Thou hast made me endless

Thou hast made me endless, such is thy pleasure. This frail vessel thou emptiest again and again, and fillest it ever with fresh life.

This little flute of a reed thou hast carried over hills and dales, and hast breathed through it melodies eternally new.

At the immortal touch of thy hands my little heart loses its limits in joy and gives birth to utterance ineffable.

Thy infinite gifts come to me only on these very small hands of mine. Ages pass, and still thou pourest, and still there is room to fill.

Դու անսահման կերտեցիր ինձ, ինչպես հաճությունն է Քո:
Կրկին ու կրկին պարպեցիր փխրուն անոթն այս ու լցրեցիր հավերժ թարմ կյանքով:

Փոքրիկ սրինգն այս եղեգնի տարար սարեր ու դաշտերով,
Շնչեցիր նրա միջով մեղեդիներ` հավերժ նոր:

Անվախճան հպումից Քո ձեռքերի փոքրիկ սիրտս բերկրանքում կորցնում է ափերն իր
Ու ծնում թոթովանք անբարբառելի:

Պարգեւներդ անհամար գալիս են լոկ ինձ, շատ փոքրիկ այս ձեռքերիս,
Դարեր են անցնում, շարունակում ես հեղել, եւ սակայն դեռ տեղ կա թափուր:

When thou commandest me to sing

When thou commandest me to sing it seems that my heart would break with pride; and I look to thy face, and tears come to my eyes.

All that is harsh and dissonant in my life melts into one sweet harmony---and my adoration spreads wings like a glad bird on its flight across the sea.

I know thou takest pleasure in my singing. I know that only as a singer I come before thy presence.

I touch by the edge of the far-spreading wing of my song thy feet which I could never aspire to reach.

Drunk with the joy of singing I forget myself and call thee friend who art my lord.

Երբ կարգեցիր ինձ երգե՛լ, կարծես սիրտս պիտի պայթեր հպարտությունից:
Նայեցի Քո դեմքին, արցունքներ եկան աչքերիս:

Ամեն շփոթ կյանքիս ու խորթություն հալվեց քաղցր ու համահունչ մի մեղեդու -
Եւ երկրպագությունն իմ տարածեց թեւերն իր, ինչպես ծովը կտրող զվարթ թռչուն:

Գիտեմ՝ հաճո է Քեզ երգելը իմ: միայն երգիչ եմ գիտեմ, Քո՛ առաջ:

Երգիս հեռուները սփռած թեւերի ծայրով հպվեցի ոտքերին Քո, ուր հասնել չէի հանդգնի երբեք:

Արբած երգելու բերկրանքից՝ ինքնամոռացությամբ Քեզ ընկեր կոչեցի, Դու՝ ի'մ Տէր:

I know not how thou singest

I know not how thou singest, my master! I ever listen in silent amazement.

The light of thy music illumines the world. The life breath of thy music runs from sky to sky. The holy stream of thy music breaks through all stony obstacles and rushes on.

My heart longs to join in thy song, but vainly struggles for a voice. I would speak, but speech breaks not into song, and I cry out baffled. Ah, thou hast made my heart captive in the endless meshes of thy music, my master!

Ես չգիտեմ ինչպես ես Դու երգում, ի'մ Տէր:
Ունկընդրում եմ անվերջ, լուռ ապշանքով:

Լույսը Քո մեղեդու աշխարհն է լուսազարդում ու կենդանի շունչը նրա երկնքից երկինք է սփռվում:
Երաժշտությանդ ընթացքը սուրբ, անցնելով քարեղեն ամեն պատնեշ, վազում ու առաջ է սլանում:

Սիրտն իմ տենչում է ձայնակցել, բայց տառապում է զուր ձայնի կարոտով,
Կխոսէի, սակայն բառերն իմ չեն դառնում երգ, եւ արտասվում եմ շվարումով:
Դու գերել ես սիրտն իմ, ի'մ Տէր, անսահման ոստայնում Քո մեղեդու:

Life of my life, I shall ever try to

Life of my life, I shall ever try to keep my body pure, knowing that thy living touch is upon all my limbs.

I shall ever try to keep all untruths out from my thoughts, knowing that thou art that truth which has kindled the light of reason in my mind.

I shall ever try to drive all evils away from my heart and keep my love in flower, knowing that thou hast thy seat in the inmost shrine of my heart.

And it shall be my endeavour to reveal thee in my actions, knowing it is thy power gives me strength to act.

Կյանք ի'մ կենաց, պիտի հավերժ ջանամ մարմինս պահել սուրբ,
Գետենալով՝ կենարար հպումն է Քո հոդերիս վրա բոլոր:

Պիտի հավերժ ջանամ իմ խոհերից կեղծիքը պահել դուրս,
Գիտենալով՝ Ճշմարտությունն է Քո բանականության ջահ վառել իմ մտքում:

Պիտի հավերժ ջանամ վանել ամեն չարն իմ սրտից եւ սերն իմ պահել ծաղկունքում,
Գիտենալով՝ Քո աթոռն է այնտեղ՝ սրտիս խորագույն խորանում:

Պիտի առաքելությունն իմ լինի հայտնությունը Քո իմ գործերում,
Գիտենալով, որ զորությունն է Քո, ինձ տալիս ուժ՝ գործելու:

I ask for a moment's indulgence

I ask for a moment's indulgence to sit by thy side. The works that I have in hand I will finish afterwards.

Away from the sight of thy face my heart knows no rest nor respite, and my work becomes an endless toil in a shoreless sea of toil.

Today the summer has come at my window with its sighs and murmurs; and the bees are plying their minstrelsy at the court of the flowering grove.

Now it is time to sit quite, face to face with thee, and to sing dedication of live in this silent and overflowing leisure.

Խնդրում եմ վայելքի ակընթարթ՝ նստել Քո կողքին:
Գործերը, որ ունեմ  ձեռքիս, կավարտեմ հետո:

Քո հայացքի տեսքից հեռու, չունի սիրտս հանգիստ, դադար,
Եւ աշխատանքն է դառնում անվերջ տանջանք չարչարանքների ծովում անափ:

Ամառն այսօր մոտեցավ պատուհանին իմ՝ իր շնչով ու շրշյունով,
Եւ մեղուներն ինրենց ասքն են խաղում ծաղկազարդ բեմին մարգագետնի:

Հիմա ժամանակն է նստել անձայն, Քեզ հետ դեմ հանդիման,
Ու երգել ձոնը կյանքի այս լուռ ու լիառատ անդորրում:

Pluck this little flower

Pluck this little flower and take it, delay not! I fear lest it droop and drop into the dust.

I may not find a place in thy garland, but honour it with a touch of pain from thy hand and pluck it. I fear lest the day end before I am aware, and the time of offering go by.

Though its colour be not deep and its smell be faint, use this flower in thy service and pluck it while there is time.

Քաղիր փոքրիկ ծաղիկն այս ու վերցրու, մի' ուշացրու, վախենում եմ թոշնի ու խառնվի հողին:

Գուցե տեղ չգտնեմ քո պսակում, սակայն պատվիր նրան հպումի ցավով ձեռքիդ եւ պոկիր:

Վախենում եմ, թէ օրն աննկատ ավարտվի, եւ զոհաբերության ժամը անցնի:

Գուցե վառվռուն չէ գույնը նրա, եւ բուրմունքը տկար, կիրակրիր այն ի ծառայություն Քո, քանի դեռ կա ժամանակ:

My song has put off her adornments

My song has put off her adornments. She has no pride of dress and decoration. Ornaments would mar our union; they would come between thee and me; their jingling would drown thy whispers.

My poet's vanity dies in shame before thy sight. O master poet, I have sat down at thy feet. Only let me make my life simple and straight, like a flute of reed for thee to fill with music.

Երգն իմ մերկացավ իր պերճանքից, չունի շքեղություն հագուստի ու զարդերի:

Պճնանքը կխաթարի միությունը մեր՝ սողոսկելով իմ ու Քո միջեւ, խլացնելով  զրնգոցով  շշուկը Քո:

Երգչի գոռոզությունն իմ մահանում է հայացքից Քո, ո~վ վարպե'տ բանաստեղծ, ես նստել եմ Ոտքերիդ առաջ:

Միայն թույլ տուր կյանքն իմ անել պարզ ու շիտակ, Ք՛ո համար՝ ինչպես եղեգնյա շվի, որ  Դու այն լցնես երաժշտությամբ:

 
The child who is decked with prince's robes

The child who is decked with prince's robes and who has jewelled chains round his neck loses all pleasure in his play; his dress hampers him at every step.

In fear that it may be frayed, or stained with dust he keeps himself from the world, and is afraid even to move.

Mother, it is no gain, thy bondage of finery, if it keep one shut off from the healthful dust of the earth, if it rob one of the right of entrance to the great fair of common human life.

Մանուկը, որ բարձվել է թիկնոցով արքայազնի, ու զարդարվել ոսկե շղթաներով վզին,
Կորցնում է բերկրանքը խաղի, խանգարում է պճնանքն ամեն քայլին:

Մաշել - փոշոտելու ահից, փախչում է աշխարհից հեռու՝
Վախենալով մինչեւ իսկ շարժվել:

Մա՛յր, նվաճում չէ կապանքը շքեղության,
Թէ պիտի հեռու պահի աշխարհի առողջարար փոշուց,
Թէ պիտի իրավունքից կողոպտի մեկին,
Մտնելու ազնիվ ու շիտակ, հասարակ մարդկային կյանք:

O Fool, try to carry thyself

O Fool, try to carry thyself upon thy own shoulders! O beggar, to come beg at thy own door!

Leave all thy burdens on his hands who can bear all, and never look behind in regret.

Thy desire at once puts out the light from the lamp it touches with its breath. It is unholy---take not thy gifts through its unclean hands. Accept only what is offered by sacred love.

Օ՜ անմիտ, որ փորձում ես կրել ինքդ քեզ քո ուսերին:
Օ՜ մուրացկան, որ մուրալու ես եկել, ինքդ քո սեփական շեմին:

Տուր բոլոր բեռներդ Նրան, ով կարող է ամենը տանել,
Եւ է'լ այլեւս ափսոսանքով մի նայիր հետ:

Կիրքը մարում է ամեն մի ջահ, որին հպվում է իր շնչով,
Անսուրբ է, չընդունե՛ս նվեր անմաքուր ձեռքերից դրա:
Ընդունիր ընդամենը այն, ինչն առաջարկվում է սուրբ սիրով:

Here is thy footstool
Here is thy footstool and there rest thy feet where live the poorest, and lowliest, and lost.
When I try to bow to thee, my obeisance cannot reach down to the depth where thy feet rest among the poorest, and lowliest, and lost.
Pride can never approach to where thou walkest in the clothes of the humble among the poorest, and lowliest, and lost.
My heart can never find its way to where thou keepest company with the companionless among the poorest, the lowliest, and the lost.
 

Ահա պատվանդանը, ուր Քո ոտքերն են հանգչում,
Ուր չքավորներն են, խոնարհներն ու կորածները:

Փորձեցի խոնարհվել Քեզ, սակայն մեծարանքս չհասավ խորխորատին,
ուր Ոտքերդ են հանգչում՝ չքավորների, խոնարհների ու կորածների մեջ:

Հպարտությունը երբեք չի մերձենա այնտեղ, ուր Դո՛ւ ես շրջում հագուստով համեստի՝
Չքավորների, խոնարհների ու կորածների մեջ:

Սիրտս երբևէ չի կարող գտնել իր ճամփան
Այնտեղ, ուր ընկերն ես Դու միայնակների՝
Չքավորների, խոնարհների ու կորածների մեջ:

 
Leave this chanting and singing

Leave this chanting and singing and telling of beads! Whom dost thou worship in this lonely dark corner of a temple with doors all shut? Open thine eyes and see thy God is not before thee!

He is there where the tiller is tilling the hard ground and where the pathmaker is breaking stones. He is with them in sun and in shower, and his garment is covered with dust. Put of thy holy mantle and even like him come down on the dusty soil!

Deliverance? Where is this deliverance to be found? Our master himself has joyfully taken upon him the bonds of creation; he is bound with us all for ever.

Come out of thy meditations and leave aside thy flowers and incense! What harm is there if thy clothes become tattered and stained? Meet him and stand by him in toil and in sweat of thy brow.

Թող աղոթք, շարական եւ ուլունք: 
Ո՞ւմ ես երկրպագում այս լքված ու խավար անկյունում՝ դռնփակ տաճարի:
Բացիր աչքերդ եւ տե՛ս՝ այնտեղ չէ քո աստվածը քեզ հետ:

Նա այնտեղ է, ուր մշակը կարծր հողն է վարում, ուր ճանապարհ գցողը քար է կոտրում:
Նրանց հետ է արեւ ու անձրեւին, եւ Նրա պատմուճանն է փոշում:
Հանի՛ր վեղարը այդ սուրբ ու իջի՛ր վար Նրա պես՝ դեպի հողն ու փոշին:

Փրկությո՞ւն, որտե՞ղ է փրկությունը Տիրոջ:
Մեր Տէրն ինքն էլ բերկրությամբ արարչության լուծն առավ իր վրա,
եւ այլեւս հավերժ կապված է մեզ:

Դուրս արի սեւեռումից, թո՛ղ ծաղկեպսակ ու խնկարկում:
Ի՞նչ վնաս թե հագուստդ մաշվի, փոշոտվի:
Մոտեցի՛ր ու կանգնի՛ր Նրա կողքին՝ աշխատանքում՝ քրտինքով ճակատի:

The time that my journey takes is long

The time that my journey takes is long and the way of it long.

I came out on the chariot of the first gleam of light, and pursued my voyage through the wildernesses of worlds leaving my track on many a star and planet.

It is the most distant course that comes nearest to thyself, and that training is the most intricate which leads to the utter simplicity of a tune.

The traveller has to knock at every alien door to come to his own, and one has to wander through all the outer worlds to reach the innermost shrine at the end.

My eyes strayed far and wide before I shut them and said `Here art thou!'

The question and the cry `Oh, where?' melt into tears of a thousand streams and deluge the world with the flood of the assurance 'I am!'

Ճամփորդության օրերն իմ երկար, եւ ճանապարհը երկար:

Ես մեկենցի արշալույսի առաջին կառքով, բռնեցի իմ ուղին տափաստաններով աշխարհի՝
Թողնելով հետքն իմ աստղերի, մոլորակների վրա:

Ամենաերկար ուղին է, որ ամենամոտն է բերում ինքդ քեզ,
Եւ այդ անվերջ վարժանք է բերում մաքուր հնչյունին ամենապարզ:

Ճամփորդը մինչեւ իր դռանը հասնի, օտար դռները բոլոր պիտի թակի:
Դրսի ողջ աշխարհը պիտի ացնի, մինչեւ վերջում իր սրտի խորանը գտնի:

Աչքերս փնտրեցին շուրջս ու հեռուն, մինչեւ փակեցի շշուկով՝ «Այստեղ ես Տէր»:
Հարցն ու ճիչը «Ո՞ւր» հալվեցին արցունքի հազար շիթերում՝ Հեղեղելով աշխարհը վստահությամբ «էմ»:

The song that I came to sing remains unsung

The song that I came to sing remains unsung to this day.

I have spent my days in stringing and in unstringing my instrument.

The time has not come true, the words have not been rightly set; only there is the agony of wishing in my heart.

The blossom has not opened; only the wind is sighing by.

I have not seen his face, nor have I listened to his voice; only I have heard his gentle footsteps from the road before my house.

The livelong day has passed in spreading his seat on the floor; but the lamp has not been lit and I cannot ask him into my house.

I live in the hope of meeting with him; but this meeting is not yet.

Երգը, որ եկա երգելու, առայսօր մնացել է չերգված:

Օրերն իմ վատնեցի՝ լարելով ու անլարելով գործիքն իմ:

Ժամանակը դեռ չի հասել ճիշտ, եւ բառերը շարք չեն կազմել,
Միայն ցանկության տառապանքն է խոր իմ սրտում:

Բողբոջները դեռ չեն բացվել, միայն շնչառությունն է քամու:

Ես չեմ տեսել դեմքը Նրա, եւ ոչ էլ ձայնը ունկընդրել,
Միայն մեղմ ոտնաձայներն եմ լսել դիմացի ճանապարհից իմ տան:

Կյանքի տեւողությամբ օրն անցավ՝ նստատեղը Նրա հատակին փռելով,
Սակայն անլույս է լապտերն իմ, ու չեմ կարող հրավիրել տուն:

Ապրում եմ հանդիպման հույսով, սակայն առայժմ դա չկա:

My desires are many and my cry is pitiful

My desires are many and my cry is pitiful, but ever didst thou save me by hard refusals; and this strong mercy has been wrought into my life through and through.

Day by day thou art making me worthy of the simple, great gifts that thou gavest to me unasked---this sky and the light, this body and the life and the mind---saving me from perils of overmuch desire.

There are times when I languidly linger and times when I awaken and hurry in search of my goal; but cruelly thou hidest thyself from before me.

Day by day thou art making me worthy of thy full acceptance by refusing me ever and anon, saving me from perils of weak, uncertain desire.

Շատ են տենչանքներն իմ, եւ լացն իմ ցավագին,
Սակայն կտրուկ մերժումով բազմիցս փրկել ես ինձ,
Զորեղ ողորմությամբդ այս կոփված է ծայրե-ծայր կյանքն իմ:

Օրավուր ճար ես գտնում՝ ինձ արժանի դարձնելու
Այս պարզ, մեծագույն նվերին, ընծայված առանց խնդրելու,
– Այս երկինքն ու լույսը, մերմինն այս ու կյանքը
Եւ միտքը, պահպանելու ինձ անխոհեմ կրքերից:

Կան ժամանակներ, երբ քարշ եմ գալիս նվաղած,
Եւ ժամանակ, երբ արթուն եմ ու Տիրոջս եմ փնտրում փութկոտ,
Սակայն անգթությամբ թաքցնում ես Քեզ ինձանից:

Անդադար մերժելով ինձ՝ օրավուր հնար ես գտնում՝
Արժանացնելու Քո լիարժեք ընկալման՝
Փրկելով ինձ իմ թույլ, անհաստատ իղձերից:

I am here to sing thee songs

I am here to sing thee songs. In this hall of thine I have a corner seat.

In thy world I have no work to do; my useless life can only break out in tunes without a purpose.

When the hour strikes for thy silent worship at the dark temple of midnight, command me, my master, to stand before thee to sing.

When in the morning air the golden harp is tuned, honour me, commanding my presence.

Ես այսեղ եմ՝ Քեզ համար երգելու, Քո այս դահլիճում աթոռ ունեմ անկյունի:

Անելիք չունեմ աշխարհում, եւ կյանքս աննպատակ ու անօգուտ միայն կարող է երգ դառնալ:

Երբ Քո լուռ երկրպագության ժամը խփի կեսգիշերվա այս մութ տաճարում, հրամայիր ինձ, ի՛մ Տէր, կանգնել Քո առաջ երգելու:

Երբ վաղորդյան եթերում ոսկե տավիղն է լարված, պատվիր ինձ՝ կարգադրելով ներկայությունը իմ:

I have had my invitation to this world's festival

I have had my invitation to this world's festival, and thus my life has been blessed. My eyes have seen and my ears have heard.

It was my part at this feast to play upon my instrument, and I have done all I could.

Now, I ask, has the time come at last when I may go in and see thy face and offer thee my silent salutation?

Ես հրավեր ունեի այս աշխարհի հանդեսին, եւ օրհնված էր կյանքն իմ:
Աչքերն իմ տեսան, եւ ունկս  լսեց:

Իմ մասն էր այս խնջույքի՝ նվագել գործիքիս վրա, եւ արեցի ամենը,
Ինչ կարող էի:

Եւ հարցնում եմ  հիմա՝ չի՞ հասել ժամը արդյոք, երբ կարող եմ մտնել ներս՝
Տեսնելու դեմքը Քո, եւ մատուցել լուռ ողջույնը իմ:

I am only waiting for love

I am only waiting for love to give myself up at last into his hands. That is why it is so late and why I have been guilty of such omissions.

They come with their laws and their codes to bind me fast; but I evade them ever, for I am only waiting for love to give myself up at last into his hands.

People blame me and call me heedless; I doubt not they are right in their blame.

The market day is over and work is all done for the busy. Those who came to call me in vain have gone back in anger. I am only waiting for love to give myself up at last into his hands.

Ես միայն սպասում եմ սիրուն՝ վերջապես նրա ձեռքն ինձ հանձնելու:
Այդ պատճառով է այսքան ուշ, եւ թե ինչու եմ մեղավոր նման անփութությամբ:

Եկան իրենց օրենքներով ու կարգերով, ինձ կապկպելու փույթով,
Սակայն փախել եմ նրանցից, քանզի միայն սպասում եմ սիրուն՝ վերջապես նրա ձեռքն ինձ հանձնելու:

Մարդիկ նախատում ու կոչում են ինձ անգլուխ, չեմ կասկածում արդարությանը մեղադրանքի:

Ավարտվել է օրը գործարքիների, արված են գործերը բազմազբղի:
Նրանք որ եկան ինձ ապարդյուն կանչելու՝ վերադարձան բարկությամբ,
Ես միայն սպասում եմ սիրուն՝ վերջապես նրա ձեռքն ինձն հանձնելու:

Clouds heap upon clouds

Clouds heap upon clouds and it darkens. Ah, love, why dost thou let me wait outside at the door all alone?

In the busy moments of the noontide work I am with the crowd, but on this dark lonely day it is only for thee that I hope.

If thou showest me not thy face, if thou leavest me wholly aside, I know not how I am to pass these long, rainy hours.

I keep gazing on the far-away gloom of the sky, and my heart wanders wailing with the restless wind.

Ամպերը բարդվում են ամպերին, մթնում է, Օ իմ սեր, ինչո՞ւ թողեցիր ինձ շեմին՝ մենակ:

Ամբոխի հետ եմ օրվա եռուզեռին, սակայն  Դու ես միակ հույսը իմ՝ օրերին միայնակ ու խավար:

Թէ ցույց չտաս դեմքը Քո, թէ թողնես ընդհանրապես մի կողմ, չգիտեմ ինչպես պիտի անցնեմ, ժամերը այս միգամած:

Սեւեռվում եմ երկնքի հեռու-հեռավոր շողին, տագնապած է անդադար քամու հետ ու ալեկոծ սիրտն իմ:

If thou speakest not I will fill my heart with thy silence

If thou speakest not I will fill my heart with thy silence and endure it. I will keep still and wait like the night with starry vigil and its head bent low with patience.

The morning will surely come, the darkness will vanish, and thy voice pour down in golden streams breaking through the sky.

Then thy words will take wing in songs from every one of my birds' nests, and thy melodies will break forth in flowers in all my forest groves.

Թէ չխոսես, սիրտն իմ կլցնեմ լռությամբ Քո ու կտոկամ:
Կլինեմ անշարժ ու կսպասեմ, ինչպես գիշերն իր աստղազարդ հսկումով՝
Գլխահակ, համբերությամբ:

Առավոտն իհարկե կգա, խավարը պիտի ցրվի,
Քո ձայնը ոսկեղեն շիթերով, երկինքը պատռելով կհորդի ցած:

Հետո խոսքը Քո կառնի թեւեր, երգերում բոլոր իմ թռչնաբների,
Եւ կխայտան մեղեդիները Քո՝ ծաղիկներում անտառիս բոլոր պուրակների:

On the day when the lotus bloomed

On the day when the lotus bloomed, alas, my mind was straying, and I knew it not. My basket was empty and the flower remained unheeded.

Only now and again a sadness fell upon me, and I started up from my dream and felt a sweet trace of a strange fragrance in the south wind.

That vague sweetness made my heart ache with longing and it seemed to me that is was the eager breath of the summer seeking for its completion.

I knew not then that it was so near, that it was mine, and that this perfect sweetness had blossomed in the depth of my own heart.

 

Այն օրը, երբ շուշանը ծաղկեց, ցավոք թափառական էր միտքն իմ, չնկատեցի:
Դատարկ էր զամբյուղը իմ, ու ծաղիկներն անտեսված:

Միայն թէ հիմա ու նորից, վհատությունն է իջել վրաս,
Արթնացա իմ երազից՝ զգալով քամու մեջ հարավային քաղցր հետք անծանոթ բուրմունքի:

Թափանցիկ թովչանքը այս, ծակեց սիրտը իմ կարոտով,
Եւ թվաց թէ իր ավարտին ձգտող անհագուրդ շունչն էր ամառվա:

Չգիտէի դեռ այն ժամանակ, որ մոտ էր այսքան ու իմն էր,
Որ կատարյալ քաղցրությունը այս, ծաղկել էր խորքերում իմ սրտի:

I must launch out my boat

I must launch out my boat. The languid hours pass by on the shore---Alas for me!

The spring has done its flowering and taken leave. And now with the burden of faded futile flowers I wait and linger.

The waves have become clamorous, and upon the bank in the shady lane the yellow leaves flutter and fall.

What emptiness do you gaze upon! Do you not feel a thrill passing through the air with the notes of the far-away song floating from the other shore?

 

Պիտի արձակեմ նավակն իմ, երկար ու ձիգ ժամերն անցնում են ափին,
ավա~ղ...

Գարունը ծաղկունքն իր ավարտեց, հեռացավ, ու բեռով` թոշնած, անգույն ծաղիկների,
Սպասում եմ հիմա վարանումներով:

Ալիքներն են դառնում աղմկալի, ու ստվերոտ ճանապարհի եզերքին
Դեղնած տերեւներն են թափվում դողդղալով:

Ի՞նչու ես հայացքդ հառել ունայնության: Չե՞ս զգում սարսուռն անցնող՝ օդի միջով,
Հեռավոր հնչյուններով երգի, որը հոսում է մյուս ափից:

Do not pass by like a dream.

In the deep shadows of the rainy July, with secret steps, thou walkest, silent as night, eluding all watchers.

Today the morning has closed its eyes, heedless of the insistent calls of the loud east wind, and a thick veil has been drawn over the ever-wakeful blue sky.

The woodlands have hushed their songs, and doors are all shut at every house. Thou art the solitary wayfarer in this deserted street. Oh my only friend, my best beloved, the gates are open in my house---do not pass by like a dream.

Խավար ստվերներում անձրեւոտ Հուլիսի, դու քայլում ես լռիկ` ինչպես գիշեր,
Խուսափելով բոլոր հայացքներից:

Առավոտը այսօր իր աչքերը փակեց,  անմասն համառ  կանչերին աղմկոտ արեւելյան քամու,
Եւ թավիշ քողը պարուրեց մշտարթուն երկինքը կապույտ:

Անտառներն իրենց երգը մարեցին, եւ բոլոր տների դռներն են գոց:
Դու միայնակ ճամփորդ այս ամայի փողոցի, իմ միա'կ ընկեր, իմ սե'ր,
Բաց են դռները իմ տան – չհեռանաս ինչպես երազ:

on this stormy night on thy journey of love

Art thou abroad on this stormy night on thy journey of love, my friend? The sky groans like one in despair.

I have no sleep tonight. Ever and again I open my door and look out on the darkness, my friend!

I can see nothing before me. I wonder where lies thy path!

By what dim shore of the ink-black river, by what far edge of the frowning forest, through what mazy depth of gloom art thou threading thy course to come to me, my friend?

 

Փոթորկոտ այս գիշերին ճամփո՞րդ ես քո սիրո, իմ սեր, իմ ընկեր:
Երկինքն է տնքում` ինչպես մեկն հուսահատ:

Չեմ քնել այս ողջ գիշեր: Նորից ու կրկին իմ դուռն եմ բացել, իմ ընկեր`
Խավարը զննելով:

Չեմ կարող տեսնել ոչինչ: Անհանգիստ եմ.
Ո՞ւր է քեզ տանում քո ճամփան:

Ի՞նչ խավար ափերով սեւ ու մութ գետի, կամ ո՞ր եզերքով մռայլ անտառի,
ի՞նչ անդունդերով ես ճանապարհ բռնել, իմ ընկեր, դեպի ինձ:

 
If the day is done

If the day is done, if birds sing no more, if the wind has flagged tired, then draw the veil of darkness thick upon me, even as thou hast wrapt the earth with the coverlet of sleep and tenderly closed the petals of the drooping lotus at dusk.

From the traveller, whose sack of provisions is empty before the voyage is ended, whose garment is torn and dustladen, whose strength is exhausted, remove shame and poverty, and renew his life like a flower under the cover of thy kindly night.

Թե օրն ավարտվեց, էլ հավքերն են լուռ, արդեն քամին է դադարել հոգնած,
Ինձ ել պարուրիր  մթության քողով, ինչպես պատել ես երկիրը քնով,
Ու մթնշաղին քնքշանքով փակել թերթիկներն ամեն հոգնած շուշանի:

Հեռացրու ամոթ ու աղքատություն ճանապարհորդից,
Ում մոտ պարենի տոպրակն է դատարկ՝ իր ճանապարհի վերջին չհասած:
Փոշոտ հագուստը ում՝ պատառոտված,  ուժերը հատած:
Նորացրու կյանքը նրա ծաղիկ պես, այս քողի տակ Քո բարի գիշերվա:

In the night of wearines

In the night of weariness let me give myself up to sleep without struggle, resting my trust upon thee.

Let me not force my flagging spirit into a poor preparation for thy worship.

It is thou who drawest the veil of night upon the tired eyes of the day to renew its sight in a fresher gladness of awakening.

Այս հոգնամաշ գիշերին
Թույլ տուր ինձ հանձնել քնին առանաց մաքառումի՝
Վստահությունս հենած Քեզ:

Թույլ տուր չտանել թուլացած հոգիս
Աղքատիկ պատրաստության Քո աղոթքի:

Այդ Դու ես, ով օրվա հոգնած աչքերին
Գիշերվա ծածկոցն է փռել,
Որ նորոգես տեսողությունը նրա՝
Թարմ զվարթությամբ արթնացողի: