I had gone a-begging from door to door in the village path, when thy golden chariot appeared in the distance like a gorgeous dream and I wondered who was this King of all kings!
My hopes rose high and methought my evil days were at an end, and I stood waiting for alms to be given unasked and for wealth scattered on all sides in the dust.
The chariot stopped where I stood. Thy glance fell on me and thou camest down with a smile. I felt that the luck of my life had come at last. Then of a sudden thou didst hold out thy right hand and say `What hast thou to give to me?'
Ah, what a kingly jest was it to open thy palm to a beggar to beg! I was confused and stood undecided, and then from my wallet I slowly took out the least little grain of corn and gave it to thee.
But how great my surprise when at the day's end I emptied my bag on the floor to find a least little gram of gold among the poor heap. I bitterly wept and wished that I had had the heart to give thee my all.
Ես դուրս էի եկել ճանապարհը գյուղի դռնէդուռ մուրալու,
Ու ասես հրաշագեղ երազ, ոսկեղեն կառքը քո հայտնվեց հեռվում:
Մտածեցի, ով է տեսնես այս արքայից արքան:
Զորացան հուսերն իմ, ու թվաց թէ մի պահ ավարտին հասան օրերը չար,
Ու մնացի կանգնած հույսով ողորմության՝ առանց պաղատանքի,
Առատ հարստության շուրջս բոլոր, փոշիներում սփռած:
Կանգնեց կառքը Քո իմ դիմաց,նայեցիր վրաս, ժպիտով իջար վար:
Ու թվաց թէ բախտն իմ կյանքի վերջապես ինձ հասավ,
Սակայն պարզեցիր աջդ հանկարծ ու հարցրեցիր
«դու ի՞նչ ունես արդյոք, ինձ տալու համար»:
Ինչպիսի~ վարմունք էր դա արքայական,
Պարզել ափդ մուրացկանին՝ մուրալու համար:
Մնացի կանգնած շփոթված, քսակից կարկամորէն գտա
Ցորենի փոքագույն հատիկ ու Քեզ մատուցեցի:
Սակայն անչափ էր զարմանքն իմ, օրվա վերջին
երբ պարպեցի պարկն իմ հատակին,
գտնելով փոքրիկ ոսկէ հատիկ, կույտի մեջ աղքատիկ:
Ողբացի ես դառնորեն, երանի~ թէ
Քեզ իմ ամենը տալու սիրտն ունենայի:
