The time that my journey takes is long and the way of it long.
I came out on the chariot of the first gleam of light, and pursued my voyage through the wildernesses of worlds leaving my track on many a star and planet.
It is the most distant course that comes nearest to thyself, and that training is the most intricate which leads to the utter simplicity of a tune.
The traveller has to knock at every alien door to come to his own, and one has to wander through all the outer worlds to reach the innermost shrine at the end.
My eyes strayed far and wide before I shut them and said `Here art thou!'
The question and the cry `Oh, where?' melt into tears of a thousand streams and deluge the world with the flood of the assurance 'I am!'
Ճամփորդության օրերն իմ երկար, եւ ճանապարհը երկար:
Ես մեկենցի արշալույսի առաջին կառքով, բռնեցի իմ ուղին տափաստաններով աշխարհի՝
Թողնելով հետքն իմ աստղերի, մոլորակների վրա:
Ամենաերկար ուղին է, որ ամենամոտն է բերում ինքդ քեզ,
Եւ այդ անվերջ վարժանք է բերում մաքուր հնչյունին ամենապարզ:
Ճամփորդը մինչեւ իր դռանը հասնի, օտար դռները բոլոր պիտի թակի:
Դրսի ողջ աշխարհը պիտի ացնի, մինչեւ վերջում իր սրտի խորանը գտնի:
Աչքերս փնտրեցին շուրջս ու հեռուն, մինչեւ փակեցի շշուկով՝ «Այստեղ ես Տէր»:
Հարցն ու ճիչը «Ո՞ւր» հալվեցին արցունքի հազար շիթերում՝ Հեղեղելով աշխարհը վստահությամբ «էմ»: