The night darkened. Our day's works had been done. We thought that the last guest had arrived for the night and the doors in the village were all shut. Only some said the king was to come. We laughed and said `No, it cannot be!'
It seemed there were knocks at the door and we said it was nothing but the wind. We put out the lamps and lay down to sleep. Only some said, `It is the messenger!' We laughed and said `No, it must be the wind!'
There came a sound in the dead of the night. We sleepily thought it was the distant thunder. The earth shook, the walls rocked, and it troubled us in our sleep. Only some said it was the sound of wheels. We said in a drowsy murmur, `No, it must be the rumbling of clouds!'
The night was still dark when the drum sounded. The voice came `Wake up! delay not!' We pressed our hands on our hearts and shuddered with fear. Some said, `Lo, there is the king's flag!' We stood up on our feet and cried `There is no time for delay!'
The king has come---but where are lights, where are wreaths? Where is the throne to seat him? Oh, shame! Oh utter shame! Where is the hall, the decorations? Someone has said, `Vain is this cry! Greet him with empty hands, lead him into thy rooms all bare!'
Open the doors, let the conch-shells be sounded! in the depth of the night has come the king of our dark, dreary house. The thunder roars in the sky. The darkness shudders with lightning. Bring out thy tattered piece of mat and spread it in the courtyard. With the storm has come of a sudden our king of the fearful night.
Գիշերը մթնեց, ավարտված էին գործերը օրվա:
Կարծեցինք վերջին հյուրն էլ գիշերվա արդեն ժամանել, եւ գյուղի բոլոր դռներն էին փակ:
Լոկ ոմանք ասին «Արքան պիտի գար» ծիծաղեցինք թէ «ոչ, դա չի լինի»:
Թվաց դուռն էին թակում, ասացինք ոչինչ է, քամի:
Ջահերը մարած անցանք քնելու:
Լոկ ոմանք ասին, թէ սուրհանդակն է, ծիծաղեցինք «ո՛չ, քամին էր միայն»:
Ձայներ եկան խոր գիշերվա կեսին, ու քնաթաթախ մտածեցինք թէ որոտ է հեռվի:
Երկիրը ցնցվեց, ճոճվեցին պատերն, անհանգստացրեց դա մեզ քնի մեջ,
եւ միայն ոմանք ասացին «ձայնն էր դա անիվների»:
Քնկոտ հորանջով ասացինք «ոչ, դա աղմուկն է ամպի»
Գիշեր էր դեռ մութ, երբ թմբուկ զարկվեց, եվ ձայն հնչեց «զարթնի՛ր, անհապա՛ղ»:
Ու ձեռքերը մեր սեղմած սրտերիս դողացինք վախից:
Մեկն ասաց «ահա դրոշն արքայի»:
Մենք ոտքի ելանք աղաղակելով «չկա ժամանակ»:
Արքան ժամանեց, բայց ո՞ւր էն ջահերն ու պսակները: Որտե՞ղ է նրա գահը բազմելու:
Օ ամոթ, ամոթ, կատարյալ ամոթ: Ո՞ւր են դահլիճն ու զարդարանքները:
Ինչ որ մեկն ասաց, «Զուր են ողբերը, ողջունեք նրան դատարկ ձեռքերով,
առաջնորդեք իր սենյակը դատարկ:
Դռները բացեք, հնչեցրեք փողեր: Գիշերվա կեսին ժամանեց արքան մեր մութ, մռայլ տան:
Որոտն է ոռնում խավար երկնքում ու մթությունն է շանթով փշրվում:
Բերեք հնամաշ կարպետը նրա փռեք ատյանում:
Փոթորիկի հետ մեր սարսափների գիշերվա արքան այցելեց հանկարծ:
