The morning sea of silence broke into ripples of bird songs; and the flowers were all merry by the roadside; and the wealth of gold was scattered through the rift of the clouds while we busily went on our way and paid no heed.
We sang no glad songs nor played; we went not to the village for barter; we spoke not a word nor smiled; we lingered not on the way. We quickened our pace more and more as the time sped by.
The sun rose to the mid sky and doves cooed in the shade. Withered leaves danced and whirled in the hot air of noon. The shepherd boy drowsed and dreamed in the shadow of the banyan tree, and I laid myself down by the water and stretched my tired limbs on the grass.
My companions laughed at me in scorn; they held their heads high and hurried on; they never looked back nor rested; they vanished in the distant blue haze. They crossed many meadows and hills, and passed through strange, far-away countries. All honour to you, heroic host of the interminable path! Mockery and reproach pricked me to rise, but found no response in me. I gave myself up for lost in the depth of a glad humiliation---in the shadow of a dim delight.
The repose of the sun-embroidered green gloom slowly spread over my heart. I forgot for what I had travelled, and I surrendered my mind without struggle to the maze of shadows and songs.
At last, when I woke from my slumber and opened my eyes, I saw thee standing by me, flooding my sleep with thy smile. How I had feared that the path was long and wearisome, and the struggle to reach thee was hard!
Վաղորդյան ծովը լռության փշրվեց թռչնի երգով,
եւ կայտառ էին ծաղիկները բոլոր ճամփեզերքին:
Ոսկու հարստությունն էր սփռված ամպերի անդունդներում,
իսկ մենք բազմազբաղ գնացինք մեր ճամփան, առանց նկատելու:
Չերգեցինք ուրախ երգեր, խաղեր, ու չմտանք գյուղ փոխանակման,
մնացինք լուռ չժպտացինք, ու դադար չառանք ճանապարհին:
Շտապեցինք ավելի, ու ավելի արագացրեցինք ընթացքը մեր,
ինչպես ժամանակն էր վազում:
Արեւը բարձրացել էր զենիթ, տատրակներ էին ստվերում ղունղունում,
ու չոր տերեւներն էին պարելով պոկվում ցերեկվա շոգ տապին:
Նիրհեց պատանի հովիվը ստվերում ու երազեց բանանի ծառ:
Ու պառկեցի ես ափի խոտերում փռելով ոտքերն իմ հոգնած:
Ուղեկիցներս խնդացին վրաս ծաղրանքով, գլուխները բարձր պահած շտապեցին առաջ:
Չնայեցին էլ երբէք հետ. դադար չառան, հեռավոր մեգում կապույտ անհայտացան:
Նրանք անցան բազում դաշտեր, բլուրներ, անցան տարօրինակ երկիրներ հեռու,
Բոլորը ի փառս քեզ, դու հերոս առաջնորդ անվերջանալի ուղու:
Նախատինքն ու ծաղրանքը կոչեցին ինձ «ոտքի՛» ու չգտան իմ մեջ արձագանք,
ես հանձնեցի ինքս ինձ կորստի, խորքերում զվարթ խոնարհության
– ստվերներում մարմրող բերկրանքի:
Անդորրն այս արեւագործ, կանաչ աղջամուղջի, հանդարտ տարածվեց սրտում իմ,
Մոռացա նպատակն իմ ճամփի, եւ հանձնեցի միտքն իմ առանց կռվի,
բավիղին մթնշախի ու երգերի:
Վերջապես երբ արթնացա նիրհից, աչքերս բացելով տեսա Քեզ՝ կանգնած իմ դիմաց,
ժպիտով հեղեղելով քունն իմ:
Ինչպ~ես էի սարսափում, թէ ճանապարհն է երկար, տանջալից
եւ մաքառումը հասնելու Քեզ՝ դժվարագին: