Author
Rabindranath Tagore
1

Stray birds of summer come to my window to sing and fly away. 
And yellow leaves of autumn, which have no songs, flutter and fall there with a sigh.

2

O troupe of little vagrants of the world, leave your footprints in my words. 

3

The world puts off its mask of vastness to its lover. 
It becomes small as one song, as one kiss of the eternal. 

4

It is the tears of the earth that keep her smiles in bloom.

5

The mighty desert is burning for the love of a blade of grass who shakes her head and laughs and flies away.

6

If you shed tears when you miss the sun, you also miss the stars.

7

The sands in your way beg for your song and your movement, dancing water.  
Will you carry the burden of their lameness?

8

Her wistful face haunts my dreams like the rain at night.

9

Once we dreamt that we were strangers. 
We wake up to find that we were dear to each other.

10

Sorrow is hushed into peace in my heart like the evening among the silent trees.

11

Some unseen fingers, like idle breeze, are playing upon my heart the music of the ripples.

12

"What language is thine, O sea?" 
"The language of eternal question."

"What language is thy answer, O sky? 
"The language of eternal silence."

13

Listen, my heart, to the whispers of the world with which it makes love to you.

14

The mystery of creation is like the darkness of night --it is great. 
Delusions of knowledge are like the fog of the morning.

15

Do not seat your love upon a precipice because it is high.

16

I sit at my window this morning where the world like a passer-by stops for a moment, nods to me and goes.

17

These little thoughts are the rustle of leaves; they have their whisper of joy in my mind.

18

What you are you do not see, what you see is your shadow.

19

My wishes are fools, they shout across thy songs, my Master. 
Let me but listen.

20

I cannot choose the best. 
The best chooses me.

21

They throw their shadows before them who carry their lantern on their back.

22

That I exist is a perpetual surprise which is life. 

23

"We, the rustling leaves, have a voice that answers the storms, but who are you so silent?" 
"I am a mere flower."

24

Rest belongs to the work as the eyelids to the eyes.

25

Man is a born child, his power is the power of growth.

26

God expects answers for the flowers he sends us, not for the sun and the earth

27

The light that plays, like a naked child, among the green leaves happily knows not that man can lie.

28

O Beauty, find thyself in love, not in the flattery of thy mirror.

29

My heart beats her waves at the shore of the world and writes upon it her signature in tears with the words, "I love thee."

30

"Moon, for what do you wait?" 
"To salute the sun for whom I must make way."

31

The trees come up to my window like the yearning voice of the dumb earth.

32

His own mornings are new surprises to God.

33

Life finds its wealth by the claims of the world, and its worth by the claims of love.

34

The dry river-bed finds no thanks for its past.

35

The bird wishes it were a cloud. The cloud wishes it were a bird.

36

The waterfall sings, "I find my song, when I find my freedom."

37

I cannot tell why this heart languishes in silence. 
It is for small needs it never asks, or knows or remembers.

38

Woman, when you move about in your household service your limbs sing like a hill stream among its pebbles.

39

The sun goes to cross the Western sea, leaving its last salutation to the East.

40

Do not blame your food because you have no appetite.

41

The trees, like the longings of the earth, stand a-tiptoe to peep at the heaven.

42

You smiled and talked to me of nothing and I felt that for this I had been waiting long.

43

The fish in the water is silent, the animal on the earth is noisy, the bird in the air is singing, 
But Man has in him the silence of the sea, the noise of the earth and the music of the air.
 

44

The world rushes on over the strings of the lingering heart making the music of sadness.

45

He has made his weapons his gods. When his weapons win he is defeated himself.

46

God finds himself by creating.

47

Shadow, with her veil drawn, follows Light in secret meekness, with her silent steps of love.

48

The stars are not afraid to appear like fireflies.

49

I thank thee that I am none of the wheels of power but I am one with the living creatures that are crushed by it.

50

The mind, sharp but not broad, sticks at every point but does not move.

51

Your idol is shattered in the dust to prove that God's dust is greater than your idol.

52

Man does not reveal himself in his history, he struggles up through it.

53

While the glass lamp rebukes the earthen for calling it cousin, the moon rises, and the glass lamp, with a bland smile, calls her, "My dear, dear sister."

54

Like the meeting of the seagulls and the waves we meet and come near. The seagulls fly off, the waves roll away and we depart.

55

My day is done, and I am like a boat drawn on the beach, listening to the dance-music of the tide in the evening.

56

Life is given to us, we earn it by giving it.

57

We come nearest to the great when we are great in humility.

58

The sparrow is sorry for the peacock at the burden of its tail.

59

Never be afraid of the moments--thus sings the voice of the everlasting.

60

The hurricane seeks the shortest road by the no-road, and suddenly ends its search in the Nowhere.

61

Take my wine in my own cup, friend. 
It loses its wreath of foam when poured into that of others.

62

The Perfect decks itself in beauty for the love of the Imperfect.

63

God says to man, "I heal you therefore I hurt, love you therefore punish."

64

Thank the flame for its light, but do not forget the lampholder standing in the shade with constancy of patience.

65

Tiny grass, your steps are small, but you possess the earth under your tread.

66

The infant flower opens its bud and cries, "Dear World, please do not fade."

67

God grows weary of great kingdoms, but never of little flowers.

68

Wrong cannot afford defeat but Right can.

69

"I give my whole water in joy," sings the waterfall, "though little of it is enough for the thirsty."

70

Where is the fountain that throws up these flowers in a ceaseless outbreak of ecstasy?

71

The woodcutter's axe begged for its handle from the tree. 
The tree gave it.

72

In my solitude of heart I feel the sigh of this widowed evening veiled with mist and rain.

73

Chastity is a wealth that comes from abundance of love.

74

The mist, like love, plays upon the heart of the hills and brings out surprises of beauty.

75

We read the world wrong and say that it deceives us.

76

The poet wind is out over the sea and the forest to seek his own voice.

77

Every child comes with the message that God is not yet discouraged of man.

78

The grass seeks her crowd in the earth. 
The tree seeks his solitude of the sky.

79

Man barricades against himself

80

Your voice, my friend, wanders in my heart, like the muffled sound of the sea among these listening pines.

81

What is this unseen flame of darkness whose sparks are the stars?

82

Let life be beautiful like summer flowers and death like autumn leaves.

88

He who wants to do good knocks at the gate; he who loves finds the gate open. 

84

In death the many becomes one; in life the one becomes many. 
Religion will be one when God is dead. 

85

The artist is the lover of Nature, therefore he is her slave and her master. 

86

"How far are you from me, O Fruit?" 
"I am hidden in your heart, O Flower." 

87

This longing is for the one who is felt in the dark, but not seen in the day. 

88

"You are the big drop of dew under the lotus leaf, I am the smaller one on its upper side," said the dewdrop to the lake. 

89

The scabbard is content to be dull when it protects the keenness of the sword. 

90

In darkness the One appears as uniform; in the light the One appears as manifold. 

91

The great earth makes herself hospitable with the help of the grass. 

92

The birth and death of the leaves are the rapid whirls of the eddy whose wider circles move slowly among stars. 

93

Power said to the world, "You are mine. 
The world kept it prisoner on her throne. 
Love said to the world, "I am thine." 
The world gave it the freedom of her house.

94

The mist is like the earth's desire. It hides the sun for whom she cries 

95

Be still, my heart, these great trees are prayers 

96

The noise of the moment scoffs at the music of the Eternal. 

97

I think of other ages that floated upon the stream of life and love and death and are forgotten, and I feel the freedom of passing away. 

98

The sadness of my soul is her bride's veil. 
It waits to be lifted in the night. 

99

Death's stamp gives value to the coin of life; making it possible to buy with life what is truly precious. 

100

The cloud stood humbly in a corner of the sky. 
The morning crowned it with splendour.

101

The dust receives insult and in return offers her flowers. 

102

Do not linger to gather flowers to keep them, but walk on, for flowers will keep themselves blooming all your way. 

103

Roots are the branches down in the earth. 
Branches are roots in the air.

104

The music of the far-away summer flutters around the Autumn seeking its former nest.

105

Do not insult your friend by lending him merits from your own pocket.

106

The touch of the nameless days clings to my heart like mosses round the old tree.

107

The echo mocks her origin to prove she is the original.

108

God is ashamed when the prosperous boasts of His special favour.

109

I cast my own shadow upon my path, because I have a lamp that has not been lighted.

110

Man goes into the noisy crowd to drown his own clamour of silence.

111

That which ends in exhaustion is death, but the perfect ending is in the endless.

112

The sun has his simple robe of light. The clouds are decked with gorgeousness.

113

The hills are like shouts of children who raise their arms, trying to catch stars.

114

The road is lonely in its crowd for it is not loved.

115

The power that boasts of its mischiefs is laughed at by the yellow leaves that fall, and clouds that pass by.

116

The earth hums to me to-day in the sun, like a woman at her spinng, some ballad of the ancient time in a forgotten tongue.

117

The grass-blade is worth of the great world where it grows.

118

Dream is a wife who must talk. 
Sleep is a husband who silently suffers.

119

The night kisses the fading day whispering to his ear, "I am death, your mother. I am to give you fresh birth."

120

I feel, thy beauty, dark night, like that of the loved woman when she has put out the lamp.

121

I carry in my world that flourishes the worlds that have failed.

122

Dear friend, I feel the silence of your great thoughts of may a deepening eventide on this beach when I listen to these waves.

123

The bird thinks it is an act of kindness to give the fish a lift in the air.

124

"In the moon thou sendest thy love letters to me," said the night to the sun. 
"I leave my answers in tears upon the grass."

125

The Great is a born child; when he dies he gives his great childhood to the world.

126

Not hammerstrokes, but dance of the water sings the pebbles into perfection.

127

Bees sip honey from flowers and hum their thanks when they leave. 
The gaudy butterfly is sure that the flowers owe thanks to him.

128

To be outspoken is easy when you do not wait to speak the complete truth.

129

Asks the Possible to the Impossible, "Where is your dwelling place?" 
"In the dreams of the impotent," comes the answer.

130

If you shut your door to all errors truth will be shut out.

131

I hear some rustle of things behind my sadness of heart,--I cannot see them.

132

Leisure in its activity is work. 
The stillness of the sea stirs in waves.

133

The leaf becomes flower when it loves. 
The flower becomes fruit when it worships.

134

The roots below the earth claim no rewards for making the branches fruitful.

135

This rainy evening the wind is restless. 
I look at the swaying branches and ponder over the greatness of all things.

136

Storm of midnight, like a giant child awakened in the untimely dark, has begun to play and shout.

137

Thou raisest thy waves vainly to follow thy lover. O sea, thou lonely bride of the storm.

138

"I am ashamed of my emptiness," said the Word to the Work. 
"I know how poor I am when I see you," said the Work to the Word.

139

Time is the wealth of change, but the clock in its parody makes it mere change and no wealth.

140

Truth in her dress finds facts too tight. 
In fiction she moves with ease.

141

When I travelled to here and to there, I was tired of thee, O Road, but now when thou leadest me to everywhere I am wedded to thee in love.

142

Let me think that there is one among those stars that guides my life through the dark unknown.

143

Woman, with the grace of your fingers you touched my things and order came out like music.

144

One sad voice has its nest among the ruins of the years. 
It sings to me in the night,--"I loved you."

145

The flaming fire warns me off by its own glow. 
Save me from the dying embers hidden under ashes.

146

I have my stars in the sky, 
But oh for my little lamp unlit in my house.

147

The dust of the dead words clings to thee. 
Wash thy soul with silence.

148

Gaps are left in life through which comes the sad music of death.

149

The world has opened its heart of light in the morning. 
Come out, my heart, with thy love to meet it.

150

My thoughts shimmer with these shimmering leaves and my heart sings with the touch of this sunlight; my life is glad to be floating with all things into the blue of space, into the dark of time.

151

God's great power is in the gentle breeze, not in the storm.

152

This is a dream in which things are all loose and they oppress. 
I shall find them gathered in thee when I awake and shall be free.

153

"Who is there to take up my duties?" asked the setting sun. 
"I shall do what I can, my Master," said the earthen lamp.

154

By plucking her petals you do not gather the beauty of the flower.

155

Silence will carry your voice like the nest that holds the sleeping birds.

156

The Great walks with the Small without fear. 
The Middling keeps aloof.

157

The night opens the flowers in secret and allows the day to get thanks.

158

Power takes as ingratitude the writhings of its victims.

159

When we rejoice in our fulness, then we can part with our fruits with joy.

160

The raindrops kissed the earth and whispered,--"We are thy homesick children, mother, come back to thee from the heaven."

161

The cobweb pretends to catch dew-drops and catches flies.

162

Love! when you come with the burning lamp of pain in your hand, I can see your face and know you as bliss.

163

"The learned say that your lights will one day be no more." said the firefly to the stars. 
The stars made no answer.

164

In the dusk of the evening the bird of some early dawn comes to the nest of my silence.

165

Thoughts pass in my mind like flocks of ducks in the sky. 
I hear the voice of their wings.

166

The canal loves to think that rivers exist solely to supply it with water.

167

The world has kissed my soul with its pain, asking for its return in songs.

168

That which oppresses me, is it my soul trying to come out in the open, or the soul of the world knocking at my heart for its entrance?

169

Thought feeds itself with its own words and grows.

170

I have dipped the vessel of my heart into this silent hour; it has filled with love.

171

Either you have work or you have not. 
When you have to say, "Let us do something," then begins mischief.

172

The sunflower blushed to own the nameless flower as her kin. 
The sun rose and smiled on it, saying, "Are you well, my darling?"

173

"Who drives me forward like fate?" 
"The Myself striding on my back."

174

The clouds fill the watercups of the river, hiding themselves in the distant hills.

175

I spill water from my water jar as I walk on my way, 
Very little remains for my home.

176

The water in a vessel is sparkling; the water in the sea is dark. 
The small truth has words that are clear; the great truth has great silence.

177

Your smile was the flowers of your own fields, your talk was the rustle of your own mountain pines, but your heart was the woman that we all know.

178

It is the little things that I leave behind for my loved ones,-- great things are for everyone.

179

Woman, thou hast encircled the world's heart with the depth of thy tears as the sea has the earth.

180

The sunshine greets me with a smile. The rain, his sad sister, talks to my heart.

181

My flower of the day dropped its petals forgotten. 
In the evening it ripens into a golden fruit of memory.

182

I am like the road in the night listening to the footfalls of its memories in silence.

183

The evening sky to me is like a window, and a lighted lamp, and a waiting behind it.

184

He who is too busy doing good finds no time to be good.

185

I am the autumn cloud, empty of rain, see my fulness in the field of ripened rice.

186

They hated and killed and men praised them. 
But God in shame hastens to hide its memory under the green grass.

187

Toes are the fingers that have forsaken their past.

188

Darkness travels towards light, but blindness towards death.

189

The pet dog suspects the universe for scheming to take its place.

190

Sit still my heart, do not raise your dust. 
Let the world find its way to you.

191

The bow whispers to the arrow before it speeds forth--"Your freedom is mine."

192

Woman, in your laughter you have the music of the fountain of life.

193

A mind all logic is like a knife all blade. 
It makes the hand bleed that uses it.

194

God loves man's lamp lights better than his own great stars.

195

This world is the world of wild storms kept tame with the music of beauty.

196

"My heart is like the golden casket of thy kiss," said the sunset cloud to the sun.

197

By touching you may kill, by keeping away you may possess.

198

The cricket's chirp and the patter of rain come to me through the dark, like the rustle of dreams from my past youth.

199

"I have lost my dewdrop," cries the flower to the morning sky that has lost all its stars.

200

The burning log bursts in flame and cries,--"This is my flower, my death."

201

The wasp thinks that the honey-hive of the neighbouring bees is too small. 
His neighbours ask him to build one still smaller.

202

"I cannot keep your waves," says the bank to the river. 
"Let me keep your footprints in my heart."

203

The day, with the noise of this little earth, drowns the silence of all worlds.

204

The song feels the infinite in the air, the picture in the earth, 
the poem in the air and the earth; 
For its words have meaning that walks and music that soars. 
 

205

When the sun goes down to the West, the East of his morning stands before him in silence.

206

Let me not put myself wrongly to my world and set it against me.

207

Praise shames me, for I secretly beg for it.

208

Let my doing nothing when I have nothing to do become untroubled in its depth of peace like the evening in the seashore when the water is silent.

209

Maiden, your simplicity, like the blueness of the lake, reveals your depth of truth.

210

The best does not come alone. It comes with the company of the all.

211

God's right hand is gentle, but terrible is his left hand.

212

My evening came among the alien trees and spoke in a language which my morning stars did not know.

213

Night's darkness is a bag that bursts with the gold of the dawn.

214

Our desire lends the colours of the rainbow to the mere mists and vapours of life.

215

God waits to win back his own flowers as gifts from man's hands.

216

My sad thoughts tease me asking me their own names.

217

The service of the fruit is precious, the service of the flower is sweet, but let my service be the service of the leaves in its shade of humble devotion.

218

My heart has spread its sails to the idle winds for the shadowy island of Anywhere.

219

Men are cruel, but Man is kind.

220

Make me thy cup and let my fulness be for thee and for thine.

221

The storm is like the cry of some god in pain whose love the earth refuses.

222

The world does not leak because death is not a crack.

223

Life has become richer by the love that has been lost.

224

My friend, your great heart shone with the sunrise of the East like the snowy summit of a lonely hill in the dawn.

225

The fountain of death makes the still water of life play.

226

Those who have everything but thee, my God, laugh at those who have nothing but thyself.

227

The movement of life has its rest in its own music.

228

Kicks only raise dust and not crops from the earth.

229

Our names are the light that glows on the sea waves at night and then dies without leaving its signature.

230

Let him only see the thorns who has eyes to see the rose.

231

Set bird's wings with gold and it will never again soar in the sky.

232

The same lotus of our clime blooms here in the alien water with the same sweetness, under another name.

233

In heart's perspective the distance looms large.

234

The moon has her light all over the sky, her dark spots to herself.

235

Do not say, "It is morning," and dismiss it with a name of yesterday. See it for the first time as a new-born child that has no name.

236

Smoke boasts to the sky, and Ashes to the earth, that they are brothers to the fire.

237

The raindrop whispered to the jasmine, "Keep me in your heart for ever." 
The jasmine sighed, "Alas," and dropped to the ground.

238

Timid thoughts, do not be afraid of me. 
I am a poet.

239

The dim silence of my mind seems filled with crickets' chirp--the grey twilight of sound.

240

Rockets, your insult to the stars follows yourself back to the earth.

241

Thou hast led me through my crowded travels of the day to my evening's loneliness. 
I wait for its meaning through the stillness of the night.

242

This life is the crossing of a sea, where we meet in the same narrow ship. 
In death we reach the shore and go to our different worlds.

243

The stream of truth flows through its channels of mistakes.

244

My heart is homesick to-day for the one sweet hour across the sea of time.

245

The bird-song is the echo of the morning light back from the earth.

246

"Are you too proud to kiss me?" the morning light asks the buttercup.

247

"How may I sing to thee and worship, O Sun?" asked the little flower. 
"By the simple silence of thy purity," answered the sun.

248

Man is worse than an animal when he is an animal.

249

Dark clouds become heaven's flowers when kissed by light.

250

Let not the sword-blade mock its handle for being blunt.

251

The night's silence, like a deep lamp, is burning with the light of its milky way.

252

Around the sunny island of Life swells day and night death's limitless song of the sea.

253

Is not this mountain like a flower, with its petals of hills, drinking the sunlight?

254

The real with its meaning read wrong and emphasis misplaced is the unreal.

255

Find your beauty, my heart, from the world's movement, like the boat that has the grace of the wind and the water.

256

The eyes are not proud of their sight but of their eyeglasses.

257

I live in this little world of mine and am afraid to make it the least less. Lift me into thy world and let me have the freedom gladly to lose my all.

258

The false can never grow into truth by growing in power.

259

My heart, with its lapping waves of song, longs to caress this green world of the sunny day.

260

Wayside grass, love the star, then your dreams will come out in flowers.

261

Let your music, like a sword, pierce the noise of the market to its heart.

262

The trembling leaves of this tree touch my heart like the fingers of an infant child.

263

This sadness of my soul is her bride's veil. 
It waits to be lifted in the night.

264

The little flower lies in the dust. 
It sought the path of the butterfly.

265

I am in the world of the roads. The night comes. Open thy gate, thou world of the home.

266

I have sung the songs of thy day. In the evening let me carry thy lamp through the stormy path.

267

I do not ask thee into the house. 
Come into my infinite loneliness, my Lover.

268

Death belongs to life as birth does. The walk is in the raising of the foot as in the laying of it down.

269

I have learnt the simple meaning of thy whispers in flowers and sunshine--teach me to know thy words in pain and death.

270

The night's flower was late when the morning kissed her, she shivered and sighed and dropped to the ground.

271

Through the sadness of all things I hear the crooning of the Eternal Mother.

272

I came to your shore as a stranger, I lived in your house as a guest, I leave your door as a friend, my earth.

273

Let my thoughts come to you, when I am gone, like the afterglow of sunset at the margin of starry silence.

274

Light in my heart the evening star of rest and then let the night whisper to me of love.

275

I am a child in the dark. 
I stretch my hands through the coverlet of night for thee, Mother.

276

The day of work is done. Hide my face in your arms, Mother. 
Let me dream.

277

The lamp of meeting burns long; it goes out in a moment at the parting.

278

One word keep for me in thy silence, O World, when I am dead, "I have loved."

279

We live in this world when we love it.

280

Let the dead have the immortality of fame, but the living the immortality of love.

281

I have seen thee as the half-awakened child sees his mother in the dusk of the dawn and then smiles and sleeps again.

282

I shall die again and again to know that life is inexhaustible.

283

While I was passing with the crowd in the road I saw thy smile from the balcony and I sang and forgot all noise.

284

Love is life in its fulness like the cup with its wine.

285

They light their own lamps and sing their own words in their temples. 
But the birds sing thy name in thine own morning light,--for thy name is joy.

286

Lead me in the centre of thy silence to fill my heart with songs.

287

Let them live who choose in their own hissing world of fireworks. 
My heart longs for thy stars, my God.

288

Love's pain sang round my life like the unplumbed sea, and love's joy sang like birds in its flowering groves.

289

Put out the lamp when thou wishest. 
I shall know thy darkness and shall love it.

290

When I stand before thee at the day's end thou shalt see my scars and know that I had my wounds and also my healing.

291

Some day I shall sing to thee in the sunrise of some other world, 
"I have seen thee before in the light of the earth, in the love of man."

292

Clouds come floating into my life from other days no longer to shed rain or usher storm but to give colour to my sunset sky.

293

Truth raises against itself the storm that scatters its seeds broadcast.

294

The storm of the last night has crowned this morning with golden peace.

295

Truth seems to come with its final word; and the final word gives birth to its next.

296

Blessed is he whose fame does not outshine his truth.

297

Sweetness of thy name fills my heart when I forget mine--like thy morning sun when the mist is melted.

298

The silent night has the beauty of the mother and the clamorous day of the child.

299

The world loved man when he smiled. The world became afraid of him when he laughed.

300

God waits for man to regain his childhood in wisdom.

301

Let me feel this world as thy love taking form, then my love will help it.

302

Thy sunshine smiles upon the winter days of my heart, never doubting of its spring flowers.

303

God kisses the finite in his love and man the infinite.

304

Thou crossest desert lands of barren years to reach the moment of fulfilment.

305

God's silence ripens man's thoughts into speech.

306

Thou wilt find, Eternal Traveller, marks of thy footsteps across my songs.

307

Let me not shame thee, Father, who displayest thy glory in thy children.

308

Cheerless is the day, the light under frowning clouds is like a punished child with traces of tears on its pale cheeks, and the cry of the wind is like the cry of a wounded world. But I know I am travelling to meet my Friend.

309

To-night there is a stir among the palm leaves, a swell in the sea, Full Moon, like the heart throb of the world. From what unknown sky hast thou carried in thy silence the aching secret of love?

310

I dream of a star, an island of light, where I shall be born and in the depth of its quickening leisure my life will ripen its works like the ricefield in the autumn sun.

311

The smell of the wet earth in the rain rises like a great chant of praise from the voiceless multitude of the insignificant.

312

That love can ever lose is a fact that we cannot accept as truth.

313

We shall know some day that death can never rob us of that which our soul has gained, for her gains are one with herself.

314

God comes to me in the dusk of my evening with the flowers from my past kept fresh in his basket.

315

When all the strings of my life will be tuned, my Master, then at every touch of thine will come out the music of love.

316

Let me live truly, my Lord, so that death to me become true.

317

Man's history is waiting in patience for the triumph of the insulted man.

318

I feel thy gaze upon my heart this moment like the sunny silence of the morning upon the lonely field whose harvest is over.

319

I long for the Island of Songs across this heaving Sea of Shouts.

320

The prelude of the night is commenced in the music of the sunset, in its solemn hymn to the ineffable dark.

321

I have scaled the peak and found no shelter in fame's bleak and barren height. Lead me, my Guide, before the light fades, into the valley of quiet where life's harvest mellows into golden wisdom.

322

Things look phantastic in this dimness of the dusk--the spires whose bases are lost in the dark and tree tops like blots of ink. 
I shall wait for the morning and wake up to see thy city in the light.

323

I have suffered and despaired and known death and I am glad that 
I am in this great world.

324

There are tracts in my life that are bare and silent. They are the open spaces where my busy days had their light and air.

325

Release me from my unfulfilled past clinging to me from behind making death difficult.

326

Let this be my last word, that I trust in thy love.

1

Թափառական թռչուն ամառան, եկ պատուհանին իմ՝ երգելու ու ճախրելու հեղու
Դեղին տերեվները աշան, որ չունեին երգեր, հոգոցով թափվում են ցած

2

Փոքրիկ թափառականներ թափուր աշխարհի, թողեք ոտնահետքերը ձեր իմ բառերում

3

Աշխարհն իր անսահմանության դիմակն է հանում իր սիրածի առաջ
Դառնալով փոքրիկ՝ ինչպես երգ, ինչպես հատիկ համբույր հավերժության

4

Աշխարհի արցունքներն են պահում՝ ժպիտները նրա ծաղկունքում

5

Հզոր անապատն է այրվում մեկ շիվ սեզի սիրո համար, որը գլուխը շարժելով ծիծաղում, թռնում է ու հեռանում

6

թէ արտասվում ես, երբ կարոտ ես արևին, կարոտում ես նաև աստղերին

7

Ավազները ճամփիդ աղաչում են երգիդ ու խաղերիդ համար, կաքավող ջուր.
Կկրե՞ս դու արդյոք բեռը նրանց կաղության

8

Թախծոտ դեմքը նրա, հալածում է երազներն իմ, անձրևի պես գիշերվա

9

Երազեցինք մի օր, թէ օտարներ ենք,
Արթնացանք, գտնելու, որ հարազատ էնք եղել միմյանց:

10

Ողբն իմ սրտում հագչեց խաղաղության, ինչպես երեկոն՝ լուռ ծառերում:

11

Ինչ-որ անտես մատներ, ծույլ զեփյուռի նման, տաղում են ստրիս վրա, կոհակների մեղեդին

12

Օվ ծովա՜կ, ո՞րն է լեզուն քո
- Լեզուն հավերժական հարցի Օվ երկինք, ո՞րն ՝ լեզուն պատասխանի
- Լեզուն հավերժի լռության

13

Սիրտ իմ ունկնդրի'ր շշուկներն աշխարհի, բառերը՝ որոնցով սիրահետում է նա քեզ

14

Առեղծվածն արարչության՝ գիշերվա խավարի պես՝ ահագին
Մոլորությունները գիտելիքի՝ վաղորդյան մշուշի նման

15

Սերդ մի թառեցրու անդունդի եզերքին, քանզի թէ բարձր է դա

16

Նստեցի պատուհանիս այս առավոտ, որտեղ աշխարհն ինչպես անցորդ, կանգ է առնում մի պահ, ողջունում ու անցնում

17

Փոքրիկ խոհերն այս շրշյունն են տերևների, իրենց վայելքի շշուկներն ունեն՝ դրանք իմ մտքերում

18

Չես տեսնի թէ ինչ ես դու, տեսածդ՝ լոկ ստվերն է քո

19

Հիմար են մտքերը իմ, բղավում են Քո երգերի միջով՝ իմ Տեր
Տո՜ւր ինձ միայն ունկնդրել

20

Անկարող եմ լավագույնը ընտրել
Լավագունն է, որ ընտրում է ինձ

21

Նրանք, որ կրում են լապտերը մջքին, ստվերներ են նետում իրենց դիմաց

22

Գոյությունն իմ՝ հավերժ անակնկալ, և որն է՝ կյանք

23

Մենք տերևներն էնք խշխշան, ձայն ունենք, որ պատասխանում է մրրիկներին, իսկ ո՞վ ես դու, այսքան լռիկ
- ես ընդամենը՝ ծաղիկ

24

Հանգիստն աշխատանքինն է, ինչպես կոպն է աչքին

25

Մարդը՝ մանո'ւկ է ծնված, զորությունը նրա՝ զորությունն է աճի

26

Տերը պատասխանն է հայցում ծաղիկների համար, որ նվիրում է մեզ,, և ոչ թէ արևի ու երկրի

27

Լույսը, որ մերկ մանկան նման խաղում է թփերում, երջանկաբար չգիտի, որ մարդը կարող է ստել

28

Օ՜վ գեղեցկուհի, գտի'ր քեզ սիրո մեջ, և ոչ շողոքորթանքում հայելու

29

Սիրտս ալիքներով իր, ծեծում է ափերն աշխարհի, արցունքներով թողնելով ինքնագիրը՝ «ես սիրում եմ քեզ» բառերով

30

Լուսին, ինչին՞ ես սպասում
Ողջունելու արևին, ումը ճանապարհ պիտի տամ

31

Ծառերը մոտենում են պատուհանիս, որպես կարոտի ձայնը համր երկրի

32

Իր իսկ առավոտներն անակնկալ են Աստծուն

33

Կյանքն իր հարստությունն է գտնում աշխարհի պահանջներում, իսկ իր արժեքը՝ սիրո

34

Ցամաքած հունը գետի չի գտնում երախտագիտություն իր անցյալի համար

35

Թռչունը երազում է լինել ամպ, իսկ ամպը՝ թռչուն

36

Ջրվեճը երգում է - ես գտնում եմ երգն իմ, երբ ազատությունն եմ իմ գտնում

37

Չեմ կարող ասել ինչու է սիրտն այս նվաղել լռությամբ
փոքրիկ կարիքների համար, որ երբեք չի խնդրել, հիշել կամ իմացել

38

Կին, երբ ճեմում էս տնտեսությանդ գործերում, երգում են ձեղքեր ու ոտքերդ ինչպես սարի առվակն իր խճերում

39

Արևը գնում է կտրելու ծովն արևմուտքի, վերջին ողջույնն իր թողնելով արևելքին

40

Մի մեղադրիր կերակրին, երբ չունես ախորժակ

41

Ծառերը երկրի կարոտների նման, ոտնաթաթերին կանգնած, երկնքին են ծիկրակում

42

Ժպտացիր ու խոսեցիր ինձ հետ ոչնչից և զգացի որ սպասել եմ սրան՝ երկար

43

Լուռ են ձկները ծովում, կենդաններն աղմկոտ՝ հողին, երգում է թռչունը օդում,
Մարդն կրում է իր մեջ լռությունը ծովի, աղմուկները երկրի ու երաժշտությունն օդի

44

Աշխարհը վազում է լարերով կարկամած սրտի, տաղելով մեղեդին տխրության

45

Նա զենքերն իր սարքեց իրեն աստված: Երբ հաղթում են զենքերը, նա հաղթում է ինքն իրեն

46

Աստված ինքնաճանաչվում է արարչությամբ

47

Ստվերն իր քողով ծածկված, հետևում է լույսին՝ թաքուն խոնարհությամբ, իր լռիկ քայլերով սիրո

48

Աստղերը չեն վախենում՝ որպես լուսատիտիկ երևալ

49

Երախտապարտ եմ Քեզ, որ չեմ որևէ անիվ զորության, այլ մասն եմ ապրող արարածների, որ ճզմվում են դրանց տակ

50

Միտքը սուր է, բայց ոչ տարածուն, խրվում է ամեն կետում սակայն չի շարժվում

51

Քո կուռքը փշրվեց փոշու, հաստատելու՝ որ փոշին Տիրոջ ավելին է քան կուռքը քո

52

Մարդը չի բացահայտում իրեն իր պատմությամբ, նա պաքարով կերտում է այն

53

Ապակէ լուսամփոփը նախատում է կավեղենին՝ իրեն զարմիկ կոչելիս, բարձրանում է լուսինը, և կանթեղն ապակէ կեղծաժպիտ, կոչում է նրան «իմ սիրելի, սիրելի քույրիկ»

54

Ալիքի ու ճայի պես հանդիպում էնք ու մոտենում: Ճայը ճախրում է, ալիքը գլորվում հեռու, բաժանվում ենք

55

Օրն իմ ավարտված է, և ափ քաշված նավակի պես, լսում եմ երեկոյան պարեղանակն ալիքների

56

Կյանքը ընծայված է մեզ, և մենք վաստակում ենք այն՝ թողնելով

57

Մենք ամենամոտն էնք մեծագույնին, երբ գերազանց էնք խոնարհությամբ

58

Ճնճղուկը ցավում է սիրամարգի պոչի բեռի համար

59

Երբեք մի վախեցիր պահերից, - այդպես է երգում ձայնը հավերժության

60

Փոթորիկն ամենակարճ ուղին է փտրում, ճանապարհներից դուրս ու ավարտվում ոչ-մի-տեղում

61

Վերցրու իմ գինին ի'մ գավաթով, ընկեր
Այն կորցնում է պսակն իր փրփրուրի, այլի մեջ լցվելիս

62

Կատարյալը պճնում է իրեն գեղեցկությամբ, հանուն անկատարի սիրո

63

Աստված ասում է մարդուն «ես բուժում եմ քեզ և դա է պատճառը ցավիդ, սիրում եմ քեզ, և ուրեմն՝ պատժում»

64

Շնորհակալ եղեք բոցին՝ իր լույսի համար, բայց չմոռանաք կանթեղին խավարում, իր անխախտ համբերությամբ

65

Փոքրիկ խոտ, փոքրիկ են քայլերը քո, բայց դու տիրում ես հողին՝ քո քայլքի տակ

66

Նորածին ծաղիկը բացում է կոկոնն իր ու արտասվում, «Սերելի Աշխարհ, խնդրում եմ՝ չթառամես»

67

Աստված հոգնում է մեծ կայսրություններից, բայց երբեք ոչ՝ փոքրիկ ծաղիկներից

68

Սխալը չի կարող հանդուրժել պարտություն, իսկ Ճիշտը՝ կարող է

69

«Ես իմ ամբողջ ջուրը տալիս եմ խնդությամբ,- երգում է ջրվեժը,- թեև դրա չնչինն էլ բավական է ծարավին»:

70

Ո՞ւր է շատրվանն այն, որ այս ծաղիկներն է նետում անդադար, բռնկման մեջ բերկրանքի

71

Փայտահատի կացինը, մուրաց իր կոթը՝ ծառից
Ծառն այն տվեց

72

Սրտիս մենության մեջ ես զգում եմ հառաչն այրիացած երեկոյի, պարուրված մշուշ ու անձրևով:

73

Պարկեշտութիւնը հարստություն է, որ ծագում է սիրո առատությունից

74

Մշուշն ինչպես սերը, խաղում է սրտի հետ սարերի, բացելով սքանչելիքներ գեղեցկության

75

Մենք տարընթերցում էնք աշխարհը և ասում՝ թէ այն խաբում է մեզ

76

Երգիչ քամին դուրս է եկել ծով ու անտառ՝ իր ձայնը փնտրելու

77

Յուրաքանչյուր մանուկ գալիս է ուղերձով, որ Աստված դեռ չի հուսահատվել մարդուց:

78

Խոտն իր ամբոխն է փնտրում երկրում
Ծառն իր մենությունը՝ երկնքում

79

Մարդը պարսպվում է ինքն իրենից

80

Ջայնը քո, իմ ընկեր, շրջում է իմ սրտում ինչպես խուլ ձայնը ծովի՝ ունկնդիր նոճիներում:

81

Ի՞նչ է այս անտես բոցը խավարի, որի առկայծումն են աստղերը

82

Թող կյանքը լինի գեղեցիկ՝ ամառվա ծաղիկների պես, իսկ մահն՝ աշնան տերևների

88

Բարին գործել ցանկացողը դարպասն է թակում, Դարպասը բաց է սիրողին

84

Մահվան մեջ բոլորը դառնում են մեկ, իսկ կյանքում՝ մեկը վերածվում է շատերի
Կրոնները կդառնան մեկ, երբ Աստված մահանա

85

Նկարիչը սիրահարն է բնության, դրա համար ստրկուն ու տերն է նրա

86

Ինչքա՞ն հեռու էս դու ինձանից, Ո՜վ պտուղ
Ես թաքնված եմ քո սրտում, Ո՜վ ծաղիկ

87

Կարոտն այս նրա համար է, ով զգացվում է խավարում, բայց անտես է օրվա մեջ

88

Դու շաղի մեծ կաթիլ ես շուշանի տերևի տակ, ես փոքրիկը՝ տերևեին, ասաց շաղիկը լճակին:

89

Պատյանը գոհ է իր բթությամբ, երբ պաշտպանում է սրությունը թրի

90

Խավարում Նա երևում է որպես միատեսակ, լույսի տակ՝ Նա երևում է բազմազան

91

Մեծ երկիրն իրեն հյուրընկալ է սարքում խոտի օգնությամբ

92

Ծնունդ ու մահը տերևների, փոքրիկ շառավիղն են պտտահողմի, որի գալարները մեծ պտտվում են հանդարտ՝ աստղերում

93

Զորությունն ասաց աշխարհին «դու իմն ես»
Աշխարը բանտված պահեց նրան՝ իր գահին
Սերն ասաց աշխարհին «քոնն եմ Ես»
Աշխարհը նրան տվեց ազատությունն իր տան

94

Մշուշը նման է երկրի իղձերին, թաքցնում է այն, ինչի համար արտասվում է

95

Հանդա'րտ սիրտ իմ, հսկա ծառերն այս աղոթքներ են

96

Պահի աղմուկը ծաղրում է երաժշտությունն Հավերժի:

97

Խորհում եմ անցած դարերց, որ լողացին կյանքի, սիրո և մահվան հոսքի վրա և մոռացված են, և զգում եմ ազատությունը վերանալու:

98

Տխրությունն իմ սրտի, հարսանեաց քողն է նրա,
Սպասում է գիշերվա համբարձման

99

Մահվան կնիքն արժեվորում է դրամը կյանքի, կյանքով գնելու այն՝ ինչն անգին է իրականում:

100

Ամպը խոնարհ կանգնած էր երկնքի անկյունում։
Առավոտն այն պսակեց շքեղությամբ։

101

Փոշին ծաղրանք է ստանում, ի պատասխան՝ առաջարկելով ծաղիկներն իր։

102

Մի դանդաղիր՝ հավաքելու ծաղիկներ, այլ անցիր, քանզի ծաղիկները կշարունակեն ծաղկել քա ամբողջ ճանապարհին

103

Արմատները Ճյուղեր են հողում,
Ճուղերն՝ արմատներ երկնքում

104

Մեղեդին հեռավոր ամառվա թափառում է Աշնան շուրջ, փնտրելով բույն իր նախկին

105

Մի վիրավորիր ընկերոջդ՝ պարտ տալով արժանիքներ քո սեփական գրպանից։

106

Անանուն օրերի հպումը կպչում է իմ սրտին, ինչպես մամուռները՝ ծեր ծառի շուրջ։

107

Արձագանքը ծաղրում է իր ծնողին, ապացուցելու՝ թէ ի'նքն է բնօրինակ:

108

Աստված ամաչում է, երբ բարեկեցիկը պարծենում է Իր հատուկ բարեհաճությամբ:

109

Ես իմ ստվերն եմ գցում իմ ճանապարհին, քանզի ճրագ ունեմ, որը չի վառվել։

110

Մարդը մտնում է աղմկոտ ամբոխի մեջ՝ խեղդելու սեփական աղմուկն իր լռության:

111

Այն, ինչ ավարտվում է ուժասպառությամբ՝ մահն է, բայց կատարյալ ավարտը անվերջում է

112

Արևն ունի իր լուսազգեստը պարզ։ Ամպերը զարդարված են շքեղությամբ:

113

Բլուրները կարծես ճիչերն են մանուկների, ովքեր ձեռքերն են մեկնում՝ փորձելով որսալ աստղեր։

114

Ճանապարհը միայնակ է իր ամբոխում, քանզի սիրված չէ այն

115

Զորության վրա, որ պարծենում է իր չարաճճիություններով, ծիծաղում են թափվող տերեւները դեղին եւ ամպերը անցնող:

116

Երկիրն ինձ համար բզզում է այսօր, արևի տակ, ինչպես կինն իր պտույտում, հին ժամանակների ինչ-որ բալլադ մի մոռացված լեզվով

117

Խոտի շյուղը արժեքն է հսկա աշխհարի, որտեղ այն աճում է

118

Երազը կինն է, որ պիտի խոսի,
Քունն՝ ամուսինը, լռությամբ տառապող

119

Երեկոն համբուրում է հեռացող օրվան, շշնջալով - «ես մահն եմ, քո մայրը: Ես պիտի տամ քեզ նոր ծնունդ»

120

Ես զգում եմ գեղեցկությունը քո՝ մութ գիշեր, ինչպես գեղեցկությունը սիրված կնոջ՝ երբ նա մարում է կանթեղը:

121

Ես իմ աշխարհում, որը ծաղկում է, կրում եմ աշխարհները ձախողված:

122

Հարազատ ընկեր, զգում եմ լռությունը մեծ մտքերիդ այս մայիսյան մթնշաղի ծովափում՝ ալիքներին ուկնդրելիս

123

Թռչունը բարիգործություն է կարծում ՝ ձկանը ճախրեցնել օդում

124

«Լուսնի մեջ գրեցիր քո սիրո նամակը ինջ» գիշերն ասաց արևին:
«Խոտերին եմ թողնում պատասխանն իմ՝ արցունքներով»:

125

Մեծը մանուկ է ծնված. մահանալիս, նա աշխարհին է տալիս իր մանկությունը մեծ:

126

Ոչ թէ զարկերը մուրճի, այլ ջրի պարն է կոչում խճաքարերը կատարելության

127

Մեղուները ծաղիկներից մեղր են ըմպում և երախտագիտություն մրմջում՝հեռանալիս:
Գռեհիկ թիթեռը վստահ է, որ ծաղիկներն իրեն են պարտական։

128

Հեշտ է լինել անկեղծ, երբ չես սպասում ամբողջ ճշմարտությունն ասելուն:

129

Հնարավորն հարցրեց անհնարին. «որտե՞ղ է բնակարանը քո»
«Երազներում անհամբերի» եղավ պատասխանը

130

Եթէ փակես դուռդ բոլոր սխալների առաջ, ճշմարտությունը կմնա դրսում

131

Լսում եմ ինչ-որ բաների սոսափ՝ տխրության ետևում իմ սրտի, չեմ կարող տեսնել դրանք:

132

Հանգիստն իր գործունեության մեջ աշխատանք է:
Ծովի անդորրը՝ ալեկոծում։

133

Տերևը դառնում է ծաղիկ, երբ սիրում է
Ծաղիկը երկրբագելով է դառնում է միրգ

134

Արմատներն հողում, չեն պահանջում պարգև ՝ ճյուղերը պտղաբեր անելու համար:

135

Այս անձրևոտ երեկո անհանգիստ է քամին.
Նայում եմ ճոճվող ճյուղերին և խորհում մեծության մասին ամեն ինչի:

136

Փոթորիկը կեսգիշերի, կարծես մի հսկա բալիկ,
արթնացած անժամանակ, խաղում է ու ճվճվում

137

Իզուր ես ալիքներ բարձրացնում, որ հետևես սիրեկանիդ:
Ո՜վ ծով, միայնակ հարսիկ փոթորկի ։

138

«Ամաչում եմ դատարկությունից իմ» Բառն ասաց Աշխատանքին
«Ճանաչում եմ աղքատությունն իմ, քեզ տեսնելիս» Աշխատանքն ասաց Բառին

139

Ժամանակը հարստությունն է փոփոխության, բայց ժամացույցն իր ծաղրաքով այն սարքում է փոփոխություն՝ առանց հարստության

140

Ճշմրտությունն իր հագուստում, փաստերը համարում է նեղ
Շարժվում է ավելի ազատ՝ գեղարվեստում

141

Երբ ճանապարհորդում էի այս ու այն կողմ, ես հոգնել էի քեզնից, ո՛վ Ճանապարհ, Բայց հիմա, երբ դո'ւ ես ինձ տանում ամենուր, ես սիրահարված եմ քեզ:

142

Թող մտածեմ, որ այդ աստղերի մեջ մեկը կա, որն առաջնորդում է կյանքն իմ՝մութ անհայտության միջով:

143

Կի՛ն, մատներիդ շնորհով շոշափեցիր իրերին իմ ու կարգը երաժշտության պես ստացվեց։

144

Մի տխուր ձայն իր բույնն ունի ավերակների մեջ տարիների
Այն երգում է ինձ գիշերում, «Ես սիրել եմ քեզ»:

145

Բոցավառ կրակն զգուշացնում է ինձ իր իսկ փայլով:
Փրկիր ինձ մոխրի տակ թաքնված մեռնող ածուխներից:

146

Ես իմ աստղերն ունեմ երկնքում,
Բայց ա՜խ չվառված փոքրիկ ճրագ իմ տան:

147

Մեռած խոսքերի փոշին կպել է քեզ։
Լվացեք ձեր հոգին լռությամբ:

148

Կյանքում բացեր են մնացել, որոնցով գալիս է տխուր մեղեդին մահվան:

149

Աշխարհը բացել է լուսեղեն սիրտն իր՝ Առավոտյան։
Դո'ւրս արի, սիրտ իմ, քո սիրով դիմավորելու այն:

150

Մտքերն իմ փայլում են շողացող տերևների հետ, և իմ սիրտը երգում է այս արևալույսի հպումով.
Կյանքն իմ ուրախ է ամենի հետ լողալ դեպի տարածության կապույտ, դեպի խավարը ժամանակի:

151

Մեծ զորությունն Աստուծո զեփյուռի մեջ է մեղմ, և ոչ թե փոթորկի:

152

Սա երազ է, որում անկապ են ամեն ինչ, և ճնշում են դրանք:
Կգտնեմ նրանց Ք'ո մեջ հավաքված, երբ արթնանամ, և կլինեմ ազատ:

153

«Ո՞վ կա այնտեղ, ստանձնի պարտականություններն իմ»: հարցրեց արևը, մայրամուտին:
«Ես կանեմ ինչ կարող եմ, Վարպետ իմ», - ասաց ճրագը հողէ:

154

Թերթիկները պոկելով՝ չեք հավաքում գեղեցկությունը ծաղկի:

155

Լռությունը կկրի ձայնը քո, ինչպես բույնը՝ թռչունին նիրհող

156

Մեծը քայլում է Փոքրի հետ առանց վախի:
միջակը հեռու է մնում:

157

Գիշերը բացում խաղիկները թաքուն, և թույլ տալիս օրվան՝ ստանալ երախտագիտություն

158

Զորությունը որպես երախտագիտություն է ընդունում վիշտերն իր զոհերի։

159

Երբ ուրախանում ենք մեր լիությամբ, այնժամ կարող ենք ուրախությամբ բաժանվել մեր պտուղներից:

160

Կաթիլներն անձրևի երկիրն համբուրեցին շշնջալով. «Մենք քո կարոտ զավակներն ենք, մայրի՛կ, վերադարձանք քե մոտ՝ երկնքից»:

161

Սարդոստայնը ձևացնում է, թե որսում է ցողի կաթիլներ և և որսում է ճանճեր:

162

Սե՜ր, երբ դու գալիս ես ցավի վառվող ճրագը ձեռքիդ, ես կարող եմ տեսնել քո դեմքը և ճանաչել քեզ որպես երանություն:

163

«Ուսյալն ասումն է, որ մի օր լույսը քո այլևս չի լինի» լուսատիտիկն ասաց աստղերին
Աստղերը չտվեցին պատասխան

164

Երեկոյան մթնշաղին ինչ-որ վաղ արշալույսի։ թռչուն գալիս է իմ լռության բույնը:

165

Խոհերն անցնում են իմ մտքում, ինչպես բադերի երամներ երկնքում:
Ես լսում եմ թևերի ձայնը նրանց.

166

Ջրատարը սիրում է մտածել, որ գետի գոյության նպատակը իրեն ջուր մատակարարելն է

167

Աշխարհն հոգիս համբուրեց իր ցավով՝ խնդրելով վերադարձն իր՝ երգերով։

168

Այն, ինչ ճնշում է ինձ, դա իմ հոգին է փորձում դուրս գալ աշխարհ,
կամ գուցէ հոգին է աշխարհի թակում սիրտն իմ՝ մուտքի համար:

169

Միտքը սնվում է իր իսկ խոսքերով և աճում։

170

Սիրտն իմ ընկղմեցի լռության ժամի մեջ, այն լցվեց սիրով

171

Կամ աշխատանք ունես, կամ ոչ։
Երբ պետք է ասել, «եկեք մի բան անենք»՝ սկսվում է չարաճճիությունը:

172

Արևածաղիկը կարմրեց, որ անանուն ծաղիկին հարազատ լինի:
Արևը ծագեց ու ժպտաց՝ ասելով. «Լա՞վ ես, սիրելիս»։

173

«Ո՞վ է ինձ ճակատագրի պես առաջ տանում»։
«Ես ինքս եմ՝ քայլում իմ մեջքին».

174

Ամպերը լցվում են ջրերով գետի՝ թաքնվելով հեռավոր բլուրների մեջ։

175

Ես քայլելիս թափում եմ ջուրն իմ սափորից
Շատ քիչ է մնում իմ տան համար

176

Շողշոժում է ջուրն նոթում, ծովի ջուրն է խավար:
Փոքր ճշմարտությունն ունի հստակ բառեր, մեծ ճշմարտությունը՝ մեծ լռություն:

177

Քո ժպիտը քո դաշտերի ծաղիկներն էին, քո զրուցը՝ քո լեռնային սոճիների խշխշոցը, բայց քո սիրտը այն կինն էր, որին բոլորս ճանաչում ենք:

178

փոքրիկ բաներն են, որ թողնում եմ իմ սիրելիներին, մեծերը՝ բոլորի համար են

179

Woman, thou hast encircled the world's heart with the depth of thy tears as the sea has the earth. Կի՛ն, դու քո արցունքների խորությամբ պարուրել ես աշխարհի սիրտը, ինչպես ծովը՝ երկիրը:

180

Արևը ողջուն է ինձ ժպիտով: Անձրևը՝ նրա թախծոտ քույրը, խոսում է սրտիս հետ

181

Օրվա ծաղիկս թափեց իր թերթիկները մոռացված։
Երեկոյան այն հասունացավ հիշողության ոսկե պտղի:

182

Ես նման եմ գիշերվա ճանապարհին, որը լուռ լսում է իր հիշողությունների ոտնաձայները:

183

The evening sky to me is like a window, and a lighted lamp, and a waiting behind it. Երեկոյան երկինքը ինձ համար պատուհան է, վառվող կանթեղ և սպասում՝դրա ետևում

184

Բարիք գործելու համար շատ զբաղվածը, ժամանակ չունի բարի լինելու

185

Ես աշնան անանձրևի ամպ եմ, իմ լիությունը տես բրնձի ծաղկող արտերում

186

Նրանք ատում էին և սպանում, իսկ մարդիկ գովում էին նրանց:
Բայց Աստված ամոթից շտապում է նրա հիշատակը թաքցնել կանաչ խոտերի տակ։

187

Ոտքի մատները այն մատներն են, որոնք թողել են իրենց անցյալը:

188

Խավարը շարժվում է դեպի լույս, իսկ կուրությունը՝ դեպի մահ:

189

Ընտանի շունը կասկածում է տիեզերքին, որ դավ է նյութում է իր տեղն զբաղեցնելու համար:

190

Հանգիստ նստիր սիրտս, մի՛ բարձրացրու փոշիդ։
Թող աշխարհը գտնի ճանապարհն իր դեպի ձեզ:

191

Աղեղը շշնջում է նետին, նախքան սլացքը նրա «Իմն է ազատությունն քո»:

192

Կին, քո ծիծաղի մեջ կյանքի աղբյուրի երաժշտությունն է։

193

Միտքը՝ ողջ տրամաբանական, նման է դանակի, որն ունի միայն շեղբ:
Այն արնահոսում է օգտագործող ձեռքը:

194

Աստված սիրում է մարդու կանթեի լույսն ավելի, քան սեփական ստղերը

195

Աշխարհն այս վայրի փոթորիկների աշխարհն է, որը զսպվում է գեղեցկության երաժշտությամբ:

196

«Սիրտս նման է քո համբույրի ոսկե տապանին», - ասաց մայրամուտի ամպը արևին:

197

Հպվելով կարող ես սպանել, հեռու մանալով՝ կարող ես տիրանալ:

198

Ծղրիդի ծղրտոցը ու անձրևի շրշյունը գալիս են ինձ մթության միջից, ինչպես երազների խշխշոցը անցյած պատանեկությունից:

199

«Ես կորցրեցի իմ ցողի կաթիլը», - բացականչում է ծաղիկը առավոտվա երկնքին, որը կորցրել էր իր բոլոր աստղերը:

200

Այրվող գերանը բռնկվում է բոցից և գոռում. «Սա իմ ծաղիկն է, իմ մահը»:

201

Կրետը կարծում է, որ հարեւան մեղուների փեթակը շատ փոքր է։
Հարևանները նրան խնդրում են կառուցել էլ ավելի փոքր:

202

«Չեմ կարող պահել ալիքները քո», - ասում է ափը գետին:
«Թույլ տուր, որ ոտնահետքերը քո պահեմ իմ սրտում»։

203

Օրը այս փոքրիկ երկրի աղմուկով խեղդում է բոլոր աշխարհների լռությունը։

204

Երգը զգում է անսահմանությունը օդււմ, պատկերը՝ երկրի վրա,
բանաստեղծությունը օդում և հողում;
Քանի որ նրա խոսքերը իմաստն ունեն քայլելու և բաբախող երաժշտություն:

205

Երբ արևը մայր է մտնում դեպի արևմուտք, նրա արևելքը առավոտյան՝ լուռ կանգնած է նրա առջև։

206

Let me not put myself wrongly to my world and set it against me. Թող անճիշտ դիրք չբռնեմ իմ աշխարհի հանդեպ՝ մղելով նրան ինձ ընդեմ

207

Գովեստն ամաչեցնում է ինձ, քանի որ ցաքուն աղաչում եմ դրա համար

208

Թող ոչինչ չանելս, երբ անելիք չունեմ, հանգիստ գտնի իր խաղաղության խորքում, ինչպես ծովափնյա երեկոն, երբ լռում է ջուրը:

209

Աղջիկ, քո պարզությունը, ինչպես լճի կապույտը, բացահայտում է քո ճշմարտության խորությունը:

210

Լավագույնը չի գալիս միայնակ: Այն գալիս է ամենի ընկերակցությամբ:

211

God's right hand is gentle, but terrible is his left hand. Մեղմ է Աջ ձեռքը Աստուծու, սակայն սարսափելի է ձախը

212

Իմ երեկոն եկավ օտար ծառերի մեջ և խոսեց լեզվով, որն իմ առավոտյան աստղերը չգիտեին:

213

Գիշերային խավարը մի պարկ է, որը պայթում է արշալույսի ոսկով:

214

Մեր ցանկությունը ծիածանի գույներ է տալիս կյանքի ունայն մշուշներին ու գոլորշիներին:

215

Աստված ցանկանուն է հետ նվաճել ծաղիկներն իր, որպես մարդու ձեռքից նվեր

216

Իմ տխուր մտքերը ծաղրում են ինձ՝ հարցնելով իրենց սեփական անունները:

217

Պտղի ծառայությունը թանկ է, ծաղկի ծառայությունը՝ քաղցր, բայց թող իմ ծառայությունը լինի տերեւների ծառայություն՝ իր խոնարհ նվիրվածության ստվերում։

218

Սիրտս իր առագաստներն է պարզել պարապ քամիներին, դեպի ցնորական ամենուրի կղզին

219

Մարդիկ դաժան են, բայց Մարդը բարի:

220

Դարձրու ինձ քո բաժակը և թող լիությունն իմ լինի քեզ և քո համար:

221

Փոթորիկը նման է ցավի մեջ գտնվող ինչ-որ աստծու աղաղակի, ում սերը մերժում է երկիրը:

222

Աշխարհը չի արտահոսում, որովհետև մահը ճեղք չէ:

223

Life has become richer by the love that has been lost. Կյանքը հարստացավ սիրով, որը կորավ

224

Բարեկամս, քո մեծ սիրտը փայլեց Արևելքի արշալույսով, ինչպես միայնակ բլրի ձյունառատ գագաթը լուսաբացին:

225

Մահվան աղբյուրը ստիպում է կյանքի հանդարտ ջրին խաղալ։

226

Նրանք, ովքեր ամեն ինչ ունեն, քան քեզ, Աստված իմ, ծիծաղում են նրանց վրա, ովքեր ոչինչ չունեն քեզնից բացի:

227

Կյանքի շարժումն իր հանգիստն ունի իր մեղեդու մեջ։

228

Քացիները միայն փոշի էն բարձրանում, և ոչ թե բերքը երկրից:

229

Մեր անուններն այն լույսն են, որը գիշերով առկայծում են ծովի ալիքների վրա և մեռնում է առանց ստորագրության։

230

Թող միայն փշերը տեսնի, ով աչք ունի՝ վարդը տեսնելու:

231

Ոսկեզօծեք թևերը թռչնի, և նա այլևս երբեք չի ճախրի երկնքում:

232

ՄԵր երկրի նույն ջրաշուշանը ծաղկում է նույ քաղցրությամբ, այստեղ՝ օտար ջրերում, ուրիշ անվան տակ:

233

Սրտի աչքերին հեռավորությունը մեծ է թվում:

234

Լուսբի լույսը ամբողջ երկնքինն է, խավար կետերը՝ միայն իրենը:

235

Մի ասա՝ «Առավոտ է» և աբտեսիր այն երեկվա անունով։ Տե'ս կարծես առաջին անգամ, որպես նորածին բալիկ, որն անուն չունի:

236

Ծուխը պարծենում է երկնքին, մոխիրը՝ երկրին, թէ կրակի եղբայրներ են։

237

Կաթիլը անձրևի շշնջաց հասմիկին՝ «Պահիր ինձ ընդմիշտ քո սրտում»: Հասմիկն հառաչեց՝ «ափսո՜ս», կաթեցնելով հողին։

238

Երկչոտ մտքեր, մի' վախեցեք ինձնից: Բանաստեղծ եմ ես։

239

Մշուշոտ լռությունը մտքիս, կարծես, լցված է ծղրիդների ծղրունով՝ գորշ մթնշաղով ձայնի:

240

Հրթիռներ, ձեր վիրավորանքը աստղերին՝ հետևում է ձեզ դեպի երկիր:

241

Առաջնորդեցիր Դու ինձ իմ օրվա մարդաշատ ճամփորդությունների միջով դեպի երեկոյան մենությունն իմ: Գիշերվա լռության մեջ սպասում եմ դրա խորդհրին:

242

Կյանքն այս հատումն է ծովի, որտեղ հանդիպում ենք նույն, նեղ նավակի վրա։ Մահվան մեջ մենք հասնում ենք ափ և գնում մեր աշխարհները տարբեր։

243

Ճշմարտության հոսքը հոսում է իր սխալների ուղիներով:

244

Սիրտն իմ կարոտում է այսօր քաղցրիկ ժամին՝ ժամանակի ծովերից այն կողմ:

245

Թռչունների երգը վաղօրդյան լույսի արձագանքն է երկրից երկինք:

246

«Դու շա՞տ հպարտ ես ինձ համբուրելու համար»։ առավոտյան լույսը հարցնում է հրանունկին.

247

«Ինչպե՞ս կարող եմ երգել քեզ և երկրպագել, ով Արև»: հարցրեց փոքրիկ ծաղիկը: «Քո մաքրության պարզ լռությամբ», - պատասխանեց արևը:

248

Մարդը կենդանուց վատ է, երբ կենդանի է։

249

Մութ ամպերը դառնում են դրախտի ծաղիկներ, երբ համբուրում է լույսը:

250

Թող սուրը չծաղրի բռնակն իր՝ բութ լինելու համար։

251

Գիշերվա լռությունը խորունկ կանթեղի պես վառվում է լույսով իր ծիրկաթնի։

252

Կյանքի արևոտ կղզու շուրջ օր ու գիշեր փքվում է մահվան անսահման երգը ծովի:

253

Մի՞թե սարն այս նման չէ ծաղկի՝ իր բլուրների թերթիկներով, ըմպում է լույս արևի:

254

Իրականն իր իմաստով սխալ կարդացված և անտեղի շեշտադրումներով անիրականն է:

255

Գտի՛ր գեղեցկությունը քո, սիրտ իմ՝ աշխարհի շարժումից, ինչպես նավակը, որն ունի շնորհը քամու և ջրի։

256

Աչքերը հպարտ չեն իրենց տեսողությամբ, այլ իրենց ակնոցներով։

257

Ապրում եմ փոքրիկ իմ աշխարհում և վախենում այն դարձնել ավելի փոքրիկ: Բարձրացրո՛ւ ինձ աշխարհը Քո և թույլ տուր ունենալ ազատություն ուրախությամբ կորցնելու ամենը իմ:

258

Կեղծիքը երբեք չի դառնա ճիշտ՝ հասնելով իշխանության:

259

Սիրտս իր երգի ալիքներով փափագում է շոյել կանաչ աշխարհն այս արևոտ օրվա:

260

Ճամփեզրի խոտ, աստղին սիրիր, և երազանքները քո դուրս կգան ծաղիկներով:

261

Թող քո մեղեդին սրի պես խոցի շուկայի աղմուկը մինչև սիրտը նրա:

262

Դողդոջուն տերևներն այս ծառի հպվում են իմ սրտին, ասես նորածին մանկան մատիկներ:

263

Հոգուս տխրությունն այս, հարսի քողն է նրա։ Այն սպասում է, բացվելուն գիշերում:

264

Փոքրիկ ծաղիկը ընկած է փոշու մեջ: Այն փնտրում էր ուղին թիթեռի:

265

Ես ճանապարհների աշխարհում եմ։ Գիշերը գալիս է. Բացի՛ր քո դարպասը, ո՛վ տան աշխարհ:

266

Ես երգել եմ օրերի երգերը Քո։ Թույլ տուր երեկոյան, քո ճրագը տանեմ փոթորկոտ ճանապարհով։

267

Ես չեմ կանչում քեզ տուն; Եկ իմ անսահման մենության մեջ, իմ սիրելի:

268

Մահը կյանքինն է, ինչպես ծնունդը։ Քայլը բարձրացումն է ոտքի, ինչպես դնելը:

269

Ես սովորել եմ պարզունակ իմաստը շշուկների Քո ծաղիկներում և արևի լույսում. սովորեցրու ինձ ճանաչել խոսքերը Քո ցավի և մահվան մեջ:

270

Գիշերվա ծաղիկը ուշացավ, երբ առավոտն համբուրեց նրան, նա դողալով հառաչեց և ընկավ ցած։

271

Ամեն ինչի տխրության միջով ես լսում եմ աղաղակը Հավերժական Մոր:

272

Քո ափերը եկա որպես օտար, ապրեցի որպես հյուր տանը քո, թողնում եմ դուռդ որպես ընկեր, երկիր իմ։

273

Թող մտքերն իմ հասնեն քեզ, երբ վերանամ, մայրամուտի հետնացոլքի պես՝ եզերքին աստղային լռության:

274

Լուսավորիր իմ սրտում երեկոյան աստղը հանգստի և թող գիշերը շշնջա ինձ սիրո մասին:

275

Ես մանուկ եմ մթության մեջ։ Գիշերվա ծածկոցի միջով ձեռքերս ձգում եմ քեզ, մայրիկ:

276

Աշխատանքային օրն ավարտված է։ Թաքցրու դեմքն իմ քո գրկում, մայրիկ: Թող երազեմ.

277

Հանդիպման ճրագը վառվում է երկար և մարում բաժանման պահին:

278

Մի բառ պահիր ինձ քո լռության մեջ, ով աշխարհ, երբ մեռնեմ, «ես սիրել եմ»:

279

Մենք ապրում ենք աշխարհում այս, երբ սիրում ենք այն:

280

Թող մեռելներն ունենան անմահությունը փառքի, իսկ ողջերը՝ սիրո անմահություն:

281

Ես տեսել եմ քեզ, ինչպես կիսարթուն մանուկը մորն է տեսնում լուսաբացին, ժպտում և նորից քնում:

282

Ես նորից ու նորից պիտի մեռնեմ, որ իմանամ՝ անսպառ է կյանքն:

283

Երբ ես անցնում էի ամբոխի հետ ճանապարհով, պատշգամբից տեսա ժպիտը քո, և երգեցի ու մոռացա աղմուկը ողջ։

284

Սերը կյանք է իր լիության մեջ, ինչպես գավաթը իր գինով:

285

Նրանք վառում են կանթեղներն իրենց և երգում բառերն իրենց, իրենց տաճարներում: Իսկ թռչունները երգում են անունը Քո վաղորդյան լույսի ներքո, քանի որ բերկրանք է անունը Քո:

286

Առաջնորդիր ինձ դեպի կենտրոնը քո լռության, լցնելու սիրտն իմ երգերով:

287

Թող ապրեն նրանք, ովքեր իրենց շաչյունում ընտրում են աշխարհն հրավառության: Սիրտս Քո աստղերին է տենչում, իմ Աստված։

288

Սիրո ցավը երգում էր կյանքս շուրջ, ինչպես անանցանելի ծով, և սիրո բերկրանքը երգում էր ինչպես թռչունները իր ծաղկող պուրակներում:

289

Մարիր ճրագը, երբ կամենաս: Ես պիտի ճանաչեմ խավարը Քո և կսիրեմ այն:

290

Երբ կանգնեմ քո առջև օրվա վերջում, կտեսնես սպիներն իմ ու կիմանաս, որ ունեցել եմ վերքերը իմ և նաև ապաքինումը իմ:

291

Մի օր ես երգելու եմ Քեզ մի ուրիշ աշխարհի արշալույսի ժամին, «Ես տեսել եմ Քեզ նախկինում երկրի լույսի ներքո, մարդկային սիրո մեջ»:

292

Ամպերը գալիս են իմ կյանք այլ օրերից, այլևս ոչ թե անձրև բերելու կամ փոթորիկ, այլ գույն տալու համար իմ մայրամուտի երկնքին:

293

Ճշմարտությունն ինք իր դեմ է հառնում փոթորիկ, որը ցրում է սերմերը նրա հեռարձակմամբ:

294

Վերջին գիշերվա փոթորիկը առավոտը այս պսակեց ոսկե խաղաղությամբ։

295

Ճշմարտությունը գալիս է կածես վերջին խոսքով իր. և վերջնական խոսքը ծնում է իր հաջորդին:

296

Երանելի է նա, ում համբավը չի գերազանցում ճշմարտությանն իր:

297

Քաղցրությունը անվան Քո լցնում է սիրտն իմ, երբ մոռանում եմ իմը, ինչպես քո առավոտյան արևը, երբ հալվում է մշուշը:

298

Լուռ գիշերն ունի գեղեցկությունը մոր և մանկյան օրն աղմկոտ:

299

Աշխարհը սիրեց մարդուն, երբ նա ժպտաց։ Աշխարհը վախեցավ մարդուց, երբ նա ծիծաղեց։

300

Աստված սպասում է, որ մարդն իմաստության մեջ վերագտնի մանկությունը իր:

301

Թույլ տուր ինձ զգալ աշխարհը այս երբ սերն է Քո մարմնավորվում, և սերն իմ կօգնի նրան:

302

Քո արևը ժպտում է իմ սրտի ձմեռային օրերին՝ երբեք չկասկածելով իր գարնանային ծաղկունքին:

303

Աստված իր սիրո մեջ համբուրում է վերջավորին, իսկ մարդը՝ անսահմանին:

304

Դու կտրում ես ունայն տարիների երկրներն անապատի՝ հասնելու կատարման պահին:

305

Աստծո լռությունը մարդու մտքերը հասունացնում է խոսքի:

306

Դու կգտնես, Հավերժ ճամփորդ, ոտնահետքերի նշանները քո իմ երգերում:

307

Թող չամաչեցնեմ քեզ, Հա՛յր, որ փառքը Քո դրսևորում ես մանուկներում։

308

Անուրախ է օրը, խոժոռված ամպերի տակ լույսը նման է պատժված մանկան՝ արցունքի հետքերով այտերին գունատ, իսկ քամու ճիչը՝ վիրավոր աշխարհի ողբ: Բայց ես գիտեմ, որ ճանապարհորդում եմ հանդիպելու Ընկերոջը իմ:

309

Այս գիշեր իրարանցում է արմավենու տերևների մեջ, փքումներ ծովում, Լիալուսին, ինչպես աշխարհի սրտի բաբախյունը։ Ո՞ր անհայտ երկնքից ես բերել լռության մեջ քո ցավոտ գաղտինքը սիրո:

310

Ես երազում եմ աստղի մասին, լույսերի կղզու, որտեղ ես կծնվեմ, և կյանքն իմ իր արագացնող վայելքի խորքում կծաղկեցնի գործերն իր ինչպես բրնձի դաշտը աշնան արևի տակ:

311

Բուրմունքը անձրևից թրջված հողի կարծես փառաբանության մեծ երգ բարձրանում է անձայն բազմությունից չնչինների:

312

Այն, որ սերը երբևէ կարող է կորցնել, փաստ է, որը մենք չենք կարող ընդունել որպես ճշմարտություն:

313

Մենք մի օր կիմանանք, որ մահը երբեք չի կարող խլել մեզանից այն, ինչ ձեռք է բերել մեր հոգին, քանի որ նրա ձոռքբերումները մեկ են նրա հետ:

314

Աստված գալիս է ինձ մոտ իմ երեկոյի մթնշաղին` իր զամբյուղում թարմ պահած իմ անցյալի ծաղիկներով:

315

Երբ կյանքիս բոլոր լարերը լարվեն, իմ Վարպետ, այն ժամ քո ամեն հպումից կհնչի երաժշտությունը սիրո:

316

Թող, ճշմարտապես ապրեմ, Տեր իմ, որպեսզի մահն իմ լինի ճշմարիտ:

317

Մարդու պատմությունը համբերությամբ սպասում է խոցված մարդու հաղթանակին։

318

Ես զգում եմ քո հայացքը սրտիս վրա այս պահին, ինչպես առավոտյան արևոտ լռությունը միայնակ դաշտի վրա, որի բերքահավաքն ավարտվել է:

319

Ես տենչում եմ Երգերի կղզին այս աղաղակների ալեկոծ ծովից այն կողմ:

320

Գիշերվա նախերգանքը սկսվում է մայրամուտի երաժշտության մեջ, նրա հանդիսավոր օրհներգով դեպի անասելի խավարը:

321

Ես բարձրացել եմ գագաթը և փառքի մռայլ ու անպտուղ բարձրության մեջ ապաստան չեմ գտել: Առաջնորդիր ինձ, իմ Ուղեցույց, քանի դեռ լույսը չի մարել, դեպի հանդարտ հովիտը, որտեղ կյանքի վաստակը վերածվում է ոսկեղեն իմաստության:

322

Իրերն ցնորական են թվում այս խավարի մեջ մթնշաղի. լեռները, որոնց հիմքերը կորել են մթնում, իսկ ծառերի կատարները՝ թանաքի բծերի պես: Պիտի սպասեմ առավոտին երբ արթնանամ, որպեսզի քաղաքը Քո տեսնեմ լույսի ներքո:

323

Ես տառապել եմ, հուսահատվել և ճաանաչեմ եմ մահը և ուրախ եմ որ ես այս աշխարհում եմ վեհ:

324

Կան էջեր իմ կյանքում, որոնք ունայն են ու լուռ: Դրանք այն բաց տարածքներն են, որտեղից օրերն իմ բազմազբաղ ստացել են օդն իրենց ու լույսը:

325

Ազատիր ինձ իմ անցյալից չկայացաց, որը կառչում է թիկունքիցս, դարձնելով մահը դժվար:

326

Թող սա լինի վերջին խոսքը իմ, որ ես վստահում եմ Քո սիրուն: