Բան ԺԷ

Ի խորոց սրտի խոսք Աստծո հետ
Ա
Աղաչում եմ քեզ, բոլոր չարաչար ու տաժանելի
Տառապանքների վիշտ ու թախիծով
Լի հոգիների խնամակալիդ.
Մի՛ բազմապատկիր ցավն իմ հեծության
Եվ մի՛ խոցոտիր վիրավորվածիս,
Մի՛ դատապարտիր արդեն պատժվածիս,
Բազմաչարչարիս մի՛ տանջիր նորեն,
Խարազանվածիս մի՛ գանակոծիր,
Մի՛ գլորիր ինձ, երբ ընկած եմ ես
Եվ մի՛ կործանիր անօգ գայթածիս, 
Աստանդականիս մի՛ վանիր դարձյալ 
Եվ մի՛ հալածիր տարագրվածիս, 
Ամոթահարիս մի՛ ամաչեցրու, 
Տագնապահարիս մի՛ հանդիմանիր 
Եվ մի՛ խորտակիր հուսահատվածիս, 
Հուզվածիս էլ մի՛ խռովիր նորեն, 
Մի՛ ալեկոծիր բքահարվածիս, 
Էլ մի՛ սասանիր, երբ ցնցված եմ ես, 
Մի՛ հողմակոծիր արդեն մրրկածիս, 
Մի՛ կեղեքիր ինձ, հոշոտված եմ, տե՛ս, 
Արդեն ջարդվածիս էլ մի՛ ջախջախիր,
էլ մի՛ բզկտիր, մորմոքված եմ ես,
Մթնածիս նորից մի՛ կուրացրու.
Մի՛ ահաբեկիր սարսափահարիս
Եվ խարշատվածիս էլ մի՛ խորովիր,
Անկար հիվանդիս մի՛ մահացրու,
Մի՛ ծանբաբեռնիր թույլ ու տկարիս.
Մի՛ ավելացրու ծանր անուրներ թիկունքիս կարկամ,
Դառն հեծեծանքիս՝ նորանոր ողբեր:
Մի՛ վարվիր այդպես ուժգնորեն՝ հողիս,
Սաստկապես՝ մոխրիս, ահարկու՝ փոշուս,
Անաչառորեն՝ գոյակիս հանդեպ։
Մի՛ ընդհարվիր, տե՜ր, այդքան խստությամբ՝
Մեծդ փոքրիս հետ, լույսդ՝ խավարիս,
Բնությամբ բարիդ՝ ի բնե չարիս,
Ողկույզդ օրհնության՝ անեծքի պտղիս, 
Քաղցրդ էությամբ՝ համակ դառնությանս,
Փառավորյալդ անայլայլելի՝ իսպառ անարգիս, 
Նշխարդ կենաց՝ կավի զանգվածիս, 
Տերդ տերերի՝ երկրային տիղմիս, 
Լիությունդ անհատ՝ աղքատ ստրուկիս,
Առատությունդ աննվազելի՝ 
Ապավինազուրկ բազմաչարչարիս,
Բարությունդ անբավ՝ ամենաթշվառ չքավորիս հետ։
Քանզի այն ո՞վ է, որ հասած լույսին արևածագի՝
Կասկած կունենա, թե խավարի մեջ կարող է ընկնել,
Կամ մոտ լինելով կյանքին՝ մահանալ,
Կամ ազատության՝ և բռնադատվել,
Կամ շնորհներին՝ և դատապարտվել,
Փրկության՝ մատնվել, նորոգման՝ եղծվել,
Կամ թե օրհնության՝ ու տարագրվել.
Կամ բժշկության՝ և վիրավորվել,
Լիառատության՝ նվազել հանկարծ,
Հացի ճոխության՝ ու քաղցած մնալ,
Գետի հոսանքին՝ ծարավից այրվել,
Գթին մայրական՝ և նենգադավվել,
Կամ աստվածային աջիդ խնամքին՝ ու զրկված մնալ։

Բ
Արդ, բորոտությամբ մարմնի սաստկապես
ախտանկյալի պես
Վշտացած հոգով քեզ եմ պաղատում. 
«Եթե ուզես, ինձ կարող ես մաքրել»։ 
Հավերժագիշեր խարխափումներով տանջվող կույրի պես
Հառաչում եմ ես ձայնով ողբակոծ.
Ոչ թե կոչում եմ քեզ Դավթի որդի,
Այլ դավանում եմ իբրև ծննդի Աստծո էության
Եվ անվանու՛մ եմ ոչ միայն «ռաբբի»,
Որ պատվանուն է ճշմարտությունը
Գիտենալ կարծող վարդապետների,
Այլ հավատում եմ քեզ իբրև երկնի ու երկրի տիրոջ։
Ոչ միայն ձեռքդ ինձ երկարելով, հպավորությամբ. 
Ո՜վ դու բարեգութ Աստված մերձավոր, 
Այլև, հույս ունեմ, մեծ տարածությամբ, 
Հեռվից կարող է խոսքդ ինձ բուժել։
Կամեցողությանդ ու ողորմությանդ 
Միջև անջրպետ երբեք չեմ դնում, 
Որ երկմտություն կնշանակեր, 
Այլ համոզված եմ, որ կկամենաս՝ որպես բարեգութ
Եվ կկարենաս՝ որպես արարիչ: 
Ասա՛ խոսքովդ, և ես կբուժվեմ։
Հարյուրապետի հավատին նաև ես եմ լծակից,
Համոզված եմ, որ ոչ միայն մոտիկ 
Տարածությունից, խորանից խորան, 
Զորավոր ես դու տալու հարություն և բժշկություն, 
Այլ նաև վերին երկնքում բազմած՝ 
Ներքևում ամբողջ այս երկրի վրա 
Կարող ես, իրոք, այնպիսի անճաո 
Սքանչելիքներ հրաշագործել, 
Որոնք հատուցել անկարող եմ ես։

Գ
Շնորհի՜ր և ինձ, ինչպես պոռնկին այն ընդունելիս
Վճռեցիր խոսքիդ դատակնիքով
Հինգ հարյուր դինար պարտքը շնորհել,
Աստվա՜ծ բարության, տե՜ր երանության,
Որքան ավելի ընծայես, այնքան կփառավորվես,
Որքան քան շատ բաշխես, այնքան կսիրվես,
Ողորմությունդ մեծացնելով՝
Կբարգավաճես ինքդ կրկնակի
Եվ բարիքներիդ համար իրավամբ կբարեբանվես։ 
Ամենայնի տեր լինելով հանդերձ՝
Քեզ համարում ես մեզ հավասարորդ. 
Բոլորն ունես և մերով ես կշռում. 
Անճառելի քո ձիրերի դիմաց՝ 
Վճարվում ես լոկ մեր ունեցածով.
Երկնայինի տեղ հարկ ես համարում անվախճանը տալ.
Մեծ համարելով՝ գոհաբանում ես մերը վեհորեն. 
Քիչ տալիս, նվազ փառավորվելով,
Ամբարտավանած դու չես վրդովվում։
Նույն գթությունդ ցո՛ւյց տուր նաև ինձ՝ հույժ մեղապարտիս,
Որ պարգևներիդ երախտիքները պատմելիս՝ այնտեղ 
Նույն չափով նաև սերն հիշատակվի. 
Ամեն բանում քեզ փա՛ռք հավիտենից հավիտյանս.
ամեն: