Stray Birds
By Rabindranath Tagore
[translated from Bengali to English by the author]
New York: The Macmillan Company, 1916
[Frontispiece in color by Willy Pogány]
redacted by Chetan K Jain, BharatLiterature
To T. HARA
of Yokohama
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175 176 177 178 179 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 190 191 192 193 194 195 196 197 198 199 200 201 202 203 204 205 206 207 208 209 210 211 212 213 214 215 216 217 218 219 220 221 222 223 224 225 226 227 228 229 230 231 232 233 234 235 236 237 238 239 240 241 242 243 244 245 246 247 248 249 250 251 252 253 254 255 256 257 258 259 260 261 262 263 264 265 266 267 268 269 270 271 272 273 274 275 276 277 278 279 280 281 282 283 284 285 286 287 288 289 290 291 292 293 294 295 296 297 298 299 300 301 302 303 304 305 306 307 308 309 310 311 312 313 314 315 316 317 318 319 320 321 322 323 324 325 326
1
Stray birds of summer come to my window to sing and fly away.
And yellow leaves of autumn, which have no songs, flutter and fall there with a sigh.
2
O troupe of little vagrants of the world, leave your footprints in my words.
3
The world puts off its mask of vastness to its lover.
It becomes small as one song, as one kiss of the eternal.
4
It is the tears of the earth that keep her smiles in bloom.
5
The mighty desert is burning for the love of a blade of grass who shakes her head and laughs and flies away.
6
If you shed tears when you miss the sun, you also miss the stars.
7
The sands in your way beg for your song and your movement, dancing water.
Will you carry the burden of their lameness?
8
Her wistful face haunts my dreams like the rain at night.
9
Once we dreamt that we were strangers.
We wake up to find that we were dear to each other.
10
Sorrow is hushed into peace in my heart like the evening among the silent trees.
11
Some unseen fingers, like idle breeze, are playing upon my heart the music of the ripples.
12
"What language is thine, O sea?"
"The language of eternal question."
"What language is thy answer, O sky?
"The language of eternal silence."
13
Listen, my heart, to the whispers of the world with which it makes love to you.
14
The mystery of creation is like the darkness of night --it is great.
Delusions of knowledge are like the fog of the morning.
15
Do not seat your love upon a precipice because it is high.
16
I sit at my window this morning where the world like a passer-by stops for a moment, nods to me and goes.
17
These little thoughts are the rustle of leaves; they have their whisper of joy in my mind.
18
What you are you do not see, what you see is your shadow.
19
My wishes are fools, they shout across thy songs, my Master.
Let me but listen.
20
I cannot choose the best.
The best chooses me.
21
They throw their shadows before them who carry their lantern on their back.
22
That I exist is a perpetual surprise which is life.
23
"We, the rustling leaves, have a voice that answers the storms, but who are you so silent?"
"I am a mere flower."
24
Rest belongs to the work as the eyelids to the eyes.
25
Man is a born child, his power is the power of growth.
26
God expects answers for the flowers he sends us, not for the sun and the earth
27
The light that plays, like a naked child, among the green leaves happily knows not that man can lie.
28
O Beauty, find thyself in love, not in the flattery of thy mirror.
29
My heart beats her waves at the shore of the world and writes upon it her signature in tears with the words, "I love thee."
30
"Moon, for what do you wait?"
"To salute the sun for whom I must make way."
31
The trees come up to my window like the yearning voice of the dumb earth.
32
His own mornings are new surprises to God.
33
Life finds its wealth by the claims of the world, and its worth by the claims of love.
34
The dry river-bed finds no thanks for its past.
35
The bird wishes it were a cloud. The cloud wishes it were a bird.
36
The waterfall sings, "I find my song, when I find my freedom."
37
I cannot tell why this heart languishes in silence.
It is for small needs it never asks, or knows or remembers.
38
Woman, when you move about in your household service your limbs sing like a hill stream among its pebbles.
39
The sun goes to cross the Western sea, leaving its last salutation to the East.
40
Do not blame your food because you have no appetite.
41
The trees, like the longings of the earth, stand a-tiptoe to peep at the heaven.
42
You smiled and talked to me of nothing and I felt that for this I had been waiting long.
43
The fish in the water is silent, the animal on the earth is noisy, the bird in the air is singing,
But Man has in him the silence of the sea, the noise of the earth and the music of the air.
44
The world rushes on over the strings of the lingering heart making the music of sadness.
45
He has made his weapons his gods. When his weapons win he is defeated himself.
46
God finds himself by creating.
47
Shadow, with her veil drawn, follows Light in secret meekness, with her silent steps of love.
48
The stars are not afraid to appear like fireflies.
49
I thank thee that I am none of the wheels of power but I am one with the living creatures that are crushed by it.
50
The mind, sharp but not broad, sticks at every point but does not move.
51
Your idol is shattered in the dust to prove that God's dust is greater than your idol.
52
Man does not reveal himself in his history, he struggles up through it.
53
While the glass lamp rebukes the earthen for calling it cousin, the moon rises, and the glass lamp, with a bland smile, calls her, "My dear, dear sister."
54
Like the meeting of the seagulls and the waves we meet and come near. The seagulls fly off, the waves roll away and we depart.
55
My day is done, and I am like a boat drawn on the beach, listening to the dance-music of the tide in the evening.
56
Life is given to us, we earn it by giving it.
57
We come nearest to the great when we are great in humility.
58
The sparrow is sorry for the peacock at the burden of its tail.
59
Never be afraid of the moments--thus sings the voice of the everlasting.
60
The hurricane seeks the shortest road by the no-road, and suddenly ends its search in the Nowhere.
61
Take my wine in my own cup, friend.
It loses its wreath of foam when poured into that of others.
62
The Perfect decks itself in beauty for the love of the Imperfect.
63
God says to man, "I heal you therefore I hurt, love you therefore punish."
64
Thank the flame for its light, but do not forget the lampholder standing in the shade with constancy of patience.
65
Tiny grass, your steps are small, but you possess the earth under your tread.
66
The infant flower opens its bud and cries, "Dear World, please do not fade."
67
God grows weary of great kingdoms, but never of little flowers.
68
Wrong cannot afford defeat but Right can.
69
"I give my whole water in joy," sings the waterfall, "though little of it is enough for the thirsty."
70
Where is the fountain that throws up these flowers in a ceaseless outbreak of ecstasy?
71
The woodcutter's axe begged for its handle from the tree.
The tree gave it.
72
In my solitude of heart I feel the sigh of this widowed evening veiled with mist and rain.
73
Chastity is a wealth that comes from abundance of love.
74
The mist, like love, plays upon the heart of the hills and brings out surprises of beauty.
75
We read the world wrong and say that it deceives us.
76
The poet wind is out over the sea and the forest to seek his own voice.
77
Every child comes with the message that God is not yet discouraged of man.
78
The grass seeks her crowd in the earth.
The tree seeks his solitude of the sky.
79
Man barricades against himself
80
Your voice, my friend, wanders in my heart, like the muffled sound of the sea among these listening pines.
81
What is this unseen flame of darkness whose sparks are the stars?
82
Let life be beautiful like summer flowers and death like autumn leaves.
88
He who wants to do good knocks at the gate; he who loves finds the gate open.
84
In death the many becomes one; in life the one becomes many.
Religion will be one when God is dead.
85
The artist is the lover of Nature, therefore he is her slave and her master.
86
"How far are you from me, O Fruit?"
"I am hidden in your heart, O Flower."
87
This longing is for the one who is felt in the dark, but not seen in the day.
88
"You are the big drop of dew under the lotus leaf, I am the smaller one on its upper side," said the dewdrop to the lake.
89
The scabbard is content to be dull when it protects the keenness of the sword.
90
In darkness the One appears as uniform; in the light the One appears as manifold.
91
The great earth makes herself hospitable with the help of the grass.
92
The birth and death of the leaves are the rapid whirls of the eddy whose wider circles move slowly among stars.
93
Power said to the world, "You are mine.
The world kept it prisoner on her throne.
Love said to the world, "I am thine."
The world gave it the freedom of her house.
94
The mist is like the earth's desire. It hides the sun for whom she cries
95
Be still, my heart, these great trees are prayers
96
The noise of the moment scoffs at the music of the Eternal.
97
I think of other ages that floated upon the stream of life and love and death and are forgotten, and I feel the freedom of passing away.
98
The sadness of my soul is her bride's veil.
It waits to be lifted in the night.
99
Death's stamp gives value to the coin of life; making it possible to buy with life what is truly precious.
100
The cloud stood humbly in a corner of the sky.
The morning crowned it with splendour.
101
The dust receives insult and in return offers her flowers.
102
Do not linger to gather flowers to keep them, but walk on, for flowers will keep themselves blooming all your way.
103
Roots are the branches down in the earth.
Branches are roots in the air.
104
The music of the far-away summer flutters around the Autumn seeking its former nest.
105
Do not insult your friend by lending him merits from your own pocket.
106
The touch of the nameless days clings to my heart like mosses round the old tree.
107
The echo mocks her origin to prove she is the original.
108
God is ashamed when the prosperous boasts of His special favour.
109
I cast my own shadow upon my path, because I have a lamp that has not been lighted.
110
Man goes into the noisy crowd to drown his own clamour of silence.
111
That which ends in exhaustion is death, but the perfect ending is in the endless.
112
The sun has his simple robe of light. The clouds are decked with gorgeousness.
113
The hills are like shouts of children who raise their arms, trying to catch stars.
114
The road is lonely in its crowd for it is not loved.
115
The power that boasts of its mischiefs is laughed at by the yellow leaves that fall, and clouds that pass by.
116
The earth hums to me to-day in the sun, like a woman at her spinng, some ballad of the ancient time in a forgotten tongue.
117
The grass-blade is worth of the great world where it grows.
118
Dream is a wife who must talk.
Sleep is a husband who silently suffers.
119
The night kisses the fading day whispering to his ear, "I am death, your mother. I am to give you fresh birth."
120
I feel, thy beauty, dark night, like that of the loved woman when she has put out the lamp.
121
I carry in my world that flourishes the worlds that have failed.
122
Dear friend, I feel the silence of your great thoughts of may a deepening eventide on this beach when I listen to these waves.
123
The bird thinks it is an act of kindness to give the fish a lift in the air.
124
"In the moon thou sendest thy love letters to me," said the night to the sun.
"I leave my answers in tears upon the grass."
125
The Great is a born child; when he dies he gives his great childhood to the world.
126
Not hammerstrokes, but dance of the water sings the pebbles into perfection.
127
Bees sip honey from flowers and hum their thanks when they leave.
The gaudy butterfly is sure that the flowers owe thanks to him.
128
To be outspoken is easy when you do not wait to speak the complete truth.
129
Asks the Possible to the Impossible, "Where is your dwelling place?"
"In the dreams of the impotent," comes the answer.
130
If you shut your door to all errors truth will be shut out.
131
I hear some rustle of things behind my sadness of heart,--I cannot see them.
132
Leisure in its activity is work.
The stillness of the sea stirs in waves.
133
The leaf becomes flower when it loves.
The flower becomes fruit when it worships.
134
The roots below the earth claim no rewards for making the branches fruitful.
135
This rainy evening the wind is restless.
I look at the swaying branches and ponder over the greatness of all things.
136
Storm of midnight, like a giant child awakened in the untimely dark, has begun to play and shout.
137
Thou raisest thy waves vainly to follow thy lover. O sea, thou lonely bride of the storm.
138
"I am ashamed of my emptiness," said the Word to the Work.
"I know how poor I am when I see you," said the Work to the Word.
139
Time is the wealth of change, but the clock in its parody makes it mere change and no wealth.
140
Truth in her dress finds facts too tight.
In fiction she moves with ease.
141
When I travelled to here and to there, I was tired of thee, O Road, but now when thou leadest me to everywhere I am wedded to thee in love.
142
Let me think that there is one among those stars that guides my life through the dark unknown.
143
Woman, with the grace of your fingers you touched my things and order came out like music.
144
One sad voice has its nest among the ruins of the years.
It sings to me in the night,--"I loved you."
145
The flaming fire warns me off by its own glow.
Save me from the dying embers hidden under ashes.
146
I have my stars in the sky,
But oh for my little lamp unlit in my house.
147
The dust of the dead words clings to thee.
Wash thy soul with silence.
148
Gaps are left in life through which comes the sad music of death.
149
The world has opened its heart of light in the morning.
Come out, my heart, with thy love to meet it.
150
My thoughts shimmer with these shimmering leaves and my heart sings with the touch of this sunlight; my life is glad to be floating with all things into the blue of space, into the dark of time.
151
God's great power is in the gentle breeze, not in the storm.
152
This is a dream in which things are all loose and they oppress.
I shall find them gathered in thee when I awake and shall be free.
153
"Who is there to take up my duties?" asked the setting sun.
"I shall do what I can, my Master," said the earthen lamp.
154
By plucking her petals you do not gather the beauty of the flower.
155
Silence will carry your voice like the nest that holds the sleeping birds.
156
The Great walks with the Small without fear.
The Middling keeps aloof.
157
The night opens the flowers in secret and allows the day to get thanks.
158
Power takes as ingratitude the writhings of its victims.
159
When we rejoice in our fulness, then we can part with our fruits with joy.
160
The raindrops kissed the earth and whispered,--"We are thy homesick children, mother, come back to thee from the heaven."
161
The cobweb pretends to catch dew-drops and catches flies.
162
Love! when you come with the burning lamp of pain in your hand, I can see your face and know you as bliss.
163
"The learned say that your lights will one day be no more." said the firefly to the stars.
The stars made no answer.
164
In the dusk of the evening the bird of some early dawn comes to the nest of my silence.
165
Thoughts pass in my mind like flocks of ducks in the sky.
I hear the voice of their wings.
166
The canal loves to think that rivers exist solely to supply it with water.
167
The world has kissed my soul with its pain, asking for its return in songs.
168
That which oppresses me, is it my soul trying to come out in the open, or the soul of the world knocking at my heart for its entrance?
169
Thought feeds itself with its own words and grows.
170
I have dipped the vessel of my heart into this silent hour; it has filled with love.
171
Either you have work or you have not.
When you have to say, "Let us do something," then begins mischief.
172
The sunflower blushed to own the nameless flower as her kin.
The sun rose and smiled on it, saying, "Are you well, my darling?"
173
"Who drives me forward like fate?"
"The Myself striding on my back."
174
The clouds fill the watercups of the river, hiding themselves in the distant hills.
175
I spill water from my water jar as I walk on my way,
Very little remains for my home.
176
The water in a vessel is sparkling; the water in the sea is dark.
The small truth has words that are clear; the great truth has great silence.
177
Your smile was the flowers of your own fields, your talk was the rustle of your own mountain pines, but your heart was the woman that we all know.
178
It is the little things that I leave behind for my loved ones,-- great things are for everyone.
179
Woman, thou hast encircled the world's heart with the depth of thy tears as the sea has the earth.
180
The sunshine greets me with a smile. The rain, his sad sister, talks to my heart.
181
My flower of the day dropped its petals forgotten.
In the evening it ripens into a golden fruit of memory.
182
I am like the road in the night listening to the footfalls of its memories in silence.
183
The evening sky to me is like a window, and a lighted lamp, and a waiting behind it.
184
He who is too busy doing good finds no time to be good.
185
I am the autumn cloud, empty of rain, see my fulness in the field of ripened rice.
186
They hated and killed and men praised them.
But God in shame hastens to hide its memory under the green grass.
187
Toes are the fingers that have forsaken their past.
188
Darkness travels towards light, but blindness towards death.
189
The pet dog suspects the universe for scheming to take its place.
190
Sit still my heart, do not raise your dust.
Let the world find its way to you.
191
The bow whispers to the arrow before it speeds forth--"Your freedom is mine."
192
Woman, in your laughter you have the music of the fountain of life.
193
A mind all logic is like a knife all blade.
It makes the hand bleed that uses it.
194
God loves man's lamp lights better than his own great stars.
195
This world is the world of wild storms kept tame with the music of beauty.
196
"My heart is like the golden casket of thy kiss," said the sunset cloud to the sun.
197
By touching you may kill, by keeping away you may possess.
198
The cricket's chirp and the patter of rain come to me through the dark, like the rustle of dreams from my past youth.
199
"I have lost my dewdrop," cries the flower to the morning sky that has lost all its stars.
200
The burning log bursts in flame and cries,--"This is my flower, my death."
201
The wasp thinks that the honey-hive of the neighbouring bees is too small.
His neighbours ask him to build one still smaller.
202
"I cannot keep your waves," says the bank to the river.
"Let me keep your footprints in my heart."
203
The day, with the noise of this little earth, drowns the silence of all worlds.
204
The song feels the infinite in the air, the picture in the earth,
the poem in the air and the earth;
For its words have meaning that walks and music that soars.
205
When the sun goes down to the West, the East of his morning stands before him in silence.
206
Let me not put myself wrongly to my world and set it against me.
207
Praise shames me, for I secretly beg for it.
208
Let my doing nothing when I have nothing to do become untroubled in its depth of peace like the evening in the seashore when the water is silent.
209
Maiden, your simplicity, like the blueness of the lake, reveals your depth of truth.
210
The best does not come alone. It comes with the company of the all.
211
God's right hand is gentle, but terrible is his left hand.
212
My evening came among the alien trees and spoke in a language which my morning stars did not know.
213
Night's darkness is a bag that bursts with the gold of the dawn.
214
Our desire lends the colours of the rainbow to the mere mists and vapours of life.
215
God waits to win back his own flowers as gifts from man's hands.
216
My sad thoughts tease me asking me their own names.
217
The service of the fruit is precious, the service of the flower is sweet, but let my service be the service of the leaves in its shade of humble devotion.
218
My heart has spread its sails to the idle winds for the shadowy island of Anywhere.
219
Men are cruel, but Man is kind.
220
Make me thy cup and let my fulness be for thee and for thine.
221
The storm is like the cry of some god in pain whose love the earth refuses.
222
The world does not leak because death is not a crack.
223
Life has become richer by the love that has been lost.
224
My friend, your great heart shone with the sunrise of the East like the snowy summit of a lonely hill in the dawn.
225
The fountain of death makes the still water of life play.
226
Those who have everything but thee, my God, laugh at those who have nothing but thyself.
227
The movement of life has its rest in its own music.
228
Kicks only raise dust and not crops from the earth.
229
Our names are the light that glows on the sea waves at night and then dies without leaving its signature.
230
Let him only see the thorns who has eyes to see the rose.
231
Set bird's wings with gold and it will never again soar in the sky.
232
The same lotus of our clime blooms here in the alien water with the same sweetness, under another name.
233
In heart's perspective the distance looms large.
234
The moon has her light all over the sky, her dark spots to herself.
235
Do not say, "It is morning," and dismiss it with a name of yesterday. See it for the first time as a new-born child that has no name.
236
Smoke boasts to the sky, and Ashes to the earth, that they are brothers to the fire.
237
The raindrop whispered to the jasmine, "Keep me in your heart for ever."
The jasmine sighed, "Alas," and dropped to the ground.
238
Timid thoughts, do not be afraid of me.
I am a poet.
239
The dim silence of my mind seems filled with crickets' chirp--the grey twilight of sound.
240
Rockets, your insult to the stars follows yourself back to the earth.
241
Thou hast led me through my crowded travels of the day to my evening's loneliness.
I wait for its meaning through the stillness of the night.
242
This life is the crossing of a sea, where we meet in the same narrow ship.
In death we reach the shore and go to our different worlds.
243
The stream of truth flows through its channels of mistakes.
244
My heart is homesick to-day for the one sweet hour across the sea of time.
245
The bird-song is the echo of the morning light back from the earth.
246
"Are you too proud to kiss me?" the morning light asks the buttercup.
247
"How may I sing to thee and worship, O Sun?" asked the little flower.
"By the simple silence of thy purity," answered the sun.
248
Man is worse than an animal when he is an animal.
249
Dark clouds become heaven's flowers when kissed by light.
250
Let not the sword-blade mock its handle for being blunt.
251
The night's silence, like a deep lamp, is burning with the light of its milky way.
252
Around the sunny island of Life swells day and night death's limitless song of the sea.
253
Is not this mountain like a flower, with its petals of hills, drinking the sunlight?
254
The real with its meaning read wrong and emphasis misplaced is the unreal.
255
Find your beauty, my heart, from the world's movement, like the boat that has the grace of the wind and the water.
256
The eyes are not proud of their sight but of their eyeglasses.
257
I live in this little world of mine and am afraid to make it the least less. Lift me into thy world and let me have the freedom gladly to lose my all.
258
The false can never grow into truth by growing in power.
259
My heart, with its lapping waves of song, longs to caress this green world of the sunny day.
260
Wayside grass, love the star, then your dreams will come out in flowers.
261
Let your music, like a sword, pierce the noise of the market to its heart.
262
The trembling leaves of this tree touch my heart like the fingers of an infant child.
263
This sadness of my soul is her bride's veil.
It waits to be lifted in the night.
264
The little flower lies in the dust.
It sought the path of the butterfly.
265
I am in the world of the roads. The night comes. Open thy gate, thou world of the home.
266
I have sung the songs of thy day. In the evening let me carry thy lamp through the stormy path.
267
I do not ask thee into the house.
Come into my infinite loneliness, my Lover.
268
Death belongs to life as birth does. The walk is in the raising of the foot as in the laying of it down.
269
I have learnt the simple meaning of thy whispers in flowers and sunshine--teach me to know thy words in pain and death.
270
The night's flower was late when the morning kissed her, she shivered and sighed and dropped to the ground.
271
Through the sadness of all things I hear the crooning of the Eternal Mother.
272
I came to your shore as a stranger, I lived in your house as a guest, I leave your door as a friend, my earth.
273
Let my thoughts come to you, when I am gone, like the afterglow of sunset at the margin of starry silence.
274
Light in my heart the evening star of rest and then let the night whisper to me of love.
275
I am a child in the dark.
I stretch my hands through the coverlet of night for thee, Mother.
276
The day of work is done. Hide my face in your arms, Mother.
Let me dream.
277
The lamp of meeting burns long; it goes out in a moment at the parting.
278
One word keep for me in thy silence, O World, when I am dead, "I have loved."
279
We live in this world when we love it.
280
Let the dead have the immortality of fame, but the living the immortality of love.
281
I have seen thee as the half-awakened child sees his mother in the dusk of the dawn and then smiles and sleeps again.
282
I shall die again and again to know that life is inexhaustible.
283
While I was passing with the crowd in the road I saw thy smile from the balcony and I sang and forgot all noise.
284
Love is life in its fulness like the cup with its wine.
285
They light their own lamps and sing their own words in their temples.
But the birds sing thy name in thine own morning light,--for thy name is joy.
286
Lead me in the centre of thy silence to fill my heart with songs.
287
Let them live who choose in their own hissing world of fireworks.
My heart longs for thy stars, my God.
288
Love's pain sang round my life like the unplumbed sea, and love's joy sang like birds in its flowering groves.
289
Put out the lamp when thou wishest.
I shall know thy darkness and shall love it.
290
When I stand before thee at the day's end thou shalt see my scars and know that I had my wounds and also my healing.
291
Some day I shall sing to thee in the sunrise of some other world,
"I have seen thee before in the light of the earth, in the love of man."
292
Clouds come floating into my life from other days no longer to shed rain or usher storm but to give colour to my sunset sky.
293
Truth raises against itself the storm that scatters its seeds broadcast.
294
The storm of the last night has crowned this morning with golden peace.
295
Truth seems to come with its final word; and the final word gives birth to its next.
296
Blessed is he whose fame does not outshine his truth.
297
Sweetness of thy name fills my heart when I forget mine--like thy morning sun when the mist is melted.
298
The silent night has the beauty of the mother and the clamorous day of the child.
299
The world loved man when he smiled. The world became afraid of him when he laughed.
300
God waits for man to regain his childhood in wisdom.
301
Let me feel this world as thy love taking form, then my love will help it.
302
Thy sunshine smiles upon the winter days of my heart, never doubting of its spring flowers.
303
God kisses the finite in his love and man the infinite.
304
Thou crossest desert lands of barren years to reach the moment of fulfilment.
305
God's silence ripens man's thoughts into speech.
306
Thou wilt find, Eternal Traveller, marks of thy footsteps across my songs.
307
Let me not shame thee, Father, who displayest thy glory in thy children.
308
Cheerless is the day, the light under frowning clouds is like a punished child with traces of tears on its pale cheeks, and the cry of the wind is like the cry of a wounded world. But I know I am travelling to meet my Friend.
309
To-night there is a stir among the palm leaves, a swell in the sea, Full Moon, like the heart throb of the world. From what unknown sky hast thou carried in thy silence the aching secret of love?
310
I dream of a star, an island of light, where I shall be born and in the depth of its quickening leisure my life will ripen its works like the ricefield in the autumn sun.
311
The smell of the wet earth in the rain rises like a great chant of praise from the voiceless multitude of the insignificant.
312
That love can ever lose is a fact that we cannot accept as truth.
313
We shall know some day that death can never rob us of that which our soul has gained, for her gains are one with herself.
314
God comes to me in the dusk of my evening with the flowers from my past kept fresh in his basket.
315
When all the strings of my life will be tuned, my Master, then at every touch of thine will come out the music of love.
316
Let me live truly, my Lord, so that death to me become true.
317
Man's history is waiting in patience for the triumph of the insulted man.
318
I feel thy gaze upon my heart this moment like the sunny silence of the morning upon the lonely field whose harvest is over.
319
I long for the Island of Songs across this heaving Sea of Shouts.
320
The prelude of the night is commenced in the music of the sunset, in its solemn hymn to the ineffable dark.
321
I have scaled the peak and found no shelter in fame's bleak and barren height. Lead me, my Guide, before the light fades, into the valley of quiet where life's harvest mellows into golden wisdom.
322
Things look phantastic in this dimness of the dusk--the spires whose bases are lost in the dark and tree tops like blots of ink.
I shall wait for the morning and wake up to see thy city in the light.
323
I have suffered and despaired and known death and I am glad that
I am in this great world.
324
There are tracts in my life that are bare and silent. They are the open spaces where my busy days had their light and air.
325
Release me from my unfulfilled past clinging to me from behind making death difficult.
326
Let this be my last word, that I trust in thy love.
1
Թափառական թռչուն ամառան, եկ պատուհանին իմ՝ երգելու ու ճախրելու հեղու
Դեղին տերեվները աշան, որ չունեին երգեր, հոգոցով թափվում են ցած
2
Փոքրիկ թափառականներ թափուր աշխարհի, թողեք ոտնահետքերը ձեր իմ բառերում
3
Աշխարհն իր անսահմանության դիմակն է հանում իր սիրածի առաջ
Դառնալով փոքրիկ՝ ինչպես երգ, ինչպես հատիկ համբույր հավերժության
4
Աշխարհի արցունքներն են պահում՝ ժպիտները նրա ծաղկունքում
5
Հզոր անապատն է այրվում մեկ շիվ սեզի սիրո համար, որը գլուխը շարժելով ծիծաղում, թռնում է ու հեռանում
6
թէ արտասվում ես, երբ կարոտ ես արևին, կարոտում ես նաև աստղերին
7
Ավազները ճամփիդ աղաչում են երգիդ ու խաղերիդ համար, կաքավող ջուր.
Կկրե՞ս դու արդյոք բեռը նրանց կաղության
8
Թախծոտ դեմքը նրա, հալածում է երազներն իմ, անձրևի պես գիշերվա
9
Երազեցինք մի օր, թէ օտարներ ենք,
Արթնացանք, գտնելու, որ հարազատ էնք եղել միմյանց:
10
Ողբն իմ սրտում հագչեց խաղաղության, ինչպես երեկոն՝ լուռ ծառերում:
11
Ինչ-որ անտես մատներ, ծույլ զեփյուռի նման, տաղում են ստրիս վրա, կոհակների մեղեդին
12
Օվ ծովա՜կ, ո՞րն է լեզուն քո
- Լեզուն հավերժական հարցի Օվ երկինք, ո՞րն ՝ լեզուն պատասխանի
- Լեզուն հավերժի լռության
13
Սիրտ իմ ունկնդրի'ր շշուկներն աշխարհի, բառերը՝ որոնցով սիրահետում է նա քեզ
14
Առեղծվածն արարչության՝ գիշերվա խավարի պես՝ ահագին
Մոլորությունները գիտելիքի՝ վաղորդյան մշուշի նման
15
Սերդ մի թառեցրու անդունդի եզերքին, քանզի թէ բարձր է դա
16
Նստեցի պատուհանիս այս առավոտ, որտեղ աշխարհն ինչպես անցորդ, կանգ է առնում մի պահ, ողջունում ու անցնում
17
Փոքրիկ խոհերն այս շրշյունն են տերևների, իրենց վայելքի շշուկներն ունեն՝ դրանք իմ մտքերում
18
Չես տեսնի թէ ինչ ես դու, տեսածդ՝ լոկ ստվերն է քո
19
Հիմար են մտքերը իմ, բղավում են Քո երգերի միջով՝ իմ Տեր
Տո՜ւր ինձ միայն ունկնդրել
20
Անկարող եմ լավագույնը ընտրել
Լավագունն է, որ ընտրում է ինձ
21
Նրանք, որ կրում են լապտերը մջքին, ստվերներ են նետում իրենց դիմաց
22
Գոյությունն իմ՝ հավերժ անակնկալ, և որն է՝ կյանք
23
Մենք տերևներն էնք խշխշան, ձայն ունենք, որ պատասխանում է մրրիկներին, իսկ ո՞վ ես դու, այսքան լռիկ
- ես ընդամենը՝ ծաղիկ
24
Հանգիստն աշխատանքինն է, ինչպես կոպն է աչքին
25
Մարդը՝ մանո'ւկ է ծնված, զորությունը նրա՝ զորությունն է աճի
26
Տերը պատասխանն է հայցում ծաղիկների համար, որ նվիրում է մեզ,, և ոչ թէ արևի ու երկրի
27
Լույսը, որ մերկ մանկան նման խաղում է թփերում, երջանկաբար չգիտի, որ մարդը կարող է ստել
28
Օ՜վ գեղեցկուհի, գտի'ր քեզ սիրո մեջ, և ոչ շողոքորթանքում հայելու
29
Սիրտս ալիքներով իր, ծեծում է ափերն աշխարհի, արցունքներով թողնելով ինքնագիրը՝ «ես սիրում եմ քեզ» բառերով
30
Լուսին, ինչին՞ ես սպասում
Ողջունելու արևին, ումը ճանապարհ պիտի տամ
31
Ծառերը մոտենում են պատուհանիս, որպես կարոտի ձայնը համր երկրի
32
Իր իսկ առավոտներն անակնկալ են Աստծուն
33
Կյանքն իր հարստությունն է գտնում աշխարհի պահանջներում, իսկ իր արժեքը՝ սիրո
34
Ցամաքած հունը գետի չի գտնում երախտագիտություն իր անցյալի համար
35
Թռչունը երազում է լինել ամպ, իսկ ամպը՝ թռչուն
36
Ջրվեճը երգում է - ես գտնում եմ երգն իմ, երբ ազատությունն եմ իմ գտնում
37
Չեմ կարող ասել ինչու է սիրտն այս նվաղել լռությամբ
փոքրիկ կարիքների համար, որ երբեք չի խնդրել, հիշել կամ իմացել
38
Կին, երբ ճեմում էս տնտեսությանդ գործերում, երգում են ձեղքեր ու ոտքերդ ինչպես սարի առվակն իր խճերում
39
Արևը գնում է կտրելու ծովն արևմուտքի, վերջին ողջույնն իր թողնելով արևելքին
40
Մի մեղադրիր կերակրին, երբ չունես ախորժակ
41
Ծառերը երկրի կարոտների նման, ոտնաթաթերին կանգնած, երկնքին են ծիկրակում
42
Ժպտացիր ու խոսեցիր ինձ հետ ոչնչից և զգացի որ սպասել եմ սրան՝ երկար
43
Լուռ են ձկները ծովում, կենդաններն աղմկոտ՝ հողին, երգում է թռչունը օդում,
Մարդն կրում է իր մեջ լռությունը ծովի, աղմուկները երկրի ու երաժշտությունն օդի
44
Աշխարհը վազում է լարերով կարկամած սրտի, տաղելով մեղեդին տխրության
45
Նա զենքերն իր սարքեց իրեն աստված: Երբ հաղթում են զենքերը, նա հաղթում է ինքն իրեն
46
Աստված ինքնաճանաչվում է արարչությամբ
47
Ստվերն իր քողով ծածկված, հետևում է լույսին՝ թաքուն խոնարհությամբ, իր լռիկ քայլերով սիրո
48
Աստղերը չեն վախենում՝ որպես լուսատիտիկ երևալ
49
Երախտապարտ եմ Քեզ, որ չեմ որևէ անիվ զորության, այլ մասն եմ ապրող արարածների, որ ճզմվում են դրանց տակ
50
Միտքը սուր է, բայց ոչ տարածուն, խրվում է ամեն կետում սակայն չի շարժվում
51
Քո կուռքը փշրվեց փոշու, հաստատելու՝ որ փոշին Տիրոջ ավելին է քան կուռքը քո
52
Մարդը չի բացահայտում իրեն իր պատմությամբ, նա պաքարով կերտում է այն
53
Ապակէ լուսամփոփը նախատում է կավեղենին՝ իրեն զարմիկ կոչելիս, բարձրանում է լուսինը, և կանթեղն ապակէ կեղծաժպիտ, կոչում է նրան «իմ սիրելի, սիրելի քույրիկ»
54
Ալիքի ու ճայի պես հանդիպում էնք ու մոտենում: Ճայը ճախրում է, ալիքը գլորվում հեռու, բաժանվում ենք
55
Օրն իմ ավարտված է, և ափ քաշված նավակի պես, լսում եմ երեկոյան պարեղանակն ալիքների
56
Կյանքը ընծայված է մեզ, և մենք վաստակում ենք այն՝ թողնելով
57
Մենք ամենամոտն էնք մեծագույնին, երբ գերազանց էնք խոնարհությամբ
58
Ճնճղուկը ցավում է սիրամարգի պոչի բեռի համար
59
Երբեք մի վախեցիր պահերից, - այդպես է երգում ձայնը հավերժության
60
Փոթորիկն ամենակարճ ուղին է փտրում, ճանապարհներից դուրս ու ավարտվում ոչ-մի-տեղում
61
Վերցրու իմ գինին ի'մ գավաթով, ընկեր
Այն կորցնում է պսակն իր փրփրուրի, այլի մեջ լցվելիս
62
Կատարյալը պճնում է իրեն գեղեցկությամբ, հանուն անկատարի սիրո
63
Աստված ասում է մարդուն «ես բուժում եմ քեզ և դա է պատճառը ցավիդ, սիրում եմ քեզ, և ուրեմն՝ պատժում»
64
Շնորհակալ եղեք բոցին՝ իր լույսի համար, բայց չմոռանաք կանթեղին խավարում, իր անխախտ համբերությամբ
65
Փոքրիկ խոտ, փոքրիկ են քայլերը քո, բայց դու տիրում ես հողին՝ քո քայլքի տակ
66
Նորածին ծաղիկը բացում է կոկոնն իր ու արտասվում, «Սերելի Աշխարհ, խնդրում եմ՝ չթառամես»
67
Աստված հոգնում է մեծ կայսրություններից, բայց երբեք ոչ՝ փոքրիկ ծաղիկներից
68
Սխալը չի կարող հանդուրժել պարտություն, իսկ Ճիշտը՝ կարող է
69
«Ես իմ ամբողջ ջուրը տալիս եմ խնդությամբ,- երգում է ջրվեժը,- թեև դրա չնչինն էլ բավական է ծարավին»:
70
Ո՞ւր է շատրվանն այն, որ այս ծաղիկներն է նետում անդադար, բռնկման մեջ բերկրանքի
71
Փայտահատի կացինը, մուրաց իր կոթը՝ ծառից
Ծառն այն տվեց
72
Սրտիս մենության մեջ ես զգում եմ հառաչն այրիացած երեկոյի, պարուրված մշուշ ու անձրևով:
73
Պարկեշտութիւնը հարստություն է, որ ծագում է սիրո առատությունից
74
Մշուշն ինչպես սերը, խաղում է սրտի հետ սարերի, բացելով սքանչելիքներ գեղեցկության
75
Մենք տարընթերցում էնք աշխարհը և ասում՝ թէ այն խաբում է մեզ
76
Երգիչ քամին դուրս է եկել ծով ու անտառ՝ իր ձայնը փնտրելու
77
Յուրաքանչյուր մանուկ գալիս է ուղերձով, որ Աստված դեռ չի հուսահատվել մարդուց:
78
Խոտն իր ամբոխն է փնտրում երկրում
Ծառն իր մենությունը՝ երկնքում
79
Մարդը պարսպվում է ինքն իրենից
80
Ջայնը քո, իմ ընկեր, շրջում է իմ սրտում ինչպես խուլ ձայնը ծովի՝ ունկնդիր նոճիներում:
81
Ի՞նչ է այս անտես բոցը խավարի, որի առկայծումն են աստղերը
82
Թող կյանքը լինի գեղեցիկ՝ ամառվա ծաղիկների պես, իսկ մահն՝ աշնան տերևների
88
Բարին գործել ցանկացողը դարպասն է թակում, Դարպասը բաց է սիրողին
84
Մահվան մեջ բոլորը դառնում են մեկ, իսկ կյանքում՝ մեկը վերածվում է շատերի
Կրոնները կդառնան մեկ, երբ Աստված մահանա
85
Նկարիչը սիրահարն է բնության, դրա համար ստրկուն ու տերն է նրա
86
Ինչքա՞ն հեռու էս դու ինձանից, Ո՜վ պտուղ
Ես թաքնված եմ քո սրտում, Ո՜վ ծաղիկ
87
Կարոտն այս նրա համար է, ով զգացվում է խավարում, բայց անտես է օրվա մեջ
88
Դու շաղի մեծ կաթիլ ես շուշանի տերևի տակ, ես փոքրիկը՝ տերևեին, ասաց շաղիկը լճակին:
89
Պատյանը գոհ է իր բթությամբ, երբ պաշտպանում է սրությունը թրի
90
Խավարում Նա երևում է որպես միատեսակ, լույսի տակ՝ Նա երևում է բազմազան
91
Մեծ երկիրն իրեն հյուրընկալ է սարքում խոտի օգնությամբ
92
Ծնունդ ու մահը տերևների, փոքրիկ շառավիղն են պտտահողմի, որի գալարները մեծ պտտվում են հանդարտ՝ աստղերում
93
Զորությունն ասաց աշխարհին «դու իմն ես»
Աշխարը բանտված պահեց նրան՝ իր գահին
Սերն ասաց աշխարհին «քոնն եմ Ես»
Աշխարհը նրան տվեց ազատությունն իր տան
94
Մշուշը նման է երկրի իղձերին, թաքցնում է այն, ինչի համար արտասվում է
95
Հանդա'րտ սիրտ իմ, հսկա ծառերն այս աղոթքներ են
96
Պահի աղմուկը ծաղրում է երաժշտությունն Հավերժի:
97
Խորհում եմ անցած դարերց, որ լողացին կյանքի, սիրո և մահվան հոսքի վրա և մոռացված են, և զգում եմ ազատությունը վերանալու:
98
Տխրությունն իմ սրտի, հարսանեաց քողն է նրա,
Սպասում է գիշերվա համբարձման
99
Մահվան կնիքն արժեվորում է դրամը կյանքի, կյանքով գնելու այն՝ ինչն անգին է իրականում:
100
Ամպը խոնարհ կանգնած էր երկնքի անկյունում։
Առավոտն այն պսակեց շքեղությամբ։
101
Փոշին ծաղրանք է ստանում, ի պատասխան՝ առաջարկելով ծաղիկներն իր։
102
Մի դանդաղիր՝ հավաքելու ծաղիկներ, այլ անցիր, քանզի ծաղիկները կշարունակեն ծաղկել քա ամբողջ ճանապարհին
103
Արմատները Ճյուղեր են հողում,
Ճուղերն՝ արմատներ երկնքում
104
Մեղեդին հեռավոր ամառվա թափառում է Աշնան շուրջ, փնտրելով բույն իր նախկին
105
Մի վիրավորիր ընկերոջդ՝ պարտ տալով արժանիքներ քո սեփական գրպանից։
106
Անանուն օրերի հպումը կպչում է իմ սրտին, ինչպես մամուռները՝ ծեր ծառի շուրջ։
107
Արձագանքը ծաղրում է իր ծնողին, ապացուցելու՝ թէ ի'նքն է բնօրինակ:
108
Աստված ամաչում է, երբ բարեկեցիկը պարծենում է Իր հատուկ բարեհաճությամբ:
109
Ես իմ ստվերն եմ գցում իմ ճանապարհին, քանզի ճրագ ունեմ, որը չի վառվել։
110
Մարդը մտնում է աղմկոտ ամբոխի մեջ՝ խեղդելու սեփական աղմուկն իր լռության:
111
Այն, ինչ ավարտվում է ուժասպառությամբ՝ մահն է, բայց կատարյալ ավարտը անվերջում է
112
Արևն ունի իր լուսազգեստը պարզ։ Ամպերը զարդարված են շքեղությամբ:
113
Բլուրները կարծես ճիչերն են մանուկների, ովքեր ձեռքերն են մեկնում՝ փորձելով որսալ աստղեր։
114
Ճանապարհը միայնակ է իր ամբոխում, քանզի սիրված չէ այն
115
Զորության վրա, որ պարծենում է իր չարաճճիություններով, ծիծաղում են թափվող տերեւները դեղին եւ ամպերը անցնող:
116
Երկիրն ինձ համար բզզում է այսօր, արևի տակ, ինչպես կինն իր պտույտում, հին ժամանակների ինչ-որ բալլադ մի մոռացված լեզվով
117
Խոտի շյուղը արժեքն է հսկա աշխհարի, որտեղ այն աճում է
118
Երազը կինն է, որ պիտի խոսի,
Քունն՝ ամուսինը, լռությամբ տառապող
119
Երեկոն համբուրում է հեռացող օրվան, շշնջալով - «ես մահն եմ, քո մայրը: Ես պիտի տամ քեզ նոր ծնունդ»
120
Ես զգում եմ գեղեցկությունը քո՝ մութ գիշեր, ինչպես գեղեցկությունը սիրված կնոջ՝ երբ նա մարում է կանթեղը:
121
Ես իմ աշխարհում, որը ծաղկում է, կրում եմ աշխարհները ձախողված:
122
Հարազատ ընկեր, զգում եմ լռությունը մեծ մտքերիդ այս մայիսյան մթնշաղի ծովափում՝ ալիքներին ուկնդրելիս
123
Թռչունը բարիգործություն է կարծում ՝ ձկանը ճախրեցնել օդում
124
«Լուսնի մեջ գրեցիր քո սիրո նամակը ինջ» գիշերն ասաց արևին:
«Խոտերին եմ թողնում պատասխանն իմ՝ արցունքներով»:
125
Մեծը մանուկ է ծնված. մահանալիս, նա աշխարհին է տալիս իր մանկությունը մեծ:
126
Ոչ թէ զարկերը մուրճի, այլ ջրի պարն է կոչում խճաքարերը կատարելության
127
Մեղուները ծաղիկներից մեղր են ըմպում և երախտագիտություն մրմջում՝հեռանալիս:
Գռեհիկ թիթեռը վստահ է, որ ծաղիկներն իրեն են պարտական։
128
Հեշտ է լինել անկեղծ, երբ չես սպասում ամբողջ ճշմարտությունն ասելուն:
129
Հնարավորն հարցրեց անհնարին. «որտե՞ղ է բնակարանը քո»
«Երազներում անհամբերի» եղավ պատասխանը
130
Եթէ փակես դուռդ բոլոր սխալների առաջ, ճշմարտությունը կմնա դրսում
131
Լսում եմ ինչ-որ բաների սոսափ՝ տխրության ետևում իմ սրտի, չեմ կարող տեսնել դրանք:
132
Հանգիստն իր գործունեության մեջ աշխատանք է:
Ծովի անդորրը՝ ալեկոծում։
133
Տերևը դառնում է ծաղիկ, երբ սիրում է
Ծաղիկը երկրբագելով է դառնում է միրգ
134
Արմատներն հողում, չեն պահանջում պարգև ՝ ճյուղերը պտղաբեր անելու համար:
135
Այս անձրևոտ երեկո անհանգիստ է քամին.
Նայում եմ ճոճվող ճյուղերին և խորհում մեծության մասին ամեն ինչի:
136
Փոթորիկը կեսգիշերի, կարծես մի հսկա բալիկ,
արթնացած անժամանակ, խաղում է ու ճվճվում
137
Իզուր ես ալիքներ բարձրացնում, որ հետևես սիրեկանիդ:
Ո՜վ ծով, միայնակ հարսիկ փոթորկի ։
138
«Ամաչում եմ դատարկությունից իմ» Բառն ասաց Աշխատանքին
«Ճանաչում եմ աղքատությունն իմ, քեզ տեսնելիս» Աշխատանքն ասաց Բառին
139
Ժամանակը հարստությունն է փոփոխության, բայց ժամացույցն իր ծաղրաքով այն սարքում է փոփոխություն՝ առանց հարստության
140
Ճշմրտությունն իր հագուստում, փաստերը համարում է նեղ
Շարժվում է ավելի ազատ՝ գեղարվեստում
141
Երբ ճանապարհորդում էի այս ու այն կողմ, ես հոգնել էի քեզնից, ո՛վ Ճանապարհ, Բայց հիմա, երբ դո'ւ ես ինձ տանում ամենուր, ես սիրահարված եմ քեզ:
142
Թող մտածեմ, որ այդ աստղերի մեջ մեկը կա, որն առաջնորդում է կյանքն իմ՝մութ անհայտության միջով:
143
Կի՛ն, մատներիդ շնորհով շոշափեցիր իրերին իմ ու կարգը երաժշտության պես ստացվեց։
144
Մի տխուր ձայն իր բույնն ունի ավերակների մեջ տարիների
Այն երգում է ինձ գիշերում, «Ես սիրել եմ քեզ»:
145
Բոցավառ կրակն զգուշացնում է ինձ իր իսկ փայլով:
Փրկիր ինձ մոխրի տակ թաքնված մեռնող ածուխներից:
146
Ես իմ աստղերն ունեմ երկնքում,
Բայց ա՜խ չվառված փոքրիկ ճրագ իմ տան:
147
Մեռած խոսքերի փոշին կպել է քեզ։
Լվացեք ձեր հոգին լռությամբ:
148
Կյանքում բացեր են մնացել, որոնցով գալիս է տխուր մեղեդին մահվան:
149
Աշխարհը բացել է լուսեղեն սիրտն իր՝ Առավոտյան։
Դո'ւրս արի, սիրտ իմ, քո սիրով դիմավորելու այն:
150
Մտքերն իմ փայլում են շողացող տերևների հետ, և իմ սիրտը երգում է այս արևալույսի հպումով.
Կյանքն իմ ուրախ է ամենի հետ լողալ դեպի տարածության կապույտ, դեպի խավարը ժամանակի:
151
Մեծ զորությունն Աստուծո զեփյուռի մեջ է մեղմ, և ոչ թե փոթորկի:
152
Սա երազ է, որում անկապ են ամեն ինչ, և ճնշում են դրանք:
Կգտնեմ նրանց Ք'ո մեջ հավաքված, երբ արթնանամ, և կլինեմ ազատ:
153
«Ո՞վ կա այնտեղ, ստանձնի պարտականություններն իմ»: հարցրեց արևը, մայրամուտին:
«Ես կանեմ ինչ կարող եմ, Վարպետ իմ», - ասաց ճրագը հողէ:
154
Թերթիկները պոկելով՝ չեք հավաքում գեղեցկությունը ծաղկի:
155
Լռությունը կկրի ձայնը քո, ինչպես բույնը՝ թռչունին նիրհող
156
Մեծը քայլում է Փոքրի հետ առանց վախի:
միջակը հեռու է մնում:
157
Գիշերը բացում խաղիկները թաքուն, և թույլ տալիս օրվան՝ ստանալ երախտագիտություն
158
Զորությունը որպես երախտագիտություն է ընդունում վիշտերն իր զոհերի։
159
Երբ ուրախանում ենք մեր լիությամբ, այնժամ կարող ենք ուրախությամբ բաժանվել մեր պտուղներից:
160
Կաթիլներն անձրևի երկիրն համբուրեցին շշնջալով. «Մենք քո կարոտ զավակներն ենք, մայրի՛կ, վերադարձանք քե մոտ՝ երկնքից»:
161
Սարդոստայնը ձևացնում է, թե որսում է ցողի կաթիլներ և և որսում է ճանճեր:
162
Սե՜ր, երբ դու գալիս ես ցավի վառվող ճրագը ձեռքիդ, ես կարող եմ տեսնել քո դեմքը և ճանաչել քեզ որպես երանություն:
163
«Ուսյալն ասումն է, որ մի օր լույսը քո այլևս չի լինի» լուսատիտիկն ասաց աստղերին
Աստղերը չտվեցին պատասխան
164
Երեկոյան մթնշաղին ինչ-որ վաղ արշալույսի։ թռչուն գալիս է իմ լռության բույնը:
165
Խոհերն անցնում են իմ մտքում, ինչպես բադերի երամներ երկնքում:
Ես լսում եմ թևերի ձայնը նրանց.
166
Ջրատարը սիրում է մտածել, որ գետի գոյության նպատակը իրեն ջուր մատակարարելն է
167
Աշխարհն հոգիս համբուրեց իր ցավով՝ խնդրելով վերադարձն իր՝ երգերով։
168
Այն, ինչ ճնշում է ինձ, դա իմ հոգին է փորձում դուրս գալ աշխարհ,
կամ գուցէ հոգին է աշխարհի թակում սիրտն իմ՝ մուտքի համար:
169
Միտքը սնվում է իր իսկ խոսքերով և աճում։
170
Սիրտն իմ ընկղմեցի լռության ժամի մեջ, այն լցվեց սիրով
171
Կամ աշխատանք ունես, կամ ոչ։
Երբ պետք է ասել, «եկեք մի բան անենք»՝ սկսվում է չարաճճիությունը:
172
Արևածաղիկը կարմրեց, որ անանուն ծաղիկին հարազատ լինի:
Արևը ծագեց ու ժպտաց՝ ասելով. «Լա՞վ ես, սիրելիս»։
173
«Ո՞վ է ինձ ճակատագրի պես առաջ տանում»։
«Ես ինքս եմ՝ քայլում իմ մեջքին».
174
Ամպերը լցվում են ջրերով գետի՝ թաքնվելով հեռավոր բլուրների մեջ։
175
Ես քայլելիս թափում եմ ջուրն իմ սափորից
Շատ քիչ է մնում իմ տան համար
176
Շողշոժում է ջուրն նոթում, ծովի ջուրն է խավար:
Փոքր ճշմարտությունն ունի հստակ բառեր, մեծ ճշմարտությունը՝ մեծ լռություն:
177
Քո ժպիտը քո դաշտերի ծաղիկներն էին, քո զրուցը՝ քո լեռնային սոճիների խշխշոցը, բայց քո սիրտը այն կինն էր, որին բոլորս ճանաչում ենք:
178
փոքրիկ բաներն են, որ թողնում եմ իմ սիրելիներին, մեծերը՝ բոլորի համար են
179
Woman, thou hast encircled the world's heart with the depth of thy tears as the sea has the earth. Կի՛ն, դու քո արցունքների խորությամբ պարուրել ես աշխարհի սիրտը, ինչպես ծովը՝ երկիրը:
180
Արևը ողջուն է ինձ ժպիտով: Անձրևը՝ նրա թախծոտ քույրը, խոսում է սրտիս հետ
181
Օրվա ծաղիկս թափեց իր թերթիկները մոռացված։
Երեկոյան այն հասունացավ հիշողության ոսկե պտղի:
182
Ես նման եմ գիշերվա ճանապարհին, որը լուռ լսում է իր հիշողությունների ոտնաձայները:
183
The evening sky to me is like a window, and a lighted lamp, and a waiting behind it. Երեկոյան երկինքը ինձ համար պատուհան է, վառվող կանթեղ և սպասում՝դրա ետևում
184
Բարիք գործելու համար շատ զբաղվածը, ժամանակ չունի բարի լինելու
185
Ես աշնան անանձրևի ամպ եմ, իմ լիությունը տես բրնձի ծաղկող արտերում
186
Նրանք ատում էին և սպանում, իսկ մարդիկ գովում էին նրանց:
Բայց Աստված ամոթից շտապում է նրա հիշատակը թաքցնել կանաչ խոտերի տակ։
187
Ոտքի մատները այն մատներն են, որոնք թողել են իրենց անցյալը:
188
Խավարը շարժվում է դեպի լույս, իսկ կուրությունը՝ դեպի մահ:
189
Ընտանի շունը կասկածում է տիեզերքին, որ դավ է նյութում է իր տեղն զբաղեցնելու համար:
190
Հանգիստ նստիր սիրտս, մի՛ բարձրացրու փոշիդ։
Թող աշխարհը գտնի ճանապարհն իր դեպի ձեզ:
191
Աղեղը շշնջում է նետին, նախքան սլացքը նրա «Իմն է ազատությունն քո»:
192
Կին, քո ծիծաղի մեջ կյանքի աղբյուրի երաժշտությունն է։
193
Միտքը՝ ողջ տրամաբանական, նման է դանակի, որն ունի միայն շեղբ:
Այն արնահոսում է օգտագործող ձեռքը:
194
Աստված սիրում է մարդու կանթեի լույսն ավելի, քան սեփական ստղերը
195
Աշխարհն այս վայրի փոթորիկների աշխարհն է, որը զսպվում է գեղեցկության երաժշտությամբ:
196
«Սիրտս նման է քո համբույրի ոսկե տապանին», - ասաց մայրամուտի ամպը արևին:
197
Հպվելով կարող ես սպանել, հեռու մանալով՝ կարող ես տիրանալ:
198
Ծղրիդի ծղրտոցը ու անձրևի շրշյունը գալիս են ինձ մթության միջից, ինչպես երազների խշխշոցը անցյած պատանեկությունից:
199
«Ես կորցրեցի իմ ցողի կաթիլը», - բացականչում է ծաղիկը առավոտվա երկնքին, որը կորցրել էր իր բոլոր աստղերը:
200
Այրվող գերանը բռնկվում է բոցից և գոռում. «Սա իմ ծաղիկն է, իմ մահը»:
201
Կրետը կարծում է, որ հարեւան մեղուների փեթակը շատ փոքր է։
Հարևանները նրան խնդրում են կառուցել էլ ավելի փոքր:
202
«Չեմ կարող պահել ալիքները քո», - ասում է ափը գետին:
«Թույլ տուր, որ ոտնահետքերը քո պահեմ իմ սրտում»։
203
Օրը այս փոքրիկ երկրի աղմուկով խեղդում է բոլոր աշխարհների լռությունը։
204
Երգը զգում է անսահմանությունը օդււմ, պատկերը՝ երկրի վրա,
բանաստեղծությունը օդում և հողում;
Քանի որ նրա խոսքերը իմաստն ունեն քայլելու և բաբախող երաժշտություն:
205
Երբ արևը մայր է մտնում դեպի արևմուտք, նրա արևելքը առավոտյան՝ լուռ կանգնած է նրա առջև։
206
Let me not put myself wrongly to my world and set it against me. Թող անճիշտ դիրք չբռնեմ իմ աշխարհի հանդեպ՝ մղելով նրան ինձ ընդեմ
207
Գովեստն ամաչեցնում է ինձ, քանի որ ցաքուն աղաչում եմ դրա համար
208
Թող ոչինչ չանելս, երբ անելիք չունեմ, հանգիստ գտնի իր խաղաղության խորքում, ինչպես ծովափնյա երեկոն, երբ լռում է ջուրը:
209
Աղջիկ, քո պարզությունը, ինչպես լճի կապույտը, բացահայտում է քո ճշմարտության խորությունը:
210
Լավագույնը չի գալիս միայնակ: Այն գալիս է ամենի ընկերակցությամբ:
211
God's right hand is gentle, but terrible is his left hand. Մեղմ է Աջ ձեռքը Աստուծու, սակայն սարսափելի է ձախը
212
Իմ երեկոն եկավ օտար ծառերի մեջ և խոսեց լեզվով, որն իմ առավոտյան աստղերը չգիտեին:
213
Գիշերային խավարը մի պարկ է, որը պայթում է արշալույսի ոսկով:
214
Մեր ցանկությունը ծիածանի գույներ է տալիս կյանքի ունայն մշուշներին ու գոլորշիներին:
215
Աստված ցանկանուն է հետ նվաճել ծաղիկներն իր, որպես մարդու ձեռքից նվեր
216
Իմ տխուր մտքերը ծաղրում են ինձ՝ հարցնելով իրենց սեփական անունները:
217
Պտղի ծառայությունը թանկ է, ծաղկի ծառայությունը՝ քաղցր, բայց թող իմ ծառայությունը լինի տերեւների ծառայություն՝ իր խոնարհ նվիրվածության ստվերում։
218
Սիրտս իր առագաստներն է պարզել պարապ քամիներին, դեպի ցնորական ամենուրի կղզին
219
Մարդիկ դաժան են, բայց Մարդը բարի:
220
Դարձրու ինձ քո բաժակը և թող լիությունն իմ լինի քեզ և քո համար:
221
Փոթորիկը նման է ցավի մեջ գտնվող ինչ-որ աստծու աղաղակի, ում սերը մերժում է երկիրը:
222
Աշխարհը չի արտահոսում, որովհետև մահը ճեղք չէ:
223
Life has become richer by the love that has been lost. Կյանքը հարստացավ սիրով, որը կորավ
224
Բարեկամս, քո մեծ սիրտը փայլեց Արևելքի արշալույսով, ինչպես միայնակ բլրի ձյունառատ գագաթը լուսաբացին:
225
Մահվան աղբյուրը ստիպում է կյանքի հանդարտ ջրին խաղալ։
226
Նրանք, ովքեր ամեն ինչ ունեն, քան քեզ, Աստված իմ, ծիծաղում են նրանց վրա, ովքեր ոչինչ չունեն քեզնից բացի:
227
Կյանքի շարժումն իր հանգիստն ունի իր մեղեդու մեջ։
228
Քացիները միայն փոշի էն բարձրանում, և ոչ թե բերքը երկրից:
229
Մեր անուններն այն լույսն են, որը գիշերով առկայծում են ծովի ալիքների վրա և մեռնում է առանց ստորագրության։
230
Թող միայն փշերը տեսնի, ով աչք ունի՝ վարդը տեսնելու:
231
Ոսկեզօծեք թևերը թռչնի, և նա այլևս երբեք չի ճախրի երկնքում:
232
ՄԵր երկրի նույն ջրաշուշանը ծաղկում է նույ քաղցրությամբ, այստեղ՝ օտար ջրերում, ուրիշ անվան տակ:
233
Սրտի աչքերին հեռավորությունը մեծ է թվում:
234
Լուսբի լույսը ամբողջ երկնքինն է, խավար կետերը՝ միայն իրենը:
235
Մի ասա՝ «Առավոտ է» և աբտեսիր այն երեկվա անունով։ Տե'ս կարծես առաջին անգամ, որպես նորածին բալիկ, որն անուն չունի:
236
Ծուխը պարծենում է երկնքին, մոխիրը՝ երկրին, թէ կրակի եղբայրներ են։
237
Կաթիլը անձրևի շշնջաց հասմիկին՝ «Պահիր ինձ ընդմիշտ քո սրտում»: Հասմիկն հառաչեց՝ «ափսո՜ս», կաթեցնելով հողին։
238
Երկչոտ մտքեր, մի' վախեցեք ինձնից: Բանաստեղծ եմ ես։
239
Մշուշոտ լռությունը մտքիս, կարծես, լցված է ծղրիդների ծղրունով՝ գորշ մթնշաղով ձայնի:
240
Հրթիռներ, ձեր վիրավորանքը աստղերին՝ հետևում է ձեզ դեպի երկիր:
241
Առաջնորդեցիր Դու ինձ իմ օրվա մարդաշատ ճամփորդությունների միջով դեպի երեկոյան մենությունն իմ: Գիշերվա լռության մեջ սպասում եմ դրա խորդհրին:
242
Կյանքն այս հատումն է ծովի, որտեղ հանդիպում ենք նույն, նեղ նավակի վրա։ Մահվան մեջ մենք հասնում ենք ափ և գնում մեր աշխարհները տարբեր։
243
Ճշմարտության հոսքը հոսում է իր սխալների ուղիներով:
244
Սիրտն իմ կարոտում է այսօր քաղցրիկ ժամին՝ ժամանակի ծովերից այն կողմ:
245
Թռչունների երգը վաղօրդյան լույսի արձագանքն է երկրից երկինք:
246
«Դու շա՞տ հպարտ ես ինձ համբուրելու համար»։ առավոտյան լույսը հարցնում է հրանունկին.
247
«Ինչպե՞ս կարող եմ երգել քեզ և երկրպագել, ով Արև»: հարցրեց փոքրիկ ծաղիկը: «Քո մաքրության պարզ լռությամբ», - պատասխանեց արևը:
248
Մարդը կենդանուց վատ է, երբ կենդանի է։
249
Մութ ամպերը դառնում են դրախտի ծաղիկներ, երբ համբուրում է լույսը:
250
Թող սուրը չծաղրի բռնակն իր՝ բութ լինելու համար։
251
Գիշերվա լռությունը խորունկ կանթեղի պես վառվում է լույսով իր ծիրկաթնի։
252
Կյանքի արևոտ կղզու շուրջ օր ու գիշեր փքվում է մահվան անսահման երգը ծովի:
253
Մի՞թե սարն այս նման չէ ծաղկի՝ իր բլուրների թերթիկներով, ըմպում է լույս արևի:
254
Իրականն իր իմաստով սխալ կարդացված և անտեղի շեշտադրումներով անիրականն է:
255
Գտի՛ր գեղեցկությունը քո, սիրտ իմ՝ աշխարհի շարժումից, ինչպես նավակը, որն ունի շնորհը քամու և ջրի։
256
Աչքերը հպարտ չեն իրենց տեսողությամբ, այլ իրենց ակնոցներով։
257
Ապրում եմ փոքրիկ իմ աշխարհում և վախենում այն դարձնել ավելի փոքրիկ: Բարձրացրո՛ւ ինձ աշխարհը Քո և թույլ տուր ունենալ ազատություն ուրախությամբ կորցնելու ամենը իմ:
258
Կեղծիքը երբեք չի դառնա ճիշտ՝ հասնելով իշխանության:
259
Սիրտս իր երգի ալիքներով փափագում է շոյել կանաչ աշխարհն այս արևոտ օրվա:
260
Ճամփեզրի խոտ, աստղին սիրիր, և երազանքները քո դուրս կգան ծաղիկներով:
261
Թող քո մեղեդին սրի պես խոցի շուկայի աղմուկը մինչև սիրտը նրա:
262
Դողդոջուն տերևներն այս ծառի հպվում են իմ սրտին, ասես նորածին մանկան մատիկներ:
263
Հոգուս տխրությունն այս, հարսի քողն է նրա։ Այն սպասում է, բացվելուն գիշերում:
264
Փոքրիկ ծաղիկը ընկած է փոշու մեջ: Այն փնտրում էր ուղին թիթեռի:
265
Ես ճանապարհների աշխարհում եմ։ Գիշերը գալիս է. Բացի՛ր քո դարպասը, ո՛վ տան աշխարհ:
266
Ես երգել եմ օրերի երգերը Քո։ Թույլ տուր երեկոյան, քո ճրագը տանեմ փոթորկոտ ճանապարհով։
267
Ես չեմ կանչում քեզ տուն; Եկ իմ անսահման մենության մեջ, իմ սիրելի:
268
Մահը կյանքինն է, ինչպես ծնունդը։ Քայլը բարձրացումն է ոտքի, ինչպես դնելը:
269
Ես սովորել եմ պարզունակ իմաստը շշուկների Քո ծաղիկներում և արևի լույսում. սովորեցրու ինձ ճանաչել խոսքերը Քո ցավի և մահվան մեջ:
270
Գիշերվա ծաղիկը ուշացավ, երբ առավոտն համբուրեց նրան, նա դողալով հառաչեց և ընկավ ցած։
271
Ամեն ինչի տխրության միջով ես լսում եմ աղաղակը Հավերժական Մոր:
272
Քո ափերը եկա որպես օտար, ապրեցի որպես հյուր տանը քո, թողնում եմ դուռդ որպես ընկեր, երկիր իմ։
273
Թող մտքերն իմ հասնեն քեզ, երբ վերանամ, մայրամուտի հետնացոլքի պես՝ եզերքին աստղային լռության:
274
Լուսավորիր իմ սրտում երեկոյան աստղը հանգստի և թող գիշերը շշնջա ինձ սիրո մասին:
275
Ես մանուկ եմ մթության մեջ։ Գիշերվա ծածկոցի միջով ձեռքերս ձգում եմ քեզ, մայրիկ:
276
Աշխատանքային օրն ավարտված է։ Թաքցրու դեմքն իմ քո գրկում, մայրիկ: Թող երազեմ.
277
Հանդիպման ճրագը վառվում է երկար և մարում բաժանման պահին:
278
Մի բառ պահիր ինձ քո լռության մեջ, ով աշխարհ, երբ մեռնեմ, «ես սիրել եմ»:
279
Մենք ապրում ենք աշխարհում այս, երբ սիրում ենք այն:
280
Թող մեռելներն ունենան անմահությունը փառքի, իսկ ողջերը՝ սիրո անմահություն:
281
Ես տեսել եմ քեզ, ինչպես կիսարթուն մանուկը մորն է տեսնում լուսաբացին, ժպտում և նորից քնում:
282
Ես նորից ու նորից պիտի մեռնեմ, որ իմանամ՝ անսպառ է կյանքն:
283
Երբ ես անցնում էի ամբոխի հետ ճանապարհով, պատշգամբից տեսա ժպիտը քո, և երգեցի ու մոռացա աղմուկը ողջ։
284
Սերը կյանք է իր լիության մեջ, ինչպես գավաթը իր գինով:
285
Նրանք վառում են կանթեղներն իրենց և երգում բառերն իրենց, իրենց տաճարներում: Իսկ թռչունները երգում են անունը Քո վաղորդյան լույսի ներքո, քանի որ բերկրանք է անունը Քո:
286
Առաջնորդիր ինձ դեպի կենտրոնը քո լռության, լցնելու սիրտն իմ երգերով:
287
Թող ապրեն նրանք, ովքեր իրենց շաչյունում ընտրում են աշխարհն հրավառության: Սիրտս Քո աստղերին է տենչում, իմ Աստված։
288
Սիրո ցավը երգում էր կյանքս շուրջ, ինչպես անանցանելի ծով, և սիրո բերկրանքը երգում էր ինչպես թռչունները իր ծաղկող պուրակներում:
289
Մարիր ճրագը, երբ կամենաս: Ես պիտի ճանաչեմ խավարը Քո և կսիրեմ այն:
290
Երբ կանգնեմ քո առջև օրվա վերջում, կտեսնես սպիներն իմ ու կիմանաս, որ ունեցել եմ վերքերը իմ և նաև ապաքինումը իմ:
291
Մի օր ես երգելու եմ Քեզ մի ուրիշ աշխարհի արշալույսի ժամին, «Ես տեսել եմ Քեզ նախկինում երկրի լույսի ներքո, մարդկային սիրո մեջ»:
292
Ամպերը գալիս են իմ կյանք այլ օրերից, այլևս ոչ թե անձրև բերելու կամ փոթորիկ, այլ գույն տալու համար իմ մայրամուտի երկնքին:
293
Ճշմարտությունն ինք իր դեմ է հառնում փոթորիկ, որը ցրում է սերմերը նրա հեռարձակմամբ:
294
Վերջին գիշերվա փոթորիկը առավոտը այս պսակեց ոսկե խաղաղությամբ։
295
Ճշմարտությունը գալիս է կածես վերջին խոսքով իր. և վերջնական խոսքը ծնում է իր հաջորդին:
296
Երանելի է նա, ում համբավը չի գերազանցում ճշմարտությանն իր:
297
Քաղցրությունը անվան Քո լցնում է սիրտն իմ, երբ մոռանում եմ իմը, ինչպես քո առավոտյան արևը, երբ հալվում է մշուշը:
298
Լուռ գիշերն ունի գեղեցկությունը մոր և մանկյան օրն աղմկոտ:
299
Աշխարհը սիրեց մարդուն, երբ նա ժպտաց։ Աշխարհը վախեցավ մարդուց, երբ նա ծիծաղեց։
300
Աստված սպասում է, որ մարդն իմաստության մեջ վերագտնի մանկությունը իր:
301
Թույլ տուր ինձ զգալ աշխարհը այս երբ սերն է Քո մարմնավորվում, և սերն իմ կօգնի նրան:
302
Քո արևը ժպտում է իմ սրտի ձմեռային օրերին՝ երբեք չկասկածելով իր գարնանային ծաղկունքին:
303
Աստված իր սիրո մեջ համբուրում է վերջավորին, իսկ մարդը՝ անսահմանին:
304
Դու կտրում ես ունայն տարիների երկրներն անապատի՝ հասնելու կատարման պահին:
305
Աստծո լռությունը մարդու մտքերը հասունացնում է խոսքի:
306
Դու կգտնես, Հավերժ ճամփորդ, ոտնահետքերի նշանները քո իմ երգերում:
307
Թող չամաչեցնեմ քեզ, Հա՛յր, որ փառքը Քո դրսևորում ես մանուկներում։
308
Անուրախ է օրը, խոժոռված ամպերի տակ լույսը նման է պատժված մանկան՝ արցունքի հետքերով այտերին գունատ, իսկ քամու ճիչը՝ վիրավոր աշխարհի ողբ: Բայց ես գիտեմ, որ ճանապարհորդում եմ հանդիպելու Ընկերոջը իմ:
309
Այս գիշեր իրարանցում է արմավենու տերևների մեջ, փքումներ ծովում, Լիալուսին, ինչպես աշխարհի սրտի բաբախյունը։ Ո՞ր անհայտ երկնքից ես բերել լռության մեջ քո ցավոտ գաղտինքը սիրո:
310
Ես երազում եմ աստղի մասին, լույսերի կղզու, որտեղ ես կծնվեմ, և կյանքն իմ իր արագացնող վայելքի խորքում կծաղկեցնի գործերն իր ինչպես բրնձի դաշտը աշնան արևի տակ:
311
Բուրմունքը անձրևից թրջված հողի կարծես փառաբանության մեծ երգ բարձրանում է անձայն բազմությունից չնչինների:
312
Այն, որ սերը երբևէ կարող է կորցնել, փաստ է, որը մենք չենք կարող ընդունել որպես ճշմարտություն:
313
Մենք մի օր կիմանանք, որ մահը երբեք չի կարող խլել մեզանից այն, ինչ ձեռք է բերել մեր հոգին, քանի որ նրա ձոռքբերումները մեկ են նրա հետ:
314
Աստված գալիս է ինձ մոտ իմ երեկոյի մթնշաղին` իր զամբյուղում թարմ պահած իմ անցյալի ծաղիկներով:
315
Երբ կյանքիս բոլոր լարերը լարվեն, իմ Վարպետ, այն ժամ քո ամեն հպումից կհնչի երաժշտությունը սիրո:
316
Թող, ճշմարտապես ապրեմ, Տեր իմ, որպեսզի մահն իմ լինի ճշմարիտ:
317
Մարդու պատմությունը համբերությամբ սպասում է խոցված մարդու հաղթանակին։
318
Ես զգում եմ քո հայացքը սրտիս վրա այս պահին, ինչպես առավոտյան արևոտ լռությունը միայնակ դաշտի վրա, որի բերքահավաքն ավարտվել է:
319
Ես տենչում եմ Երգերի կղզին այս աղաղակների ալեկոծ ծովից այն կողմ:
320
Գիշերվա նախերգանքը սկսվում է մայրամուտի երաժշտության մեջ, նրա հանդիսավոր օրհներգով դեպի անասելի խավարը:
321
Ես բարձրացել եմ գագաթը և փառքի մռայլ ու անպտուղ բարձրության մեջ ապաստան չեմ գտել: Առաջնորդիր ինձ, իմ Ուղեցույց, քանի դեռ լույսը չի մարել, դեպի հանդարտ հովիտը, որտեղ կյանքի վաստակը վերածվում է ոսկեղեն իմաստության:
322
Իրերն ցնորական են թվում այս խավարի մեջ մթնշաղի. լեռները, որոնց հիմքերը կորել են մթնում, իսկ ծառերի կատարները՝ թանաքի բծերի պես: Պիտի սպասեմ առավոտին երբ արթնանամ, որպեսզի քաղաքը Քո տեսնեմ լույսի ներքո:
323
Ես տառապել եմ, հուսահատվել և ճաանաչեմ եմ մահը և ուրախ եմ որ ես այս աշխարհում եմ վեհ:
324
Կան էջեր իմ կյանքում, որոնք ունայն են ու լուռ: Դրանք այն բաց տարածքներն են, որտեղից օրերն իմ բազմազբաղ ստացել են օդն իրենց ու լույսը:
325
Ազատիր ինձ իմ անցյալից չկայացաց, որը կառչում է թիկունքիցս, դարձնելով մահը դժվար:
326
Թող սա լինի վերջին խոսքը իմ, որ ես վստահում եմ Քո սիրուն: