SRI SRI SWAMI SRI YUKTESWAR GIRI
The Holly Science
ՋՆԱՆԱՎԱՏԱՐ ՍՎԱՄԻ ՇՐԻ ՅՈՒԿՏԵՇՎԱՐ ԳԻՐԻ
ՍՐԲԱԶԱՆ ԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ
Հայերեն թարգմանությունը՝ Աննա Ստեփանյանի
Seventh Edition I 972
Third Printing 1977
Authorized by the International Publications
Council of Self- Realization Fellowship
All rights reserved, including the right to reproduce this book or any portions thereof in any form. For information write to:
Self- Realization Fellowship, 3880 San Rafael Ave.
Los Angeles, California 90065, U.S.A.
Copyright 1949, in the United States of America
by Self- Realization Fellowship
(Yogoda Satsanga Society of India)
ISBN O-876I2-0I5-6
Printed m United Stales of America
Library of Congress Catalog Number 77-88199
2256-1177-24M
CONTENT - ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆ
Chapter 1 Գլուխ
THE GOSPEL | ԱՎԵՏԱՐԱՆ
- SUTRA 1 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 2 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 3 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 4 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 6 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 7-10 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 11-12 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 13 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 14 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 15-16 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 17 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 18 ՍՈՒՏՐԱ
Chapter 2 ԳԼՈՒԽ
THE GOAL | ՆՊԱՏԱԿԸ
- SUTRA 1 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 2 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 3 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 4 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 5-6 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 7-12 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 13 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 14 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 16-21 ՍՈՒՏՐԱ
- SUTRA 22 ՍՈՒՏՐԱ
FOREWARD
Prophets of all lands and ages have succeeded in their God-quest. Entering a state of true illumination, nirbikalpa samadhi, these saints have realized the Supreme Reality behind all names and forms. Their wisdom and spiritual counsel have become the scriptures of the world.
These, although outwardly differing by reason of the variegated cloaks of words, are all expressions
— some open and clear, others hidden or symbolic — of the same basic truths of Spirit.
My gurudeva, J nan avatar* Swami Sri Yukteswar (1855-1936) of Serampore, was eminently fitted to discern the underlying unity between the scriptures of Christianity and of Sanatan D karma.
Placing the holy texts on the spotless table of his mind, he was able to dissect them with the scalpel of intuitive reasoning, and to separate interpolations and wrong interpretations of scholars from the truths as originally given by the prophets.
It is owing to Jnanavatar Swami Sri Yukteswar's unerring spiritual insight that it now becomes possible, through this book, to establish a fundamental harmony between the difficult biblical book, Revelation, and the Sankhya philosophy of India.
[* "Incarnation of Wisdom"; from Sanskrit jnana, "wisdom," and avatara, "divine incarnation." (Publisher's Note)]
As my gurudeva has explained in his introduction, these pages were written by him in obedience to a request made by Babaji, the holy gurudeva of Lahiri Mahasaya, who in turn was the gurudeva of Sri Yukteswar. I have written about the Christlike lives of these three great masters in my book, Autobiography of a Yogi (I.os Angeles:
Self- Realization Fellowship).
The Sanskrit sutras set forth in The Holy Science will shed much light on the Bhagavad-Oita as well as on other great scriptures of India.
Paramahayisa Yogananda
249 Dwapara (A.D. 1949)
Note to the Seventh Edition
For the benefit of Western readers, an appendix prepared by Self- Realization Fellowship was added to the 1963 edition, giving for the first time a translation of all the Sanskrit sutras set down by Swarni Sri Yukteswar in Devanagari script. With the resetting of the type for the 1972 edition, it was possible to arrange the book so that the Sanskrit rendition of each sutra (precept summarizing Vedic teaching) is followed by its
English translation and thereafter by the commentary of Swami Sri Yukteswarji.
SELF-REALIZATION FELLOWSHIP
Los Angeles, California
May 4, C 1972
INTRODUCTION
This Kaivalya Darsanam (exposition of Final Truth) has been written by Priya Nath Swami son of Kshetranath and Kaciambini of the Karar family.
At the request in Allahabad of the Great Preceptor (Mahavatar Babaji) near the end of the 19th year of the present Dwapara Yuga this exposition has been published for the benefit of the world.
The purpose of this book is to show as clearly as possible that there is an essential unity in all religions; that there is no difference in the truths inculcated by the various faiths; that there is but one method by which the world, both external and internal, has evolved; and that there is but one Goal admitted by all scriptures. But this basic truth is one not easily comprehended. The dis-cord existing between the different religions, and the ignorance of men, make it almost impossible to lift the veil and have a look at this grand verity. The creeds foster a spirit of hostility and dissension; ignorance widens the gulf that separates one creed from another. Only a few specially gifted persons can rise superior to the influence of their professed creeds and find absolute unanimity in the truths propagated by all great faiths.
[in 1894, when this hook was written, Babaji gave the author the title of "Swami." He was later formally initiated into the Swami Order by the Mahanta (monastery head) of Buddha Gaya, Bihar and took the monastic name of Sri Yukteswar. He belonged to the Giri ("mountain") branch of the Swami Order. (Publisher's Mote)]
The object of this book is to point out the harmony underlying the various religions, and to help in binding them together. This task is indeed a herculean one, but at Allahabad I was entrusted with the mission by a holy command. Allahabad the sacred Prayaga Tirtha, the place of confluence of the Ganges, Jamuna, and Saraswati rivers, is a site for the congregation of worldly men and of spiritual devotees at the time of Kumbha Mela.
Wordly men cannot transcend the mundane limit in which they have confined themselves; nor can spiritual devotees, having once renounced the world, deign to come down and mix themselves in its turmoil. Yet men who are wholly engrossed in earthly concerns stand in definite need of help and guidance from those holy beings who bring light to the race. So a place there must be where union between the two sets is possible. Tirtha affords such a meeting place. Situated as it is on the beach of the world, storms and buffets touch it not; the sadhus (ascetics) with a message for the benefit of humanity find a Kumbha Mela to be an ideal place to impart instruction to those who can heed it.
A message of such a nature was I chosen to propagate when I paid a visit to the Kumbha Mela being held at Allahabad in January 1894. As I was walking along the bank of the Ganges, I was summoned by a man and was afterwards honored by an interview with a great holy person, Babaji the gurudeva of my own guru, Lahiri Mahasaya, of Banaras. This holy personage at the Kumbfia Mela was thus my own paramguruji maharaj,* though this was our first meeting.
During my conversation with Babaji, we spoke of the particular class of men who now frequent these places of pilgrimage. I humbly suggested that there were men greater by far in intelligence than most of those then present, men living in distant parts of the world — Europe and America — professing different creeds, and ignorant of the real significance of the Kumbha Mela.
They were men fit to hold communion with the spiritual devotees, so far as intelligence is concerned; yet such intellectual men in foreign lands were, alas, wedded in many cases to rank materialism. Some of them, though famous for their investigations in the realms of science and philosophy, do not recognize the essential unity in religion. The professed creeds serve as nearly insurmountable barriers that threaten to separate mankind forever.
Paramguru, literally, "guru beyond," hence the guru of one's guru. The suffix ji denotes respect. Maharaj, "great king," is a tide often added to the names of exceptional spiritual personages. (Publisher's Note)
SRI SRI PARAMAHANSA YOGANANDA
My paramguruji maharaj Babaji smiled and honoring me with the title of Swami, imposed on me the task of this book. I was chosen, I do not know the reason why, to remove the barriers and to help in establishing the basic truth in all religions.
The book is divided into four sections, according to the four stages in the development of knowledge. The highest aim of religion is Atmajnanam, Self-knowledge. But to attain this, knowledge of the external world is necessary. Therefore the first section of the book deals with {veda) the gospel, and seeks to establish fundamental truths of creation and to describe the evolution and involution of the world.
All creatures, from the highest to the lowest in the link of creation, are found eager to realize three things: Existence, Consciousness, and Bliss. These purposes or goals are the subject for discussion in the second section of the book. The third section deals with the method of realizing the three purposes of life. The fourth section discusses the revelations which come to those who have traveled far to realize the three ideals of life and who are very near their destination.
The method I have adopted in the book is first to enunciate a proposition in Sanskrit terms of the Oriental sages, and then to explain it by reference to the holy scriptures of the West. In this way I have tried my best to show that there is no real discrepancy, much less any real conflict between the teachings of the East and the West.
Written as the book is, under the inspiration of my paramgurudeva, and in a Dwapara Age of rapid development in all departments of knowledge, I hope that the significance of the book will not be missed by those for whom it is meant.
A short discussion with mathematical calculation of the yugas or ages will explain the fact that the present age for the world is Dwapara Vuga and that 194 years of the Yuga have now (a.d. 1894) passed away, bringing a rapid development in man's knowledge.
We learn from Oriental astronomy that moons revolve around their planets, and planets turning on their axes revolve with their moons round the sun; and the sun, with its planets and their moons, takes some star for its dual and revolves round it in about 24,000 years of our earth — a celestial phenomenon which causes the backward movement of the equinoctial points around the zodiac. The sun also has another motion by which it revolves round a grand center called Vishnunabhi, which is the seat of the creative power, Brahma, the universal magnetism. Brahma regulates dharma, the mental virtue of the internal world.
When the sun in its revolution round its dual comes to the place nearest to this grand center the seat of Brahma (an event which takes place when the Autumnal Equinox comes to the first point of Aries), dharma, the mental virtue, becomes so much developed that man can easily comprehend all, even the mysteries of Spirit.
The Autumnal Equinox will be falling, at the beginning of the twentieth century, among the fixed stars of the Virgo constellation, and in the early part of the Ascending Dwapara Yuga.*
After 12,000 years, when the sun goes to the place in its orbit which is farthest from Brahma the grand center (an event which takes place when the Autumnal Equinox is on the first point of Libra), dharma, the mental virtue, comes to such a reduced state that man cannot grasp anything beyond the gross material creation. Again in the same manner, when the sun in its course of revolution begins to advance toward the place nearest to the grand center, dharma, the mental virtue, begins to develop; this growth is gradually completed in another 12,000 years.
Each of these periods of 12,000 years brings a complete change, both externally in the material world, and internally in the intellectual or electric world, and is called one of the Daiva Yugas or Electric Couple. Thus, in a period of 24,000 years, the sun completes the revolution around its dual and finishes one electric cycle consisting of 12,000 years in an ascending arc and 12,000 years in a descending arc.
See diagram on page xii.
XII
DIAGRAM
Virgo is the sign opposite Pisces. The Autumnal Equinox is now falling in Virgo; the opposite point, the Vernal Equinox, is perforce now falling in Pisces. Western metaphysicians, who consider the Vernal Equinox to have chief significance, therefore say the world is now in the "Piscean Age."
[The Equinoxes have a retrograde movement in the constellations; hence, when the Equinoxes leave Pisces-Virgo, they will enter Aquarius-Leo. According to Swami Sri Yukteswarji's theory, the world entered the Pisces-Virgo Age in a.o. 499, and will enter the Aquarius-Leo Age two thousand years later, in a.d. 2499. (Publisher's Note)]
XIII
Development of dharma, the mental virtue, is but gradual and is divided into four different stages in a period of 12,000 years. The time of 1200 years during which the sun passes through a l/20th portion of its orbit (see Diagram) is called Kali Yuga. Dharma, the mental virtue, is then in its first stage and is only a quarter developed; the human intellect cannot comprehend anything beyond the gross material of this ever-changing creation, the external world.
The period of 2400 years during which the sun passes through the 2/20th portion of its orbit is called Dwapara Yuga. Dharma, the mental virtue, is then in the second stage of development and is but half complete; the human intellect can then comprehend the fine matters or electricities and their attributes which are the creating principles of the external world.
The period of 3600 years during which the sun passes through the 3/20th part of its orbit is called Treta Yuga. Dharma, the mental virtue, is then in the third stage; the human intellect becomes able to comprehend the divine magnetism the source of all electrical forces on which the creation depends for its existence.
The period of 4800 years during which the sun passes through the remaining 4/20th portion of its orbit is called Satya Yuga. Dharma, the mental virtue, is then in its fourth stage and completes its full development; the human intellect can comprehend all, even God the Spirit beyond this visible world.
Manu, a great rishi (illumined sage) of Satya
Yuga, describes these Yugas more clearly in the following passage from his Samhita:
[Four thousands of years, they say, is the Krita Yuga (Satya Yuga or the "Golden Age" of the world). Its morning twilight has just as many hundreds, and its period of evening dusk is of the same length (i.e., 400+4000 + 400=4800). In the other three ages, with their morning and evening twilights, the thousands and the hundreds decrease by one (i.e., 300 + 3000 + 300 = 3600; etc.). That fourfold cycle comprising 12,000 years is called an Age of the Gods. The sum of a thousand divine ages constitutes one day of Brahma; and of the same length is its night.]
The period of Satya Yuga is 4000 years in duration; 400 years before and after Satya Yuga proper are its sandhis or periods of mutation with the preceding and the succeeding Yugas respectively; hence 4800 years in all is the proper age of Satya Yuga. In the calculation of the period of other Yugas and Yugasandhis, it is laid down that the numeral one should be deducted from the numbers of both thousands and hundreds which indicate the periods of the previous Yugas and sandhis. From this rule it appears that 3000 years is the length of Treta Yuga, and 300 years before and after are its sandhis, the periods of mutation which make a total of 3600 years.
So 2000 years is the age of Dwapara Yuga with 200 years before and after as its sandhis; a total of 2400 years. Lastly, 1000 years is the length of Kali Yuga, with 100 years before and after as its sandhis; a total of 1200 years. Thus 12,000 years, the sum total of all periods of these four Yugas, is the length of one of the Daiva Yugas or Electric Couple, two of which, that is, 24,000 years, make the electric cycle complete.
From 11,501 B.C., when the Autumnal Equinox was on the first point of Aries, the sun began to move away from the point of its orbit nearest to the grand center toward the point farthest from it, and accordingly the intellectual power of man began to diminish. During the 4800 years which the sun took to pass through one of the Satya
Couples or 4/20th part of its orbit, the intellect of man lost altogether the power of grasping spiritual knowledge. During the 3600 years following which the sun look to pass through the Descending Treta Yuga, the intellect gradually lost all power of grasping the knowledge of divine magnetism. During the 2400 years next following while the sun passed through the Descending Dwapara Yuga, the human intellect lost its power of grasping the knowledge of electricities and their attributes. In 1200 more years the sun passed through the Descending Kali Yuga and reached the point in its orbit which is farthest from the grand center; the Autumnal Equinox was on the first point of Libra. The intellectual power of man was so much diminished that it could no longer comprehend anything beyond the gross material of creation. The period around a.d. 500 was thus the darkest part of Kali Yuga and of the whole cycle of 24,000 years. History indeed bears out the accuracy of these ancient calculations of the Indian rishis, and records the widespread ignorance and suffering in all nations at that period.
From a.d. 499 onward, the sun began to advance toward the grand center, and the intellect of man started gradually to develop. During the 1100 years of the Ascending Kali Yuga, which brings us to a.d. 1599, the human intellect was so dense that it could not comprehend the electricities, Sukshmabhuta, the fine matters of creation. In the political world also, generally speaking, there was no peace in any kingdom.
Subsequent to this period, when the 100-year transitional sandhi of Kali Yuga set in, to effect a union with the following Dwapara Yuga, men began to notice the existence of fine matters, panchatanmatra or the attributes of electricities; and political peace began to be established.
About a.d. 1600, William Gilbert discovered magnetic forces and observed the presence of electricity in all material substances. In 1609 Kepler discovered important laws of astronomy, and Galileo produced a telescope. In 1621 Drebbel of Holland invented the microscope. About 1670 Newton discovered the law of gravitation. In 1700 Thomas Savery made use of a steam engine in raising water. Twenty years later Stephen Gray discovered the action of electricity on the human body.
In the political world, people began to have respect for themselves, and civilization advanced in many ways. England united with Scotland and became a powerful kingdom. Napoleon Bonaparte introduced his new legal code into southern Europe. America won its independence, and many parts of Europe were peaceful.
With the advance of science, the world began to be covered with railways and telegraphic wires.
By the help of steam engines, electric machines and many other instruments fine matters were brought into practical use, although their nature was not clearly understood. In 1899, on completion of the period of 200 years of Dwapara Sandhi, the time of mutation, the true Dwapara Yuga of 2000 years will commence and will give to mankind in general a thorough understanding of the electricities and their attributes.
Such is the great influence of Time which governs the universe. No man can overcome this influence except him who, blessed with pure love the heavenly gift of nature, becomes divine; being baptized in the sacred stream Prancwa (the holy Aum vibration), he comprehends the Kingdom of God.
The position of the world in the Dwapara Sandhi era at present (a.d. 1894) is not correctly shown in the Hindu almanacs. The astronomers and astrologers who calculate the almanacs have been guided by wrong annotations of certain Sanskrit scholars (such as Kulluka Bhatta) of the dark age of Kali Yuga, and now maintain that the length of Kali Yuga is 432,000 years, of which 4994 have (in a.d. 1894) passed away, leaving 427,006 years still remaining. A dark prospect! and fortunately one not true.
The mistake crept into almanacs for the first time about 700 b.c. during the reign of Raja Parikshit, just after the completion of the last Descending Dwapara Yuga. At that time Maharaja Yudhisthira, noticing the appearance of the dark Kali Yuga, made over his throne to his grandson, the said Raja Parikshit. Maharaja
Yudhisthira, together with all the wise men of his court, retired to the Himalaya Mountains, the paradise of the world. Thus there was none in the court of Raja Parikshit who could understand the principle of correctly calculating the ages of the several Yugas.
Hence, after the completion of the 2400 years of the then current Dwapara Yuga, no one dared to make the introduction of the dark Kali Yuga more manifest by beginning to calculate from its first year and to put an end to the number of Dwapara years.
According to this wrong method of calculation, therefore, the first year of Kali Yuga was numbered 2401 along with the age of Dwapara Yuga. In a.d. 499, when 1200 years, the length of the true Kali Yuga, was complete, and the sun had reached the point of its orbit farthest from the grand center (when the Autumnal Equinox was on the first point of Libra in the heavens), the age of Kali in its darkest period was then numbered by 3600 years instead of by 1200.
With the commencement of the Ascending Kali Yuga, after a.d. 499, the sun began to advance in its orbit nearer to the grand center, and accordingly the intellectual power of man started to develop. Therefore the mistake in the almanacs began to be noticed by the wise men of the time who found that the calculations of the ancient rishis had fixed the period of one Kali Yuga at 1200 years only. But as the intellect of these wise men was not yet suitably developed, they could make out only the mistake itself, and not the reason for it. By way of reconciliation, they fancied that 1200 years, the real age of Kali, were not the ordinary years of our earth, but were so many daiva years ("years of the gods"), consisting of 1 2 daiva months of 30 daiva days each, with each daiva day being equal to one ordinary solar year of our earth. Hence according to these men 1200 years of Kali Yuga must be equal to 432,000 years of our earth.
In coming to a right conclusion, however, we should take into consideration the position of the
Vernal Equinox at spring in the year 1894.
The astronomical reference books show the Vernal Equinox now to be 20°54'36" distant from the first point of Aries (the fixed star Revati), and by calculation it will appear that 1394 years have passed since the time when the Vernal Equinox began to recede from the first point of Aries.
Deducting 1200 years (the length of the last Ascending Kali Yuga) from 1394 years, we get 194 to indicate the present year of the world's entrance into the Ascending Dwapara Yuga. The mistake of older almanacs will thus be clearly explained when we add 3600 years to this period of 1394 years and get 4994 years — which according to the prevailing mistaken theory represents the present year (a.d. 1894) in the Hindu almanacs.
[Referring to the Diagram given in this book, the reader will see that the Autumnal Equinox is now (a.d. 1894) falling among the stars of the Virgo constellation, and in the Ascending Dwapara Yuga.]
In this book certain truths such as those about the properties of magnetism, its auras, different sorts of electricities, etc., have been mentioned, although modern science has not yet fully discovered them. The five sorts of electricity can be easily understood if one will direct his attention to the nerve properties, which are purely electrical in nature. Each of the five sensory nerves has its characteristic and unique function to perform. The optic nerve carries light and does not perform the functions of the auditory and other nerves; the auditory nerve in its turn carries sound only, without performing the functions of any other nerves, and so on. Thus it is clear that there are five sorts of electricity, corresponding to the five properties of cosmic electricity.
So far as magnetic properties are concerned the grasping power of the human intellect is at present so limited that it would be quite useless to attempt to make the matter understood by the general public. The intellect of man in Treta Yuga will comprehend the attributes of divine magnetism (the next Treta Yuga will start in a.d. 4099). There are indeed exceptional personages now living who, having overcome the influence of Time, can grasp today what ordinary people can not grasp; but this book is not for those exalted ones, who require nothing of it.
In concluding this introduction, we may observe that the different planets, exercising their influence over the various days of the week, have lent their names to their respective days; similarly the different constellations of stars, having influence over various months, have lent their names to the Hindu months. Each of the great Yugas has much influence over the period of time covered by it; hence, in designating the years it is desirable that such terms should indicate to which Yuga they belong.
As the Yugas are calculated from the position of the equinox, the method of numbering the years in reference to their respective Yuga is based on a scientific principle; its use will obviate much inconvenience which has arisen in the past owing to association of the various eras with persons of eminence rather than with celestial phenomena of the fixed stars. We therefore propose to name and number the year in which this introduction has been written as 194 Dwapara instead of a.d. 1894, to show the exact time of the Yuga now passing. This method of calculation was prevalent in India till the reign of Raja Vikramaditya, when the Samvat era was introduced. As the Yuga method of calculation recommends itself to reason, we follow it, and recommend that it be followed by the public in general.
Now, in this 194th year of Dwapara Yuga, the dark age of Kali having long since passed, the world is reaching out for spiritual knowledge and men require loving help one from the other.
The publishing of this book, requested from me by my holy paramguru maharaj Babaji, will, I hope be of spiritual service.
Swami Sri Yukteswar Girt
Serampore, West Bengal
The 26th Falgun, 194 Dwapara
(A.D. 1894)
Swami Sri Yuktesvvarji stated these sutras (precepts) in Sanskrit only, as shown. The translation has been provided by SelfRealization Fellowship. (Publishers Note)
CHAPTER 1
THE GOSPEL
SUTRA 1
Parambrahma (Spirit or God) is everlasting complete, without beginning or end. It is one, indivisible Being.*
The Eternal Father, God, Swami Parambrahma, is the onlv Real Substance, Sat, and is all in all in the universe.
Why God is not comprehensible. Man possesses eternal faith and believes intuitively in the existence of a Substance, of which the objects of sense — sound, touch, sight, taste, and smell, the component parts of this visible world — are but properties. As man identifies himself with his material body, composed of the aforesaid properties, he is able to comprehend by these imperfect organs these properties only, and not the Substance to which these properties belong. The Eternal Father, God, the only Substance in the universe, is therefore not comprehensible by man of this material world, unless he becomes divine by lifting his self above this creation of Darkness or Maya. See Hebrews 11:1 and John 8:28.
"Now faith is the substance of things hoped for the evidence of things not seen. "
'*Then said Jesus unto them, When ye have lifted up the son of man, then shall ye know that I am he, "
SUTRA 2
In It (Parambrahma) is the origin of all knowledge and love, the root of all power and joy.
Prakriti or Nature of God. The Almighty Force Sakti, or in other words the Eternal Joy, Anayida which produced the world; and the Omniscient feeling, Chit, which makes this world conscious demonstrate the Nature, Prakriti, of God the Father.
How God is comprehended. As man is the likeness of God, directing his attention inward he can comprehend within him the said Force and Feeling, the sole properties of his Self — the Force Almighty as his will, Vasana, with enjoyment Bhoga; and the Feeling Omniscient as his Consciousness, Chetana, that enjoys, Bhokta. See Genesis 1 :27.
"So God created man in his own image, in the image of God created he him; male and female created he them."
SUTRA 3
Parambrahma causes creation, inert Nature (Prakriti), to emerge. From Aunt (Pranava, the Word the manifestation of the Omnipotent Force), come Kala, Time; Desa, Space; and Anu, the Atom (the vibratory structure of creation).
The Word, Amen (Awm), is the beginning of the Creation. The manifestation of Omnipotent Force (the Repulsion and its complementary expression, Omniscient Feeling or Love, the Attraction) is vibration, which appears as a peculiar sound: the Word, Amen, Aurn. In its different aspects Aum presents the idea of change, which is Time, Kala, in the Ever-Unchangeable; and the idea of division, which is Space, Desa, in the
Ever- Indivisible.
The Four Ideas: the Word, Time, Space, and the Atom. The ensuing effect is the idea of particles — the innumerable atoms, pair a or anu. These four — the Word, Time, Space, and the Atom — are therefore one and the same, and substantially nothing but mere ideas.
This manifestation of the Word (becoming flesh, the external material) created this visible world. So the Word, Amen, Aum, being the manifestation of the Eternal Nature of the Almighty Father or His Own Self, is inseparable from and nothing but God Himself; as the burning power is inseparable from and nothing but the fire itself.
See Revelation 3:14; John 1:1,3,14.
"These things saith the Amen, the faithful and true witness, the beginning of the creation of God."
"In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. . . .All things were made by him; and without him was not anythiig made that was made And the Word was made flesh and dwelt among us."
SUTRA 4
The cause of creation is Anu or the Atoms. En masse they are called Maya or the Lord's illusory power; each individual Anu is called Avidya Ignorance.
Atoms the throne of Spirit the Creator. These Atoms, which represent within and without the four ideas mentioned above, are the throne of Spirit, the Creator, which shining on them creates this universe. They are called en masse Maya, the Darkness, as they keep the Spiritual Light out of comprehension; and each of them separately is called Avidya, the Ignorance, as it makes man ignorant even of his own Self. Hence the aforesaid four ideas which give rise to ail those confusions are mentioned in the Bible as so many beasts. Man, so long as he identifies himself with his gross material body, holds a position far inferior to that of the primal fourfold Atom and necessarily fails to comprehend the same. But when he raises himself to the level thereof, he not only comprehends this Atom, both inside and outside, but also the whole creation, both unmanifested and manifested (i.e., "before and behind"). See Revelation 4:6.
'And in the midst of the throne, and round about the throne, were four beasts full of eyes before and behind. "
SUTRA 5
The Omniscient Love aspect of Parambrahma is Kutastha Chaitanya. The individual Self, being Its manifestation, is one with It.
Kutastha Chaiianya, the Holy Ghost, Purushottama* The manifestation of Premabijam Chit (Attraction, the Omniscient Love) is Life, the Omnipresent Holy Spirit, and is called the Holy Ghost Kutastha Chaiianya or Purushottama, which shines on the Darkness, Maya, to attract every portion of it toward Divinity. But the Darkness, Maya, or its individual parts,* Avidya the Ignorance, being repulsion itself, cannot receive or comprehend the Spiritual Light, but reflects it.
Abhasa Chaiianya or Purusha, the Sons of God. This Holy Ghost, being the manifestation of the
Omniscient Nature of the Eternal Father, God, is no other substance than God Himself; and so these reflections of spiritual rays are called the Sons of God — Abhasa Chaiianya or Purusha, See John 1:4,5, 11.
"in him was life; and the life was the light of men.
And the light shineth in darkness; and the darkness comprehended it not."
''He came unto his own, and his own received him not."
SUTRA 6
That is, its presence in each man.
The Atom, under the influence of Chit (universal knowledge) forms the Chitta or the„cjJLnx^tate of mind, which when spiritualized is called Buddhi InSeTTTgence. Its opposite is Manas, Mind, in which lives thejtfva: tne se lf with Ahamkara, Ego, the idea of separate existence.
Chitta, the Heart; Ahamkara, Ego, the son of man. This Atom, Avidya, the Ignorance, being under the influence of Universal Love, Chit, the Holy Spirit, becomes spiritualized, like iron filings in a magnetic aura, and possessed of consciousness, the power of feeling, when it is called Mahal the Heart, Chitta; and being such, the idea of separate existence of self appears in it, which is called Ahamkara, Ego, the son of man.
Buddhi, the Intelligence; Manas, the Mind. Being thus magnetized, it has two poles, one of which attracts it toward the Real Substance, Sat and the other repels it from the same. The former is called Sattwa or Buddhi, the Intelligence, which determines what is Truth; and the latter, being a particle of Repulsion, the Almighty Force spiritualized as aforesaid, produces the ideal world for enjoyment (ananda) and is called Anandatwa or Manas, the Mind.
SUTRA 7-10
Chitta, the spiritualized Atom, in which Ahamkara (the idea of separate existence of Self) appears has five manifestations (aura electricities).
They (the five aura electricities) constitute the causal body of Purusha.
The five electricities, Pancha Tattwa, from their three attributes, Gunas — Sattwa (positive), Rajas (neutralizing), and Tamas (negative)- — produce Jnanandriyas (organs of sense), Karmendriyas (organs of action), and Tanmatras (objects of sense).
These fifteen attributes plus Mind and Intelligence constitute the seventeen "fine limbs'* of the subtle body, the Lingasarira.
[OPPOSITE PAGE: This diagram, prepared by the publishers, is intended only to show the progression of development of various aspects of creation, and does not purport to illustrate their spatial relationship to one another. ]
Pancha Tattwa, the Root-Causes of creation, are the causal body. This spiritualized Atom, Chitta
(the Heart), being the Repulsion manifested produces five sorts of aura electricities from its five different parts: one from the middle, two from the two extremities, and the other two from the spaces intervening between the middle and each of the extremities. These five sorts of electricities, being attracted under the influence of
Universal Love (the Holy Ghost) toward the Real Substance, Sat, produce a magnetic field which is called the body of Sattw a Biiddhi, the Intelligence. These five electricities being the causes of all other creations are called Pancha Tattwa, the five Root-Causes, and are considered the causal body of Pur us ha, the Son of God
- Three Gunas, the electric attributes. The electricities, being evolved from the polarized Chitta are also in a polarized state and are endowed with its three attributes or Gunas: Sattiva the positive Tamos the negative, and Rajas the neutralizing.
- Jnanendriyas, the five organs of the senses. The positive attributes of the five electricities are Jnanendriyas, the organs of the senses — smell, taste sight, touch, and hearing — and being attracted under the influence of Manas, Mind, the opposite pole of this spiritualized Atom, constitute a body of the same.
- Karmendriyas, the five organs of action. The neutralizing attributes of the five electricities are
- Karmendriyas, the organs of action — excretion generation, motion (feet), manual skill (hands) and speech. These organs, being the manifestation of the neutralizing energy of the spiritualized Atom, Chitta (the Heart), constitute an energetic body, called the body of energy, the life force or Prana.
- Vishaya or Tanmatras, the five objects of the senses. The negative attributes of the five electricities are the five Tanmatras or objects of the senses of smell, taste, sight, touch, and sound which, being united with the organs of sense through the neutralizing power of the organs of action, satisfy the desires of the heart.
- Lingasarira, the fine material body. These fifteen attributes with two poles — Mind and Intelligence — of the spiritualized Atom constitute Lingasarira or Sukshmasarira, the fine material body of Purusha, the Son of God.
SUTRA 11, 12
The aforesaid five objects, which are the negative attributes of the five electricities, being combined produce the idea of gross matter in its five forms: Kshiti, solids; Ap, liquids; Tejas, fire; Marut gaseous substances; and Akasa, ether.
These five forms of gross matter and the aforesaid fifteen attributes, together with Manas Mind, sense consciousness; Buddhi, discriminative Intelligence; Chitta, the Heart or power of feeling; and Ahamkara, the Ego, constitute the twenty-four basic principles of creatio
Gross material body. The aforesaid five objects which are the negative attributes of the five electricities, being combined together produce the idea of gross matter which appears to us in five different varieties: Kshiti, the solid; Ap, the liquid; Tejas, the fiery; Marat, the gaseous; and Vyoina or Akasa, the ethereal. These constitute the outer covering called Sthulasarira, the gross material body of Purusha, the Son of God.
Twenty-four Elders. These five gross matters and the aforesaid fifteen attributes together with Manas, the Mind; Buddhi, the Intelligence; Chitta the Heart; and Ahamkara, the Ego, constitute the twenty- four principles or Elders, as mentioned in the Bible. See Revelation 4:4.
"And round about the throne were four and twenty seats; and upon the seats I saw four and twenty elders. "
The aforesaid twenty-four principles, which completed the creation of Darkness, Maya, are nothing more than the development of Ignorance, Avidya; and as this Ignorance is composed only of ideas as mentioned above, creation has in reality no substantial existence, but is a mere play of ideas on the Eternal Substance, God the Father.
SUTRA 13
This universe is differentiated into fourteen spheres, seven Swargas and seven Patalas.
Seven Spheres or Swargas. This universe thus described, commencing from the Eternal Substance, God, down to the gross material creation has been distinguished into seven different spheres, Swargas or Lokas.
- 7th Sphere, Satyaloka. The foremost of these is Satyaloka, the sphere of God — the only ileal Substance, Sat, in the universe. No name can describe it, nor can anything in the creation of Darkness or Light designate it. This sphere is therefore called Anama, the Nameless.
- 6th Sphere, Tapoloka. The next in order is Tapoloka, the sphere of the Holy Spirit which is the Eternal Patience, as it remains forever undisturbed by any limited idea. Because it is not approachable even by the Sons of God as such, it is called Agama, the Inaccessible.
- 5th Sphere, Janaloka. Next is Janaloka, the sphere of spiritual reflection, the Sons of God wherein the idea of separate existence of Self originates. As this sphere is above the comprehension of anyone in the creation of Darkness Maya, it is called Alakshya, the Incomprehensible.
- 4th Sphere, Maharloka. Then comes Maharloka, the sphere of the Atom, the beginning of the creation of Darkness, Maya, upon which the Spirit is reflected. This, the connecting link, is the only way between the spiritual and the material creation and is called the Door, Dasamadwara.
- 3rd Sphere, Szuarloka, Around this Atom is Swarloka, the sphere of magnetic aura, the electricities. This sphere, being characterized by the absence of all the creation (even the organs and their objects, the fine material things), is called Mahasunya, the Great Vacuum.
- 2nd Sphere, Bhuvarloka. The next is Bhuvarloha, the sphere of electric attributes. As the gross matters of the creation are entirely absent from this sphere, and it is conspicuous by the presence of the fine matters only, it is called Sunya, the Vacuum Ordinary.
- 1st Sphere, Bhuloka. The last and lowest sphere is Bhuloka, the sphere of gross material creation, which is always visible to everyone.
Sapta Patalas, seven churches. As God created man in His own image, so is the body of man like unto the image of this universe. The material body of man has also seven vital places within it called Patalas. Man, turning toward his Self and advancing in the right way, perceives the Spiritual Light in these places, which are described in the Bible as so many churches; the lights like stars perceived therein are as so many angels. See Revelation 1:12,13,16,20.
"And being turned, I saw seven golden candle sticks, and in the midst of the seven candlesticks one like unto the son of man. ..."
"And he had in his right hand seven stars...
"The seven stars are the angels of the seven churches; and the seven candlesticks which thou sawest are the seven churches. "
14 Bhuvanas, the stages of creation. The above mentioned seven spheres or Swargas and the seven Patalas constitute the fourteen Bhuvanas the fourteen distinguishable stages of the creation.
SUTRA 14
Purusha is covered by five koshas or sheaths.
5 Koshas or Sheaths. This Purusha, the Son of God is screened by five coverings called the koshas or sheaths.
- Heart, the 1st Kosha. The first of these five is Heart, Chitta, the Atom, composed of four ideas as mentioned before, which feels or enjoys, and thus being the seat of bliss, ananda, is called Anondamaya Kosha.
- Buddhi, the 2nd Kosha. The second is the magnetic-aura electricities, manifestations of Buddhi, the Intelligence that determines what is truth. Thus, being the seat of knowledge, jnana, it is called Jnanamaya Kosha.
- Manas, the 3rd Kosha. The third is the body of Manas, the Mind, composed of the organs of senses, as mentioned above, and called the Manorrmya Kris ha.
- Prana, the 4th Kosha. The fourth is the body of energy, life force or Prana, composed of the organs of action as described before, and thus called Pranamaya Kosha.
- Gross matter, the 5th Kosha. The fifth and 1 last of these sheaths is the gross matter, the Atom's outer coating, which, becoming Anna, nourishment, supports this visible world and thus is called the Annamaya Kosha.
Action of Love. The action of Repulsion, the manifestation of the Omnipotent Energy, being thus completed, the action of Attraction (the Omnipotent Love in the core of the heart) begins to be manifested. Under the influence of this Omniscient Love, the Attraction, the Atoms being attracted toward one another, come nearer and nearer, taking ethereal, gaseous, fiery, liquid and solid forms.
- Inanimate kingdom. Thus this visible world becomes adorned with suns, planets, and moons which we call the inanimate kingdom of the creation.
- Vegetable kingdom. In this manner, when the action of Divine Love becomes well developed the evolution of Avidy a, Ignorance (the particle of Darkness, Maya, the Omnipotent Energy manifested), begins to be withdrawn. Annamaya Kosha the Atom's outer coating of gross matter being thus withdrawn, Pranamaya Kosha (the sheath composed of Karmendriyas, the organs of action) begins to operate. In this organic state the Atoms embracing each other more closely to their heart appear as the vegetable kingdom in the creation.
- Animal kingdom. When the Pranamaya Kosha becomes withdrawn, the Manomaya Kosha (the sheath composed of Jnanendriyas , the organs of sense) comes to light. The Atoms then perceive the nature of the external world and, attracting other Atoms of different nature, form bodies as necessary for enjoyment, and thus the animal kingdom appears in the creation.
- Mankind. When Manomaya Kosha becomes withdrawn, Jnanamaya Kosha (the body of Intelligence composed of electricities) becomes perceptible. The Atom, acquiring the power of determining right and wrong, becomes man, the rational being in the creation.
- Devata or Angel. When man, cultivating the Divine Spirit or Omniscient Love within his heart is able to withdraw this Jnanamaya Kosha, then the innermost sheath, Chitta, the Heart (composed of four ideas), becomes manifest. Man is then called Devata or Angel in the creation.
- Free, Sannyasi. When the Heart or innermost sheath is also withdrawn, there is no longer anything to keep man in bondage to this creation of Darkness, Maya. He then becomes free, Sannyasi the Son of God, and enters into the creation of Light.
SUTRA 15,16
Just as the objects seen in our dreams are found when we awake, to be insubstantial, so our waking perceptions are likewise unreal — a matter of inference only.
Sleeping and waking states. When man compares his ideas relating to gross matters conceived in the wakeful state with his conception of ideas in dream, the similarity existing between them naturally leads him to conclude that this external world also is not what it appears to be.
When he looks for further explanation, he finds that all his wakeful conceptions are substantially nothing but mere ideas caused by the union of five objects of sense (the negative attributes of the five internal electricities) with the five organs of sense (their positive attributes) through the medium of five organs of action (the neutralizing attributes of the electricities).
This union is effected by the operation of Mind (Manas) and conceived or grasped by the Intelligence (Buddhi). Thus it is clear that all conceptions which man forms in his wakeful state are mere inferential Parokshajnana — a matter of inference only.
SUTRA 17
What is needed is a Guru, a Savior, who will awaken us to Bhakti (devotion) and to perceptions of Truth.
When man finds his Sat-Guru or Savior. When man understands by his Aparokshajnana (true comprehension) the nothingness of the external world, he appreciates the position of John the Baptist, the divine personage who witnessed Light and bore testimony of Christ, after his heart's love, the heavenly gift of Nature, had become developed.
Any advanced sincere seeker may be fortunate in having the Godlike company of some one of such personages, who may kindly stand to him as his Spiritual Preceptor, Sat-Guru, the Savior.
Following affectionately the holy precepts of these divine personages, man becomes able to direct all his organs of sense inward to their common center — the sensorium, Trikuti or Sushumnadwara the door of the interior world — where he comprehends the Voice, like a peculiar "knocking" sound, [the Cosmic Vibration that is] the Word Amen, Aum; and sees the God-sent luminous body of Radha, symbolized in the Bible as the Forerunner or John the Baptist. See Revelation 3:14,20 and John 1:6,8,23.
"These things saith the Amen, the faithful and true -witness, the beginning of the creation of God. . . .
Behold, I stand at the door, and knock; if any man hear my voice and open the door, I will come in to him and will sup with him, and he with me."
"There was a man sent from God, whose name was fohn He was not that Light, but was sent to bear witness of that Light He said, I am the voice of one crying in the wilderness, Make straight the way of the Lord. "
Ganga, Jamuna, or Jordan, the holy streams. From the peculiar nature of this sound, issuing as it does like a stream from a higher unknown region and losing itself in the gross material creation, it is figuratively designated by various sects of people by the names of different rivers that they consider as sacred; for example, Ganga by the Hindus, Jamuna by the Vaishnavas,1 and Jordan t by the Christians.
The 2nd birth. Through his luminous body, man believing in the existence of the true Light — the Life of this universe — becomes baptized or absorbed in the holy stream of the sound. The baptism is, so to speak, the second birth of man and is called Bhakti Yoga2, without which man can never comprehend the real internal world, the kingdom of God. See John 1:9 and John 3:3.
"That was the true Light, which lighteth every man that cometh into the world. "
"Verily, verily, I say unto thee, Except a man be born again, he cannot see the kingdom of God. "
Aparokshajnana, the real comprehension. In this state the son of man begins to repent and turning back from the gross material creation creeps toward his Divinity, the Eternal Substance God. When the developments of ignorance are stopped, man gradually comprehends the true character of this creation of Darkness, Maya, as a mere play of ideas of the Supreme Nature on His own Self, the only Real Substance. This true comprehension is called Aparokshajnana.
1 Worshipers of Vishnu, God as Preserver. Matthew 3:13-17.
[2 Union with God through Love, the Attraction, which is constantly drawing man toward the kingdom of God. (Publisher's Note)]
SUTRA 18
Emancipation (Kaivalya) is obtained when one realizes the oneness of his Self with the Universal Self, the Supreme Reality.
Sannyasi or Christ the anointed Savior. When ail the developments of Ignorance are withdrawn the heart, being perfectly clear and purified, no longer merely reflects the Spiritual Light but actively manifests the same, and thus being consecrated and anointed, man becomes Sannyasi, free or Christ the Savior.* See John 1:33.
"Upon whom thou shalt see the Spirit descending and remaining on him, the same is he which baptizeth with the Holy Ghost. "
Baptized in the stream of Light. Through this Savior the son of man becomes again baptized or absorbed in the stream of Spiritual Light, and rising above the creation of Darkness, Maya, enters into the spiritual world and becomes unified with Abhasa Chaitanya or Purusha, the Son of God as was the case with Lord Jesus of Nazareth. In this state man is saved for ever and ever from the bondage of Darkness, Maya. See John 1:12 and John 3:5
"But as many as received him t to them gave he power to become the Sons of God, even to them that believe on his name."
"Verily, verily, I say unto thee, except a man be born of water and of the Spirit, he cannot enter into the kingdom of God. "
[That is, he becomes one with Christ Consciousness, the reflected consciousness of the Eternal Father God in creation, immanent in the Word or Aum, the Cosmic Vibration. Thus is he freed or saved from the darkness of Maya, the delusion of separateness from the Father. (Publisher's Note)]
Sacrifice of self. When man thus entering into the spiritual world becomes a Son of God, he comprehends the universal Light — the Holy Ghost — as a perfect whole, and his Self as nothing but a mere idea resting on a fragment of the Aum Light. Xhen he sacrifices himself to the Holy Ghost, the altar of God; that is, abandons the vain idea of his separate existence, and becomes one integral whole.
Kaivalya, the unification. Thus, being one with the universal Holy Spirit of God the Father, he becomes unified with the Real Substance, God. This unification of Self with the Eternal Substance, God, is called Kaiualya. * See Revelation 3:21.
"To him that overcorneth -will I grant to sit with me in my throne, even as I also overcame, and am set down with my Father in his throne."
[Literally, "isolation, absolute independence or emancipation through oneness with God. (Publisher's Note)]
CHAPTER 2
THE GOAL
SUTRA 1
Hence there is desire for emancipation.
Liberation, the prime object. When man understands even by way of inference the true nature of this creation, the true relation existing between this creation and himself; and when he further understands that he is completely blinded by the influence of Darkness, Maya, and that it is the bondage of Darkness alone which makes him forget his real Self and brings about all his sufferings, he naturally wishes to be relieved from all these evils. This relief from evil, or liberation from the bondage of Maya, becomes the prime object of his life.
SUTRA 2
Liberation is stabilization of Purusha (jiva, soul) in its real Self.
Residing in Self is liberation. When man raises himself above the idea creation of this Darkness Maya, and passes completely out of its influence he becomes liberated from bondage and is placed in his real Self, the Eternal Spirit.
SUTRA 3
Then there is cessation of all pain and the attainment of the ultimate aim (true fulfillment, God-ealization).
Liberation is salvation. On attaining this liberation, man becomes saved from all his troubles and all the desires of his heart are fulfilled, so the ultimate aim of his life is accomplished.
SUTRA 4
Otherwise, birth after birth, man experiences the misery of unfulfilled desires.
Why man suffers. So long, however, as man identifies himself with his material body and fails to find repose in his true Self, he feels his wants according as his heart's desires remain unsatisfied. To satisfy them he has to appear often in flesh and blood on the stage of life, subject to the influence of Darkness, Maya, and has to suffer all the troubles of life and death not only in the present but in the future as well.
SUTRAS 5, 6
Troubles are born from Avidya, Ignorance. Ignorance is the perception of the nonexistent, and the nonperception of the Existent.
What is ignorance? Ignorance, Avidya, is misconception, or is the erroneous conception of the existence of that which does not exist. Through Avidya man believes that this material creation is the only thing that substantially exists, there being nothing beyond forgetting that this material creation is substantially nothing and is a mere play of ideas on the Eternal Spirit, the only Real Substance, beyond the comprehension of the material creation. This Ignorance is not only a trouble in itself but is also the source of all the other troubles of man.
SUTRAS 7-12
Avidya, Ignorance, having the twofold power of polarity, manifests as egoism, attachment, aversion and (blind) tenacity.
The darkening power of Maya produces egoism and (blind) tenacity; the polarity power of Maya produces attachment (attraction) and aversion (repulsion).
Egoism results from a lack of discrimination between the physical body and the real Self.
Tenacity is a result of natural conditioning (belief in Nature and her laws as final, instead of belief in the all-causative powers of the Soul).
Attachment means thirst for the objects of happiness.
Aversion means desire for the removal of the objects of unhappiness.
Ignorance is the source of all troubles. In order to understand how this Ignorance is the source of all other troubles we should remember (as has been explained in the previous chapter) that Ignorance, Avidya, is nothing but a particle of Darkness, Maya, taken distributiveiy, and as such it possesses the two properties of Maya. The one is its darkening power, by the influence of which man is prevented from grasping anything beyond the material creation. This darkening power produces Asmita or Egoism, the identification of Self with the material body, which is but the development of Atom, the particles of the universal force; and Abhinivesa or blind tenacity to the belief in the validity and ultimate worth of the material creation.
By virtue of the second of the properties of Maya, Ignorance or Avidya in its polarized state produces attraction for certain objects and repulsion for others. The objects so attracted are the objects of pleasure, for which an Attachment Raja, is formed. The objects that are repulsed are the objects producing pain, for which an Aversion, Dwesha, is formed.
SUTRA 13
The root of pain is egoistic actions, which (being based on delusions) lead to misery.
Why man is bound. By the influence of these five troubles — Ignorance, Egoism, Attachment, Aversion, and Tenacity to the material creation — man is induced to involve himself in egoistic works and in consequence he suffers.
SUTRAS 14, 15
Mail's purpose is complete freedom from unhappiness.
Once he has banished all pain beyond possibility of return, he has attained the highest goal.
Ultimate aim of the heart. With man the cessation of all suffering is Artha, the heart's immediate aim. The complete extirpation of all these sufferings so that their recurrence becomes impossible is Paramartha, the ultimate goal.
SUTRAS 16-21
Existence, consciousness, and bliss are the three longings (of the human heart).
Ananda, bliss, is the contentment of heart attained by the ways and means suggested by the Savior, the Sat-Guru.
Chit, true consciousness, brings about the complete destruction of all troubles and the rise of all virtues.
Sat, existence, is attained by realization of the permanency of the soul.
These three qualities constitute the real nature of man.
All desires being fulfilled, and all miseries removed, the achievement of Paramartha (the highest goal) is made.
The real necessities. Man naturally feels great necessity for Sat, Existence; Chit, Consciousness; and Ananda, Bliss. These three are the real necessities of the human heart and have nothing to do with anything outside his Self. They are essential properties of his own nature, as explained in the previous chapter.
- How man attains Bliss. When man becomes fortunate in securing the favor of any divine personage, Sat-Guru (the Savior), and affectionately following his holy precepts is able to direct all his attention inward, he becomes capable of satisfying all the wants of his heart and can thereby gain contentment, Ananda, the Real Bliss.
- How Consciousness appears. With his heart thus contented, man becomes able to fix his attention upon anything he chooses and can comprehend all its aspects. So Chit, Consciousness of all the modifications of Nature up to its first and primal manifestation, the Word (Amen, Aunt) and even of his own Real Self, gradually appears.
And being absorbed in the stream thereof, man becomes baptized and begins to repent and return toward his Divinity, the Eternal Father whence he had fallen. See Revelation 2:5.
"Remember therefore from whence thou art fallen and repent. - How Existence is realized. Man, being conscious of his own real position and of the nature of this creation of Darkness, Maya, becomes possessed of absolute power over it, and gradually withdraws all the developments of Ignorance. In this way, freed from the control of this creation of Darkness, he comprehends his own Self as Indestructible and Ever-Existing Real Substance. So Sat, the Existence of Self, comes to light.
- How main object of the heart is attained. All the necessities of the heart — Sat, Existence; Chit Consciousness; and Ananda, Bliss — having been attained, Ignorance, the mother of evils, becomes emaciated and consequently all troubles of this material world, which are the sources of all sorts of sufferings, cease forever. Thus the ultimate aim of the heart is effected.
SUTRA 22
All fulfillments of his nature attained, man is not merely a reflector of divine light but becomes actively united with Spirit. This state is Kaivalya oneness.
How man finds salvation. In this state, all the necessities having been attained and the ultimate aim effected, the heart becomes perfectly purified and, instead of merely reflecting the spiritual light, actively manifests the same. Man, being thus consecrated or anointed by the Holy Spirit, becomes Christ, the anointed Savior. Entering the kingdom of Spiritual Light, he becomes the Son ot God.
In this state man comprehends his Self as a fragment of the Universal Holy Spirit, and, abandoning the vain idea of his separate existence unifies himself with the Eternal Spirit; that is becomes one and the same with God the Father. This unification of Self with God is Kaivalya which is the Ultimate Object of all created beings. See John 14:11.
"Believe me that I am in the Father, and the Father in me. *
CHAPTER 3
THE PROCEDURE
SUTRAS 1-4
Yajna, sacrifice, means penance (Tapas), deep study (Sutadhyaya), and the practice of meditation on
Aunt (Brahmanidhana).
Penance is patience or evenmindedness in all conditions (equanimity amidst the essential dualities of Maya; cold and heat, pain and pleasure, etc.).
Szvadhyaya consists of reading or hearing spiritual truth, pondering it, and forming a definite conception of it.
(Meditation on) Pranava, the divine sound of Aunt, is the only way to Brahman (Spirit), salvation.
Patience, faith, and holy work explained. Tapas is religious mortification or patience both in enjoyments and in sufferings. Swadhyaya is sravana study, with manana, deep attention, and thereby nididhyasana, forming of an idea of the true faith about Self; that is, what I am, whence I came where I shall go, what I have come for, and other such matters concerning Self. Brahmanidhana is the baptism or merging of Self in the stream of the Holy Sound (Pranava, Aurn), which is the holy work performed to attain salvation and the only way by which man can return to his Divinity, the Eternal Father, whence he has fallen. See Revelation 2:19.
"I know thy works, and charity, and service, and faith, and thy patience, and thy works; and the last to be more than the first.'
SUTRAS 5, 6
Aum is heard through cultivation of Sraddha (heart's natural love), Virya (moral courage), Smriti (memory of one's divinity), and Samadhi (true concentration).
Sraddha is intensification of the heart's natural love.
How the Holy Sound manifests. This Holy Sound Pranava Sabda manifests spontaneously through culture of Sraddha, the energetic tendency of the heart's natural love; Virya, moral courage; Smriti true conception; and Samadhi, true concentration.
The virtue of Love. The heart's natural love is the principal requisite to attain a holy life. When this love, the heavenly gift of Nature, appears in the heart, it removes all causes of excitation from the system and cools it down to a perfectly normal state; and, invigorating the vital powers, expels all foreign matters — the germs of diseases — by natural ways (perspiration and so forth). It thereby makes man perfectly healthy in body and mind and enables him to understand properly the guidance of Nature.
When this love becomes developed in man it makes him able to understand the real position of his own Self as well as of others surrounding him.
With the help of this developed love, man becomes fortunate in gaining the Godlike company of the divine personages and is saved forever. Without this love, man cannot live in the natural way, neither can he keep company with the fit person for his own welfare; he becomes often excited by the foreign matters taken into his system through mistakes in understanding the guidance of Nature, and in consequence he suffers in body and mind. He can never find any peace whatever, and his life becomes a burden.
Hence the culture of this love, the heavenly gift, is the principal requisite for the attainment of holy salvation; it is impossible for man to advance a step toward the same without it. See Revelation 2:2-4
"I know thy works, and thy labor, and thy patience, and how thou canst not bear them which are evil: and thou hast tried them ivhich say they are apostles, and are not, and hast found them liars.
"And hast borne and hast patience, and for my name's sake hast labored, and hast not fainted.
"Nevertheless I have somewhat against thee, because thou hast left thy first love.'
SUTRA 7,8
Moral courage (Virya) arises from Sraddha, directing one's love toward the guru, and from affectionately following his instructions.
Those who remove our troubles, dispel our doubts, and bestow peace are true teachers. They perform a Godlike work. Their opposites (those who increase our doubts and difficulties) are harmful to us and should be avoided like poison.
As explained in the previous chapter, this creation is substantially nothing but a mere ideaplay of Nature on the only Real Substance, God the Eternal Father, who is Guru — the Supreme — in this universe. All things of this creation are therefore no other substance than this Guru, the Supreme Father, God Himself, perceived in plurality by the manifold aspects of the play of Nature. See John 10:34 and Psalm 82:6.
"Jesus answered them, Is it not written in your law, I said, Ye are gods?"
"I have said, Ye are gods; and all of you are children of the most High. *
Out of this creation, the object that relieves us of our miseries and doubts and administers peace to us, whether animate or inanimate, and however insignificant the same may be, is entitled to our utmost respect. Even if it be regarded by others as an object of vilest contempt, it should be accepted as Sat (Savior) and its company as Godlike. That which produces opposite results, destroying our peace, throwing us into doubts, and creating our miseries, should be considered Asat the bane of all good, and should be avoided as such. The Indian sages have a saying:
"Some consider the deities to exist in water (i.e., natural elements) while the learned consider them to exist in heaven (astral world); the unwise seek them in wood and stones (i.e., in images or symbols), but the Yogi realizes God in the sanctuary of his own Self. "
To attain salvation men choose as their Savior the objects that they can comprehend according to their own stage of evolution. Thus, in general people think that illness is a dire calamity; and as water, when properly administered, tends to remove illness, ignorant men may choose for their Divinity water itself.
Philosophers, being able to comprehend the internal electrical Light that shines within them find their heart's love flowing energetically toward the Light that relieves them of all causes of excitation, cools down their system to a normal state and, invigorating their vital powers, makes them perfectly healthy, both in body and in mind. They then accept this Light as their Divinity or Savior.
Ignorant people in their blind faith would accept a piece of wood or stone as their Savior or Divinity in the external creation, for which their heart's natural love will develop till by its energetic tendency it will relieve them of all exciting causes cool their system down to a normal state, and invigorate their vital powers. The adepts, on the other hand, having full control over the whole material world, find their Divinity or Savior in Self and not outside in the external world.
Regard the Guru with deep love. To keep company with the Guru is not only to be in his physical presence (as this is sometimes im possible), but mainly means to keep him in our hearts and to be one with him in principle and to attune ourselves with him.
This thought has been expressed by Lord Bacon: U A crowd is not a company, it is a mere gallery of faces." To keep company, therefore with the Godlike object is to associate him with Sraddha, the heart's love intensified in the sense above explained, by keeping his appearance and attributes fully in mind, and by reflecting on the same and affectionately following his instructions lamblike. See John 1:29.
"Behold the Lamb of God, which taketh away the sin of the world. "
By so doing, when man becomes able to conceive the sublime status of his divine brothers, he may be fortunate in remaining in their company and in securing help from any one of them whom he may choose as his Spiritual Preceptor, SatGuru, the Savior.
Thus, to resume, Virya or moral courage can be obtained by the culture of Sraddha, that is, by devoting one's natural love to his Preceptor, by being always in his company (in the internal sense already explained), and by following with affection his holy instructions as they are freely and spontaneously given.
SUTRAS 9-11
Moral courage is strengthened by observance of Yama (morality or self-control) and Niyama (religious rules).
Yama comprises noninjury to others, truthfulness, nonstealing, continence, and noncovetousness.
Niyama means purity of body and mind, contentment in all circumstances, and obedience (following the instructions of the guru).
Firmness of moral courage can be attained by the culture of Yama, the religious forbearances: abstention from cruelty, dishonesty, covetousness unnatural living, and unnecessary possessions; and of Niyama, the religious observances: purity in body and mind — cleaning the body externally and internally from all foreign matters which being fermented, create different sorts of diseases in the system, and clearing the mind from all prejudices and dogmas that make one narrow — contentment in all circumstances; and obedience to the holy precepts of the divine personages.
What is natural living? To understand what natural living is, it will be necessary to distinguish it from what is unnatural. Living depends upon the selection of (1) food, (2) dwelling, and (3) company. To live naturally, the lower animals can select these for themselves by the help of their instincts and the natural sentinels placed at the sensory entrances — the organs of sight, hearing touch, smell, and taste. With men in general however, these organs are so much perverted by unnatural living from very infancy that little reliance can be placed on their judgments. To understand, therefore, what our natural needs are we ought to depend upon observation, experiment, and reason.
What is natural food for man? First, to select our natural food, our observation should be directed to the formation of the organs that aid in digestion and nutrition, the teeth and digestive canal; to the natural tendency of the organs of sense which guide animals to their food; and to the nourishment of the young.
Observation of teeth. By observation of the teeth we find that in carnivorous animals the incisors are little developed, but the canines are of striking length, smooth and pointed, to seize the prey. The molars also are pointed; these points however, do not meet, but fit closely side by side to separate the muscular fibers.
In the herbivorous animals the incisors are strikingly developed, the canines are stunted (though occasionally developed into weapons, as in elephants), the molars are broad-topped and furnished with enamel on the sides only.
In the frugivorous all the teeth are of nearly the same height; the canines are little projected conical, and blunt (obviously not intended for seizing prey but for exertion of strength). The molars are broad-topped and furnished at the top with enamel folds to prevent waste caused by their side motion, but not pointed for chewing flesh.
In omnivorous animals such as bears, on the other hand, the incisors resemble those of the herbivorous, the canines are like those of the carnivorous, and the molars are both pointed and broad-topped to serve a twofold purpose.
Now if we observe the formation of the teeth in man we find that they do not resemble those of the carnivorous, neither do they resemble the teeth of the herbivorous or the omnivorous. They do resemble, exactly, those of the frugivorous animals. The reasonable inference, therefore, is that man is a frugivorous or fruit-eating animal.*
[* Fruit comprises any part of plant life useful to man. The fruitarian diet referred to by Swami Sri Yukteswarji includes vegetables nuts, and grains. (Publisher's Note)]
Observation of the digestive canal. By observation of the digestive canal we find that the bowels of carnivorous animals are 3 to 5 times the length of their body, measuring from the mouth to the anus; and their stomach is almost spherical. The bowels of the herbivorous are 20 to 28 times the length of their body and their stomach is more extended and of compound build. But the bowels of the frugivorous animals are 10 to 12 times the length of their body; their stomach is somewhat broader than that of the carnivorous and has a continuation in the duodenum serving the purpose of a second stomach.
This is exactly the formation we find in human beings, though Anatomy says that the human bowels are 3 to 5 times the length of man's body — making a mistake by measuring the body from the crown to the soles, instead of from mouth to anus. Thus we can again draw the inference that man is, in all probability, a frugivorous animal.
Observation of organs of sense. By observation of the natural tendency of the organs of sense — the guideposts for determining what is nutritious — by which all animals are directed to their food we find that when the carnivorous animal finds prey, he becomes so much delighted that his eyes begin to sparkle; he boldly seizes the prey and greedily laps the jetting blood. On the contrary the herbivorous animal refuses even his natural food, leaving it untouched, if it is sprinkled with a little blood. His senses of smell and sight lead him to select grasses and other herbs for his food which he tastes with delight. Similarly with the frugivorous animals, we find that their senses always direct them to fruits of the trees and field.
In men of all races we find that their senses of smell, sound, and sight never lead them to slaughter animals; on the contrary they cannot bear even the sight of such killings. Slaughterhouses are always recommended to be removed far from the towns; men often pass strict ordinances forbidding the uncovered transportation of flesh meats. Can flesh then be considered the natural food of man, when both his eyes and his nose are so much against it, unless deceived by flavors of spices, salt, and sugar? On the other hand, how delightful do we find the fragrance of fruits, the very sight of which often makes the mouth water! It may also be noticed that various grains and roots possess an agreeable odor and taste, though faint, even when unprepared. Thus again, we are led to infer from these observations that man was intended to be a frugivorous animal.*
[* "And God said, Behold, I have given you every herb bearing seed which is upon the face of all the earth, and every tree, in which is the fruit of a tree yielding seed; to you it shall be for meat." — Genesis 1:29. (Publishers Note)]
Observation of the nourishment of the young. By observation of the nourishment of the young we find that milk is undoubtedly the food of the newborn babe. Abundant milk is not supplied in the breasts of the mother if she does not take fruits, grains, and vegetables as her natural food.
Cause of disease. Hence from these observations the only conclusion that can reasonably be drawn is that various grains, fruits, roots, and — for beverage — milk, and pure water openly exposed to air and sun are decidedly the best natural food for man. These, being congenial to the system when taken according to the power of the digestive organs, well chewed and mixed with saliva, are always easily assimilated.
Other foods are unnatural to man and being uncongenial to the system are necessarily foreign to it; when they enter the stomach, they are not properly assimilated. Mixed with the blood, they accumulate in the excretory and other organs not properly adapted to them. When they cannot find their way out, they subside in tissue crevices by the law of gravitation; and, being fermented, produce diseases, mental and physical, and ultimately lead to premature death.
Children's development. Experiment also proves that the nonirritant diet natural to the vegetarian is, almost without exception, admirably suited to children's development, both physical and mental. Their minds, understanding, will the principal faculties, temper, and general disposition are also properly developed.
Natural living calms passions. We find that when extraordinary means such as excessive fasting, scourging, or monastic confinement are resorted to for the purpose of suppressing the sexual passions, these means seldom produce the desired effect. Experiment shows, however, that man can easily overcome these passions, the archenemy of morality, by natural living on a nonirritant diet, above referred to; thereby men gain a calmness of mind which every psychologist knows is the most favorable to mental activity and to a clear understanding, as well as to a judicial way of thinking.
Sexual desire. Something more should be said here about the natural instinct of propagation which is, next to the instinct of self-preservation the strongest in the animal body. Sexual desire like all other desires, has a normal and an abnormal or diseased state, the latter resulting only from the foreign matter accumulated by unnatural living as mentioned above. In the sexual desire everyone has a very accurate thermometer to indicate the condition of his health. This desire is forced from its normal state by the irritation of nerves that results from the pressure of foreign matter accumulated in the system, which pressure is exerted on the sexual apparatus and is at first manifested by an increased sexual desire followed by a gradual decrease of potency.
This sexual desire in its normal state makes man quite free from all disturbing lusts, and operates on the organism (awaking a wish for appeasement) only infrequently. Here again experiment shows that this desire, like all other desires is always normal in individuals who lead a natural life as mentioned.
The root of the tree of life. The sexual organ —the junction of important nerve extremities particularly of the sympathetic and spinal nerves (the principal nerves of the abdomen) which through their connection with the brain, are capable of enlivening the whole system — is in a sense the root of the tree of life. Man wellinstructed in the proper use of sex can keep his body and mind in proper health and can live a pleasant life throughout.
The practical principles of sexual health are not taught because the public regards the subject as unclean and indecent. Thus blinded, mankind presumes to clothe Nature in a veil because she seems to them impure, forgetting that she is always clean and that everything impure and improper lies in man's ideas, and not in Nature herself. It is clear therefore that man, not knowing the truth about the dangers of misuse of the sexual power, and being compelled to wrong practices by the nervous irritation resulting from unnatural living, suffers troublesome diseases in life and ultimately becomes a victim of premature death.
Dwelling place of man. Secondly, about our dwelling place. We can easily understand, when we feel displeasure on entering a crowded room after breathing fresh air on a mountaintop or in an expanse of field or garden, that the atmosphere of the town or any crowded place is quite an unnatural dwelling place. The fresh atmosphere of the mountaintop, or of the field or garden, or of a dry place under trees covering a large plot of land and freely ventilated with fresh air is the proper dwelling place for man according to
Nature.
The company we should keep. And thirdly, as to the company we should keep. Here also, if we listen to the dictates of our conscience and consult our natural liking, we will at once find that we favor those persons whose magnetism affects us harmoniously, who cool our system, internally invigorate our vitality, develop our natural love and thus relieve us of our miseries and administer peace to us. This is to say, we should be in the company of the Sat or Savior and should avoid that of the Asat, as described before. By keeping the company of Sat (the Savior) we are enabled to enjoy perfect health, physical and mental, and our life is prolonged. If on the other hand we disobey the warning of Mother Nature, without listening to the dictates of our pure conscience and keep the company of whatever has been designated as Asat, an opposite effect is produced and our health is impaired and our life shortened.
Necessity of natural living and purity. Thus natural living is helpful for the practice of Yama the ascetic forbearances as explained earlier. Purity of mind and body being equally important in the practice of Niyama, the ascetic observances already explained, every attempt should be made to attain that purity.
SUTRAS 12-18
Hence bondage disappears.
The eight bondages or snares are hatred, shame fear, grief, condemnation, race prejudice, pride of family, and smugness.
(Removal of the eight bondages) leads to magnanimity of heart.
Thus one becomes fit to practice Asana, Pranayama, and Pratyahara; and to enjoy the householder's life (by fulfilling all one's desires and so getting rid of them).
Asana means a steady and pleasant posture of the body.
Pranayama means control over prana, life force.
Pratyahara means withdrawal of the senses from external objects.
The eight meannesses of the heart. Firmness of moral courage, when attained, removes all the obstacles in the way of salvation. These obstacles are of eight sorts — hatred, shame, fear, grief condemnation, race prejudice, pride of pedigree and a narrow sense of respectability — which eight are the meannesses of the human heart.
Awakening magnanimity of the heart. By the removal of these eight obstacles, Viratwam or Mahattwam (magnanimity of the heart) comes in and this makes man fit for the practice of Asana (remaining in steady and pleasant posture) Pranayama (control over prana, involuntary nerve electricities), and Pratyahara (changing the direction of the voluntary nerve currents inward).
These practices enable man to satisfy his heart by enjoying the objects of the senses as intended for Garhasthyasrama (domestic) life.
Value of Pranayama. Man can put the voluntary nerves into action whenever he likes, and can give them rest when fatigued. When all of these voluntary nerves require rest he sleeps naturally, and by this sleep the voluntary nerves, being refreshed, can work again with full vigor. Man's involuntary nerves, however, irrespective of his will, are working continuously of themselves from his birth. As he has no control over them, he cannot interfere with their action in the least.
When these nerves become fatigued they also want rest and naturally fall asleep. This sleep of the involuntary nerves is called Mahanidra, the great sleep, or death. When this takes place, the circulation, respiration, and other vital functions being stopped, the material body naturally begins to decay. After a while, when this great sleep
Mahanidra is over, man awakes, with all his desires, and is reborn in a new physical body for the accomplishment of his various yearnings. In this way man binds himself to life and death and fails to achieve final salvation.
Control over death. But if man can control these involuntary nerves by the aforesaid Pranayama, he can stop the natural decay of the material body and put the involuntary nerves (of the heart lungs, and other vital organs) to rest periodically as he does with his voluntary nerves in sleep. After such rest by Pranayama the involuntary nerves become refreshed and work with newly replenished life.
As after sleep, when rest has been taken by the voluntary nerves, man requires no help to awaken naturally; so after death also, when man has enjoyed a full rest, he awakens naturally to life in a new body on earth. If man can "die," that is consciously put his entire nervous system, voluntary and involuntary, to rest each day by practice of Pranayama, his whole physical system works with great vigor.
Life and death come under the control of the yogi who perseveres in the practice of Pranayama In that way he saves his body from the premature decay that overtakes most men, and can remain as long as he wishes in his present physical form thus having time to work out his karma in one body and to fulfill (and so get rid of) all the various desires of his heart. Finally purified, he is no longer required to come again into this world under the influence of Maya, Darkness, or to suffer the "second death." See I Corinthians
15:31, and Revelation 2:10, 11.
"I protest by our rejoicing which I have in Christ [consciousness}, 1 die daily." — St. Paul.
"Be thou faithful unto death, and. I vill give thee a crown of life.... He that overcometh shall not be hurt of the second death."
Necessity of Pratyahara. Man enjoys a thing when he so desires. At the time of the enjoyment however, if he directs his organs of sense, through which he enjoys, toward the object of his desire he can never be satisfied, and his desires increase in double force. On the contrary, if he can direct his organs of sense inward toward his Self, at that time he can satisfy his heart immediately. So the practice of the aforesaid Pratyahara, the changing of the direction of the voluntary nerve currents inward, is a desirable way to fulfill his worldly desires. Man must reincarnate again and again until all his earthly longings are worked out and he is free from all desires.
Necessity of Asana. Man cannot feel or even think properly when his mind is not in a pleasant state; and the different parts of the human body are so harmoniously arranged that if even any minutest part of it be hurt a little, the whole system becomes disturbed. So to comprehend a thing, that is, to feel a thing by the heart clearly the practice of the aforesaid Asana, the steady and pleasant posture, is necessary
SUTRAS 19-22
Smriti, true conception, leads to knowledge of all creation.
Samadhi, true concentration, enables one to abandon individuality for universality.
Hence arises Samyama ("restraint" or overcoming the egoistic self), by which one experiences the Aum vibration that reveals God.
Thus the soul (is baptized) in Bhakti Yoga (devotion). This is the state of Divinity.
Smriti, the true conception. Man, when expert in the above-mentioned practices, becomes able to conceive or feel all things of this creation by his heart. This true conception is called Smrili.
Samadhi, true concentration. Fixing attention firmly on any object thus conceived, when man becomes as much identified with it as if he were devoid of his individual nature, he attains the state of Samadhi or true concentration.
Pranava Sabda, the Word of God. When man directs all his organs of sense toward their common center, the sensorium or Sushumnadwara, the door of the internal world, he perceives his Godsent luminous body of Radha or John the Baptist and hears the peculiar "knocking" sound, Prariaua Sabda, the Word of God. See John 1:6, 7, 23.
''There was a man sent from God, whose name ivas John
"The same came for a -witness, to bear witness of the Light, that all men through him might believe. "
"I am the voice of one crying in the wilderness. "
Samyama, the concentration of the self. Thus perceiving, man naturally believes in the existence of the true Spiritual Light, and, withdrawing his self from the outer world, concentrates himself on the sensorium. This concentration of the self is called Samyama.
Bhakti Yoga or baptism, the second birth of man. By this Samyama or concentration of self on the sensorium, man becomes baptized or absorbed in the holy stream of the Divine Sound. This baptism is called Bhakti Yoga. In this state man repents; that is, turning from this gross material creation of Darkness, Maya, he climbs back toward his Divinity, the Eternal Father, whence he had fallen, and passing through the sensorium the door, enters into an internal sphere, Bhuvarloka. This entrance into the internal world is the second birth of man. In this state man becomes Devata, a divine being.
SUTRA 23
Translation same as following commentary.
Five states of human heart. There are five states of the human heart: dark, propelled, steady, devoted, and clean. By these different states of the heart man is classified, and his evolutionary status determined.
SUTRA 24
In the dark state of the heart, man harbors misconceptions (about everything). This state is a result of Avidya, Ignorance, and produces a Sudra (a man of the lowest caste). He can grasp only ideas of the physical world. This state of mind is prevalent in
Kali Yuga, the Dark Age of a cycle.
The dark heart. In the dark state of the heart man misconceives; he thinks that this gross material portion of the creation is the only real substance in existence, and that there is nothing besides. However, this is contrary to the truth, as has been explained before, and is nothing but the effect of Ignorance, Avidya.
Sudra or servant class. In this state man is called Sudra, or belonging to the servant class, because his natural duty then is to serve the higher class people in order to secure their company and thereby prepare his heart to attain a higher stage.
Kali Yuga, the dark cycle. This state of in an is called Kali; and whenever in any solar system man generally remains in this state and is ordinarily deprived of the power of advancing beyond the same, the whole of that system is said to be in Kali
Yuga, the dark cycle.
SUTRAS 25, 26
Passing beyond the first stage in Brahma's plan man strives for enlightenment and enters the natural Kshatriya (warrior) caste.
He is propelled (by evolutionary forces) to struggle (for truth). He seeks a guru and appreciates his divine counsel. Thus a Kshatriya becomes fit to dwell in the worlds of higher understanding.
The propelled heart. When man becomes a little enlightened he compares his experiences relating to the material creation, gathered in his wakefnl state, with his experiences in dream, and understanding the latter to be merely ideas, begins to entertain doubts as to the substantial existence of the former. His heart then becomes propelled to learn the real nature of the universe and, struggling to clear his doubts, seeks for evidence to determine what is truth.
Kshatriya, the military class. In this state man is called Kshatriya, or one of the military class; and to struggle in the manner aforesaid becomes his natural duty, by whose performance he may get an insight into the nature of creation and attain the real knowledge of it.
Sandhisthala— the place between higher and lower. This Kshatriya state of man is called Sandhisthala, the place between higher and lower. In this state men, becoming anxious for real knowledge, need help of one another; hence mutual love, the principal necessity for gaining salvation appears in the heart.
Motivated by the energetic tendency of this love, man affectionately keeps company with those who destroy troubles, clear doubts, and afford peace to him, and hence avoids whatever produces the contrary result; he also studies scientifically the scriptures of divine personages.
When man finds Sat-Guru, the Savior. In this way man becomes able to appreciate what true faith is, and understands the real position of the divine personages when he is fortunate in securing the Godlike company of some one of them who will kindly stand to him as his Spiritual Preceptor, Sat-Guru, or Savior. Following affectionately the holy precepts, he learns to concentrate his mind, directing his organs of sense to their common center or sensorium, Sushumnadwara the door of the internal sphere. There he perceives the luminous body of John the Baptist, or Radha, and hears the holy Sound (Amen, Aum) like a stream or river; and being absorbed or baptized in it, begins to move back toward his Divinity, the Eternal Father, through the different Lokas or spheres of the creation.
SUTRA 27
The worlds or Lokas of creation are seven: Bhu Bhuvar, Swar, Mahar y Jana y Tapo y and Satya. (This earth, and the "earthy" stage of man's consciousness, are called Bhuloka.)
The Seven Lokas. In the way toward Divinity there are seven spheres or stages of creation, designated as Stuargas or Lokas by the Oriental sages as described in Chapter 1:13. These are Bhuloka the sphere of gross matters; Bhuvarloka, the sphere of fine matters or electric attributes ; Swarloka, the sphere of magnetic poles and auras or electricities; Maharloka, the sphere of magnets the atoms; Janaloka, the sphere of Spiritual Reflections, the Sons of God; Tapoloka, the sphere of the Holy Ghost, the Universal Spirit; and Satyaloka, the sphere of God, the Eternal Substance Sat. Of these seven planes, the first three (Bhuloka Bhuvarloka, and Swarloka) comprise the material creation, the kingdom of Darkness, Maya; and the last three (Janaloka, Tapoloka, and Satyaloka) comprise the spiritual creation, the kingdom of Light.
Maharloka or the sphere of Atom, being in the midst, is said to be the Moor" communicating between these two — the material and spiritual creation — and is called Dasamadwara, the tenth door, or Brahmarandhra, the way to Divinity.
SUTRA 28
Entering Bhuvarloka ("air" or "the world of becoming") man becomes a Dwija or "twice born." He comprehends the second portion of material creation — that of finer, subtler forces. This state of mind is prevalent in Dwapara Yuga.
Dwija or twice-born. When man, being baptized begins to repent and move back toward the Eternal Father and, withdrawing his self from the gross material world, Bhuloha, enters into the world of fine matter, Bhuvarloka, he is said to belong to the Dwija or twice-born class. In this state he comprehends his internal electricities, the second fine material portion of the creation; and understands that the existence of the external is substantially nothing but mere coalescence or union of his fine internal objects of sense (the negative attributes of electricities) with his five organs of sense (the positive attributes) through his five organs of action (the neutralizing attributes of the same), caused by the operation of his mind and conscience (consciousness).
The steady heart. This state of man is Dwapara; and when this becomes the general state of human beings naturally in any solar system, the whole of that system is said to be in Dwapara Yuga. In this Diuapara state the heart becomes steady.
If man continues in the baptized state, remaining immersed in the holy stream, he gradually comes to a pleasant state wherein his heart wholly abandons the ideas of the external world and becomes devoted to the internal one.
SUTRA 29
In Swarloka ("heaven") man is fit to understand the mysteries of Chitta, the magnetic third portion of material creation. He becomes a Vipra (nearly perfect being). This state of mind is prevalent in Treta Yuga.
The devoted heart. In this devoted state man withdrawing his self from Bhuvarloka, the world of electric attributes, comes to Swarloka, the world of magnetic attributes, the electricities and poles; he then becomes able to comprehend Chitta Heart, the magnetic third portion of creation. This Chitta, as explained in Chapter 1 , is the spiritualized Atom, Avidya or Ignorance, a part of
Darkness, Maya. Man, comprehending this Chitta becomes able to understand the whole of Darkness, Maya itself, of which Chitta is a part, as well as the entire creation. Man is then said to belong to the Vipra, or nearly perfect, class. This state of human beings is called Treta; when this becomes the general state of human beings naturally in any solar system, the whole of that system is said to be in Treta Yuga.
SUTRA 30
Through true repentance man reaches Maharloka (the "great world"). No longer subject to the influence of ignorance, Maya, he attains a clean heart. He enters the natural caste of the Brahmanas ("knowers of Brahma"). This state of mind is prevalent in Satya Yuga.
The Clean Heart. Man continuing Godward further lifts up his self to Maharloka, the region of magnet, the Atom; then all the developments of Ignorance being withdrawn, his heart comes to a clean state, void of all external ideas. Then man becomes able to comprehend the Spiritual Light Brahma, the Real Substance in the universe which is the last and everlasting spiritual portion in creation. In this stage man is called Brahmana or of the spiritual class. This stage of the human being is called Satya, and when this becomes the general state of man naturally in any solar system the whole of that system is said to be in Satya Yuga.
SUTRAS 31, 32
Not merely reflecting but manifesting Spiritual Light, man rises to Janaloka, the kingdom of God.
Then he passes into Tapoloka, the sphere of Kutastha Chaitanya.
Abandoning the vain idea of his separate existence, he enters Satyaloka, wherein he attains the state of final release or Kaivalya, oneness with Spirit.
In this way, when the heart becomes purified it no longer merely reflects but manifests Spiritual Light, the Son of God; and thus being consecrated or anointed by the Spirit it becomes Christ, the Savior. This is the only way through which man, being again baptized or absorbed in Spirit, can rise above the creation of Darkness and enter into Janaloka, the Kingdom of God; that is, the creation of Light. In this state man is called Jivanmukta Sannyasi, like Lord Jesus of Nazareth. See John 3:5 and 14:6.
"Verily, verily, I say unto thee, Except a man be born of water and of the Spirit, he cannot enter into the kingdom of God. "
"Jesus saith unto him, I am the way, the truth and the life: no man cometh unto the Father, but by me."
In this state man comprehends himself as nothing but a mere ephemeral idea resting on a fragment of the universal Holy Spirit of God, the
Eternal Father, and understanding the real worship, he sacrifices his self there at this Holy Spirit the altar of God; that is, abandoning the vain idea of his separate existence, he becomes "dead" or dissolved in the universal Holy Spirit; and thus reaches Tapoloka, the region of the Holy Ghost.
In this manner, being one and the same with the universal Holy Spirit of God, man becomes unified with the Eternal Father Himself, and so comes to Satyaloka, in which he comprehends that all this creation is substantially nothing but a mere idea-play of his own nature, and that nothing in the universe exists besides his own Self. T his state of unification is called Kaiualya, the Sole Self. See
Revelation 14:13 and John 16:28.
"Blessed are the dead which die in the Lord from henceforth. "
"I came forth from, the Father; and am come into the world: again, I leave the world, and go to the Father. "
CHAPTER 4
THE REVELATION
SUTRAS 1-3
Adeptship is achieved by purification of man's three bodies. It is also attainable through the grace of the guru.
Purification comes through Nature, penance and mantras .
Through Nature there is purification of dense matter (the physical body); through penance, purification of the fine matter (the subtle body); through mantras, purification of the mind.
Adeptship is attainable by the purification of the body in all respects. Purification of the material body can be effected by things generated along with it by Nature; that of the electric body by patience in all circumstances; and that of the magnetic body by regulation of the breath, which is called mantra, the purifier of the mind. The process of how these purifications can be effected may be learnt at the feet of the divine personages who witness Light and bear testimony of the Christ Consciousness.
SUTRAS 4, 5
Through the holy effect of the mantra, the Pranava or Autn sound becomes audible.
The sacred sound is heard in various ways, according to the devotee's stage of advancement (in purifying his heart).
By culture of regulation of the breath as directed by the Spiritual Preceptor (Sat-Guru), the holy Word (spw, ^T Pranava or Sabda) spontaneously appears and becomes audible. When this mantra (Word, Pranava) appears, the breath becomes regulated and checks the decay of the material body.
This Pranava appears in different forms at the different stages of advancement, according to the purification of the heart (Chitta).
SUTRA 6
One who cultivates the heart's natural love obtains the guidance of a guru, and starts his sadhana (path of spiritual discipline). He becomes a Pravartaka, an initiate.
It has already been explained what Sat-Guru is and how to keep the company thereof. Man when endowed with the heavenly gift of pure love, naturally becomes disposed to avoid the company of what is Asat and to keep the company of what has been described as Sat. By affectionately keeping the company of Sat he may be fortunate enough to please one who may kindly stand to him as his Sat-Guru or Spiritual Preceptor. By keeping his preceptor's Godlike company there grows an inclination, Pravritti, in the disciple's heart to save himself from the creation of darkness, Maya, and he becomes Pravartaka, an initiate in the practices of Yama and Niyama, the ascetic forbearances and observances necessary to obtain salvation.
SUTRA 7
By the practice of Yama and Niyama, the eight meannesses of the human heart disappear and virtue arises. Man thus becomes a Sadhaka, a true disciple fit to attain salvation.
It may be remembered that by the culture of Varna and Niyama, the eight meannesses vanish from the human heart and magnanimity comes in. It is at this stage that man becomes fit for the practice of ascetic posture and the other processes pointed out by his Sat-Guru to attain salvation; when he continues to practice the processes so pointed out to him by his Sat-Guru he becomes a Sadhaka or disciple.
SUTRA 8
He progresses in godliness, hears the holy Aum sound, and becomes a Siddha, divine personage.
On reference to Chapter 3 it will be found how a disciple, while passing through the different stages, becomes able to conceive the different objects of creation in his heart; and how he gradually advances through the states of meditation; and how, ultimately, by concentrating his attention on the sensorium, he perceives the peculiar sound, Pranava or Sabda, the holy Word at which time the heart becomes divine and the Ego, Ahamkara, or son of man becomes merged or baptized in the stream thereof, and the disciple becomes Siddha, an adept, a divine personage.
SUTRA 9
Then he perceives the manifestations of Spirit and passes through the seven Patala Lokas (or centers in the spine), beholding the seven rishis.
In the state of baptism (Bhakti Yoga, or Sural Sabda Yoga, absorption of the Ego in the holy Sound) man repents and withdraws his self from the external world of gross matters, Bhuloka, and enters into the internal one of fine matter, the Bhuvarloka. There he perceives the manifestation of Spirit, the true Light, like seven stars in seven centers or astrally shining places, which are compared to seven golden candlesticks. These stars being the manifestation of true Light, the Spirit are called angels or rishis, which appear one after another in the right hand of the son of man; that is, in his right way to Divinity
The seven golden candlesticks are the seven shining places in the body, known as brain, the sahasrara; medulla oblongata, the ajna chakra; and five spinal centers — cervical, visuddha; dorsal anahata; lumbar, manipura; sacral, swadhishthana; and coccygeal, muladhara, where the Spirit becomes manifested. Through these seven centers or churches, the Ego or son of man passes toward the Divinity. See Revelation 1:12, 13, 16, 20, and 2:1
"And being turned, I saw seven golden candlesticks; and in the midst of the seven candlesticks one like unto the son of man And he had in his right hand seven stars."
"The mystery of the seven stars which thou sawest in my right hand, and the seven golden candlesticks. The seven stars are the angels of the seven churches; and the seven candlesticks which thou sawest are the seven churches.'*
"These things saith he that holdeth the seven stars in his right hand, who walketh in the midst of the seven golden candlesticks."
In this state of baptism (Bhakti Yoga or Surat Sabda Yoga) the Ego, Surat, the son of man, gradually passing through the seven places mentioned acquires the knowledge thereof; and when he thus completes the journey through the whole of these regions he understands the true nature of the universe. Withdrawing his self from Bhuvarloka, the fine material creation, he enters into Swarloka, the source of all matters, fine and gross.
There he perceives the luminous astral form around his Heart, Atom, the throne of Spirit the Creator, provided with five electricities and with two poles, Mind and Intelligence, of seven different colors as in rainbows. In this sphere of electricities, mind, and intelligence, the source of all objects of senses and of organs for their enjoyment, man becomes perfectly satisfied with being in possession of all objects of his desires, and acquires a complete knowledge thereof. Hence the aforesaid astral form with its electricities and poles, the seven parts thereof, has been described as a sealed casket of knowledge, a book with seven seals. See Revelation 4:3 and 5:1.
"And there was a rainbow round about the throne. "
"And I saw in the right hand of him that sat on the throne a book written within and on the back side sealed with seven seals "
SUTRA 10
Then, because of yoga knowledge and power man obtains supremacy over the seven Swargas (heavens). He achieves salvation by dissolving the four original ideas (the "four manus" or primal thoughts by which creation sprang into being).
Passing through this Swarloka, the son of man comes to Maharloka, the place of magnet (the Atom), of which the ideas of manifestation (Word), Time, Space, and particle (Atom) are the four component parts. As mentioned in Chapter 1, this Maharloka represents Avidya, Ignorance which produces the idea of separate existence of self and is the source of Ego, the son of man. Thus man (^rpr^r, manava), being the offspring of Ignorance, and Ignorance being represented by the four ideas aforesaid, these ideas are called the four manus , the origins or sources of man.
SUTRA 11
Being thus victorious over the powers of Darkness and Ignorance, man becomes one with God.
Maharloka, the place of Magnet (Atom), is the Brahynarandhra or Dasamadwara, the door between two creations, material and spiritual. When Ego the son of man, comes to the door, he comprehends the Spiritual Light and becomes baptized therein. And passing through this door he comes above the ideational creation of Darkness, Maya and entering into the spiritual world, receives the true Light and becomes the Son of God. Thus man, being the Son of God, overcomes all bondage of Darkness, Maya, and becomes possessed of all aiswaryas, the ascetic majesties. These aiswaryas are of eight sorts:
Anima, the power of making one's body or anything else as small as he likes, even as tiny as an atom, ami.
Mahima, the power of magnifying or making one's body or anything else mahat, as large as he iiK.es •
Laghima, the power of making one's body or anything else laghu, as light in weight as he likes.
Garima, the power of making one's body or anything else guru, as heavy as he likes.
Prapti, the power of apti, obtaining anything he likes.
Vasitwa, the power of vasa, bringing anything under control.
Prakamya, the power of satisfying all desires kama, by irresistible will force.
Isitxva, the power of becoming Isa, Lord, over everything. See John 14:12.
"Verily, verily, I say unto you, he that believeth on me, the works that I do shall he do also; and greater works than these shall he do; because I go unto my
Father. "
SUTRA 12
Knowledge of evolution, life, and dissolution thus leads to complete emancipation from the bonds of Maya, delusion. Beholding the self in the Supreme Self, man gains eternal freedom.
Thus man, being possessed of aiswaryas, the ascetic majesties aforesaid, fully comprehends the
Eternal Spirit, the Father, the only Real Substance, as Unit, the Perfect Whole, and his Self as nothing but a mere idea resting on a fragment of the Spiritual Light thereof. Man, thus comprehending, abandons altogether the vain idea of the separate existence of his own Self and becomes unified with Him, the Eternal Spirit, God the Father. This unification with God is Kaivalya, the ultimate goal of man, as explained in this treatise. See Revelation 3:21.
"To him that overcome th will I grant to sit with me in my throne, even as I also overcame, and am set down with my Father in his throne."
CONCLUSION
"Love rules the court, the camp, the grove
The men below and saints above;
For love is heaven and heaven is love."
[Stanza 2 from the third canto of The Lay of the Last Minstrel, by Sir Walter Scott. ]*
The power of love has been beautifully described by the poet in the stanza quoted above.* It has been clearly demonstrated in the foregoing pages that "Love is God," not merely as the noblest sentiment of a poet but as an aphorism of eternal truth. To whatever religious creed a man may belong and whatever may be his position in society, if he properly cultivates this ruling principle naturally implanted in his heart, he is sure to be on the right path, to save himself from wandering in this creation of Darkness, Maya.
It has been shown in the foregoing pages how love may be cultivated, how by its culture it attains development, and when developed through this means only, how man may find his Spiritual Preceptor, through whose favor he again becomes baptized in the holy stream, and sacrifices his Self before the altar of God, becoming unified with the Eternal Father forever and ever. This little volume is therefore concluded with an earnest exhortation to the reader never to forget the great goal of life. In the words of the illumined sage, Sankaracharya:
"Life is always unsafe and unstable, like a drop of water on a lotus leaf. Xhe company of a divine personage, even for a moment, can save and redeem us."
ՆԱԽԱԲԱՆ
Բոլոր երկրներում բոլոր դարերի մարգարեները հաջողությամբ հասել են Աստծուն ճանաչելու իրենց նպատակին։ Մտապայծառության վիճակում (նիրվակալպա սոմատխի վիճակ) այդ սրբազան մարդիկ ճանաչել են բոլոր ձեւերից ու սիմվոլներից ազատ Բարձրագույն Ճշմարտությունը։
Այդ իմաստունների փորձառությունն ու հոգեւոր պատվիրանները ժամանակի ընթացքում վերածվել են աշխարհի սուրբ գրքերի։ Բայց, ծածկված լինելով տարալեզու բառերի փայլուն հագուստներով, այս գրքերը՝ թվալով տարբեր, ոմանք ուղիղ ու բաց, ոմանք ծածուկ ու սիմվոլիկ, նույն Ճշմարիտ Հոգու արտահայտություններն են։
Իմ ուսուցիչ Գուրուվեդա Ջ Նան ավատար Սվամի Յուկտեշվար Գիրին Սարամպուրից (1855 - 1936) լավագույնս կարողացավ ճանաչել Քրիստոնեական Սուրբ Գրքի եւ Հնդկաստանի Սրբազան Գրությունների՝ Սանատան Դկարմայի, հիմքերի նույնությունը։ Իր մտքի անբիծ սեղանին դնելով Սուրբ Գրքերը, (նա) բարձրագույն իմացությամբ կարողացավ հետագա շերտավորումներից, լրացումներից եւ աշակերտների ու հետեւորդների սխալ մեկնաբանություններից զատել ճշմարիտ խոսքը եւ ներկայացնել այնպես, ինչպես շարադրել են մարգարեները։
Ջ Նան Ավատար Շրի Յուկտեշվարի հոգեւոր անսխալ ըմբռնման շնորհիվ հնարավոր դարձավ ընթերցողին ներկայացնել դժվարըմբռնելի Աստվածաշնչի (Ավետարան) հայտնության եւ հնդկական փիլիսոփայական Սանկհյա ուսմունքի հիմնարար ներդաշնակությունը։
Իր նախաբանում իմ ուսուցիչը բացատրում է, որ այս գիրքը գրվել է իր գուրուդեվա Լահիրի Մահասայայի ուսուցչի՝ գուրուդեվա Բաբաջիի հանձնարարությամբ։ Այս երեք մեծ ուսուցիչների Քրիստոսակերպ կյանքի մասին ես գրել եմ իմ «Յոգի ինքնակենսագրությունը» գրքում (Los Angeles: Self- Realization Fellowship)
«Սրբազան գիտությունում» ներկայացված սանսկրիտ սուտրաները* լրացուցիչ լույս կսփռեն «Բհագավատ - Գիտայի» եւ Հնդկաստանի այլ սուրբ գրերի վրա։
Պարամահայիսա Յոգանանդա
249 Դուապարա (Ք.հ. 1949)
Ծանոթագրություն յոթերորդ հրատարակության
Արևմտյան ընթերցողների hamar, 1963 թվականի հրատարակությանը ավելացվեց Self-Realization Fellowship-ի պատրաստած հավելվածը, որն առաջին անգամ թարգմանեց բոլոր սանսկրիտ սուտրաները, որոնք շարադրել էր Սվարնի Շրի Յուկտեսվարը դևանագարի գրառմամբ: 1972 թվականի հրատարակության համար տիպի վերականգնմամբ հնարավոր եղավ գիրքը դասավորել այնպես, որ յուրաքանչյուր սուտրա (վեդայական ուսմունքն ամփոփող ցուցում) սանսկրիտ թարգմանությանը հետևի Անգլերեն թարգմանություն և այնուհետև Սվամի Շրի Յուկտեսվարջիի մեկնաբանությամբ: ԻՆՔՆԱԳՐԱԿԱՆԱՑՄԱՆ ՄՐՑԱՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆ Լոս Անջելես, Կալիֆորնիա մայիսի 4, Գ 1972 թ
ՆԵՐԱԾՈՒԹՅՈՒՆ
Այս Կավալյա Դայշանամը (Վերջնական ճշմարտության մեկնաբանությունը) գրել է Նատհ Սվամին՝ Կշետրանատհի ու Կադամբիայի որդին Կարադա տոհմից։
Ալլահաբադում Մեծ ուսուցիչ Մահավատար Բաբաջիի պատվերով գրված այս գիրքը տպագրվում է Դուապարա Յուգայի 194-րդ տարվա վերջին ի բարօրություն համայն աշխարհի։
Այս գրքի նպատակն է հնարավոր ամբողջ պարզությամբ ցուցադրել, որ բոլոր կրոններ ը հիմքում միասնական են, որ տարբեր հավատամքների քարոզներում չկա որեւէ տարբերություն, որ գոյություն ունի ինչպես արտաքին, այնպես էլ ներքին զարգացման միայն մեկ ուղի, եւ որ կա միայն մեկ ճշմարտություն՝ ընդունված բոլոր սուրբ գրություններում։
Սակայն այդ միակ ճշմարտությանը հեշտ չէ հասնել։
Տարբեր կրոնների միջեւ եղած տարաձայնությունները, մարդկանց անանց տգիտությունը հավատացյալների համար համարյա անհնարին են դարձնում բաժանարար անդունդը հաղթահարել եւ տեսնել բարձրագույն Ճշմարտությունը։
Անդունդն ավելի են մեծացնում կրոնների տարբերությունների հիման վրա քարոզվող անհանդուրժողականությունն եւ թշնամանքի ոգին։ Եւ միայն հազվագյուտ օժտված անհատներն են կարողանում բարձրանալ պայմանականություններից վեր, դուրս գալ իրենց դավանած հավատամքների ազդեցությունից ու ճանաչել բոլոր մեծ կրոնների քարոզած բարձրագույն ճշմարտությունը։
Գրքի նպատակն է ցույց տալ տարբեր կրոնների հիմքում ընկած միասնական գաղափարը և միավորել դրանք: Սա դժվարին աշխատանք է, բայց Ալլահաբադում ինձ պատվել են այս սուրբ հանձնարարությամբ:
Ալլահաբադը սուրբ Պրայագա Տիրտխան է, երեք սուրբ գետերի՝ Գանգեսի, Ջամունայի և Սարասվաթիի միախառնման վայրը, նաև աշխարհիկ եւ հոգեւոր անձանց հանդիպատեղին է Կումբհա Մելայի փառատոնի ժամանակ: Բայց աշխարհականները դեռ չեն կարողանում հաղթահարել խճող որոգայթները և հասնել հոգևոր ազատության։ Նույն կերպ, հոգևոր ուղու հետևորդները, ժամանակին հրաժարվելով աշխարհիկ կյանքից, չեն կարողանում իջնել ձեռք բերված բարձունքներից և խառնվել աշխարհականների անկարգ ամբոխին։
Եվ այնուամենայնիվ, նրանք, ովքեր ամբողջովին խրված են աշխարհիկ գործերի մեջ, կարիք ունեն որոշակի օգնության և առաջնորդության այդ սուրբ արարածների կողմից, ովքեր լույս են բերում մարդկանց:
Գործնական օգնությունը հասանելի է այնտեղ, որտեղ իրականում հնարավոր է կապ հաստատել աշխարհականների և հոգևորականների միջև։ Տիրտխան բավարարում է այս հանդիպման վայրը լինելու բոլոր պահանջները։ Գտնվելով աշխարհիկ փոթորիկներից և ցնցումներից հեռու, այն լավագույնն է այս նպատակի համար, և սադհուները (ճգնավորներ, ասկետներ) Կումբհա Մելան կհամարեն իդեալական վայր ավետիսի եւ իրենց հոգևոր գիտելիքները փոխանցելու համար բոլոր նրանց, ովքեր կընկալեն դրանք:
1894 թվականի հունվարին Ալլահաբադում ես ընտրվեցի այդպիսի առաքելության համար, երբ այցելել էի Կումբհա Մելայի փառատոնին:
Դա տեղի ունեցավ այսպես. Մի օր ես քայլում էի Գանգեսի ափերով, երբ հանկարծ մի մարդ կանչեց ինձ եւ առաջնորդեց մեծ Բաբաջիի մոտ, ում հետ զրուցելու պատիվ ունեցա։
Մեծ Բաբաջին Բենարեսի իմ գուրուդեվա Լահիրի Մահասայայի գուրուդեվան էր: Եվ այս սուրբ անձը Կումբհա Մելայի ժամանակաշրջանում ինձ համար դարձավ Պարամգուրուջի մահարաջա, թեև առաջին անգամ էինք հանդիպում:
Բաբաջիի հետ զրույցում խոսեցինք վերջերս հաճախակի այս ուխտատեղիները այցելող աշխարհական մարդկանց մասին։ Ես ենթադրեցի, որ նրանք շատ ավելի կրթված են, քան արևմուտքում կամ աշխարհի հեռավոր մասերում` Եվրոպայում և Ամերիկայում ապրող մարդիկ, ովքեր դավանում են տարբեր կրոններ և բացարձակապես գաղափար չունեն Կումբհա Մելայի իրական նշանակության մասին: Այս մարդիկ պատրաստակամորեն շփվում են հոգեւորականների հետ, իհարկե՝ իրենց կրթությանը համապատասխան չափով։ Սակայն այս օտարերկրացիները, ցավոք, վարակված են նյութապաշտությամբ։ Նրանցից ոմանք ականավոր գիտնականներ են, հետազոտողներ իրենց մասնագիտության և փիլիսոփայության ոլորտում, բայց նրանք չեն հասկանում և չեն ճանաչում տարբեր կրոնների միջև եղած էական միասնությունը, չեն ընդունում, որ կրոններն ունեն մեկ հիմք: Թվում է, որ տարբեր կրոնները սպառնում են բաժանել մարդկությունը անհաղթահարելի պատնեշով:
Իմ պարամգուրուջի Մահարաջ Բաբաջին ժպտաց, ապա, ինձ վստահեց այս գիրքը գրելու գործը՝ շնորհելով ինձ Սվամի կոչումը ։ Ինձ համար անհայտ պատճառներով հենց ես ընտրվեցի որպես մեկը, ով սկիզբ կդնի վերացնելու մարդկանց բաժանող կրոնական խոչընդոտները և օգնել վերականգնելու բոլոր կրոնների հիմքում ընկած մեծ Ճշմարտությունը:
Գիրքը բաղկացած է չորս մասերից` գիտելիքների զարգացման չորս փուլերին համապատասխան: Կրոնի բարձրագույն նպատակը Ատմագյանան է՝ սեփական Ես-ի ճանաչումը, սակայն այս նպատակին հասնելու համար անհրաժեշտ է արտաքին աշխարհի բացարձակ իմացությունը: Հետևաբար գրքի առաջին մասը վերաբերում է Վեդային, այսինքն Ավետարանին՝ բարի ավետմանը, եւ բացատրում է, թե ինչպես է աշխատում այս արտաքին աշխարհը: Այն նվիրված է տիեզերքի հիմնարար ճշմարտությունների հաստատմանը և Տիեզերքի առաջընթացն ու հետընթացը (էվոլյուցիան և ինվոլյուցիան) նկարագրելուն:
Հաստատ է, որ ստեղծագործված յուրաքանչյուր կենդանի էակ՝ ամենաբարձր գիտակցություն ու զարգացում ունեցողից մինչև ամենապարզը, կրքոտ տենչում է ունենալ երեք բան՝ Գոյություն, Գիտակցություն և Երանություն: Սրանք են գրքի երկրորդ մասի թեմաները:
Գրքի երրորդ մասը նախանշում է կյանքի այս նպատակներին հասնելու ուղիներն ու մեթոդները:
Չորրորդ մասը այն մարդկանց համար է, ովքեր կյանքի երեք գաղափարների որոնման մեջ առաջադիմել են և մոտ են դրանց իրականացմանը:
Ես ընտրել են գիրքը ներկայացնելու հետեւյան ձեւը. նախ՝ տրվում է արևելյան իմաստունների այս կամ այն շարադրանքի ձևակերպումը սանսկրիտում ընդունված ձևով. երկրորդ՝ տրված է դրա թարգմանությունը, մեկնությունը և համեմատությունը արևմուտքի համապատասխան սրբազան գրվածքների հետ։ Այս կերպ ես փորձել եմ ցույց տալ, որ նկատելի տարբերություններ չկան Արևելքի և Արևմուտքի ուսմունքների միջև, չխոսելով արդեն որեւէ հակասության մասին։
Հուսով եմ, որ իմ Պարամգուրուդևայի ցուցումով այս ոճով գրված գիրքը իր իմաստն ու նշանակությունը կունենա այս գիտելիքը որոնողների համար, առավել եւս, որ Դուապարա Յուգայի դարաշրջանը բնութագրվում է բոլոր ոլորտներում գիտության արագ զարգացմամբ:
Պարզաբանենք, որ մեր ապրած ժամանակաշրջանը հենց Դուապարա Յուգան է, և որ այսօր (1894թ.) այս Յուգայի 194 տարին արդեն անցել է, իր հետ բերելով մարդկային գիտելիքի արագ զարգացում։
Անդրադառնանք յուգաների թվագրմանը պարզ մաթեմատիկական հաշվարկներով:
Արևելյան աստղագիտությունը սովորեցնում է, որ արբանյակները պտտվում են իրենց մոլորակների շուրջ, իսկ մոլորակները, պտտվելով իրենց առանցքների շուրջ, իրենց արբանյակ - լուսինների հետ միասին պտտվում են Արեգակի շուրջը։ Արեգակը իր երկվորյակ աստղի, նրա մոլորակների, այդ մոլորակների արբանյակների հետ միասին պտտվում է զանգվածի ընդհանուր կենտրոնի շուրջ՝ մոտավորապես 24000 երկրային տարի պարբերությամբ։ Այս աստղագիտական երևույթը կենդանակերպի շրջանով գիշերահավասարների հակառակ շարժման պատճառն է։
Բացի այս շարժումից, Արևը պտտվում է նաեւ Մեծ կենտրոնի շուրջ, որը կոչվում է Վիշնու-Նաբհի, վերջինս ստեղծարար ուժի՝ Բրահմայի տեղն է՝ տիեզերական ձգողության (մագնիսականության) գտնվելու վայրը։ Բրահման կառավարում է դհարման՝ ներաշխարհի մտավոր ուժը:
Երբ Արեգակն իր համակենտրոն պտույտով հասնում է Վիշնու-Նաբհիի մեծ կենտրոնին ամենամոտ կետին` Բրահմայի կենտրոնին (այս իրադարձությունը տեղի է ունենում այն ժամանակ, երբ աշնանային գիշերահավասարի կետը գտնվում է Խոյի նշանում), ապա դհարման՝ մտավոր ուժը, զարգանում է այն աստիճան, որ մարդը կարողանում է հեշտությամբ հասկանալ ամեն ինչ, նույնիսկ Հոգու խորհուրդները։
Քսաներորդ հարյուրամյակի սկզբին աշնանային գիշերահավասարի կետը կգտնվի Կույսի համաստեղությունում եւ մեր աշխարհը կթեւակոխի Դուապարա - Յուգայի աճող ճյուղի սկզբնական ժամանակաշրջանը։
12000 տարվա ընթացքին, երբ Արևը շարժվում է դեպի իր ուղեծրի ամենահեռու կետը Բրահմայի Մեծ կենտրոնից (այս իրադարձությունը տեղի է ունենում, երբ աշնանային գիշերահավասարի կետը հատում է Կենդանակերպի Կշեռք համաստեղության սահմանը), մտավոր ուժը՝ դհարման, իջնում է այնքան ցածր մակարդակի, որ մարդը ի վիճակի չէ որևէ բան հասկանալ կոպիտ նյութից զատ: Եվ ճիշտ նույն կերպ, երբ Արևը Մեծ Կենտրոնի շուրջ իր հետագա շարժման մեջ սկսում է մոտենալ իր ուղեծրի կետին, որն ամենամոտն է այս Կենտրոնին, մտավոր ուժը՝ դհարման, սկսում է աճել։ Այս աճը աստիճանաբար հասնում է առավելագույնին պարբերության մյուս կեսում, այսինքն հաջորդ 12000 տարիների ընթացքում:
12000 ամյա պարբերության ժամանակաշրջաններից յուրաքանչյուրը արմատական փոփոխություններ է առաջացնում ինչպես արտաքին՝ կոշտ նյութական, այնպես էլ ներքին՝ մտավոր կամ էլեկտրական աշխարհում: Այս շրջանը կոչվում է Դայվա -Յուգա (էլեկտրական զույգ):
Այսպիսով, 24000 տարվա ընթացքում Արևը կատարում է ամբողջական պտույտ իր երկվորյակի շուրջ և դրանով իսկ ավարտում է մեկ էլեկտրական ցիկլը՝ 12000 տարի աճող աղեղում և մեկ այդպիսի ցիկլ՝ իջնող աղեղում։
Դհարմայի՝ մտավոր ուժի զարգացումը տեղի է ունենում շատ աստիճանաբար և բաժանվում է չորս տարբեր փուլերի՝ 12000 տարիների ժամանակաշրջաններից յուրաքանչյուրում:
Առաջին փուլը կոչվում է Կալի Յուգա, նրա տեւողությունը 1200 տարի է, որի ընթացքում Արեգակն անցնում է իր մասնակի ուղեծրի 1/20-րդ մասը, այսինքն իր երկվորյակի հետ փոխակապակցված շրջապտույտ է կատարում (տես նկ. 1): Այս ժամանակաշրջանում մտավոր ուժը՝ դհարման, ունի ամենացածր մակարդակը և կազմում է առավելագույնի միայն մեկ քառորդը. մարդկային ինտելեկտը անընդհատ փոփոխվող արտաքին աշխարհի կոպիտ նյութական մասից զատ ի վիճակի չէ որևէ բան ըմբռնել:
Երկրորդ փուլը, որը ներառում է 2400 տարի, կոչվում է Դվապարա Յուգա: Արեգակն այս ժամանակահատվածում անցնում է իր մասնակի ուղեծրի 2/20-ը։ Դհարմայի՝ մտավոր ուժի մակարդակը այս ժամանակահատվածում բարձրանում և հասնում է իր հնարավոր արժեքի կեսին. Մարդկային ինտելեկտը այս պահին ի վիճակի է հասկանալ նուրբ նյութի էությունը, այն է՝ էլեկտրականության տարբեր երեւույթների բնույթը և դրանց այն բնութագրերը, որոնք ընկած են արտաքին աշխարհի կառուցվածքի հիմքում:
Երրորդ փուլը՝ Տրետա Յուգան տևում է 3600 տարի։ Այս ընթացքում Արեգակն անցնում է իր ուղեծրի հաջորդ 3/20-ը։ Դհարման այս ժամանակահատվածում հասնում է զարգացման էլ ավելի բարձր մակարդակի. մարդկային ինտելեկտը ունակ է դառնում հասկանալու Աստվածային մագնիսականությունը՝ բոլոր էլեկտրական ուժերի աղբյուրը, որից կախված է Տիեզերքի գոյությունը:
Չորրորդ փուլը ընդգրկում է 4800 տարի, որի ընթացքում Արեգակն անցնում է իր մասնակի ուղեծրի ևս 4/20-ը, կոչվում է Սաթյա Յուգա: Դհարման հասնում է իր լիարժեք, ամենաբարձր զարգացմանը այս ժամանակահատվածում. մարդկային ինտելեկտը կարող է ըմբռնել ամեն ինչ, նույնիսկ Աստվածային Հոգին, որը գտնվում է մեր տեսանելի աշխարհից դուրս:
Մանուն՝ վերջին Սատյա Յուգայի մեծ ռիշին (լուսավոր իմաստուն), իր «Սամհիտայում» նկարագրում է Յուգաները այսպիսի պարզ, մանրամասն և բանաստեղծական տերմիններով.
Չորս հազար տարի է տեւում մեկ Կրիտա-Յուգան,
Եվ նույնքան հարյուրամյակ՝ այգաբացը նրա,
Եվ նույնքան հարյուրանյակ՝
Երեկոյան Մթնշաղում հոգեվարգը նրա։
Հաջորդ երեք Յուգաները կառուցված են այնպես,
Որքան հազարներ է Յուգայի հիմքում
Նույնքան հարյուր է նրա ծայրերում՝
Արշալույսներում ու մթնշաղերում -
Եւ հաջորդողները մեկով են պակաս:
Չորս Յուգաների պարբերությունը տասներկու հազարամյակ է։
Եւ Աստվածների դարաշրջանն է այն:
Այս հազարավոր դաիվա-դարերը մեկ օրն են Բրահմայի
Իրենց հանրագումարով։
Եվ մեկ գիշերն է Բրահմայի նույնքան, որքան ցերեկը:
Սաթյա Յուգայի շրջանը տևում է 4000 տարի, բացի այդ 400 տարի կա Սատյա Յուգայի սկզբում և 400 տարի ավարտին, դրանք Յուգայի սանդհիներն են՝ անցումային շրջանները նախորդ և հաջորդ Յուգաների միջև: Այսպիսով, Սատյա - Յուգայի ընդհանուր տևողությունը 4800 երկրային տարի է:
Մյուս յուգաների տեւողությունը եւ դրանց անցումային շրջանները հաշվարկելիս պետք է նկատի ունենալ, որ դրանք ձեւավորվել են որոշակի հազարամյակներից եւ նույնքան դարերից։
Այս կանոնից հետևում է, որ 3000 տարին կազմում է Տրետա Յուգայի տևողությունը, և դրա սկսվելուց 300 տարի առաջ և վերջում 300 տարի կազմում են Տրետա Յուգայի համապատասխան սանդհիները, գումարային՝ 3600 տարի:
Նույն կերպ մենք գտնում ենք, որ 2000 տարին Դուապարա Յուգայի տևողությունն է, իսկ դրա նախնական և վերջնական սանդհին՝ հարևան Յուգաների միջև անցումային շրջանները, յուրաքանչյուրը տևում է 200 տարի: Դուապարա Յուգայի ընդհանուր տևողությունը 2400 տարի է։
Ի վերջո, հազար տարին Կալի Յուգայի հիմնական մասի տեւողությունն է։ Նրա սկզբնական և վերջնական շրջանները տևում են համապատասխանաբար 100 տարի, իսկ ընդհանուր առմամբ՝ 1200 տարի։
Բոլոր չորս Յուգաների ընդհանուր տևողությունը 12000 տարի է։ Այս շրջանը կազմում է մեկ Դայվա - Յուգա, կամ, այլ կերպ ասած, մեկ էլեկտրական զույգ: Նման երկու զույգերը, այսինքն՝ 24000 տարվա ժամանակահատվածը, կազմում են ամբողջական էլեկտրական պարբերություն:
Ք.ա. 11501 թվականից, երբ աշնանային գիշերահավասարի կետը մտավ Խոյ համաստեղություն, Արևը սկսեց հեռանալ իր ուղեծրի այն կետից, որը գտնվում է Մեծ կենտրոնից ամենափոքր հեռավորության վրա, և շարժվեց դեպի առավելագույն հեռավորության վրա գտնվող կետը։ Հետեւանքում մարդու ինտելեկտուալ ուժը սկսեց թուլանալ։ 4800 տարվա ընթացքում արևը անցավ Սաթյան՝ նշված Էլեկտրական Զույգի մասնակի ուղեծրի 4/20 մասը, մարդկային ինտելեկտը լիովին կորցրեց հոգևոր գիտելիքն ընկալելու ունակությունը։ Հաջորդ 3600 տարիների ընթացքում, երբ Արևը շարժվում էր Տրետա Յուգայի իջնող ճյուղով, ինտելեկտը աստիճանաբար կորցրեց Աստվածային մագնիսականությունը ընկալելու ողջ կարողությունը: Արեգակի՝ Դուապարա Յուգայի իջնող ճյուղով շարժման ընթացքում, որը տևեց ևս 2400 տարի, մարդկային ինտելեկտը կորցրեց էլեկտրական ուժերն ու երևույթները հասկանալու ունակությունը: Վերջապես, հաջորդ 1200 տարում, Կալի Յուգայի իջնող ճյուղի ավարտին, Արեգակը հասավ Մեծ Կենտրոնից իր ուղեծրի ամենահեռու կետին։ Այդ պահին աշնանային գիշերահավասարի կետը մտավ Կշեռք համաստեղության սահմանները։ Մարդու ինտելեկտուալ ուժն անկում ապրեց։ Նա այլևս անկարող էր որևէ բան հասկանալ կոպիտ նյութի սահմաններից դուրս։ Հետևաբար, մ.թ. 500թ-ին մոտ ժամանակն ամենամութն է ինչպես Կալի Յուգայի, այնպես էլ 24000 տարվա ամբողջ ցիկլի ընթացքում: Եվ, իրոք, պատմությունը հաստատում է հին հնդիկ Ռիշիների այս հաշվարկների ճշգրտությունը։ Այն նաև փաստում է, որ այս ընթացքում բոլոր երկրներում տիրել է անհավատալի տգիտություն և մարդկային տառապանք։
499 թվականից Արևը սկսեց մոտենալ Մեծ կենտրոնին: Դրան համապատասխան, մարդկային ինտելեկտն իր զարգացման մեջ աստիճանաբար սկսեց բարձրանալ։ Այնուամենայնիվ, Կալի Յուգայի աճող ճյուղի սկզբի 1100 տարիների ընթացքում, այսինքն՝ մինչև մ.թ. 1599 թվականը, մարդկային ինտելեկտը դեռ այնքան ցածր մակարդակի վրա էր, որ չէր կարող ճանաչել էլեկտրականությունը՝ սուկշմաբհուտան, այսինքն կոպիտ նյութից ավելի նուրբ տարրերի կառուցվածքը։ Քաղաքական դաշտում, ընդհանուր առմամբ, նույնպես խաղաղություն չկար ոչ մի պետությունում։
Հետագայում, երբ ավարտվեց Կալի Յուգայի երեկոյան սանդհին՝ անցումային շրջանը եւ սկսեց անցումը գալիք Դուապարա Յուգային, մարդիկ սկսեցին աստիճանաբար նկատել ավելի նուրբ նյութի՝ պանչա-տանմատրաների կամ, այլ կերպ ասած, էլեկտրական ուժերի գոյությունն ու հատկությունները։ Հասարակական կյանքը շրջադարձ կատարեց դեպի ավելի կայուն հարաբերություններ ։
Մի քանի օրինակ.
1600 - ականներին Ուիլյամ Գիլբերտը ուսումնասիրեց մագնիսական ուժերը և հայտնաբերեց էլեկտրականության առկայությունը բոլոր նյութերում: 1609 թվականին Յոհաննես Կեպլերը հրապարակեց իր հետազոտության արդյունքները, որտեղ նա ձևակերպեց աստղագիտության կարևորագույն օրենքները։ Նույն ժամանակ Գալիլեո Գալիլեյը նախագծեց և ստեղծեց առաջին աստղադիտակը: 1621 թվականին հոլանդացի Դրեբելը հայտնագործեց մանրադիտակը։ 1670 - ական թվականներին Նյուտոնը ձևակերպեց համընդհանուր ձգողության օրենքը։ 1700 թվականին Թոմաս Սավերին ջուրը բարձրացնելու համար օգտագործեց շոգեշարժիչ։ Քսան տարի անց Սթիվեն Գրեյը հետազոտեց էլեկտրական հոսանքի ազդեցությունը մարդու օրգանիզմի վրա:
Քաղաքական հարթակում քաղաքացիները սկսեցին հետաքրքրվել պետական ինստիտուտներով։ հետեւանքում քաղաքակրթությունը սկսեց առաջ գնալ բազմաթիվ ուղղություններով: Այսպես, օրինակ, Անգլիան միավորվեց Շոտլանդիայի հետ, որի արդյունքում ստեղծվեց ուժեղ պետություն։ Հարավային Եվրոպայում Նապոլեոնը ներկայացրեց իր նոր օրենսդրական նախագիծը: Ամերիկան անկախություն ձեռք բերեց, Եվրոպայի շատ շրջաններում խաղաղություն հաստատվեց։
Գիտության զարգացումն զուգահեռ երկրներն ու մայրցամաքները ծածկվում էին երկաթուղիներով և հեռագրական լարերով։ Շոգեքարշերի և էլեկտրական մեքենաների հայտնագործման, ինչպես նաև այլ տեսակի սարքերի՝ արտադրության մեջ ավելի լայն ներդրման շնորհիվ սկսվեց նուրբ նյութերի գործնական օգտագործումը, թեև դրա բնույթը դեռևս հստակ հասկանալի չէր:
1899 թվականին Դուապարա Յուգայի 200 տարի տևողությամբ սկզբնական անցումային շրջանը՝ Դուապարա Սանդհին, կավարտվի և կսկսվի հենց Դուապարա Յուգան, որը կտևի 2000 տարի և մարդկությանը կբերի հստակ պատկերացում բոլոր էլեկտրական երևույթների, էլեկտրական ուժերի և դրանց բնույթի մասին։
Այդպիսին է Տիեզերքը ղեկավարող Ժամանակի մեծ գաղափարը: Ոչ մի սովորական մարդ չի կարող խուսափել այս ազդեցությունից։ Բացառություն են միայն այն անձինք, ովքեր, լցված լինելով մաքուր Սիրո աստվածային պարգևով, դարձել են սուրբ։ Իրենց հոգևոր զարգացման ընթացքում այդպիսի մարդիկ մկրտվել են Պրանավայի սուրբ հոսքում (այսինքն՝ Աումի սուրբ թրթիռներում), և Բնությունն ընկալելու նրանց կարողությունն այնքան է ընդլայնվել, որ նրանք կարողացել են հասկանալ Աստծո Արքայությունը:
Աշխարհի դիրքը հնդկական օրացույցներում Դուապարա Սանդհիի ներկա պահին (1894թ.) սխալ է նշված։ Այս օրացույցը կազմող աստղագետներն ու աստղագուշակները առաջնորդվել են այնպիսի գիտնականների ցուցումներով, ովքեր ապրել են Կալի Յուգայի մութ դարում և ուսումնասիրել սանսկրիտ սուրբ գրությունները (օրինակ՝ Կուլուկկա Բհաթան): Այս գիտնականների հետեւորդները հիմք են ընդունում այն եզրակացությունը, որ Կալի Յուգայի տևողությունը 432,000 տարի է, որից 4,994 տարին արդեն անցել է այսօր (մ.թ. 1894), և մնացել է 427,006 տարի: Ի՜նչ տխուր կանխատեսում։ Այնուամենայնիվ, բարեբախտաբար սխալ …
Այս սխալն առաջին անգամ մտել է օրացույցներ մոտ 700 մ.թ.ա.՝ Ռաջա Պարիկշիթի օրոք, հենց իջնող Դուապարա Յուգայի ավարտի վերջին տարում: Այդ օրերին մեծ Մահարաջա Յուդիշթիրան, իմանալով, որ մոտենում է մութ Կալի Յուգայի սկիզբը, գահը հանձնեց իր ավագ որդուն՝ վերոհիշյալ Ռաջա Պարիկշիթին։ Ինքը՝ Մահարաջա Յուդհիշթիրան, իր շքախմբի բոլոր իմաստունների հետ հեռացավ երկրային դրախտավայր՝ Հիմալայան լեռներ:
Արդյունքում Ռաջա Պարիկշիթի շքախմբում չկար մեկը, ով կարող էր հասկանալ ժամանակագրության և տարբեր Յուգաների փոփոխության սկզբունքները։
Հետեւանքում, ավարտվող Դուապարա Յուգայի 2400 տարիների վերջում ոչ ոք չհամարձակվեց հաշվարկել եւ հայտարարել Կալի Յուգայի մութ դարերի սկիզբը, ինչպես ոչ ոք չնշեց, թե երբ է ավարտվելու Դուապարա Յուգան և քանի՞ տարի դեռ կա մինչ այդ ավարտը։
Համաձայն վերը նշված սխալ հաշվարկի մեթոդի՝ Կալի Յուգայի առաջին տարին համարակալվել է որպես 2401, այսինքն՝ ամբողջ անցյալ Դուապարա Յուգան ներառվել է դրանում։ Երբ նոր դարաշրջանի 499 թվականին լրացավ 1200 տարի, և սա իսկական Կալի Յուգայի տեւողությունն է (նվազող ճյուղում), այսինքն, երբ Արեգակն իր շարժման մեջ հասավ իր մասնակի ուղեծրի Ամենահեռավոր կետին Մեծ կենտրոնից (այդ պահին աշնանային գիշերահավասարը մտել է Կշեռք համաստեղություն), այդ տարին ըստ նման հաշվարկների համարվել է 3600-րդը՝ Կալի Յուգայի ամենամութ շրջանը, և ոչ թե 1200-րդը, ինչպես որ էր։
Իջնող Կալի Յուգայի ավարտով, այսինքն՝ մ.թ. 499 թվականից հետո, Արևը, շարժվելով իր ուղեծրով, սկսեց մոտենալ Մեծ Կենտրոնին, և դրան համապատասխան մարդկանց մտավոր ուժը սկսեց զարգանալ և աճել: Եվ շուտով օրացույցներում թույլ տրված սխալը սկսեց ավելի ու ավելի հաճախ նկատվել այն ժամանակվա իմաստունների կողմից, ովքեր հաստատեցին, որ հնում իմաստունները Կալի Յուգայի տևողությունը հաշվարկել են ընդամենը 1200 տարի է: Սակայն, քանի որ նոր գիտնականների ինտելեկտը դեռ բավականաչափ զարգացած չէր, նրանք օրացույցներում սխալ նկատելով չկարողացան վերացնել դրա պատճառը։ Փորձելով վերացնել առաջացած հակասությունները, նրանք ենթադրեցին, որ 1200 տարիները, որոնք կազմում են Կալի Յուգայի իրական տևողությունը, ոչ թե երկրային, այլ աստվածների տարիներ են, այսինքն Կալի Յուգայի տևողությունը հավասար է 1200 Դայվա տարվա, և այս տարիներից յուրաքանչյուրը բաղկացած է 12 Դայվա ամսից, որոնցից յուրաքանչյուրն իր հերթին ունի 30 Դայվա օր: Յուրաքանչյուր Դայվա օր հավասար է Արեգակի շուրջ մեր Երկրի պտույտի մեկ շրջանի, այսինքն՝ մեկ երկրային տարվա։ Այսպիսով, այս փորձագետները պարզել են, որ Կալի Յուգայի 1200 տարին պետք է հավասար լինի 432 000 երկրային տարվա (30x12x1200=432000):
Այնուամենայնիվ, այս ամբողջ խառնաշփոթից հետո գործերի իրական վիճակը պարզելու համար մենք պետք է պարզենք գարնանային գիշերահավասարի գտնվելու վայրը երկնային ոլորտում 1894 թվականի գարնանը։
Ըստ աստղագիտական տեղեկատուների՝ գարնանային գիշերահավասարի կետն այս ժամանակաշրջանում գտնվել է Խոյ համաստեղության մեջ՝ նրա սահմանից 20° 54' 36" անկյունային հեռավորության վրա, այն կետում, որտեղ գտնվում է Բեւեռային (Ռեւատի) աստղը: Համապատասխան հաշվարկները ցույց են տալիս, որ գարնանային գիշերահավասարի կետը իր հետընթաց շարժման մեջ հատել է Խոյի համաստեղության սահմանը 1394 տարի առաջ:
Գտնված 1394 թվից հանելով 1200 տարի (վերջին Կալի Յուգայի տևողությունը աճող ճյուղի վրա), մենք կստանանք ընթացիկ աճող Դուապարա Յուգայի տարվա թիվը կամ Արեգակնային համակարգի աշխարհ մուտքը ներկա տարի: Մենք տեսնում ենք, որ մ.թ. 1894 թվականը համապատասխանում է նոր Դուապարա Յուգայի 194-րդ տարուն: Հաշվի առնելով այս ամենը՝ կարելի է հեշտությամբ բացատրել հին օրացույցների մեջ հանդիպող սխալը։ Բավական է մեր ստացած 1394 թվին ավելացնել վերը նշված 3600 տարին, և մենք կստանանք 4994 -րդ տարին, որը Հնդկական օրացույցով նոր դարաշրջանի ներկայիս՝ 1894 թվականն է ըստ տարածված սխալ տեսության:
[Ուսումնասիրելով այս գրքում տրված գծապատկերը՝ ընթերցողը կտեսնի, որ Աշնանային գիշերահավասարն այժմ (մ.թ. 1894թ.) ընկնում է Կույս համաստեղության աստղերի մեջ և Աճող Դուապարա Յուգայում:]
Այս գրքում դիտարկվում են որոշ ճշմարտություններ, ինչպիսիք են մագնիսականության հատկությունները, նրա աուրաները, էլեկտրականության տարբեր տեսակները և այլն, որոնք ժամանակակից գիտությունը դեռ ամբողջությամբ չի ուսումնասիրել: Էլեկտրաէներգիայի հինգ տեսակները կարելի է հեշտությամբ հասկանալ, եթե ուշադրություն դարձնենք նյարդերի աշխատանքին, որոնք, ըստ էության, զուտ էլեկտրական բնույթի են: Զգայական նյարդերի հինգ տեսակներից յուրաքանչյուրն ունի հատուկ առանձնահատկություններ, որոնք բնորոշ են միայն իրեն և, համապատասխանաբար, կատարում է միայն իրեն հատուկ գործառույթները: Օրինակ, օպտիկական նյարդը փոխանցում է միայն այն ազդանշանները, որոնք գրգռվում են լույսից, բայց չի արձագանքում ձայնին կամ այլ գրգռիչներին, իր հերթին լսողական նյարդի զգայուն վերջույթները արձագանքում են միայն ձայնային ազդակներին և չեն կարող կատարել այլ զգայական օրգանների գործառույթները և այլն։ Հետեւաբար գոյություն ունեն էլեկտրականության հինգ տեսակներ, որոնք համապատասխանում են տիեզերական էլեկտրականության հինգ հատկություններին։
Ընդհանրապես մագնիսական երևույթներն իրենց ամբողջության մեջ հանրությանը հասկանալի ներկայացնելն ապարդյուն փորձ կլինի։ Ներկա պահին այս ոլորտում մարդկային մտավոր ընկալունակությունը սահմանափակ է: Միայն Տրետա Յուգայում մարդկու ինտելեկտն այնքան կզարգանա, որ ազատորեն կընկալի Աստվածային մագնիսականության հատկությունները (հաջորդ Տրետա Յուգան կսկսվի մ.թ. 4099 թ.): Հիմա չափազանց հազվադեպ են մարդիկ, ովքեր հաղթահարել են մեծ Ժամանակի ազդեցությունը և հասել այնպիսի երևույթների ընկալմանը, որոնք սովորական մարդիկ չեն ընկալում և չեն կարող ընկալել։ Այս գիրքը նրանց համար չի գրված, այդպիսի վեհ մարդիկ իրենց համար նոր բան չեն գտնի այստեղ։
Այս ներածական խոսքն ավարտենք նշելով, որ երկրային կյանքում շաբաթվա տարբեր օրերը կրելով իրենց վրա տարբեր մոլորակների ազդեցությունը, փոխառել են իրենց անունները այդ մոլորակներից։ Նմանապես, հնդկական ամիսների անունները առաջացել են տարբեր համաստեղությունների անուներից՝ ըստ նրանց ազդեցության տարվա որոշ ժամանակահատվածի վրա: Բայց նույնիսկ ավելի երկար ժամանակահատվածները, ինչպիսիք են մեծ յուգաները, նույնպես իրենց ազդեցության շրջափուլերում հատուկ հետք են թողնում մարդու վրա. հետևաբար, շատ ցանկալի կլիներ տարիների անուններում որոշակի ցուցումներ ունենալ, թե որ յուգային են պատկանում։
Եթե Յուգայի ընթացքը որոշվում է գիշերահավասարների դիրքով, ապա համապատասխան յուգայի ներսում հաշվարկի նման մեթոդը գիտականորեն հիմնավորված կլինի ըստ երկնային ոլորտում համաստեղությունների միջև տեղի ունեցած երևույթների։ Դրա օգտագործումը կվերացնի անցյալում առաջացած բազմաթիվ անհարմարություններ, երբ դարաշրջանները անվանվում են բարձրաստիճան երկրային անձանց անուններով։
Այս պատճառով մենք առաջարկում ենք անվանել և համարակալել այն տարին, երբ այս Ներածությունը գրվել է 194 Դուապարա Յուգա՝ մ.թ. 1894-ի փոխարեն, սա ներկա Յուգայի ճշգրիտ ժամանակն է:
Հաշվարկի առաջարկվող մեթոդը գերիշխել է Հնդկաստանում մինչև Ռաջա Վիկրամադիտիայի գահ բարձրանալը, երբ մտցվեց դարաշրջան հաշվելու Սամվաթի համակարգը: Վերոգրյալից հետեւում է տարեգրության՝ յուգաներով հաշվելու կատարյալ համակարգը, եւ մենոք խորհուրդ ենք տալիս այն ներդնել բնակչության շրջանում ամենալայն գործածության։
Այժմ՝ Դուապարա Յուգայի 194-րդ տարում, Կալի Յուգայի մութ դարերը վաղուց անցել են: Մենք մոտենում ենք հոգևոր գիտելիքների ըմբռնմանը, և մարդիկ կարիք ունեն միմյանց հանդեպ քնքուշ, հոգատար օգնության։ Հուսով եմ, որ իմ ամենասուրբ Պարամգուրու Մահարաջա Բաբաջիի հրահանգով գրված այս գրքի հրատարակումը կծառայի այս մեծ հոգևոր նպատակին:
Սվամի Շրի Յուկտեշվար Գիրի
Սերամպուր, Հարավային Բենգալիա,
Ֆալգուն ամսվա 26-րդ օրը
Դուապարա Յուգայի 194-րդ տարում
(1894թ ՄԹ)
Գլուխ 1
ԱՎԵՏԱՐԱՆ
ՍՈՒՏՐԱ 1
Պարաբրահման՝ հոգին կամ Աստված, հավերժ գոյոություն ունի։ Նա կատարյալ է, անփոփոխ եւ բացարձակ, անսկիզբ ու անվերջ։ Նա մեկ անբաժանելի էություն է։
Հավերժական Հայրը, ով նաև կոչվում է Աստված, Սվամի Պարաբրահմա, միակ Իրական Էությունն է՝ Սաթը, տիեզերքում Նա է ամեն ինչը ամեն ինչում:
Ինչու Աստված անհասկանալի է. Մարդը միշտ հավատում է ինչ-որ բանի, մասնավորապես, նա ենթագիտակցորեն հավատում է նշված Էության գոյությանը։ Տեսանելի աշխարհի բաղկացուցիչ տարրերը, որոնք մեր զգայարանների օբյեկտներն են, այն է՝ ձայնը, ճնշումը մաշկի վրա, լույսի ճառագայթը, համը, հոտերը այս Էության առանձնահատկություններից միայն մի քանիսն են: Եվ քանի որ մարդն իրեն նույնացնում է նյութական մարմնի հետ, որը կազմված է թվարկված հատկություններով տարրերից, նա իր անկատար զգայական օրգաններով կարողանում է ընկալել միայն այդ տեսակի տարրերն ու հատկանիշները, բայց ոչ երբեք ամբողջական Էությունը, որին դրանք պատկանում են:
Այդ իսկ պատճառով Հավիտենական Հայրը՝ Աստված, ով միակ իրական Էությունն է Տիեզերքում, չի էլ ընկալվում կոշտնյութական աշխարհիկ մարդու կողմից։ Աստված մարդկանց կողմից կընկալվի միայն այն ժամանակ, երբ, բարձրանալով խավարի ստեղծագործությունից՝ Մայայից վեր, մարդը դառնա աստվածային արարած: Համեմատեք հնդիկ իմաստունների այս պնդումները Ավետարանի տեքստերի հետ.
« Ի՞նչ է հաւատը, եթէ ոչ՝ յուսացուած բաների հաստատումը եւ ապացոյցն այն բաների, որոնք չեն երեւում»: Պողոս առաքյալ, «Թուղթ Եբրայեցիներին», գլ. 11, տող 1
«Հիսուս ասաց. «Երբ Մարդու Որդուն բարձրացնեք, այն ժամանակ պիտի իմանաք, թե Ես եմ...» Աւետարան ըստ Յովհաննէսի, գլ. 8, տող 28
ՍՈՒՏՐԱ 2
Նա է (Պարաբրահման) ամբողջ գիտելիքի և ամբողջ սիրո աղբյուրը, նրա մեջ է արմատը ողջ ուժի և ամենայն ուրախության:
Պրակրիտի կամ Աստծո բնույթը. Հայր Աստծո էությունը՝ Պրակրիտին, դրսևորվում է Շակտիի ամենակարող զորությամբ, կամ այլ կերպ՝ աշխարհաստեղծ Հավերժական ուրախությամբ (Անանդա) և Ամենագետ Զգացողությամբ՝ Չիթով, որն այս աշխարհը դարձնում է գիտակցված:
Ինչպես է Աստված ընկալվում: Քանի որ մարդն Աստծո պատկերն է, ներհայելով՝ նա կարող է ըմբռնել ամենակարող զորությունն ու ամենագետ զգացողությունը՝ իր Ես-ի այս բացառիկ հատկությունները, միևնույն ժամանակ Ամենազորության ուժը նա ճանաչում է իր կամքի տեսքով (Վասանա), որն օժտված է ուրախություն դրսևորելու հատկությամբ (Բհոգա), իսկ Ամենագիտության զգայարանը՝ իր գիտակցության (Չետանա) տեսքով, որն ընկալում է այս ուրախությունը (Բհոկտա): Ըստ Աստվածաշնչի.
«Եվ Աստված ստեղծեց մարդուն իր պատկերով, Աստծո պատկերով ստեղծեց նրան, արու և էգ ստեղծեց նրանց»: (Ծննդոց, գլ. 1, թիվ 27)
ՍՈՒՏՐԱ 3
Պարաբրահման տիեզերքի պատճառն է. Նա է իներտ Բնության (Պրակրիտի) զարթոնքը: Օմ-ից (այլ կերպ՝ Պրանավա, Խոսք, որը Ամենակարող Զորության դրսևորումն է) ծնվում են՝ Կալան (Ժամանակ), Դեշան (Տիեզերք) և Անուն (ատոմներ), որոնք ստեղծագործության թրթիռային (տատանողական) կառուցվածքն են։
Ամեն (Աում) բառն արարչության սկիզբն է։ Ամենակարող Ուժի դրսևորումը, որն արտահայտվում է «հակակրանք, վանում - սեր, գրավչություն» ամենիմաց զգացողության ձեւով՝ թրթիռ կամ տատանում է, արտահայտված յուրահատուկ ձայնի տեսքով։ Այն սովորաբար նշվում է այնպիսի տերմիններով, ինչպիսիք են Բառ, Բան, Ամեն, Ամին, Օմ (Աում): Աումն իր տարբեր ասպեկտներով արտահայտում է փոփոխության և բաժանման գաղափարները:
Չորս գաղափարներ՝ բան (խոսք), ժամանակ, տարածություն և ատոմ: Փոփոխության գաղափարը Հավերժ Անփոփոխի մեջ ժամանակն է (Կալա): Բաժանման գաղափարը Հավերժորեն Անբաժանելիում Տիեզերքն է (Դեշա): Դրանցից բխող հետևանքը մասնիկների, անթիվ ատոմների գաղափարն է (սանսկրիտում՝ Պատրա կամ Անու):
Այդ իսկ պատճառով նշված չորս հասկացությունները՝ Բառը, Ժամանակը, Տարածությունը և Ատոմը, արտահայտում են նույն բանը, այսինքն՝ ըստ էության դրանք ոչ այլ ինչ են, քան զուտ գաղափարներ։
Բանը (բանականություն, խոսք), դրսևորված և մարմնավորված (նյութականացած), ստեղծում է այս ամբողջ տեսանելի աշխարհը: Այսպիսով. Բանը (Աում, Ամեն), Ամենակարող Հոր Հավիտենական Բնության դրսևորումն է կամ, նույնն է, թե Նրա Սեփական Ես-ի դրսևորումն է, հետեւաբար անբաժանելի է Աստված հասկացությունից և ինքն էլ Աստված է: Սա ճիշտ է այնպես, ինչպես կրակի ուժն անբաժանելի է «կրակ» հասկացությունից և ոչ այլ ինչ է, քան ինքը կրակը: Ավետարանում նույն պնդումներն են.
«...այսպես է ասում Ամենը՝ հավատարիմ և ճշմարիտ վկան, Աստծո արարչագործության սկիզբը...»: (Հայտնություն, գլ. 3, տող 14)
«Սկզբում էր Բանը, և Բանը Աստծո մոտ էր, և Բանն Աստված էր…
Ամէն ինչ նրանով եղաւ. եւ առանց նրան չեղաւ ոչինչ, որ եղել է:
Եվ Բանը մարմին եղավ և բնակվեց մեր մեջ...»: (Ավետարան ըստ Յովհաննեսի, գլ. 1, տող 1, 3, 14)
ՍՈՒՏՐԱ 4
Տիեզերքի արարման պատճառը Անուն է՝ Ատոմները։ Նրանք միասին կոչվում են Մայա եւ Տիրոջ պատրանքային զորությունն են։ Յուրաքանչյուր առանձին Անու Ավիդյա է՝ տգիտություն:
Ատոմներ՝ Արարչի Հոգու գահը: Այս ատոմները վերոհիշյալ չորս գաղափարների մեջ եւ դրանցից առկախ, կազմում են Հոգու՝ Արարչի գահը, ում լույսով լուսավորվելով՝ ստեղծվում է այս Տիեզերքը։ Նրանք են Մայան՝ Խավարը, քանի որ խանգարում են Հոգևոր Լույսի ընկալմանը: Դրանցից յուրաքանչյուրն առանձին կոչվում է Ավիդյա՝ Տգիտություն, որովհետեւ մարդուն անգիտացնում է նույնիսկ սեփական Ես-ից: Քրիստոնեական Ավետարանը վերը նշված չորս գաղափարները նկատի ունի, երբ խոսում է խավարի և թյուրիմացության տանող չորս կենդանիների մասին։ Առաջնային ատոմը իր չորս ասպեկտներով ավելի բարձր ոլորտում է քան իրեն իր կոշտնյութական մարմնի հետ նույնացնող Մարդը, ով, հետևաբար, ի վիճակի չէ ըմբռնելու այս Ատոմը: Բայց, բարձրանալով ատոմային մակարդակից, մարդը ձեռք է բերում ոչ միայն բուն Ատոմը իր ներքին և արտաքին հատկություններով ընկալելու կարողություն, այլ ընդհանրապես ողջ երեւութական եւ աներեւույթ և՛ դրսևորված, և՛ չդրսևորված արարչագործությունը, այսինքն՝ ողջ արարումը հասկանալու ձիրք «առջևից և ետևից».
« … եւ աթոռի մէջտեղում ու աթոռի շուրջը՝ չորս կենդանիներ՝ առջեւից ու յետեւից աչքերով լի » (Հայտնություն, գլ. 4, տող 6):
ՍՈՒՏՐԱ 5
Պարաբրահմայի ամենաթափանց սիրո ասպեկտը Կուտաստհա Չայտանյան է։
«Ես» անհատականությունը նրա արտահայտչաձեւն է եւ նրա հետ նույնն է։
Կուտաստհա Չայտանյան, Սուրբ հոգի, Պուրուշոտտամա։ Պրեմաբիդջա Չիթի (այսինքն՝ գրավչություն, Ամենագետ սեր) դրսևորումը Կյանքն է, Ամենուր ներկա Սուրբ Հոգին։ Այն կոչվում է Համընդհանուր, Տիեզերական Հոգի (սանսկրիտով՝ Կուտաստհա Չայտանյա կամ Պուրուշոտտամա), եւ լուսավորելով խավարը՝ Մայան, յուրաքանչյուր մասնիկի գրավում է դեպի աստվածայինը: Բայց Խավարը՝ Մայան կամ նրա մասը՝ Ավիդյան՝ Տգիտությունը, բնույթով վանողական են եւ չեն կարող ընկալել կամ ըմբռնել Հոգևոր Լույսը, այլ անդրադարձնում են այն:
Աբհասա Չայտանյա կամ Պուրուշա, Աստծո որդիներ։ Սուրբ Հոգին Հավիտենական Հոր՝ Աստծո Ամենագետ Բնույթի դրսեւորումն է եւ ոչ այլ ոք է, քան Աստված Ինքը: Ուստի հոգևոր ճառագայթների արտացոլանքները սանսկրիտում կոչվում են Աստծո որդիներ՝ Աբհասա Չայտանյա կամ Պուրուշա։
«Կեանքը նրանով էր: Եւ այդ կեանքը մարդկանց համար լոյս էր: Եւ լոյսը խաւարի մէջ լուսաւորում է, եւ խաւարը նրան չնուաճեց»:
«Այդ լոյսն էր ճշմարիտ լոյսը, որ լուսաւորում է ամէն մարդու, որ գալու է աշխարհ»:
«Նա աշխարհի մէջ էր, եւ աշխարհը նրանով եղաւ, սակայն աշխարհը նրան չճանաչեց»:
Ավետարան ըստ Յովհաննեսի, գլ. 1, տող 4, 5, 9 -11։
ՍՈՒՏՐԱ 6
Նա ներկա է ամեն մարդու մեջ։
Ատոմը Չիթի (Տիեզերական Գիտելիք) ազդեցությամբ ձևավորում է Չիտտա՝ խաղաղ միտք, որի հոգևոր վիճակը կոչվում է Բուդդհի (Տիեզերական Բանականություն): Դրա հակառակը Մանասն է (Անհատական միտք), որում ապրում է Ջիվան՝ Անհատական Ես-ը իր էգոյի՝ Ահանկարայի առանձին գոյության գիտակցումով:
Չիտտա, սիրտ, Ահամկարա, Էգո, մարդու որդի։ Ատոմը՝ Ավիդյան, Տգիտությունը, Տիեզերական Սիրո՝ Չիթի, Սուրբ Հոգու ազդեցությամբ հոգևորվում է, ինչպես երկաթը մագնիսական դաշտում մագնիսանում է, և ձեռք է բերում գիտակցություն, այսինքն՝ զգալու ունակություն, նրա այս վիճակը անվանում են Մահաթ՝ Սիրտ, Չիտտա: Այսպես ծնվում է անհատի առանձին գոյության գաղափարը՝ Ահանկարան՝ Էգոն կամ մարդու որդին:
Բուդդհի, բանականություն, Մանաս, միտք։ Մագնիսացված լինելով՝ Ես-ի երկու բևեռներից մեկը նրան ձգում է դեպի Ճշմարիտ Էությունը (Սաթ), իսկ մյուսը, ընդհակառակը, վանում է նրանից։ Բևեռներից առաջինը կոչվում է Սաթթվա կամ Բուդդհի՝ Տիեզերական Բանականություն, որը որոշում է, թե որն է Ճշմարիտը: Երկրորդ բևեռը, լինելով Տիեզերական վանման մասնիկ՝ վերը նշված Ամենակարող հոգևորված Ուժը, ստեղծում է հաճույքների անցողիկ աշխարհը՝ Անանդան և կոչվում է Անանդատվա կամ Մանաս՝ անհատական միտք:
ՍՈՒՏՐԱ 7 - 10
Չիտան՝ հոգևոր ատոմը, որտեղ ծնվում է Ահանկարան (Ես-ի առանձին գոյության գաղափարը), ունի հինգ դրսևորում էլեկտրական դաշտերի (աուրաների) տեսքով:
Նրանք (հինգ էլեկտրական դաշտերը՝ աուրաները), կառուցում են Պուրուշայի պատճառահետևանքային (պատճառական) մարմինը։
Էլեկտրաէներգիայի ն հինգ տեսակներից՝ Պանրա Տատտվաներից, յուրաքանչյուրում ներառված են երեք որակներ՝ Գունաներ։ Դրանք են Սաթթվան (դրական որակ), Ռաջասը (չեզոք որակ) և Թամասը (բացասական որակ), որոնք արտադրում են Գյանա - Ինդրիաներ (ճանաչողության, զգայական օրգաններ), Կարմա-Ինդրիաներ (գործողության օրգաններ) և Տանմատրաներ (զգայական առարկաներ)։
Այս տասնհինգ հատկանիշները, անհատական միտքը (Մանաս) և Տիեզերական բանականությունը (Բուդդհին) կազմում են Լինգա շարիրայի՝ նուրբ մարմնի տասնյոթ մասերը:
Այս գծապատկեր ընպատակ ունի բացատրել արարչության զարգացման հերթագայումը եւ չի փորձում ցուցադրել այդ ասպեկտների փոխգործակցությունը իրար հետ։
Պանչա Տատտվան՝ արարչության արմատական պատճառը, պատճառահետևանքային մարմինն է: Այս հոգևոր Ատոմը՝ Չիտտան (Սիրտը), լինելով վանման դրսևորում, իր հինգ տարբեր մասերից առաջացնում է հինգ տեսակի էլեկտրական դաշտեր՝ աուրաներ, մի դաշտը ստեղծվում է Ատոմի միջուկից, հաջորդ երկուսը` ծայրամասերից, և եւս երկուսը՝ միջուկի եւ յուրաքանչյուր ծայրի միջակա տարածքից:
Էլեկտրաէներգիայի այս հինգ տեսակները, Տիեզերական Սիրո (Սուրբ Հոգու) ազդեցությամբ ձգվելով դեպի Իրական Էություն (Սաթ), ստեղծում են մագնիսական դաշտ, որը կոչվում է Սատվա-Բուդդհիի մարմին՝ Տիեզերական բանականություն: Էլեկտրաէներգիայի այս հինգ տեսակները տիեզերքի բոլոր էակների պատճառն են և սանսկրիտում կոչվում են Պանչա-Տատվա, այսինքն՝ հինգ արմատական պատճառներ։ Դրանք դիտվում են նաև որպես Աստծո Որդու՝ Պուր ուշ հայի պատճառահետևանքային մարմինը:
Երեք գունա, էլեկտրական ատրիբուտներ: Բևեռացված Չիտայից առաջացած էլեկտրաէներգիաները նույնպես բևեռացված են և նույնպես օժտված են երեք հատկություններով՝ Գունաներով՝ Սատտվայով (դրական սկիզբ), Թամասով (բացասական սկիզբ) և Ռաջասով (չեզոք սկիզբ):
Գյանա-Ինդրիաներ՝ հինգ զգայարաններ։ Հինգ էներգիաների դրական սկիզբն են Գյանա-Ինդրիաները, այսինքն՝ զգայական օրգանները՝ հոտը, համը, տեսողությունը, շոշափելիքը և լսողությունը: Այս դրական հատկությունները, Մանասի (անհատական մտքի) ազդեցության տակ դեպի իրենց ձգելով հոգևոր Ատոմի հակառակ բևեռը, կառուցում են անհատական մտքի մարմինը:
Կարմա-Ինդրիյաներ՝ գործողության օրգաններ։ Էլեկտրաէներգիայի հինգ տեսակների չեզոք սկիզբն են Կարմա-Ինդրիյաները, այսինքն՝ գործողության օրգանները՝ արտազատման համակարգը, վերարտադրողական օրգանները, խոսքի օրգանները, շարժման օրգանները (ոտքերը) և աշխատանքային հմտությունների օրգանները (ձեռքեր): ) Այս օրգանները լինելով հոգևոր ատոմի չեզոք էներգիայի դրսևորումներ (Չիտտա, Սիրտ), ձևավորում են էներգետիկ մարմին՝ կենսական ուժ կամ Պրանա։
Վիշայա կամ Տանմատրա՝ զգայարանների հինգ առարկաները։ Էլեկտրաէներգիայի հինգ տեսակների բացասական սկիզբը կազմում են Տանմատրաները՝ զգայարանների հինգ առարկաները՝ հոտեր, համեր, տեսանելիք, շոշափելիք, ձայներ: Այս առարկաները, միավորվելով գործողության եւ զգայական օրգանների հետ, բավարարում են Սրտի ցանկությունները:
Լինգաշարիրա՝ նուրբ նյութական մարմին։ Հոգևոր ատոմի թվարկված տասնհինգ հատկանիշները երկու բևեռներով՝ Միտք և Բանականություն, կազմում են Լինգաշարիրան (այլ կերպ՝ Սուկշմա-շարիրան)՝ Պուրուշայի՝ Աստծո Որդու նուրբ մարմինը:
ՍՈՒՏՐԱ 11 - 12
Վերը նշված հինգ զգայական առարկաները, որոնք հինգ էներգիաների բացասական բաղադրիչներն են, միավորվում են՝ ստեղծելով կոպիտ նյութի գաղափարը իր հինգ վիճակներում՝ Կշիթի՝ պինդ, Ափ՝ հեղուկ, Թեժաս՝ կրակ, Մարութ՝ գազ և Ակաշա՝ եթեր։
Կոպիտ նյութի այս հինգ ձևերը և ավելի վաղ թվարկված տասնհինգ ատրիբուտները, Մանասը՝ միտքը, Բուդդհին՝ բանականությունը, Չիտտան՝ սիրտը և Ահանկարան՝ ես - ը արարչության քսանչորս հիմնական սկզբունքներն են:
Կուշտնյութական մարմին։ Վերոհիշյալ հինգ առարկաները, որոնք հինգ էներգիաների բացասական սկզբունքներն են, միմյանց հետ համակցվելով, ստեղծում են ընդհանրական նյութի գաղափարը, որը մենք ճանաչում ենք հինգ տարբերակներով՝ Կշիթի (պինդ վիճակ), Ափ (հեղուկ վիճակ), Թեժաս (կրակ, այրման վիճակ), Մարութ (գազային վիճակ) և Վյոմա կամ Ակաշա (եթերային վիճակ): Նյութի այս տարատեսակները կազմում են Պուրուշայի՝ Աստծո Որդու ընդհանրական նյութական մարմնի արտաքին թաղանթը, որը կրում է Շուլաշարիրա անունը:
Քսանչորս երեցները։ Նյութի այս հինգ տեսակները, տասնհինգ հատկանիշները, ինչպես նաև Մանասը (Անհատական միտք), Բուդհին (Տիեզերական բանականություն), Չիտտան (Սիրտ) և Ահանկարան (Էգո, ես) կազմում են այն քսանչորս սկզբունքները կամ երեցները, որոնք պատմվում են Ավետարանում:
« Եւ այդ աթոռի շուրջ՝ քսանչորս աթոռներ, իսկ աթոռների վրայ նստել էին քսանչորս երէցներ՝ սպիտակ զգեստներ հագած …»: (Հայտնություն, գլ. 4, տող 4)
Վերոհիշյալ քսանչորս սկզբունքները ավարտում են Խավարի՝ Մայաի ստեղծումը, եւ ոչ այլ ինչ են, քան Տգիտություն՝ Ավիդիա։ Եվ քանի որ այս Տգիտությունը միայն գաղափարն է, արարումն իրականում չունի էական գոյություն, այլ պարզապես գաղափարների խաղ է Հավերժական Էության՝ Հայր Աստծո մասին:
ՍՈՒՏՐԱ 13
Այս Տիեզերքը ստորաբաժանված է տասնչորս ոլորտների, յոթ Սվարգաների եւ յոթ Պատալաների:
Յոթ ոլորտներ կան Սվարգաներ։ Այսպես նկարագրված և Հավերժական Էությունից՝ Աստծուց, մինչև նյութական ստեղծագործությունը տարածված տիեզերքը, բաժանված է յոթ տարբեր Սվարգաների կամ Լոկաների:
- 7-րդ ոլորտ, Սաթյալոկա։ Դրանցից գլխավորը Սաթյալոկան է՝ Աստծո ոլորտը, միակ Ճշմարիտ Էությունը (Սաթ) ամբողջ Տիեզերքում: Ոչ մի անուն չի կարող նկարագրել այս Էությունը: Խավարի կամ Լույսի արարածներից ոչ մեկը ի վիճակի չէ սահմանել այն: Ուստի յոթերորդ ոլորտը հենց այսպես էլ կոչվում է՝ Անամա՝ անանուն։
- 6-րդ ոլորտ, Տապոլոկա։ Ըստ հերթականության հաջորդը Տապոլոկան է՝ Սուրբ Հոգու ոլորտը, որն է Հավերժական Համբերությունը, քանի որ այս ոլորտի խաղաղությունը չի կարող խաթարվել որևէ սահմանափակ գաղափարով: Նույնիսկ Աստծո որդիները չեն կարող ճանաչել այս ոլորտը, ուստի այն կոչվում է Ագամա՝ անհասանելի:
- 5-րդ ոլորտ, Ջանալոկա։ Հաջորդը Ջանալոկան է՝ հոգևոր վերափոխման, հոգևոր արտահայտման ոլորտը, Աստծո Որդիների ոլորտը, Հոգևոր Լույսի Թագավորությունը: Այս տարածքում ծնվում է Ես-ի առանձին գոյության գաղափարը։ Ոլորտը անըմբռնելի է խավար Մայայի ցանկացած ստեղծագործության համար և, հետևաբար, կոչվում է Ալակշյա՝ անհասկանալի:
- 4-րդ ոլորտ, Մահարլոկա։ Հաջորդը Մահարլոկան է՝ Ատոմի ոլորտը, Խավարի ստեղծման՝ Մայայի սկիզբը, որտեղից արտացոլվում է Հոգին: Այն միացնող օղակն է, միակ կապը հոգևոր և նյութական ստեղծագործությունների միջև և կոչվում է Տասներորդ դուռ՝ Դասամադվարա։
- 3-րդ ոլորտ, Սբարլոկա։ Ատոմը շրջապատված է Սվարլոկայով՝ մագնիսական աուրայի, էլեկտրական ոլորտով։ Ոլորտը բնութագրվում է որևէ ստեղծագործության բացակայությամբ, նույնիսկ զգայական օրգանների և առարկաների, թեև դրանք իրենց բնույթով չափազանց նուրբ բաներ են։ Ոլորտը կոչվում է Մահասունյա՝ Մեծ վակուում։
- 2-րդ ոլորտ, Բհուվարլոկա։ Բհուվարլոկան էլեկտրական հատկությունների ոլորտն է։ Դրանում բացարձակապես ոչ մի կոպիտ նյութ չկա։ Այստեղ առկա է միայն նուրբ նյութը: Այդ պատճառով ոլորտը կոչվում է Սունյա՝ Սովորական վակուում։
- 1-ին ոլորտ, Բհուլոկա։ Վերջին, ամենացածր ոլորտը Բհուլոկան է՝ համախառն նյութական ձևերի ոլորտը, որոնք ընկալվում են բոլորի կողմից և բոլոր ժամանակներում։
Սապտա Պատալա, յոթ եկեղեցի։ Ինչպես Աստված ստեղծեց մարդուն Իր պատկերով, այնպես էլ մարդու մարմինը նման է այս տիեզերքի պատկերին: մարդու նյութական մարմինը իր ներսում ունի յոթ կենսական կենտրոններ, որոնք կոչվում են Պատալաներ: Եվ եթե մարդ ուշադրությունը կենտրոնացնի իր Ես-ի վրա և, համառորեն ու ջանասիրաբար ուսումնասիրելով, հաջողության հասնի այս ճիշտ ճանապարհին, ապա նա կընկալի Հոգևոր Լույսը այս կենտրոններում։ Այս կենտրոնները Ավետարանում պատկերված են որպես յոթ եկեղեցիներ, իսկ դրանցում փայլող աստղերը յոթ Հրեշտակներն են։ Ըստ Ավետարանի.
«...Եվ շրջվելով՝ տեսավ եօթը ոսկե ճրագակալներ, և եօթը ճրագակալների մեջ՝ մեկին նման մարդու Որդուն»։
«... Եւ իր աջ ձեռքում ունէր եօթը աստղեր»։
«... եօթը աստղերը եօթը եկեղեցիների հրեշտակներն են, եւ եօթը ճրագակալները եօթը եկեղեցիներն են»: (Հայտնություն, գլ.1, հ. 12, 13, 16, 20)
14 Բհուվանաներ, արարման փուլերը. Վերը նկարագրված յոթ ոլորտները կամ Սվարգաները և յոթ Պատալաները կազմում են տասնչորս Բհուվանները՝ Տիեզերքի արարման տասնչորս հստակ փուլերը:
ՍՈՒՏՐԱ 14
Պուրուշան՝ Աստծո Որդին, շրջապատված է հինգ ծածկոցներով
հինգ Կոշաներ կամ պատյաններ: Պուրուշան՝ Աստծո Որդին, ներկայանում է հինգ ծածկոցներով, որոնք կոչվում են կոշաներ կամ պատյաններ::
- Սիրտ, 1-ին Կոշա։ Այս հինգ պատյաններից առաջինը Սիրտն է՝ Ատոմը (Չիտտա)։ Այն կառուցված է, ինչպես արդեն նշվեց, չորս գաղափարներից. Չիտտան կարող է զգալ, վայելել և, հետևաբար, երանության նստավայրն է՝ անանդան, և, հետևաբար, կոչվում է Անանդամայա կոշա:
- Բուդդհի, 2-րդ Կոշա։ Երկրորդ պատյանը կազմված է էլեկտրամագնիսական աուրաներից, որոնք ճշմարտությունը ստից տարբերող ամենաբարձր, Տիեզերական Մտքի Բուդդհիի դրսեւորումներն են: Եվ քանի որ այս պատյանը գիտելիքի նստավայրն է՝ ջնանան, այն կոչվում է Ջնանամայա-կոշա։
- Մանաս, 3-րդ Կոշա։ Երրորդ պատյանը զգայական օրգաններից կազմված Անհատական մտքի մարմինն է՝ Մանասը, ինչպես արդեն նշվել է ավելի վաղ։ Այն կոչվում է Մանոմայա-կոշա։
- Պրանա, 4-րդ Կոշա։ Չորրորդը էներգիայի մարմինն է, կյանքի ուժը կամ Պրանան, որը կազմված է գործողության օրգաններից, ինչպես նկարագրված է նախկինում, և կոչվում է Պրանամայա Կոշա:։
- Համախառն նյութ, 5-րդ կոշա։ Այս պատյաններից հինգերորդը և վերջինը համախառն նյութն է՝ Ատոմի արտաքին ծածկը: Սնուցում ստացող այս համախառն նյութական մարմինը՝ Աննան է ներկայացնում ողջ տեսանելի աշխարհը, և, հետևաբար, կոչվում է Աննամայա-կոշա, այսինքն՝ սնուցող պատյան։
Սեր։ Վանումը, որը Ամենակարող էներգիայի դրսևորումն է, ավարտվում է և սկսում է դրսևորվել գրավչությունը՝ Ամենակարող Սերը՝ կենտրոնացած Սրտի հենց խորքերում: Ամենակարող Սիրո ազդեցությամբ Ատոմները, ձգվելով միմյանց, ավելի ու ավելի են մոտենում և հաջորդաբար եթերային, գազային, հրեղեն, հեղուկ և պինդ ձևեր են ստանում:
Անկենդան թագավորություն։ Այսպիսով, այս տեսանելի աշխարհը ի վերջո զարդարվում է արևներով, մոլորակներով, լուսիններով՝ այն ամենով, ինչ մենք վերագրում ենք տիեզերքի անշունչ տիրույթին:
Բուսական թագավորություն։ Նույն կերպ, ժամանակի ընթացքում, երբ Աստվածային սերը հասնում է բարձր զարգացման, Ավիդյան՝ Տգիտությունը (Ամենակարող էներգիայի՝ Խավար Մայայի դրսևորումը) հետընթաց է ապրում: Աննամայա-կոշան՝ ատոմի արտաքին, կոշտնյութական թաղանթը հետ է մղվում, և գործում է Պրանամայա-կոշան կարմա-ինդրիյաներից՝ գործողության օրգաններից, կազմված պատյանը։ Այս օրգանական վիճակում Ատոմները, գրկելով միմյանց եւ սերտորեն կենտրոնանալով Սրտի շուրջ, ներկայանում են որպես տիեզերքի վեգետատիվ թագավորություն:
Կենդանիների թագավորություն: Երբ Պրանամայա կոշան նույնպես հեռանում և մեկուսացվում է, տեսաանելի է դառնում Մանամայա կոշան՝ պատյանը, որը կազմված է Ջնանա-Ինդրիյաներից՝ ճանաչողության կամ զգայական օրգաններից: Ատոմներն այս դեպքում ճանաչում են արտաքին աշխարհի բնույթը և գրավելով տարբեր բնույթի այլ Ատոմներ՝ ձևավորում են այնպիսի մարմին, որն անհրաժեշտ է վայելքի համար, և դա նշանակում է Տիեզերքում կենդանական թագավորության հայտնվելը ։
Մարդկություն։ Երբ Մանոմայա-կոշան հեռացվում, տեսանելի է դառնում նաև Ջնանամայա-կոշան՝ ինտելեկտուալ պատյանը էլեկտրական բաղկադրիչով: Եվ հետո Ատոմը, ձեռք բերելով ճիշտն ու սխալը տարբերելու ուժը, դառնում է Մարդ՝ ողջամիտ էակ Տիեզերքում:
Դևատա կամ հրեշտակ։ Երբ մարդը, օգտագործելով Աստվածային ոգին՝ իր սրտում գտնվող Ամենագետ Սերը, կարողանում է հեռացնել նաև Ջնանամայա-կոշային, դրսևորվում է ամենաներքին պատյանը՝ ՉիտտաՍիրտը բաղկացած չորս գաղափարներից։ Նման մարդը տիեզերքում կրում է Դեվատա կամ Հրեշտակ անունը:
Ազատ, Սանյասի։ Եթե, այնուամենայնիվ, հեռացվի և մեկուսացվի նաև վերջին, ամենաներքին պատյանը՝ Սիրտը, ապա այս դեպքում մարդուն մարդուն Մայա խավարի աշխարհին կապող ոչինչ չի մնա։ Նա կդառնա ազատ, սաննյասի, Աստծո Որդի և կմտնի մեկ այլ աշխարհ՝ Լույսի Արքայություն:
ՍՈՒՏՐԱ 15, 16
Ինչպես երազում տեսածը արթնանալուց հետո մենք համարում ենք պատրանքային և անիրական, այնպես էլ մեր պատկերացումները արթուն վիճակում նույնքան անիրական են եւ միայն եզրակացությունների արդյունք են:
Քնած և արթուն վիճակներ։ Երբ մարդը համեմատում է աշխարհի մասին իր պատկերացումները արթուն վիճակում եւ երազում, դրանց միջեւ եղած տարբերություններն հուշում են, որ այս արտաքին աշխարհը նույնպես այն չէ, ինչ թվում է:
Երբ նա փորձում է ճշգրիտ պատկերացումներ ձևավորել այս աշխարհի մասին, նա տեսնում է, որ արթուն վիճակում պատկերացումներն էլ զուտ գաղափարներ են՝ ձեւավորված հինգ զգայական առարկաների (հինգ ներքին էլեկտրականության բացասական հատկությունները), հինգ զգայական օրգանների (նշված էլեկտրաէներգիայի հինգ դրական որակները), միջնորդավորված գործողության հինգ օրգաններով (նույն էլեկտրականության չեզոք որակները)։
Էլեկտրաէներգիայի տասնհինգ ատրիբուտների այս միավորումն իրականացվում է անհատական մտքի (Մանասի) կողմից, իսկ ընկալվածի վերջնական մեկնաբանությունն ու ըմբռնումն իրականացնում է տիեզերական ինտելեկտը (Բուդհին): Սա ցույց է տալիս, որ արթուն վիճակում մարդու բոլոր պատկերացումներն իրականում պարզապես Պարոկշաջնանա են, այսինքն՝ աշխարհի մասին եզրակացություն։
ՍՈՒՏՐԱ 17
Պետք է Ուսուցիչ՝ Գուրու, ազատարար, ով մեզ կմղի բհակտիի (լրջագույն սերտման), և կհեշտացնի ճշմարտության ընկալումը:
Երբ մարդը գտնում է իր Սաթ-Գուրուին կամ Փրկչին։ Երբ մարդն իր «Ապարոկշաջնանայի» (ճշմարիտ ընկալման) միջոցով ճանաչում է արտաքին աշխարհի աննշանությունը, գնահատում է Հովհաննես Մկրտչի վարքը, ով, իր սրտում բավականաչափ զարգացնելով սիրո երկնային պարգևը, վկայեց Լույսի մասին և բերեց Քրիստոսի գալստյան լուրը։
Անկեղծ ու առաջադեմ ամեն ճշմարտություն փնտրող կարող է հանդիպել աստվածանման իմաստունի, ով սիրով կհամաձայնի լինել իր հոգևոր դաստիարակը՝ Սաթ-Գուրուն՝ Ազատարարը: Ջանասիրությամբ հետևելով նման աստվածային անձնավորությունների սուրբ պատվիրաններին, մարդն ունակ է դառնում կենտրոնացնել իր բոլոր զգայարանները դեպի ներս՝ իրենց ընդհանուր զգայական կենտրոն (Տրիկուտի կամ Սուշումնադվարա), որը ներաշխարհի դարպասն է։ Այնուհետև նա այնտեղ կլսի ձայնը՝ տիեզերական թրթիռը, որը նման է «թակելու» ձայնին։ Սա է Ավետարանի խոսքը։ Այս բառը տարբեր լեզուներում և տարբեր կրոններում տարբեր կերպ է նշվում՝ Ամեն, Աում, Ամին: Եվ որոնողը, ի վերջո, կկարողանա տեսնել Աստծո կողմից ուղարկված Ռադայի պայծառ մարմինը, որի մասին քրիստոնեական Ավետարանում Քրիստոսի նախավկա Հովհաննես Մկրտիչն է վկայում:
«...այսպես է ասում Ամենը՝ հավատարիմ և ճշմարիտ վկան, Աստծո արարչագործության սկիզբը...»: (Հայտնություն, գլ. 3, տող 14)
« Ահա՛ւասիկ ես դռան առաջ եմ եւ բախում եմ. եթէ մէկը ականջ դնի իմ ձայնին եւ բաց անի դուռը, կը մտնեմ նրա մօտ եւ կ՚ընթրեմ նրա հետ, եւ նա՝ ինձ հետ»։ (Հայտնություն, գլ.3, տող 20)
«Կար մի մարդ՝ Աստծուց ուղարկված, նրա անունը Հովհաննես էր... Ինքը լույսը չէր, այլ եկել էր, որ վկայի լույսի մասին...»: (Ավետարան ըստ Հովհաննու, գլ.1, տող 6,8)
«Նա ասաց. «Ես անապատում կանչողի ձայնն եմ, հարթեցէ՛ք Տիրոջ ճանապարհը…» (Ավետարան ըստ Հովհաննու, գլ.1, տող 23)
Գանգա, Ջամունա կամ Հորդանան՝ սուրբ հոսանք։ Այս ձայնի տարօրինակ բնույթը, որը, ինչպես ջրի հոսքը, բխում է տիեզերքի ավելի բարձր անհայտ շրջաններից և լուծվում է կոշտ նյութի մեջ, տարբեր ժողովուրդների մեջ տարբեր փոխաբերական նմանակումներ է առաջացրել. շատ ժողովուրդներ այն անվանում են այն գետերի անուններով, որոնք իրենք սուրբ են համարում. օրինակ՝ հինդուների համար այդ գետը Գանգան է, Վայշնավաների համար՝ Ջամունան, քրիստոնյաների համար՝ Հորդանանը։
Երկրորդ ծնունդ։ Մարդը, ով իր լուսավոր (աստղային) մարմնի շնորհիվ հավատում է ճշմարիտ Լույսի գոյությանը, մեր տիեզերքի կյանքի աղբյուրին, մկրտվում է այս ձայնի սուրբ հոսանքում: Այս մկրտությունը մարդու երկրորդ ծնունդն է և կոչվում է Բհակտի Յոգա, առանց այդպիսի մկրտության մարդը երբեք չի կարողանա ճանաչել ներաշխարհի իրական էությունը՝ Երկնքի Արքայությունը: Ըստ Ավետարանի.
« Այդ լոյսն էր ճշմարիտ լոյսը, որ լուսաւորում է ամէն մարդու, որ գալու է աշխարհ»: (Ավետարան ըստ Հովհաննու, գլ. 1, տող 9)
«Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ, եթէ մէկը վերստին չծնուի, չի կարող Աստծու արքայութիւնը տեսնել» (Ավետարան ըստ Հովհաննու, գլ. 3, տող 3)
Ապարոքշաջնանա, իրական ըմբռնումը։ Զարգացման այս փուլում մարդու որդին սկսում է զղջալ իր սխալների համար. նա հեռանում է իր կոշտ նյութական ստեղծագործությունից և աստիճանաբար դիմում է դեպի իր աստվածային, Հավիտենական Էությունը, դեպի Աստված: Երբ տգիտության զարգացումները կասեցվում են, մարդն աստիճանաբար ընկալում է Խավարի այս արարման իրական բնույթը՝ Մայան, որպես պարզապես Գերագույն Բնության գաղափարների խաղ՝ իր սեփական Ես-ի, միակ իրական նյութի մասին: Այս ճշմարիտ ըմբռնումը կոչվում է Ապարոքշաջնանա:
13-17․ Այն ժամանակ Յիսուս Գալիլիայից Յորդանան եկաւ, Յովհաննէսի մօտ' նրանից մկրտուելու: Իսկ Յովհաննէսն ընդդիմացաւ նրան ու ասաց. «Ի'նձ պէտք է, որ քեզնից մկրտուեմ, եւ դու ի՞նձ մօտ ես գալիս»: Յիսուս պատասխանեց եւ ասաց նրան. «Թո'յլ տուր հիմա, որովհետեւ այսպես վայեյ է, որ մենք կատարենք Աստծու ամեն արդարութիւն»: Եւ ապա նրան թոյլ տուեց: Եւ երր Յիսուս մկրտուեց, իսկոյն ջրից դուրս ելաւ, եւ ահա երկինքը բացուեց նրան, եւ նա տեսաւ Աստծու Հոգին, որն իջնում եր ինչպես աղաւնի եւ գալիս էր իր վրայ: Եւ ահա՝ մի ձայն երկնքից, որ ասում էր. «Դա' է իմ սիրեի Որդին, որն ունի իմ ամբողջ բարեհաճութիւնը»: Աւետարան ըստ Մատթէոսի գլ. 3, տող 13 -17
ՍՈՒՏՐԱ 18
Ազատագրումը (Կայվալյա) կայանում է, երբ մարդը հասնում է իր Ես-ի նույնացմանը Տիեզերական Ես-ի, Գերագույն Էակի հետ:
Սանյասի կամ Քրիստոս օծյալ Փրկիչ։ Երբ տգիտությունը ամբողջովին մեկուսացված է եւ նրա ողջ զարգացումը դադարեցված, իդեալականորեն թափանցիկ և մաքրված սիրտը այլևս չի անդրադարձնում իր վրա ընկած հոգևոր լույսը, այն ակտիվորեն դրսևորվում է, և այժմ լուսավորյալ և օծյալ անձը, դառնում է սաննյասի՝ ազատ, կամ այլ կերպ՝ Քրիստոս Փրկիչ: Համեմատնեք Ավետարանի հետ.
«Ում վրայ տեսնես, որ Հոգին իջնում եւ մնում է, նա՛ է, որ մկրտում է Սուրբ Հոգով» (Հովհաննեսի Ավետարան, գլ. 1, տող 33)
Մկրտություն Լույսով։ Հասնելով Քրիստոսի վիճակին մարդու որդին նորից մկրտվում կամ լուծվում է Հոգևոր Լույսի հոսքում։ Բարձրանալով խավարի աշխարհից՝ Մայայից վեր, նա մտնում է հոգևոր աշխարհ, որտեղ միավորվում է Աբհաշա-չայտանյայի, այն է Պուրուշայի, Աստծո Որդու հետ, ինչպես եղավ Նազովրեցի Տեր Հիսուսի հետ: Այսպես մարդը փրկվում է խավարի՝ Մայայի, կապանքներից հավիտյան:
Տես Ավետարանը.
« Իսկ ովքեր նրան ընդունեցին, նրանց իշխանութիւն տուեց լինելու Աստծու որդիներ, նրանց, որոնք իր անուանը կը հաւատան:»: (Հովհաննեսի Ավետարան, գլ. 1, տող 12)
«.. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ, եթէ մէկը ջրից ու Հոգուց չծնուի, չի կարող Աստծու արքայութիւնը մտնել» (Հովհաննեսի Ավետարանը, գլ. 3, տող 5)
Ինքնության զոհաբերություն։ Ուստի երբ մարդ մտնում է հոգևոր աշխարհ և դառնում Աստծո Որդի, ճանաչում է Տիեզերական լույսը՝ Սուրբ Հոգին, որպես կատարյալ ամբողջություն, որպես մեկ էություն, իսկ սեփական «Եսը»՝ որպես Աումի լույսի մի փոքրիկ հատվածի վրա հենված գաղափար: Այնուհետև նա իրեն զոհաբերում է Սուրբ Հոգուն՛ Տեր Աստծո զոհասեղանին, այսինքն՝ հրաժարվում է իր առանձին գոյության ունայն գաղափարից և դառնում մեկ անբաժան ամբողջություն:
Կայվալյա, միավորում։ Միավորվելով Հայր Աստծո Տիեզերական Սուրբ Հոգու հետ,
նա միանում է մեկ Ճշմարիտ Էության, այսինքն՝ Աստծո հետ: Ես-ի միությունը Հավերժական Էության հետ կոչվում է Կայվալյա։
Համեմատեք Ավետարանի տեքստերի հետ.
«Ով յաղթի, նրան թոյլ կը տամ նստելու ինձ հետ իմ աթոռին, ինչպէս որ ես յաղթեցի եւ նստեցի իմ Հօր աթոռին» (Հայտնություն, գլ. 3, տող 21)
ԳԼՈՒԽ 2
ՆՊԱՏԱԿԸ
ՍՈՒՏՐԱ 1
Այստեղ է սկսվում ազատության ծարավը
Ազատագրում, հիմնական նպատակ։ Երբ մարդը, թեկուզ ենթագիտակցաբար, սկսում է հասկանալ տեսանելի տիեզերքի իրական էությունը, իր և տիեզերքի միջև գոյություն ունեցող իրական հարաբերությունները, պարզում է, որ եղել է Խավարի՝ Մայայի ազդեցության տակ, բոլորովին կուրացած, և որ միայն Խավարի կապանքներն են ստիպել նրան մոռանալ իր իսկական Ես-ը և պատճառել բազում տառապանքներ։ Բնականաբար ցանկություն է առաջանում ազատվել բոլոր չարիքներից և մեղքերից։ Եւ Մայայի կապանքներից ազատվելը դառնում է մարդու կյանքի առաջնային խնդիրը։
ՍՈՒՏՐԱ 2
Ազատությունը Պուրուշաի (ջիվայի,հոգու) կայացումն է իր իսկական ես-ի մեջ։
Ինքնագիտակցումը ազատագրում է։ Մարդը վեր կանգնելով խավարի՝ Մայայի ստեղծագործություն լինելու գաղափարից եւ լիովին ձերբազատվոելով նրա ազդեցությունից, թոթափում է բոլոր կապանքները եւ մտնում իր իրական Եսի՝ Հավերժական Հոգու, ոլորտում։
ՍՈՒՏՐԱ 3
Եվ այդ ժամանակ նրա բոլոր տառապանքները դադարում են և հաղթահարվում է վերջնական նպատակը (իրական ցանկությունների կատարումը, Աստծո ըմբռնումը):
Ազատագրումը փրկություն է։ Ազատագրվելով մարդը ձերբազատվում է իր բոլոր տագնապներից ու հոգսերից, կատարվում են նրա սրտի բոլոր ցանկությունները, իրագործվում է նրա կյանքի վերջնական նպատակը։
ՍՈՒՏՐԱ 4
Այլապես կհետևի վերածնունդ, և մարդը նորից ու նորից կզգա չկատարված ցանկությունների դառնությունն և տառապանքը:
Ինչու է մարդը տառապում։ Քանի դեռ մարդն իրեն նույնացնում է նյութական մարմնի հետ և չի կարողանում խաղաղություն գտնել իր իսկական Ես-ում, նրա ցանկությունները, որոնք ընկալվում են որպես սրտի ձգտումներ, մնում են չբավարարված: Դրանք բավարարելու համար նա պետք է նորից ու նորից վերամարմնավորվի, մսից և արյունից այլ մարմիններով անցնի կյանքի ուղիներով՝ ենթարկվելով Խավարի, Մայայի շարունակական ազդեցությանը, տառապելով կյանքի և մահվան շրջապտույտներում ինչպես ներկայում, այնպես էլ ապագայում:
ՍՈՒՏՐԱ 5, 6
Բոլոր անհանգստություններն ու դժբախտությունները գեներացնում է Ավիդյան՝ տգիտությունը:
Տգիտությունը անէականի ընկալումն է և էականի չընկալումը։
Ինչ է տգիտությունը։ Տգիտությունը (Ավիդյա) սխալ, սուտ պատկերացում է մի բանի գոյության մասին, որն իրականում գոյություն չունի: Ավիդյայի պատճառով մարդը հավատում է, որ տիեզերքի կոշտնյութական ստեղծագործություններն են միակ իրականում գոյություն ունեցողները, և որ դրանցից այն կողմ ուրիշ ոչինչ չկա: Միևնույն ժամանակ, նա մոռանում է, որ կոշտնյութական տիեզերքը, ըստ էության, ոչ այլ ինչ է, քան հավերժական Հոգու՝ միակ Ճշմարիտ Էության գաղափարների խաղը, որը դուրս է կոշտնյութական արարման ըմբռնումից: Այս տգիտությունը ոչ միայն ինքնին տառապանք է, այլ նաև մարդկային մյուս բոլոր տառապանքների աղբյուրը:
ՍՈՒՏՐԱ 7, 12
Ավիդյան, տգիտությունը, լինելով երկբևեռ, դրսևորվում է որպես էգոիզմ, կապվածություն, հակակրանք և կույր համառություն:
Մայաների քողարկող ուժը ստեղծում է եսասիրություն և կույր համառություն. բևեռացման ուժը առաջացնում է կապվածություն (գրավում) և վանում (ժխտում):
Էգոիզմը ֆիզիկական մարմինը ճշմարիտ Ես-ից տարբերելու անկարողության արդյունք է:
Կույր համառությունը պայմանականության արդյունք է, այսինքն՝ հոգու բոլոր պատճառահետևանքային ուժերի հանդեպ հավատքի փոխարեն հավատալ միայն նյութական բնության գոյությանը և նրա օրենքները որպես վերջնական ճշմարտություններ ճանաչել:
Կախվածություն նշանակում է փափագ հաճույքի և երջանկության առարկաների նկատմամբ:
Զզվանք նշանակում է դժբախտություն պատճառող առարկաները վերացնելու ցանկություն։
Տգիտությունը բոլոր անախորժությունների աղբյուրն է։ Հասկանալու համար, թե ինչպես է Տգիտությունը դառնում բոլոր վշտերի և դժբախտությունների աղբյուրը, պետք է հիշել, որ Տգիտությունը (Ավիդյա) առանձին վերցրած ոչ այլ ինչ է, քան Խավարի (Մայա) մասնիկ, եւ որպես Խավարի անհատական դրսևորում ունի Մայայի երկու հատկությունները (տե՛ս նաև նախորդ գլխում տրված բացատրությունը):
Դրանցից մեկը նրա քողարկող ուժն է, որի ազդեցության տակ մարդը դառնում է անկարող որևէ բան ընկալելու կոպիտ նյութի սահմաններից դուրս: Այս մթնեցնող ուժը ստեղծում է երկու այլ ուժեր՝ Ասմիտա (էգոիզմ), այսինքն՝ սեփական Ես-ի նույնականացում կոպիտ նյութական ֆիզիկական մարմնի հետ, որը ոչ այլ ինչ է, քան ատոմի էվոլյուցիոն զարգացում՝ տիեզերական ուժի մասնիկ, և Աբհինիվեյշու՝ կույր համառություն՝ պահպանելու այն համոզմունքը, որ կոպիտ նյութը և նրա ածանցյալները միակ, վերջնական ճշմարտությունն են:
Մայայի երկրորդ հատկությունն՝ արտահայտված Ավիդիայում, նրա երկբևեռությունն է (երկակիությունը): Այն ստեղծում է գրավչություն որոշ առարկաների համար, իսկ մյուսների համար՝ վանողություն: Գրավիչ առարկաները հաճույքի և երջանկության առարկաներ են, որոնք առաջացնում են կապվածություն՝ Ռագա։ Վանող առարկաները տառապանք են պատճառում, նրանց նկատմամբ զզվանք է առաջանում՝ Դվեշա։
ՍՈՒՏՐԱ 13
Տառապանքի արմատը եսասիրական արարքների մեջ է. հենց դրանք, լինելով մոլորության, պատրանքի արդյունք, տանում են դեպի տառապանք:
Ինչու է մարդն անազատ։ Թվարկված հինգ արատների՝ տգիտության, էգոիզմի, կապվածության, զզվանքի և ցնորքը պահելու ձանձրալի համառության ազդեցությամբ մարդը ներքաշվում է եսասիրական արարքների մեջ, որոնք տառապանքի պատճառ են դառնում։
ՍՈՒՏՐԱ 14
Մարդկային կյանքի նպատակը դժբախտություններից լիակատար ազատագրումն է։
Վանելով բոլոր տառապանքները եւ անհնարին դարձնելով դրանց հետագա վերադարձը, մարդը կհասնի բարձրագույն նպատակին։
Սրտի վերջնական նպատակը։ Մարդու սրտի անմիջական ցանկությունն ու առաջնային նպատակը Արթհան է՝ բոլոր տառապանքների դադարեցումը: Բոլոր տառապանքների ամբողջական վերացումը, որպեսզի նրանք այլևս չվերադառնան, կոչվում է Պարամարթհա՝ վերջնական նպատակ:
ՍՈՒՏՐԱ 16 - 21
Գոյությունը, գիտակցությունը և երանությունը մարդու սրտի երեք տենչանքներն են:
Անանդան (երանությունը)՝ սրտի գոհունակությունը, ձեռք է բերվում այն մեթոդներով և միջոցներով, որոնք որոշում է Սաթ-Գուրուն՝ ուսուցիչը։
Չիթը՝ ճանաչողությունը, իսկական գիտելիքը, իր հետ բերում է բոլոր տառապանքների վերացում և բոլոր առաքինությունների ավելացում:
Սաթը՝ իսկական գոյությունը, ձեռք է բերվում հոգու անապական էության (հավերժության) ճանաչման արդյունքում։
Այս հատկությունները կազմում են մարդու իրական էությունը:
Երբ բոլոր ցանկությունները բավարարվել են, բոլոր տառապանքները վերացել, ասվում է, որ ձեռք է բերվել կյանքի բարձրագույն նպատակը՝ Պարամարթհան։
Իրական կարիքները։ Մարդը բնականաբար գոյության (Սաթի), գիտակցության (չիթի) և երանության (անանդայի) մեծ կարիք ունի։ Այս երեք անհրաժեշտությունները մարդու սրտի իրական կարիքներն են և կապ չունեն նրա Եսից դուրս որևէ բանի հետ: Ինչպես քննարկվեց նախորդ գլխում, այս անհրաժեշտությունները նրա սեփական էության անօտարելի հատկություններն են:
Ինչպես է մարդը հասնում Երանության։ Եթե մարդուն բախտ վիճակվի որևէ սրբի (Սաթ-Գուրուի, հոգևոր վարպետի) մշտական և վստահելի բարեհաճությունից օգտվելով, ջանասիրաբար և նախանձախնդրորեն հետևելով նրա սուրբ հրահանգներին, հասնել իր ողջ ուշադրությունը դեպի ներս ուղղելու կարողությանը, ապա շուտով նա նույնպես կկարողանա բավարարել սեփական սրտի ցանկությունները, և հասնել իսկական երանության՝ Անանդային:
Ինչպես է հայտնվում գիտակցությունը։ Գոհացնելով իր սիրտը, մարդը կարողանում է իր ուշադրությունը կենտրոնացնել ցանկացած առարկայի վրա և ճանաչել այն բազմակողմանիորեն: Այսպես աստիճանաբար ի հայտ է գալիս Չիթը՝ Բնության բոլոր մոդիֆիկացիաների գիտակցումը սկսած նրա առաջին դրսևորումից՝ Խոսքից (Ամեն, Աում) և վերջացրած իր ճշմարիտ Ես-ի ընկալմամբ։ Կլանվելով Օմ (Աում) ձայնի հոսքի մեջ, մարդը մկրտվում ու ապաշխարհում է, և վերադառնում իր աստվածային Էությանը` Հավերժական Հոր մոտ, ումից հեռացել էր: Համեմատեք Ավետարանի հետ.
« Յիշի՛ր այժմ որտեղի՛ց որ ընկար, ապաշխարի՛ր…»:
(Հայտն. գլ. 2, տող 5)
Ինչպես է ծնվում էությունը։ Գիտակցելով Բնության մեջ իր ճշմարիտ դերը, ինչպես նաև Խավարի՝ Մայայի, ստեղծագործության բնույթը, մարդը բացարձակ իշխանություն է ձեռք բերում նրանց վրա և աստիճանաբար ձերբազատվում է Մայայի ազդեցությունից։ Այսպես նա ճանաչում է սեփական Եսը որպես անխորտակելի, միշտ գոյություն ունեցող իրական էություն: Եվ հետո ծնվում է իրական էություն Ես-ը՝(Սաթը):
Ինչպես է ձեռք բերվում սրտի հիմնական օբյեկտը։ Սրտի բոլոր կարիքները՝ Սաթը (գոյություն), Չիթը (գիտակցում) և Անանդան (երանություն) ձեռք են բերվում, իսկ տգիտությունը՝ չարիքի մայրը, վերանում է։ Նյութական աշխարհի բոլոր տեսակի տառապանքների աղբյուրը անհետանում է ընդմիշտ։ Այսպիսով, կատարվում է սրտի վերջնական նպատակը:
ՍՈՒՏՐԱ 22
Ավարտելով զարգացումը, մարդն այլևս միայն աստվածային լույսի արտացոլողը չէ, նա ինքն է դառնում լույսի աղբյուր՝ ակտիվորեն միավորվելով Հոգու հետ:
Այս վիճակը կոչվում է Կայվալյա՝ նույնականացում։
Ինչպես է մարդը փրկություն գտնում։ Այն ամենը, ինչ պետք է իրականացվեր, իրականացվել է, և վերջնական նպատակը ձեռք է բերվել, սիրտը կատարելապես մաքրվել է, և այժմ, հոգևոր լույսն արտացոլելու փոխարեն, մարդն ինքն է այն ճառագայթում: Եվ այսպիս սրբագործվելով (մկրտվելով) և օծվելով Սուրբ Հոգով, մարդը դառնում է Քրիստոս՝ օծյալ Փրկիչը։ Մտնելով Հոգևոր Լույսի տիրույթ՝ նա դառնում է Աստծո Որդին:
Մարդն այս վիճակում իր Ես-ն ընկալում է որպես Տիեզերական Սուրբ Հոգու մաս և, թողնելով իր առանձին գոյության դատարկ եւ ունայն գաղափարը, միավորվում է Հավերժական Հոգու ՝ Հայր Աստծո հետ: Այս միասնությունը Կայվալիան է՝ անհատական Ես-ի նույնացումը Աստծո հետ, որը տիեզերական ստեղծագործության վերջնական, ավարտուն ցանկությունն է: Համեմատեք Ավետարանի հետ.
«Հավատացեք ինձ, որ ես Հօր մեջ եմ, և Հայրն իմ մեջ է»։ (Աւետարան ըստ Յովհաննէսի գլ.14, տող 11)
ԳԼՈՒԽ 3
ԿԱՏԱՐԵԼԱԳՈՐԾՄԱՆ ՈՒՂԻՆԵՐԸ
ՍՈՒՏՐԱ 1 - 4
Զոհողությունը (Յաջնա), ապաշխարությունը (Տապաս), խորքային ուսումնասիրությունը (Սութադհյայա) և Աումով մեդիտացիայի պրակտիկան (Բրահմանիդհանա) ուղիներն են դեպի վերջնական նպատակ:
Տապասը համբերություն է, ցանկացած հանգամանքում անդորրի պահպանում (ինքնազսպում եւ հանդարտություն մայայի երկվության կամայական դրսևորման դեպքում, օրինակ՝ ցրտին և շոգին, տառապանքին և հաճույքին և այլն): .
Սվադհյայա գրքեր կարդալու կամ հոգևոր ճշմարտության վերաբերյալ բացատրություններ լսելու, այդ հարցերի շուրջ մտածելու և հոգևոր ճշմարտության մասին սեփական պատկերացում կազմելու փորձառությունն է:
Աում (Պրանավա) աստվածային ձայնով մեդիտացիան միակ ճանապարհն է դեպի Բրահման, այսինքն՝ միակ ճանապարհը դեպի փրկություն։
Համբերություն, հավատք և սուրբ աշխատանք: Տապասը կրոնական նվաստացում է կամ համբերություն ինչպես վայելքների, այնպես էլ տառապանքների մեջ։
Սվադհյայան կամ շրավանան ազատագրման խնդրի լուրջ ուսումնասիրություն է, խորագույն ուշադրությամբ (մականա) ուսումնասիրելով խնդիրը, ուսանողը պիտի ձևավորի իր սեփական գաղափարը (նիդիդհյասանա) իր ճշմարիտ Ես-ի վերաբերյալ։ Նա պիտի պատասխաններ ունենա իր էության մասին «Ո՞վ եմ ես», «Որտեղի՞ց եմ ես եկել», «Ո՞ւր եմ գնում», «Ի՞նչու եմ եկել այստեղ» և այլ հարցերին:
Բրահմանիդհանան Ես-ի մկրտությունն է կամ տարրալուծումը Սուրբ ձայնի՝ Աումի հոսքում (Պրանավա)։ Այս սուրբ աշխատանքը փրկության հասնելու միակ ճանապարհն է, որով մարդը կարող է վերադառնալ դեպի իր աստվածությունը, դեպի իր Հավիտենական Հայրը, ումից նա հեռացել է: Ըստ Ավետարանի.
«... տեսայ քո գործերը, սէրը, հաւատը եւ քո ծառայութիւնը համբերութեամբ, քանի որ քո վերջին գործերն աւելի շատ են, քան առաջինները»: (Հայտնություն, գլ. թ, տող 19)
ՍՈՒՏՐԱ 5, 6
Աումի ձայնը լսելի է դառնում որոշակի կանոնավոր աշխատանքի՝ այն է՝ Շրադդհայի (սրտի բնական սիրո), Վիրիայի (բարոյական ամրության), Սմրիտիի (մարդու աստվածային լինելու հիշողության) և Սամադհիի (ճշմարիտ կենտրոնացման) շնորհիվ:
Շրադդհան սրտի բնական սիրո ուժեղացումն է:
Ինչպես է Սուրբ Ձայնը դրսևորվում: Շրադդա Պրանավա սուրբ ձայնը ինքնաբերաբար դրսևորվում է, եթե աշակերտը կանոնավոր կերպով մշակում է չորս Շրադդան՝ սիրո էներգետիկայի ուժեղացումը, Վիրյան՝ բարոյական կայունությունը, Սմիրտին՝ «Ես»-ի ճշմարիտ ընկալումը եւ Սամադհին՝ ամբողջական կենտրոնացումը:
Սիրո առաքինությունը։ Սրտի բնական սերը սուրբ կյանքին հասնելու գլխավոր պայմանն է: Երբ այս սերը՝ Բնության երկնային պարգևը, հայտնվում է սրտում, այն մարմնից հեռացնում է գրգռման բոլոր պատճառները և սառեցնում այն մինչև նորմալ վիճակ։ Կենսական ուժերը աշխուժանում են եւ բնական ճանապարհներով (քրտնարտադրություն և այլն) դուրս են մղում բոլոր օտար նյութերը՝ հիվանդությունների մանրէները։ Սերը մարդուն դարձնում է կատարյալ առողջ մարմնով և մտքով և հնարավորություն է տալիս նրան ճիշտ հասկանալ Բնության առաջնորդությունը:
Սիրով օժտված մարդը կարողանում է ըմբռնել ինչպես իր Ես-ի, այնպես էլ շրջապատի մարդկանց դերն ու դիրքը:
Զարգացած սիրո շնորհիվ մարդն հաջողակ է եւ կարողանում է իր շուրջն հավաքել աստվածանման մարդկանց և հավերժ ապահովել իր փրկությունը։ Առանց այդպիսի սիրո նա չի կարող ապրել բնականոն եւ անբռնազբոս կյանքով, շրջապատված լինել արժանավոր մարդկանցով՝ հենց իր բարօրության համար։ Առանց այդպիսի սիրո նա հաճախ գրգռված է իր շուրջը բնականորեն առաջացած տարբեր արտաքին հանգամանքների պատճառով։ Արդյունքում տառապում են նրա միտքն ու մարմինը, նա ոչ մի տեղ չի կարողանում խաղաղություն ու հանգստություն գտնել, իսկ կյանքը դառնում է ծանր բեռ։
Հետևաբար, երկնային պարգեւը՝ սրտի սերը զարգացնելը, հիմնարար պայման է սուրբ փրկության հասնելու համար. առանց որի մարդն ի վիճակի չէ առաջ շարժվել փրկության ուղով:
Համեմատեք Ավետարանի հետ.
«... 2. Գիտեմ քո գործերը, քո աշխատանքները, քո համբերութիւնը եւ որ չես կարող տանել չարերին. փորձեցիր նրանց, որ իրենք իրենց մասին ասում են, թէ առաքեալներ են, բայց չեն. եւ գտար, որ նրանք սուտ են խօսում:
3. Եւ համբերեցիր ու վշտացար իմ անուան համար եւ տանջուեցիր:
4. Բայց քո դէմ ասում եմ՝ թողեցիր քո առաջին սէրը»: (Հայտնություն, գլ. 2, տող 2-4)
ՍՈՒՏՐԱ 7, 8
Բարոյական հաստատակամությունը (Վիրյա) առաջանում է Շրադդհայից, որն ուղղորդում է աշակերտի սերը գուրուի հանդեպ, օգնում ջանասիրաբար հետևել վերջինիս հրահանգներին:
Ճշմարիտ ուսուցիչները նրանք են, ովքեր հեռացնում են մեր հոգսերը, փարատում մեր կասկածները և տալիս մեզ խաղաղություն: Նրանք աստվածանման գործ են անում։ Նրանց հակադրվողները, այսինքն՝ մեր հոգսերն ու դժվարությունները մեծացնողները, վնասակար են մեզ համար, նրանցից պետք է խուսափել ինչպես թույնից։
Ինչպես արդեն նշվեց նախորդ գլխում, մեր տիեզերքն ըստ էության ոչ այլ ինչ է, քան Բնության գաղափարախաղը միակ ճշմարիտ Էության՝ Աստծո, Հավերժական Հոր, մեր տիեզերքի Գերագույն Գուրուի տիրույթում: Հետևաբար, տիեզերքի բոլոր առարկաները չեն կարող ունենալ որևէ այլ բնույթ, քան Տեր Աստծո բնույթը, որն ընկալվում է Բնության այս խաղի տարբեր արտահայտչաձեւերի բազմազանության մեջ:
Համեմատեք Ավետարանի հետ.
« Յիսուս նրանց պատասխանեց. «Ձեր օրէնքում չէ՞, որ գրուած է. «Ես ասացի, թէ աստուածներ էք»»։
( Աւետարան ըստ Յովհաննէսի, գլ. 10, տող 34)
«Ես ասացի ՝ «Աստուածներ էք դուք, կամ բոլորդ էլ որդիներն էք Բարձրեալի»:
(Սաղմոսաց, սաղմոս 81, տող 6)
Եթե մեր տեսանելի նյութական տիեզերքում աննշան ստեղծագործությունն անգամ մեզ ազատում է տառապանքից ու վախից և խաղաղություն է բերում, ապա, անկախ նրա բնույթից՝ կենդանի, թե անկենդան, այն արժանի է մեր բարձր հարգանքին։ Այն մեզ համար Սաթ է (Փրկիչ) և նրա մասնակցությունը մեր ճակատագրին՝ աստվածային, անկախ այլոց կարծիքից կամ արհամարհանքից: Եվ, ընդհակառակը, այն ամենը, ինչը կործանում է մեր աշխարհը, խլում մեր խաղաղությունը, կասկածի ու տառապանքի տեղիք տալիս, պետք է համարվի Ասաթ՝ ամեն բարիք կործանող և հետևաբար պետք է խուսափել դրանից։ Հնդիկ իմաստունները մի անգամ ասել են.
Շատերը կարծում են, որ աստվածները ապրում են ջրի մեջ (այսինքն՝ նրանք բնության տարրեր են), մյուսները՝ ավելի կրթվածները, հավատում են, որ նրանք ապրում են դրախտում (աստրալ աշխարհում), անխելք մարդիկ փնտրում են նրանց փայտի կամ քարի մեջ (այսինքն՝ փայտե և քարե խորհրդանիշների և պատկերների մեջ), բայց Յոգը ճանաչում է Աստծուն իր սեփական Ես-ի սրբավայրում:
Փրկության հասնելու համար մարդիկ ընտրում են էվոլյուցիոն զարգացման իրենց մակարդակին համապատասխան միջոցներ։ Մարդկանց մեծամասնությունը կարծում է, որ հիվանդությունը սարսափելի աղետ է, և խավարամիտ մարդիկ կարող են աստվածացնել (սրբացնել) ջուրը, քանի որ ճիշտ օգտագործման դեպքում այն օգնում է վերացնել հիվանդությունները։
Ներքին էլեկտրական Լույսն ընկալելու ընդունակ փիլիսոփաները, հասկանալով, որ այդ լույսն ուղղորդում է սիրո հոսքը, վերացնում է հուզմունքի բոլոր պատճառները, սառեցնում է մարմնի կենսահամակարգը՝ բերելով այն նորմալ վիճակի և, ամրապնդելով նրա կենսական ուժերը, կատարյալ է դարձնում իրենց մարմնի և ոգու առողջությունը, այս լույսն ընկալում են որպես Աստվածություն կամ Փրկիչ:
Խավարամիտ մարդիկ կույր հավատով փայտի կամ քարի կտորի մեջ տեսնում են մարմնավորված աստվածություն և նրանց սրտի բնական սերը մեծանալով ազատում է նրանց աղետներից, սառեցնում կենսահամակարգը, մարմինը բերում նորմալ վիճակի և բարձրացնում կենսունակությունը:
Ադեպտները (յոգայի վարպետները) գիտելիքի շնորհիվ ունեն ողջ նյութական աշխարհը վերահսկելու կարողությունը։ Նրանք գտնում են իրենց Աստվածությունը կամ Փրկիչը Ես-ում և ոչ թե դրսում՝ արտաքին աշխարհում:
Գուրուին վերաբերվեք խորը սիրով: Լինել Գուրուի հետ չի նշանակում ֆիզիկապես մշտապես ունենալ նրա ընկերակցությունը (երբեմն դա ուղղակի անհնար է), շատ ավելի պետք է ունենալ նրան սրտում, լինել նրա հետ սկզբունքորեն և լինել նրա հետ համահունչ:
Լորդ Բեկոնն ասել է՝ «Ամբոխը ընկերներ չեն, դա ընդամենը դեմքերի պատկերասրահ է»։ Հետևաբար, ունենալ աստվածանման մարդու ընկերակցությունը, նշանակում է նրա հետ միասնություն ունենալ Շրադդայի՝ սրտի սիրո մեջ, ամրապնդել այն՝ պահպանելով նրա ամբողջական կերպարը իր բոլոր հատկանիշներով, մտավոր հայացքի դաշտը կենտրոնացնել նրա վրա և գառան հնազանդությամբ, հավատարմորեն ու ջանասիրաբար կատարելով նրա բոլոր հրահանգները։ Ըստ Ավետարանի.
«Ահա՛ Գառն Աստուծոյ, որ վերացնում է աշխարհի մեղքը»:
( Աւետարան ըստ Յովհաննէսի, գլ. 1, տող 29)
Այսպես մարդն աստիճանաբար կկարողանա ընկալել իր աստվածային եղբայրների վսեմ կարգավիճակը և կանոնավոր օգնություն ստանալ նրանցից մեկից, որին նա կընտրի որպես իր հոգևոր դաստիարակ՝ Սաթ - Գուրու, Փրկիչ:
Ամփոփելով ասվածը, կարող ենք եզրակացնել. Վիրիա՝ բարոյական կայունություն, կարելի է ձեռք բերել Շրադդհայի մշակմամբ, այսինքն՝ բնական սերը նվիրելով իր Առաջնորդին, միշտ ունենալով նրա ներկայությունը (արդեն բացատրված ներքին իմաստով) և սիրալիրությամբ հետևելով նրա ազատ և ինքնաբուխ տրված սուրբ հրահանգներին:
ՍՈՒՏՐԱ 9 -11
Բարոյականությունն ամրապնդվում է Յամայի (ինքնատիրապետման կանոնների) և Նիյամայի (կրոնական կանոնների) պահպանմամբ։
Յաման ենթադրում է չվնասել ուրիշներին, չգողանալ, լինել ճշմարիտ, ժուժկալ և անագահ:
Նիյաման ենթադրում է մարմնի և մտքի մաքրություն, գոհունակություն բոլոր հանգամանքներում և հնազանդություն (հետևելու գուրուի հրահանգներին):
Բարոյական սկզբունքների ամրությունը կայանում է կրոնական համբերության Յամա մշակույթով (զերծ մնալով դաժանությունից, անազնվությունից, ագահությունից, անբնական ապրելակերպից և անհարկի ունեցվածքից), և մարմինն ու միտքը մաքրող կրոնական արարողակարգերի՝ Նիյամայի միջոցով։ Ընդ որում մարմինը պետք է մաքրվի և՛ դրսից, և՛ ներսից բոլոր օտար նյութերից, որոնք, խմորվելով, առաջացնում են տարբեր տեսակի հիվանդություններ, իսկ միտքը՝ բոլոր տեսակի նախապաշարմունքներից և դոգմաներից, որոնք սահմանափակում են մարդուն։ Այնուհետև, անհրաժեշտ է բավարարվածություն, գոհունակություն եւ աստվածային անձնավորությունների սուրբ պատվիրաններին հնազանդություն։
Ինչ է բնականոն ապրելակերպը։ Տարբերակենք բնական եւ անբնական ապրելակերպերը։ Ապրելը կախված է (1) սննդի, (2) բնակարանի և (3) ընկերական միջավայրի ընտրությունից: Ստորին կենդանիները aպրելու համար անհրաժեշտ պայմաններ ընտրում են իրենց բնազդների և զգայարանների՝ տեսողության, լսողության հպման, հոտի և համի օգնությամբ: Մարդու մոտ այս օրգանները, որպես կանոն, մանկուց այնքան այլասերված են անբնական կյանքի պատճառով, որ շրջակա միջավայրի վերաբերյալ նրանց գնահատականները շատ քիչ վստահության են արժանի: Հետևաբար, մեր իրական բնական կարիքները հասկանալու համար անհրաժեշտ են բանականություն, դիտարկում և փորձառություն։
Ո՞րն է մարդու բնական սնունդը: Ընտրելու համար պիտի դիտարկենք մարսողությանն ու սնուցմանը նպաստող օրգանների՝ ատամների և մարսողական համակարգի կառուցվածքը, զգայական օրգանների բնական հակումները, որոնք ամեն կենդանու համար ազդակ են կերակրվելու եւ երեխաներին կերակրելու համար:
Ուսումնասիրենք ատամները։ Դիտարկմամբ մենք հայտնաբերում ենք, որ մսակեր կենդանիների մոտ կտրիչները քիչ են զարգացած, բայց ժանիքները երկար են, հարթ ու սրածայր՝ որսը բռնելու համար: Ծամող ատամները ընդգծված են, սերտորեն տեղավորվում են կողք կողքի հանդիպակած շարքերով՝ մկանային մանրաթելերը բաժանելու հարմարեցված:
Խոտակեր կենդանիների մոտ կտրիչները լավ զարգացած են, իսկ ժանիքները թերաճ են (չնայած երբեմն վերածվում են զենքի, ինչպես փղերի մոտ), ծամող ատամներըը լայն գագաթներով են և միայն կողքերում էմալապատ:
Պտղակերների մոտ բոլոր ատամները գրեթե նույն բարձրության են, ժանիքները՝ քիչ առաջացած կոնաձև և բութ (ակնհայտորեն նախատեսված են ուժ գործադրելու այլ ոչ թե որս բռնելու համար): Ծամող ատամները լայն գագաթներով են և վերևում էմալապատ, բայց հարմարեցված չեն միս ծամելու համար:
Իսկ, ամենակեր կենդանիներիմոտ, ինչպիսիք են արջերը, կտրիչները նման են խոտակերների կտրիչներին, ժանիքները՝ մսակեր կենդանիների ժանիքներին, իսկ ծամող ատամները և՛ սրածայր են, և՛ լայն գլխով, որպեսզի ծառայեն երկակի նպատակի:
Այժմ դիտարկենք մարդու ատամները։ Կհայտնաբերենք, որ դրանք նման չեն ոչ մսակերների, ոչ բուսակերների եւ որ էլ ամենակերների ատամներին: Դրանք նման են պտղակեր կենդանիների ատամներին։ Ուստի ողջամիտ է եզրակացնել, որ մարդը մրգակեր կամ պտղակեր կենդանի է*։
[* Պտուղը ներառում է բույսերի կյանքի ցանկացած մաս, որն օգտակար է մարդուն։ Սվամի Շրի Յուկտեշվարի կողմից հիշատակված մրգային դիետան ներառում է բանջարեղեն, ընկույզ և հացահատիկ: (Հրատարակչի նշում)]
Ուսումնասիրենք մարսողական համակարգը։ Մսակեր կենդանիների աղիները 3-5 անգամ երկար են իրենց մարմնի՝ բերանից մինչև հետանցք, չափից, իսկ ստամոքսը գրեթե գնդաձեւ է: Բուսակերների աղիքները 20-28 անգամ են երկար, իսկ ստամոքսը երկարուկ է և բարդ կառուցվածքով: Մրգակեր կենդանիների աղիների երկարությունը մարմնի չափը գերազանցում ՝ 10-12 անգամ, ստամոքսը ավելի լայն է, քան մսակերների ստամոքսը և շարունակվում է տասներկումատնյա աղիքի մեջ, որը ծառայում է որպես երկրորդ ստամոքս:
Այսպիսին է նաեւ մարդկու կառուցվածքը։ Անատոմիան ասում է, որ մարդու աղիքները 3- 5 անգամ մեծ են մարդու մարմնի երկարությունից՝ սխալմամբ չափելով մարմինը պսակից մինչև ներբաններ՝ բերանից մինչև հետանցք չափելու փոխարեն: Այսպիսով, մենք կարող ենք կրկին եզրակացնել, որ մարդը, ամենայն հավանականությամբ, մրգակեր կենդանի է։
Ուսումնասիրնք զգայական օրգանները։ Դիտարկելով զգայական օրգանների բնական հակումը, որով բոլոր կենդանիները կողմնորոշվում են սննդի ընտրության հարցում, տեսնում ենք որ մսակեր կենդանու աչքերը փայլում են որսը տեսնելիս: Նա հարձակվում է, բռնում որսին և ագահորեն խմում արյունը։ Ընդհակառակը, խոտակեր կենդանին հրաժարվում է նույնիսկ իր բնական կերակուրից, եթե այն արյունոտ է։ Նրա հոտառությունն ու տեսողությունը նրան ստիպում են սնվելու համար ընտրել այլ խոտաբույսեր: Նմանապես մրգակեր կենդանիներին նրանց զգայարանները միշտ ուղղորդում են դեպի ծառերի և դաշտերի պտուղները:
Միանշանակ է, որ անկախ ռասայից մարդկանց հոտի, լսողության և տեսողության զգայարանները երբեք չեն դրդում նրանց կենդանիներ սպանել։ Ընդհակառակը. նման տեսարանը մարդանց համար տհաճ է։ Սպանդանոցները միշտ խորհուրդ է տրվում հեռացնել քաղաքներից։ Մարդիկ հաճախ պահանջում են օրենքով արգելել մսի բաց տեղափոխումը։ Իսկ ինչպե՞ս կարելի է միսը համարել մարդու բնական սնունդ, եթե նրա և՛ հոտառությունը, և՛ տեսողությունը ըմբոստանում են այս մթերքի դեմ, բացառությամբ, գուցե, երբ այն համեմված է տարբեր համեմունքներով, աղով և շաքարով։ Մյուս կողմից, որքա՜ն հաճելի է մեզ թվում մրգերի բուրմունքը, որոնց տեսքից հաճախ բերանդ ջուր է լցվում։ Ավելացնենք նաև, որ շատ հացահատիկային բույսեր և արմատներ ունեն շատ հաճելի, թեկուզ թույլ հոտ և համ, նույնիսկ առանց համապատասխան վերամշակման։ Այս ամենից նորից ու նորից կարելի է եզրակացնել, որ մարդը մրգեր ու պտուղներ ուտող կենդանի է։
[Աստուած ասաց. «Ահա ձեզ տուեցի ողջ երկրի վրայ տարածուած սերմանելի բոլոր բոյսերի սերմերը եւ իրենց մէջ պտուղ սերմանելու սերմ պարունակող բոլոր ծառերը: Դրանք թող ձեզ համար սնունդ լինեն… (Ծննդոց գլ.1, տող 29)]
Կաթը, անկասկած, նորածին երեխայի կերակուրն է: Մոր կրծքին առատ կաթ չի մատակարարվում, եթե նա իր բնական կերակուրը՝ մրգեր, հացահատիկ և բանջարեղեն չի ընդունում:
Հետևաբար, այս դիտարկումներից միակ ողջամիտ եզրակացությունն այն է, որ հացահատկային մշակաբույսերը, մրգերը, արմատները և բացօդյա և արևի տակ պահվող կաթն ու մաքուր ջուրը անկասկած լավագույն բնական սնունդն են մարդու համար: Սրանք լավ են հարմարվում մարսողական համակարգին եւ միշտ հեշտությամբ յուրացվում են, երբ լավ ծամվում և խառնվում են թքի հետ:
Այլ մթերքները մարդու համար անբնական են, և օրգանիզմին՝ անհամապատասխան։ Ստամոքսում դրանք պատշաճ կերպով չեն յուրացվում: Արյան հետ խառնված՝ դրանք կուտակվում են արտազատման և դրանց ոչ պատշաճ հարմարեցված այլ օրգաններում։ Ելք չգտնելով, նրանք տեղավորվում են հյուսվածքների ճեղքերում՝ ձգողականության օրենքով և, խմորվելով, առաջացնում են հոգեկան և ֆիզիկական հիվանդություններ և, ի վերջո, հանգեցնում են վաղաժամ մահվան:
Փորձը ցույց է տալիս, որ մեծահասակների համար նախատեսված ճիշտ բուսական սննդակարգը համարյա առանց բացառության հարմար է նաեւ երեխաների ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ մտավոր զարգացման համար։ Ճիշտ սննդակարգի շնորհիվ երեխաների միտքը, ընկալունակությունը, կամային հատկանիշները, հիմնական շնորհները, կրքոտությունը եւ բնավորությունը նորմալ զարգացում են ապրում։
Սեռական ցանկությունների զսպումը։ Փորձը ցույց է տալիս, որ սեռական կրքերը ճնշելու նպատակով արտասովոր միջոցների դիմելը, ինչպիսիք են՝ չափից ավելի ծոմապահությունը, ինքնախարազանումը կամ ճգնանքը, հազվադեպ է ցանկալի արդյունք տալիս: Սակայն մարդը կարող է հեշտությամբ կարգավորել իր կրքերը եւ հաղթել բարոյական պայքարում պարզապես բնական կյանք վարելով, մասնավորապես՝ վերը նշված ճիշտ սննդակարգը պահպանելով։ Այդպես մարդու միտքը կխաղաղվի։ Իսկ յուրաքանչյուր հոգեբան գիտի, որ մտավոր գործունեության, հստակ ըմբռնման եւ ճշգրիտ մտածելակերպի համար դա կարեւոր գործոն է:
Սեռական ցանկությունը։ Կենդանիների մոտ ինքնապահպանման բնազդն ամենաուժեղն է, եւ այն անմիջականորեն կապվում է բազմացման բնական բնազդի հետ։ Սեռական ցանկությունն էլ ունի նորմալ և աննորմալ` հիվանդ վիճակ, որն արդյունք է անբնական սննդակարգի: Սեռական ցանկությունը ճշգրիտ ջերմաչափ է, որը ցույց է տալիս յուրաքանչյուրի առողջական վիճակը։ Այս ցանկությունն իր բնականոն վիճակից դուրս է գալիս նյարդային համակարգի վրա օտար նյութերի ճնշման պատճառով, որոնք անառողջ սննդակարգի պատճառով կուտակվում են օրգանիզմում։ Այդ նյութերը ճնշում է գործադրվում սեռական ապարատի վրա՝ սկզբում աճեցնելով սեռական ցանկությունը, ապա՝ աստիճանական նվազեցնելով:
Սեռական ցանկությունն իր բնականոն վիճակում մարդուն ազատում է կործանարար անհանգստությունից՝ չափազանց հազվադեպ դրսևորվելով մարմնում։ Մարդու մեջ խաղաղության ցանկություն է արթնանում: Կրկին փորձը ցույց է տալիս, որ այս ցանկությունը և մնացած բոլոր ցանկությունները բնական կյանք վարող անհատների մոտ միշտ նորմալ են:
Կենաց ծառի արմատը։ Սեռական օրգանը ամենակարևոր նյարդային վերջավորությունների, մասնավորապես սիմպաթիկ և ողնաշարային նյարդերի, այսինքն՝ որովայնի շրջանի ամենակարևոր նյարդերի միահյուսման հանգույցն է: Այդ Նյարդերը ուղեղի հետ կապերով կարողանում են վերակենդանացնել ողջ օրգանիզմը։
Սեռական առողջության գործնական սկզբունքները չեն ուսուցանվում, քանի որ հասարակությունը այդ թեման համարում է անմաքուր և անպարկեշտ: Լինելով կույր՝ մարդկությունը գերադասում է Մեծ Բնությունը վարագուրել, որովհետև դա նրան անմաքուր է թվում։ Միևնույն ժամանակ, մարդիկ մոռանում են, որ Բնությունը միշտ մաքուր է, և որ ամեն տեսակ անմաքրություն ու անպարկեշտություն առաջանում է մարդու մտքերում, և ոչ մի դեպքում հենց Բնության մեջ: Այսպիսով, միանգամայն պարզ է, որ մարդը, չիմանալով սեռական ուժի չարաշահման վտանգների մասին ճշմարտությունը և անընդհատ հետևելով գրգռված նյարդերի սխալ ազդակներին, որը անբնական ապրելակերպի հետեւանք է, հաճախ տառապում է անհանգստացնող հիվանդություններով և, ի վերջո, դառնում է վաղաժամ մահվան զոհ:
Բնակության վայր կամ բնակավայրի մասին։ Բնական կենսակերպը որոշելու չափազանց կարևոր գործոն է մեր բնակավայրը: Մենք տհաճություն ենք զգում լեռնագագաթների, կանաչ դաշտերի և այգիների մաքուր օդը շնչելուց հետո մարդաշատ սենյակ մտնելիս: Պարզ է, որ քաղաքների կամ շենքերի մթնոլորտը անհարմար է բնական ապրելակերպ վարելու համար։ Միայն լեռների, դաշտերի ու այգիների մաքուր օդը, կամ չոր, ընդարձակ անտառներով ոչ ճահճային վայրերը, որոնք պարբերաբար լվացվում են մաքուր օդի հոսանքներով, կարող են պատշաճ բնակավայր համարվել:
Ընկերական միջավայրը։ Այստեղ նույնպես անհրաժեշտ է լսել սրտի ձայնը եւ հաշվի առնել սեփական նախասիրությունները։ Մենք սովորաբար նախընտրում ենք այն մարդկանց, ում մագնիսականությունը ներդաշնակորեն է ազդում մեզ վրա, սառեցնում և հանգստացնում է մեր մարմնի համակարգը, մեզ ավելի կենսունակ դարձնում, օժտում բնական սիրով և դրանով իսկ թեթևացնում մեր հոգսը և մեր մեջ խաղաղություն ու հանգստություն է սերմանում:
Այսինքն մենք պետք է փնտրենք Սաթի՝ Փրկչի հատկանիշներով օժտված մարդկանց ընկերակցությունը, և խուսափենք Ասաթից։ Սաթի հետ ընկերակցելով մենք առողջանում ենք թե՛ ֆիզիկական, թե՛ մտքով, և այդպիսով հնարավորություն ենք ստանում երկարացնել մեր կյանքը։ Մյուս կողմից, ընկերակցել Ասաթին՝ չհնազանդվելով Մայր Բնության նախազգուշացմանը եւ մեր խղճի թելադրանքին, նշանակում է հակառակ արդյունք ստանալ, խաթարելով առողջությունը և կրճատելով կյանքի տեւողությունը:
Բնականոն ապրելաձեւ և մաքրություն։ Բնական ապրելակերպը չափազանց նպաստում է Յամա պրակտիկային՝ ասկետիկ համբերության հմտությունների զարգացմանը: Մտքի և մարմնի մաքրությունը նույնպես կարևոր է Նիյամայի՝ ասկետիկ սահմանափակումների պահպանման համար, որոնք արդեն բացատրվել են, եւ պետք է ամեն ճիգ գործադրել հասնելու այդ մաքրությանը:
ՍՈՒՏՐԱ 12 - 18
Կապանքները անհետանում են:
Ութ կապանքները կամ թակարդներն են՝ ատելություն, ամոթ, վախ, վիշտ, մեղադրանք, ռասայական նախապաշարմունք, ընտանեկան (ցեղային) պարծանք եւ հպարտություն:
Ութ կապանքներից ձերբազատված սիրտը մեծահոգի է:
Մարդը դառնում է պիտանի Ասանա, Պրանայամա և Պրատյահարա վարժանքների համար եւ վայելում ներքին խաղաղությունը (իր բոլոր ցանկությունների կատարման և դրանով իսկ դրանցից ազատվելու արդյունքում):
Ասանան մարմնի կայուն և հաճելի կեցությունն է։
Պրանայաման պրանայի՝ կենսական էներգիայի կառավարումն է:
Պրատյահարան զգայարանները հեռացումն է արտաքին ազդակներից:
Սրտի ութ խարանները. Փրկության ճանապարհի բոլոր խոչընդոտները վերանում են, երբ հաղթանակում են բարոյական արժեքները: Այս խոչընդոտները ութն են՝ ատելություն, ամոթ, վախ, վիշտ, մեղադրանք, ռասայական նախապաշարմունք, ընտանեկան (ցեղային) պարծանք եւ հպարտություն։ Սրանք մարդու հոգեւոր աղքատության հիմնական ցուցանիշներն են:
Մեծահոգություն։ Այս խոչընդոտների հաղթահարումը հասանելի է դարձնում Վիրաթվամը կամ Մահաթտվամը (մեծահոգությունը), և մարդը կարողանում է կիրառել Ասանան (կայուն և հաճելի կեցություն), Պրանայաման (հսկողություն պրանայի՝ նյարդային էներգիայի վրա) և Պրատյահարան (էներգիայի ուղղորդումը դրսից ներս):
Մարդու զգայարանները հոգեւոր բավարարվածությամբ եւ վայելքով են կենցաղավարում (Գարաշթյաշրաման):
Պրանայամայի արժեքը։ Մարդը կարող է գործի դնել կամային նյարդերը, երբ ցանկանում է, և կարող է նրանց հանգիստ տալ, երբ հոգնած է: Երբ բոլոր կամային նյարդերը հոգնում են, նա քնում է, և այս բնականորեն թարմացած նյարդերը կարող են նորից աշխատել ամբողջ ուժով: Մարդու ակամա նյարդերը, սակայն, անկախ նրա կամքից, ծնվելուց ի վեր անընդհատ գործում են ինքնուրույն: Մարդը վերահսկողություն չունի նրանց վրա եւ չի կարող միջամտել նրանց գործողություններին:
Այս նյարդերը նույնպես հոգնում են։ Նրանք նույնպես ցանկանում են հանգստանալ և բնականաբար քնել: Ակամա նյարդերի այս քունը կոչվում է Մահանիդրա՝ մեծ քուն կամ մահ։ Երբ դա տեղի է ունենում, կենսագործունեությունը, շնչառությունը և այլ կենսական գործառույթները դադարում են, նյութական մարմինը բնականաբար սկսում է քայքայվել: Որոշ ժամանակ անց, երբ այս մեծ քունը՝ Մահանիդրան ավարտվել է, մարդն արթնանում է իր բոլոր ցանկություններով և վերածնվում նոր ֆիզիկական մարմնում՝ իր տարբեր տենչանքների իրականացման համար: Այդպես մարդն իրեն կապում է կյանքի ու մահվան հետ և չի կարողանում հասնել վերջնական փրկության։
Մահվան նկատմամբ վերահսկողություն։ Բայց եթե մարդը կարողանա կառավարել այս ակամա նյարդերը վերը նշված Պրանայամայով, նա կարող է դադարեցնել նյութական մարմնի բնական քայքայումը և ակամա նյարդերը (սրտի, թոքերի և այլ կենսական օրգանների) պարբերաբար հանգստացնել, ինչպես դա անում է քնի մեջ իր կամային նյարդերի հետ: Պրանայամա հմտությամբ հանգստացած ակամա նյարդերը թարմանում և աշխատում նոր լիցքով։
Ինչպես քնից հետո, երբ կամային նյարդերն հանգստացել են, մարդն առանց օգնության բնականորեն արթնանում է։ Այսպես էլ, մահից հետո, մարդը լիարժեք հանգստանալով, բնականորեն արթնանում է նոր մարմնում, կյանքի մեջ, երկրի վրա: Եթե մարդը կարողում է «մեռնել», այսինքն՝ գիտակցաբար իր ողջ նյարդային համակարգը՝ կամավոր և ակամա, ամեն օր հանգստացնում է Պրանայամա վարժանքով, նրա ամբողջ ֆիզիկական համակարգը աշխատում է մեծ եռանդով:
Կյանքն ու մահը գտնվում են Պրանայամա հմտությանը տիրապետող յոգի հսկողության տակ։ Այդ կերպ նա փրկում է իր մարմինը վաղաժամ քայքայումից եւ կարող է մնալ նույն ֆիզիկական ձեւի մեջ այնքան ժամանակ, որքան ցանկանում է կամ որքան անհրաժեշտ է իր կարման ապրելու, այն է՝ իր բոլոր ցանկություններն ի կատար ածելու եւ դրանցից ազատվելու համար։ Վերջապես մաքրվելով, նա կարիք չունի այլևս նորից գալ այս աշխարհ, մայայի՝ խավարի մեջ տառապել եւ «երկրորդ անգամ մահանալ»:
Նույնպես.
«Եղբայրնե՛ր, երդւում եմ այն պարծանքով, որ ունեմ ձեր հանդէպ մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսով, որ ես մեռնում եմ ամէն օր»։
Պօղոս Առաքեալի առաջին թուղթը Կորնթացիներին գլ. 15, տող 31
«…..եղի՛ր հաւատարիմ մինչեւ մահ, եւ ես քեզ կեանքի պսակը պիտի տամ:
Ով ականջ ունի լսելու, թող լսի, ինչ որ Սուրբ Հոգին ասում է եկեղեցիներին. ով յաղթի, չպիտի վնասուի երկրորդ մահից»:
Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլ. 2, տող 10, 11
. Նյութական արժեքներիի ձգտող մարդը հաճույք է վայելում նյութին տիրանալով, բայց նյութն ընկալող զգայարանները դրա վրա կենտրոնացնելը երբեք բավարարության զգացում չի առաջացնում ու ցանկությունը միայն աճում է։ Բայց եթե մարդու ձգտումը ներքին աշխարհն է՝ իր Ես-ը, ապա ներհայելու վրա կենտրոնացած սիրտն արագ բավարարվում է։ Այսպիսով, Պրատյահարա վարժանքի միջոցով կամային նյարդային հոսանքների ուղղությունը փոփոխելով դեպի ներս, մարդը կարող է բավարարել իր աշխարհիկ ցանկությունները: Մարդը կվերամարմնավորվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ նրա երկրային բոլոր ցանկությունները չեն իրացվել, և նա չի ձերբազատվել դրանցից:
Մարդը չի կարող ճիշտ զգալ կամ առավել եւս մտածել, եթե նրա միտքը խաղաղ չէ։ Մարդու մարմնի տարբեր մասերն այնքան ներդաշնակ են դասավորված, որ նույնիսկ փոքր վերքը խաթարվում է ամբողջ համակարգը: Այսպիսով, ինչ-որ բան ըմբռնելու, սրտով հստակ զգալու համար անհրաժեշտ է Ասանա հմտությունը՝ կայուն և հաճելի կեցությունը:
ՍՈՒՏՐԱ 19 - 22
Սմրիթին՝ ճշմարիտ հայեցակարգը, ստեղծագործության ճանաչումն է:
Սամադհին՝ ճշմարիտ կենտրոնացումը, հրաժարումն է անհատականությունից հօգուտ ընդհանրականի:
Արդյունքը Սամյաման է (էգոի՝ ես- ի զսպում կամ հաղթահարում), մարդը զգում է Աում թրթիռը եւ բացահայտում է Աստծուն:
Այսպիսով հոգին մկրտվում է Բհակտի Յոգայում, նվիրվում եւ գտնվում է Աստվածության վիճակում։
Մարդը, տիրապետելով յոգայի վարժանքին, կարող է սրտով ընկալել եւ զգալ ամբողջ ստեղծագործությունը: Այս ճշմարիտ հայեցակարգը կոչվում է Սմրիթի:
Համակ ուշադրությունը կենտրոնացնելով ցանկացած առարկայի վրա, մարդը կարող է նույնանալ դրա հետ, կարծես զրկվելով սեփական անհատականությունից։ Սա կոչվում է Սամադհիի կամ իսկական կենտրոնացման վիճակ:
Երբ մարդն ուղղում է իր բոլոր զգայական օրգանները դեպի նրանց ընդհանուր կենտրոնը՝ սենսորիումը կամ Սուշումնադվարան՝ ներքին աշխարհի դուռը, նա ընկալում է նաեւ իր աստվածային լուսավոր մարմինը Ռադային կամ Հովհաննես Մկրտչին և լսում է յուրահատուկ «թակելու» ձայնը՝ Պրարիավա Շաբդան՝ Աստծո Խոսքը:
Ավետարանում՝.
«Կար մի մարդ՝ Աստծուց ուղարկուած. նրա անունը՝ Յովհաննէս: Սա եկաւ որպէս վկայ, որպէսզի վկայի լոյսի մասին, որ բոլորը նրա միջոցով հաւատան։ ….. Նա ասաց. «Ես անապատում կանչողի ձայնն եմ, հարթեցէ՛ք Տիրոջ ճանապարհը…»։
Ավետարան ըստ Հովհաննու գլ. 1, տող 6, 7, 23:
Ընկալելով սա մարդը բնականորեն հավատում է ճշմարիտ Հոգևոր Լույսի գոյությանը և իր Եսը արտաքին աշխարհից պոկելով կենտրոնացնում է սենսորիումի վրա։ Ես-ի այս համակ կենտրոնացումը կոչվում է Սամյամա:
Սամյամայով՝ իր ինքնության կենտրոնացումով սենսորիումի վրա, մարդը մկրտվում կամ կլանվում է Աստվածային Ձայնի սուրբ հոսքի մեջ: Սա է Բհակտի յոգան: Այս վիճակում մարդը զղջում է, հրաժարվելով իր՝ Խավարի այս կոպիտ նյութական ստեղծագործությունից՝ Մայայից, նա բարձրանում է դեպի իր Աստվածությունը՝ Հավերժական Հայրը, ումից ընկել էր, և անցնելով սենսորային դռնով, մտնում է ներքին ոլորտ՝ Բհուվարլոկա: Ներքին աշխարհ այս մուտքը մարդու երկրորդ ծնունդն է։ Այս վիճակում մարդը դառնում է Դեվատա՝ աստվածային էակ:
ՍՈՒՏՐԱ 23
Մեկնաբանենք՝ թարգմանելով։
Մարդու սրտի վիճակները հինգն են՝ խավար, առաջադեմ, կայուն, լուսավորյալ եւ մաքուր։ Մարդու էվոլյուցոն մակարդակը որոշվում է կախված այս վիճակներից։
ՍՈՒՏՐԱ 24
Խավարասիրտ մարդը թյուր պատկերացումներ ունի (ամեն ինչի մասին): Սա Ավիդիայի՝ տգիտության արդյունք է և առաջացնում է Շուդրա (ստորին կաստայի մարդ), ով կարող է ըմբռնել միայն ֆիզիկական աշխարհի գաղափարները: Այս վիճակը գերակշռում է Կալի Յուգայի՝ պարբերության մութ դարաշրջանում:
Խավարասիրտը ճանաչում է միայն կոշտ նյութական աշխարհը եւ այն ընկալում որպես միակ իրական ստեղծագործություն, ինչից բացի ոչինչ չկա։ Այնուամենայնիվ, ճշմարտությունն այլ է, եւ սա Տգիտության՝ Ավիդիայի ազդեցությունն է:
Այս վիճակը հատուկ է ամենացածր դասին՝ Շուդրային, երբ մարդը կարող է միայն ծառայել։ Նրա բնական պարտականությունն է ծառայել բարձր դասի մարդկանց, ապահովել նրանց ընկերությունը և դրանով իսկ իր սիրտը պատրաստել ավելի բարձր աստիճանի հասնելու:
Այս վիճակը կոչվում է Կալի։ Ցանկացած արեգակնային համակարգում, որտեղ մարդը խավարամիտ է եւ զրկված առաջ շարժվելու ուժից, ասվում է, որ այդ ամբողջ համակարգը գտնվում է Կալիում Յուգայում՝ Խավարում։
ՍՈՒՏՐԱ 25, 26
Անցնելով Բրահմայի էվոլյուցիոն ծրագրի առաջին փուլը, մարդը՝ ձգտելով լույսին, բարձրանում է Քշատրիաների՝ ռազմիկների բնական կաստան:
Էվոլյուցիոն ուժերը նրան մղում են ճշմարտության համար պայքարելու: Նա փնտրում է գուրու և գնահատում է նրա աստվածային խորհուրդը: Այսպիսով, Քշատրիան հարմարվում է ապրելու ավելի բարձր հասկացողությամբ աշխարհներում:
Երբ մարդու միտքը լուսավորվում է, նա համեմատում է արթուն վիճակում կուտակած իր փորձառությունը նյութական արարչագործության վերաբերյալ երազում դրա արտացոլանքի հետ և հասկանում, որ երկուսն էլ պարզապես գաղափարներ են, եւ նա սկսում է կասկածել առաջինի էական գոյությանը: Նրա սիրտը մղվում է ճանաչել տիեզերքի իրական էությունը և, իր կասկածները փարատելու պայքարում ապացույցներ է փնտրում՝ ճանաչելու ճշմարտությունը։
Պայքարող մարդը կոչվում է Քշատրիա կամ զինվոր։ Պայքարը նրա բնական պարտականությունն է։ Այս ուղով նա կարող է պատկերացում կազմել արարման ձևի մասին և հասնել դրա իրական ճանաչմանը:
Սանդհիշթալան Քշատրիայի տեղն է ամենաբարձրի և ստորինի միջև զարգացման փուլում: Այս փուլում մարդիկ պայքարում են Ճշմարտությունն իմանալու համար, հետևաբար փոխադարձ օգնության կարիք ունեն. արդյունքում այդ պահից նրանց սրտերում դրսևորվում է փոխադարձ սեր և փրկության հասնելու բուռն ցանկություն։
Սիրո էներգիայով օժտված մարդը ընկերանում է խաղաղություն բերող, կասկածներից ու տվայտանքներից մաքրող մարդկանց հետ, խուսափում այլերից, նաև գիտականորեն ուսումնասիրում է աստվածային անձնավորությունների սուրբ գրությունները:
Կյանքի այս ճանապարհին մարդը հասկանում է արարչությունը, իրեն եւ տիեզերքը։ Եթե բախտ է վիճակվում նաեւ ծանոթանալ աստվածանման մեկի հետ, ով սիրով կանգնում է իր կողքին որպես իր Հոգևոր առաջնորդ՝ Սաթ - Գուրու կամ Փրկիչ, հետևելով սուրբ պատվիրաններին՝ նա սովորում է կենտրոնացնել իր միտքը՝ ուղղելով իր զգայական օրգանները դեպի ընդհանուր կամ զգայական կենտրոնը՝ Սուշումնադվարան՝ ներքին ոլորտի դուռը: Այնտեղ նա ընկալում է Հովհաննես Մկրտչի կամ Ռադայի լուսավոր մարմինը և լսում սուրբ Ձայնը (Ամեն, Աում), ինչպես առվակի կամ գետի ձայնը և ներծծվելով կամ մկրտվելով դրանով, արարչության տարբեր Լոկաների կամ ոլորտների միջով սկսում է շարժվել դեպի իր Աստվածությունը՝ Հավերժական Հայրը:
ՍՈՒՏՐԱ 27
Ստեղծված աշխարհները կամ լոկաները յոթն են՝ Բհու, Բուվար, Սվար, Մահար, Ջանա, Տապո և Սաթյա: Այս երկիրը և մարդու ճանաչողության «երկրային» փուլը կոչվում են Բհուլոկա:
Դեպի Աստվածություն տանող ճանապարհը արարման յոթ ոլորտներ կամ փուլեր ունի, որոնք արևելյան իմաստունները կոչում են Ստուարգաներ (երկինք) կամ Լոկաներ, ինչպես նկարագրված է այս գրքի Գլուխ 1.13-ում: Դրանք են.
- Բհուլոկա՝ կոշտ նյութական ոլորտ։
- Բհուվարլոկա՝ նուրբ նյութերի կամ էլեկտրական հատկանիշների ոլորտ։
- Սվարլոկա՝ մագնիսական բևեռների և աուրաների կամ էլեկտրականության ոլորտ։
- Մահարլոկա՝ մագնիսական գնդերի (փոթորիկների) կամ ատոնի ոլորտ։
- Ջանալոկա՝ Հոգևոր կայացման, Աստծո որդիների ոլորտ։
- Տապոլոկա՝ Սուրբ Հոգու, ընդհանրական իմացության ոլորտ։
- Սաթյալոկա՝ Հավերժական գոյության՝ Սաթի, Աստծո ոլորտ։
Այս յոթ հարթություններից առաջին երեքը (Բհուլոկա, Բհուվարլոկա, Սվարլոկա) ներառում են նյութական ստեղծագործությունը՝ Խավարի թագավորությունը, Մայան, իսկ վերջին երեքը (Ջանալոկա, Տապոլոկա և Սատյալոկա) ներառում են հոգևոր ստեղծագործությունը՝ Լույսի թագավորությունը:
Մահարլոկան կամ Ատոմի ոլորտը սրանց միջեւ դուռն է՝ Մավրը, հաղորդակցությունն այս երկուսի՝ նյութական և հոգևոր արարչության միջեւ, և կոչվում է Դասամադվարա՝ տասներորդ դուռ կամ Բրահմարանդրա՝ ճանապարհ դեպի Աստվածություն:
ՍՈՒՏՐԱ 28
Մտնելով Բհուվարլոկա (թարգմանաբար՝ «օդ» կամ «դարձի աշխարհ») մարդը դառնում է Դվիջա կամ «կրկնածնված»: Նա հասկանում է նյութական ստեղծագործության երկրորդ՝ ավելի նուրբ մասը: Դուապարա - Յուգայում գերակշռում է այս հոգեվիճակը:
Երբ մկրտված մարդը սկսում է ապաշխարել և գնալ դեպի Հավիտենական Հայրը, պոկելով իր անձը կոպիտ նյութական աշխարհից՝ Բհուլոկայից, մտնում է նուրբ նյութի աշխարհ՝ Բհուվարլոկա, նորից է ծնվում կամ դառնում է Դվիջա։ Այս դասում նա ճանաչում է իր ներքին էլեկտրականությունը՝ արարչության երկրորդ՝ նուրբ նյութական մասը. և հասկանում է, որ արտաքին աշխարհը, ըստ էության, ոչ այլ ինչ է, քան զգայական ներքին նուրբ առարկաների (էլեկտրականության բացասական հատկանիշների) միաձուլում հինգ զգայական օրգանների հետ (էլեկտրականության դրական հատկանիշներ) հինգ գործողության օրգանների միջոցով (էլեկտրականության չեզոք հատկանիշներ), որոնք պայմանավորված են իր մտքի և խղճի (գիտակցության) գործողունեությամբ:
Մարդու զարգացման այս փուլը կոչվում է Դուապարա։ Եւ եթե մարդկային հասարակությունն է գտնվում զարգացման այս փուլում, ապա ցանկացած արեգակնային համակարգում ասվում է, որ ամբողջ համակարգը գտնվում է Դուապարա Յուգայում: Դուապարայի այս վիճակում սիրտը կայունանում է:
Եթե մարդը շարունակում է մկրտված վիճակում մնալ սուրբ հոսանքի մեջ ընկղմված, այս հաճելի վիճակը աստիճանաբար կայունանում է, նրա սիրտը ամբողջովին լքում է արտաքին աշխարհի գաղափարները և նվիրվում ներքինին:
ՍՈՒՏՐԱ 29
Սվարլոկայում (դրախտ, երկինք) մարդը հասկանում է մագնիսականության՝ նյութական արարման երրորդ մասի՝ Չիտտայի առեղծվածները: Նա դառնում է Վիպրա (գրեթե կատարյալ էակ): Սա Տրետա Յուգայի վիճակն է:
Այս վիճակում մարդն իր անձը քաշելով Բհուվարլոկայից՝ էլեկտրական հատկանիշների աշխարհից, գալիս է Սվարլոկա՝ մագնիսական հատկանիշների, էլեկտրականության և բևեռների աշխարհ։ Նա կարողանում է հասկանալ Չիտտան՝ սիրտը, արարչության երրորդ՝ մագնիսական մասը: Այս Չիտտան, ինչպես բացատրվում է Գլուխ 1-ում, հոգևորացված Ատոմն է՝ Ավիդյան կամ Տգիտությունը, որը Խավարի՝ Մայայի մի մասն է ։ Մարդը, ըմբռնելով Չիտտան, ունակ է դառնում հասկանալու ողջ Խավարը, Մայան, որի մի մասն է Չիտտան, ինչպես նաև ողջ ստեղծագործությունը: Այս մարդը պատկանում է Վիպրայի կամ գրեթե կատարյալ դասին: Զարգացման այս փուլը կոչվում է Տրետա, եւ երբ այն դառնում է հասարակության ընդհանուր վիճակը, բնականաբար, ցանկացած արեգակնային համակարգում, ասվում է, որ ամբողջ համակարգը գտնվում է Տրետա Յուգայում:
ՍՈՒՏՐԱ 30
Իսկական ապաշխարությամբ մարդը հասնում է Մահարլոկա (մեծ աշխարհ): Այստեղ Մայան՝ տգիտությունն ազդեցություն չունի այլեւս, եւ մարդու սիրտը մաքրվում է: Նա մտնում է Բրահմանների (Բրահմային իմացողներ) բնական կաստան։ Այս հոգեվիճակը տարածված է Սատյա Յուգայում:
Մարդը, շարունակելով ջանքը դեպի Աստված, բարձրացնում է իր անձը դեպի Մահարլոկա՝ մագնիսականության, Ատոմի շրջան, տգիտության զարգացումը կանգ է առնում իր բոլոր ձեւերի մեջ, սիրտը մաքրվում է բոլոր արտաքին գաղափարներից: Այնուհետև մարդը կարող է ըմբռնել Հոգևոր Լույս Բրահման՝ իրական նյութը տիեզերքում, որը ստեղծագործության վերջին և հավերժական հոգևոր մասն է: Այս փուլում մարդը Բրահմանա է կամ հոգևոր դասի։ Մարդկային արարածի զարգացման այս փուլը կոչվում է Սատյա։ Ցանկացած արեգակնային համակարգում, երբ հասարակության ընդհանուր զարգացումն է այս փուլում, բնականաբար ասում են, որ ամբողջ համակարգը գտնվում է Սատյա Յուգայում:
ՍՈՒՏՐԱ 31 - 32
Մարդը ոչ միայն անդրադարձնում, այլ ինքն է դառնում Հոգևոր Լույսի աղբյուր եւ բարձրանում է դեպի Ջանալոկա՝ Աստծո արքայություն:
Հետո նա անցնում է Տապոլոկա՝ Կուտաստհա Չայտանյայի ոլորտ։
Հրաժարվելով իր առանձին գոյության ունայն գաղափարից՝ նա մտնում է Սատյալոկա, հասնում է վերջնական ազատագրման վիճակին կամ Կայվալյաին՝ Հոգու հետ միասնությանը։
Այս կերպ սիրտը մաքրվելով, ոչ միայն արտացոլում է, այլ նաեւ արտահայտում է Հոգևոր Լույսը՝ Աստծո Որդուն, և օծվելով Հոգով դառնում է Քրիստոս՝ Փրկիչ: Սա է միակ ճանապարհը, որով մարդը, կրկին մկրտվելով կամ կլանված լինելով Հոգով, կարող է վեր կանգնել Խավարի արարումից և մտնել Ջանալոկա՝ Աստծո Թագավորություն, դառնալուվ Լույսի ստեղծագործությունը։ Այսպիսի մարդը կոչվում է Ջիվանմուկտա Սանյասի, ինչպիսին է Տեր Հիսուս Նազովրեցին:
«Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում քեզ, եթէ մէկը վերստին չծնուի, չի կարող Աստծու արքայութիւնը տեսնել»: (Ավետարան ըստ Հովհաննու գլուխ 3, տող 1)
«Ես եմ Ճանապարհը եւ Ճշմարտութիւնը եւ Կեանքը: Ոչ ոք չի գայ Հօր մօտ, եթէ ոչ՝ ինձանով»: (Ավետարան ըստ Հովհաննու գլուխ 14, տող 6)
Այս մարդն իրեն ընկալում է որպես անցողիկ գաղափար՝ հենված է Աստծո ընդհանրական Սուրբ Հոգու մի հատվածին, և հասկանալով իրական պաշտամունքը, նա զոհաբերում է իր անձը այս Սուրբ Հոգու՝ Աստծո զոհասեղանին. այսինքն՝ թողնելով իր առանձին գոյության ունայն գաղափարը, նա «մեռնում» է անհատապես եւ տարրալուծվում ընդհանրական Սուրբ Հոգու մեջ, այսպիսով հասնելով Տապոլոկա՝ Սուրբ Հոգու շրջանը:
Այս կերպ, միավորվելով եւ նույնանալով Աստծո ընդհանրկան Սուրբ Հոգու հետ, մարդը միավորվում է նաեւ Հավերժական Հոր հետ, և այդպիսով գալիս է Սատյալոկա, որտեղ հասկանում է ամբողջ արարումը, որն ըստ էության, ոչ այլ ինչ է, քան զուտ գաղափարախաղ՝ իր սեփական էությունը, և որ տիեզերքը իր Եսն է եւ ոչինչ գոյություն չունի, բացի իր Եսից: Այս միավորյալ վիճակը կոչվում է Կայվալյա։
«…երանի՜ այն մեռելներին, որոնք այժմուանից իսկ ննջեցին ի Տէր»: (Սուրբ Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլուխ 14, տող 13)
«Ելայ Հօրից եւ եկայ աշխարհ. դարձեալ թողնում եմ աշխարհը եւ գնում Հօր մօտ» (Ավետարան ըստ Հովհաննու գլուխ 16, տող 28)
ԳԼՈՒԽ 4
ՀԱՅՏՆՈՒԹՅՈՒՆ
ՍՈՒՏՐԱ 1 - 3
Բարձրագույն Ճշմարտության ճանաչումը ձեռք է բերվում մարդու երեք մարմինների մաքրման միջոցով: Այն հասանելի է նաև գուրուի շնորհով:
Մաքրումը իրականացվում է Բնության, ապաշխարության և մանտրաների միջոցով:
Բնության միջոցով մաքրվում է խիտ նյութը (ֆիզիկական մարմինը), ապաշխարությաբ՝ նուրբ նյութը (նուրբ մարմինը), մանտրաների միջոցով՝ միտքը:
Բարձրագույն Ճշմարտության ճանաչումը ձեռք է բերվում մարմնի մաքրման միջոցով բոլոր առումներով: Նյութական մարմնի մաքրումը կարող է իրականացվել այն ամենի միջոցով, ինչից բնությունը կառուցել է այդ մարմինը։ Էլեկտրական մարմինը կարելի է մաքրել՝ կրթելով համբերությունը անկախ իրավիճակից, իսկ մագնիսական մարմինը (Չիտտան, հոգեւոր ատոմը կամ սիրտը)՝ շնչառության կարգավորման միջոցով, այսինքն՝ մանտրաների: Մաքրման գործընթացը կարելի է սովորել աստվածային անձնավորությունների ոտքերի մոտ, ովքեր ականատես են Լույսին և վկայում Քրիստոսի Գիտության մասին:
ՍՈՒՏՐԱ 4, 5
Մանտրայի սուրբ ազդեցության շնորհիվ Պրանավա կամ Աում ձայնը լսելի է դառնում:
Սրբազան ձայնը լսվում է տարբեր ձևերով՝ ըստ նվիրյալի առաջընթացի (նրա սիրտը մաքրության) աստիճանի :
Շնչառության կարգավորման մշակույթով, որն ուղղորդվում է Հոգևոր առաջնորդի (Սաթ - Գուրու) կողմից, սուրբ Խոսքը (Պրանավան կամ Սաբդան) ինքնաբերաբար հայտնվում և դառնում է լսելի: Երբ այս մանտրան հայտնվում է (Բառ, Պրանավա), շնչառությունը կարգավորվում է և արգելակում է նյութական մարմնի քայքայումը:
Առաջընթացի տարբեր փուլերում Պրանավան տարբեր ձևերով է ներկայանում՝ ըստ սրտի (Չիտտա) մաքրման աստիճանի:
ՍՈՒՏՐԱ 6
Նա, ով զարգացնում է սրտի բնական սերը, գտնում է նաեւ իր գուրուին և սկսում իր սադանան (հոգևոր կանոնի ուղին), ժամանակին դառնում է Պրավարտակա՝ նվիրյալ։
Արդեն բացատրվել է, թե ով է Սաթ - Գուրուն և ինչպես ընկերակցել նրան: Մաքուր սիրո երկնային պարգևով օժտված մարդը բնականաբար խուսափում է Ասաթի ընկերակցությունից և աշխատում է պահել Սաթ միջավայրը: Այստեղ նա կարող է բախտ ունենալ գտնել Սաթ-Գուրու կամ Հոգևոր առաջնորդ: Մշտական հաղորդակցություն պահպանելով իր Աստվածային Մենթորի հետ և կատարելով նրա բոլոր հրահանգները՝ ուսանողը զարգանում է հոգեպես։ Նրա սրտում ավելի ու ավելի է մեծանում Պրավրիտին՝ խավարի (Մայա) ստեղծագործություն լինելուց փախչելու ցանկությունը, և նա դառնում է Պրավարտակա՝ Յամայի և Նիյամայի թաքնագիտություններին տիրապետող, ասկետիկ ժուժկալությամբ և արարողակարգով ապրեղ մեկը։ Սա է փրկության հասնելու ուղին:
ՍՈՒՏՐԱ 7
Յամա և Նիյամա պրակտիկաները մաքրում են մարդկային սրտի ութ ստոր արատները և ծնում առաքինություններ: Մարդը դառնում է սադհակա՝ ճշմարիտ աշակերտ, ով կարող է հասնել փրկության:
Հիշենք, որ Յաման և Նիյաման մարդու սրտից մաքրում են ութ ստոր, վնասակար թերությունները, և սերմանում մեծահոգություն։ Այս պահից մարդը կարողանում է ասկետիկ կյանք վարել և հետեւել իր Սաթ - Գուրուի խորհուրդներին՝ փրկության հասնելու համար։ Եւ եթե աշակերտը համակարգված և շարունակաբար կատարում է Սաթ - Գուրուի հանձնարարած բոլոր վարժանքներն ու ծեսերը, ապա աստիճանաբար դառնում է Յոգայի իսկական ուսանող՝ Սադհակա:
ՍՈՒՏՐԱ 8
Նա առաջադիմում է աստվածապաշտության մեջ, լսում է սուրբ Աումի ձայնը և դառնում Սիդդհա՝ աստվածային անձնավորություն:
Գլուխ 3-ում նկարագրվել է, թե ինչպես աշակերտը, անցնելով զարգացման տարբեր փուլերով, կարողանում է իր սրտով ճանաչել ստեղծագործության տարբեր առարկաները, ինչպես է նա աստիճանաբար առաջադիմում մեդիտացիայի մեջ և ինչպես, ի վերջո, կենտրոնացնելով իր ուշադրությունը սենսորիումի վրա, ընկալում է յուրահատուկ ձայնը՝ Պրանավան կամ Սաբդան՝ Սուրբ Խոսքը, որով սիրտը դառնում է աստվածային, Էգոն՝ Ահամկարան կամ մարդու որդին միաձուլվում կամ մկրտվում է հոսքի մեջ։ Այսպիսով աշակերտը դառնում է Սիդդա՝ ադեպտ, հմուտ, աստվածային անձնավորություն:
ՍՈՒՏՐԱ 9
Այնուհետև նա ընկալում է Հոգու էությունը և անցնում յոթ Պատալա Լոկաներով (ողնաշարի կենտրոններով)՝ տեսնելով յոթ ռիշիները:
Մկրտված (Բհակտի յոգա կամ Սուրալ Սաբդա յոգա սուրբ ձայնի մեջ կլանված) մարդը զղջում է և հեռացնում է իր անձը կոպիտ նյութի արտաքին աշխարհից՝ Բհուլոկայից, և մտնում է նուրբ նյութի ներքին աշխարհը՝ Բհուվարլոկա։ Այստեղ նա ճանաչում է Հոգին, ճշմարիտ Լույսը յոթ աստղերի տեսքով գիտակցության յոթ կենտրոններում կամ յոթ ոսկե կանթեղների տեսքով՝ ըստ Ավետարանի: Այս աստղերը լինելով ճշմարիտ Լույսի դրսևորումը՝ Հոգին, կոչվում են հրեշտակներ կամ ռիշիներ։ Նրանք հերթով մեկը մյուսի հետևից հայտնվում են մարդու որդու աջ ձեռքում, ուղղորդելով նրան դեպի Աստվածություն։
Յոթ ոսկե կանթեղները մարմնի յոթ փայլուն կենտրոններն են։ Դրանցից երկուսը գտնվում են գլխում՝ սահասրարան (ուղեղը), և ագյան՝ մեդուլլան (երկարավուն ուղեղը)։ Մնացած հինգ կենտրոնները դասավորված են ողնաշարի ցողունով՝ վիշուդդհան (արգանդի վզիկ), անահատան (թիկունք կամ կրծքավանդակ), մանիպուրան (գոտկատեղ), սվադհիշթանան (սակրալ կենտրոն), մուլադհարան (կոկիքս): Հոգին կենտրոնացած է այս մասերում: Այս յոթ կենտրոնների կամ եկեղեցիների միջով Էգոն կամ մարդու որդին անցնում է դեպի Աստվածություն:
«….Եւ իմ դառնալու ժամանակ տեսայ եօթը ոսկէ ճրագակալներ. եւ եօթը ճրագակալների մէջտեղում՝ մէկին, նման մարդու Որդուն… Եւ իր աջ ձեռքում ունէր եօթը աստղեր»։
Սուրբ Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլ.1, տող 12, 13, 16։
«Բացատրեմ խորհուրդը այն եօթը աստղերի, որ դու տեսար իմ աջ ձեռքին, ինչպէս եւ եօթը ոսկէ ճրագակալները. եօթը աստղերը եօթը եկեղեցիների հրեշտակներն են, եւ եօթը ճրագակալները եօթը եկեղեցիներն են»: (Սուրբ Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլ.1, տող 20)
«Այսպէս է ասում նա, որ եօթը աստղեր ունի իր աջ ձեռքում եւ շրջում է եօթը ոսկէ աշտանակների միջեւ»: (Սուրբ Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլ.2, տող 1)
Մկրտված (Բհակտի Յոգա կամ Սուրատ Սաբդա Յոգա) Էգոն՝ Սուրատը, մարդու որդին, աստիճան առ աստիճան անցնելով նշված յոթ կենտրոններով, ձեռք է բերում դրանց մասին գիտելիքներ և, երբ ավարտում է ճանապարհորդությունը, նա հասկանում է տիեզերքի իրական էությունը: Հեռացնելով իր անձը Բհուվարլոկայից՝ նուրբ նյութական արարումից, նա մտնում է Սվարլոկա՝ նուրբ և կոպիտ բոլոր նյութերի աղբյուրը:
Այնտեղ նա ընկալում է իր սիրտ - Ատոմի լուսավոր աստղային ձևը՝ Արարչի Հոգու գահը, որն օժտված է հինգ էլեկտրականությամբ, շողում է ծիածանի յոթ տարբեր գույներով և երկբևեռ է՝ Միտք և Բանականություն: Էլեկտրականության, մտքի և բանականության այս ոլորտում՝ զգայական բոլոր օրգաններն ու բոլոր առարկաները հաճույքի աղբյուր են։ Մարդը լիովին բավարարվում է իր ձգտումներում՝ ձեռք բերելով ամեն ցանկացածը եւ դրա մասին ամբողջական գիտելիքներ: Ուստի վերոհիշյալ աստղային ձևն իր յոթ մասերով՝ հինգ էլեկտրականությամբ և երկու բևեռներով, նկարագրվում է որպես գիտելիքի կնքված արկղ՝ յոթ կնիքներով գիրք:
«…եւ աթոռի վրայ նստել էր մէկը՝ յասպիս եւ սարդիոն քարերի տեսքով (ծիածանի)»: (Սուրբ Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլ. 4, տող 3)
« Տեսայ նաեւ աթոռի վրայ նստողի աջ ձեռքում մի գիրք՝ գրուած ներսից եւ դրսից ու կնքուած եօթը կնիքով»։ (Սուրբ Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլ. 5, տող 1)
ՍՈՒՏՐԱ 10
Այնուհետև յոգայի գիտելիքների և զորության շնորհիվ մարդը գերակայություն է ստանում յոթ Սվարգաների (երկնքի) նկատմամբ: Նա փրկության է հասնում՝ լուծարելով չորս սկզբնական գաղափարները (չորս մանուները կամ սկզբնական մտքերը, որոնց միջոցով սկսվեց արարչագործությունը):
Անցնելով Սվարլոկայով, մարդու որդին գալիս է Մահարլոկա՝ մագնիսի կամ հոգեւորված Ատոմի նստավայրը, որի չորս բաղադրիչներն են՝ դրսեւորման գաղափարը (Բան), Ժամանակի գաղափարը, Տարածության գաղափարը և մասնիկի (Ատոմ) գաղափարը։ Գլուխ 1-ում բացատրվեց,որ Մահարլոկան ներկայացնում է Ավիդյան՝ տգիտությունը, որը ծնում է մարդկային գիտակցության առանձին գոյության գաղափարը և հանդիսանում է Էգոյի՝ մարդու որդու աղբյուրը: Այսպիսով, մարդը (մանավան) Տգիտության սերունդն է, իսկ Տգիտությունն իր հերթին ներկայացված է չորս սկզբունքներով կամ չորս աղբյուրներով (չորս մանու):
ՍՈՒՏՐԱ 11
Այսպիսով, հաղթելով խավարի և տգիտության ուժերին, մարդը դառնում է Աստծո հետ մեկ:
Մահարլոկան՝ ոլորտը, որտեղ բնակվում է մագնիսը (հոգևորացված ատոմը), այլ կերպ կոչվում է Բրահմարանդրա կամ Դասամադվարա և սահման է նյութական և հոգևոր ստեղծագործությունների միջև: Երբ էգոն՝ մարդու որդին, հասնում է այս սահմանին, ընկալում և ճանաչում է Հոգևոր Լույսը և մկրտվում դրանում։ Հատելով այս սահմանը նա բարձրանում է Խավարի՝ Մայայի արարչագործությունից վեր, մտնում է հոգևոր աշխարհ, ճանաչում ճշմարիտ Լույսը և դառնում Աստծո Որդի։ Այսպիսով, մարդը, լինելով Աստծո Որդին, հաղթահարում է Խավարի՝ Մայայի ստրկությունը և դառնում է ասկետին բնորոշ բոլոր ուժերի և կարողությունների՝ Այշվարիայի տերը:
Այշվարիաները ութն են.
- սեփական մարմինը կամ որևէ այլ բան ուզած չափի (նույնիսկ ատոմի չափ) փոքրացնելու ուժ՝ ամի:
- սեփական մարմինը կամ որևէ այլ բան ուզած չափի մեծացնելու ուժ՝ մահամ:
- սեփական մարմինը կամ որևէ այլ բան ուզած չափի թեթև դարձնելու ուժ՝ լաղու։
- սեփական մարմինը կամ որևէ այլ բան ուզած չափի ծանր դարձնելու ուժ՝ գարու։
- ցանկացած բան ստեղծելու ուժ՝ ապտի:
- ցանկացած բան վերահսկելու ուժ։
- բոլոր ցանկությունները բավարարելու ուժ՝ կամա, այս ընդունակությունը ձոռք է բերվում անդիմադրելի կամքի ուժով:
- Իսա, ամեն ինչի վրա Տեր դառնալու զորություն:
«Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, թէ ով հաւատում է ինձ, ինքն էլ կ՚անի այն գործերը, որ ես եմ անում. եւ դրանցից աւելի մեծերը կ՚անի, որովհետեւ ես գնում եմ Հօր մօտ»: (Աւետարան ըստ Յովհաննէսի գլ. 14, տող 12)
ՍՈՒՏՐԱ 12
Էվոլյուցիայի, կյանքի և մահվան մասին գիտելիքն ազատում է մայայի կապանքներից ու մոլորություններից: Գերագույն Ես-ի մեջ տեսնելով իր եսը՝ մարդը ձեռք է բերում հավերժական ազատություն:
Այսպիսով, մարդը, ստանալով ասկետիկ ուժ՝ աշվարիաներ, ճանաչում է Հավերժական Հոգին, Հորը, միակ իրական Էությունը որպես Միասնություն, որպես մեկ Կատարյալ Ամբողջություն, և իր Եսը՝ որպես ոչ այլ ինչ, քան պարզապես գաղափար, որը հենված է Նրա Հոգևոր Լույսի շյուղի վրա: Մարդը, այս ըմբռնելով, ընդհանրապես հրաժարվում է իր սեփական Ես-ի առանձին գոյության ունայն գաղափարից և միավորվում Նրա՝ Հավերժական Հոգու, Հայր Աստծո հետ։ Աստծո հետ այս միավորումը Կայվալիան է՝ մարդու վերջնական նպատակը, ինչպես բացատրվում է այս աշխատությունում:
«Ով յաղթի, նրան թոյլ կը տամ նստելու ինձ հետ իմ աթոռին, ինչպէս որ ես յաղթեցի եւ նստեցի իմ Հօր աթոռին»: (Սուրբ Յովհաննէս Առաքեալի յայտնությունը գլ. 3, տող 21)
ՎԵՐՋԱԲԱՆ
Սիրուց հաղթված են արքաները
Եւ հերոսները
Եւ պուրակները,
Ցածում՝ ստրուկը եւ ազատը,
Վերում սուրբը եւ արդարը.
Որովհետև դրախտ է սերը, և դրախտը սեր է:
(Վալտեր Սքոթ «Վերջին մենսթրելի երգը» )
Սիրո ուժը բանաստեղծը գեղեցիկ կերպով նկարագրել է վերը մեջբերված տողերում։ «Սերն Աստված է» ոչ միայն որպես բանաստեղծական պոռթկում, այլ որպես հավերժական ճշմարտության աֆորիզմ։ Մարդը, անկախ կրոնական դավանանքից և հասարակության մեջ զբաղեցրած դիրքից, եթե պատշաճ կերպով մշակի իր սրտում բնականորեն ներդրված այս իշխող սկզբունքը, վստահաբար կգտնի Մայայից՝ խավարի ու տգիտության ստեղծած երեւակայական աշխարհից, փրկվելու ճիշտ ուղին։
Գրքի էջերում ուղենշվել է, թե ինչպես մարդը կարող է զարգացնել սերը ամենաբարձր աստիճանի, ինչպես սիրո եւ միայն սիրո միջոցով կարող է գտնել իր Հոգևոր Առաջնորդին, ում բարեհաճությամբ նա կարող է կրկին մկրտվել սուրբ հոսանքում, և զոհաբերել իր Ես-ը Աստծո զոհասեղանին՝ միանալով Հավիտենական Հոր հետ հավիտյանս հավիտենից:
Ամփոփելով այս փոքրիկ հատորը, հեղինակը ընթերցողին է դիմում անկեղծ հորդորով՝ երբեք չմոռանալ կյանքի մեծ նպատակը:
Սանկարաչարյայի՝ Լուսավոր իմաստունի խոսքերով`
«Կյանքը միշտ անապահով է և անկայուն, ինչպես ջրի կաթիլը լոտոսի տերևի վրա: Աստվածային անձի ընկերությունը, նույնիսկ մի պահ, կարող է փրկել և փրկագնել մեզ»: