Thy sunbeam comes upon this earth of mine with arms outstretched and stands at my door the livelong day to carry back to thy feet clouds made of my tears and sighs and songs.
With fond delight thou wrappest about thy starry breast that mantle of misty cloud, turning it into numberless shapes and folds and colouring it with hues everchanging.
It is so light and so fleeting, tender and tearful and dark, that is why thou lovest it, O thou spotless and serene. And that is why it may cover thy awful white light with its pathetic shadows.
Քո շողն արեւի գրկաբաց իջնում է իմ երկրին,
Կենսաձիգ օրն ամբողջ կագնում դռանս առաջ,
Որպեսզի ոտքերիդ առաջ մատուցի ամպերը հյուսված
իմ արցունքներից, հոգոցներից ու երգերից:
Սիրավառ քնքշանքով, պարուրում ես աստազարդ կուրծքը Քո
Այդ ամպէ խոնավ թիկնոցով, անհամար ձեւեր եւ ծալքեր տալով,
Ներկելով անթիվ երանգներով հարափափոխ:
Այնքան թեթեւ է դա ու անցողիկ, քնքուշ, արցունքախառն ու մութ,
Եւ դրա համար դու այն սիրեցիր, Ով Դու, անթերի ու ջինջ:
Եւ սիրուդ պատճառով այն կարող է ծածկել,
Ահավոր ճերմակ լույսը Քո, իր խղճուկ ստվերներով: