Beautiful is thy wristlet, decked with stars and cunningly wrought in myriad-coloured jewels. But more beautiful to me thy sword with its curve of lightning like the outspread wings of the divine bird of Vishnu, perfectly poised in the angry red light of the sunset.
It quivers like the one last response of life in ecstasy of pain at the final stroke of death; it shines like the pure flame of being burning up earthly sense with one fierce flash.
Beautiful is thy wristlet, decked with starry gems; but thy sword, O lord of thunder, is wrought with uttermost beauty, terrible to behold or think of.
Գեղեցիկ է ապարանջանը Քո, զարդարված ասղերով,
ու բազմահնար կոփված. երփներանգ ադամանդներով:
Սակայն ինձ գեղեցիկ է առավել սուրը Քո, իր շեղբով կայծակեղեն,
ինչպես բացված թեւերը Վիշնու հրաշք թռչունի,
կերտված կատարելապես կատաղի լույսերում բոսոր՝ մայրամուտի:
Այն գալարվում է կարծես մի վերջին պատասխան կյանքի,
սքանչությամբ ցավի, մահվան վերջին հարվածի:
Այն փայլում է ինչպես էության անաղարտ բոց,
հողեղեն զգացմունքներն այրող, մի վերջին պորթկումով վայրի:
Գեղեցիկ է ապարանջանը քո, զարդարված աստղային ակներով,
Բայց Քո սուրը, Ով Տէր որոտի,
Այն կռված է գեղեցկությամբ անպատմելի,
ահեղ՝ անգամ տեսնելու կամ խորհելու համար: