Albert Pike Letter to Mazzini
The Illuminati Plan for 3 World Wars, August 15, 1871
The following is a letter, that speculation claimed that Albert Pike wrote to Giuseppe Mazzini in 1871 regarding a conspiracy involving three world wars, that were planned in an attempt to take over the world. The Pike letter to Giuseppe Mazzini was on display in the British Museum Library in London until 1977. This letter has been claimed by many internet sites to reside in the British Library in London, which denies the letter exists.
- Giuseppe Mazzini was an Italian revolutionary leader of the mid 1800s as well as the Director of the Illuminati
- Albert Pike (historical Masonic figure) was a 33rd degree Freemason, Occultist, Grand Master and creator of the Southern Jurisdiction of the Masonic Scottish Rite Order
Following are apparently extracts from the letter, showing how Three World Wars have been planned for many generations.
"The First World War must be brought about in order to permit the Illuminati to overthrow the power of the Czars in Russia and of making that country a fortress of atheistic Communism. The divergences caused by the "agentur" (agents) of the Illuminati between the British and Germanic Empires will be used to foment this war. At the end of the war, Communism will be built and used in order to destroy the other governments and in order to weaken the religions."
"The Second World War must be fomented by taking advantage of the differences between the Fascists and the political zionists. This war must be brought about so that Nazism is destroyed and that the political zionism be strong enough to institute a sovereign state of Israel in Palestine. During the Second World War, International Communism must become strong enough in order to balance Christendom, which would be then restrained and held in check until the time when we would need it for the final social cataclysm."
"The Third World War must be fomented by taking advantage of the differences caused by the "agentur" of the "Illuminati" between the political Zionists and the leaders of Islamic World. The war must be conducted in such a way that Islam (the Moslem Arabic World) and political Zionism (the State of Israel) mutually destroy each other.
Meanwhile the other nations, once more divided on this issue will be constrained to fight to the point of complete physical, moral, spiritual and economical exhaustion… We shall unleash the Nihilists and the atheists, and we shall provoke a formidable social cataclysm which in all its horror will show clearly to the nations the effect of absolute atheism, origin of savagery and of the most bloody turmoil.
Then everywhere, the citizens, obliged to defend themselves against the world minority of revolutionaries, will exterminate those destroyers of civilization, and the multitude, disillusioned with christianity, whose deistic spirits will from that moment be without compass or direction, anxious for an ideal, but without knowing where to render its adoration, will receive the true light through the universal manifestation of the pure doctrine of Lucifer, brought finally out in the public view.
This manifestation will result from the general reactionary movement which will follow the destruction of Christianity and atheism, both conquered and exterminated at the same time."
Albert Pike's Biography
extract from Wikipedia
Early life and education Pike was born in Boston, Massachusetts, son of Ben and Sarah (Andrews) Pike, and spent his childhood in Byfield and Newburyport, Massachusetts.
His colonial ancestors included John Pike (1613-1688/1689), the founder of Woodbridge, New Jersey. He attended school in Newburyport and Framingham until he was fifteen. In August 1825, he passed his entrance exams and was accepted at Harvard University, though when the college requested payment of tuition fees for the first two years, he chose not to attend.
He began a program of self-education, later becoming a schoolteacher in Gloucester, North Bedford, Fairhaven and Newburyport.
In 1831, Pike left Massachusetts to travel west, first stopping in St. Louis and later moving on to Independence, Missouri. In Independence, he joined an expedition to Taos, New Mexico, hunting and trading. During the excursion his horse broke and ran, forcing Pike to walk the remaining 500 miles to Taos. After this he joined a trapping expedition to the Llano Estacado in New Mexico and Texas.
Trapping was minimal and, after traveling about 1300 miles (650 on foot), he finally arrived at Fort Smith, Arkansas. Settling in Arkansas in 1833, he taught school and wrote a series of articles for the Little Rock Arkansas Advocate under the pen name of "Casca."
The articles were popular enough that he was asked to join the staff of the newspaper. Later, after marrying MaryAnn Hamilton, he purchased part of the newspaper with the dowry. By 1835, he was the Advocate's sole owner. Under Pike's administration the Advocate promoted the viewpoint of the Whig party in a politically volatile and divided Arkansas.
He was the first reporter for the Arkansas Supreme Court. He wrote a book (published anonymously), titled The Arkansas Form Book, which was a guidebook for lawyers. Pike began to study law and was admitted to the bar in 1837, selling the Advocate the same year.
Mexican–American War
When the Mexican–American War started, Pike joined the Regiment of Arkansas Mounted Volunteers (a cavalry regiment) and was commissioned as a troop commander with the rank of captain in June 1846. With his regiment, he fought in the Battle of Buena Vista. Pike was discharged in June 1847. He and his commander, Colonel John Selden Roane, had several differences of opinion. This situation led finally to an "inconclusive" duel between Pike and Roane on July 29, 1847, near Fort Smith, Arkansas. Although several shots were fired in the duel, nobody was injured, and the two were persuaded by their seconds to discontinue it.After the war, Pike returned to the practice of law, moving to New Orleans for a time beginning in 1853. He wrote another book, “Maxims of the Roman Law and Some of the Ancient French Law, as Expounded and Applied in Doctrine and Jurisprudence.”
American Civil War
In 1861, Pike penned the lyrics to "Dixie to Arms!" At the beginning of the war, Pike was appointed as Confederate envoy to the Native Americans. In this capacity he negotiated several treaties, one of the most important being with Cherokee chief John Ross, which was concluded in 1861. At the time, Ross agreed to support the Confederacy, which promised the tribes a Native American state if it won the war. Ross later changed his mind and left Indian Territory, but the succeeding Cherokee government maintained the alliance.
Pike was commissioned as a brigadier general on November 22, 1861, and given a command in the Indian Territory. With Gen. Ben McCulloch, Pike trained three Confederate regiments of Indian cavalry, most of whom belonged to the "civilized tribes", whose loyalty to the Confederacy was variable. Although initially victorious at the Battle of Pea Ridge (Elkhorn Tavern) in March 1862,
Pike's unit was defeated later in a counterattack, after falling into disarray. When Pike was ordered in May 1862 to send troops to Arkansas, he resigned in protest. As in the previous war, Pike came into conflict with his superior officers, at one time drafting a letter to Jefferson Davis complaining about his direct superior.
After Pea Ridge, Pike was faced with charges that his Native American troops had scalped soldiers in the field. Maj. Gen. Thomas C. Hindman also charged Pike with mishandling of money and material, ordering his arrest. Both these charges were later found to be considerably lacking in evidence; nevertheless Pike, facing arrest, escaped into the hills of Arkansas, sending his resignation from the Confederate States Army on July 12. He was at length arrested on November 3 under charges of insubordination and treason, and held briefly in Warren, Texas. His resignation was accepted on November 11, and he was allowed to return to Arkansas.
Freemasonry
Pike first joined the fraternal Independent Order of Odd Fellows in 1840. He next joined a Masonic Lodge, where he became extremely active in the affairs of the organization. In 1859 he was elected Sovereign Grand Commander of the Scottish Rite's Southern Jurisdiction. He remained Sovereign Grand Commander for the remainder of his life (a total of thirty-two years), devoting a large amount of his time to developing the rituals of the order. Notably, he published a book called Morals and Dogma of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry in 1871, of which there were several subsequent editions. This helped the order grow during the nineteenth century.
He also researched and wrote the seminal treatise Indo-Aryan Deities and Worship as Contained in the Rig-Veda. In America, Pike is still considered an eminent and influential Freemason, primarily in the Scottish Rite Southern Jurisdiction.
Death and legacy
Pike died in Washington, D.C., at the age of 81, and was buried at Oak Hill Cemetery. Burial was against his wishes; he had left instructions for his body to be cremated. In 1944, his remains were moved to the House of the Temple, headquarters of the Southern Jurisdiction of the Scottish Rite. A memorial to Pike is located in the Judiciary Square neighborhood of Washington, D.C. He is the only Confederate military officer with an outdoor statue in Washington, D.C.
Ալբերտ Փայքի նամակը Մացինիին
Իլյումինատների 3 համաշխարհային պատերազմների ծրագիրը, 1871 թվականի օգոստոսի 15
Ստորև բերված է նամակ, որի համաձայն՝ ենթադրաբար Ալբերտ Փայքը 1871 թվականին գրել է Ջուզեպպե Մացինիին երեք համաշխարհային պատերազմների դավադրության մասին, որոնք պլանավորված էին աշխարհը գրավելու փորձով: Փայքի նամակը Ջուզեպպե Մացինիին ցուցադրվել է Լոնդոնի Բրիտանական թանգարանի գրադարանում մինչև 1977 թվականը: Շատ ինտերնետային կայքեր պնդում են, որ այս նամակը գտնվում է Լոնդոնի Բրիտանական գրադարանում, որը հերքում է նամակի գոյությունը:
Ջուզեպպե Մացինիին 1800-ականների կեսերի իտալացի հեղափոխական առաջնորդ էր, ինչպես նաև Իլյումինատների տնօրենը:
Ալբերտ Փայքը (պատմական մասոնական դեմք) 33-րդ աստիճանի մասոն էր, օկուլտիստ, մեծ վարպետ և մասոնական շոտլանդական ծիսական միաբանության հարավային իրավասության ստեղծող:
Ստորև բերված են նամակից հատվածներ, որոնք ցույց են տալիս, թե ինչպես են երեք համաշխարհային պատերազմները պլանավորվել բազմաթիվ սերունդների ընթացքում:
«Առաջին համաշխարհային պատերազմը պետք է սկսվի, որպեսզի Իլյումինատները կարողանան տապալել Ռուսաստանում ցարերի իշխանությունը և այդ երկիրը վերածեն աթեիստական կոմունիզմի ամրոցի։ Բրիտանական և գերմանական կայսրությունների միջև Իլյումինատների «agentur»-ի (գործակալների) կողմից առաջացած տարաձայնությունները կօգտագործվեն այս պատերազմը հրահրելու համար։ Պատերազմի ավարտին կոմունիզմը կկառուցվի և կօգտագործվի մյուս կառավարությունները ոչնչացնելու և կրոնները թուլացնելու համար»։
«Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը պետք է հրահրվի՝ օգտագործելով ֆաշիստների և քաղաքական սիոնիստների միջև եղած տարաձայնությունները։ Այս պատերազմը պետք է սկսվի, որպեսզի նացիզմը ոչնչացվի, և քաղաքական սիոնիզմը բավականաչափ ուժեղ լինի՝ Պաղեստինում Իսրայելի ինքնիշխան պետություն ստեղծելու համար։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ընթացքում միջազգային կոմունիզմը պետք է բավականաչափ ուժեղանա՝ քրիստոնեական աշխարհը հավասարակշռելու համար, որը հետո կզսպվի և կպահվի վերահսկողության տակ մինչև այն պահը, երբ մեզ դա անհրաժեշտ կլինի վերջնական սոցիալական աղետի համար»։
«Երրորդ համաշխարհային պատերազմը պետք է հրահրվի՝ օգտագործելով «Իլյումինատիի» «գործակալության» պատճառով քաղաքական սիոնիստների և իսլամական աշխարհի առաջնորդների միջև առաջացած տարաձայնությունները։ Պատերազմը պետք է վարվի այնպես, որ իսլամը (մուսուլմանական արաբական աշխարհը) և քաղաքական սիոնիզմը (Իսրայելի պետությունը) փոխադարձաբար ոչնչացնեն միմյանց։
Մինչդեռ մյուս ազգերը, որոնք կրկին բաժանված կլինեն այս հարցում, ստիպված կլինեն պայքարել մինչև լիակատար ֆիզիկական, բարոյական, հոգևոր և տնտեսական հյուծում… Մենք կազատենք նիհիլիստներին և աթեիստներին և կհրահրենք սարսափելի սոցիալական աղետ, որն իր ողջ սարսափով ազգերին հստակ կցույց տա բացարձակ աթեիզմի հետևանքները՝ վայրենության և ամենաարյունալի խառնաշփոթի ակունքը։
Այնուհետև ամենուրեք քաղաքացիները, որոնք ստիպված են պաշտպանվել հեղափոխականների համաշխարհային փոքրամասնությունից, կոչնչացնեն քաղաքակրթության այդ կործանիչներին, իսկ քրիստոնեությունից հիասթափված բազմությունը, որի դեիստական հոգիները այդ պահից ի վեր կլինեն առանց կողմնացույցի կամ ուղղության, ձգտելով իդեալին, բայց չիմանալով, թե որտեղ մատուցել իր երկրպագությունը, կստանան ճշմարիտ լույսը համընդհանուր դրսևորման միջոցով։ Լյուցիֆերի մաքուր ուսմունքի, որը վերջապես հանրության ուշադրությանն է ներկայացվել։
Այս դրսևորումը կհանգեցնի ընդհանուր ռեակցիոն շարժման, որը կհետևի քրիստոնեության և աթեիզմի ոչնչացմանը, որոնք երկուսն էլ նվաճվել և ոչնչացվել են միաժամանակ»։
Ալբերտ Փայքի կենսագրությունը
քաղվածք Վիքիպեդիայից
Վաղ կյանք և կրթություն Փայքը ծնվել է Բոստոնում, Մասաչուսեթս, Բեն և Սառա (Էնդրյուս) Փայքերի որդին, և մանկությունն անցկացրել է Բայֆիլդում և Նյուբերիպորտում, Մասաչուսեթս։
Նրա գաղութային նախնիների թվում էր Ջոն Փայքը (1613-1688/1689), Նյու Ջերսիի Վուդբրիջի հիմնադիրը։ Նա դպրոց է հաճախել Նյուբերիպորտում և Ֆրամինգհեմում մինչև տասնհինգ տարեկանը։ 1825 թվականի օգոստոսին նա հանձնել է ընդունելության քննությունները և ընդունվել Հարվարդի համալսարան, չնայած երբ քոլեջը պահանջել է վճարել ուսման վարձը առաջին երկու տարիների համար, նա որոշել է չհաճախել։
Նա սկսել է ինքնակրթության ծրագիր, ավելի ուշ դառնալով դպրոցի ուսուցիչ Գլոսթերում, Հյուսիսային Բեդֆորդում, Ֆեյրհեյվենում և Նյուբերիպորտում։
1831 թվականին Փայքը լքեց Մասաչուսեթսը՝ արևմուտք ճանապարհորդելու համար, սկզբում կանգ առնելով Սենթ Լուիս քաղաքում, իսկ ավելի ուշ՝ դեպի Ինդեփենդենս, Միսսուրի։ Ինդեփենդենսում նա միացավ Նյու Մեքսիկո նահանգի Տաոս քաղաքում որսորդության և առևտրի արշավախմբին։ Էքսկուրսիայի ընթացքում նրա ձին կոտրվեց և վազեց, ստիպելով Փայքին քայլել մնացած 500 մղոնը մինչև Տաոս։ Դրանից հետո նա միացավ Նյու Մեքսիկոյի և Տեխասի Լյանո Էստակադո արշավախմբին։
Որսագողությունը նվազագույնի հասավ, և մոտ 1300 մղոն (650 մղոն ոտքով) ճանապարհորդելուց հետո նա վերջապես հասավ Արկանզաս նահանգի Ֆորտ Սմիթ։ 1833 թվականին հաստատվելով Արկանզասում, նա դասավանդեց դպրոցում և մի շարք հոդվածներ գրեց «Կասկա» գրական կեղծանվամբ «Լիթլ Ռոք Արկանզաս Ադվոկատ» թերթի համար։
Հոդվածները բավականաչափ տարածված էին, որ նրան առաջարկեցին միանալ թերթի աշխատակազմին։ Ավելի ուշ, ՄերիԱն Համիլթոնի հետ ամուսնանալուց հետո, նա գնեց թերթի մի մասը՝ օժիտով։ 1835 թվականին նա «Ադվոկատ»-ի միակ սեփականատերն էր։ Փայքի կառավարման ներքո «Ադվոկատ»-ը քաղաքականապես անկայուն և բաժանված Արկանզասում առաջ էր մղում Վիգ կուսակցության տեսակետները։
Նա Արկանզասի Գերագույն դատարանի առաջին լրագրողն էր։ Նա գրել է մի գիրք (անանուն հրատարակված)՝ «Արկանզասի ձևաթղթերի գիրքը» վերնագրով, որը փաստաբանների համար ուղեցույց էր։ Փայքը սկսել է ուսումնասիրել իրավունք և 1837 թվականին ընդունվել է փաստաբանական ասոցիացիա՝ նույն թվականին վաճառելով «Ադվոկատ»-ը։
Մեքսիկա-ամերիկյան պատերազմ
Երբ սկսվեց մեքսիկա-ամերիկյան պատերազմը, Փայքը միացավ Արկանզասի հեծյալ կամավորների գնդին (հեծելազորային գունդ) և 1846 թվականի հունիսին նշանակվեց զորքերի հրամանատար՝ կապիտանի կոչումով։ Իր գնդով նա կռվեց Բուենա Վիստայի ճակատամարտում։ Փայքը զորացրվեց 1847 թվականի հունիսին։ Նա և իր հրամանատար՝ գնդապետ Ջոն Սելդեն Ռոանը, մի քանի տարբեր կարծիքներ ունեին։ Այս իրավիճակը վերջապես հանգեցրեց Փայքի և Ռոանի միջև «անավարտ» մենամարտի 1847 թվականի հուլիսի 29-ին, Արկանզաս նահանգի Ֆորտ Սմիթի մոտ։ Չնայած մենամարտի ընթացքում մի քանի կրակոցներ արձակվեցին, ոչ ոք չվնասվեց, և երկուսին էլ համոզեցին իրենց օգնականները դադարեցնել այն։ Պատերազմից հետո Փայքը վերադարձավ իրավաբանական գործունեությանը՝ 1853 թվականից սկսած որոշ ժամանակով տեղափոխվելով Նոր Օռլեան։ Նա գրեց մեկ այլ գիրք՝ «Հռոմեական իրավունքի մաքսիմները և հին ֆրանսիական իրավունքի որոշ մասեր, ինչպես բացատրված և կիրառված են դոկտրինայում և իրավագիտության մեջ»։
Ամերիկյան քաղաքացիական պատերազմ
1861 թվականին Փայքը գրեց «Dixie to Arms» երգի խոսքերը։ Պատերազմի սկզբում Փայքը նշանակվեց Համադաշնային դեսպան բնիկ ամերիկացիների մոտ։ Այս կարգավիճակում նա բանակցություններ վարեց մի քանի պայմանագրերի շուրջ, որոնցից ամենակարևորը չերոկի ցեղապետ Ջոն Ռոսի հետ կնքվեց, որը կնքվեց 1861 թվականին։ Այդ ժամանակ Ռոսը համաձայնվեց աջակցել Համադաշնային միությանը, որը ցեղերին խոստացավ բնիկ ամերիկյան պետություն, եթե այն հաղթեր պատերազմում։ Հետագայում Ռոսը փոխեց իր միտքը և լքեց Հնդկական տարածքը, սակայն հաջորդող չերոկի կառավարությունը պահպանեց դաշինքը։
Փայքը նշանակվեց բրիգադի գեներալ 1861 թվականի նոյեմբերի 22-ին և ստացավ հրամանատարություն Հնդկական տարածքում։ Գեներալ Բեն Մաքքալոքի հետ Փայքը մարզեց Հնդկական հեծելազորից կազմված երեք կոնֆեդերատիվ գնդեր, որոնց մեծ մասը պատկանում էր «քաղաքակիրթ ցեղերին», որոնց հավատարմությունը Կոնֆեդերացիային փոփոխական էր։ Չնայած սկզբում հաղթանակ տարավ 1862 թվականի մարտին Պի Ռիջի (Էլխորն պանդոկ) ճակատամարտում,
Փայքի ստորաբաժանումը հետագայում պարտվեց հակագրոհի ժամանակ՝ անկարգության մեջ ընկնելուց հետո։ Երբ 1862 թվականի մայիսին Փայքին հրամայվեց զորքեր ուղարկել Արկանզաս, նա հրաժարական տվեց՝ ի նշան բողոքի։ Ինչպես նախորդ պատերազմում, Փայքը կոնֆլիկտի մեջ մտավ իր վերադաս սպաների հետ՝ մի ժամանակ նամակ գրելով Ջեֆերսոն Դեյվիսին՝ բողոքելով իր անմիջական վերադասից։
Պի Ռիջից հետո Փայքին մեղադրանք առաջադրվեց, որ իր բնիկ ամերիկացի զորքերը զինվորներին սպանել են դաշտում։ Գեներալ-մայոր Թոմաս Ս. Հինդմանը նաև մեղադրեց Փայքին փողի և նյութական միջոցների չարաշահման մեջ՝ հրամայելով նրան ձերբակալել: Այս երկու մեղադրանքներն էլ հետագայում պարզվեց, որ ապացույցների զգալի պակաս ունեն. այնուամենայնիվ, Փայքը, ձերբակալության սպառնալիքով, փախավ Արկանզասի բլուրներ՝ հուլիսի 12-ին ներկայացնելով իր հրաժարականը Կոնֆեդերատիվ Նահանգների բանակից: Վերջիվերջո, նա ձերբակալվեց նոյեմբերի 3-ին՝ անհնազանդության և դավաճանության մեղադրանքով և կարճ ժամանակով պահվեց Տեխասի Ուորեն քաղաքում: Նրա հրաժարականը ընդունվեց նոյեմբերի 11-ին, և նրան թույլատրվեց վերադառնալ Արկանզաս:
Մասոնություն
Փայքը առաջին անգամ միացավ «Տարօրինակ եղբայրների անկախ միաբանությանը» 1840 թվականին: Այնուհետև նա միացավ մասոնական օթյակին, որտեղ նա չափազանց ակտիվ դարձավ կազմակերպության գործերում: 1859 թվականին նա ընտրվեց Շոտլանդական ծեսի հարավային իրավասության գերագույն հրամանատար: Նա մնաց գերագույն հրամանատար իր կյանքի մնացած մասը (ընդհանուր առմամբ երեսուներկու տարի)՝ իր ժամանակի մեծ մասը նվիրելով միաբանության ծեսերի մշակմանը: Հատկանշական է, որ նա 1871 թվականին հրատարակել է «Մասոնության հին և ընդունված շոտլանդական ծեսի բարոյականությունն ու դոգման» գիրքը, որը հետագայում հրատարակվել է մի քանի անգամ։ Սա նպաստել է միաբանության աճին տասնիններորդ դարում։
Նա նաև ուսումնասիրել և գրել է «Հնդկա-արիական աստվածություններն ու պաշտամունքը, ինչպես պարունակվում է Ռիգվեդայում» հիմնարար տրակտատը։ Ամերիկայում Փայքը դեռևս համարվում է ականավոր և ազդեցիկ մասոն, հիմնականում շոտլանդական ծեսի հարավային իրավասության շրջանակներում։
Մահ և ժառանգություն
Փայքը մահացել է Վաշինգտոնում, 81 տարեկան հասակում, և թաղվել է Օուք Հիլ գերեզմանատանը։ Թաղումը նրա կամքին հակառակ էր. նա հրահանգ էր թողել, որ իր մարմինը դիակիզվի։ 1944 թվականին նրա աճյունը տեղափոխվել է Տաճարի տուն՝ Շոտլանդական ծեսի հարավային իրավասության գլխավոր գրասենյակ։ Փայքի հուշարձանը գտնվում է Վաշինգտոնի Ջուդիքայդ Սքվեր թաղամասում։ Նա միակ կոնֆեդերատիվ զինվորականն է, որն ունի բացօթյա արձան Վաշինգտոնում։
