Where dost thou stand behind them all, my lover, hiding thyself in the shadows? They push thee and pass thee by on the dusty road, taking thee for naught. I wait here weary hours spreading my offerings for thee, while passers-by come and take my flowers, one by one, and my basket is nearly empty.
The morning time is past, and the noon. In the shade of evening my eyes are drowsy with sleep. Men going home glance at me and smile and fill me with shame. I sit like a beggar maid, drawing my skirt over my face, and when they ask me, what it is I want, I drop my eyes and answer them not.
Oh, how, indeed, could I tell them that for thee I wait, and that thou hast promised to come. How could I utter for shame that I keep for my dowry this poverty. Ah, I hug this pride in the secret of my heart.
I sit on the grass and gaze upon the sky and dream of the sudden splendour of thy coming---all the lights ablaze, golden pennons flying over thy car, and they at the roadside standing agape, when they see thee come down from thy seat to raise me from the dust, and set at thy side this ragged beggar girl a-tremble with shame and pride, like a creeper in a summer breeze.
But time glides on and still no sound of the wheels of thy chariot. Many a procession passes by with noise and shouts and glamour of glory. Is it only thou who wouldst stand in the shadow silent and behind them all? And only I who would wait and weep and wear out my heart in vain longing?
Որտե՞ղ ես, իմ սեր կանգնած թիկունքում բոլորի, պահված մութ ստվերներում:
Հրմշտելով քեզ, Ճամբին այս փոշոտ անցնում են նրանք, կարծելով ոչինչ:
Իմ սեղանը բաց սպասում եմ քեզ հոգնամաշ ժամեր,
Երբ անցորդներն են մեկառմեկ տանում ծաղիկներս ամեն,
Ու դատարկվում է զամբյուղս արդեն:
Առավոտն անցավ, նաեւ կեսօրը, ու երեկոյի մշուշում աչքս է քնով ծանրացած:
Տուն դարձող մարդիկ հայացք են նետում, ժպտալով լցնում ինձ ամոթանքով:
Նստած եմ ինչպես այրի մուրացկան, շապիկն երեսիս, եւ երբ հարցնում են, թէ ի՞նչ եմ փնտրում,
Աչքերս եմ կախում ես անպատասխան:
Ինչպէ՞ս ասեմ, որ Քեզ եմ սպասում, խոստացել ես գալ:
Ինչպէ՞ս չամաչեմ թոթովել, որ այս թշվառությունն իմ
Պահում եմ որպես բաժինք օժիտի:
Օ փայփայում եմ պարծանքը իմ այս սրտիս մատուռում:
Նստում խոտերին հայում եմ երկինք, մտապատկերում շքեղությունը հանկարծ գալստյան:
Բոցավառ ջահեր, կառքին ծածանվող պաստառներ ոսկե,
եւ ճամփեզրքին բերանները բաց բոլորը կանգնած,
Դու գալիս ես ցած Քո գահաթոռից, ինձ փոշուց հանում, բազմեցնում կողքիդ,
Քուրձոտ, մուրացկան այս խեղճ աղջկան, կծիկ ամոթի ու հպարտության, նման սողունի ամառվա զովին:
Ժամանակն անցնում, սահում է սակայն, կառքիդ անիվի ձայները չկան:
Բազում շքերթներ անցան գոչերով, աղմուկներով ու փայլով հաղթության:
Այդ դո՞ւ ես միայն, որ կանգնած ես լուռ, մութ ստվերներում, բոլորից անդին,
Եվ ե՞ս եմ միայն, որ սպասում եմ արտասուքներով, սիրտս մաշելով զուր կարոտներով: