Gitanjali (AM)

Գիշերը մթնեց, ավարտված էին գործերը օրվա:
Կարծեցինք վերջին հյուրն էլ գիշերվա արդեն ժամանել, եւ գյուղի բոլոր դռներն էին փակ:
Լոկ ոմանք ասին «Արքան պիտի գար»  ծիծաղեցինք թէ «ոչ, դա չի լինի»:

Թվաց դուռն էին թակում, ասացինք ոչինչ է, քամի:
Ջահերը մարած անցանք քնելու:
Լոկ ոմանք ասին, թէ սուրհանդակն է, ծիծաղեցինք «ո՛չ, քամին էր միայն»:

Ձայներ եկան խոր գիշերվա կեսին, ու քնաթաթախ մտածեցինք թէ որոտ է հեռվի:
Երկիրը ցնցվեց, ճոճվեցին պատերն, անհանգստացրեց դա մեզ քնի մեջ,
եւ միայն ոմանք ասացին «ձայնն էր դա անիվների»:
Քնկոտ հորանջով ասացինք  «ոչ, դա աղմուկն է ամպի»

Գիշեր էր դեռ մութ, երբ թմբուկ զարկվեց, եվ ձայն հնչեց «զարթնի՛ր, անհապա՛ղ»:
Ու ձեռքերը մեր սեղմած սրտերիս դողացինք վախից:
Մեկն ասաց «ահա դրոշն արքայի»:
Մենք ոտքի ելանք աղաղակելով «չկա ժամանակ»:

Արքան ժամանեց, բայց ո՞ւր էն ջահերն ու պսակները: Որտե՞ղ է նրա գահը բազմելու:
Օ ամոթ, ամոթ, կատարյալ ամոթ: Ո՞ւր են դահլիճն ու զարդարանքները:
Ինչ որ մեկն ասաց, «Զուր են ողբերը, ողջունեք նրան դատարկ ձեռքերով,
առաջնորդեք իր սենյակը դատարկ:

Դռները բացեք, հնչեցրեք փողեր: Գիշերվա կեսին ժամանեց արքան մեր մութ, մռայլ տան:
Որոտն է ոռնում խավար երկնքում ու մթությունն է շանթով փշրվում:
Բերեք հնամաշ կարպետը նրա փռեք ատյանում:
Փոթորիկի հետ մեր սարսափների գիշերվա արքան այցելեց հանկարծ:

Ցանկացա խնդրել Քեզանից, չհանդգնեցի, վարդերի պսակը պարանոցից:
Սպասեցի առավոտյան երբ հեռացար, փնտրելու փշուրներ մահճակալին:
Արշալույսին փնտրեցի մուրացկանի պես, մեկ կամ երկու կորած թերթիկների համար:

Ավաղ ի՞նչ եմ գտել, ի՞նչ թալիսման մնաց ինձ Քո սիրուց,
Ծաղիկներ չեն,կամ համեմունք, ոչ էլ սրվակ անուշաբույր յուղի,
Դա Քո սուրն է, փայլով իր բոցեղեն, ու ծանրագույն, ասես շանթ որոտի:
Պատանի լույսը առավոտի պատուհանն անցնելով փարվում է անկողնուն,
Արշալույսի հավքն է հարցնում կանչով «կին,դու ի՞նչ ստացար»:
Ոչ, ծաղիկներ չեն,կամ համեմունք ոչ էլ սրվակ անուշաբույր յուղի,
Դա ահեղ սուրն է Քո:

Նստում եմ զարմանքով, ապշահար: Ի՞նչ է այս նվերը Քո:
Չեմ ճարում մի տեղ թաքցնելու, եւ երբ ինքս փխրուն, ամաչում եմ կրել:
Ցավեցնում է,երբ կրծքիս եմ սեղմում:
Սակայն կրելու եմ սրտում իմ, պատիվը ցավի այս բեռի, նվերը Քո:

Այսուհետ չի լինելու վախ ինձ մնացած այս աշխարհում,
Եւ Դու կլինես միշտ հաղթանակած իմ ամեն պայքարում:
Դու մահն ես թողել ինձ ուղեկից,իմ կյանքով կթագադրեմ նրան:
Ինձ հետ է սուրը Քո, շղթաներս բոլոր կտրելու:
Եւ վախ չի լինելու ինձ մնացած այս աշխարհում,

Այսուհետ թողնում եմ անօգուտ զարդարանք:
Այլեւս չկա ինձ սպասում ու ողբ անկյուններում, Տէր իմ սրտի:
Ոչ մի ամաչկոտ ու մեղեսիկ վարմունք:
Դու Քո սուրը տվեցիր որպես զարդ, էլ չկա ինձ տիկնիկի հարդարանք:

Գեղեցիկ է ապարանջանը Քո, զարդարված ասղերով,
ու բազմահնար կոփված. երփներանգ ադամանդներով:
Սակայն ինձ գեղեցիկ է առավել սուրը Քո, իր շեղբով կայծակեղեն,
ինչպես բացված  թեւերը Վիշնու հրաշք թռչունի,
կերտված կատարելապես կատաղի լույսերում բոսոր՝ մայրամուտի:

Այն գալարվում է կարծես մի վերջին պատասխան կյանքի,
սքանչությամբ ցավի, մահվան վերջին հարվածի:
Այն փայլում է ինչպես էության  անաղարտ բոց,
հողեղեն զգացմունքներն այրող, մի վերջին պորթկումով վայրի:

Գեղեցիկ է ապարանջանը քո, զարդարված աստղային ակներով,
Բայց Քո սուրը, Ով Տէր որոտի,
Այն կռված է գեղեցկությամբ անպատմելի,
ահեղ՝ անգամ տեսնելու կամ խորհելու համար:

Ես չխնդրեցի Քեզանից ոչինչ, եւ ունկիդ անունն իմ չթոթվեցի:
Երբ հեռացար, մնացի լուռ կանգնած:
Ես մենակ էի ջրհորի մոտ, ուր ծառի ստվերն էր ոլորված:
Կանայք արդեն գնացել էին տուն, հողածեփ կուժերը մինչեւ պռունկ լցրած:
Նրանք կանչեցին ինձ «եկ մեզ հետ, առավոտն է թքվում ցերեկվա»,
Սակայն թափառեցի երկար, խոհերի մշուշում մոլորված:

Չլսեցի քայլերը Քո երբ մոտեցար, աչքերդ թախծոտ էին երբ ընկան վրաս,
Հոգնած էր ձայնը Քո երբ խոսեցիր մեղմաբար «է~հ, ճամփորդ եմ ես ծարաված»:
Անուրջներիցս վեր թռա, թասիցս ջուր լցրեցի, կցորդված զույգ ափերիդ:
Վերեւում տերեւն էր սոսափում, անտես խավարում  երգում էր կկուն,
Եւ ոլորանից ճանապարհի, լորենու ծաղիկներն էին բուրում:

Կանգնեցի համրացած, անունս երբ հարցրեցիր,
վերջապես ի՞նչ էր արածն իմ, անունս պահես Քո մտքում:
Սակայն հուշը որ ջուր եմ մատուցել Քեզ, ծարավդ հագեցնելու,
Պիտի զրնգա իմ սրտում, պարուրի քաղցրությամբ անուշ:

Առավոտյան ժամն է արդեն ուշ, թռչունի երգի ձայնն է հոգնած,
Խնկի տերեւներն են շրշում վերում, ես նստել եմ խորհում եմ ու խորհում:

Թմրությունը սիրտդ պարուրած, եւ քունը կախված աչքերիդ:

Չի՞ հասել դեռ խոսքը քեզ, որ ծաղիկունքն է մացառուտում շքեղությամբ իշխում:
Զարթնիր ո~վ զվարթուն, թող ժամանակը չանցնի զուր:

Քարքարոտ ճանապարհի վերջին, այն կուսական մենության երկրում,
իմ ընկերն է նստած մեն մենակ, մի խորամանկիր նրան, զարթնիր ո~վ զվարթուն:

Իսկ եթե երկինքը դողա ու տրոփի կեսօրվա արեւի տապո՞վ,
իսկ եթէ ավազն այրող ծարավի իր թիկնոցը փռի՞:

Մի՞թէ չկա բերկրանք խորքերում քո սրտի,
մի՞թէ ոտքերիդ ամեն քայլին, չի պայթի քնարը ճանապարհի,
քաղցրանուշ մեղեդիներով ցավի:

Ահա թէ ինչու Քո բերկրանքը իմ մեջ լիառատ է այսքան,
Ահա թէ ինչու, Դու իջել ես վար,  ինձ մոտ:
Ո~վ Դու Տէր երկինքների բոլոր, առանց ինձ ո՞ւր կլիներ սերը Քո:

Ինձ զուգընկեր կոչեցիր Քեզ,այս ամբողջ հարստության,
Սրտումս անսահման խաղն է Քո վայելքի,
իմ կյանքում՝կամքն է Քո որ առնում է ձեւ:

Հենց դրա համար,Դու Արքադ արքաների՝իմ սիրտը գերելու
Գեղեցկությամբ զարդարեցիր Ինքդ Քեզ:
Հենց դրա համար սերը Քո կորցնում է իրեն սիրո մեջ՝ քո սիրածի,
Եւ դառնում ես Դու նշմարելի, կատարյալ միության մեջ երկուսի:

Լույս իմ լուսո, լույս աշխարհալույս, ակնհամբույր լույս, լույս սրտանուշ:

Իմ սիրելիս, պարում է լույսը, առանցքում իմ կյանքի,
Լույսը հարվածում է լարերին իմ սիրո, սիրելիդ իմ:
Երկինքն է բացվում, սուրում է ազատ քամին,
ու ծիծաղն է վազում աշխարհի դեմքին:

Թիփեռներն են պարզել առագաստներն իրենց ծովի վրա լույսի,
Հասմիկ եւ շուշաններ բարձրանում են լուսէ ալիքների բաշին:

Լույսը ամեն ամպին փշրվել է ոսկու, իմ սիրելիս, ու շաղում է, շաղում գանձեր լիուլի:

Ցնծություն է հորդում տերեւից տերեւ, սիրլիդ իմ, զվարդություն անչափելի:

Դրախտի գետն է խորտակել ափերն իր, եւ բերկրանքը սահմաններ չունի:

Թող բոլոր շիթերն իմ բերկրանքի, միանան իմ վերջին երգում:
- Բերկրանք, որով երկիրն է հոսում ըմբոստ ընդվզումի մեջ խոտերի:
Բերկրանք, որ զույգ եղբայրներին՝ կյանք ու մահին, արձակ աշխարհում կանչում է պարի:
Բերկրանք որ ներխուժում է փոթորկով, ցնցում, արթնացնում ամենայն կյանք ծիծաղով:
Բերկրանք, որ նստում է անշարժ իր արցունքներով բացված կարմիր շուշանի վրա ցավի,
Եւ բերկրանք, որ փուշու մեջ է նետում ամենը՝ ինչ ունի,եւ որը ոչ մի բառ չգիտի:

Ես գիտեմ սա ուրիշ բան չէ քան սերը Քո, Ո~վ սիրելիդ իմ սրտի
– ոսկեղեն լույսը այս, տերեւների վրա պարող,
երկինքը նավորդող ամպերը այս պարապ,
ճակատիս զովությունն իր թողնող զեփյուռը այս:

Լույսն առավոտի հեղեղեց աչքերը իմ
– սա պատգամն է Քո իմ սրտին:
Դեմքը Քո կախվել է երկնքից, աչքերդ նայեցին աչքերիս
 եւ սիրտս հպվեց Քո ոտքերին:

Ափերին անվերջ աշխարհների մանուկներն են հանդիպում:
Գլխավերեւում անսահման երկինքը անշարժ, եւ ջուրն ալեկոծ անդադար:
Անվերջ աշխարհների ափերին մանուկներն են հանդիպում, աղմուկով ու պարերով:

Ու կառուցում են տներն իրենց ավազով, խաղում են դատարկ խեցիներով:
Չոր տերեւներից հյուսում են նավեր, ու սահեցնում ժպիտով անդունդի վրա անհատակ:
Էրեխեքը իրենց խաղն ունեն ծովափին աշխարհների:

Նրանք չգինտեն ինչես լողալ, չգիտեն ինչպես ցանց գցել:
Մարգարտորսը սուզվում է գոհարի, վաճառականերն են լողում նավերով իրենց,
երբ մանուկները խիճ են հավաքում ու ցրում նորից,
չեն փնտրում թաքնված գանձեր, եւ չգիտեն ինչպես ցանց գցել:

Ալեկոծվում է ծովը ծիծաղով, գունատ շողում է ժպիտը ծովափի:
Մահաբեր ալիքները երգում են նրանց բալլադներ անմիտ, կարծես թէ մայրը ճոճն օրորելիս:
Խաղում է ծովը մանուկների հետ, գունատ շողում է ժպիտը ծովափի:

Ափերին անվերջ աշխարհների մանուկներն են հանդիպում, հողմը սուրում է երկնքում անծիր,
նավերն են բեկվում ծովերում անշավիղ, մահն ամենուր է, մանուկներն են խաղում:
Ափերին անվերջ աշխարհների, մանուկների հանդիպումն է մեծ:

Քունը որ փարվում է մանկան աչերին, կա՞ մեկը որ գետէ որտեղից է գալիս:
Այո, կա շշուկ, թե այն ապրում է այնտեղ, փերիների գյուղում անտառի ստվերների մեջ,
Աղոտ լուսավորված լուսատու թրթուրներով, ուր կախված են հմայքի երկու երկչոտ կոկոն:
Նա այնտեղից է գալիս, համբուրելու աչերը ձագուկի:

Ժպիտը որ շողում է, շուրթին քնած մանկան, կա՞ մեկը որ գետէ, որտեղ է այն ծնված:
Այո, կա շշուկ թէ նորալուսնի պատանի շողը դալուկ, հպվեց աշնանային վերացող ամպիկին,
եւ այնտեղ ժպիտը ծնվեց, երազներում ցողերով լվացված առավոտի:
Ժպիտը որ շողում է, շուրթերին քնած մանկան:

Անուշ քաղցրությունն այն, որ ծաղկում է տոտիկ-թաթիկնրին մանկան,
Կա՞ մեկը որ գիտէ, թե որտեղ էր պահված այսքան ժամանակ:
Այո, երբ մայրը նրա աղջիկ էր փոքրիկ, այն սիրո լուռ ու քնքուշ հրաշքով,
թափանցեց սիրտը նրա. անուշ քաղցրությունն այն, որ ծաղկեց տոտիկ-թաթիկնրին մանկան:

Երբ քեզ բերեցի խաղալիքներ գունազարդ իմ բալիկ,
Ես հասկացա թէ ինչու է գույների խաղն այսքան ամպերի, ջրերի վրա,
Եւ թէ ինչու ծաղիկներն են ներկված երբներանգ.
Երբ քեզ բերեցի խաղալիքներ գունազարդ իմ բալիկ:

Երբ երգեցի որ պարեցնեմ քեզ, ես ճշմարտապես հասկացա,
Թէ ինչու տերեւներում կա մեղեդի,
Եւ ինչու ալեիքներն են բազմահունչն իրենց ձայնի, առաքում ունկընդրող երկրի սրտին.
Երբ երգեցի որ պարեցնեմ քեզ:

Երբ քաղցրեղեն բերեցի քո թաթիկներին ագահիկ,
Հասկացա թէ ինչու մեղր կա ծաղկունքի բաժակում,
Եւ ինչու մրգերն են ծածուկ պաշարում քաղրություն.
Երբ քաղցրեղեն բերեցի քո թաթիկներին ագահիկ:

Երբ քո երեսը համբուրեցի, որ դու ժպտաս իմ անուշիկ,
Վստահորեն հասկացա, թէ ին~չ վայելք է հոսում երկնքից, լուսի մեջ առավոտյան,
Եւ թէ ինչ բերկրանք է դա, որ զեփյուռն ամառվա բերում է իմ մարմնին.
Երբ քո երեսը համբուրեցի, որ դու ժպտաս:

Դու ճանաչեցրիր ինձ ընկերների, ում չգիտէի:
Տվիր ինձ աթոռ ընտանիքներում, որ իմը չէին:
Դու հեռավորը բերեցիր մոտիկ ու եղբայր դարձրիր օտարականին:

Նեղվում է սիրտս, իմ սովորական ծածկը լքելիս,
Մոռանալով որ,այլուր էլ հինն է ապրում  նորի մեջ,
Ու այնտեղ նույնպես բնակվում ես Դու:

Ծնունդից մինչ մահ, աշխարհներում ա՛յս, եւ բոլոր ուրիշ,
Ուր էլ որ Դու ինձ առաջնորդեցիր,
Դու մշտապես նույն, մեկ ուղեկիցն իմ անվախճան կյանքի,
Ով կապեց սիրտն իմ կապով բերկրանքի՝ նոր - անսովորին:

Երբ Քեզ ճանաչեն, էլ չունեն օտար, եւ կամ փակ դռներ:
Օ~ պարգեւիր ինձ աղերսանքը իմ,
Չկորցնել երբեք երանությունը հպվելու Մեկիդ՝ խաղում բոլորի:

Ամայի գետի ձորակի, սեզերում երկար, հարցրեցի նրան
«Աղջիկ ո՞ւր ես գնում, թիկնոցիդ տակ լապտերդ պահած»
Խավար է տունն իմ ու լքված: Փոխ տուր լապտերդ ինձ:
Բարձրացրեց մուգ աչքերը մի պահ, աղջամուղջի միջով նայեց դեմքիս,
«ես եկա գետի մոտ,» նա ասաց, «լապտերն իմ հանձնելու հոսանքին
երբ լույսը օրվա արեւմուտքում մարի»:
Կանգնեցի միայնակ սեզերում երկար,
նայեցի ալիքների վրա զուր օրորվող, նրա լապտերի երկչոտ լուսին:

Թանձրացող գիշերվա լռության մեջ հարցրեցի ես նրան
«Աղջիկ, քո բոլոր լապտերներն են վառված, էլ ո՞ւր ես գնում լապտերով քո»
Բարձրացրեց մուգ աչքերն իմ դեմքին,
Վարանած կանգ առավ մի պահ, «Ես եկա ընծայելու լապտերն իմ երկնքին»:
Կանգնեցի ու նայեցի նրա լույսի, ունայնության մեջ, զուր առկայծումին:

Անլուսին խավարում կեսգիշերի, հարցրեցի ես նրան
«Աղջիկ, ի՞նչ է ուղտագնացությունը քո, լապտերդ սրտիդ մոտ պահած:
Խավար է տուն իմ ու լքված. Փոխ տուր քո լապտերը ինձ:»
Նա մի րոպե կանգնեց, խորհեց ու նայեց դեմքիս մթի մեջ:
«Ես բերել եմ լույսն իմ միանալու, պարահանդեսին լապտերների:»
Կանգնեցի նայեցի փոքրիկ կանթեղին նրա, լույսերում անօգուտ կորած:

Ի՞նչ հրաշալի խմիչք ըմպեցիր, իմ Աստված,
Լիառատ բաժակից իմ կյանքի:

Իմ Երգիչ, վայե՞լք է դա Քեզ, Քո արարածը տեսնել աչքերով իմ,
Ու կանգնած դռանն իմ ունկերի, լուռ ունկընդրել
Հենց Քո իսկ ներդաշնակությունն հավերժի:

Քո աշխարհն իմ մտքում օրորում է բառեր,
Եւ բերկրանքդ, մեղեդի է կցում:
Դու Քեզ սիրո միջոցով հանձնեցիր ինձ, եւ հետո ճաշակեցիր իմ մեջ,
Հենց Քո իսկ քաղցրությունը համակ:

Նա ով հավերժ մնաց խորքում էության իմ, առկածումների ու ցոլքերի մթնշաղում,
Ով երբեք չբացեց քողն իր լույսին առավոտի, կլինի իմ վերջին նվերնը Քեզ, իմ Տէր՝
Իմ վերջին երգում ամփոփված:

Բառերը սիրահետեցին, չկարողացան տիրել նրան,
համոզմունքն իզուր մեկնեց բազուկներն իր դեպի նա:
Թափառեցի Ես երկրէ երկիր, պահելով նրան խորքում սրտիս,
եւ նրա շուրջ են բարձրացել ու տապալվել, վերելք ու անկում իմ կյանքի:

Իմ մտքերի, գործերի վրա, իղձերիս ու երազանքներիս,
իշխել է նա, սակայն եղել միշտ մեկուսի ու միայնակ:

Շատերն են դուռն իմ թակել ու խնդրել նրան, եվ սակայն մերժվել հուսահատ

Չկա մեկը այս աշխարհում, ով դեմքով տեսել է նրան,
նա մնացել է իր մենության մէջ, սպասումով Քո ճանաչման:

Դու երկինքն ես, ու Դու բույնն ես նաեւ:

Ո~վ Դու գեղանի, այնտեղ բույնի մեջ, այդ Քո սերն է որ պարուրում է հոգին գույներով, ձայներով ու բույրերով:

Ահա առավոտն է գալիս ոսկեղեն զամբյուղով իր, կրելով աջ ձեռքին գեղեցկության պսակ, երկիրը թագադրելու լռիկ:

Եւ ահա իջնում է երեկոն, միայնակ մարգագետիններին լքված,
Բերելով անծիր ճամփաներով, ոսկեղեն սափորով իր, անդորրի օվկեանից արեւմուտքի ուրվագիծը խաղաղության:

Սակայն այնտեղ, ուր հոգու ճախրանքի համար սփռված է երկինքն անափ, իշխում է ճաճանչն անանցական:
Այնտեղ չկա ցերեկ, չկա գիշեր, չկա ձեւ եւ չկա գույն, եւ երբեք, երբեք չկան բառեր:

Քո շողն արեւի գրկաբաց իջնում է իմ երկրին,
Կենսաձիգ օրն ամբողջ կագնում դռանս առաջ,
Որպեսզի ոտքերիդ առաջ մատուցի ամպերը հյուսված
իմ արցունքներից, հոգոցներից ու երգերից:

Սիրավառ քնքշանքով, պարուրում ես աստազարդ կուրծքը Քո
Այդ ամպէ խոնավ թիկնոցով, անհամար ձեւեր եւ ծալքեր տալով,
Ներկելով անթիվ երանգներով հարափափոխ:

Այնքան թեթեւ է դա ու անցողիկ, քնքուշ, արցունքախառն ու մութ,
Եւ դրա համար դու այն սիրեցիր, Ով Դու, անթերի ու ջինջ:
Եւ սիրուդ պատճառով այն կարող է ծածկել,
Ահավոր ճերմակ լույսը Քո, իր խղճուկ ստվերներով: 

Նույն հոսանքը կյանքի, որ վազում է երակներում իմ գիշեր ու զօր, հոսում է աշխարհի միջով ու պարում համաչափ դափով:

Նույն կյանքն է, որ հողի փոշու միջով, բերկրանքով հորդում է շեղբերին անթիվ խոտերի,
եւ փշրվում տերեւ ու ծաղկունքի աղմկոտ ալիքների:

Այդ նույն կյանքն է, որ ճոճվում է օրորոցում ծնունդի եւ մահվան օվկիանոսի,
վերելքներերի մէջ եւ անկումներում:

Ձեռք ու ոտքն իմ կարծես թէ դառնում են հաղթական հպումից այս կյանքի աշխարհի,
Եւ հպարտությունն իմ, հիմա արյանս մեջ պարող հավերժական բաբախումից է կյանքի:

Մի՞թէ վէր է դա քեզանից, ուրախանալ այս բերկրանքով դափի, շպրտվել կորել ու կոտրվել հորձանուտում այս սարսափալի վայելքի:

Ամեն ինչ վազում է, առանց դադարի, հետ չնայելով երբեք, չկա մի զորություն նրանց պահելու հետ, առաջ են սուրում անընդմեջ:

Այս անլուռ ու խելառ մեղեդուն համաքայլ, եղանակներ են պարելով գալիս ու անցնում – հեղվում են անվերջ ջրվեժով՝ գույներ, հնչուններ ու բուրմունքներ լիառատ բերկրանքում, որ ցրվելով բաշխվում, ու մեռնում է ամեն պահ: 

Որ պիտի առավելը կերտեմ ինձանից, շրջելով բոլոր կողերին, նետելով գունավոր ստվերներ Քո պայծառության վրա
– այդպիսին է պատրանքը Քո:

Սահմանափակեցիր ինքդ էությունը քո, եւ առանձնացած եսին կանչեցիր անահամար ձայներով:
Քո ինքնաբաժանումը այս, մարմին է առել իմ մէջ այսօր:

Ողբաձայն երգը բոլոր երկինքներով արձագանքեց երբներանգ արցունքներում ու ժպիտներում, հույզերում եւ հույսերում,
ալիքները են բարդվում ու խորտակվում  կրկին, երազները չքվում ու կրկին առնում ձեւ: Իմ մեջ պարտությունն է Քո, հենց Քեզ:

Կտավը որ քաշել ես Դու, զարդարված է պատկերներով անթիվ, վրձիններով գիշերվա եւ ցերեկվա:
Դրանից անդին աթոռն է Քո հյուսված հարաշալի գաղտնիքների  գալարներով, դեն գցելով բոլոր ամուլ ուղիղները խիստ:

Մեծ շքահանդեսը Քո եւ իմ, պարածածկել է երկինքը ողջ,
Մեղեդիով Քո եւ իմ, թրթռուն է եթերն ամբողջ, բոլոր դարերն են ացնում ու չքանում, փնտրելով Քեզ եւ ինձ:

Այդ Նա է, Նվիրականը, Ով արթնացնում է էությունն իմ, իր խորհրդավոր հպումով հուշիկ:

Այդ Նա է, ով իր թովչանքով հմայում է աչերն իմ, եւ բերկրառատ խաղում լարերին իմ սրտի՝ բազմազան հանգերով, հաճուքի ու ցավի:

Այդ Նա է, որ հուսում է ոստայն այս պատրանքի, հպանցիկ երանգներով ոսկու եւ արծաթի, կապույտ ու կանաչի, ծալքերի միջից արձակելով առկայծումն իր ոտքերի, ում հպումից ես մոռանում եմ ինձ:

Օրեր են գալիս ու դարերը անցնում, եւ այդ Նա է հավերժ, ով իմ սիրտն է շոյում, անթիվ անուններում, պատկերներում անթիվ, անհամար հորձանքներում վայելքի ու վշտի:

Փրկություն չկա ինձ հրաժարումով, Ես ազատության գիրկն եմ զգում,
վայելքի հազարավոր կապերում:

Դու ընդմիշտ թարմ գինի ես մատուցում ինձ, գույներով հազար, բուրմունքներով:
Հողեղեն անոթը այս, մինչեւ պռունկ լցնելով:

Աշխարհն իմ կվառի բյուր լապտերներն իր տարբեր, Քո կրակով,
եւ կշարի դրանք բեմի առաջ, Քո տաճարի:

Չէ, երբեք չեմ փակի, զգացմունքի դռերները իմ:
Վայելքը տեսնելու, լսելու, շոշափելու կկրի բերկրանքը Քո:

Այո, բոլոր պատրանքերն իմ կայրվեն բերկրանքի ցոլքերում,
եւ բոլոր իղձերը իմ, կծաղկեն սիրու պտուղներում: 

Օրն անցավ, ստվերներն են կախվել երկրի վրա, ժամանակն է գետը գնամ կուժս լցնելու:

Երեկոյան օդն է եռանդում, ջրերի մեղեդիով տխուր, այն կանչում է ինձ դեպի աղջամուղջ:
Արահետում լքված չկան անցորդներ, խայտում է ծպանքը գետակում:

Չգիտեմ, թէ կդառնամ ես տուն, չգիեմ թէ ում կպատահեմ:
Այնտեղ ջրի վրա նավակում փոքրիկ, իր վինն է նվագում անծանոթ մի մարդ:

Քո նվերնրը մեզ՝ մահկանացուներիս, հոգում են մեր կարիքները բոլոր,
Եւ սակայն վերադառնում են Քեզ աննվազուն:

Գետն իր ամենօրյա  դաշետեր ու գյուղեր անցնելու աշխատանքն ունի,
Եւ սակայն անխոջն ընթացքը նրա, շտապում է ցողելու ոտքերը Քո:

Ծաղիկն իր բուրմունքով, եթերն է քաղցրացնում, սակայն նրա ծառայությունը վերջին,
Ինքն իրեն մատուցելն է Քեզ:

Երկիրը երկրպագությամբ Քո, չի աղքատանում:

Մարդիկ պոետի բառերից, վերցնում են ինչ հաճո է իրենց մտքին,
Սակայն Դու ես ամենամփոփ դրանց իմաստը վերջին:

Օր օրի վրա, Ով Տէր իմ կյանքի, կանգնե՞մ պիտի Քո առաջ, դեմ հանդիման:
Ծալված ծեռքերով, Ով Տեր աշխարհների բոլոր, կանգնե՞մ պիտի Քո առաջ, դեմ հանդիման:

Քո հսկա երկնքի տակ, լռության ու մենության մեջ, խոնարհ սրտով կանգնե՞մ պիտի Քո առաջ, դեմ հանդիման:

Ժրաջան այս աշխարհում Քո, ալեկոծ չարչարանքով ու պայքարով, շտապող ամբոխի մեջ, կանգնե՞մ պիտի Քո առաջ, դեմ հանդիման:

Երբ իմ գործն ավարտվի աշխարհում այս, Ով Արքա արքաների, միայնակ ու անխոս՝ կանգնե՞մ պիտի Քո առաջ, դեմ հանդիման:

Երբ արարումն էր նոր, եւ երբ առաջին փայլով առկայծեցին  աստղերն բոլոր,
Երկնքում ժողղվեցին աստվածներն ու երգեցին «Ով պատկեր կատարելությա~ն, անաղարտ բերկրանք»:

Սակայն մեկը կանչեց – «կարծես այնտեղ ինչոր տեղում,
Կտրվեց լույսերի շղթան, եւ աստղերից մեկը կորավ»:

Համրացավ ոսկեղեն լարը քնարի, եւ մեղեդին լռեց, ու նրանք ողբացին վշտաջայն
– «Այո, լավագույնն էր աստղն այդ կորած, ու նա էր պարծանքը, բոլոր երկինքների»:

Այդ օրից որոնումը նրա երբեք չառավ դադար, եւ ողբը մեկից մեկին անցավ,
Թէ նրանով աշխարհը կորցրեց վայելքը իր միակ:

Միայն խոր խավարում գիշերվա, աստղերը ժպտում ու շշնջում են միմյանց
– «Զուր է փնտրտուքը, իրապես անխաթար է կատարելությունը»:

Թէ դա չէ բաժինը իմ՝ հանդիպել Քեզ այս կյանքում,
Ապա թող զգամ ընդմիշտ, որ կորցրեցի հայացքը Քո
– Թող չմոռանամ անգամ մի պահ: Թող կրեմ խոցերն այս վշտի,
Երազներում իմ եւ ժամերին արթուն:

Երբ իմ օրերն են անցնում, բազմաբոխ շուկայում աշխարհիս,
Եւ իմ ձեռքերին լիօրեն, օրերի եկամուտն է աճում,
Թող ես անդադար զգամ, որ նվաճել եմ ոչինչ - թող չմոռանամ անգամ մի պահ:
Թող կրեմ խոցերն այս վշտի, երազներում իմ եւ ժամերին արթուն:

Երբ ճամփեզրին նստեմ հեւիհեւ ու հոգնած, երբ անկողին իմ փռեմ փոշիներում խոնարհ,
Թող անընդմեջ  զգամ, որ դեռ կա իմ առջեւում, երկարուձիգ ճանապարհ:
- Թող չմոռանամ անգամ մի պահ: Թող կրեմ խոցերն այս վշտի,
Երազներում իմ եւ ժամերին արթուն:

Երբ սենյակն իմ զարդարվի, հնչեն այնտեղ փողեր ու ծիծաղ բարձրաձայն,
- Թող անընդմեջ զգամ, որ չեմ հրավիրել Քեզ իմ տունն:
- Թող չմոռանամ անգամ մի պահ: Թող կրեմ խոցերն այս վշտի
Երազներում իմ եւ ժամերին արթուն:

Ինչպես մնացուկ աշնանային ամպի զուր թափառում եմ երկնքում,
Ով հավերժափառ արեվ իմ:
Հպումը Քո դեռ չի հալեցրել գոլորշին իմ, դարձնելով ինձ մեկ Քո լույսի հետ,
Եւ ես ամիսներն ու տարիներն եմ հաշվում Քեզանից բաժանված:

Թէ սա է կամքը Քո, եւ թէ սա է Քո խաղը,
ապա վերցրու այս ցանցառ դատարկությունը իմ,
Ներկիր այն գույներով, երեսապատիր ոսկով,
թռցրու վարար քամիներով, սփռիր խայտաբղետ հրաշքներում:

Եւ նորից երբ Քո կամքը լինի, ավարտել այս խաղը գիշերում,
կհալվեմ, կչքանամ խավարում, կամ գուցե առավոտի ճերմակ ժպիտում,
զովության մէջ թափանցիկ անաղարտության:

Բազում օրերում անզբաղ, ցավել եմ ժամանակի համար կորցրած, իմ Տէր:
Դու Քո ձեռքը վերցրեցիր, իմ կյանքի ամեն պահ:

Թաքնված սրտերում ամեն ինչի, Դու ես սնուցում սերմը բողբոջելու,
կոկոնը ծաղկունքի, եւ ծաղիկը բերքի:

Ես հոգնած քնած էի անկողնում իմ պարապ,
կարծելով թէ դադար է առել ամեն աշխատանք:
Արթնացա առավոտյան ու գտա, այգին իմ հրաշքով ծաղիկների հեղեղված:

Ժամանակն անվերջ է ձեռքերում Քո իմ Տէր:
Չկա մեկը՝ կարողանա րոպեներդ հաշվել:

Օրերն ու գիշերներն են անցնում, դարերը բացվում ու թոշնում ծաղիկների պես:
Դու գիտես ինչպես սպասել:

Ամյակներն փոխում են իրար, կատարելագործելով վայրի ծաղիկը փոքրիկ:

Մենք չունենք ժամանակ կորցնելու, չունենեալով՝ պիտի հանուն առիթի մաքառենք,
մենք աղքատ ենք անչափ, ուշանալու համար:

Երբ ժամանկն է վազում, ինքս այն ամեն դժգոհ ուզվորին եմ բաշխում,
Երբ քո սեղանը խորանի  զուրկ է անգամ մի վերջին ընծայաբերումից:

Օրվա վերջին արդեն շատպում եմ սարսափով, թէ գուցէ դարպասը Քո արդեն կլինի փակ,
Սակայն նորից գտնում, որ դեռ կա ժամանակ:

Մայր, պիտի հյուսեմ, գոհարների շղթա պարանոցիդ համար իմ արցուքներից ու վշտերից:

Աստղերը կռեցին լուսեղեն ապարանջաններն իրենց, ոտքերդ զարդարելու, բայց իմը կզարդարի, պարանոցը Քո:

Հարստություն ու փառք Քեզանից են գալիս, եւ միայն Քոնն է՝ պահել դրանք կամ պարգեւել:
Սակայն այս վիշտը իմ, իմն է ամբողջությամբ, ու երբ քեզ ընծայաբերեմ, դու ինձ կպարգեւես, ողորմությունը Քո:

Բաժանումի խայթոցն է, որ սփռված է ողջ աշխարհով եւ ծնում է անհամար ձեւեր անսահման երկնքում:

Սա վիշտն է բաժանումի, որ ամբողջ գիշեր լռելյան հայում է աստղերից աստղեր, ու դառնում բանաստեղծություն սոսափող տերեւների մեջ, Հուլիսյան անձրեւոտ խավարում:

Այս համատարած ցավն է որ մխրճվում է սիրո եւ մուրազի մեջ, կորուստի եւ բերկրանքի մեջ մարդկանց տների, եւ սա է որ հալվում ու հոսում է, սրտում իմ՝ աշուղիս:

Երբ զինվերներն առաջին անգամ ելան, իրենց տիրոջ ապարանքից,
որտեղ էին թաքցրել զորությունն իրենց: Ո՞ւր էին զրահները նրանց եւ զենքերը:

Նրանց տեսքն էր աղքատ, անօգնական, եւ նետերի անձրեւ էր նրանց վրա,
այն օրը երբ դուրս եկան իրենց տիրոջ ապարանքից:

Երբ զինվերները քայլերդով դարձան նորից, դեպի ապարանքն իրենց տիրոջ,
որտե՞ղ էին թաքցրել զորությունն իրենց:

Նրանք նետել էին սուր, նետ ու աղեղ, խաղաղությունն էր նրանց ճակատներին,
եւ նրանք թողել էին ետեւում պտուղներն իրենց կյանքի,
օրը երբ քայլերդով վերադարձան, ապարանքն իրենց տիրոջ:

Մահը՝ սպասավորը Քո,  դռանն է իմ: Նա կտրել է ծովը անհայտ եւ իմ տուն է բերել կանչը Քո:

Գիշերն է խավար, սիրտս սարսափալի – սակայն լապտերն առած կբացեմ դապրպասը իմ,
Խոնարհվելով կմատուցեմ ողջույնը իմ նրան: Սա բանբերն է քո, իմ դռանը կանգնած:

Կերկրպագեմ նրան, մատուցելով գանձերը սրտիս՝ ոտքերի առաջ:

Նա կվերադառնա գործն իր կատարած, թողնելով խավար մի ստվեր իմ առավոտին,
Եւ ամայացած տանը իմ, միայն անձն իմ անմխիթար,
Կմնա որպես վերջին ընծայաբերումս Քեզ:

Մի վերջին հույսով, գնում եմ փնտրելու նրան սենյակիս բոլոր անկյուններում, ու չեմ գտոնւմ:

Փոքրիկ է տունն իմ, եւ ինչը որ կորավ, այլեւս երբեկ չի վերադառնա:

Բայց անվերջ է դժյակը քո, իմ Տէր, եւ փնտրելով նրան Քո դուռն եմ եկել:

Կանգնած եմ քե ոսկեղեն հովհարի տակ, երեկոյան երկնի, բարձրացնում եմ աչքերն իմ անհամբեր Քո դեմքին:

Ես եկել եմ սահմանն հավերժության, ուր չի կարող կորչել ոչինչ – անհույս ապերջանիկ, չի երեւում պատկերը դեմքի միջից արցունքների:

Օ ընկղմիր դատարկված կյանքն իմ օվկյանոսում, սուզիր ամենախորքերը լիարժեքության:
Թույլ տուր գէթ մի պահ զգալ, այդ քաղր հպումն ամբողջականության տիեզերքի:

Աստվածություն ավերակ տաճարի, կտրված լարը վինի, ել չի երգում փառքը Քո:
Զանգերը երեկոյնա, չեն ազդարարում ժամը Քո երկրպագության: Եթերը  անշարժ է ու լռում է Քո մասին:

Քո լքված կացարանում, թրթռուն զեփյուռն է գարնանային, որ բերում է ալիքներ ծաղկունքի – ծաղիկներ որ աղոթքիդ ծեսերի համար, էլ չեն ընծայաբերվում:

Քո հավատացյալը հին, հավերժ կարոտ է ողորմության, եւ մերժված է որից: Երեկոյան երբ կրակներ ու ստվերներ, կխառնվեն խավարին փոշու, նա հոգնած կդառնա տաճարին ավերակ, սովը իր սրտում:

Շատ տոնախմբությունների օրեր, քեզ այցելում են լռությամբ, աստվածություն ավերալ տաճարի: Բազմաթիվ գիշերներ աղոթքների, հեռանում են առանց վառված մոմերի:

Շատ նոր պատկերներ են կերտում իրենց ժամանակին, վարպետները խաբեության եւ հանձնում սուրբ հոսանքին մոռացության:

Միայն աստվածությունն ավերակ տաճարի, մնում է չերկրպագված արհամարանքով անմահ:

Այլեւս ոչ մի բարձրագոչ աղմկոտ բառ ինձանից – այսպես է կամքը Տիրոջ իմ:
Այսուհետ կխոսեմ շշուկով: Սրտիս բառերը կառաքվեն մրմունջների մեջ երգի:

Շտապում են մարդիկ շուկան արքայի: Առնող վաճառողներ՝ բոլորն են այնտեղ,
բայց ես վաղաժամ  հրաժեշտ եմ տալիս կեսօրին, թոհուբոհում աշխատանքի:

Թող ուրեմն բացվեն ծաղիկներն իմ այգում, թէեւ ժամանակը չէ նրանց,
եւ թող հնչեցնեն բզզոցն իրեցն, մեղուները կեսօրվա:

Անթիվ ժամեր եմ վատնել, հակամարտություններում չարի ու բարու,
բայց հիմա վայելքն է իմ փուչ օրերի խաղընկերոջ կանչել իմ սիրտը իր մոտ,
եւ չգիտեմ ինչու եւ ինչ պատճառով է կանչը այս հանկարծահաս:

Օրը երբ մահը դուռդ թակի, ի՞նչ պիտի առաջարկես նրան:

Օ, ես կփռեմ հյուրիս առաջ, սուփրան իմ ամբողջ կյանքի
– երբեք թույլ չեմ տա նա հեռանա, ձեռնունայն:

Բոլոր քաղցր հուշերն աշնան գիշերների եւ օրերի ամռան,
Ամեն վաստակ ու գիտելիք իմ զբաղված կյանքի կփռեմ նրա առաջ, օրերիս մայրամուրտին,
Երբ որ մահը թակի դուռը իմ:

Ով դու վերջին լրումը կյանքի, մահ, իմ մահ, մոտեցիր ու շշնջա ինձ:

Օր օրի վրա ակընկալել եմ քեզ, քո համար եմ կրել վայելքներն ու ցավերը կյանքի:

Ամենը որ Ես եմ, որ ունեմ,  հույսն իմ ու սերն իմ ամբողջ,
իրենց խորքերում գաղտնի, ընդմիշտ  ձգտել են դեպի քեզ:
Մի վերջին հայացք աչերի Քո, եւ հավերժ Քոնը կդառնա կյանքն իմ:

Ծաղիկները արդեն հյուսվել են, պսակներն են պատրաս նորազույգի:
Հարսանիքից հետ, կլքի նորահարսը տունն իր, հանդիպելու տիրոջն իր,
Առանձնությունում գիշերվա:

Ես գիտեմ որ օրը կգա, երբ տեսողությունն իմ այս աշխարհի կկորչի,
Եւ լռությամբ կյանքը կհեռանա, քաշելով վերջին վարագույրն իմ աչքերին:

Սակայն աստղերը կհսկեն գշերին, եւ առավոտը կբացվի իչնպես միշտ,
Եւ ժամերը ինչպես ալիքներ ծովի բարդվելով կտարածեն բերկրանքներ ու ցավեր:

Երբ խորհում եմ իմ վերջին պահերի մասին,
Փշրվում է սահմանը պահերի եվ մահվան լույսով եմ աշխարհը տեսնում՝ գանձերով իր անփույթ:
Բացառիկ է նրա աթոռն ամենախոնարհ, եւ բացառիկ է անարգագույնը կյանքի:

Բաներ որ ցանկացա իզուր, բաներ որ ստացա
– թող անցնեն, բայց թող որ իրապես ունենամ,
Ինչը որ արհամարել եմ շարունակ ու անտեսել:

Եկավ ժամն իմ հրաժեշտի, մաղթեք ճանապարհ բարի, եղբայրներ իմ:
Խոնարհվում եմ բոլոր- բոլորիդ ու հեռանում:

Ահա հանձնում եմ բանալին իմ դռան, ու հրաժարվում տնօրինությունից իմ տան:
Միայն խնդրում եմ  ձեզանից, մի վերջին խոսք բարի:

Եղել էնք  դռկիցներ երկար, սակայն ստացել եմ ավելին քան կարող էի տալ:
Հիմա օրն ավարտվեց, ու խավար անկյունիս լապտերն է մարած:
Հրավերն է հասել, եւ ես պատրաստ եմ ճանապարհիս համար:

Այս իմ հրաժեշտի պահին, մաղթեք ինձ բարի ճանապարհ, ընկերներ իմ:
Երկինքն է շիկնել  արշալույսով, եւ գեղեցիկ է ճանապարհն իմ:

Մի հարցրեք ինչ եմ ինձ հետ տանում, ես ձեռնունայն եմ ելել ճանապարհ
Ու ակընկալող սրտով:

Պիտի հագնեմ պսակն հարսանիքիս: Հագուստն իմ ճամփորդի չէ, կարմիր ու սուրճի,
Ու թէեւ վտանգներ կան ճանապարհին, ես չունեմ վախ իմ մտքում:

Երեկոյան աստղը կբարձրանա, երբ իմ ուղեւորությունն է ավարտված,
եւ տխուր հնչունները մթնշաղի տաղերի, կհնչեն Արքայի նախաշեմից:

Ես անտեղյակ եմ եղել այն պահին, երբ առաջին անգամ կյանքի շեմն հատեցի:

Ի՞նչ զորություն էր որ բացեց ինձ, այս լայնածավալ առեղծվածում,
ինչպես կոկոնը անտառում, կեսգիշերին:

Երբ առավոտյան նայեցի լույսին, զգացի մի պահ, որ օտարական չեմ այս աշխարում,
Որ անանուն, անձեւ անքննելին ինձ առավ իր ձեռքերի վրա, իմ իսկ մոր կերպարանքում:

Նույնպես եւ մահանալիս, այդ նույն անճանաչելին, կհատնվի ինչես վաղուց ինձ հայտնի:
Եվ քանի որ ես սիրում եմ կյանքն այս, ես գիտեմ որ կսիրեմ նաեւ մահը:

Թէ հանկարծակի հեռանամ, թող սա լինի հրաժեշտի խոսքն իմ,
որ անգերազանցելի է ամենը ինչ տեսա:

Ես համտեսել եմ թաքնված մեղրից շուշանի որ բացվում է լույսի օվկիանոսի վրա,
Օրհնվել եմ ես - թող սա լինի հրաժեշտի վերջին խոսքն իմ:

Անթիվ ձեւերի խաղատնում, ես խաղացի խաղն իմ,
Եւ այստեղ էլ տեսա պատկերը նրա, ով ձեւ չունի:

Իմ մարմին ամբողջ ու հոդերն իմ սարսռացին, հպումից նրա, ով հպումից է անդին,
Եւ թե այստեղ է վերջը գալու, թող գա - թող սա լինի հրաժեշտի խոսքն իմ:

Երբ իմ խաղը Քեզ հետ էր, երբեք չէի հարցնում, թէ ով էիր Դու,
Իմ կյանքն էր շռնդալի:

Վաղ առավոտին կանչում էիր ինձ քնից ինչպես իմ սեփական ընկեր
Եւ առաջնորդում վազվզելու բացատներից բացատ:

Այդ օրերին չէի փորձում հասկանալ իմաստը երգերի որ երգում էիր ինձ,
Միայն ձայնն իմ հնչյուններն էր բռնում, եւ սիրտս էր պարում դրանց դափին:

Հիմա երբ խաղի ժամն է ավարտված, այս ի՞նչ տեսարան է բացված իմ առաջ:
Աշխարհը ահով կանգնած, իր բոլոր աստղերով լուռ, խոնարհած աչքերը իր՝ ոտքերիդ:

Ես կզարդարեմ Քեզ, զինավարով ու պսակներով պարտության իմ:
Դա վեր է զորությունից իմ, խուսափել անպարտելուց:

Ես վստահաբար գիտեմ, հպարտությունն իմ կցխվի պատին,
Կյանքն իմ ահագնացող ցավով կպատռվի իր կապերից,
Եւ դատարկ սիրտն իմ կհեկեկա երգերում, ինչպես սնամեջ եղեգ,
Եւ քարը կհալվի արցունքներում:

Ես վստահաբար գիտեմ, հարյուրավոր թերթերը շուշանի չեն մնալու հավերժ գոց,
Եւ գաղտնարանը նրա մեղրի կբացահատվի:

Աչքը կապույտ երկնքից պիտի նայի վրաս, եւ լռությամբ կանչի ինձ:
Ոչինչ չի մնա ինձ համար, ընդհանրապես ոչինչ,
Եւ կատարյալ մահ կստանամ Քո ոտքերի առաջ:

Երբ ես ղեկը թողնեմ, ես գիտեմ ժամանակն է, որ դու այն վերցնես:
Այնժամ, ինչ որ պիտի արվի, կարվի ակնթարթում: Այս մաքառումն է զուր:

Ուրեմն ձեռքդ վերցրու, եւ ընդունիր լռությամբ պարտությունդ սիրտ իմ,
Ու մտածիր որ բարի բախտ է դա, այնտեղ ուր դրվել ես՝ նստել կատարյալ հանգիստ:

Փոքրիկ լապտերներն իմ հանգչում են ամեն թեթեւ քամուց,
Եւ փորձելով դրանք վառել, մոռանում եմ ուրիշ ամեն բան նորից ու նորից :

Բայց կլինեմ իմաստուն այս անգամ, կսպասեմ խավարում ներքնակս գետնին փռած,
Եւ երբ հաճո է Քեզ իմ Տէր, լռությամբ եկ, ու վերցրու Քո աթոռը այստես:

Սուզվում եմ խորքերը ձեւերի օվկյանոսի, հուսալով գտնել կատարյալ գոհարն անձեւի:

Իմ ջրածեծ նավով էլ չեմ առագատի նավահանգստից նավահանգիստ:
Վաղուց այն օրերը անցան, երբ մարզանքն էր իմ շպրտվել ալիքների վրա:

Եւ անհամբեր եմ հիմա ես, մահանալ անմահի մեջ:

Կյանքի տավիղը իմ պիտի տանեմ, սրահն ատյանի, այն անհատակ անդուդի եզրին,
Ուր մեղեդին է փքվում անկենդան լարերի:

Իմ կյանքում անընդմեջ ես Քեզ եմ փնտրել իմ երգերով:
Դու էիր որ տարար ինձ դռնից դուռ, եւ դրանցով ճանաչեցի ինքս ինձ,
Փնտրելով, շոշափելով աշխարհն իմ:

Այդ իմ երգերն էին, որ սովորեցրին ինձ, ամենը որ գիտեմ,
Ցույց տվեցին կածաններ գաղտնի,
Բազմաթիվ աստղեր բերեցին աչքերիս դիմաց հորիզոնում սրտիս:

Առաջնորդեցին ինձ օրն ամբողջ առեղծվածներով հաճույքի ու ցավի աշխարհի,
Եւ ի~նչ ապարանքի դարպասին բերեցին ինձ, մայրամուտին՝
Ճամփորդությանս ավարտին: