյալը լռեց։ Եվ թագավորը հրամայեց իր սպաներին (հպատակներին), որ իրեն պետք է խարազանել հարյուր քսանութ (հարյուր հիսուն, Սիր.) հարվածներ և կապված, և գցել բանտ. և նրան կապեցին ու տարան։ Եվ թագավորը և Խարիսիոսը մտածեց, թե ինչպես պետք է սպանեն նրան, քանի որ բազմությունը երկրպագում էր նրան որպես Աստված: Եվ նրանք մտքում ունեին ասել օտարականը հայհոյել է թագավորին և խաբեբա է։
107 Բայց առաքյալը ցնծալով ու ցնծալով գնաց բանտ, և «Ես գովաբանում եմ քեզ, Հիսուս, որ դու ինձ ոչ միայն արժանի ես դարձրել»։ հավատք քո հանդեպ, բայց նաև շատ համբերել հանուն քեզ: Ես քեզ շնորհակալություն եմ հայտնում հետևաբար, Տե՛ր, որ դու մտածեցիր ինձ համար և տվեցիր ինձ համբերություն. Ես շնորհակալ եմ քեզ, Տեր, որ հանուն քեզ ես կոչվել եմ կախարդ և մի կախարդ. Ուրեմն ընդունիր ինձ օրհնությամբ (Սիր. թույլ տուր ինձ ստանալ օրհնության) աղքատների և մնացած հոգնածների և օրհնություն նրանց, ում մարդիկ ատում են, հալածում ու հայհոյում ու չարախոսում նրանց խոսքերը. Քեզ համար ես ատված եմ, ահա քեզ համար կտրված եմ հեռու շատերից, և քո պատճառով ինձ այնպիսին են անվանում, ինչպիսին ես չեմ:
108 Եվ մինչ նա աղոթում էր, բոլոր բանտարկյալները նայեցին նրան և աղաչեցին նրան աղոթել նրանց համար, և երբ նա աղոթեց և նստեց, սկսեց սաղմոս արտասանիր այս իմաստով.
[Ահա հետևում է Հոգու օրհներգը. ամենաուշագրավը կազմը, սկզբնապես սիրիական, և, անշուշտ, ավելի հին, քան Գործք Առաքելոցը, հետ որը իրական կապ չունի։ Մենք ունենք այն հունարեն մեկ ձեռագրում, Վալիկելյան, և Նիկետաս Թեսաղոնիկեցիի վերափոխումով, գտնվել է և խմբագրվել է Bonnet-ի կողմից:]
Երբ ես մանկահասակ երեխա էի իմ Հոր պալատում և հանգստանում էի այնտեղ իմ խնամողների հարստությունն ու շքեղությունը՝ արևելքից՝ մեր հայրենի երկիր, ծնողներս ինձ ապահովեցին և ուղարկեցին:
Եվ իրենց գանձերի հարստությունից նրանք մի բեռ հավաքեցին և՛ մեծ, և՛ թեթև, որպեսզի ես կարողանամ միայնակ տանել այն:
Ոսկին վերևում գտնվողների բեռն է (կամ երկրի Էլլայաններ կամ Գիլեացիներ) և մեծ գանձերի արծաթը (կամ Գազակի մեծը) և քարեր, քաղկեդոնիաներ հնդկացիներից և մարգարիտներ [ԹԵ հողի] Կոսանին (Քուշան).
Եվ նրանք ինձ զինեցին անդրդվելի [Որ երկաթը կոտրվում է] ու հանեցին ինձանից (Գր. հագցրու ինձ) ոսկով պատված գոհարներով հանդերձը, որը նրանք պատրաստել էին ինձ համար, որովհետև սիրում էին ինձ և այն պատմուճանը դեղին երանգով, պատրաստված իմ հասակի համար:
Եվ նրանք ուխտ կապեցին ինձ հետ և գրեցին այն իմ վրա հասկանալով, որ ես չպետք է [ՉԻ] մոռանամ դա, և ասաց.
Եթե իջնես Եգիպտոս և այնտեղից հետ բերես այն մարգարիտը, որը կա՞ [ծովի մեջ] շրջապատված դու լափող օձով Դարձյալ կհագնես գոհարներով հանդերձը և այդ պատմուճանը այն հանգստանում է (կամ որն է դրա վրա) և դառնում քո հաջորդ եղբոր հետ մեզ (Գր. հիշյալների) ժառանգ (հուն. ավետաբեր) մեր թագավորության մեջ։
109. Եվ ես դուրս եկա Արևելքից դժվար ու վախկոտ ճանապարհով, հետ երկու ուղեցույց, և ես անփորձ էի ճանապարհորդել դրանով:
Եվ ես անցա Մոսանիի (Մայշանի) սահմաններով, որտեղ գտնվում է Արևելքի վաճառականների հանգստավայրը և հասավ դեպի երկիրը Բաբելոնացիները [ԵՎ Սարբուգի պարիսպները մոտեցան]:
Բայց երբ ես մտա Եգիպտոս, ուղեկցորդները թողեցին ինձ, որ ճամփորդել էի ինձ հետ.
Եվ ես մեկնեցի ամենաարագ ճանապարհով դեպի օձը, և ես նրա անցքից մնացի, որ նա քնի և քնի, որ ես վերցնեմ իմ մարգարիտը նրանից։
Եվ քանի որ մենակ էի, տարօրինակ դարձրի իմ կողմն ու հայտնվեցի որպես օտար իմ ժողովրդին.
Եվ այնտեղ տեսա արևելքից եկած իմ ազգականին, ազատ ծնված շնորհքի պատանին իսկ գեղեցկությունը՝ իշխանների որդի (կամ օծյալ)։
Նա եկավ ինձ մոտ և բնակվեց ինձ հետ, և ես նրան ընկեր ունեի, և նրան դարձրեց իմ ընկերն ու մասնակիցը իմ ճանապարհորդության (կամ ապրանքի) մեջ:
Եվ ես պատվիրեցի նրան զգուշանալ եգիպտացիներից և ճաշակել այդ անմաքուր բաները (կամ ընկերակցություն այդ անմաքուր մարդկանց հետ):
Եվ ես հագա նրանց զգեստը, որ տարօրինակ չթվա, ինչպես մեկը եկել էր դրսից՝ մարգարիտը վերականգնելու համար. եւ որպէսզի եգիպտացիները չըլլան արթնացրու օձին իմ դեմ.
Բայց չգիտեմ ինչ առիթով իմացան, որ ես իրենցից չեմ երկիր։
Եվ նենգությամբ ինձ համար խաբեություն խառնեցին, և ես ճաշակեցի նրանցից սնունդ.
Եվ ես այլևս չգիտեի, որ թագավորի որդի եմ, և ես դարձա ծառա իրենց թագավորին։
Եվ ես մոռացել էի նաև այն մարգարիտը, որի համար իմ հայրերը ուղարկել էին ինձ, և մոտ նրանց ուտելիքի ծանրության պատճառով ես խոր քուն մտա։
110. Բայց երբ դա պատահեց ինձ, իմ հայրերն էլ գիտեին դա, և տրտմեց ինձ համար և մի հրովարտակ հրապարակվեց մեր թագավորության մեջ, որ բոլորը պետք է հանդիպեն մեր դռների մոտ:
Եվ հետո պարթևական թագավորները և նրանք, ովքեր պաշտոն զբաղեցրին և մեծերը Արևելքիցները որոշում կայացրեցին իմ մասին, որ ես չթողնեմ Եգիպտոսում, և իշխանները գրեցին ինձ՝ նշելով այսպես (և ամեն ազնվական ստորագրել է իր անունը, Syr.):
Թագավորների թագավորից (քո) Հորից և իշխող քո մորից Արևելքը, և քո եղբայրը, որը մեզնից երկրորդն է. մեր որդուն, որ ներս է Եգիպտոս, խաղաղություն.
Վեր կաց և արթնացիր քնից և լսիր նրանց խոսքերը նամակ և հիշիր, որ դու թագավորների որդի ես. ահա, դու եկել ես ստրկության լծի տակ.
Հիշիր այն մարգարիտը, որի համար դու ուղարկվեցիր Եգիպտոս (գր սա 46-ից հետո):
Հիշիր քո ոսկով պատված հագուստը [ԵՎ քո և քո տախտակամածը պիտի կրե՞ս ինչով փառավոր թիկնոց: Քո անունը դրված է կյանքի գիրքը և քո եղբոր հետ, որին դու ստացել ես [ԴՈՒ եղիր պիտի] մեր թագաւորութեան մէջ։
111. [ԵՎ ա նամակն իմն էր] և թագավորը [որպես դեսպան] կնքեց այն [Իր ձեռքը աջով] չարերի պատճառով, նույնիսկ երեխաների համար Բաբելոնացիները և Լաբիրինթոսի (Սարբուգ, Սիր.) բռնակալ դևերը.
Այն թռավ և լուսավորվեց իմ մոտ և դարձավ ամբողջ խոսք:
Եվ ես դրա ձայնից և դրա զգացողությունից սկսեցի քնից դուրս գալ և ես վերցրեցի այն և համբուրեցի այն [ԵՎ կնիքի արգելակը] և կարդացի այն:
Եվ գրված էր այն մասին, ինչ գրված էր իմ սրտում.
Եվ ես իսկույն հիշեցի, որ ես թագավորների որդի եմ, և իմ ազատությունը փափագում էր (փնտրում) իր տեսակին:
Հիշեցի նաև այն մարգարիտը, որի համար ինձ Եգիպտոս ուղարկեցին և ես սկսեցի (կամ եկա) հմայքով սարսափելի օձի դեմ, և ես հաղթեց նրան (կամ քնեցրեց նրան)՝ անվանելով իմ Հոր անունը Նրան, Եվ ես բռնեցի մարգարիտը և դարձա, որ տանեմ այն իմ մոտ հայրեր.
Եվ ես հանեցի կեղտոտ հագուստը և թողեցի այն իրենց երկրում, և Անմիջապես ուղղեցի իմ ճանապարհը դեպի արևելյան իմ հայրենիքի լույսը:
Եվ ճանապարհին ես գտա իմ նամակը, որն ինձ արթնացրել էր, և այն, ինչպես ասես այն ձայն էր վերցրել և բարձրացրել ինձ, երբ ես քնած էի, ուստի նաև առաջնորդեց ինձ լույսը, որը գալիս էր դրանից:
Որովհետև երբեմն թագավորական մետաքսե հագուստը [փայլում էր] իմ աչքերի առաջ, և Սիրով ինձ առաջնորդող և առաջ քաշելով, ես անցա Լաբիրինթոսի մոտով (Սարբուգ), և ես թողեցի Բաբելոնը իմ ձախ կողմից և եկա Մեսոն (Մեսենե; Maishan) մեծը, որ ընկած է ծովի ափին, սկսած Ուորկանի (Հիրկանիա՞) բարձունքները իմ ծնողներին ուղարկել էին այնտեղ նրանց գանձապահները, որոնց նրանք դա հանձնեցին իրենց պատճառով հավատարմություն>.
112. Բայց ես չհիշեցի դրա պայծառությունը. քանի որ ես դեռ երեխա էի և շատ երիտասարդ, երբ ես այն թողել էի իմ Հոր պալատում, բայց հանկարծ, [երբ] տեսա ինձ նման կարված հագուստը, ինչպես որ կար հայելի.
Եվ ես ինքս տեսա այդ ամենի վրա (կամ տեսա այն ամբողջությամբ իմ մեջ) և ես գիտեի և դրա միջով տեսա ինքս ինձ, որ մենք բաժանվել ենք՝ լինելով մեկ; և դարձյալ մեկ էին մեկ ձևով:
Այո՛, գանձապահներն էլ, որոնք ինձ բերեցին այն հագուստը, որ ես տեսա, որ նրանք երկուսն էին, բայց երկուսի վրա մեկ ձև կար, մեկ թագավորական նշան էր դրված երկուսն էլ.
Փողն ու հարստությունը ձեռքին ունեին և վճարեցին ինձ պարտքը գինը և գեղեցիկ հագուստը, որը խայտաբղետ էր վառ գույներով դրանք ամրացված էին ոսկով, թանկարժեք քարերով և գեղեցիկ երանգի մարգարիտներով վերևում (կամ բարձրության վրա):
Եվ բոլորի մեջ թագավորների թագավորի նմանությունն էր։ Շափյուղա վերևում պատշաճ կերպով դրված էին քարեր (կամ, ինչպես շափյուղա քարը, նույնպես կար դրա բազմազան երանգները):
113. Եվ նորից ես տեսա, որ դրա ողջ ընթացքում գիտելիքի շարժումներ էին ուղարկվելով, և այն պատրաստ էր խոսելու։
Եվ ես լսեցի, որ խոսում էր.
Ես նրանից եմ, ով ավելի քաջ է, քան բոլոր մարդիկ, որոնց համար ես եղել եմ մեծացել է հենց Հոր հետ:
Եվ ես ընկալեցի նաև նրա հասակը (այսպես Գր.- Սիր. ինքս իմ մեջ ընկալեցի որ իմ հասակը աճեց նրա աշխատանքին համապատասխան):
Եվ նրա բոլոր թագավորական շարժումները հենվում էին ինձ վրա, երբ այն աճում էր դեպի իմպուլսը դրա մասին (Եվ իր թագավորական շարժումներով տարածվում էր դեպի ինձ):
Եվ նա շտապեց՝ մեկնելով [ՆՐա ձեռքից՝ բերեց, որ] նրան, ով ուզում էր ստանալ այն, և ես նույնպես փափագ արթնացա սկսելու համար առաջ և դիմավորիր և ընդունիր այն:
Եվ ես ձգվեցի և ստացա այն և զարդարվեցի ինձ դրանով գեղեցկությունը գույների նրա (հիմնականում Syr., Gr. կոռումպացված) եւ իմ թագավորական Գեղեցկությամբ աչքի ընկնող խալաթ ես ամբողջովին հագել եմ:
Եվ երբ հագա այն, ես բարձրացա խաղաղության վայր (sahltation) և հարգանքի տուրք մատուցեցի, և ես խոնարհեցի գլուխս և երկրպագեցի նրա պայծառությանը Հայր, որն ուղարկել էր այն ինձ մոտ: քանզի ես կատարեցի նրա պատվիրանները, և նա նույնպես այն, ինչ խոստացել էր, և իր դռների մոտ պալատ, որն ի սկզբանե ես խառնվել էի, և նա ցնծաց ինձ համար և ընդունեց ինձ իր հետ իր պալատը և իր բոլորին ծառաները գովում են նրան քաղցր ձայնով:
Եվ նա ինձ խոստացավ, որ ես իր հետ կուղարկվեմ դռների մոտ թագավոր, որ իմ նվերներով և իմ մարգարիտով միասին հայտնվենք առջև թագավոր.
[Անմիջապես սրա վրա, ասորերենում, հաջորդում է գովասանքի երգը Թովմաս առաքյալը բաղկացած է քառասուներկու գովասանքի և չորսից եզրափակիչ դրույթներ (Ռայթ, էջ 245-51): Այն ոչ մի կապ չունի Գործք Առաքելոցի վրա և կա ինքնին այնքան ուշագրավ չէ, որ անհրաժեշտ լինի տեղադրել այստեղ:]
114 Եվ Խարիսիոսը ուրախությամբ գնաց տուն՝ մտածելով, որ իր կինը հետ է լինելու նրան, և որ նա դարձել էր այնպիսին, ինչպիսին նախկինում էր, նույնիսկ նախքան լսելը աստվածային խոսքին և հավատաց Հիսուսին: Եվ նա գնաց և գտավ նրան իր հետ Մազերը փշրված, հագուստները պատռվեցին, և երբ տեսավ, ասաց Նա. Իմ տիկին Միգդոնիա, ինչո՞ւ է քեզ բռնում այս դաժան հիվանդությունը: և ինչո՞ւ դա արեցիր։ ես քո ամուսինն եմ քո կուսությունից, և ե՛ւ աստվածները, ե՛ւ օրենքն ինձ թույլ են տալիս իշխել քեզ վրա, սա ի՞նչ է քո մեծ խելագարությունն է, որ դու ծաղրի առարկա ես դարձել մեր ողջ ազգի մեջ: բայց դու մի կողմ քաշիր այն հոգսը, որ գալիս է այդ կախարդին. և ես կհեռացնեմ նրա երեսը մեր միջից, որ այլևս չտեսնես նրան։
115 Բայց Միգդոնիան, երբ լսեց, որ նա տրտմեց. Հառաչելով և ողբալով, Խարիսիուսը նորից ասաց. Այդքան բան ունեմ անարդարացի՞ր են աստվածներին, որ նրանք ինձ նման հիվանդությամբ են տանջել։ ինչ է իմ մեծ վիրավորանքը, որ նրանք ինձ նման նվաստացման են գցել: աղաչում եմ քեզ. Մվգդոնիա հոգիս այլևս չխեղդվի քո ողորմելի հայացքով և քո ստոր տեսքը և մի՛ տանջիր իմ սիրտը քո հանդեպ հոգատարությամբ, ես եմ Քո ամուսին Խարիսիոսը, որին ողջ ազգը մեծարում և վախենում է։ Ինչ պետք է անեմ Ես չգիտեմ, թե ուր դիմել. Ի՞նչ մտածեմ: պահեմ լռել ու դիմանալ? բայց ո՞վ կարող է համբերատար լինել, երբ մարդիկ վերցնում են նրա գանձը: և ո՞վ կարող է համբերել կորցնելու քո քաղցր ճանապարհները: իսկ ի՞նչ կա ինձ համար (Սիր. քո գեղեցկություններ, որոնք միշտ իմ առջև են) քո բուրմունքն իմ մեջ է քթանցքները, և քո պայծառ դեմքը իմ աչքերի մեջ է: տանում են իմ հոգին և գեղեցիկ մարմինը, որը ես ուրախացա տեսնելով, որ նրանք ոչնչացնում են, և այդ ամենասուր աչքերը կուրացնում և կտրում են իմ աջ ձեռքը: իմ ուրախությունը վերածվում է վշտի, և իմ կյանքը՝ մահվան, և դրա լույսն է ներկված լինելը (՞) խավարով։ Թող ոչ ոք ձեզնից իմ ազգականն այսուհետ չնայի ինձ վրա; քեզանից ոչ մի օգնություն չի եկել ինձ, և ես այսուհետև չեմ երկրպագելու նրան Արևելքի աստվածները, որոնք ինձ պարուրել են նման աղետների մեջ և չեն աղոթում նրանց այլևս նրանց, ոչ էլ նրանց զոհ մատուցեք, որովհետև ես զրկված եմ իմ կնոջից: Եվ էլ ի՞նչ խնդրեմ նրանցից։ որովհետև իմ ամբողջ փառքը խլված է, բայց ես եմ իշխան և թագավորի կողքին իշխանության մեջ; բայց Միգդոնիան ինձ անտեսեց, և վերցրեց այս բոլոր բաները: (Երանի ինչ-որ մեկը կուրացնի մեկին իմ աչքերը, և որ քո աչքերը նայեն ինձ այնպես, ինչպես սովոր էին, Սուր. որն ունի ավելի շատ դրույթներ, նույն ուժի մեջ):
116 Եվ մինչ Խարիսիոսը արցունքներով այսպես էր խոսում, Միգդոնիան լուռ նստեց և. նայելով գետնին; և նորից եկավ նրա մոտ և ասաց Միգդոնիան, ինձնից ամենացանկալի, հիշիր դա բոլոր կանանցից Հնդկաստանում ես ընտրեցի և ընդունեցի քեզ որպես ամենագեղեցիկը, թեև կարող էի ունենալ Ես ինքս ինձ հետ ամուսնացա շատ ավելի գեղեցիկ, բայց ես ստում եմ, Միգդոնիա, քանզի աստվածների միջոցով հնարավոր չէր լինի գտնել քեզ նման մեկ ուրիշը Հնդկաստանի երկրում; բայց վա՜յ ինձ միշտ, որ չես էլ պատասխանի ինձ մի խոսք, բայց եթե ուզում ես, նախատիր ինձ, որպեսզի միայն երաշխավորվեմ խոսք քեզանից. Նայիր ինձ, որովհետև ես ավելի գեղեցիկ եմ, քան այդ կախարդը դու իմ հարստությունն ու պատիվն ես, և բոլոր մարդիկ գիտեն, որ նմանը չկա ես, իսկ դու իմ ցեղն ու ազգն ես. և ահա նա քեզ հետ է վերցնում ինձնից։
117 Եվ երբ Խարիսիոսն այդպես ասաց, Մգդոնիան ասաց նրան. սերն ավելի լավ է, քան քեզ և քո ունեցվածքը, քանզի քո ունեցվածքը հողից է և վերադառնում է երկիր. բայց նա, ում ես սիրում եմ, երկնքից է և կամենում է տար ինձ իր հետ երկինք։ Քո հարստությունը կանցնի, և քո գեղեցկությունը կվերանան քո զգեստները և քո բազմաթիվ գործերը, և դու միայնակ կլինես, մերկ՝ քո հանցանքներով։ Իմ հիշողության մի՛ կանչիր քո գործերը (դեպի ինձ), քանզի ես աղոթում եմ Տիրոջը, որ մոռանամ քեզ, որպեսզի այլևս չհիշեմ այդ նախկին հաճույքները և մարմնի սովորույթները. որը կանցնի ստվերի պես, բայց Հիսուսը միայն հավիտյան է, և այն հոգիները, որոնք հույս ունեն նրան։ Հիսուսն ինքը կհրաժարվի ինձ ամոթալի գործերից, որոնցով ես արել եմ քեզ. Եվ երբ Խարիսիոսը լսեց այս, քնեցրեց նրան՝ վրդովված (լուծված) հոգու մեջ՝ ասելով նրան. և եթե դու կամենաս ինձ հետ լինել այնպիսին, ինչպիսին նախկինում էիր, և չտեսնես դա կախարդ, ես ամեն ինչ կանեմ քո մտքի համաձայն, և եթե դու կամենաս հեռացնել քո ջերմությունը նրանից ես կհանեմ նրան բանտից և բաց կթողնեմ և գնա մի ուրիշ երկիր, և ես քեզ չեմ նեղացնի, որովհետև ես դա գիտեմ դու շատ ես անում օտարին: Եվ ոչ թե առաջինը քեզ հետ արեց այս գործը արի՛, որովհետև շատ ուրիշ կանայք էլ քեզ հետ խաբեց. եւ նրանք նրանք սթափ արթնացան և վերադարձան իրենց մոտ, ուրեմն ոչինչ մի՛ արեք իմ խոսքերից և պատճառ դարձրու ինձ նախատինք հնդկացիների մեջ։
118 Եւ այսպէս խօսելով՝ Քարիսիոսը քնեց, բայց նա վերցրեց տասը դահեկաններ (20 zuze, Syr.) և գաղտնի գնաց դրանք բանտապահներին տալու։ որպեսզի նա մտնի առաքյալի մոտ: Բայց ճանապարհին եկավ Հուդուս Թովմասը և հանդիպեց նրան, և նա տեսավ նրան և վախեցավ, քանի որ կարծում էր, թե նա է իշխաններից մեկը, որովհետև մեծ լույս էր գնում նրա առջևից։ Եվ նա ասաց ինքն իրեն, երբ նա փախավ. կորցրեց քեզ, ով իմ դժբախտ հոգի: քանզի դու չես ուզում դարձյալ տեսեք Հուդային՝ կենդանի [ՀԻՍՈՒՍԻ] առաքյալին, և դեռ չեք ունեցել դու ստացար սուրբ կնիքը: Եվ նա փախավ և վազեց մի նեղ տեղ և այնտեղ թաքնվեց՝ ասելով. «Ես կնախընտրեի ինձ սպանել (տանել): ավելի աղքատը, որին հնարավոր է համոզել, քան ընկնել ձեռքը այս հզոր տիրակալը, ով արհամարհում է նվերները:
Տասներորդ ակտ. Որտեղ Միգդոնիան ստանում է մկրտություն:
119 Եվ մինչ Միգդոնիան այդպես էր մտածում իր հետ, Հուդան եկավ և կանգնեց նրա վրայով, և նա տեսավ նրան, վախեցավ, ընկավ և դարձավ անկենդան սարսափով. Բայց նա կանգնեց նրա կողքին և բռնեց նրա ձեռքից և ասաց նրան. «Մի՛ վախեցիր, Միգդոնիա, Հիսուսը քեզ չի թողնի և չի թողնի»: Տերը, որին դու հանձնել ես քո հոգին, նայիր քեզ։ Նրան ողորմած հանգիստը քեզ չի լքի, բարիը չի թողնի քեզ, նրա բարության համար' հանուն, ոչ էլ նա, ով լավ է իր բարության համար' հանուն. Ուրեմն վեր կաց երկրից, դու, որ բոլորովին վեր ես եղիր, նայիր լույսը, որովհետև Տերը չի թողնում, որ ներս մտնեն իրեն սիրողներին խավար. ահա նա, ով ճանապարհորդում է իր ծառաների հետ, նրա մոտ է նրանք պաշտպան են վտանգի մեջ: Եվ Միգդոնիան վեր կացավ, նայեց նրան և ասաց. Ո՞ւր գնացիր, տեր իմ։ և ո՞վ է նա, ով քեզ դուրս բերեց բանտ տեսնելու արևը. Հուդա Թովմասը նրան ասաց. «Իմ Տեր Հիսուսն է»: ավելի հզոր, քան բոլոր տերությունները, բոլոր թագավորներն ու տիրակալները:
120 Եվ Միգդոնիան ասաց. Տո՛ւր ինձ Հիսուս Քրիստոսի կնիքը և ես ( Թույլ տվեք) ստանալ նվերը ձեր ձեռքից, նախքան կյանքից հեռանալը: Եվ նա վերցրեց նրան իր հետ, մտավ գավիթ և արթնացրեց իր դայակին, «Նարսիա (գր. Մարսիա), մայրս և բուժքույրս, քո ամբողջ ծառայությունը և դու թարմություն ես արել ինձ համար իմ մանկությունից մինչև իմ ներկա Տարիքն իզուր է, և ես նրանց համար պարտական եմ քեզ շնորհակալություն, որոնք ժամանակավոր են. արա ինձ համար այժմ նաև շնորհք, որպեսզի հավերժ հատուցում ստանաս նրանից որ տալիս է մեծ նվերներ: Իսկ Նարսիան ի պատասխան ասաց. «Ի՞նչ ես ուզում, իմ դուստր Միգդոնիա, և ի՞նչ պետք է անել քո հաճույքի համար: համար պատիվներ, որոնք դու ինձ խոստացել էիր նախկինում, օտարը չի տուժել դու կատարես քեզ, և դու ինձ նախատինք դարձրիր ամբողջ ազգի մեջ։ Իսկ հիմա ի՞նչ է այս նոր բանը, որ դու ինձ պատվիրում ես։ Իսկ Միգդոնիան ասում է. Դու ինձ հետ եղիր հավիտենական կյանքի մեջ, որ ես քեզնից ստանամ կատարյալ սնուցում. հաց վերցրու և բեր ինձ, և ջրի հետ խառնված գինի, և խնայիր իմ ազատությունը (խղճացիր ինձ ազատ ծնված կնոջս, Սիր.): Եւ Բուժքույրն ասաց. «Ես քեզ շատ հաց կբերեմ, իսկ ջրի համար՝ գինի, և կատարիր քո ցանկությունը: Բայց նա ասաց բուժքրոջը. «Դրոշներ չեմ ուզում, ոչ էլ շատ նկանակներ, այլ միայն սա՝ ջրի հետ խառնած գինի բերեք և մեկ բոքոն և յուղ լամպ, մեջ եթե]:
121 Եվ երբ Նարսիան այս բաները բերեց, Միգդոնիան կանգնեց առջև առաքյալ՝ մերկ գլուխով; և նա վերցրեց յուղը և թափեց նրա գլխին, «Սուրբ յուղ, որ տրված է մեզ սրբացման համար, գաղտնի խորհուրդ»: որով խաչը ցոյց տուաւ մեզի, դուն ես ուղղողը ծուռ վերջույթներ, դու ծանր բաների (գործերի) խոնարհն ես (փափկեցնողը), դու ես, որ ցույց ես տալիս թաքնված գանձերը, դու ես նրա ծիլը բարություն; թող գա քո զորությունը, թող հաստատվի քո ծառայի վրա Միգդոնիա, և դու բուժիր նրան այս ազատությամբ: Եվ երբ ձեթը լցվեց Նրա վրա նա հրամայեց բուժքրոջը հանել նրան և նրա շուրջը սպիտակեղեն կապել. և այնտեղ ջրի աղբյուր կար, որի վրա առաքյալը բարձրացավ, և մկրտեց Միգդոնիան Հոր և Որդու և Սուրբի անունով Ուրվական. Եվ երբ նա մկրտվեց և հագնվեց, նա հացը կտրեց և վերցրեց մի բաժակ ջրից և նրան մասնակից դարձրեց Քրիստոսի մարմնին և գավաթին Աստծո Որդի և ասաց. Դու ստացար քո կնիքը, ստացիր քեզ համար հավիտենական կյանքը։ Եվ իսկույն վերևից մի ձայն լսվեց, որ ասում էր. ամեն. Եվ երբ Նարսիան լսեց այդ ձայնը, զարմացավ և աղաչեց առաքյալ, որ նա նույնպես ստանա կնիքը. և առաքյալը տվեց նրան և ասաց. «Տիրոջ հոգսը թող լինի քո մասին, ինչպես մնացածի մասին»։
122 Եվ այս բաներն անելուց հետո առաքյալը վերադարձավ բանտ. և գտավ դռները բաց, իսկ պահակները դեռ քնած էին: Եվ Թովմասը ասաց. Ո՞վ է քեզ նման, ով Աստված։ ով չի պահում քո սիրառատ ջերմությունն ու հոգատարությունը Ով քեզ նման է, ողորմած, ով ազատեց քո արարածներին չարից. Կյանք, որը խոնարհեցրեց մահը, հանգիստ, որը վերջացրեց աշխատասիրությանը: Փա՛ռք Հոր միածինին։ Փա՛ռք կարեկիցներին որ ուղարկվել է նրա սրտից: Եվ երբ նա այս ասաց, պահակները արթնացավ և տեսավ, որ բոլոր դռները բաց են, և բանտարկյալները քնած են, Սուր. և իրենք իրենց մեջ ասացին. «Մենք չե՞նք փակել դռները»: և ինչպես են նրանք հիմա բաց, իսկ բանտարկյալները ներսում.
123 Բայց լուսաբացին Խարիսիոսը գնաց Միգդոնիա [ԵՎ Ս. բուժքույր, նրան], և գտավ նրանց՝ աղոթելով և ասելով արի այստեղ մեզ մոտ, Հնդկաստանի բնակիչների թաքնված Աստված (Սիր թաքնված); Աստված, որ քո փառքը ցույց տվեց քո առաքյալ Թովմասով, Աստված որի մասին մենք լսեցինք և հավատացինք քեզ. Աստված, ում համար մենք ենք գալ փրկվելու; Աստված, որ իջավ մարդու սիրո և խղճահարության համար մեր փոքրությանը. Աստված, ով փնտրեց մեզ, երբ մենք ճանաչում էինք նրան (քեզ) ոչ; Աստված, որ բնակվում է բարձունքներում, և որից խորքերը չեն թաքնվեց, հեռացրու մեզանից Խարիսիուսի խելագարությունը: Եվ Չարիսիուսը լսելով, որ ասաց Միգդոնիային Ես կեղտոտված էի, եթե չդիմանայի քո անհնազանդությանը և չտայի քեզ ազատություն, դու չէիր կանչի Աստծուն իմ դեմ և չես հիշատակի իմ անունը Աստծո առաջ: Բայց հավատա ինձ, Միգդոնիա, որ այդ կախարդի մեջ է օգուտ չկա, և այն, ինչ նա խոստանում է կատարել, չի կարող, բայց ես կանեմ կատարիր քո աչքի առաջ այն ամենը, ինչ ես խոստանում եմ, որպեսզի հավատաս, և համբերիր իմ խոսքերին և եղիր ինձ հետ, ինչպես նախկինում էիր:
124 Եվ նա մոտեցավ և նորից աղաչեց նրան՝ ասելով. Եթե կամենաս համոզելով ինձ, այսուհետև ես վիշտ չեմ ունենա. հիշիր այն օրը, երբ դու առաջինն ինձ հանդիպեցիր. Ասա ճշմարտությունը, մի՞թե ես ավելի գեղեցիկ էի քեզ համար այն ժամանակ, թե՞ Հիսուսն այս ժամանակ։ Իսկ Միգդոնիան ասաց սեփական, և այս անգամ նույնպես; դա սկզբի ժամանակն էր, բայց սա վերջ; դա ժամանակավոր կյանքի, սա հավիտենական կյանքի ժամանակն էր. որ հաճոյքը, որ անցնում է, բայց հաճոյքը, որ մնում է յաւիտեան. որ, ցերեկն ու գիշերը, սա ցերեկն առանց գիշերի: Դու դա տեսար ամուսնություն, որն անցնում էր, և այստեղ, և միայնակ, բայց այս ամուսնությունը շարունակվում է հավիտյան; դա կոռուպցիայի գործընկերություն էր, բայց սա հավերժական կյանք; այդ փեսացուները (և աղախինները) ժամանակի տղամարդիկ և կանայք էին, բայց սրանք մնում են մինչև վերջ: Այդ ամուսնությունը երկրի վրա ցող է դնում մարդկանց սիրո մասին (Սիր. Այդ միությունը հիմնվել է երկրի վրա, որտեղ այնտեղ անդադար մամուլ է. սա հիմնված է կրակի կամրջի վրա, որի վրա շնորհ է ցողված. երկուսն էլ կոռումպացված); այդ հարսի սենյակը նորից ցած է հանվում, բայց սա միշտ մնում է. այդ մահճակալը ծածկված էր ծածկոցներով (որ աճում է հին), բայց սա սիրով և հավատքով: Դու փեսան ես, որ անցնում ես հեռու, և արվեստը լուծարվեց (փոխվեց), բայց Հիսուսը իսկական փեսա է, հարատև քանզի հավերժ անմահ, այդ օժիտը փողից ու զգեստներից էր, որ հնանում են, բայց սա կենդանի բառերից է, որոնք երբեք չեն անցնում:
125 Եվ երբ Խարիսիոսը լսեց այս բաները, գնաց թագավորի մոտ և Նրան ամեն ինչ պատմեց, և թագավորը հրամայեց բերել Հուդային, որպեսզի նա կարողանա դատեք նրան և կործանեք նրան: Բայց Խարիսիուսն ասաց. «Մի քիչ համբերիր, Օ թագավոր, և նախ համոզիր նրան վախեցնողին, որ համոզի Միգդոնիան լինի ինձ համար, ինչպես նախկինում: Եվ Միսդեոսը ուղարկեց և բերեց Քրիստոսի առաքյալը, և բոլոր բանտարկյալները վշտացած էին առաքյալի պատճառով հեռացավ նրանցից, քանի որ նրանք փափագում էին նրան և ասում որը մենք ունեինք, մեզնից խլեցին։
126 Եվ Միսդեուսն ասաց Հուդային վարդապետություն, որն ատում են և՛ աստվածները, և՛ մարդիկ, և որը ոչ մի օգուտ չունի: Հուդան ասաց. «Ի՞նչ չարիք եմ սովորեցնում»։ Եվ Միսդեուսն ասաց. «Դու սովորեցնում ես. ասելով, որ մարդիկ [ՉԵՆ ԿԱՐՈՂ մաքուր ապրել, բացի լավից] Աստծո հետ, ում հետ դու քարոզում ես. Հուդան ասում է. Որովհետև ասա ինձ, չե՞ս բարկանում քո զինվորների վրա, եթե նրանք քեզ սպասեն կեղտոտ շորեր? եթե ուրեմն դու երկրի թագավոր ես և վերադառնում ես Երկիր, խնդրի՛ր քո հպատակներին հարգալից լինել իրենց արարքներում, դու բարկացած ես և ասացիք, որ ես վատ եմ սովորեցնում, երբ ասում եմ, որ նրանք, ովքեր ծառայում են իմ թագավորին, պետք է լինել պատկառելի և մաքուր և զերծ երեխաների բոլոր վշտից և հոգատարությունից և անշահավետ հարստություն և ունայն փորձանք. Որովհետև դու իսկապես քոնը կուզենայիր հպատակները հետևում են քո խոսակցությանը և քո բարքերին, և դու պատժում ես նրանց եթէ անարգեն քո պատուիրանները, որքա՜ն աւելի պէտք է հաւատացողները նա ծառայի իմ Աստծուն մեծ ակնածանքով, մաքրությամբ և ապահովությամբ, և եղիր հրաժարվել մարմնի բոլոր հաճույքներից, շնությունից և անառակությունից և գողությունից և հարբեցողություն և որովայնի ծառայություն և պիղծ արարքներ.
127 Եվ Միսդեուսը այս բաները լսելով՝ ասաց և համոզել Միգդոնիային՝ Խարիսիուսի կնոջը, որ չցանկանա հեռանալ նրան։ Հուդան նրան ասաց. «Մի՛ հապաղիր, եթե ինչ-որ բան ունես անելու. նա ճիշտ է ստացել այն, ինչ սովորել է, ոչ երկաթ, ոչ կրակ, ոչ էլ Սրանցից ավելի ուժեղ բանը օգուտ կբերի նրան վիրավորելու կամ արմատախիլ անելու համար պահվում է նրա հոգում: Միսդեուսն ասաց Հուդային. Որոշ թույններ լուծվում են Ուրիշ թույներ, և իժի խայթոցները բուժում է թերիակը. իսկ դու, եթե դու կարող ես այդ հիվանդությունների լուծիչ տալ և խաղաղություն հաստատել և համաձայնություն այս զույգի միջև, որովհետև այդպես վարվելով՝ դու կխնայես քեզ, քանզի դու դեռ կյանքով չես կշտացել. և իմացիր, որ եթե չես անում Համոզի՛ր նրան, ես քեզ կհեռացնեմ այս կյանքից, որը ցանկալի է բոլոր մարդկանց։ Հուդան ասաց. «Այս կյանքը փոխ է տրվել, և այս ժամանակը փոխվում է, բայց այն կյանքը, որի մասին ես սովորեցնում եմ, կա անկաշառ; և երևացող գեղեցկությունն ու երիտասարդությունը մի փոքր կդադարեն լինել. Թագավորն ասաց նրան. «Ես քեզ ամենալավ խորհուրդ տվեցի, բայց դու գիտես քո գործերը:
128 Եվ երբ առաքյալը դուրս եկավ թագավորի առաջից, եկավ Խարիսիոսը Նրան աղաչեց և ասաց. «Աղաչում եմ քեզ, ո՛վ մարդ մեղանչել է քո կամ որևէ մեկի դեմ ցանկացած ժամանակ, ոչ էլ աստվածների դեմ. ինչո՞ւ ես այս մեծ դժբախտությունը հարուցել իմ դեմ: և համար ինչո՞ւ ես իմ տան վրա այսպիսի խռովություն պատճառել: եւ ինչ դու դրանից օգուտ ունե՞ս։ բայց եթե մտածում ես ինչ-որ բան շահել, ասա ինձ շահ, ինչ է դա, և ես այն կգնեմ քեզ համար առանց աշխատանքի։ ինչի՞ն վերջ դո՞ւ ես ինձ խելագարեցնում և քեզ կործանման մեջ գցում։ քանզի եթե դու Մի համոզիր նրան, ես և՛ քեզ կուղարկեմ, և՛ վերջապես կհանեմ ինձ այնտեղից կյանքը։ Բայց եթե, ինչպես դու ես ասում, մեր գնալուց հետո այստեղից այնտեղ լինի կյանք և մահ, և նաև դատապարտություն և հաղթանակ և դատաստանի վայր, ապա ես էլ կմտնեմ այնտեղ՝ քեզ հետ դատվելու համար, և եթե այդ Աստվածը ում դու քարոզում ես, որ արդար է և արդարացիորեն պատիժ ես տալիս, ես գիտեմ, որ ես կշահի իմ դատը քո դեմ. քանզի դու ինձ վիրավորեցիր՝ ունենալով Իմ ձեռքից ոչ մի անիրավություն չտվեց, որովհետև ես նույնիսկ այստեղ կարող եմ վրեժխնդիր լինել ինքս քեզ վրա և բերեմ քեզ վրա այն ամենը, ինչ դու արեցիր ինձ։ Ուրեմն դու համոզվիր, և ինձ հետ տուն արի և համոզիր Միգդոնիային լինել ինձ հետ, ինչպես նա էր սկզբում, նախքան քեզ տեսնելը: Եվ Հուդան ասաց Նրան. Հավատա ինձ, զավակս, որ եթե տղամարդիկ սիրում են Աստծուն այնքան, որքան սիրում են միմյանցից ամեն բան կխնդրեին և կընդունեին, բայց ոչ նրանց բռնություն կգործադրեր (չլինի մի բան, որը չի ենթարկվի նրանց, Սիր.):
129 Եվ մինչ Թովմասը այս ասաց, նրանք եկան Խարիսիոսի տուն և գտավ Միգդոնիային նստած, իսկ Նարսիային՝ նրա կողքին կանգնած, իսկ ձեռքը աջակցում էր նրա այտը; և նա ասում էր. «Թող իմ կյանքի մնացած օրերը, Օ մայրիկ, կտրվիր ինձնից, և բոլոր ժամերը դառնան որպես մեկ ժամ, և թող Ես հեռանում եմ կյանքից, որ ավելի շուտ գնամ և տեսնեմ այդ գեղեցիկը մեկը, որի մասին ես լսել եմ, նույնիսկ այն կենդանին ու կյանք տվողը նրանց, ովքեր հավատում են նրան, որտեղ չկա ցերեկ ու գիշեր, ոչ լույս և խավարը, ոչ բարին ու չարը, ոչ աղքատն ու հարուստը, ոչ արու ու էգը, ոչ էլ ազատ և պարտաճանաչ, ոչ էլ հպարտ, որը հպատակեցնում է խոնարհներին: Եվ մինչ նա խոսում էր Առաքյալը կանգնեց նրա մոտ, և նա իսկույն վեր կացավ և հարգեց նրան: Այն ժամանակ Խարիսիոսը նրան ասաց դու և այն ամենը, ինչ դու նրան կպատվիրես, նա հոժարակամ կանի՞։
130 Եվ երբ նա այդպես ասաց, Հուդան ասաց Մգդոնիային. հնազանդվիր քո եղբայր Խարիսիուսին: Եվ Միգդոնիան ասում է. Եթե դու չկարողացա [անուն տալ] արարքը խոսքով, կստիպե՞ս ինձ դիմանալ գործել? քանի որ ես լսել եմ քո մասին, որ այս կյանքը օգուտ չունի, և սա օգնությունը որոշ ժամանակով է, և այդ ունեցվածքը անցողիկ է: Եվ նորից դու ասաց, որ ով հրաժարվում է այս կյանքից, հավիտենական կյանքը կստանա, և ով ատում է ցերեկային ու գիշերվա լույսը, կտեսնի մի լույս, որը չկա հասավ, որ ով արհամարհում է այս փողը, կգտնի ուրիշ և հավերժական փող. Բայց հիմա [ԴՈ՛ւ այս բաներն ես ասում], որովհետև դու վախի մեջ ես: ԱՀԿ որ ինչ-որ բան արել է և գովում է աշխատանքի համար, փոխո՞ւմ է այն: [ԱՀԿ և աշտարակ մը շինու՞մ է] իսկոյն այն հիմքիցը քանդո՞ւմ է։ ԱՀԿ Մի՞թե աղբյուրի ջուր է փորում ծարավ երկրում և իսկույն լցնում այն։ ո՞վ գանձ է գտնում և չի օգտագործում։ Եվ Խարիսիուսը լսեց. և ասաց. Ես քեզ չեմ ընդօրինակի և չեմ շտապի ոչնչացնել քեզ. ոչ էլ չնայած ես կարող եմ այդպես վարվել, մի՞թե ես կապեր կպցնեմ քո մասին (բայց ես կկապեմ քեզ, Սուր.): եւ ես քեզ թույլ չեմ տա խոսել այս կախարդի հետ. և եթե դու հնազանդվես ինձ, լավ, բայց եթե ոչ, ես գիտեմ, թե ինչ պետք է անեմ:
131 Եվ Հուդան դուրս եկավ Խարիսիուսից' տուն և գնաց դեպի տուն Սիփորից և այնտեղ բնակվեց նրա մոտ։ Իսկ Սիփորն ասաց Հուդայի սրահը (տրիկլինիում), որտեղ նա կարող է ուսուցանել (Սիփորն ասաց Հուդային. Ինքներդ ձեզ բնակարան պատրաստեք և այլն): Եվ նա այդպես էլ արեց. և Սիփորն ասաց իմ կինն ու աղջիկն այսուհետ ապրելու են սրբության և մաքրաբարոյության մեջ, և մեկ սիրով. Աղաչում եմ քեզ, որ քեզնից ստանանք կնիքը, և դառնալ ճշմարիտ Աստծու երկրպագուներ և նրա ոչխարների մեջ համարվել և գառներ. Հուդան ասաց. «Ես վախենում եմ խոսել այն, ինչ մտածում եմ, բայց ես գիտեմ»: ինչ-որ չափով, և այն, ինչ ես գիտեմ, ինձ համար հնարավոր չէ արտասանել:
132 Եվ նա սկսեց ասել մկրտության մասին. Այս մկրտությունը թողություն է մեղքերի մասին (հունարեն MSS. U և P-ն ունեն տարբեր տեքստեր, երկուսն էլ անհասկանալի). վերստին հանում է լույսը, որ թափվում է մեր մասին ծնունդ նոր մարդուն (սա ըմբռնումների վերականգնողն է Սիր.). սա միախառնում է ոգին (մարմնի հետ), եռապատկվում է նոր մարդ և [ԴԱՐՁՆՈՒՄ Է նրան] մեղքերի թողության մասնակից: Փառք քեզ, թաքնված, որ արվեստը հաղորդվում է մկրտության մեջ: Փառք քեզ անտեսանելին զորությունը, որը մկրտության մեջ է: Փա՛ռք քեզ, նորոգում, որով նրանք նորոգվում են որոնք մկրտված են և սիրով բռնում են քեզ:
Եվ այսպես ասելով՝ յուղ լցրեց նրանց գլխին և ասաց քեզ կարեկցանքի սերը (աղիքներ): Փառք քեզ Քրիստոսի անունին: Փա՛ռք քեզ, Քրիստոսով հաստատված զորություն: Եվ նա հրամայեց մի նավի բերվի և մկրտեց նրանց Հոր և Որդու անունով և Սուրբ Հոգին.
133 Եվ երբ նրանք մկրտվեցին և հագնվեցին, նա հաց դրեց սեղանի վրա և օրհնեց ու ասաց. «Կենաց հացը, որ ուտում է, մնում է»: անապական. Հաց, որ քաղցած հոգիները լցնում է օրհնությամբ դու նա ես, ով երաշխավորում է նվեր ստանալու համար, որպեսզի կարողանաս եղիր մեզ մեղքերի թողություն, և քեզ ուտողները դառնան անմահ. մենք կանչում ենք քեզ մոր անունը, անասելի թաքնված ուժերի և իշխանությունների առեղծվածը (? մենք անվանում ենք անասելի առեղծված, որը թաքնված է բոլորից և այլն: Մենք դիմում ենք քեզ [քո] Հիսուսի անունը: Եվ նա ասաց. Թող օրհնության զորությունները գան և լինեն հաստատված այս հացի մեջ, որպեսզի բոլոր հոգիները, ովքեր ճաշակում են դրանից, լինեն լվացվել են իրենց մեղքերից: Եվ նա կտրեց և տվեց Սիփորին ու նրա կնոջը և դուստրը.
Տասնմեկերորդ ակտ. Միսդեուսի կնոջ մասին:
134 Միսդեոս արքան, երբ Յուդային բաց թողեց, ճաշեց ու գնաց տուն և պատմեց իր կնոջը, թե ինչ է պատահել իրենց ազգական Խարիսիուսին՝ ասելով. Տեսեք, թե ինչ է պատահել այդ դժբախտ մարդուն, և դուք ինքներդ գիտեք. քույրս՝ Տերտիան, որ տղամարդը իր կնոջից ավելի լավ բան չունի նա հանգստանում է. բայց պատահական էր, որ նրա կինը գնաց այդ կախարդի մոտ դու լսել ես, որ նա եկել է հնդկացիների երկիր և ընկել է այնտեղ իր հմայքը և բաժանվել է սեփական ամուսնուց. և նա չգիտի, թե ինչ է նա պետք է անել. Եվ երբ ես կկործանեի չարագործին, նա չէր անի ունենալ այն: Բայց դու գնա և խորհուրդ տուր նրան, որ հակվի իր ամուսնուն, և թողեք կախարդի դատարկ խոսքերը.
135 Եվ հենց վեր կացավ Տերտիան գնաց իր Խարիսիոսի տունը ամուսնու [ԿԻՆՍՄԱՆԸ] և գտավ երկրի վրա պառկած Միգդոնիային նվաստացում, մոխիր ու քուրձ փռված էր նրա տակ, և նա եղավ աղոթելով, որ Տերը ների նրան իր նախկին մեղքերը, և նա շուտով կարող է հեռանալ կյանքից. Եվ Տերտիան ասաց նրան. «Միգդոնիա, իմ սիրելի քույր և ուղեկից ի՞նչ է այս ձեռքը (Սիր. այս հիմարությունը): ինչ հիվանդություն է դա հասել է քեզ. իսկ ինչո՞ւ ես խելագարների գործերը։ Ճանաչիր ինքդ քեզ և վերադարձիր քո ճանապարհը, մոտեցիր քո բազմաթիվ ազգականներին և խնայիր քո իսկական ամուսնուն՝ Խարիսիուսին և ոչ վայել բաներ մի արա ազատ կին. Միգդոնիան ասաց նրան. «Ով Տերտիա, դու դեռ չես լսել այն»: Կյանքի քարոզիչ. դեռ ականջներիդ չի դիպել, դու դեռ չես դիպել ճաշակել է կյանքի դեղը, ոչ էլ արվեստը՝ ազատված ապականող սգից: Դու կանգուն ես ժամանակի կյանքում, իսկ դու հավիտենական կյանքի ու փրկության մեջ ես չգիտես և չեմ հասկանում անապական ընկերակցությունը: Դու կանգնել են՝ հագնված զգեստներով, որոնք ծերանում են և չեն ցանկանում, որ հին են հավերժ, և արվեստը հպարտանում է այս գեղեցկությամբ, որն անհետանում է և չունի միտք քո հոգու սրբության մասին. և արվեստը՝ հարուստ ծառաների բազմությամբ, (և չես ազատել քո հոգին ստրկությունից, Սուր.) և հպարտացիր քեզնով փառքը, որ գալիս է շատերից, բայց քեզ չփրկագնիր դրանից մահվան դատապարտում.
136 Եվ երբ Տերտիան լսեց այս Միգդոնիայի մասին, ասաց. քույր, բեր ինձ այդ օտարի մոտ, ով ուսուցանում է այս մեծ բաները, որ Ես նույնպես կարող եմ գնալ և լսել նրան և սովորեցնել երկրպագել Աստծուն, որին նա քարոզում է և դառնում նրա աղոթքների մասնակիցը և այդ ամենի մասնակիցը դու ինձ ասացիր. Մգդոնիան ասաց նրան Սիֆոր կապիտան; քանզի նա կյանքի առիթ է դարձել նրանց բոլորի համար որոնք փրկվում են Հնդկաստանում։ Եվ այդ լսելով՝ Տերտիան արագ գնաց դեպի Սիփորի տունը, որպեսզի նա տեսնի այնտեղ եկած նոր առաքյալին: Երբ նա ներս մտավ, Հուդան ասաց նրան. «Ի՞նչ ես եկել տեսնելու»: ա մարդ, որ օտար է, աղքատ, արհամարհելի ու կարիքավոր, և ոչ մեկը չունի հարստություն և նյութ; բայց մի բան ունեմ, որը ո՛չ թագավորներն են, ո՛չ էլ կառավարիչները կարող են խլել, որը ոչ կորչի, ոչ էլ դադարի, որը Հիսուսն է ողջ մարդկության Փրկիչը, կենդանի Աստծո Որդին, որ կյանք է տվել բոլոր նրանց, ովքեր հավատում են նրան և ապաստան են գտնում նրա մոտ և հայտնի են իր ծառաների թվից (ոչխարներ, Սիր.): Ում է ասում Տերտիան եղիր այս կյանքի մասնակիցը, որը դու խոստանում ես, որ նրանք բոլորը կանեն ընդունիր նրանց, ովքեր հավաքվում են Աստծո ժողովին: Եվ առաքյալն ասաց. Սուրբ թագավորի գանձարանը լայն բացված է, և նրանք, ովքեր արժանի են ճաշակեցէ՛ք անոր մէջ եղած բարիքներէն, հանգստացէ՛ք, եւ հանգստութիւն թագաւորեցէ՛ք: բայց նախ ոչ ոք չի գալիս անմաքուր և պիղծի մոտ, քանի որ նա գիտի մեր սրտերը և մեր մտքի խորքերը, և դա հնարավոր չէ որ որևէ մեկը փախչի նրանից: Ուրեմն դու, եթե իրոք հավատում ես նրան, կհավատաս արժանի եղիր նրա խորհուրդներին. և նա կմեծացնի և կհարստացնի քեզ, և քեզ ժառանգորդ դարձրու նրա թագավորության։
137 Եվ Տերտիան այս լսելով, ուրախանալով վերադարձավ տուն և գտավ նրան ամուսինը սպասում էր նրան, չճաշելով, և երբ Միսդեուսը տեսավ նրան, ասաց. Որտեղի՞ց է, որ քո այսօրվա մուտքն ավելի գեղեցիկ է։ և ուստի, դու եկել ես քայլելով, ինչը չի թվում ազատ ծնված կանանց նման դու՞ Եվ Տերտիան ասաց նրան որ դու ինձ ուղարկեցիր Միգդոնիա, որովհետև ես գնացի և լսեցի նոր կյանքի մասին, և ես տեսա Աստծո նոր առաքյալին, որը նրանց կյանք է տալիս հավատա նրան և կատարիր նրա պատվիրանները. Ուստի ես ինքս պարտավոր եմ հատուցիր քեզ այս բարեհաճության և խրատների համար բարի խորհրդով. քո համար մեծ թագավոր կլինես երկնքում, եթե հնազանդվես ինձ և վախենաս Աստծուց, որ կա քարոզվում է օտարի կողմից, և սուրբ պահիր քեզ կենդանի Աստծո համար: Համար այս թագաւորութիւնը կ՚անցնի, եւ քո մխիթարութիւնը նեղութեան պիտի վերածուի: բայց դու գնա այդ մարդու մոտ և հավատա նրան, և դու կապրես նրա հետ վերջ. Եվ երբ Միսդեոսը լսեց այս բաները իր կնոջ մասին, հարվածեց նրա երեսին ձեռքերով պատառոտեց իր շորերը և ասաց հանգստություն չգտնեք, որովհետև նա վիրավորեց ինձ հոգիս. և թող նա հույս չունենա, քանզի նա խլեց իմ հույսը: Եվ նա դուրս եկավ սաստիկ վրդովված։
138 Եւ նա շուկայի մէջ գտաւ իր ընկերոջը՝ Խարիսիոսին, եւ ասաց «Ինչո՞ւ ես ինձ գցել դժոխք, որպեսզի նրա ընկերակիցը լինեմ»: ինքդ քեզ? ինչո՞ւ դատարկեցիր ու խաբեցիր ինձ, որ ոչինչ չշահես: ինչու hast դու ինձ վիրավորեցիր և քեզ ոչ մի օգուտ չե՞ս տվել: ինչու սպանեցիր ինձ և դու չես ապրել? Ինչո՞ւ դու ինձ անիրավեցիր, և քեզ արդարություն չհասցրիր։ ինչո՞ւ չթողեցիր, որ ես ոչնչացնեմ այդ կախարդին, նախքան նա ապականել իմ տունն իր չարությամբ. Եվ նա պահում էր (հղում էր, Սուր.) Չարիսիուսը։ Եվ Խարիսիոսն ասաց. «Ինչո՞ւ, ի՞նչ է պատահել քեզ»: Misdaeus ասաց. Նա կախարդել է Տերտիային։ Եվ նրանք երկուսն էլ գնացին տուն Սիփոր զորավարի կողմից, և Հուդային գտավ նստած և սովորեցնում էր։ Եվ նրանք բոլորը նրանք, ովքեր այնտեղ էին, բարձրացան թագավորի առաջ, բայց նա չկանգնեց։ Եվ Միսդեուսը հասկացավ, որ նա է, բռնեց նստատեղից և շրջեց այն, և երկու ձեռքով նստեց և հարվածեց գլխին, որ վիրավորվեց այն և հանձնեց նրան իր զինվորներին՝ ասելով բռնությամբ և ոչ թե մեղմությամբ, որպեսզի նրա ամոթը հայտնի լինի բոլոր մարդկանց: Եւ նրան բռնեցին ու տարան այն տեղը, ուր Միսդեոսը դատում էր, իսկ նա կանգնած էր այնտեղ՝ բռնելով Միսդեոսի զինվորներին։
Տասներկուերորդ ակտ. Ուազանեսի (Յուզանես) որդու վերաբերյալ Misdaeus.
139 Եվ եկավ Միսդեուսի որդի Ուազանեսը (Iuzanes, P; Vizan, Syr.). զինվորներին և ասաց թագավորը գալիս է. Եվ նրանք մատնեցին նրան, և նա նրան բերեց այնտեղ, ուր թագավորը դատավճիռ է տվել. Եվ Յուզանեսն ասում է. «Չգիտե՞ս, որ ես որդին եմ»: Միսդեոս թագավորի մասին, և ես իշխանություն ունեմ թագավորին ասելու այն, ինչ կամենում եմ. և նա կթողի՞ քեզ ապրել։ Ուրեմն ասա ինձ, ով է քո Աստվածը և ինչ զորություն ես պահանջում և պարծենում դրանով. քանզի, եթե դա լինի ինչ-որ ուժ կամ արվեստ կախարդանք, ասա ինձ և սովորեցրու ինձ, և ես քեզ բաց կթողնեմ: Հուդան ասաց Դու Միդակոս թագավորի որդին ես, որը որոշ ժամանակով թագավոր է, բայց ես Ես Հիսուս Քրիստոսի հավիտենական թագավորի ծառան եմ, և դու զորություն ունես ասա քո հորը, որ փրկի ում կամենաս այն աշխարհիկ կյանքում, որտեղ մարդիկ կան մի՛ շարունակիր, ինչը դու և քո հայրը տալիս ես, այլ աղաչում եմ իմ Տիրոջը և բարեխոսիր մարդկանց համար, և նա նրանց նոր կյանք է տալիս, որն ամբողջությամբ կա դիմացկուն. Եվ դու պարծենում ես քեզնով ունեցվածքով, ծառաներով և զգեստներով և շքեղություն և անմաքուր սենյակներ, բայց ես պարծենում եմ աղքատությամբ և փիլիսոփայություն և խոնարհություն, հարատևություն և աղոթք և ընկերակցություն Սուրբ Հոգին և իմ եղբայրներից, որոնք արժանի են Աստծուն, և ես պարծենում եմ ինքս ինձ հավերժական կյանքի. Եվ դու ապավինում ես (ապստանել ես) նման մարդու վրա քեզ համար և չկարողանալով փրկել իր հոգին դատաստանից և մահից, բայց ես ապավինում եմ կենդանի Աստծուն, թագավորների և իշխանների Փրկչի վրա, որը բոլոր մարդկանց դատավորն է: Եվ դուք իսկապես այսօր, հավանաբար, կան, և վաղը այլևս չկան, այլ ես ապաստան եմ գտել նրա մոտ, ով մնում է հավիտյան և գիտի մեր բոլոր եղանակներն ու ժամանակները: Եվ եթե դու դառնաս նրա ծառան այս Աստծուն շուտով դա կանես. բայց ցույց տուր, որ ծառա ես լինելու Նրան արժանի սրանով. նախ սրբությամբ (մաքրությամբ), որը բոլորի գլուխն է բարի բաները, այնուհետև այս Աստծո հետ ընկերակցությամբ, որին ես քարոզում եմ, և փիլիսոփայություն և պարզություն և սեր և հավատ և [ԲԱՐԻ հույս] նրա հանդեպ, և մաքուր սննդի միասնություն (մաքուր i e-ի պարզություն, Սիր.):
140 Եվ երիտասարդը համոզվեց Տիրոջ կողմից և առիթ փնտրեց, թե ինչպես նա կարող էր թույլ տալ, որ Հուդան փախչի, բայց մինչ նա մտածում էր դրա մասին, թագավորը եկավ, եւ զինուորներն առան Յուդային եւ դուրս տարան։ Եվ Յուզանեսը հետ գնաց նրան և կանգնեց նրա կողքին։ Եվ երբ թագավորը նշանակվեց, նա հրամայեց Հուդային լինել ներս բերեց՝ ձեռքերը ետևից կապած. և նրան բերեցին այնտեղ մեջտեղում և կանգնեց այնտեղ։ Եվ թագավորն ասում է ի՜նչ զորություն ես անում այս բաները։ Յուդան ասաց նրան. «Ես մարդ եմ»: քեզ նման, և Հիսուս Քրիստոսի զորությամբ ես անում եմ այս բաները: Եվ Միսդեուսն ասում է. Ասա ինձ ճշմարտությունը, նախքան քեզ ոչնչացնեմ: Եվ Հուդան ասում է. Դու իմ դեմ ուժ չունես, ինչպես կարծում ես, և չես տուժի ես ընդհանրապես. Եվ թագավորը բարկացավ նրա խոսքերից և հրամայեց երկաթ տաքացնել ափսեներ և ոտաբոբիկ դրեց նրանց վրա. և երբ զինվորները հանեցին նրա Նա ասաց. «Աստծո իմաստությունը ավելի լավ է, քան մարդկանց իմաստությունը»: Դու Տե՛ր և Թագավոր (խորհուրդ արա նրանց դեմ, Սուր.) և թող քո բարությունը դիմադրիր նրա բարկությանը: Եվ բերեցին ափսեները, որոնք նման էին կրակ, և առաքյալը դրեց նրանց վրա, և իսկույն ջուր բուսավ առատորեն երկրից, այնպես որ թիթեղները կլանվեցին նրա մեջ և նրանք, ովքեր պահում էին նրան, բաց թողեցին նրան և հեռացան:
141 Թագավորը, տեսնելով ջրի առատությունը, ասաց Հուդային Աստված, որ նա ինձ ազատի այս մահից, որ ես չկորչեմ ջրհեղեղից: Եվ առաքյալը աղոթեց և ասաց. «Դու, որ կապեցիր այս տարրը»: (բնությունը) և հավաքիր այն մեկ տեղում և ուղարկիր այն տարբեր երկրներ. որ կարգի բերեց անկարգությունները, զորավոր և մեծ գործեր շնորհեց հրաշքներ են գործում քո ծառայի Հուդայի ձեռքով. որ ողորմում է իմ հոգուն, որ ես միշտ ստանամ քո պայծառությունը. որ վարձք է տալիս նրանց, որ աշխատել են; Դու իմ հոգու Փրկիչ, վերականգնելով այն իր բնությանը որպէսզի ան հաղորդակից չըլլայ վնասակար բաներուն. դա միշտ եղել է Կյանքի առիթ. զսպե՞ս այս տարրը, որ այն վեր չբարձրացնի ինքն իրեն ոչնչացնել; քանի որ այստեղ կանգնածներից ոմանք կան, ովքեր կանեն հավատա քեզ և ապրիր: Եվ երբ նա աղոթեց, ջուրը կուլ տվեց քիչ-քիչ բարձրացավ, և տեղը չորացավ։ Եվ երբ Միսդեուսը տեսավ հրամայեց նրան բանտ տանել նա պետք է օգտագործվի:
142 Եվ երբ Հուդային տարան բանտ, նրանք բոլորը հետևեցին նրան, և Յուզանես թագավորի որդին քայլում էր նրա աջ կողմից, իսկ Սիփորը՝ ձախ կողմում։ Եւ նա մտաւ բանտը, նստեց, եւ Յուզանեսն ու Սիփորը, եւ նա համոզեց իր կնոջն ու դստերը նստել, քանի որ նրանք նույնպես նստեցին մտիր կյանքի խոսքը լսելու։ Որովհետև նրանք գիտեին, որ Միսդեոսը կսպանի նրան իր բարկության ավելցուկի պատճառով։ Եվ Հուդան սկսեց ասել հոգիս ազատարար շատերի գերությունից, որովհետև ես ինքս ինձ տվեցի վաճառվել [UNTO Syr. մեկ,]; ահա ես ուրախանում և ուրախանում եմ՝ իմանալով, որ ժամանակները լրացել են, որ ես մտնեմ և ընդունեմ [Իմ Սուր. հանգիստ, տվող]: Ահա ես պիտի ազատվեմ երկրի վրա եղած հոգսերից. ահա, Ես կատարում եմ իմ հույսը և ընդունում եմ ճշմարտությունը. ահա ես ազատվում եմ վշտից և միայնակ ուրախություն հագեք; ահա, ես դառնում եմ անհոգ ու անվրդով ու հանգստանում եմ. ահա, ես ազատվել եմ ստրկությունից և կանչվել եմ ազատության. ահա, ես ունեմ ծառայում էի ժամանակներից ու եղանակներից, և ես բարձրանում եմ ժամանակներից ու եղանակներից. ահա, Ես իմ վարձը ստանում եմ իմ հատուցողից, ով տալիս է առանց հաշվի առնելու (թիվ) քանի որ նրա հարստությունը բավական է նվերին. [LO, և իմ հագուստը, on off put I] և այլևս չեմ հագնի. ահա ես քնում եմ և արթնանում, և Այլևս չեմ գնա քնելու. ահա, ես մեռնում եմ և նորից կապրեմ, և այլևս չեմ լինի մահվան համը; ահա նրանք ուրախանում են և սպասում են ինձ, որ ես գամ և լինեմ իրենց ազգականների հետ և նրանց թագի մեջ ծաղիկ դրվի. ահա, ես թագավորում եմ այն թագավորությունը, որի վրա ես հույսս դրել եմ, նույնիսկ այստեղից. ահա ապստամբները ընկիր իմ առջև, որովհետև ես փախել եմ նրանցից. ահա, (ինձ) խաղաղությունն ունի արի՛, ուր բոլորը հաւաքուած են։
143 Եվ քանի որ առաքյալն այսպես էր ասում, բոլոր նրանք, ովքեր այնտեղ էին, լսեցին. ենթադրելով, որ այդ ժամին նա կհեռանա կյանքից: Եվ կրկին նա ասաց. Հավատացեք բոլոր [ՀԻՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ] բժշկին՝ տեսանելի և անտեսանելի, և այն հոգիների փրկչի վրա, որոնք օգնության կարիք ունեն նրանից: Սա է թագավորների ազատ ծնված [որդի], սա իր արարածների բժիշկն է. սա նա է որին նախատում էին իր իսկ ստրուկները. սա բարձրության Հայրն է և բնության Տերը և Դատավորը (? Բնության Հայր և Տեր հասակ և գերագույն դատավոր, Սիր.): Նա եկավ մեծագույններից անդունդի միածին որդին. և նա կոչվեց որդի (դարձավ տեսանելի միջոցով, Syr.) Մարիամ կույս, եւ կոչվում է որդի Հովսեփի ատաղձագործը՝ նա, ում փոքրությունը (մենք տեսանք) մեր մարմնի աչքերով, բայց նրա մեծությունը մենք ընդունեցինք հավատքով և տեսանք նրա գործերի մեջ մարդկային մարմինը մենք զգացինք նաև մեր ձեռքերով, և նրա տեսքը մենք տեսանք կերպարանափոխված (փոխվեց) մեր աչքերով, բայց նրա դրախտային տեսքը լեռան վրա մենք էինք Նա, ով գայթակղեցրեց իշխաններին և բռնություն գործադրեց նրա վրա մահ. նա, այն ճշմարտությունը, որը չի ստում, որի համար վերջապես տուրքը վճարեց ինքն ու իր աշակերտները, որոնցից տեսած իշխանը վախենում էր և զորություններից որ նրա հետ էին, անհանգիստ էին. և արքայազնը վկայեց (հարցրեց նրան. Syr.) ով էր նա և որտեղից, և չգիտեր ճշմարտությունը, քանի որ նա է խորթ է ճշմարտությունից. նա, ով իշխանություն ունի աշխարհի վրա, և դրա մեջ եղած հաճույքները, ունեցվածքն ու հարմարավետությունը [ՄԵՐԺՎԱԾ] բոլորը այս բաները և ետ է դարձնում իր հպատակներին, որպեսզի նրանք չօգտագործեն դրանք:
144 Եվ այս խոսքերը կատարելով՝ վեր կացավ և աղոթեց այսպես Հա՛յր, որ երկնքում ես, սուրբ լինի քո անունը, գա քո թագավորությունը կկատարվի, ինչպես երկնքում, այնպես էլ երկրի վրա. օր, հաց հաստատիր մեզ] և ներիր մեզ մեր պարտքերը, ինչպես մենք ներել ենք մեր պարտապաններ. Եվ մի տանիր մեզ փորձության մեջ, այլ փրկիր մեզ չարից մեկ.
Իմ Տեր և Աստված, հույս և վստահություն և ուսուցիչ, դու ինձ սովորեցրիր այսպես աղոթել, ահա ես այս աղոթքն եմ անում և կատարում քո պատվիրանը դու ինձ հետ ես մինչև վերջ. դու նա ես, ով մանկուց կյանք ես ցանել իմ մեջ և ինձ պահեց ապականությունից. դու ես նա, ով ինձ մոտ բերեց այս աշխարհի աղքատությունը և հորդորեց ինձ ճշմարիտ հարստության մասին. դու ես նա, ով ինձ ճանաչեցրեց ինձ և ցույց տվեց, որ ես քոնն եմ. և Ես ինձ մաքուր եմ պահել կնոջից, այն, ինչ դու պահանջում ես, չլիներ հայտնաբերվել է պղծության մեջ:
[«Իմ Տեր և Աստված» բառերով. սկսվում է կրկնակի տեքստը, որը ներկայացված է մի կողմից ԱՊ-ի կողմից։ U, իսկ մյուս կողմից՝ Փարիզի MS-ի կողմից: Պ, և երեք (մասամբ չորս) ուրիշներ. Սրանք տեղադրում են աղոթքը գլխից հետո: 167. Նրանց տեքստը, կարծում եմ, կարող է լինել հունարեն բնօրինակը: Ես հետևում եմ դրան՝ կրկնելով առաջին պարբերություն]
(144) Իմ Տեր և Աստված, իմ հույսը և իմ վստահությունը և իմ ուսուցիչը, որ Իմ մեջ քաջություն դրեցիր, դու սովորեցրեցիր ինձ աղոթել այսպես. ահա ես աղոթիր քո աղոթքը և կատարիր քո կամքը: Դու ինձ հետ եղիր վերջ. Դու նա ես, ով իմ պատանեկությունից ի վեր ինձ համբերություն է տվել գայթակղություն և [Սերմանիր] իմ մեջ կյանք և պահպանիր ինձ ապականությունից. դու ես նա, ով ինձ բերեց այս աշխարհի աղքատության մեջ և լցրեց ինձ դրանով իսկական հարստություն; դու ես նա, ով ցույց տվեց ինձ, որ ես քոնն եմ, ուստի ես երբեք չի միացել կնոջ հետ, որպեսզի տաճարը քեզ արժանի չլիներ հայտնաբերվել է աղտոտվածության մեջ:
145 Իմ բերանը չի հերիքում քեզ գովաբանելու համար, և ես չեմ կարող պատկերացրեք հոգատարությունն ու նախախնամությունը (զգուշությունը), որը եղել է իմ մասին քեզնից, որ ունես ինձ համար): Որովհետև ես ուզում էի հարստություն ձեռք բերել, բայց դու տեսիլքով ինձ ցույց տվեցիր, որ նրանք լի են կորուստներով և վնասվածքներով նրանց, ովքեր շահում են դրանք, և ես հավատացի քո ցուցադրությանը և շարունակեցի դրանում աշխարհի աղքատություն, մինչև դու, ճշմարիտ հարստությունը հայտնվեցիր ինձ, որ քեզնով լցրեցիր թէ՛ ինձ, թէ՛ մնացածներին, որոնք քեզ արժանի էին սեփական հարստությունը և ազատիր քոնը հոգատարությունից և անհանգստությունից: Ուստի ունեմ կատարեց քո պատվիրանները, Տեր, և կատարեց քո կամքը և դարձիր աղքատ եւ կարիքավոր եւ օտար եւ ստրուկ եւ նվաստացած եւ ա բանտարկյալ և քաղցած և ծարավ, մերկ և անզգայացած, և ես աշխատեցի հանուն քեզ, որպեսզի իմ վստահությունը չկորչի և իմ հույսը, որ կա դու չշփոթվես, և իմ մեծ աշխատանքն ապարդյուն չլիներ և իմ հոգնածությունը զուր չհամարվի շարունակական ծոմերը կորչում են, և իմ մեծ նախանձախնդրությունը քո հանդեպ. թող իմ սերմը չլինի ցորենը որոմով փոխվի քո երկրից, Թշնամին թող չտանի այն հեռո՛ւ և իր որոմը խառնիր դրա հետ. քանզի քո երկիրը իսկապես չի ընդունում նրա որոմները, ոչ էլ կարող են քո տներում դնել։
146 Ես տնկեցի քո որթատունկը երկրի վրա, նա իր արմատներն ուղարկեց խորության մեջ և նրա աճը տարածվում է բարձրության վրա, իսկ պտուղները այն տարածված է երկրի վրա, և նրանք, ովքեր արժանի են քեզ ուրախացար նրանցով, որոնց դու էլ շահեցիր։ Այն փողը, որը դու Ինձնից ես դրել եմ սեղանի վրա (բանկ); սա, երբ դու պահանջում ես Վերադարձրո՛ւ ինձ վաշխառությամբ, ինչպես որ խոստացել ես։ Քո մեկ մտքով ես առևտուր արեցի և տասը շինեցի, դու ինձ ավելացրիր ինձնից բացի ունէիր, ինչպէս ուխտեցիր։ Ես ներել եմ իմ պարտապանին հանքը, պահանջիր դու դա իմ ձեռքից չես: Ինձ հրավիրեցին ընթրիքի, և ես եկա, և ես հրաժարվեց հողից, եզների լուծից ու կնոջից, որպեսզի ես չօգտվեմ նրանց համար մերժվի. Ինձ հրավիրեցին հարսանիքի, և ես սպիտակ հագա զգեստ, որպեսզի արժանի լինեմ դրան և կապված չլինեմ ձեռք ու ոտք և նետվել արտաքին խավարի մեջ: Իմ ճրագը իր պայծառ լույսով սպասում է տերը, որ գալիս է ամուսնությունից, որպեսզի այն ընդունի նրան, իսկ ես՝ ոչ (? նա կարող է չտեսնի այն խամրած, քանի որ նավթը սպառվել է: Իմ աչքերը, Քրիստոս, նայիր քեզ, և իմ սիրտը ցնծում է ուրախությունից, որովհետև ես կատարեցի քո կամքը և կատարեցիր քո պատվիրանները. որ ես կարող եմ նմանվել դրան աչալուրջ և զգույշ ծառա, ով իր եռանդով անտեսում է չպահել զգոնություն (այլ MSS. Ես պարապ չեմ քնել՝ պահելով քո պատվիրանները. առաջին քնի ժամանակ, կեսգիշերին և աքլորի կանչին, որպեսզի իմ աչքերը կարողանան ահա դու, &c.): Ամբողջ գիշեր աշխատել եմ իմ տունը պահելու համար ավազակներ, որպեսզի այն չկոտրվի:
147 Ես կապեցի մեջքս ճշմարտությամբ և կապեցի կոշիկներս իմ վրա ոտքերս, որ երբեք չտեսնեմ, որ դրանք բաց են լծով գութան ու հետ չեմ շեղվել, որ ակոսներս չգնան ծուռ. Գութանը սպիտակացավ, և բերքը եկավ, որ ես կարող է ստանալ իմ աշխատավարձը: Իմ հագուստը, որ ծերանում է, ես մաշվել եմ, և աշխատանք, որն ինձ հանգստացրել է, ես կատարել եմ: Ես պահել եմ նախ արթո՛ւն կաց, երկրորդն ու երրորդը, որ տեսնեմ քո երեսը և պաշտի՛ր քո սուրբ պայծառությունը: Ես արմատախիլ եմ արել ամենավատը (քաշել եմ իմ ամբարներ, Սուր.) և թողեց նրանց երկրի վրա ամայի, որպեսզի ես կուշտ լինեմ քո գանձերից (Գր. ՄՍՍ. ավելացնել. ամբողջ ունեցվածքս վաճառեցի, որ կարողանամ ձեռք բերեք քեզ մարգարիտ): Իմ մեջ եղած խոնավ աղբյուրը չորացա, որ ես ապրեմ և հանգստանամ քո անսպառ աղբյուրի կողքին (ալ. և Սիր. հանգիստ քո կենդանի աղբյուրի կողքին): Այն գերին, որին դու ինձ հանձնեցիր, ես սպանի՛ր, որպէսզի իմ մէջ ազատ արձակողը իր ձեռքից չընկնի վստահություն։ Նրան, ով ներքին էր, ես ստեղծեցի արտաքինն ու արտաքինը [ՆԵՐՔ], և քո ամբողջ լիությունը կատարվեց իմ մեջ: ես չունեմ վերադարձավ դեպի այն բաները, որոնք ետևում էին, բայց առաջ գնացին դեպի այն նախկինում եղած բաները, որ ես նախատինք չդառնամ։ Մահացածն ունի ես կենդանացա, և ես հաղթեցի ողջին, և այն, ինչ պակասում էր ես լրացրել եմ (Syr. Wright, ոչ թե ավելի հինը, ներդիրում է բացասական, ' ոչ արագացված ', &c.), որպեսզի ես ստանամ հաղթանակի պսակը և զորությունը Քրիստոսը կարող է իրականացվել իմ մեջ: Ես նախատինք եմ ստացել երկրի վրա, բայց դու տուր ինձ վերադարձն ու հատուցումը երկնքում։ (U բաց է թողնում գործնականում այս ամբողջ գլուխը):
148 Թող իշխանություններն ու սպաները չհասկանան ինձ, և թող չհասկանան ինչ-որ միտք ունենաս իմ մասին. թող մաքսաւորներն ու հափշտակողները չթուլան նրանց կանչում են ինձ. թող թույլն ու չարը չաղաղակեն իմ դեմ նրանք քաջ են և խոնարհ, և երբ ես վեր բարձրացնեմ, թող չբարձրանան կանգնիր իմ առջև, քո զորությամբ, ով Հիսուս, որ շրջապատում է ինձ որպես Ա թագ, քանի որ փախչում են և թաքնվում, չեն կարող քեզ նայել (քանի) հանկարծ նրանք ընկնում են նրանց վրա, ովքեր ենթարկվում են իրենց, և Չարի որդիների մի մասը ինքն է աղաղակում և դատապարտում նրանց. և դա նրանցից ծածկված չէ, և նրանց էությունը հայտնի չէ Չարից բաժանվում են: Ուրեմն դու ինձ շնորհիր, Տե՛ր, որ կարողանամ անցիր հանդարտությամբ, ուրախությամբ և խաղաղությամբ, անցիր ու կանգնիր նրանց առջև դատեք, և թող սատանան (կամ զրպարտիչը) չնայի ինձ. թող նրա աչքերը լինեն կուրացած քո լույսից, որ բնակություն ես արել իմ մեջ, փակիր նրա բերանը, որովհետև նա ոչինչ չգտավ իմ դեմ։
[Մենք վերադառնում ենք U.]
149 Եվ նա նորից ասաց նրանց, ովքեր իր շուրջն էին Աստված և իմ իր Ս. տվողի մեջ՝ ծառաներ, օգնական կյանք, հավատում են քարոզին. ում Քրիստոս Հիսուսը հռչակեք, զավակներ:] հավատացեք նրանց Փրկչին, ովքեր ունեն աշխատել եմ նրա ծառայության մեջ, քանի որ իմ հոգին արդեն ծաղկում է իմ ժամանակի համար մոտ է նրան ընդունելու. քանզի նա գեղեցիկ լինելն ինձ միշտ դեպի է ձգում խոսիր նրա գեղեցկության մասին, թեև ես անկարող եմ և բավարար Արժանի չխոսելու համար աղքատություն և իմ արատների ապահովող և իմ կարիքների սնուցող, դու եղիր ինձ հետ, մինչև որ գամ և ընդունեմ քեզ հավիտյան:
Տասներեքերորդ ակտ. Որտեղ Յուզանեսը մկրտվում է նրա հետ հանգիստ.
150 Եվ Յուզանես պատանին աղաչեց առաքյալին և ասաց. մարդ, Աստծո առաքյալ, թույլ տուր, որ գնամ, և ես կհամոզեմ բանդապահին թույլ տուր ինձ հետ տուն գալ, որպեսզի քեզնով ստանամ կնիքը, և դարձիր քո սպասավորը և պահապան Աստծո պատվիրանները, ում դու ես քարոզիչ. Արդարեւ, նախկինում ես քայլում էի այն բաներով, որ դու ես ուսուցանիր, մինչև որ հայրս ստիպեց ինձ և միացավ ինձ անունով մի կնոջ մոտ Մնեսարա; քանզի ես իմ քսաներորդ տարում եմ, և այժմ յոթն եմ տարիներ ամուսնացած, և մինչ իմ ամուսնանալը ես այլ կին չէի ճանաչում, ուստի ես նույնպես անպետք եմ համարվել իմ հորից, և երբեք չեմ ունեցել այս կնոջ որդին կամ դուստրը, ինչպես նաև իմ կինը, ինձ հետ են ապրել մաքրաբարոյության մեջ այս ամբողջ ժամանակ, և այսօր, եթե նա առողջ լիներ և ուներ լսեցի քեզ, ես լավ գիտեմ, որ և՛ ես պետք է հանգստանայի, և՛ նա կստանար հավերժական կյանք. բայց նա վտանգի մեջ է և տառապում է շատ հիվանդություն; Ուստի ես կհամոզեմ պահապանին, որ նա խոստանում է գալ ինձ հետ, որովհետև ես միայնակ եմ ապրում, և դու էլ կբուժես այն դժբախտին: Եվ Հուդան Բարձրյալի առաքյալը, լսելով այս, ասաց Յուզանեսին դու հավատում ես, դու կտեսնես Աստծո սքանչելիքները և ինչպես է նա ասում իրը ծառաներ.
151 Եվ երբ նրանք այսպես էին խոսում, Տերտիան և Մվգդոնիան և Նարսիան կանգնեցին բանտի դռան մոտ, և նրանք բանտապահին տվեցին 363 ստատեր արծաթ և մտավ Հուդայի մոտ. և գտավ Յուզանեսին, Սիփորին և նրա կնոջը և դուստրը, և բոլոր բանտարկյալները, որոնք նստած էին և լսում էին խոսքը: Եւ երբ նրանք կանգնեցին նրա մոտ: Նա ասաց նրանց. «Ո՞վ է ձեզ թույլ տվել, որ գաք մեզ մոտ»: և ո՞վ բացեց ձեզ համար այն կնքված դուռը, որից դուրս եկաք: Տերտիան ասում է Նրան. Չէ՞ որ դու բացեցիր դուռը մեզ համար և չասացիր, որ մտնենք բանտ, որպեսզի մենք կարողանանք տանել մեր եղբայրներին, ովքեր այնտեղ էին, և այնուհետև պետք է վերցնեինք Տերը ցույց տա իր փառքը մեր մեջ. Իսկ երբ մոտեցանք դռանը, ես չգիտես ինչպես, դու բաժանվեցիր մեզանից, թաքնվեցիր ու եկար այստեղ մեր առջև, որտեղ էլ լսեցինք դռան աղմուկը, երբ դու փակեցիր մեզ դուրս. Ուրեմն փող տուինք պահապաններուն, ներս մտանք ու ահա՛ կանք ահա, աղաչում եմ քեզ, որ կարողանանք համոզել քեզ և թույլ տանք, որ դու փախչես մինչև ս թագավորի բարկությունը քո դեմ կդադարի։ Որին Յուդան ասաց այն ամենից, թե ինչպես փակվեցիք:
152 Եվ նա ասաց նրան. Դու մեզ հետ էիր և երբեք չլքեցիր մեզ մեկ ժամվա ընթացքում, և հարցնում ես, թե ինչպես ենք մենք փակվել: բայց եթե դու կամենաս լսել, լսել. Միսդեուս թագավորը մարդ ուղարկեց ինձ և ասաց ինձ այդ կախարդը հաղթեց քեզ վրա, որովհետև, ինչպես ես եմ լսում, նա կախարդում է մարդկանց յուղ, ջուր և հաց, և դեռ չի կախարդել քեզ. բայց հնազանդվիր քեզ ինձ, որովհետև եթե ոչ, ես քեզ կբանտարկեմ և կհյուծեցնեմ, իսկ նրան՝ ես ոչնչացնել; քանզի գիտեմ, որ եթե նա դեռ չի տվել քեզ յուղ և ջուր և հաց, նա չի հաղթել, որ իշխանություն ստանա քեզ վրա: Եվ ես ասացի նրան. Դու իշխանություն ունես իմ մարմնի վրա և արա այն ամենը, ինչ ուզում ես. բայց իմ հոգի չեմ թողնի քեզ հետ կորչի։ Եվ լսելով, որ նա ինձ փակել է ա սենյակ (նրա ճաշասենյակի տակ, Սիր.) և Խարիսիուսը բերեց Միգդոնիան և փակիր նրան ինձ հետ, և դու մեզ հանեցիր և բերեցիր նույնիսկ այստեղ; բայց դու շուտով տո՛ւր մեզ կնիքը՝ Միդակոսի հույսը ով այսպես է խորհուրդ տալիս, կարող է կտրվել:
153 Երբ առաքյալը լսեց այս, ասաց բազում ձևերով, փառք քեզ, որ հայտնվում ես մեր աղքատների կերպարանքով տղամարդկություն. փա՛ռք քեզ, որ մեզ քաջալերում և զորացնում և տալիս ես շնորհք և մխիթարիր և կանգնիր մեր կողքին բոլոր վտանգների մեջ և զորացրիր մեր թուլությունը. Եվ մինչ նա այսպես էր խոսում, բանտապահը եկավ և ասաց ճրագներ, որ ոչ ոք ձեզ չմեղադրի թագավորի առաջ։ Եվ հետո նրանք մարեցին լամպեր, և դարձյալ քնելու; բայց առաքյալն ասաց Տիրոջը Ժամանակն է, ով Յիսու, որ դու շտապես. քանզի, ահա խավարի որդիները նստիր (ստիպիր մեզ նստել, Սուր.) իրենց խավարի մեջ, ուրեմն դու արա լուսավորիր մեզ քո բնության լույսով: Եվ հանկարծ ամբողջությամբ բանտը լույս էր, ինչպես ցերեկը, և մինչ բոլոր նրանք, որ բանտում էին խոր քուն քնեցին, միայն նրանք, ովքեր հավատում էին Տիրոջը, շարունակեցին արթնանալը.
154 Ուստի Յուդան ասաց Յուզանեսին բաներ մեր կարիքների համար: Ուստի Յուզանեսն ասում է. «Իսկ ո՞վ է բացելու ինձ բանտի դռները? որովհետև բանտապահները փակեցին դրանք և գնացին քնելու։ Եվ Հուդան ասում է. Հավատացեք Հիսուսին, և դռները բաց կգտնեք: Եվ երբ նա դուրս եկավ և հեռացավ նրանցից, մնացած բոլորը հետևեցին նրան։ Եվ քանի որ Յուզանեսը առաջ էր գնում, Մնեսարան նրա կինը դիմավորեց նրան գալով դեպի բանտ. Եվ նա ճանաչեց նրան և ասաց դու՞ և նա ասաց. «Այո, իսկ դու Մնեսարա՞ ես»: և նա ասում է, այո: Յուզանես ասաց նրան. Ո՞ւր ես քայլում, հատկապես այդքան անժամանակ ժամին: իսկ դու ինչպէ՞ս կարողացար վեր կենալ. Նա ասաց. «Այս երիտասարդը ձեռքը դրեց ինձ վրա և բարձրացրեց ինձ, և երազում ասում եմ, որ ես պետք է գնամ այնտեղ, ուր անծանոթը նստում է և դառնում կատարելապես ամբողջական: Յուզանեսն ասում է նրան երիտասարդությունը քեզ հետ է? Նա ասաց. «Չե՞ս տեսնում նրան, ով իմ աջ կողմում է»։ ձեռքը, տանում է ինձ ձեռքով?
155 Եվ մինչ նրանք միասին այսպես էին խոսում, Հուդան Սիփորի և նրա կնոջ հետ և դուստրը և Տերտիան և Միգդոնիան և Նարսիան եկան Իուզանեսի մոտ' տուն. Եվ Մնեսարան Յուզանեսի կինը, տեսնելով նրան, ակնածանք դրսևորեց և ասաց Դու եկել ես, որ մեզ ասացիր ցավոտ հիվանդությունից: դու նա ես, ում մեջ ես տեսա այն գիշերը, երբ ինձ հանձնեց այս երիտասարդին, որ ինձ բանտ բերի: Բայց քո բարությունը թույլ տվեց ինձ չհոգնել, բայց դու ինքդ եկար ինձ մոտ: Եվ այսպես, նա շրջվեց և այլևս չտեսավ երիտասարդությանը. և գտնելով նրան ոչ, նա ասում է առաքյալին. «Ես չեմ կարող միայնակ քայլել, երիտասարդների համար»: ում դու ինձ տվեցիր, այստեղ չէ: Եվ Հուդան ասաց առաջնորդիր քեզ: Եվ դրանից հետո նա վազելով եկավ նրա մոտ: Իսկ երբ ներս մտան Մտավ Միսդեուս թագավորի որդի Յուզանեսի տունը, թեև դեռ եղել էր գիշերը մեծ լույս փայլեց և թափվեց նրանց շուրջը:
156 Եվ այն ժամանակ Հուդան սկսեց աղոթել և այսպես խոսել պաշտպան (դաշնակից) և թույլերի հույս և աղքատների վստահություն. ապաստան և հոգնածների կացարան. ձայն, որ դուրս եկավ բարձրությունից (քն. Գր.): Մխիթարիչ, որը բնակվում է մեջտեղում, անցողների նավահանգիստ և նավահանգիստ տիրակալների շրջանների միջոցով՝ բժիշկ, որը բուժում է առանց վճարի. ով մարդկանցից խաչվեց շատերի համար, որոնց հետ գեհեն իջավ մեծ զորություն. այն տեսնելը, որին չդիմացան մահվան իշխանները. իսկ դու ելաւ մեծ փառքով ու հաւաքեց քեզի փախած բոլորին ճանապարհ պատրաստեցիր, և քո հետքերով բոլոր նրանք, ում դու ճանապարհորդեցին չի մարել; և դու նրանց քո փարախի մեջ բերեցիր և միացար նրանք քո ոչխարների հետ են մեզ վերևում գտնվող կատարյալ երկրից (հայրենիքից), Տերը բոլոր ունեցվածքը (անարատ ունեցվածքը, Սիր.), որոնք ծառայում են քո ծառաներին որ նրանք ապրեն. այդ ամենից ստեղծված ստեղծագործությունը քո իսկ հարստությամբ՝ աղքատներին, որ կարիքի մեջ էր և քառասուն օր քաղցած էր հոգիները քո բարիքներով. եղիր դու Միսդեոսի որդի Յուզանեսի հետ և Տերտիայի և Մնեսարայի հետ և հավաքիր նրանց քո հոտի մեջ և խառնիր նրանց քո համարով; Եղիր նրանց համար առաջնորդ մոլորության երկրում. եղիր նրանց համար ա բժիշկ հիւանդութեան երկրին մէջ հոգնած. սրբացրո՛ւ նրանց աղտոտված երկրում, եղի՛ր նրանց երկու մարմինների բժիշկը և հոգիներ, դրանք դարձրու քո սուրբ տաճարները, և քո սուրբ հոգին թող բնակվի նրանցում.
157 Այսպես աղոթելով նրանց վրա՝ առաքյալն ասաց Միգդոնիային. Հագուստդ հանիր քույրերիդ: Եվ նա հանեց նրանց հագուստները և կապեց նրանց գոտեպնդեց և բերեց, բայց Յուզանեսը նախ գնացել էր, և նրանք եկան նրա հետևից; Առաքեալը իւղ առաւ արծաթէ բաժակի մէջ ու այսպէս խօսեցաւ այն: Պտուղը ավելի գեղեցիկ է, քան մյուս բոլոր մրգերը, որոնց ոչ մի ուրիշը ինչ որ կարելի է համեմատել. բոլորովին ողորմած, ջերմեռանդ ուժով բառը. ծառի զորությունը, որը մարդիկ դնում են նրանց վրա, հաղթում են իրենց Հակառակորդներ՝ նվաճողների թագը՝ օգնություն (խորհրդանիշ) և հիվանդների ուրախություն. որ մարդկանց ավետեց իրենց փրկությունը, որը լույս է ցույց տալիս նրանց որոնք խավարի մեջ են. որի տերեւը դառն է, բայց քո ամենաքաղցր պտուղի մեջ դու ազնիվ ես, որ կոպիտ ես տեսողության համար, բայց փափուկ՝ համով. թվացյալ լինել թույլ, բայց քո ուժի մեծության մեջ կարող ես ուժ կրել որ տեսնում է ամեն ինչ: Այսպես ասելով [հետևում է ապականված խոսք]. Հիսուս. թող նրա հաղթական զորությունը գա և հաստատվի այս յուղի մեջ, ինչպես որ նա հաստատվեց ծառի (փայտի) վրա, որը նրա ազգականն էր, նույնիսկ նրա հզորությունը այն ժամանակ, երբ քեզ խաչողները չկարողացան համբերել խոսքին Նաև եկավ այն պարգևը, որով դու շնչեցիր նրա (քո) թշնամիների վրա ստիպեք նրանց հետ գնալ և գլխիվայր ընկնել, և թող այն հանգչի այս յուղի վրա, որից հետո մենք կանչում ենք քո սուրբ անունը: Եվ այսպես ասելով՝ թափեց նախ Յուզանեսի գլխին, իսկ հետո՝ կանանց գլխին՝ ասելով քո անունը, ո՛վ Հիսուս Քրիստոս, թող լինի այս հոգիներին մեղքերի թողության համար և հակառակորդին ետ դառնալու և նրանց հոգիների փրկության համար: Եվ նա հրամայեց Միգդոնիային օծել նրանց, բայց ինքը օծեց Յուզանեսին: Եւ նրանց օծելով՝ նրանց իջնեց ջրի մէջ՝ անունով Հայրը և Որդին և Սուրբ Հոգին:
158 Եվ երբ նրանք բարձրացան, նա վերցրեց հաց և մի բաժակ և օրհնեց այն «Քո սուրբ մարմինը, որը խաչվեց մեզ համար, մենք ուտում ենք և քո Արյունը, որ թափվեց մեզ փրկության համար, մենք խմում ենք. ուրեմն թող քո մարմինը մեզ փրկություն լինի, և քո արյունը մեղքերի թողության համար: Իսկ համար մաղձը, որ խմեցիր մեզ համար, թող լինի սատանայի մաղձը մեզնից հեռացված, իսկ քացախի համար, որ խմեցիր մեզ համար, թող մեր թուլությունը զորացրո՛ւ, և այն թքելու համար, որի համար ընդունեցիր մեզ, քո բարության ցողը ընդունենք, և եղեգով (կամ հանուն): որով քեզ խփեցին մեզ համար, թող ստանանք կատարյալ տունը, և մինչդեռ դու մեզ համար փշե պսակ ստացար, թող մեզ՝ որ ունենանք Սիրեցի քեզ, դրեցիր մի պսակ, որը չի մարում. և կտավատի համար որտեղ դու փաթաթված էիր, թող մենք էլ գոտեպնդվենք քո զորությամբ չի պարտվել, և նոր գերեզմանի և թաղման համար թող ստանանք հոգու և մարմնի նորոգում, և դրա համար դու վեր կացար և վերակենդանացար, թող մենք վերակենդանացնենք և ապրենք և կանգնենք քո առջև՝ արդար դատաստանով: Եւ նա արգելակեց և պատարագ մատուցեց Յուզանեսին, Տերտիային, Մնեսարային և նրանց Սիփորի կինը և դուստրը և ասացին. «Այս պատարագը թող լինի ձեզ համար»: փրկություն և ուրախություն և առողջություն ձեր հոգիների: Եվ նրանք ասացին. Եվ ա ձայն լսվեց, որ ասում էր. «Ամեն, մի՛ վախեցիր, այլ միայն հավատա»։
[ՆԱՀԱՏԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ Այստեղ մենք վերադառնում ենք Պ–ի և նրա ուղեկիցների տեքստին։]
159 Եվ այս բաներից հետո Հուդան գնաց՝ բանտարկվելու։
Իսկ Տերտիան Միգդոնիայի ու Նարսիայի հետ նույնպես գնացել է բանտարկության։ Եւ Թովմաս առաքյալն ասաց նրանց՝ հավատացյալների բազմությունը ներկա լինելը. դուստրեր և քույրեր և ծառայակիցներ, որոնք ունեն հավատացե՛ք իմ Տիրոջը և Աստծուն, իմ Հիսուսի սպասավորներ, լսե՛ք ինձ այս օր, որովհետև ես իմ խոսքը փոխանցում եմ ձեզ, և այլևս չեմ խոսի ձեզ հետ այս մարմնում և այս աշխարհում. քանզի ես բարձրանում եմ իմ Տեր և Աստված Հիսուսի մոտ Քրիստոս, նրան, ով վաճառեց ինձ, այն Տիրոջը, ով նույնիսկ իրեն խոնարհեցրեց ինձ փոքրին, և ինձ հասցրեց հավերժական մեծության, որ երաշխավորեց ինձ դառնալ նրա ծառան ճշմարտությամբ և հաստատակամությամբ ես հեռանում եմ նրանից՝ իմանալով, որ ժամանակը լրացել է և նշանակված օրը մոտեցել է ինձ, որ գնամ և ստանամ իմ վարձատրությունը իմ Տիրոջից և Աստված, քանի որ իմ հատուցողը արդար է, ով գիտի ինձ, թե ինչպես պետք է ստացիր իմ պարգևը. որովհետև նա չի նեղանում և չի նախանձում, այլ հարուստ է իրենով նվերներ, նա արհեստասեր չէ (OT խնայում է) նրանով, որ տալիս է, քանի որ նա վստահություն ունի իր ունեցվածքի վրա, որը չի կարող ձախողվել:
160 Ես Հիսուսը չեմ, այլ նրա ծառան եմ, ես Քրիստոսը չեմ, այլ նրանն եմ նախարար; Ես Աստծո Որդին չեմ, բայց աղոթում եմ Աստծուն արժանի դառնալու համար: Շարունակե՛ք Քրիստոսի հավատքի մեջ, շարունակե՛ք Աստծո Որդու հույսով Աստված, մի՛ թուլացեք նեղության մեջ և մի՛ բաժանվեք մտքում, եթե տեսնեք ինձ ծաղրված կամ որ ես փակված եմ բանտում [OR Syr. մեռնել,]; քանզի ես կատարում եմ նրա կամքը։ Որովհետև եթե ես կամենայի չմեռնել, ես գիտեմ Քրիստոսով, որ կարող եմ բայց սա, որ կոչվում է մահ, մահ չէ, այլ ազատում մարմնից; ուստի ես ուրախությամբ ստանում եմ այս ազատությունը մարմնից, որ ես գնամ և տեսնեմ նրան, ով գեղեցիկ է և ողորմած որովհետև ես շատ տքնաջան եմ տարել նրա ծառայության մեջ և ունեցել եմ աշխատել է նրա շնորհի համար, որ եկել է ինձ վրա, որը չի հեռանում ինձանից: Ուրեմն թող սատանան չմտնի քո մեջ գաղտագողի և չբռնի քո մտքերը. թող նրա համար տեղ չլինի ձեր մեջ, քանի որ նա հզոր է, ում դուք ունեք ստացել է. Նայիր Քրիստոսի գալուստին, որովհետև նա կգա և կստանա դուք, և սա է նա, ում կտեսնեք, երբ նա գա:
161 Երբ առաքյալն ավարտեց այս խոսքերը, նրանք մտան տուն. և Թովմաս առաքյալն ասաց. «Փրկիչ, որ շատ չարչարվեց մեզ համար, թող այս դռները լինեն այնպես, ինչպես եղել են, և թող կնիքներ դրվեն դրանց վրա։ Եվ նա հեռացավ նրանց և գնացին բանտարկվելու, և նրանք լաց եղան և ծանրության մեջ ընկան նրանք գիտեին, որ Միսդեուսը կսպանի նրան (չիմանալով, որ Մ նա, Պ.):
162 Եվ առաքյալը գտավ պահապաններին, որոնք վիճում էին և ասում մենք մեղանչե՞լ ենք այս կախարդի դեմ: քանզի իր մոգությամբ նա բացեց դռները և կուզենային, որ բոլոր բանտարկյալները փախչեին, բայց թող գնանք և զեկուցիր թագավորին և պատմիր նրան իր կնոջ և որդու մասին։ Եվ քանի որ նրանք վիճում էին այսպիսով, Թովմասը լռեց։ Նրանք վաղ արթնացան, ուստի գնաց թագավորի մոտ և ասաց նրան դու վերցնում ես այդ կախարդին և ստիպում նրան փակել այլ տեղ՝ մեզ համար չեն կարողանում պահել նրան. քանզի եթե քո բախտը չպահեր բանտը, բոլոր դատապարտյալներն առայժմ այս երկրորդ անգամ կփախչեին մենք գտանք դռները բաց, և նաև քո կինը, ով թագավոր, և քո որդին և քո կինը հանգիստը չհեռանա նրանից: Եվ թագավորը, լսելով այդ, գնաց և գտավ կնիքները, որոնք դրված էին դռների վրա ամբողջությամբ. և նա ուշադրություն դարձրեց դռներին և պահապաններին ասաց. «Ինչո՞ւ եք ստում»: քանզի կնիքները ամբողջական են։ Ինչպե՞ս ասացիք, որ Տերտիան և Միգդոնիան եկան նրա մոտ՝ բանտ: Եվ պահապաններն ասացին. «Մենք քեզ ճշմարտությունն ասացինք»:
163 Եվ Միսդեուսը գնաց բանտ, նստեց իր տեղը և մարդ ուղարկեց նրանց մոտ Թովմաս առաքյալը մերկացրեց նրան (և գոտեպնդեց նրան) և դրեց նրան նրա առաջ և ասաց նրան. Թովմասը ասաց միայն մեկի ստրուկը, որի վրա դու իշխանություն չունես: Եվ Միսդեուսը «Ինչպե՞ս փախար և եկար այս երկիրը»: Եվ Թովմասը ասաց. «Իմ տիրոջ կողմից ինձ վաճառել է այստեղ, որ շատերին փրկեմ, և քո ձեռքով գնա այս աշխարհից: Միսդեուսն ասաց. «Ո՞վ է քո տերը»: իսկ ինչ է նրա անունը իսկ ո՞ր երկրից է նա Եվ Թովմասը ասաց քո տերն է, և նա երկնքի ու երկրի Տերն է: Եվ Միսդեուսն ասում է նրա անունն է? Թոմասն ասում է. «Դուք չեք կարող լսել նրա իսկական անունը այս պահին. բայց անունը, որ տրվեց նրան, Հիսուս Քրիստոսն է: Եվ Միսդեուսն ասում է Ես չշտապեցի քեզ կործանել, այլ երկար ժամանակ էի ուզում համբերություն քեզ հետ, բայց դու ավելացրեցիր քո չար գործերին ու քո կախարդությունները ցրված են արտասահմանում և լսվում են ամբողջ երկրում. բայց ես դա անում եմ, որպեսզի քո կախարդությունները հեռանան քեզ հետ, և մեր երկիրը լինի մաքրվել նրանցից: Թովմասը նրան ասաց. Այս կախարդությունները հեռանում են [ՉԻ, Սուր.] ինձ հետ, երբ ես այստեղից դուրս գամ, և դու իմացիր, որ ես [ՆՐԱՆՔ, Սուր.] երբեք չեն թողնի նրանց, ովքեր այստեղ են:
164 Երբ առաքյալն ասաց այս բաները, Միսդեուսը մտածեց, թե ինչպես է նա պետք է մահապատժի ենթարկեն նրան; քանի որ նա վախենում էր շատ մարդկանցից, որ հնազանդվում էին նրան, ազնվականներից և նրանցից շատերի համար իշխանության մեջ հավատաց նրան: Ուրեմն առաւ զայն ու դուրս ելաւ քաղաքը; և նրա հետ գնացին նաև զինված զինվորներ։ Իսկ ժողովուրդը ենթադրում էր որ թագավորը ցանկացավ ինչ-որ բան սովորել նրանից, և նրանք կանգ առան և ուշադրություն դարձրեց. Եվ երբ նրանք մեկ մղոն քայլեցին, նա նրան հանձնեց չորսի զինվորներ և սպա և հրամայեց նրանց տանել լեռը և այնտեղ խոցեցին նրան նիզակներով, վերջ դրիր նրան և նորից վերադարձիր դեպի քաղաք։ Եվ այսպես ասելով զինվորներին, ինքն էլ վերադարձավ դեպի քաղաք։
165 Բայց մարդիկ վազեցին Թովմասի հետևից՝ ցանկանալով ազատել նրան մահից։ Եվ երկու զինվոր գնացին առաքյալի աջ կողմում, և երկուսը՝ նրա հեռացավ՝ նիզակներ բռնած, իսկ սպան բռնեց նրա ձեռքն ու աջակցեց։ Եվ Թովմաս առաքյալն ասաց մեկնումը մեզանում ավարտված է: Ով նրա փառքի հարստություն, ով չի ուզում թույլ տուր, որ մեզ կուլ տան այս մարմնի կրքի մեջ: Նրանք չորսն են որ ինձ վայր գցեց, քանի որ չորսից եմ ես ստեղծվել. և մեկն է նա, ով քաշում է ինձ, քանզի ես մեկից եմ, և նրա մոտ եմ գնում: Եվ սա ես հիմա հասկանում եմ, որ իմ Տեր և Աստված Հիսուս Քրիստոսը, լինելով մեկ, խոցվեց մեկից, բայց ես, որը ես եմ չորսից, չորսից խոցված եմ:
166 Եվ բարձրանալով լեռը դեպի այն տեղը, որտեղ նա պետք է լիներ սպանվի, ասաց իրեն պահողներին և մյուսներին. վերջապես հիմա լսիր ինձ. որովհետև ես եկել եմ այնտեղից իմ մեկնելու մարմինը. Թող ձեր սրտի աչքերը չկուրանան և ձեր ականջները չկուրանան խուլ արեց. Հավատացեք Աստծուն, ում ես քարոզում եմ, և առաջնորդ մի եղեք դուք ինքներդ ձեր սրտի կարծրության մեջ, բայց քայլեք ձեր ամբողջ ազատությամբ, և այն փառքի մեջ, որ մարդկանց առջև է, և կյանքում՝ Աստծո հանդեպ:
167 Եվ նա ասաց Յուզանեսին. Միսդեոս թագավոր և սպասավոր մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի. Տո՛ւր Միսդեոսի ծառաներին իրենց գինը, որ ինձ թույլ տան գնա և աղոթիր. Եվ Յուզանեսը համոզեց զինվորներին, որ թույլ տան իրեն աղոթել։ Եւ երանելի Թովմասը գնաց աղոթելու, ծնկի իջավ, վեր կացավ ու ձգվեց ձեռքերը դէպի երկինք մեկնեց ու այսպէս խօսեցաւ.
[Այստեղ Պ-ն և մնացածը տալիս են - իրավացիորեն - դդ. 144-8 թթ. U և նրա ուղեկիցները տալիս են հետևյալը. Նա դիմեց իր աղոթքին. և դա եղել է սա՝ իմ Տեր և իմ Աստված, և հույս և փրկիչ և առաջնորդ և առաջնորդող Բոլոր երկրները, դու եղիր բոլոր նրանց հետ, ովքեր ծառայում են քեզ, և առաջնորդիր ինձ սա այն օրը, երբ ես գալիս եմ քեզ մոտ: Թող ոչ ոք չխլի իմ հոգին, որը ես կատարել եմ քեզ, թող մաքսաւորները չտեսնեն զիս, ու մաքսաւորները չմեղադրեն me falsely (սիկոֆան խաղալ ինձ հետ): թող օձը չտեսնի ինձ, և թող վիշապի զավակները չհնչեն ինձ վրա։ Ահա, Տեր, ես ունեմ կատարեց քո գործը և կատարեց քո պատվիրանը: ես դարձել եմ ա ստրուկ; ուստի այսօր ես ազատություն եմ ստանում: Ուրեմն տո՛ւր ինձ սա և կատարիր ինձ, և սա ասում եմ ոչ թե նրա համար, որ կասկածում եմ, այլ որ նրանք են կարող է լսել, թե ում համար է անհրաժեշտ լսել:]
168 Եվ երբ նա այսպես աղոթեց, ասաց զինվորներին. Եկեք այստեղ և կատարիր քեզ ուղարկողի պատվիրանները: Եվ չորսը եկան և խոցեցին նրան իրենց նիզակներով, և նա ընկավ ու մեռավ։
Բոլոր եղբայրները լաց եղան. և նրանք բերեցին գեղեցիկ զգեստներ և շատ բան և գեղեցիկ սպիտակեղեն, և թաղեցին նրան թագավորական գերեզմանում, որտեղ առաջինը (առաջին) թագավորներ են դրվել:
169 Բայց Սիփորն ու Յուզանեսը չուզեցին քաղաք իջնել, այլ շարունակեցին ամբողջ օրը նրա կողքին նստած: Եվ Թովմաս առաքյալը երևաց նրանց և «Ինչո՞ւ եք նստել այստեղ և հսկում եք ինձ»: Ես այստեղ չեմ, բայց ունեմ բարձրացա և ստացա այն ամենը, ինչ ինձ խոստացել էին։ Բայց վեր կաց և իջիր հետևաբար; քանի որ քիչ ժամանակ անց դուք նույնպես կհավաքվեք ինձ մոտ:
Բայց Միսդեոսն ու Խարիսիոսը տարան Միգդոնիան և Տերտիան և չարչարվեցին բայց նրանք չհամաձայնեցին իրենց կամքին։ Եվ առաքյալը երևաց նրանց և ասաց. «Մի՛ խաբվեք մեկը, արագ օգնություն կուղարկի ձեզ: Իսկ Միսդեուսն ու Խարիսիոսը, երբ նրանք հասկացան, որ Միգդոնիան և Տերտիան չեն հնազանդվել իրենց, թույլ են տվել իրենց ապրել ըստ իրենց ցանկության.
Եվ եղբայրները հավաքվեցին և ուրախացան Աստծո շնորհով Սուրբ Հոգին. այժմ Թովմաս առաքյալը, երբ նա հեռացավ աշխարհից, ստեղծեց Սիփորը՝ վարդապետ և Յուզանես սարկավագ, երբ նա բարձրացավ լեռը մահանալ. Եվ Տերը գործեց նրանց հետ, և շատերը ավելացան նրանց հետ հավատք.
170 Այժմ եղավ այնպես, որ երկար ժամանակ անց երեխաներից մեկը Միսդաեոս թագավորին սատանան հարվածեց, և ոչ ոք չէր կարող բուժել նրան, քանի որ սատանան չափազանց կատաղի էր: Եվ Միսդեոս թագավորը մտածեց և տխուր. Ես կգնամ, կբացեմ գերեզմանը և կվերցնեմ առաքյալի ոսկորը Աստված, կախիր իմ որդու վրա, և նա կբժշկվի: Բայց մինչ Միսդեուսը Մտածելով այս մասին, Թովմաս առաքյալը երևաց նրան և ասաց նրան. Դու կենդանի մարդուն չե՞ս հավատում, իսկ մեռելներին կհավատա՞ս։ բայց մի վախեցիր, որովհետև իմ Տեր Հիսուս Քրիստոսը գթում է քեզ և խղճում դու նրա բարությունից:
Եվ նա գնաց և բացեց գերեզմանը, բայց այնտեղ չգտավ առաքյալին, որովհետև եղբայրներից մեկը նրան գողացել էր և տարել Միջագետք; բայց այն տեղից, ուր ընկած էին առաքյալի ոսկորները Միսդեուսը փոշի վերցրեց և դրեց իր որդու պարանոցին և ասաց. դու, Հիսուս Քրիստոս, հիմա, երբ նա թողեց ինձ, որը անհանգստացնում է մարդկանց և հակառակվում է նրանց, որ չտեսնեն քեզ։ Եվ երբ նա այն կախեց իր վրա որդի՛ս, տղան ողջացավ։
Միսդեոս թագավորը նույնպես հավաքվեց եղբայրների մեջ, և գլուխը խոնարհեց Սիփոր քահանայի ձեռքերի տակ. և Սիփորն ասաց նրան Եղբայրներ. Աղօթեցէ՛ք Միսդէոս թագաւորին համար, որպէսզի ողորմութիւն գտնէ Հիսուս Քրիստոսին, և որ նա այլևս չհիշի իր դեմ չարիքը: Նրանք բոլորը ուստի, միաձայն ուրախանալով, աղօթեցին անոր համար. և Տերը որ սիրում է մարդկանց, Թագավորների թագավորը և տերերի Տերը, շնորհեց Միսդեուսին նաև հույս ունենալ նրա վրա. և նա հավաքվեց նրանց բազմության հետ որ հավատում էին Քրիստոսին՝ փառաբանելով Հորը և Որդուն և Սուրբ Հոգին, որի զորությունն է և երկրպագությունը, այժմ և հավիտյանս հավիտենից և աշխարհում առանց վերջի. Ամեն.
[U (եւ Syr.) ավարտվում է. Հուդա Թովմա առաքյալի գործերն են ավարտեց, ինչը նա արեց Հնդկաստանում՝ կատարելով նրա պատվիրանը, որ ուղարկեց նրան: Ում փառք, աշխարհ անվերջ։ Ամեն.]
