Translated by Raymond Brown
[1] But of the Jews none washed his hands, neither Herod nor one of his judges. And since they did not desire to wash, Pilate stood up. [2] And then Herod the king orders the Lord to be taken away, having said to them, 'What I ordered you to do, do.'
[3] But Joseph, the friend of Pilate and of the Lord, had been standing there; and knowing they were about to crucify him, he came before Pilate and requested the body of the Lord for burial. [4] And Pilate, having sent to Herod, requested his body. [5] And Herod said: 'Brother Pilate, even if no one had requested him, we would have buried him, since indeed Sabbath is dawning. For in the Law it has been written: The sun is not to set on one put to death.'
And he gave him over to the people before the first day of their feast of the Unleavened Bread. [6] But having taken the Lord, running, they were pushing him and saying, 'Let us drag along the Son of God now that we have power over him.' [7] And they clothed him with purple and sat him on a chair of judgment, saying: 'Judge justly, King of Israel.' [8] And a certain one of them, having brought a thorny crown, put it on the head of the Lord. [9] And others who were standing there were spitting in his face, and others slapped his cheeks. Others were jabbing him with a reed; and some scourged him, saying, 'With such honor let us honor the Son of God.'
[10] And they brought two wrongdoers and crucified the Lord in the middle of them. But he was silent as having no pain. [11] And when they had set the cross upright, they inscribed that THIS IS THE KING OF ISRAEL. [12] And having put his garments before him, they divided them up and threw as a gamble for them. [13] But a certain one of those wrongdoers reviled them, saying: 'We have been made suffer thus because of the wrong that we have done; but this one, having become Savior of men, what injustice had he done to you?' [14] And having become irritated at him, they ordered that there be no leg-breaking, so that he might die tormented.
[15] But is was midday, and darkness held fast all Judea; and they were distressed and anxious lest the sun had set, since he was still living. [For] it is written for them: Let not the sun set on one put to death. [16] And someone of them said: 'Give him to drink gall with vinegary wine.' And having made a mixture, they gave to drink. [17] And they fulfilled all things and completed the sins on their own head. [18] But many went around with lamps, thinking that it was night, and they fell. [19] And the Lord screamed out, saying: 'My power, O power, you have forsaken me.' And having said this, he was taken up.
[20] And at the same hour the veil of the Jerusalem sanctuary was torn into two. [21] And they drew out the nails from the hands of the Lord and placed him on the earth; and all the earth was shaken, and a great fear came about. [22] Then the sun shone, and it was found to be the ninth hour. [23] And the Jews rejoiced and gave his body to Joseph that he might bury it, since he was one who had seen the many good things he did. [24] And having taken the Lord, he washed and tied him with a linen cloth and brought him into his own sepulcher, called the Garden of Joseph.
[25] Then the Jews and the elders and the priests, having come to know how much wrong they had done themselves, began to beat themselves and say: 'Woe to our sins. The judgment has approached and the end of Jerusalem.' [26] But I with the companions was sorrowful; and having been wounded in spirit, we were in hiding, for we were sought after by them as wrongdoers and as wishing to set fire to the sanctuary. [27] In addition to all these things we were fasting; and we were sitting mourning and weeping night and day until the Sabbath.
[28] But the scribes and Pharisees and elders, having gathered together with one another, having heard that all the people were murmuring and beating their breasts, saying that 'If at his death these very great signs happened, behold how just he was,' [29] feared (especially the elders) and came before Pilate, begging him and saying, [30] 'Give over soldiers to us in order that we may safeguard his burial place for three days, lest, having come, his disciples steal him, and the people accept that he is risen from the death, and they do us wrong.' [31] But Pilate gave over to them Petronius the centurion with soldiers to safeguard the sepulcher. And with these the elders and scribes came to the burial place. [32] And having rolled a large stone, all who were there, together with the centurion and the soldiers, placed it against the door of the burial place. [33] And they marked it with seven wax seals; and having pitched a tent there, they safeguarded it. [34] But early when the Sabbath was dawning, a crowd came from Jerusalem and the surrounding area in order that they might see the sealed tomb.
[35] But in the night in which the Lord's day dawned, when the soldiers were safeguarding it two by two in every watch, there was a loud voice in heaven; [36] and they saw that the heavens were opened and that two males who had much radiance had come down from there and come near the sepulcher. [37] But that stone which had been thrust against the door, having rolled by itself, went a distance off the side; and the sepulcher opened, and both the young men entered. [38] And so those soldiers, having seen, awakened the centurion and the elders (for they too were present, safeguarding). [39] And while they were relating what they had seen, again they see three males who have come out from they sepulcher, with the two supporting the other one, and a cross following them, [40] and the head of the two reaching unto heaven, but that of the one being led out by a hand by them going beyond the heavens. [41] And they were hearing a voice from the heavens saying, 'Have you made proclamation to the fallen-asleep?' [42] And an obeisance was heard from the cross, 'Yes.' [43]
And so those people were seeking a common perspective to go off and make these things clear to Pilate; [44] and while they were still considering it through, there appear again the opened heavens and a certain man having come down and entered into the burial place. [45] Having seen these things, those around the centurion hastened at night before Pilate (having left the sepulcher which they were safeguarding) and described all the things that they indeed had seen, agonizing greatly and saying: 'Truly he was God's Son.'
[46] In answer Pilate said: 'I am clean of the blood of the Son of God, but it was to you that this seemed [the thing to do].'
[47] Then all, having come forward, were begging and exhorting him to command the centurion and the soldiers to say to no one what they had seen.
[48] 'For,' they said, 'it is better for us to owe the debt of the greatest sin in the sight of God than to fall into the hands of the Jewish people and be stoned.' [49] And so Pilate ordered the centurion and the soldiers to say nothing.
[50] Now at the dawn of the Lord's Day Mary Magdalene, a female disciple of the Lord (who, afraid because of the Jews since they were inflamed with anger, had not done at the tomb of the Lord what women were accustomed to do for the dead beloved by them), [51] having taken with her women friends, came to the tomb where he had been placed. [52] And they were afraid lest the Jews should see them and were saying, 'If indeed on that day on which he was crucified we could not weep and beat ourselves, yet now at his tomb we may do these things. [53] But who will roll away for us even the stone placed against the door of the tomb in order that, having entered, we may sit beside him and do the expected things? [54] For the stone was large, and we were afraid lest anyone see us. And if we are unable, let is throw against the door what we bring in memory of him; let us weep and beat ourselves until we come to our homes.'
[55] And having gone off, they found the sepulcher opened. And having come forward, they bent down there and saw there a certain young man seated in the middle of the sepulcher, comely and clothed with a splendid robe, who said to them: [56] 'Why have you come? Whom do you seek? Not that one who was crucified? He is risen and gone away. But if you do not believe, bend down and see the place where he lay, because he is not here. For he is risen and gone away to there whence he was sent.' [57] Then the women fled frightened.
[58] Now it was the final day of the Unleavened Bread; and many went out returning to their home since the feast was over. [59] But we twelve disciples of the Lord were weeping and sorrowful; and each one, sorrowful because of what had come to pass, departed to his home. [60] But I, Simon Peter, and my brother Andrew, having taken our nets, went off to the sea. And there was with us Levi of Alphaeus whom the Lord ...
(Հայերենը՝ մեքենայական թարգմանություն)
--- « մեքենայական թարգմանություն » ---
Թարգմանել է Ռայմոնդ Բրաունը
[1] Բայց հրեաներից ոչ ոք ձեռքերը չլվաց, ոչ Հերովդեսը, ոչ էլ նրա դատավորներից մեկը: Եվ քանի որ նրանք չցանկացան լվանալ, Պիղատոսը ոտքի կանգնեց։ [2] Եվ այն ժամանակ Հերովդես թագավորը հրամայում է տանել Տիրոջը՝ ասելով նրանց.
3 Բայց Հովսեփը՝ Պիղատոսի և Տիրոջ ընկերը, այնտեղ կանգնած էր. և իմանալով, որ պատրաստվում են խաչել նրան, եկավ Պիղատոսի առաջ և խնդրեց Տիրոջ մարմինը թաղելու համար: Պիղատոսը Հերովդեսի մոտ մարդ ուղարկեց և խնդրեց նրա մարմինը։ [5] Եվ Հերովդեսն ասաց. «Եղբայր Պիղատոս, եթե նույնիսկ ոչ ոք նրան չխնդրեր, մենք կթաղեինք նրան, քանի որ իսկապես շաբաթ օրն է լուսանում»: Որովհետև Օրենքում գրված է.
Եվ նա մատնեց նրան ժողովրդին Բաղարջակերության տոնի առաջին օրվանից առաջ։ [6] Բայց Տիրոջը բռնելով, վազելով՝ հրում էին նրան և ասում. [7] Եվ նրան ծիրանի զգեստ հագցրին և նստեցրին դատաստանի աթոռի վրա՝ ասելով. «Արդար դատիր, Իսրայելի թագավոր»: 8 Նրանցից մեկը փշե պսակ բերելով՝ դրեց այն Տիրոջ գլխին։ [9] Իսկ մյուսները, ովքեր կանգնած էին այնտեղ, թքում էին նրա երեսին, իսկ մյուսները ապտակում էին նրա այտերին։ Ուրիշները նրան եղեգով խփում էին. և ոմանք խարազանեցին նրան և ասացին.
[10] Եվ նրանք բերեցին երկու անիրավների և խաչեցին Տիրոջը նրանց մեջտեղում: Բայց նա լռում էր, քանի որ ցավ չուներ։ [11] Եվ երբ նրանք կանգնեցրին խաչը, նրանք գրեցին, որ ՍԱ Է ԻՍՐԱՅԵԼԻ ԹԱԳԱՎՈՐԸ: [12] Եվ իր հանդերձները դնելով նրա առաջ, նրանք բաժանեցին դրանք և որպես խաղարկություն նետեցին նրանց համար: [13] Բայց այդ չարագործներից մեկը նախատեց նրանց՝ ասելով. բայց սա, դառնալով մարդկանց Փրկիչ, ի՞նչ անարդարություն է արել քեզ։' [14] Եվ բարկանալով նրա վրա՝ հրամայեցին, որ ոտքը չկոտրվի, որպեսզի նա տանջված մեռնի։
15 Բայց կեսօր էր, և խավարն ամուր բռնեց ամբողջ Հրեաստանը. և նրանք վշտացած և անհանգստացած էին, որ արևը մայր չի մտել, քանի որ նա դեռ կենդանի էր: Նրանց համար գրված է. «Արևը մի՛ մայր մտնի մեկի վրա»։ [16] Եվ նրանցից մեկն ասաց. Եվ խառնուրդ պատրաստելով՝ տվեցին խմելու։ [17] Եվ նրանք կատարեցին ամեն ինչ և ավարտեցին մեղքերը իրենց գլխի վրա: 18 Բայց շատերը ճրագներով շրջում էին, կարծելով, թե գիշեր է, և ընկան։ [19] Եվ Տերը բղավեց՝ ասելով. Եւ այս ասելով՝ վեր առաւ։
[20] Եվ նույն ժամին Երուսաղեմի սրբարանի վարագույրը պատռվեց երկու մասի։ 21 Եւ Տիրոջ ձեռքից մեխերը հանեցին ու երկրի վրայ դրեցին. և ամբողջ երկիրը ցնցվեց, և մեծ վախ եղավ։ [22] Այն ժամանակ արևը փայլեց, և պարզվեց, որ իններորդ ժամն է: 23 Եվ հրեաները ուրախացան և նրա մարմինը տվեցին Հովսեփին, որ թաղի այն, քանի որ նա տեսել էր իր արած շատ բարիքները։ [24] Եվ վերցնելով Տիրոջը, նա լվաց, կապեց նրան կտավով և տարավ իր գերեզմանը, որը կոչվում է Հովսեփի պարտեզ:
[25] Այնուհետև հրեաները, երեցները և քահանաները, իմանալով, թե որքան սխալ են արել իրենք իրենց, սկսեցին ծեծել իրենց և ասել. «Վայ մեր մեղքերին»: Դատաստանը մոտեցել է և Երուսաղեմի վերջը։' [26] Բայց ես ընկերների հետ տխուր էի. և հոգով վիրավորված լինելով՝ թաքնվեցինք, որովհետև նրանք փնտրում էին մեզ որպես անիրավներ և կամենում էինք կրակ վառել սրբարանը։ 27 Բացի այս բոլոր բաներից, մենք ծոմ էինք պահում. և մենք նստած էինք սուգ ու լաց լինում գիշեր ու ցերեկ մինչև շաբաթ օր։
[28] Բայց դպիրները, փարիսեցիներն ու երեցները, հավաքվելով իրար հետ, լսելով, որ ամբողջ ժողովուրդը տրտնջում է և ծեծում իրենց կուրծքը, ասելով, որ «եթե նրա մահից հետո այս շատ մեծ նշանները եղան, տեսեք, թե որքան արդար է. նա էր, & # 39; [29] վախեցան (հատկապես երեցներից) և մոտեցան Պիղատոսի, աղաչելով նրան և ասելով. աշակերտները գողանում են նրան, իսկ ժողովուրդն ընդունում է, որ նա հարություն է առել մահից, և նրանք մեզ սխալ են անում։' [31] Բայց Պիղատոսը նրանց հանձնեց Պետրոնիոս հարյուրապետին զինվորներով՝ գերեզմանը պահպանելու համար։ Եվ սրա հետ միասին երեցներն ու դպիրները եկան գերեզման։ [32] Եվ մի մեծ քար գլորելով, բոլոր նրանք, ովքեր այնտեղ էին, հարյուրապետի և զինվորների հետ միասին դրեցին այն գերեզմանի դռան մոտ։ [33] Եվ նրանք դրոշմեցին այն յոթ մոմ կնիքներով. եւ այնտեղ վրան խփելով՝ պահպանեցին այն: [34] Բայց վաղ, երբ շաբաթ օրը բացվում էր, մի բազմություն եկավ Երուսաղեմից և շրջակայքից, որպեսզի տեսնեն կնքված գերեզմանը։
[35] Բայց այն գիշերը, երբ Տիրոջ օրը բացվեց, երբ զինվորները երկու-երկու պահպանում էին այն ամեն ժամապահության ժամանակ, բարձր ձայն լսվեց երկնքում. [36] և նրանք տեսան, որ երկինքը բացվեց, և երկու արուներ, որոնք շատ փայլ ունեին, իջել էին այնտեղից և մոտեցել գերեզմանին։ 37 Բայց այդ քարը, որ խրվել էր դռանը, ինքն իրեն գլորվելով՝ հեռացավ կողքից։ և գերեզմանը բացվեց, և երկու երիտասարդները ներս մտան։ [38] Եվ այսպես, այդ զինվորները, տեսնելով, արթնացրին հարյուրապետին և երեցներին (որովհետև նրանք նույնպես ներկա էին և պաշտպանում էին): [39] Եվ մինչ նրանք պատմում էին այն, ինչ տեսել էին, նորից տեսնում են երեք արու, որոնք դուրս են եկել իրենց գերեզմանից, երկուսն էլ մյուսին աջակցում են, և խաչը նրանց հետևում է, [40] և երկուսի գլուխը հասնում է։ դէպի երկինք, բայց անոնց ձեռքովը, որ դուրս կը բերուի երկինքէն այն կողմ։ [41] Եվ նրանք երկնքից մի ձայն էին լսում, որ ասում էր. [42] Եվ խաչից խոնարհում լսվեց, 'Այո' [43]
Եվ այսպես, այդ մարդիկ ընդհանուր տեսակետ էին փնտրում՝ գնալու և Պիղատոսին այս բաները պարզաբանելու համար. [44] և մինչ նրանք դեռ մտածում էին դրա մասին, դարձյալ երևացին բաց երկինքները, և մի մարդ իջավ և մտավ գերեզմանը: 45 Այս բաները տեսնելով՝ հարյուրապետի շուրջը գտնվողները գիշերը շտապեցին Պիղատոսի առջև (թողնելով գերեզմանը, որը պահպանում էին) և նկարագրեցին այն ամենը, ինչ իսկապես տեսել էին, շատ տանջվելով և ասելով. «Իսկապես նա էր. Աստծո Որդի.'
[46] Ի պատասխան Պիղատոսն ասաց. «Ես մաքուր եմ Աստծո Որդու արյունից, բայց դա ձեզ թվում էր [անելիքը]»:
47 Այն ժամանակ բոլորը առաջ գալով՝ աղաչում էին և հորդորում նրան, որ հրամայի հարյուրապետին և զինվորներին, որ ոչ ոքի չասեն այն, ինչ տեսել են։
[48] 'Հանուն,' նրանք ասացին. «Ավելի լավ է մենք Աստծո աչքում ամենամեծ մեղքի պարտքն ունենանք, քան հրեա ժողովրդի ձեռքն ընկնենք և քարկոծվենք»: [49] Եվ այսպես Պիղատոսը հրամայեց հարյուրապետին և զինվորներին ոչինչ չասել։
[50] Այժմ Տիրոջ օրվա արշալույսին՝ Մարիամ Մագդաղենացին, Տիրոջ կին աշակերտուհին (ով վախենալով հրեաներից, քանի որ նրանք բարկացած էին, Տիրոջ գերեզմանի մոտ չէր արել այն, ինչ կանայք. նրանք սովոր էին անել իրենց սիրելի մահացածների համար [51] ), վերցնելով իր կանանց հետ ընկերներին, եկավ այն գերեզմանը, որտեղ նրան դրել էին։ [52] Եվ նրանք վախենում էին, որ հրեաները չտեսնեն իրենց և ասում էին. «Եթե իսկապես այն օրը, երբ նա խաչվեց, մենք չէինք կարող լաց լինել և ծեծել մեզ, բայց հիմա նրա գերեզմանի մոտ մենք կարող ենք անել այս բաները»: 53 Բայց ո՞վ պիտի գլորէ մեզի համար, նոյնիսկ գերեզմանի դռան դիմաց դրուած քարը, որպէսզի ներս մտնելով՝ նստենք անոր կողքին ու անենք սպասուած բաները։ 54 Որովհետև քարը մեծ էր, և մենք վախենում էինք, որ որևէ մեկը մեզ տեսնի։ Իսկ եթե չկարողանանք, դռան դեմ նետենք այն, ինչ բերում ենք նրա հիշատակին. եկեք լաց լինենք և ծեծենք ինքներս մեզ, մինչև հասնենք մեր տները:'
55 Եվ երբ գնացին, գտան գերեզմանը բացված։ Եվ առաջ գալով՝ այնտեղ կռացան և տեսան այնտեղ մի երիտասարդի, որը նստած էր գերեզմանի մեջտեղում՝ գեղեցիկ և շքեղ պատմուճան հագած, ով նրանց ասաց. [56] ' Ո՞ւմ եք փնտրում: Այդ մեկը չէ՞, որ խաչվեց։ Նա հարություն առավ և գնաց։ Բայց եթե չես հավատում, կռացիր և տես այն տեղը, որտեղ նա պառկած է, քանի որ նա այստեղ չէ։ Որովհետև նա հարություն առավ և գնաց այնտեղ, որտեղից ուղարկվել էր։' [57] Հետո կանայք վախեցած փախան։
58 Բաղարջակերության վերջին օրն էր. և շատերը դուրս եկան՝ վերադառնալով իրենց տունը, քանի որ խնջույքն ավարտվեց: 59 Բայց մենք՝ Տիրոջ տասներկու աշակերտներս, լաց ու տրտմած էինք. և ամեն մեկը պատահածի համար տրտմած գնաց իր տունը։ 60 Բայց ես՝ Սիմոն Պետրոսը և եղբայրս՝ Անդրեասը, մեր ցանցերը վերցնելով՝ գնացինք ծովը։ Եվ մեզ հետ էր Ղևին Ալփեոսից, որը Տերը ...