She who ever had remained in the depth of my being, in the twilight of gleams and of glimpses; she who never opened her veils in the morning light, will be my last gift to thee, my God, folded in my final song.
Words have wooed yet failed to win her; persuasion has stretched to her its eager arms in vain.
I have roamed from country to country keeping her in the core of my heart, and around her have risen and fallen the growth and decay of my life.
Over my thoughts and actions, my slumbers and dreams, she reigned yet dwelled alone and apart.
many a man knocked at my door and asked for her and turned away in despair.
There was none in the world who ever saw her face to face, and she remained in her loneliness waiting for thy recognition.
Նա ով հավերժ մնաց խորքում էության իմ, առկածումների ու ցոլքերի մթնշաղում,
Ով երբեք չբացեց քողն իր լույսին առավոտի, կլինի իմ վերջին նվերնը Քեզ, իմ Տէր՝
Իմ վերջին երգում ամփոփված:
Բառերը սիրահետեցին, չկարողացան տիրել նրան,
համոզմունքն իզուր մեկնեց բազուկներն իր դեպի նա:
Թափառեցի Ես երկրէ երկիր, պահելով նրան խորքում սրտիս,
եւ նրա շուրջ են բարձրացել ու տապալվել, վերելք ու անկում իմ կյանքի:
Իմ մտքերի, գործերի վրա, իղձերիս ու երազանքներիս,
իշխել է նա, սակայն եղել միշտ մեկուսի ու միայնակ:
Շատերն են դուռն իմ թակել ու խնդրել նրան, եվ սակայն մերժվել հուսահատ
Չկա մեկը այս աշխարհում, ով դեմքով տեսել է նրան,
նա մնացել է իր մենության մէջ, սպասումով Քո ճանաչման: