I know that the day will come when my sight of this earth shall be lost, and life will take its leave in silence, drawing the last curtain over my eyes.
Yet stars will watch at night, and morning rise as before, and hours heave like sea waves casting up pleasures and pains.
When I think of this end of my moments, the barrier of the moments breaks and I see by the light of death thy world with its careless treasures. Rare is its lowliest seat, rare is its meanest of lives.
Things that I longed for in vain and things that I got---let them pass. Let me but truly possess the things that I ever spurned and overlooked.
Ես գիտեմ որ օրը կգա, երբ տեսողությունն իմ այս աշխարհի կկորչի,
Եւ լռությամբ կյանքը կհեռանա, քաշելով վերջին վարագույրն իմ աչքերին:
Սակայն աստղերը կհսկեն գշերին, եւ առավոտը կբացվի իչնպես միշտ,
Եւ ժամերը ինչպես ալիքներ ծովի բարդվելով կտարածեն բերկրանքներ ու ցավեր:
Երբ խորհում եմ իմ վերջին պահերի մասին,
Փշրվում է սահմանը պահերի եվ մահվան լույսով եմ աշխարհը տեսնում՝ գանձերով իր անփույթ:
Բացառիկ է նրա աթոռն ամենախոնարհ, եւ բացառիկ է անարգագույնը կյանքի:
Բաներ որ ցանկացա իզուր, բաներ որ ստացա
– թող անցնեն, բայց թող որ իրապես ունենամ,
Ինչը որ արհամարել եմ շարունակ ու անտեսել: