Early in the day it was whispered that we should sail in a boat, only thou and I, and never a soul in the world would know of this our pilgrimage to no country and to no end.
In that shoreless ocean, at thy silently listening smile my songs would swell in melodies, free as waves, free from all bondage of words.
Is the time not come yet? Are there works still to do? Lo, the evening has come down upon the shore and in the fading light the seabirds come flying to their nests.
Who knows when the chains will be off, and the boat, like the last glimmer of sunset, vanish into the night?
Վաղ առավոտյան, լսվեց մի շշուկ, թէ պիտի նավենք միայն ես եւ Դու,
Եւ երբեք ուրիշ որեւէ հոգի պիտի չիմանա մեր ուխտի ճամփից՝
դեպի ապերկիր, դեպ անվերջություն:
Անեզերք ծովի լռիկ ունկնդրող ժպիտից երգն իմ մեղեդիներում կուռի կփքվի,
Ազատ քանց ալիք, ազատ՝ բառերի բոլոր կապերից
Ժամը չէ՞ արդյոք: կա՞ դեռ աշխատանք:
Երեկոն արդեն դեպի ափ իջավ եւ թռչուններն են դառնում դեպի բույն, մարող լույսի տակ:
Ո՞վ գիտե, երբ է շղթան հանվելու,
Եվ նավակն ինչպես մայրամուտի շող ամենավերջին, անէանալու գիշերվա խորքում: